อภิมหาสงครามสะท้านภพ ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่8 สำนักดาบยามาโมโตะและดาบโอนิ คิริมารุ

“นี้เรา...ทำอะไรลงไปเนี่ย”ต่งต้งคุยกับตัวเอง

เขาไม่เคยมาก่อนเลยว่าหญิงสาวตรงหน้าจะทำให้เขามีอาการหวั่นไหวแต่กระนั้นก็ไม่ทำให้ขารู้สึกชอบได้มันเป็นความรู้สึกแปลกๆที่ยากอธิบาย ทางด้านสุ่ยหลิงนั้นได้แต่พยายามลืมเรื่องและไปปลุกชวี่สื่อที่นอนหลับอยู่ให้ตื่นเพราะว่าใกล้เช้าแล้ว

“ทามยังไง อาม๊าไม่ให้สากา ทามยังไงอาม๊าไม้ให้สากา... กา..กา”ชวี่สื่อยังคงนอนละเมอร้องเพลงต่อไป

“โอ๊ย..ตื่นได้แล้วค่ะชวี่สื่อเช้าแล้วนะไปล้างหน้าเถอะ”

“งืมๆ...แว๊กซาลาเปายักษ์ ฟรืด!!!”

เลือดกำเดาห่าใหญ่ไหลทะลักออกจากชวี่สื่ออย่างไม่ขาดเล่นเอาซะเขาตัวกระพริบสีแดงตลอดเวลาเพราะว่าขาดเลือดมากนั้นเอง

“อะไรกันอยู่ในเกมอาการยังกำเริบอีกหรอเนี่ย สงสัยคงจะแพ้ซาลาเปาจริงๆว่าแต่ที่นี้ไม่มีซาลาเปานี้นา...”

สุ่ยหลิงได้แต่งงและเอายาเลือดกรอกากชวี่สื่อเป็นการด่วนทำให้ชวี่สื่อรอดตายอย่างฉิวเฉียดเพราะอาการขาดเลือดนั้นเอง

พอ8โมงเช้าทุกคนก็มารวมกันที่โต๊ะอาหารดูเหมือนสุ่ยหลิงและต่งต้งจะไม่ได้คิดอะไรกันแล้วก็คุยกันอย่างสนุกสนานจากนั้นต่งต้งก็ส่งยาเม็ดมังกรทองซึ่งเป็นไอเทมเปลี่ยนภารกิจให้npcตาแก่จากนั้นเขาก็เปลี่ยนอาชีพสำเร็จต่งต้งบอกว่าจะพาพวกชวี่สื่อและสุ่ยหลิงไปเที่ยวเมืองต้าไห่ที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี้มากนักเป็นการตอบแทน ทั้ง3บอกลาnpcตาแก่จากนั้นก็ออกเดินทางลงเขาไป

ตี๊ดๆ ตี๊ดๆเสียงโทรศัพท์ของชวี่ดังขึ้นเขาจึงกดรับ

“สวัสดีค่ะตี๋”

“อ้าวหลิงเอ๋อเองหรอครับ”

“ค่ะ พอดีหลิงเอ๋อออกจากกลุ่มของไซมอนแล้วเพราะว่าเขาเป็นคนไม่ดีค่ะก็เลยว่าจะไปอยู่กลุ่มกับชวี่สื่อได้มั้ยค่ะ”

“ฮ่อๆ...ได้สิตี๋ต้อนรับหลิงเอ๋อเสมอแหละ”

“ตอนนี้หลิงเอ๋ออยู่เมืองต้าไห่ค่ะ ตอนนี้ตี๋อยู่เมืองไหนค่ะหลิงเอ๋อจะได้ตามไปถูก”

“ไม่ต้องตามหาหรอกหลิงเอ๋อ ตี๋กำลังจะไปต้าไห่พอดีเจอกันที่นั้นก็ได้”

“งั้นขอบคุณมากนะค่ะตี๋สวัสดีค่ะ”

เมืองต้าไห่มีขนาดพอๆกับเมืองเริ่มต้นมีหิมะปกคลุมอยู่ตลอดเวลาทำให้เมืองนี้อากาศค่อนข้างหนาว ภายในเมืองนี้มีสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจอยู่หลายแห่งเช่น น้ำตก7สายที่เกิดจากหิมะที่ละลายเป็นจำนวนมากจากภูเขาจนกลายเป็นน้ำตก หรือจะเป็นสำนักวิทยายุทธ์ที่เปิดสอนโดยnpcที่ผู้เล่นให้ความสนใจมากเพราะว่าสำนักนี้มีกฎสำหรับผู้ที่ขอท้าประลองสำนักคือ หากสามารถล้มเจ้าสำนักได้ก็จะได้สำนักไปครอง แต่กระนั้นก็ไม่มีใครสามารถล้มเจ้าสำนักคนนี้ได้เลยเพราะเลเวลของเจ้าสำนักคือ200(เทียบกับบอสมังกรทองแล้วดูหมองไปเลยแหละ)มีข่าวลือแว่วๆว่าเจ้าสำนักครอบครองดาบมุมาราซะเลยไม่มีผู้ใดล้มเขาได้เลย

“อาต่งต้งลื้อว่าใครปล่อยข่าวนั้นไปว่ะว่าดาบมุรามาซะอยู่กับเจ้าสำนักนั้น ทั้งๆที่มุรามาซะอยู่กับอั๊ว”

“ไม่แน่ดาบนั้นอาจจะเป็นของปลอมก็ได้นะ”ต่งต้งพูด

“มุรามาซะลื้อคิดว่าไง”

“ข้าคิดว่าคนๆนั้นที่กุข่าวเรื่องครอบครองดาบขึ้นมาเพื่อข่มขวัญศัตรูครับนายท่าน ส่วนที่ทำให้ทุกคนคิดว่าดาบนั้นเป็นดาบมุรามาซะจริงๆน่าจะมี2สาเหตุคือ1.ใช้ไอเทมบางอย่างเปลี่ยนแปลงความสามารถดาบให้เหมือนดาบมุรามาซะแต่ความสามารถนั้นจะได้เพียง50%เท่านั้น สาเหตุที่2คือบุคคลนั้นมีดาบวิญญาณสังหารที่สามารถใช้พลังของดาบเล่มอื่นได้แต่ก็มีพลังเพียง50%ของดาบจริงเท่านั้นครับ”มุรามาซะอธิบายทำให้ทุกคนถึงบางอ้อ

“งั้นอั๊วว่าเราไปประลองกับไอ้เจ้าสำนักนั้นก่อนดีกว่าค่อยไปหาหลิงเอ๋อกัน”

จะไหวหรอค่ะ เจ้าสำนักเลเวลตั้ง200นิ”

“แล้วไงถึงเลเวลจะ200แล้วเจ้านั้นมันยังโกหกอยู่เลยว่ามันมีดาบมุรามาซะ เหอะย่างนี้ต้องเจอลูกผู้ตัวจริงกินกระทิงแดงเกินวันละ3ขวดอย่างอั๊วสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ทั้ง3คนเดินทางซักพักก็มาถึงเขตปกครองของเมืองต้าไห่และแน่นอนเมื่อมีเมืองก็ย่อมมีพวกอันธพาลที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าถิ่นมาเก็บค่าคุ้มครองทั้งๆที่พวกมันไม่ได้คุ้มครองอะไรใครเลยและแล้วก็เหมือนหนังไทยละครไทยหลายๆเรื่องที่จู่ๆกลุ่มของพระเอกก็โดนเรียกค่าคุ้มครองดื้อๆซะงั้น

“ค่าผ่านทาง200เงินขาดตัว”

“พอดีผมมี300เงินผมให้พี่หมดเลยก็ได้นะ”ต่งต้งพูด

“เฮ้ย!!!พูดยังงี้ได้ไงว่ะหาเรื่องนี้หว่า180จ่ายมา”

“ทำไมมันน้อยลงว่ะ”ชวี่สื่อกระซิบต่งต้ง

“โถ...พี่นะผมมี300จริงๆ”

“ไม่ได้ถ้าขืนต่อรองอีกจะเป็น150เงินขาดตัวแน่ๆ”

“โอเคพี่180เงินก็ได้”

ต่งต้งจัดการโอนเงินแล้วไปต่อโดยที่แอบขำกับความโง่ไร้ที่ติและจุติของอันธพาลกลุ่มนั้น

“เฮ้อ...เห็นพวกนั้นไถ่เงินคนอื่น คงมีเงินมากมายสินะ สุ่ยหลิงเองก็อยากมีเงินๆบ้างจังจะได้ซื้อของทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ หมดเลยอิอิ”

“อาสุ่ยหลิงถ้าลื้อมีเงินมากมายแบบนั้นลื้อจะทำจริงรึปล่าว”

“จริงสิค่ะ เรามีเงินแล้วก็ใช้ๆไปเถอะค่ะ อิอิ”

“งั้นอั๊วขอเล่านิทานให้ลื้อฟังเรื่องนึงได้มั้ย”

“ได้สิค่ะ”

“นานมาแล้ว มีชาย2คนเป็นบุตรตระกูลใหญ่ร่ำรวย เมื่อถึงวันที่บิดาของเขาตายลงได้แบ่งสมบัติให้บุตรทั้ง2อย่างเท่าเทียมกัน บุตรคนแรกนั้นได้สมบัติไปแต่ไม่เคยใช้ให้เกิดประโยชน์เลยซักครั้ง ส่วนบุตรคนที่2นั้นแม้จะมีสมบัติมากมายแต่กระนั้นเขาก็ใช้ชีวิตเรียบง่ายโดยเอาสมบัติที่บิดาทิ้งไว้ให้มาใช้ในการค้าขายจนร่ำรวยกว่าเดิมจนมาวันหนึ่งบุตรชายคนที่1ก็สิ้นเนื้อประดาตัวและบากหน้าไปขอหยิบยืมสมบัติของบุตรชายคนที่2ทั้งๆที่สมบัติจากบิดายังไม่เคยใช้เลย ซึ่งเขาก็ให้อย่างยินดีแต่ให้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นจากนั้นบุตรชายคนที่1ก็กลับไปทำตัวเหมือนเดิมอีกครั้งจนกระทั้งสมบัติเขาสิ้นใจตายไปสมบัติกองนั้นโดยที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์เลย”

“แล้วทำไมชวี่สื่อถึงเล่าให้สุ่ยหลิงฟังหรอค่ะ”

“อั๊วอยากจะบอกลื้อว่า คนโง่นั้นจะสะสมเงิน คนฉลาดจะรู้จักใช้เงิน ถึงลื้อมีเงินมากมายแต่ถ้าลื้อใช้เงินไม่เป็นมันก็สามารถหมดลงได้”

ต่งต้งมองดูชวี่สื่ออย่างประหลาดใจเขาไม่คิดว่าคนที่ขี้เล่นอย่างชวี่สื่อจะมีวิธีสอนคนที่ลึกซึ้งแบบนี้

“อ่ะ...ถึงประตูเมืองแล้วตามอั๊วมาแล้วๆ”ชวี่สื่อพูดพลางวิ่งไปเหมือนเด็ก

ทั้ง3คนตรงไปยังปราสาทเก่าๆทรงญี่ปุ่นสมัยเอโดะมีซามูไรยืนเฝ้าประตูทั้ง4ทิศปราสาทนี้ถูกเรียกว่าสำนักดาบยามาโตะ ชวี่สื่อบอกกับซามูไรที่ยืนเฝ้าประตูว่าจะขอท้าประลองพวกเขาก็พาชวี่สื่อเข้าไปในปราสาทแต่โดยดีภายในปราสาทชวี่สื่อถูกพามายังห้องประลอง ห้องขนาด20เสื่อญี่ปุ่นมีศิษย์ของสำนักประมาณ10คนยื่นอยู่ภายในตรงกลางมีชายอายุประมาณ50ปลายๆยืนอยู่ข้างกายมีดาบคาตานะอยู่

“เจ้าสินะที่มาท้าประลองกับข้า”ชายแก่ซึ่งดูเหมือนเจ้าสำนักพูด

“ใช่แล้ว...แต่ก่อนอื่นอั๊วถามก่อนว่าดาบของลื้อคือมุรามาซะจริงรึปล่าว”

“ผู้คนมากมายคิดว่าข้าครอบครองดาบมุรามาซะแต่ที่จริงแล้วข้าไม่เคยเห็นดาบนั้นด้วยซ้ำ ข้ามีเพียงดาบ โอนิ คิริมารุ(ดาบปราบมาร)ที่เป็นสมบัติตกทอดเท่านั้น”

“ก็ดีถือว่าลื้อเป็นลูกผู้ชายไม่พูดจาโกหกวันนี้อั๊วจะขอใช้ดาบเล่มนี้ตัดสินแพชนะกับลื้อแล้วกัน”พูดจบชวี่สื่อก็ชักมุรามาซะออกมาก

“ดูเหมือนดาบของเจ้าจะเป็นดาบดีทีเดียวนะ”

“ก็แน่หล่ะ ดาบดีย่อมคู่กับวีรบุรุษ”

“ขอทราบนามท่านและนามดาบของท่านได้หรือไม่”

“บอกชื่อของลื้อมาก่อนสิ”

“ข้ามีนามว่า โอนิ ยามาโมโตะ”

“อั๊วชื่อว่า ชวี่สื่อ”

“เอ๋...แล้วนามดาบของท่านหล่ะ”

“ดาบอั๊วชื่อว่า...มุรามาซะ!!!”

________________________________________________________________________________________________________

ตอนนี้สั้นไปนิดนึงนะครับ แหะๆ