คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SMS (นนพิช) [1/2]
SMS
‘นี่ๆ กำลังนั่งรถไปหาดใหญ่ล่ะ’
19:20 : ววส.
‘อืม ไปทำไมอ่ะ?’
19:22 : ชานน
‘มาทำรายงานอ่ะ นายทำไรอยู่อ่ะ?’
19:22 : ววส.
‘เล่นเกม’
19:24 : ชานน
‘นี่ๆ มีไรจะบอก’
19:25 : ววส.
‘หืม?’
19:27 : ชานน
‘นายจะตอบกลับเราทุกๆสองนาทีเนอะ 555’
19:28 : ววส.
‘อือ เล่นเกมอยู่ไง’
19:30 : ชานน
‘555 กินไรยัง’
19:31 : ววส.
‘กินล่ะ นายล่ะ’
19:33 : ชานน
‘ถึงที่พักแล้วค่อยกิน’
19:34 : ววส.
‘อือ’
19:36 : ชานน
‘...มีไรจะบอกล่ะ’
19:38 : ววส.
‘ว่า?’
19:40 : ชานน
‘เราชอบนาย’
19:42 : ววส.
‘...’
19:45 : ววส.
‘ขอโทษ’
19:50 : ววส.
‘ฝันดีนะ’
21:30 : ววส.
ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนรถทัวร์ไปหาดใหญ่ กำลังนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์ทุกๆสองนาที น้ำตาของเขาเริ่มไหลอาบแก้มลงมาด้วยความสิ้นหวัง .. ชานนเป็นคนเดียวที่ทำให้ร่างเล็กคนนี้หวั่นไหวได้ .. ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และชานนก็สนิทกับเขามากด้วย คนตัวเล็กเลยตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว เขาตัดสินใจกดส่งข้อความสุดท้ายก่อนที่จะเอนตัวลงนอน ก่อนที่ตาของเขาจะปิดสนิท เขาก็ยังหวังลึกๆว่าจะมีข้อความเข้าสักฉบับ แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น .. โทรศัพท์ยังคงว่างเปล่า ไม่มีข้อความ และสายโทรเข้า.. เจ็ดโมงวันรุ่งขึ้น คนตัวเล็กรีบตื่นขึ้นมาทันที หนึ่งก็เพื่ออยากดูข้อความ แม้มันจะไม่มี สองก็เพราะ เขาต้องไปถ่ายรูปเมืองหาดใหญ่ไปทำรายงานนะสิ เย็นวันนั้น เขาก็ถ่ายรูปหมดทั่วเมือง พรุ่งนี้จะได้กลับสักที โทรศัพท์ของเขายังว่างเปล่า แต่เขาก็ยังคงหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋าทุกๆสองนาที . . . “หวัดดีครับแม่” คนตัวเล็กพูดพลางปิดประตู ทันทีที่กลับถึงบ้าน “กินไรมารึยังลูก แล้วภาพได้มามั้ย?” แม่ถามอย่างเป็นห่วง “ทานแล้วครับแม่ ภาพก็ได้มาครับ ผมขึ้นไปนอนก่อนนะครับ” เขาบอก ‘อย่างน้อย นนก็น่าจะออนเอ็มบ้าง’ เขาคิดในใจ ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอน และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ .. ชานนกำลังออนเอ็ม ‘หวัดดี’ (20:30) ววส. ‘วันนั้นขอโทษนะ’ (20:32) ววส. ‘ไม่เป็นไร อารมณ์ชั่ววูบมั้ง’ (20:34) ชานน ‘ฝันดีนะ’ (20:37) ววส. ‘เช่นกัน’ (20:39) ชานน ถ้ามันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบละนน ... ถ้ารักนายไปแล้วจริงๆ? ร่างเล็กเอนตัวลงนอน น้ำตาที่ไหลมาตลอดสามวันยังคงไหลต่อไป เขาหลับตาลง ....ก่อนที่... ...ภาพในอดีตย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง .......... “พิช! ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิว่ะ เดินไกลอ่ะ” ชานนชวนเพื่อนสนิทของเขา “อือๆ” พิชลุกขึ้นก่อนจะเดินตามชานนออกไปนอกห้องเรียน ทางเดินจากตึกเรียนของพวกเขา มันห่างจากห้องน้ำชายซะเหลือเกิน “ทำไมนายต้องชวนเรามาเป็นเพื่อนด้วยว่ะ? อ๋อง อาร์ม มีตั้งเยอะ” พิชบอก “ก็คุยกับนายสนุกดีหนิ” ชานนยิ้มกว้าง “ห๊ะ !! ฉันเนี่ยนะคุยสนุก จะบ้าหรือไง?” พิชหัวเราะ “ก็จริงหนิ” ชานนพูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป พิชยืนรออยู่ข้างนอก แม้เขาไม่ได้ปวด แต่เขาก็จะมาเป็นเพื่อนคนคนนี้ทุกครั้ง “นานเชียว” พิชแซวหลังจากยืนรอชานนอยู่นาน “ฮ่าๆๆ ขี้เกียจเรียนไง ฮ่าๆๆ” ชานนหัวเราะ “นน.. ถ้าเราเข้ามหาลัย แกจะมาห้องน้ำกับใครว่ะ ฮ่าๆๆ” พิชถาม “อืมมม.. ก็จะตามนายไปมหาลัยไง ฮ่าๆๆ” ชานนยิ้ม ................. รุ่งขึ้น .. ที่โรงเรียน เขายังไม่คุยกับชานนเลย จนกระทั่ง กลางคาบคณิตศาสตร์ “จารย์ครับ ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำครับ” พิชยกมือ “เชิญ .. แต่จะไปคนเดียวหรอ?” อาจารย์ถาม “คะ .. ครับ” “ห้องน้ำออกจะเปลี่ยว ตัวเราก็บอบบาง หาคนไปเป็นเพื่อนสักคน” อาจารย์เตือน พิชมองไปรอบๆห้อง .. ชานนที่เคยไปด้วยกันตลอด กลับหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจ “ชานน ไปเป็นเพื่อนพิชหน่อยสิ” คำพูดของอาจารย์ทำให้พิชหันขวับทันที “คะ ครับ” ชานนลุกออกมาช้าๆ ทางเดินที่คุ้นเคย .. คนที่คุ้นเคย .. แต่ยิ้มที่คุ้นเคย มันหายไป... TBC. Talk : มันดูงงๆนะ แต่จะรีบมาต่อเน้อ แต่งไปร้องไห้ไป ขอโทษจริงๆ : (
ความคิดเห็น