อภิมหาสงครามสะท้านภพ ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 เพื่อนสาวตอนที่1

“นี้อาหลิวเมื่อไหร่ลื้อจะพาอั๊วไปหาอาตี๋ซะที อั๊วคิดถึงอาตี๋ใจจะขาดแล้ว”

“พอเลยๆก็ลื้อเป็นคนบอกอั๊วเองว่าจะตัดขาดกับอาตี๋ จะไม่ขอพบขอเจอกับอาตี๋ไงรึว่าลื้อจะผิดคำพูด”

“ก็ตอนนั้นอั๊วไม่ทันได้คิดนี้ น้า...อาหลิวพาอั๊วไปหาอีหน่อยนะ”อาเตี่ยของตี๋หรือเถ้าแก่หยางที่ทุกคนรู้จักอ้อนวอนต่ออาม๊าของตี๋จนสภาพดูไม่ได้

“ก็ได้ๆแต่อั๊วจะโทรหาอีก่อน เผื่ออีติดธุระอะไรจะได้ไปไม่เสียเที่ยว”

“ฮ่อๆ...ดีๆโทรเลยๆเดี๋ยวอั๊วไปจัดกระเป๋าก่อนนะบอกอาตี๋ด้วยว่าอั๊วจะไปค้างซัก3วันแล้วก็บอกว่าไม่ต้องจัดห้องรอนะเพราะว่าอั๊วจาอีไปนอนโรงแรม5ดาว”

“ก็ได้ๆ เดี๋ยวอั๊วขอเวลาโทรหาอีแปปนึง”

อาม๊าจัดการโทรศัพท์หาตี๋ทันทีตามคำเรียกร้องของอาเตี่ยโชคดีที่อาตี๋ต่อโทรศัพท์เข้ากับเครื่องเกมด้วยจึงสามารถรับสายของอาม๊าได้

“ฮาโหล อาตี๋นี้อาม๊าพูดนะเสียงอะไรหน่ะดังเชียว”ในขณะนั้นเองอาตี๋หรือชวี่สื่อกำลังไล่ต้อนมังกรมาให้มุรามาซะยู่

“อ๋อ...อาม๊าหรอข้างบ้านอั๊วเขาจัดงานแซยิดหน่ะ อาม๊ามีอะไรรึปล่าวถึงโทรมา”

“เรื่องอาเตี่ยลื้อหน่ะ”

“อาเตี่ย... ทำไมหรอรึว่าอาเตี่ยอีจะมาบังคับให้อั๊วไปรับมรดกโชว์รูมรถที่บ้านหน่ะอั๊วไม่เอานะอั๊วไม่ชอบค้าขาย”

“ไม่ใช่ๆ...อาเตี่ยลื้อบอกว่าอีคิดถึงลื้อ อีเลยจะไปเยี่ยมซัก3วันอาม๊าเลยโทรมาถามลื้อว่าว่างมั้ยถ้าไม่ว่างจะได้บอกอาเตี่ยลื้อว่ารอไปก่อน”

“ว่าง...ว่างสิอาม๊า”

“อ้อ...อาเตี่ยลื้อบอกว่าไม่ต้องเตรียมห้องรออีนะ อีบอกว่าจะพาลื้อไปนอนโรงแรม5ดาวให้ลื้อเตรียมตัวรอเลย”

“แล้วอาเตี่ยอีจะลงกรุงเทพเมื่อไหร่เดี๋ยวอั๊วจะไปรับ”

“เห็นอีบอกว่าจะนั่งเครื่องบินไปหาลื้อนะ ไม่รู้จะรีบไปไหน”

“นั่งเครื่องเลยหรออาม๊า ถ้างั้นก็ประมาณ1ชั่วโมงกว่าๆก็มาถึงกรุงเทพแล้วสิเดี๋ยวอั๊วจะไปรอที่สนามบินเลยละกันนะอาม๊า”

“ฮ่อๆ...งั้นอาม๊าไปบอกอาเตี่ยวลื้อก่อนนะ อย่าลืมดูแลตัวเองนะอาตี๋อาม๊าเป็นห่วง”

“เซี่ยๆครับอาม๊า”

“นายท่านคุยกับใครครับ พวกมังกรตามมาไม่กี่ตัวเองนะครับ”มุรามาซะพูด

“อั๊วคุยกับอาม๊าเดี๋ยวอั๊วต้องไปทำธุระอีกประมาณ6วันอั๊วน่าจะกลับมานะ”

พูดจบชวี่สื่อก็ใช้ม้วนคาถากลับเมืองและเดินไปหาโรงแรมถูกๆเพื่อใช้ในการออฟไลน์จากนั้นเมื่อออฟไลน์เสร็จแล้วอาตี๋ก็ลุกขึ้นจากเตียงเล่นเกมไปหยิบชุดสูทสุดหรูอย่างดีสีดำของเขามาใส่เพื่อจะไปรับอาเตี่ยเพราะว่าอาเตี่ยนั้นเป็นคนที่ไม่ชอบให้อาตี๋แต่งตัวธรรมดาๆเวลาจะออกไปไหนอาเตี่ยมักบังคับให้ตี๋ใส่สูทตัวนี้เสมอ ผมที่ยุ่งถูกหวีจนเรียบร้อยน้ำหอมถูกฉีดใส่สูทและข้อมือเล็กน้อยพอส่งกลิ่นหอม นาฬิกาเรือนทองแสนแพงถูกหยิบออกจากกล่องใส่นาฬิกาแล้วถูกสวมใส่ข้อมือของตี๋ทันที แว่นตาสีชาเป็นเครื่องประดับชิ้นสุดท้าย

“อ่า...เรียบร้อยต่อไปก็ไปคอยอาเตี่ยที่สนามบิน แต่ถ้านั่งมอร์ไซต์รับจ้างไปควันต้องกลบกลิ่นน้ำหอมแน่เลยไปแท็กซี่ดีกว่าเสียเงินเยอะหน่อยแต่ไม่ขัดใจอาเตี่ยไว้ค่อยของเงินอาเตี่ยมาแทนก็ได้”

ตี๋เดินออกจากบ้านไปยังหน้าปากซอยเพื่อรอแท็กซี่ทุกคนในซอยที่รู้จักตี๋แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยที่ไอ้เจ๊กหัวฟูๆแต่งตัวซกมกคนหนึ่งจะกลายเป็นคุณชายมาดผู้ดีไปได้ ในขณะที่ตี๋กำลังยื่นรอแท็กซี่อยู่นั้นอาซิ้มขายกล้วยแขกที่ตั้งแผงอยู่ตรงนั้นและรู้จักกับตี๋ก็พูดขึ้น

“อ้าว...อาตี๋หรอ ซิ้มจำแทบไม่ได้เลยนึกว่าอาคุณชายที่ไหนมายืนซะอีก”

“พอดีอาเตี่ยอีจะมาเยี่ยมอั๊วครับ อีไม่ชอบคนแต่งตัวซอมซ่ออั๊วก็เลยต้องแต่งตัวแบบนี้ไปรับอีที่สนามบิน”

“ฮ่อๆ...ขอให้โชคดีนะ”

“เซี่ยๆครับซิ้ม”

จากนั้นไม่นานแท็กซี่ก็มาถึงตี๋บอกให้แท็กซี่ไปส่งเขาที่สนามบินใช้เวลาเพียงแค่10นาทีเท่านั้นก็ถึงสนามบิน ทันทีที่ตี๋ก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่พนักงานต้อนรับแทบจะออกมาต้อนรับเขาทั้งหมดคงคิดว่าตี๋เป็นนักธุรกิจหนุ่มหรือลูกท่านทูตอะไรประมาณนั้น

“อาตี๋...อาเตี่ยอยู่นี้”เสียงชายแก่ๆดังมาทางข้างหลังตี๋

“อ้าวอาเตี่ย มาถึงแล้วหรอครับพอดีอั๊วเพิ่งมาถึงหน่ะเพร่าตองรอแท็กซี่เลยชาไปหน่อย”

“ไอ้หย่า...ทำไมลื้อไม่บอกเตี่ย เตี่ยจะให้อาหมวยอีเอารถในโชว์รูมมาให้ขับลื้อจะเอาปอเช่ที่ลื้อชอบไปขับก็ได้นะ”

“โถ...อาเตี่ย อาเตี่ยก็รู้นิว่าอาหมวยอีไม่ชอบหน้าอั๊ว ขืนอีมาอั๊วก็ซี้ม่องเท่งพอดีสิ”ตี๋อธิบาย

“เอาน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้อาหมวยอีจะมาหาเราเพราะว่าอั๊วบอกอีให้ขับปอเช่ลงให้ลื้อ ยังไงลื้อ2คนก็ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วนี้”

“โถ...อาเตี่ยอาหมวยอี*อุ๊ยซี่ขนาดไหนอีบ่นขนาดทำให้ลิงหลับได้เลยนะ”

“ช่างเถอะๆ...อั๊วบอกอีแล้วยังไงอีก็ต้องมา วันนี้อั๊วอยากเที่ยวว่ะพาอั๊วเที่ยวหน่อยสิ อั๊วอยากไปแดนเนรมิต”

“เตี่ย...แดนเนรมิตมันปิดไปแล้วเอางี้ เดี๋ยวอั๊วพาเที่ยวเองแล้วเย็นค่อยไปหาโรงแรมนอนแล้วกัน”

วันทั้งวันตี๋เหมือนกับรับจ้างเป็นพี่เลี้ยงเด็ก อาเตี่ยร้องอยากไปดูไอ้นู้นอยากได้ไอ้นี้จะเอาอันนั้นจะกินอันนี้ตลอดเวลาจนก็ทั้งเวลาหัวค่ำตี๋จึงลากอาเตี่ยขึ้นแท็กซี่เพื่อหาโรงแรมได้

“พี่ๆไปโรงแรมอะไรก็ได้ครับราคากลางๆ”

“เฮีย..อาตี๋ลื้อพูดงี้ได้ไง อาคนขับรถพาอั๊วไปโรงแรมอะไรก็ได้ที่แพงๆยิ่งแพงเท่าไหร่ยิ่งดีเดี๋ยวอั๊วให้พันนึง”

เมื่อได้รับคำสั่งคนขับรถแท็กซี่ก็บึ่งรถไปยังโรงแรมสยามดรีมโกลเด้นทันทีโรงแรมสูงกว่า150ชั้นโรงแรมที่ค่าห้องพักคืนละ15,000

“โหเตี่ย...คืนละหมื่นห้าเตี่ยจ่ายไหวหรออั๊วว่าหาโรงแรม5ดาวที่มันถูกลงกว่านี้ดีมั้ย”

“ตี๋เอ๊ย...ลื้อนี้มันงกเหมือนอาหลิวไม่มีผิดเลย ไม่รู้หล่ะอั๊วจะพักที่นี้ให้มันรู้ซะมั้งว่าเถ้าแก่หยางเป็นใคร”

อาเตี่ยเดินเข้าไปยังล็อบบี้โรงแรมเพื่อที่จะติดต่อห้องพักแต่ด้วยวันนี้เที่ยวทั้งวันทำให้ชุดที่ใส่มาดูเลอะๆมอมแมมจนพนักงานโรงแรมต้องออกมา

“ขอโทษครับกรุณาออกไปด้วยครับ”

“อ้าวให้อั๊วออกไปทำไม”

“ออกไปเถอะครับผมว่าคุณคงไม่มีเงินพอจ่ายค่าห้องในโรงแรมเราหรอกครับ”

“บ๊ะ...**เฉาฉุ่ยไอ้ปากเสียอั๊วเว้ยเถ้าแก่หยาง ไม่มีคำว่าไม่มีจ่ายไปบอกผู้จัดการโรงแรมไปว่าคุณ วิศุทธิ์ วรุณวิเศษ อยากจะมาพักที่นี้ซัก3คืน”

เมื่อพนักงานโรงแรมได้ยินชื่อนี้ก็ตามผู้จัดการโรงแรมออกมาเพื่อตรวจสอบทันทีแล้วก็พบว่าเถ้าแก่หยางคือ เจ้าของโชว์รูมใหญ่กว่า15แห่งทั้งประเทศและยังทำธุรกิจนำเข้าส่งออกสินค้าต่างๆอีกด้วยรายได้ต่อวันนั้นถ้าแทบกับโรงแรมนี้แทบจะเรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว

“อ่า...ผมต้องขอโทษคุณ วิศุทธิ์ จริงๆนะครับที่พนักงานโรงแรมเราเสียมารยาทแล้วคุณชายท่านั้นคือ...”ผู้จัดการโรงแรมมองมาทางตี๋

“อ๋อ...คนนั้นคือลูกชายของอั๊ว ทายาทคนเดี๋ยวของตระกูลผู้รับมรดกทั้งหมดต่อจากอั๊วคืออีนี้แหละ”

เมื่อได้ยินคำกล่าวทั้งหมดพนักงานโรงแรมแทบจะปูพรมแดงแล้วยืนตั้งแถวทำความเคารพทันทีแต่เถ้าแก่หยางบอกไม่ต้องผู้จัดการโรงแรมให้กุญแจห้องวีไอพีแก่เถ้าแก่หยางและตี๋คนละ1ห้องด้วยกันจากนั้นตี๋ก็พาเถ้าแก่หยางไปนอนเมื่อถึงเตียงเถ้าแก่หยางก็หลับทันทีด้วยความเหนื่อยแต่ก็ไม่ลืมสั่งให้โทรไปบอกอาหมวยว่าพักอยู่โรงแรมอะไร

“สวัสดีอาหมวยนี้อั๊วเองนะ ตอนนี้อั๊วกับอาเตี่ยพักอยู่ที่โรงแรมสยามดรีมโกลเด้นนะ ถ้าลื้อมาบอกพนักงานว่ามาหาอั๊วเดียวพวกนั้นจะพาลื้อมาเอง แค่นี้นะเซี่ยๆ”พูดจบตี๋ก็วางหูทันทีและปิดเครื่องเพื่อกันอาหมวยโทรมารังควาญ

“***ชิ่มโบ๊ะตี๋ จะผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังกลัวเราเหมือนเดิมนะเฮ้อ...”อาหมวยถอนหายใจแล้วขับรถต่อไปเพื่อมุ่งหน้าไปหาตี๋

 

 _________________________________________________________________________________________
*อุ๊ยซี่ แปลว่า น่าเบื่อ นะครับ
**เฉาฉุ่ย แปลว่า ปากเสีย นะครับ
***ชิ่มโบ๊ะ แปลว่า คนบ้า นะครับ

ตอนนีี้อาจจะสั้นไปนิดนึงนะครับไรเตอร์จะแบ่งเป็น3ตอนเนื้อหาจะได้ไม่ไปตกที่เกมมากเกินไปเพราะว่าไรเตอร์อยากให้มีเนื้อเรื่องส่วนโลกจริงควบคู่กันไปด้วยนะครับ