คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5th M E M O R I A L S
3วันผ่านไป
ผมเบื่อมาก พูดตามตรง ผมเหงามาก ที่ไม่ได้เจอกิ่งมา3วัน แทบตายอยู่แล้ว เีรียนเสร็จ ต้องกลับบ้านมานั่งเอ๋ออยู่ ไม่มีอะไรทำจริงๆครับ ผมลองโทหากิ่งดูอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีสัญญาณจริงๆน่ะแหละ ระหว่างที่ผมนั่งจ้องโทรศัพท์ว่าจะทำยังไงกับมันดี ก็มีสายหนึ่งโทรเข้ามา “แพท”
“ว่าไงแพท”
“อ่าว เมมเบอร์แพทไว้แล้วเหรอ”
“ก็นะ”
“พี่ชล..”
“อะไร..”
“มาหาแพทได้มั้ยเนี่ย”
“จาบ้าเหรอ นี่มันจะ4ทุ่มแล้วนะ”
“คงไม่ได้สิเนอะ”
“อือ แล้วแพทอยู่ไหนล่ะ”
“แพทอยู่ที่หน้าบ้านพี่น่ะ”
“หา อะไรนะ”
“พ่อแม่พี่ไม่ได้อยู่บ้านใช่มั้ย เห็นไฟห้องพี่เปิดห้องเดียว” เฮ้ย แพทรู้ได้ไงวะ ทำไงดีวะเนี่ย จะออกไปดีมั้ยนะ
“โอเคๆ งั้นพี่ออกไปหาแล้วกัน” เฮ้อๆ ยัยนี่ นี่ก็ฤดูฝนแล้วด้วย ถ้าฝนตกลงมาแล้วจะทำไง
ผมตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง แต่ระหว่างที่เดินลงบันไดมา ฝนมันก็ดันตกซะนี่ครับ ผมเลยยิ่งเป็นห่วงยัยแพทเข้าไปใหญ่ ผมรีบวิ่งออกไปข้างนอกบ้าน ฝ่าฝนมันทั้งอย่างนี้แหละ เมื่อเปิดประตูบ้านออกไป ไม่มีใครอยู่เลยซักคน ผมเดินไปสนามหญ้า ก็ไม่มีใครอยู่ เอ้อ...ใช่แล้ว เราปิดประตูใหญ่นี่นา ผมวิ่งออกไปเปิดประตูใหญ่ เห็นแพทยืนตากฝนอยู่ ผมจึงรีบวิ่งเข้าไป และ จูงมือเธอเข้าไปในบ้าน
“เอ้า แพท เช็ดตัวก่อนนะ” ผมพูดพร้อมยืนผ้าขนหนูให้แพท
“ข..อ..บ..คุ..ณ..ค่ะ” แพทพูดเสียงสั่น คงหนาวมากสินะ
“แล้วมายืนนี่นานละยังอ่ะ”
“นานแล้วอ่ะ ก่อนจะโทหาพี่ประมา๊ณ ชั่วโมงนึง”
“โหหห อะไรกันน่ะ แล้วไม่กัวเหรอ ถ้าพี่ไม่อยู่บ้าน แล้วจะทำไงล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แพทก็จะรอพี่”
“ไม่ได้นะแพท คราวหน้าคราวหลังอย่าทำอะไรอย่างนี้ นี่ก็หน้าฝนด้วย”
“ค่ะ แต่วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านแพทกันเลย”
“อื้อ งั้นอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะ”
“จริงเหรอพี่ชล”
“อื้อ ก็ไม่มีทางอื่นแล้วนิ หรือจะกลับบ้านละ พี่ไปส่งก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่มีใครอยู่บ้านเลย”
“อืมๆ งั้น....”
“แพทขอไปอาบน้ำหน่อยนะ”
“อื้อๆ เดี๋ยวเอาเสื้อผ้าพี่ไปใส่ก่อนได้มั้ย”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก”
ผมนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ใจมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ แพทอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินลงมาที่ห้องรับแขก ผมนั่งตัวลีบอยู่ที่โซฟา ทั้งๆที่เป็นบ้านตัวเองแท้ๆแต่กลับรู้สึกอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แพทเข้ามานั่งข้างๆผมเธอเช็ดผมของเธอ มีกลิ่น หอมของแชมพูสระผม ทั้งๆที่เป็นแชมพูสระผมของตัวเอง แต่กลับได้กลิ่นหอมกว่ามาก
“แพทจะให้พีั่ไปส่งมั้ยหล่ะ”
“แพทขอค้างที่นี่ได้มั้ยอ่ะ”
“มันไม่ดีมั้ง”
“พี่ชลรังเกียจแพทจริงๆด้วยสินะ”
“ป่าว ไม่ใช่ คือ...” ผมพูดยังไม่ทันจบ แพทก็ยื่นหน้าเข้ามาอีกแล้ว ผมไม่รู้ว่าแพทจะทำอะไร แต่ให้ปลอดภัยผมจึงเขยิบตัวออกห่าง
“นั่น...เห็นมั้ย เขยิบหนีแพทจริงๆด้วย”
“เฮ้ย ก็ตกใจอ่ะ จะทำอะไรก็บอกกันก่อนดิ”
“ก็ถ้าบอก ก็ไม่ได้ทำแบบนี้น่ะสิ” พูดจบ เธอก็ดึงคอผมเข้าไปจูบ คราวนี้ผมดันเธอออกไป
“แพท ไม่ทำแบบนี้นะ พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่ามันไม่ดี”
“ก็แพทชอบพี่นี่”
“แพทชอบพี่ ไม่ได้หมายความว่าต้องทำแบบนี้สักหน่อย”
“แพทขอโทษละกัน” เธองอนผมอีก ซะงั้นอ่ะ ผมทำผิดตรงไหนเนี่ย
คืนนี้ผมเลยได้นอนอยู่ที่โซฟาด้านล่าง ส่วนแพท ก็ให้เธอนอนที่ห้องผม ฝนตกทั้งคืน ฟ้าร้องดังมาก ขนาดผมยังกลัวเลย ไม่อยากจะเชื่อ ว่ายัยแพทจะหลับได้ยังไงกัน ระหว่างที่ผมกำลังเคลิ้มๆอยู่นั้น
“พี่ชล แพทนอนไม่หลับอ่ะ แพทกลัว”
“กลัวอะไรอ่ะ”
“ฟ้ามันร้องดังอ่ะ น่ากลัวจะตาย พี่ขึ้นไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“อืมๆ” ด้วยเพราะกำลังง่วงนอนอยู่ด้วยละมั้ง เลยตอบส่งเดชไปแบบนั้น ผมดึงหมอนมากอดแล้วเดินตามเธอไปที่ห้องของผม เมื่อถึงห้อง ผมจัดการเอาฟูกมาปูที่พื้น ล้มตัวลงนอนทันที โดยให้เธอนอนบนเตียงของผมนั่นแหละ
“พี่ชล หลับรึยังอ่ะ”
“ยัง........”
“พี่ชล........นอนห้่องเดียวกับผู้หญิง พี่ไม่คิดอะไรบ้างเหรอ”
“ไม่....”
“ทำไมหล่ะ”
“ก็ไม่ทำไมหรอก พี่ไม่อยากให้แพทต้องเสียหายหรอก”
“แพทไม่แคร์อยู่แล้ว ถ้าเป็นพี่ละก็แพทยอมให้ได้ทุกอย่าง”
“ไม่เอาน่าแพท ยังไงพี่ก็ไม่คิดอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว”
“พี่ชลนี่เป็นคนดีจังเลยเนาะ”
“ไม่หรอก พี่ก็เหมือนผู้ชายทุกคนนั่นแหละ แต่ก็ต้องพยายามข่มไว้”
“ไม่ต้องอดกลั้นไว้หรอก ถ้าพี่ต้องการละก็..”
“พอได้แล้วหล่ะ นอนเหอะ พรุ่งนี้แพทต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ไปล่ะ”
“ยังไงก็นอนเหอะ”
“....”
ไม่รู้ว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นขึ้นมาอีกที ก็เช้าซะแล้ว แพทไม่อยู่แล้ว แต่มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนเตียง และมีมือถือของผมทับอยู่ กระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า
“พี่ชลคะ แพทรู้แล้วว่าพี่ชลน่ะ เป็นคนดีมาก ขนาดอยู่กับแพทยังไม่คิดจะทำอะไรแพทเลย พี่ชลเป็นสุภาพบุรุษมากค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ ตอนที่คบกับพี่ชล แพทมีความสุขที่สุดเลย แพทไม่มีทางลืมความทรงจำนั้นไปได้ ช่วงที่พี่บอกเลิกแพทไป แพทเกือบจะทนอยู่ไม่ไหว มันเป็นช่วงเวลาที่แพทเสียใจที่สุด แต่พอแพทได้เจอกับพี่อีกทีที่รร แพทรู้สึกดีใจมาก แต่พอได้รู้ว่าพี่กิ่งเป็นแฟนพี่ แพทรู้สึกเหมือนกับ.... มันก็บอกไม่ถูกอ่ะ แพทขอโทษนะคะพี่ชล ที่แพททำอะไรที่ไม่ควรลงไป แต่อยากให้พี่ชลรู้ว่า แพทจะรักพี่ชลตลอดไปค่ะ แต่...แพทมาคิดๆดูแล้ว แพท
ว่าแพทจะไม่ไปเจอพี่อีก จะไม่โทรหาพี่อีก จะไม่กวนพี่อีก เอ้อ แล้วก็ เบอร์แพทน่ะ แพทลบออกจากมือถือพี่หมดแล้วนะ ทั้งสายที่รับ สายที่โทรออก แล้วก็สมุดโทรศัพท์ ข้อความที่แพทเคยส่งไปหมด แพทดีใจนะที่พี่ชลยังเก็บไว้อยู่ ถึงผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว แต่แพทว่าลบทิ้งไปจะดีกว่า พี่ชลไม่ต้องพยายามตามหาแพทนะ (แต่ก็รู้ว่าพี่ชลคงไม่ใส่ใจหรอก) แพทก็จะใช้ชีวิตตามปกติ โดยที่จะลืมพี่ชลให้ได้ แต่ถ้าวันไหนพี่ชลไม่มีใคร ขอให้รู้ว่าแพทยังอยู่ตรงนี้ ที่เดิม นะคะ นี่คงเป็นข้อความสุดท้ายที่พี่ชลจะได้รับจากแพทนะ แพทรักพี่นะ โชคดีค่ะ”
ไม่รู้ว่าทำไม พอผมอ่านจบ น้ำตาเหมือนจะเอ่อไหลออกมา แพทคิดถึงแต่ผมตลอด แต่ผมกลับโกรธแพทเพราะเรื่องนั้น เกลียดแพทเพราะเรื่องนั้น ผมมีแฟนใหม่ มีคนอื่น ยิ้ม หัวเราะได้ทุกๆวันโดยที่ไม่รู้เลยว่า มีใครคนหนึ่งกำลังปวดใจเพราะผม ยิ่งผมคิดแบบนี้ น้ำตามันยิ่งไหลออกมา นี่แสดงว่า .. เราก็ยังแคร์แพท
อยู่ เรายังชอบแพทอยู่งั้นเหรอ แล้วกิ่งหล่ะ .... ผมเริ่มจะไม่แน่ใจในตัวเอง ถ้าขืนผมเป็นแบบนี้ต่อไป กิ่งอาจจะเสียใจก็ได้ ผมไม่อยากจะทำให้กิ่งเสียใจ ผมควรต้องทำยังไงดี
ความคิดเห็น