บทเปิดรั้วของ นักสืบสองวิญญาณแห่งโรงเรียนพระจันทร์มืด

คือ ว่าเหตุการณ์มันจะเกิดขึ้นที่รร.แห่งนึงซึ่งเป็นรร.ที่รวมเหล่าคนที่มีความ สามารถทุกๆด้านไม่ว่าจะเป็นกีฬาหรือความสามารถพิเศษเป็นรร.ที่รวมคนกล้า แกร่งมาไว้ในที่เดียวกัน

และรร.ก็จะมีชมรมที่แตกต่างกันไปแต่พระเอกได้ตั้งชมรมนักสือไขคดีลับเพื่อสืบเรื่องราวต่างๆทั้งในและนอกรร.

และทุกๆคืนรร.จะมีการจัดเวรยามนักเรียนขึ้นเพื่อที่จะให้นักเรียนตระหนักถึงความสำคัญของรร.มากขึ้น

ในคืนนั้นพระเอกได้เป็นเวรยามในวันนั้น

ก็ ได้เดินสำรวจทั้วๆรร.จนมาเจอห้องๆนึงซึ่งถูกปิดตามมานานแล้วแต่พระเอกก็ รู้สึกงงๆที่ว่าพระเอกอยู่รร.นี้มา4-5ปีก็ไม่เคยเจอห้องๆนี้เลย จึงได้หาวิธีเพื่อเข้าไปสำรวจข้างในห้องในนามของนักสืบก็ต้องมีความอยากรู้ อยากเห็น

ก็เลยเข้าไปดู

ใน ห้องไม่มีอะไรนอกจากโต๊ะเก้าอี้ที่วางไว้เรียบร้อยเหมือนพึ่งมีคนมาจัดห้อง แต่ว่า ทุกๆก้าวที่เดินหยํ้ากายเข้าไปพระเอกมีความรู้สึกว่าในห้องนี้ต้องมีอะไร ซ่อนอยู่แน่ๆจึงได้ค้นหาจนเจอพื้นห้องช่องๆนึงที่ไม่เหมือนพื้นห้องนี้ลย

จึงได้ค้นหาดูจนพบกับหูจับที่สามารถเปิดช่องนี้ขึ้นมาได้

พระเอกก็ได้เปิดขึ้นมาดูพบบันไดที่นำพาเข้าไปสู่ห้องอีกห้องนึงซึ่งอยู่ใต้ดินลึกลงไปถึง5เมตร

ในใจของเด็กนักสืบก็ไม่ได้หวั่นเกรงหรือเกิดความกลัวแต่อย่างใดจึงเดินลงไปพร้อมไฟฉายกระบอกเท่านิ้วชี้อันนึง

ยิ่งเดินลงก็เหมือนยิ่งลงสู่ห้วงมิติอีกมิตินึง

ที่ไม่เห็นจะเหมือนข้างบนห้องเลย

จนเดินไปถึงห้องที่เต็มไปด้วยอาวุธโบราณมากมายในสมัยก่อน

และมีแท่นบูชาดาบอยู่เล่มหนึ่งที่ดูจะสวยและสะดุดกว่าทุกอาวุธที่วางไว้

เหมือน นักสืบจะโดนดาบเล่มนี้สะกดเข้าไปให้ชักมันออกมาจากฝัก แต่พอชักออกมาแล้วก็ได้เรื่องเหล่าในอดีตของบุคคลที่ดูเลือนรางเข้ามาในหัว อย่างรวดเร็วแทบจะจำไม่ได้ แต่นักสืบก็รู้สึกตัวก็เก็บดาบเข้าฝักวางไว้ที่เดิม แล้วก็หันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความงุงงงว่าเกิดอะไรกับเรา แต่ไม่ทันที่จะก้าวขาวิ่งก็ได้มีเสียงๆหนึ่งซึ่ง พูดออกมาช่างดูห้าวหาญและน่าเกรงขามว่า

"อันตัวเจ้าจะรีบไปไหนเล่า มาถึงที่แล้วอย่าคิดว่าจะหนีไปไหนได้"

ด้วย ความที่นักสืบก็อยากจะรู้ว่าเสียงของใครที่พูดกับเค้าจึงหันกลับไปอย่างรวด เร็ว ก็ได้สิ่งที่ตัวเองถึงกับก้าวขาไม่ออก คือ ร่างของชายที่ใส่ชุดขุนหลวงถือดาบเล่มที่เค้าขับเมื่อตะกี้นี้ หน้าตาเหมือนคนอายุ20ปลายๆตัวสูงใหญ่ ยืนอย่ข้างๆแท่นบูชา

นักสืบก็ได้บอกกลับไปว่า"ผมขอโทษที่้เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติและผมขอโทษที่รบกวนท่านครับ"

ด้วยนํ้าเสียงที่สั่นๆที่อยากจะออกไปจากที่นี่

"เราเฝ้ารอคนอย่างเจ้ามาปลดปล่อยเราตั้งนานแล้ว"

กูปลดปล่อยมึงตอนไหนวะ ความคิดที่ฉุกขึ้นมาในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า

"ไหนๆ เจ้าก็ปล่อยเราออกมาแล้ว เราก็จะอยู่กับเจ้าไปตลอดเคียงข้างเจ้า คอยปกป้อง คอยดูแลเจ้า แต่มีข้อแม้ว่า เจ้าห้ามบอกเรื่องห้องนี้หรือห้ามบอกเรื่องการมีอยู๋ของห้องนี้เป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นเจ้าจะได้อยู่ในดาบเล่มที่เจ้าจับมาตลอดไป เจ้ากล้าสัญญาได้มั้ย"

นักสืบในใจก็คิดว่า"กูขอแค่อยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก็เป็นพอ เออ ออตามไปแล้วกัน "

"ได้เราสัญญา ว่าจะไม่บอกใครเป็นอันขาด"

นักสืบตอบด้วยความมั่นใจ

ว่าจะไม่มาเยือนที่นี่อีกแล้ว จากววันนี้และตลอดไป

ขุน หลวงก็ได้ยื่นดาบเล่มนั้นมาให้กับนักสืบผู้ที่อยากรู้อยากเห็น "ดาบนี้เป็นของเจ้าแล้ว เจ้าคนวิเศษ" และขุนหลวงคนนั้นก็ได้ลอยเข้ามาอยู่ในดาบเล่มนี้

นัก สืบผู้ที่ไม่กลัวเกรงสิ่งใด ได้เดินกลับไปอย่างหน้าเสียว่าจะเกิดอะไรต่อไปหลังจากวันนี้กันแน่ ลางสังหรณ์บอกกับเค้าว่า ภายภาคหน้าต้องเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเค้าในทุกๆวันแน่นอน แต่เราก็จะไม่ล้มเลิกการเป็นนักสืบของชมรมนี้แน่นอน

ถึงจะมีปัญหาและความลึกลับพิศวงค่อยยํ้ากายเข้ามาหาตัวเค้าตามที................