เบื่อจริง...พวกห้อง 1

ลำดับตอนที่ #3 : ละครที่เสแสร้ง

         และแล้ววันแห่งการซ้อมบทก็มาถึง ปีนี้พวกเราเล่นเรื่องหนูน้อยหมวกแดงตะลุยแดนมหัศจรรย์ ซึ่งมหัศจรรย์จริงๆ เพราะมีทั้งหมาป่าบ้ากาม มดแดง เซเลอร์มูน ปลาบู่ทอง มารวมอยู่ในเรื่องนี้ สำหรับนักแสดงหลักๆ ก็เป็นพวกห้อง 1 นี่แหละ สำหรับผมตอนนี้ก็เริ่มจะซึมซับความเป็นห้อง 1 กับเขาด้วยเหมือนกัน เพราะเกือบปีที่อยู่ด้วยกัน มันเป็นอะไรที่ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนเพิ่มมากขึ้นนั่นเอง

         “นี่ ตั้งใจซ้อมกันหน่อยซิ อีก 2 อาทิตย์ก็มีการแสดงแล้วนะ  ขืนเป็นอย่างนี้การแสดงล่มแน่ๆเลย” เสียงเจ๊วอ หัวหน้าฝ่ายเวทีของงานนี้นี่เอง แต่ตอนนี้ยิ่งกว่าจับปูใส่กระด้งซะอีก เพราะแต่ละคนไม่มีใครฟังใครเลยก็ว่าได้ แต่แล้วทุกอย่างกับเงียบกริบ เพราะมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามานั่นเอง



        “๑๑เจ๊อร๑๑ อาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาทั้งเรื่องเรียน การงาน และชีวิต ตัวเตี้ย เสียงแหลม แต่ใจดีสุดๆ”



          “ซ้อมกันไปถึงไหนแล้วเนี่ยะ เป็นไงบ้างมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เจ๊อรถามถึงเมื่อเดินมาถึงที่ซ้อม ซึ่งก็คือ ห้องเรียนของเรานั่นเอง เชื่อกันไหมครับว่า จากที่ดูไม่เป็นโล้เป็นพาย เล่นหยอกกันเมื่อกี้ ทุกคนเปลี่ยนเป็นสงบเรียบร้อย คุยกันเรื่องบทอย่างเคร่งเครียด ผมนี้อดชื่นชมไม่ได้เลยว่า ไอ้พวกนี้จบไปก็ไม่ตกงาน เพราะยังไงก็คงไปเป็นนักแสดงได้อย่างสบาย

         “ใกล้แล้วหละค่ะ ตอนนี้แจกบทให้เป็นท่องกันแล้วค่ะ เดี๋ยวจะลองให้ซ้อมคิวกันดูคร่าวๆ ก่อนค่ะ” กั๊กซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้กำกับละครเรื่องนี้พูดขึ้นมา ซึ่งอาจารย์ก็ค่อนข้างที่จะไว้ใจเธอมากเพราะเมื่อตอน ม.3 เธอก็เคยกำกับมาครั้งหนึ่งแล้วนั่นเอง

         วันนี้การซ้อมก็เป็นไปได้ด้วยดี เพราะเจ๊อรมานั่งดูตั้งแต่เริ่มที่เดียว แต่ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับบ้านนั้น ก็มีเสียงของเจ๊วอ ดังขึ้นมา พร้อมกับเรียกพวกฝ่ายฉากมาคุยกันก่อน ซึ่งพวกฝ่ายฉากก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นพวกกลุ่มนางข้างล่างนั่นเอง โดยมีไอ้วิทเป็นหัวเรือใหญ่ พร้อมกับ ตอย แก่ และปาน โดยมีเจ๊วอเป็นคนคุมงานในครั้งนี้เอง ซึ่งผมก็โดนเกณฑ์ให้มาทำฉากกับเขาเหมือนกันเพราะไม่ค่อยมีประโยชน์อะไร เลยโดนใช้ซื้อของ แบกนู่นแบกนี่ แต่ก็ถือว่าดีเหมือนกัน เพราะการมาทำงานครั้งนี้ก็ทำให้ผมรุ้จักในบางมุมของคนกลุ่มนี้ที่ผมไม่เคยเห็นเหมือนกัน



         ๑๑ตอย๑๑ หรือ วิกกี้ สาวสายที่มักจะชอบคิดว่าตัวเองเป็นดารา ดังนั้นกิจกรรมประจำวันคือการแสดงละครให้เพื่อนๆ ดู ในแทบทุกเช้าที่มาถึง

         ๑๑แก่๑๑ ป้าประจำห้อง คนที่ดุเหมือนว่าจะเงียบๆ ติ๋มๆ แต่ว่าก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับคนทั้งห้องได้เมื่อรู้สึกเขินหรืออาย และมีความลับคือแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งในห้องแต่ไม่กล้าบอกใคร

        ๑๑ปาน๑๑ สาวที่ดูห้าวภายนอก แต่ภายในเป็นคนที่ค่อนข้างจะอ่อนแอและขี้กลัว จนบางครั้งหลายคนถึงกับสงสัยในสิ่งที่เธอเป็น



          “นี่ฉันหละเบื่อจริงๆ เลย ดูซิ งานแบบนี้ให้ฉันทำอีกและ ตัวเองไม่ค่อยจะทำอะไรหรอก คอยแต่สั่งชาวบ้านเขา” เสียงของตอยบ่นขึ้นในระหว่างที่ทำอุปกรณ์ประกอบฉากอยู่

          “ฉันก็ว่าอย่างนั้นหละ เอาแต่ประจบอาจารย์ แล้วพอลับหลังก็เอางานมาให้พวกเราทำ” เสียงของปานดังขึ้น ตอนนี้ผมก็นั่งฟังคนเหล่านี้บ่นกัน ซึ่งผมก็เห็นด้วยเหมือนกัน เพราะการทำฉากและอุปกรณ์ประกอบที่ทำกันอยู่แค่ 5 –6 คน แบบี้เป็นใครก็ต้องอดบ่นไม่ได้ นี่ผมก็มานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่บ้านเจ๊วอ ตั้ง 3 วันและยังไม่เห็นว่ามันจะเสร็จเมื่อไหร่ เพราะไหนจะต้องไปช่วยกก ดูนักแสดงซ้อม พอเย็นก็ต้องมานั่งทำกัน ประมาณ 2-3 ทุ่มก็กลับบ้าน  เป็นคนอื่นคงไม่แค่บ่นคงจะไปต่อว่ากันแล้ว

          “ฉันมันเฮอะ เราก็ทำของเราไป ไงเสาร์อาทิตย์นี้เราก็ทำกันทั้งวัน ยังไงมันก็คงจะเสร็จอยู่แล้วหละ บ่นไปก็เท่านั้น จริงไหม” เสียงของเจ๊วอ ดังขึ้น ซึ่งทุกคนก็คงจะเห็นด้วยจึงต่างคนต่างทำงานของตนไป แต่แล้วอยู่ๆ อีวิทก็เดินหน้ามุ่ยเข้ามา

          “เป็นอะไรของแก ดูซิหน้าบูดหน้าเบี้ยวแบบนี้” เสียงของเจ๊วอ ดังขึ้น

          “จะอะไรอีกหละ ก็เจ๊มัทนะซิ เรื่องมาก นี่ว่าจะไม่เล่นละคร ให้หาคนใหม่มาเล่นแล้วหละ” อีวิทพูดขึ้นมา

          “อ้าวทำไมหละ” ตองถามด้วยความสงสัย

          “ไม่อะไรหรอก ก็ไอ้ไวยมันไปแซวว่าเธออ้วน เธอเลยโมโห พาลไม่เล่นเอาดื้อๆ อ่ะ”  อีวิทอธิบายขึ้นมา

          “บ้าหรือเปล่านี่ เรื่องแค่นี้ แล้วจะทำอย่างไร เป็นฉันนะเปลี่ยนคนไปเลยก็ได้ เอาอ้อเล่นแทนก็ได้ ไม่เรื่องมากด้วย” ปานให้ความคิดเห็น

           “ไม่รู้ซิ ฉันรำคาญเลยออกมาก่อน\" อีวิทพูดขึ้น

           “อีบ้า แทนที่จะฟังมาให้จบ มันคาใจรู้ไหม  แต่ฉันว่านะ ยังไงเธอก็คงเล่นนะ เดี๋ยวเจ๊อรก็มาคุยด้วย เธอก็เล่นตัวไปงั้นๆ แหละ เชื่อฉันซิ” แก่พูดขึ้น

             “เอาเหอะ เรามาทำงานของเราเถอะ เดี๋ยวมันจะไม่เสร็จ เอ่อ ต้นวานออกไปซื้อกาวมาให้หน่อยซิ มันใกล้จะหมดแล้ว” เจ๊วอพูดขึ้น ผมจึงเดินออกไปซื้อกาวไม่ได้ฟังว่าการสนทนาเป็นอย่างไรต่อ





           ตอนนี้พวกเราทุกคนพยายามซ้อมกันอย่างเต็มที่ เพราะอีกไม่กี่วันก็ใกล้ถึงวันแสดงแล้ว เสาร์อาทิตย์นี้เราจึง มาซ้อมใหญ่กัน ทั้งฉากและการแต่งกาย มีการมาร์ดจุดต่างๆ รวมถึงการอัดเสียงนักแสดงทุกครั้ง สุดท้ายเจ๊มัทก็มาแสดงเหมือนเดิมเพราะเจ๊อรขอร้องไว้ โดยการแสดงนั้นก็จะสลับกับการแสดงโฆษณา เพื่อไม่ให้คนดูเบื่อ เราจึงเริ่มซ้อมกันอย่างจริงจริงจังจัง ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ผมก็คอยยกฉากเปลี่ยนไปเรื่อยๆ  ตามบทละคร แต่แล้วในตอนเย็นที่ซ้อมก็มีเรื่องที่เราไม่คาดคิดขึ้น เมื่อหนึ่งในนักแสดง นั่นก็คือ กบ อยู่ๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมา ตอนแรกพวกเราก็คิดว่าเป็นไปตามบท แต่พอซ้อมหลายๆ ทีเข้าทุกครั้งที่แสดงจบเธอจะต้องออกไปล้างหน้าทุกที จนมารู้อีกที ตอนที่เธอแสดงรอบสุดท้าย เพราะอยู่ๆ น้ำตาของเธอก็ไหลตั้งแต่ยังไม่แสดง เจ๊อร จึงเรียกกบ มาพูดว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า

          “ไม่มีอะไรหรอกฮ่ะ อาจารย์ แค่ปวดหัวนิดหน่อย ซ้อมต่อเถอะค่ะ” กบพูดจบก็เดินขึ้นไปซ้อมต่อ โดนที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา  แต่แล้วเมื่อจบการซ้อมวันนี้ ก็เกิดเรื่องขึ้นมาอีกครั้ง

          “ฉันว่านะ นังกบ มันก็ตอแหลไปอย่างนั้นหละ เป็นกระเทยก็แบบนี้หละ ชอบเรียกร้องความสนใจ” สามพูดขึ้นกับกั้ง หลังจากที่ซ้อมเสร็จ

          “ฉันก็ว่าอย่างนั้นหละ คงไม่ได้บทเด่นหละมั้ง เลยอยากให้อาจารย์เปลี่ยนบทให้ โถ่ เป็นกระเทย อยากเล่นเป็นนางเอกคงมีคนเขาให้เล่นหรอก” กั้งพูดขึ้ นก่อนที่ทั้งสองคนจะหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า กบ เดินมาอยู่ข้างหลัง

           “แต่ฉันว่ามันก็ดีกว่าพวกที่ดีแต่คอยนินทาลับหลังคนอื่นแบบนี้หลอกนะ ถ้าเธออยากมีเรื่องก็บอกฉันได้นะ  ฉันพร้อมเสมอ” กบพูดขึ้ นพร้อมกับทำท่าจะหาเรื่องกับทั้งสองคนนั้น ดีแต่ว่ามีคนเข้ามาห้ามซะก่อน แต่กบก็ยังพูดต่อไปว่า

           “ถ้าปากพวกเธอ ยังเสียอยู่อย่างนี้ ฉันจะตบแกให้ดู” กบพูดขึ้นมา

          “เออ เอาซิย่ะ อีกระเทย อีพวกผิดเพศ” เสียงของสามดังตามมา ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไป

          “จะมาห้ามฉันทำไมต้น เธอไม่เห็นเหรอว่ามันสองคนว่าฉัน” กบพูดขึ้นมา พร้อมกับร้องไห้ทันทีหลังจากที่เราอยู่ด้วยกัน สำหรับผม แม้ว่ากบจะไม่ใช่เพศชายหรือหญิงแท้ๆ แต่กบก็มีน้ำใจให้กับเพื่อนเสมอมา  ผมจึงเป็นคนที่กบมักจะปรึกษาด้วยในเวลาที่มีปัญหา

           “ช่างมันเฮอะ กบก็น่าจะชินแล้วไม่ใช่หรือ ว่าแต่วันนี้กบเป็นอะไรอ่ะ อยู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมา” ผมถามกบด้วยความเป็นห่วง

           “ไม่มีอะไรมากหรอก มันก็แค่เบื่อๆ นะ กบไม่น่ามาอยู่ห้องนี้เลยเนอะ  กบว่ากบคิดผิด    ตอนม.ต้น  ทุกคนในห้องไม่มีใครรังเกียจกบ แต่กบไม่เข้าใจว่าทำมันคนพวกนี้ถึงไม่ชอบกบนัก” กบตัดพ้อให้ฟัง ซึ่งผมก็เข้าใจเพราะตอนกบอยู่ ม.ต้น  ห้องของกบมีคนที่เป็นแบบกบ อยู่ 5 คน  แม้แต่ต่อหญิง ก็ไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่ก็เป็นเหมือนกัน ผมจึงเพียงได้แต่นั่งถอนใจ ในสิ่งที่กบพูดขึ้นมา

            “รู้ไหม ว่ากบโดนมัจ บอกให้เลิกแสดง เขาจะให้ต่อหญิง มาแสดงบทนี้แทน กบโดนกดดันมาตลอด แต่กบก็ไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ ในเมื่อเจ๊อร อยากให้ กบเล่น กบก็จะเล่นไม่ยอมให้คนพวกนั้นมาบีบได้ง่ายๆ หรอกค่ะ” กบพูด

    ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า เมื่อตอนเย็นนี้ทำไมกบถึงร้องไห้ออกมา  นี่หละนะครับ การเล่นพรรคเล่นพวก แม้จะมาอยู่ห้อง 1 ด้วยกันแล้ว แต่บางคนก็ยังไม่ยอมรับคนที่มาจากห้องอื่นๆ ตอน ม. ต้น  นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องที่คนมาจากห้องอื่นเจอ



          ๑๑กบ๑๑ กระเทยที่มีความรู้สึกกดกันตลอดเวลา เป็นคนที่ไม่เคยมีความสุขเลย เมื่อมาอยู่ที่ห้อง 1 แต่ในบางเวลาก็ทำให้หลายๆ คนในห้องมีความสุขในสิ่งที่เอทำ

           ๑๑สาม๑๑ หญิงสาวที่มาพร้อมกับเสียงกริ่งเข้าห้องเรียนในตอนเช้า เป็นคนที่มาสายเป็นประจำ และไม่ชอบขี้หน้า กบ เป็นอย่างมาก

           ๑๑กั้ง๑๑ หญิงสาวผู้มาพร้อมกับเสียงอันดังกังวาน กับทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ ทุกครั้งในการปรากฏตัวของเธอ จะสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน



            สุดท้ายงานแสดงในวันภาษาไทยก็จบลงไปได้ด้วยดี ทุกคนที่มาดูต่างก็มีความสุขกับการแสดงที่พวกเราได้จัดขึ้น แม้จะมีหลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระหว่างการแสดงแต่ก็เป็นความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ ที่ทุกคนช่วยกันแก้ปัญหาจนผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แม้จะมีหลายคนที่ไม่ถูกกัน แต่พอถึงตอนแสดง ทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตนอย่างดี ไม่มีการมากลั่นแกล้งกันในระหว่างที่แสดง สำหรับผมที่มองดูทุกคนในห้องมาตลอดช่วงเวลาที่ซ้อมจนแสดง บอกได้เลยว่า ห้อง 1 ก็มีอะไรดีดีกับเขาเหมือนกัน แต่เรื่องราวของคนพวกนี้ยังไม่จบ ยังมีอีกหลายเรื่องราวที่คุณอาจนึกไม่ถึง ต่อไปจะไปขอเชิญผู้อ่านทุกท่าเข้าสู้ ตอน คู่ปรับ