คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2nd M E M O R I A L S
เสียงกริ่งก็ดังขึ้น
เด็กๆตั้งแต่ม.1 – ม.6 ก็วิ่งเข้ามาในโรงยิม แต่ละคนไม่คุ้นหน้าเลย จะว่าไป ไม่เคยเห็นหน้าเลยมากกว่า อะไรกันเนี่ย เดี๋ยวนี้ชมรมบาสรรนี้ มีแต่เด็กม.ต้นเหรอไง ทำไมมีม.ปลายอยู่ไม่กี่คน แล้วจะไปแข่งกับใครได้ล่ะเนี่ย ระหว่างที่ผมคิดอยู่ ก็มีเสียงนึงทักมา
“พี่ชล หวัดดี”
“อ้าว หวัดดีๆ เอ่อ.....” กำ ผมดันลืมชื่อซะสนิทเลย รุ่นน้องคนนี้ ตอนที่ผมอยู่ม.3 เค้าอยู่ม.1 เอง แต่ตั้งใจเล่นมาก
“กานต์ครับ”
“เอ้อ ช่ายๆ พี่ลืมเลยแน่ะ ไม่ได้เจอกันนาน ว่าไงอยู่ม.5แล้ว”
“เรื่อยๆครับ อ้าว พี่ตั้ม พี่ไม้ มาด้วยเหรอครับเนี่ย”
“ไม่มาแล้วจะเห็นเรอะ” ไอ่ไม้ตอบแบบกวนประสาท
“ว้าว นั่นพี่แพทดาวรรเรานี่นา” กานต์หันไปมองแพท แล้วก็ยิ้มๆ
“เฮ้ย ชอบรุ่นพี่เหรอวะเนี่ย” ตั้มแหย่เล่น
“ก้อ พี่เค้าน่ารักดีนี่”
“อ้าวเฮ้ย นี่ก็เหมือนกับสารภาพรักเลยดิวะเนี่ย ว้าวๆๆ ไม่เบาเลยนะ” ผมแซวมันต่อ
“อ้าวพี่ เล่นงี้ผมก็อายแย่ดิ พี่แพทคับ ไม่ต้องไปคิดมากนะคับ ผมไม่ได้คิดงั้นจริงๆ” มันแก้ตัวแต่หน้าแดง
“เหรอ....” แพทตอบมา แล้วก็เงียบไป
“โฮ่ แพท พี่พูดเล่นน่า ไม่ต้องคิดมาก” ตั้มบอกกับแพท
“ค่ะๆ”
“เอ้อ พี่ แล้ววันนี้พี่มาทำไมเหรอ” กานต์ถามพวกผม
“ก็มาเยี่ยมดู ว่ารุ่นน้องมันตายกันหมดรรรึยัง” ไอ่ไม้บอกไป
“โหๆ พี่ไม้ แรงไม่เปลี่ยนอ่ะ เอ้อ ผมได้เป็นประธานชมรมแล้วนะครับ”
“อืมๆ ดูก็รู้แล้วหล่ะ ไม่มีม.6อยู่เลยนี่นา”
“ครับ แย่หน่อย ผมต้องซ้อมกับเด็กๆ”
“ดีออก ได้เห็นพัฒนาการของเด็กๆ” ตั้มคุยกับกานต์อย่างสนุก
“ครับ แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน ผมยังต้องทำงานพิเศษ เก็บเงินซื้อรถอีก”
“อ่าว แล้วปกติมารรยังไงไม่มีรถเหรอ”
“ครับ ต้องนั่งรถมาน่ะครับ”
“เอารถพี่ไปใช้ก่อนมั้ย” ผมบอกกับกานต์
“จะดีเหรอพี่”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้ใช้แล้ว มอไซค์อ่ะ”
“แต่ว่า มันจะดีเหรอพี่”
“เหอะน่า จนกว่าแกจะเก็บเงินซื้อรถได้ ค่อยเอารถมาคืนพี่ก็ได้”
“ขอบคุณมากครับ”
“ไว้พรุ่งนี้พี่จะเอารถมาให้ละกันนะ”
“อ๊ะ ไม่เป็นไรครับ ผมไปเอาที่บ้านพี่แล้วกัน”
“อืม แล้วรู้จักบ้านพี่เหรอ”
“ไม่อ่ะคับ”
“งั้นวันนี้กลับกับพี่ แล้วไปเอารถที่บ้านพี่ ขี่กลับบ้านแก”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่ชล”
“อะแฮ่มๆ วันนี้ ชลจะไปทานข้าวกับกิ่งไม่ใช่เหรอ”
“กำ จิงด้วยย”
“ไม่เป็นไรครับ งั้นให้พี่ไม้ไปส่งละกัน”
“อ่าว ซะงั้น โอเคๆ ได้ๆ” ไม้ทำเสียงเหมือนจะรำคาญ แต่ ดูจากหน้าก็รู้เลยว่าเต็มไปด้วยความห่วงใย
“เอ้อ งั้น เราไปหารุ่นน้องคนอื่นๆกันดีกว่าหว่ะ” ไม้บอก
“เฮ้ย ไปหาแฟนคลับไอ่ไม้ดีกว่าป่ะ” ตั้มเสนอ
“โห ป่านนี้จะจำเราได้ป่าวไม่รู้”
“ได้แน่นอน หุหุ”
จากนั้น พวกเราก็เดินกันไปตึกม.ปลาย แต่ละคนก็เริ่มหน้าตาคุ้นๆละครับ เพราะว่า ตอนนั้นที่พวกเราอยู่ม.3 เค้าก็อยู่ ม.1 ม.2 กัน
“ว้ายย พี่ไม้มาด้วยแหละ” เสียงนี้ ใช่เลย
“เฮ้ย พวกนายคิดแบบที่เราคิดป่าววะ” ไม้ถาม
“อื้อ”
“อื้อ”
“หนีเหอะว่ะ รับรองตูไม่รอดแน่ๆ” ไม้รีบสาวเท้าหนี
แต่ก็มีมือที่มอง(ไม่)เห็น แต่ไกลๆ มากระชากคอเสื้อ ไม้ มือนั้น ผิวดำ แขนที่มีกล้ามเป็นมัดๆ ดูแล้วแข่งแกร่งยิ่งนัก
“เฮ้ย ไอ่กระเทยป๊อป มึงออกไปเลย อย่ามาแตะตัวพี่”
“อะไรกันพี่ไม้ คนอุตส่าดีใจขนาดนี้”
ระหว่างนั้นคนอื่นๆ ที่เป็นแฟนคลับของไอ่ไม้ พยายามจะเข้ามาช่วย แต่ถูก สายตาพิฆาต ของไอ่ป๊อป
จ้อง เลยไม่กล้าเข้ามาใกล้
“เฮ้ยชล ช่วยกรุด้วยยย”
ความคิดเห็น