Miracle ความหวังวันโลกาวินาศ

ลำดับตอนที่ #2 : อดีตโอเอซีสซีวา...(65%)

     กลางทะเลทรายร้อนระอุ แสงเเดดส่องแผดเผาทุกสิ่งเบื่องล่างโดยรอบ ไม่มีเเม้ต้นไม้ให้ความร่มรื่น ไอร้อนเผาน้ำไม่ให้เหลือความชื้นหรือไอน้ำใดๆ กลุ่มคนเดินทางข้ามทะเลทรายไปยังจุดมุ่งหมายเเห่งหนึ่ง... มหาพีระมิดเเห่งกีชา จุดหมายอยุ่ไกลเกินเอื่อมถึง หนึ่งในกลุ่มนักเดินทางก้มเข่าทรุดพื้น ริมฝีปากเอ่ยคำอย่างยากลำบาก

     "ทำไมเราต้องมาเดินในที่แบบนี้ด้วย ใครมีน้ำบ้าง"เสียงพูดทำให้ทุกคนหยุดเดิน หนึ่งในนั้นหยิบขวดน้ำจากส่วนหนึ่งในร่างกายแล้วยื่นให้ผู้ร้องขอ

     "ขอบใจ..."มือพันผ้ารับขวดน้ำจากเพื่อน แล้วยกดื่มรวดเดียวเกือบหมด ผ้าคลุมหลุดจากหัวเผยเห้นใบหน้าคมเข้มของเด็กหนุ่มผมแดงตัดซอยสั้น ดวงตาสีแดงมองไปที่เพื่อนของเขา

     "รีบไปกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะถูกเผาตายที่นี่ มหาพีรมิดแห่งกีชายังอีกไกล อย่างน้อยเราน่าจะหาที่พักระหว่างทาง"เสียงหวานจากปากผุ้ที่ให้ขวดน้ำแก่หนุ่มผมแดงเดินไปข้างหน้าต่อ คนอื่นๆรวมทั้งหนุ่มผมแดงต่างก้เดินตามกันไป

     ทั้งหมดเดินทางตรงไปเรื่อยๆไม่มีสิ้นสุด ความร้อนดูดเรี่ยวแรงของแต่ละคนไปมาก สายตาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกต่อไป ต่างคนต่างหมดแรงกายแรงใจที่จะเดินต่อ มีเพียงคนตัวเล็กคนเดียวที่วิ่งไปข้างหน้าเหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่พวกเขาจะไปหาได้

     "เดี๋ยวสิเรย์ จะไปไหน"เสียงเด็กสาวตะโกนเรียกหาเด็กตัวเล็กที่วิ่งนำไปก่อน แล้วเธอก็พยายามวิ่งไปหา ในมือถือเคียวสองคม(มีสองใบดาบในด้ามเดียว)กวาดเเกว่งตามแรงแขนที่ขยับแกว่งไปมา ทุกคนที่อยู่ด้วยกันยังต้องรีดแรงกายใจเท่าที่มีวิ่งตามคนตัวเล็กไม่ลดละ แล้วรู้เลยว่า ทำไมคนตัวเล็กถึงวิ่งไปยังที่นั่น

     เบื่องหน้ากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆตามแรงวิ่งเท่าที่จะวิ่งได้ เป็นจุดดำๆที่ขยายใหญ่ขึ้นเมื่อทุกคนเข้าใกล้ แต่สิ่งที่พบกลับเป็นกองหนามขนาดยักษ์กลือนกินท้องฟ้าไปส่วนหนึ่ง เด็กหนุ่มตัวเล็กมาถึงก่อนกลืนน้ำลายดังอึก เด็กสาวถือเคียวสองคมหยุดมายืนเคียงข้าง หนึ่งในกลุ่มชี้ไปยังกอหนามเอ่ยเสียงต่ำๆ ฟังดูสยดสยองขวัญ

      "ที่แห่งนี้มีอาถรรพ์ อย่าเข้าใกล้"มืออีกข้างถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าสีเทนถูกปกปิดครึ่งหนึ่งด้วยทรงผมสีดำถูกถักเป็นเปียเส้นแล้วร้อยลูกปัดหลากสีของหญิงสาว เสื้อหนังสัตว์แบบคาวบอยประกอบด้วยปืนสองกระบอกคาดเอว ต้นแขนและขาเปลื่อยเปล่าเต็มไปด้วยตรับกระสุนปืนเป็นชุด มือขาวสะอาดแตะทีไหล่ผิวเทนแล้วเอ่ยบอกหล่อน

     "ให้แพนพิสูจน์ก่อนสิ แล้วค่อยตัดสินใจ"นิ้วสีแทนของสาวร้อยลูกปัดวางลงข้างตัว เจ้าของมือสีขาวกวักเรียกคนท้าย(เกือบ)สุด

     "ที่นี่เข้าพักได้ ตราบใดที่เธอไม่พูดว่า ไอ้นี้อาถรรพ์ ไอ้นั่นอาถรรพ์อยู่ได้เเหละ ควอคา"พอถอกผ้าคลุมออกให้เห็นผมสีแดงเลือด คนที่ขอน้ำกลางทะเลทราย น้ำเสียงบ่งบอกว่า ที่พูดชั้นถูกหมด สาวผิวเเทนปกปิดใบหน้าพูดอุบอิบในลำคอท่าทางไม่พอใจ

     "เถอะน่า ควอคา แพนนอนไหนได้ เราก็นอนได้นะ"เสียงแตกหนุ่มดังจากข้างหลังสาวควอคา พอเขาถอดผ้าคลุมออก ที่เห็นเป็นขนหนังสิงโตปกคลุมส่วนหัวแทบทั้งหมด เห็นเพียงผิวสีเข้มกว่าของควอคาเผยรอยยิ้มจากฟันขาวสะอาด ดวงตาสีดำมองลอดใต้ขนหนังสัตว์ไปยังจุดกอหนามยักษ์ แล้วก้าวตรงไปยังที่นั่น

    "ก็คงงั้น มิเชล"ควอคาหยักไหล่ให้หนุ่มน้อยที่ยิ้มมาให้เธอแล้วหันกลับไปจ้องเขม็งยังหนุ่มผมแดงกำลังยืนดื่มน้ำอึกๆ