คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : m y u n c l e 。 ก็บอกว่าไม่ใช่ลุง ! - e p i s o d e 5 - 100%
MY UNCLE
BAMBAM’s PART
วันนี้เป็นวันหยุด ตั้งเจอตาลุงนั่นก็มีเรื่องให้ปวดหัวเยอะแยะ ผมเลยขอคุณแม่คนสวยออกมาเดินเที่ยวเล่นคนเดียวสักหน่อย ผมเป็นคนชอบไปไหนคนเดียวฮะ มันสะดวก จะกินอะไรก็ไม่มีใครแย่ง ตั้งแต่มาอยู่เกาหลีผมก็เพิ่งเคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้ เพราะตอนอยู่ไทยผมมีพี่น้องเยอะเลยต้องเกี่ยงกันตลอด แต่ตอนนี้ผมได้มาเรียนต่อที่นี่ มาอยู่กับแม่ผมก็มีความสุขสุดๆ แต่ก็อดเหงาไม่ได้หรอกนะฮะ
วันนี้ผมออกมาเดินเล่นแถวเมียงดง คนเยอะพอตัวแต่ไม่เป็นปัญหาของแบมแบมคนนี้หรอก ขาเรียวเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดมองร้านขายไอติมที่มันยาวๆ ราคาประมาณ 3000 วอน ตอนมาที่นี่แรกๆผมชอบให้แม่พามาซื้อบ่อยมากๆ ว่าไปก็ซื้อสักหน่อย
ผมสั่งพนักงานขายไปแล้วรอจนพนักงานทำเสร็จก่อนจะจ่ายเงินรับมา
“ อ๊า ไอติมเนกอยา ” ผมยิ้มก่อนจะงับกินอย่างมีความสุข
“ กินด้วยได้ไหม ? ”
ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปมองตามเสียงพบว่าเป็นพี่คนนั้นที่ผมเดินชนเขาทีมหาลัยเอกชนโซล ชื่ออะไรนะ .. ชื่อ ยูคยอม
ผมมองก่อนจะยิ้มให้แล้วกล่าวคำทักทาย
“สวัสดีฮะ แฮ่ะๆ” พี่ยูคยอมยิ้มก่อนจะชี้ที่มุมปากของตัวเองแล้วมองมาที่ผม
“ปากนายเปื้อน”
เมื่อได้ยินแบบนั้นมือเล้กก็รีบยกขึ้นมาเช็ดปากตัวเองทันที
“บังเอิญจัง ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่นะ ”
“บังเอิญมากเลยฮะ พี่มาคนเดียวเหรอ ? ” ยูคยอมส่ายหัวก่อนจะหันไปมองหาใครอีกคนแล้กวักมือเรียกให้มาทางนี้
“มากลับพี่ชายน่ะ” ผมพยักหน้าให้แล้วเอียงหัวมองคนที่กำลังเดินมา เหมือนจะเป็นคนหัวสีเทาที่กำลังเดินมองนาฬิกาในมืออยู่
“แล้วน้องแบมล่ะมากับใคร ” พี่ยูคยอมถามขึ้น
“อ๋อ ผมมาคนเดียวน่ะ ”
“งั้น .. ไปเดินเล่นกับพวกพี่ไหม ? พอดีเลย พี่ชายของพี่จะเลือกของขวัญให้เด็กน้อย อายุประมาณเราแหละ น้องแบมช่วยเลือกคงดีนะ ”
“อ่า .. ”
“เฮ้ย ยูคไปยัง ? เดี๋ยวกลับเย็น ” ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ผู้ชายหัวสีเทาก็เดินเข้ามาทักพี่ยูคยอม ก่อนตาเรียวของเขาจะมองมาที่ผม พลางหหันไปมองหน้าพี่ยูคยอมเชิงถามว่าผมคือใคร
“เออ .. พี่ นี่น้องแบมแบม น้องที่เพิ่งรู้จักกันน่ะ “ แล้วเขาก็คลี่ยิ้มกว้าง ทำให้ตาตี่ลงเป็นแป๊ะยิ้มเลย ไม่เห็นตาแล้ว =_=
“อ๋ออ สวัสดี พี่ชื่อแจบอม เรียกเจบีก็ได้นะ” ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้
“ยินดีที่ได้รู้จักฮะ พี่เจบี ”
“ งั้นไปกันเถอะ ” พี่ยูคยอมเดินเข้ามากอดคอผมพาเดินไปพร้อมกัน ทิ้งพี่เจบีให้ยืนงงก่อนจะตามมา
ตอนนี้ผมกับพี่ยูคยอมและพี่เจบีกำลังหาร้านเพื่อเลือกซื้อของขวัญ .. ให้ ให้ใครก้ไม่รู้นะ คงจะเป็นคนสำคัญของพี่เจบีเขาล่ะมั้ง ผมมองไปตามข้างทางที่เราเดินกันมา ก็ยังไม่เห็นร้านที่ถูกใจผมสักที พี่เจบีบอกว่าถ้ามถูกใจร้านไหน ก็เข้าร้านนั้นเลย .. ฮือ ร้านไหนล่ะ
“ยังหาร้านไม่ถูกใจอีกเหรอ ? ” พี่ยูคยอมถามขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน
“อืม ... ยังเลยฮะ ” ผมหันไปหาก่อนจะยู่ปากอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ ก่อนจะหันไปมองหาใหม่
อ้ะ !
นั่น ผมเจอแล้วร้านนั้นครับ เป็นร้านขายตุ๊กตาตัวใหญ่เท่านั้น ในร้านมีแต่ตัวใหญ่ๆเต็มไปหมด ผมเคยมาแล้วเจอตัวนึงอยากได้มากๆ .. แต่มันแพงหูฉีกเลย ตอนนั้นก็ไม่มีตังค์ก็ว่าจะเก็บตังค์มาซื้อ พอเก็บได้ มาอีกทีมันก็ไม่อยู่แล้ว ..
“พี่ยูค พี่เจบีฮะ ร้านนั้น ” ผมชี้ไปทางร้านนั้นที่อยู่อีกฝั่งของถนน
“ร้านตุ๊กตาเนี่ยเหรอ” พี่เจบีพูดขึ้น ผมพยักหน้าก่อนจะเดินนำข้ามถนนไป เพราะสัญญานไฟบอกว่าไฟแดงอยู่ แต่ยังไม่ทันจะก้าวข้าม ก็มีรถมอไซด์ขับพุ่งมาอย่างรวดเร็ว ทำเอาผมตกใจตัวแข็งทื่อ แต่ดีที่มีมือใหญ่ของใครอีกคนดึงผมออกมาจากตรงนั้น หน้าของผมกระแทกโดนกับอกกว้างๆของเขาอย่างแรง แล้วผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นพี่ยูคยอม
“ ระวังหน่อยสิ ” พี่ยูคยอมมองผมด้วยสายตาดุๆ ฮือ ก็เห็นมันไฟแดงอยู่นี่ ..
“ไอแว๊นนั่นแม่งรีบไปตายไหนวะ ” พี่เจบีสบถใส่มอไซด์คันนั้นก่อนจะออกเดินนำไปก่อน ผมกับพี่ยูคยอม
“ผมขอโทษฮะ” ผมบอกกับพี่ยูคยอมเบาๆแล้วเดินตามพี่เจบี แต่มือใหญ่ของพี่ยูคยอมเอื้อมมาจับมือผมก่อนจะเดินพาผมข้ามไปอีกฝั่ง ..
ผมมองมือตัวเองที่พี่ยูคยอมจับอยู่ ..
บอกตรงๆเลยนะ .. แบมแบมรู้สึกหวั่นไหว
ตอนนี้เราสามคนอยู่ในร้านขายตุ๊กตา พี่เจบีขอตัวไปเลือกตุ๊กตาอีกฝั่งนึงของร้าน ส่วนผมกับพี่ยูคยอมก็กำลังมองหาตุ๊กตาที่คิดว่าเหมาะกับคนๆนั้นของพี่เจบี พี่ยูคยอมบอกว่า ตาตีเหมือนพี่เจบีเลย ผมเลยเริ่มมองหาตุ๊กตาตาตี่ๆ ทันที
มองหาไปมองหามาก็ไปสะดุดกับตุ๊กตาตัวนึง .. ตุ๊กตานั่น ที่ผมอยากได้ .. ตัวสีน้ำตาล มีหู หน้าเป็นหมี ... หมีชิวววววววววววววววววววววววววววววววววววของแบมแบม !
ผมวิ่งไปหาหมีชิวตัวใหญ่ที่วางไว้อยู่ข้างบน มันสูงเกินที่ผมจะเอื้อมไปจับมัน
“หมีชิว.... เนกอฮาจา ” ผมกระโดดย๋องๆคิดจะเอื้อมแตะมัน โดนสักนิดก็ยังดี
“ ตัวนี้เหรอ ? ” พี่ยูคยอมที่เดินมาซ้อนอยู่ข้างหลังชี้แล้วมองขึ้นไป ผมหันกลับพยักหน้าให้น้อยๆแล้วพี่เขาก็ก้มลงมามองผม
“นายเรียกมันว่าอะไรนะ ”
“ หมีชิวฮะ .. ” แล้วพี่ยูคยอมก็ขำออกมาทันที
ทำไมอะ T_T
“นี่มันคุมะไม่ใช่เหรอ ? ฮ่าๆ ”
หมีชิวกะคุมะมันก็เหมือนกันแหละหน่า
“มันก็เหมือนกันแหละฮะ ผมเรียกหมีชิวนี่ ” ผมเบ้ปากใส่คนตัวสูงที่มัวแต่ยืนขำอยุ่ได้
“ อยากได้รึไง ? หมีชิวน่ะ ” แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองมันเวยสายตาหงอยๆ เงินเก็บเอาไปใช้อย่างอื่นหมดแล้ว .. ไว้ค่อยเก็บมาซื้อมันก็ได้มั้ง
“อยากฮะ ผมเห็นมันมานานแล้ว พอเก็บตังค์ได้ผมก็ว่าจะมาซื้อแต่มันกันโดนขายไป ไม่เป็นไรฮะไว้แบมแบมเก็บเงินใหม่ มาซื้อมันก็ได้ ” ผมยิ้มแล้วเดินไปที่อื่นของร้านเพื่อนหาตุ๊กตาให้พี่เจบีต่อ
“แบมแบม ! ตัวนี้เป็นไง” ผมหันไปหาต้นสียง เห็นพี่เจบีกกำลังอุ้มตุ๊กตาหมาตัวใหญ่ขึ้นมา ตาของมันตี่มากๆ ผมว่าพี่เจบีคงเลือกถูกแล้วล่ะ ฮ่าๆ
“น่ารักมากเลยฮะ เขาต้องชอบแน่ๆเลย ” ผมตอบกลับไป พี่เจบียิ้มนิดๆ
“งั้นเอาตัวนี้ล่ะ” ผมยิ้มให้พี่เจบีก่อนจะพากันไปจ่ายตังค์ ส่วนพี่ยูคยอมตอนล่าสุดที่เห็นอยู่ในร้านตอนนี้ก็ออกมายืนรอข้างนอกร้านแล้ว
“ขอบคุณนายมากนะที่พามาเลือกซื้อของ ” พี่เจบีบอกขอบคุณมาผมพยักหน้ารับคำ ตอนนี้เรายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เพื่อเป็นการขอบคุณพี่เจบีเลยขอมาส่งผมขึ้นรถกลับบ้าน และพี่ยูคยอมก็ไม่ได้ว่าอะไร
“กลับบ้านดีๆล่ะตัวเล็ก อย่าไปซุ่มซ่ามที่ไหน ” มือใหญ่เอื้มมายีหัวผมเบาๆ ผมยิ้มแล้วพยักหน้าอีกครั้ง
“อ่ะ รถเมล์มาแล้วผมกลับแล้วนะ ” ผมหันไปมองรถเมล์สายไปทางบ้านผมกำลังมาเลยจัดการบอกลาพี่ยูคยอมและพี่เจบีทันที
“บ้ายบายนะน้องแบม” พี่เจบีพูดขึ้นพร้อมกับโบกมือ
“ครับผม บ้ายบาย ” ผมโบกมือลาให้กับพี่ทั้งสองคนแล้วก้าวขึ้นรถไป โดยมีสายตาพี่ยูคยอมที่มองผมทุกก้าวที่เดิน ผมรู้สึกอย่างงั้น สงสัยจะกลัวผมซุ่มซ่ามสะดุดตกรถล่ะมั้ง ฮ่าๆ
ผมเดินขึ้นไปนั่งตรงเบาะข้างๆกระจกก่อนจะโบกมือบ้ายบายให้กับสองคนนั้นอีกรอบ ..
วันนี้สนุกดี พี่ยูคยอมก็ใจดี .. จริงๆ ดีจังเลยแบมแบม
“รู้จักมันด้วยเหรอ ? ”
“เฮ้ย !!!! “
MARK’s PART
วันนี้เป็นวันที่โคตรซวยสำหรับมาร์คต้วน เป็นวันที่ผมนั่งรถเมล์ครั้งแรกด้วย ตอนแรกก็งงว่ามันขึ้นยังไงวะครับ .. ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนั่งมันสักที และที่ผมต้องมานั่งรถเมล์แบบนี้ก็เพราะมีแมวที่ไหนไม่รู้มาข่วนหลังคารถเฟอรารี่ของผมเป็นรอยยาวเลย ผมเลยต้องพารถสุดที่รักมาเข้าศูนย์ ระหว่างรอผมก็เบื่อๆ มันนานด้วย แล้วผมก็หิวอยากกินอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่กาแฟที่นี่ ผมหันไปถามพนักงานว่าแถวนี้พอมีรถอะไรผ่านเมียงดงไหม เขาบอกผมว่ามีรถเมล์สายสีเหลือง ไอ่ผมก็ไม่เคยขึ้น .. เลยให้พนักงานพาออกมาโบกรถเมล์ให้ รู้ตัวอีกทีผมก็อยู่บนรถเมล์นี้แล้วล่ะ...
ผมนั่งมองทางไปเรื่อยๆ และคนก็ไม่เยอะเท่าไหร่ ดีหน่อยที่ไม่ต้องอัดกับคนเหมือนที่ผมเคยเห็นตอนเช้าบ่อยๆ นั่งมองทางไปเรื่อยๆพอผมเริ่มเห็นว่าใกล้ถึงเมียงดงแล้วก็เตรียมลง แต่ตาดันไปสะดุดกับใครคนนึง
เด็กเตี้ยแบมแบม ...
ผมเพ่งมองไปเลยเห็นว่าเจ้านั่นไม่ได้มาคนเดียวแต่กลับมีผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ด้วย .. คุ้นๆ เหมือนไอ่เด็กปีนเกลียวยูคยอมที่ผมเพิ่งได้ไปเป็นคนเทรนเรื่องประกวดเดือนให้
“รู้จักกันเหรอวะ .. ”
รถจอดลงตรงที่เด็กแบมแบมนั่นยืนอยู่ ที่จริงผมควรจะลงไปจากรถเมล์ได้แล้วเพราะถึงเมียงดงแล้วแต่เด็กนั่นดันเดินขึ้นมาบนรถเมล์คันที่ผมนั่งอยู่ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมนั่งต่อ จนรถเริ่มออกตัว ผมมองคนตัวเล็กนั่นที่กำลังนั่งลงอยู่ริมหน้าต่างอีกฝั่ง
ว่าไปต้องไปทักทายซะหน่อย ผมลุกขึ้นยืนจากที่เดิมไปนั่งข้างๆเจ้าเด็กนั่นที่ตอนนี้กำลังโบกมือให้ไอยูคยอมกับใครอีกคนอยู่ แต่บังเอิญไปหน่อยผมดันได้สบตากับไอเด็กปีนเกลียวนั่นที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว มองยังกะจะฆ่าผมงงั้นหละ หึ .. มุมปากผมยกยิ้มให้ยูคยอมทันที
“ รู้จักมันด้วยเหรอ ? ”
เด็กแบมแบมหันมามองผมก่อนจะตะโกนร้องตกใจออกมา
“เฮ้ย!!! ลุงมาได้ไงเนี่ย ! ”
“ก็นั่งรถนี่มา บอกมาก่อนว่านายรู้จักมัน ? “ เด็กนั่นพยักหน้า
ผมไม่ถามอะไรเด็กนั่นต่อ เพราะมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของผมที่จะต้องรู้ต่อ เรานั่งเงียบกันไปสักพัก ผมก็คิดขึ้นได้ว่าผมนั่งรถเลยเมียงดงมาแล้ว ซวยหมาแล้วไงครับ จะทำยังไง ข้าวก็ยังไม่กิน ผมเหล่มองเจ้าเด็กนั่นที่นั่งมองวิวข้างทางอยู่
“นี่ .. เตี้ย ” ผมสะกิดเด็กนั่นเบาๆ
“หยุดเรียกผมว่าเตี้ยได้ปะ ผมมีชื่อนะ ผมชื่อแบมแบม ! ” เออ แบมแบมก็แบมแบม ถ้าไม่ติดจะขอให้เด็กนั่นช่วยหรอกนะ -_-
“ เออๆ โอเค .. ช่วยไรหน่อยดิ”
“ มีอะไร ? ” เด็กแบมแบมพูดออกมาแต่หน้ายังหันมองไปนอกกระจกรถอยู่
“หิว พาไปหาไรกินหน่อยดิ”
“ห้ะ ? เรื่องอะไรล่ะ ผมจะกลับบ้าน” เหมือนจะหมดหวัง แต่ผมไม่รู้จักทางแถวนี้จริงๆนะ แถวไหนวะเนี่ย แต่มาร์คต้วนคนนี้ไม่ยอมแพ้เด็กมันหรอก จะตื้อจนกว่าจะยอม
“ก็ฉันไม่รู้จักทางแถวนี้ ไม่งั้นฉันก็คงไม่ให้นายพาไปหรอก ”
“ลุงเป็นคนเกาหลียังไงเนี่ย ไม่รู้จักทางในเกาหลี อ๋อ ... ลืมไปลุงเป็นเด็กนอกนี่ ” เออ เข้าใจถูกก็ช่วยช่วยพี่มาร์คพาไปหาไรกินทีครับน้องแบมแบม
“โอเค แถวนี้มีแต่บ้านคนไม่ค่อยมีร้านอาหารหรอก งั้นลุงก็ไปบ้านผมแล้วกัน จะบอกแม่ให้ ” ผมพยักหน้าให้ก่อนจะนั่งกอดอกหันมองไปทางอื่น ว่าไปเด็กนี่ก็ใจดีเหมือนกัน จะยอมให้เรียกลุงแล้วกันนะ
“คำขอบคุณสักคำมีมั้ย หึ่ย .. ” ผมยกยิ้มก่อนจะพูดออกไป
“Thank!"
talk -
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยโอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไรท์มึงโอ้ยอะไร 5555555555
เดี๋ยวมาต่ออีกนะครับ ! พรุ่งนี้น้า
ขอกำลังใจด้วยนะครับ ♥
ความคิดเห็น