[ฟิคสั้น]

ลำดับตอนที่ #3 : วันเด็กปีนั้น ..​ ยังอยู่ในใจ (นนพิช)

 "วันเด็กปีนั้น .. ยังอยู่ในใจ"

AUTHOR : Chamor
TALK : เขินนนนน ไม่ไหวแล้ววววว !
IMPORTANT : ขออภัยมากมายที่ตอนก่อนๆเขียนชื่อพี่พิช เป็น พี่พีช เน้อ.. ขออภัยจริงๆ

SOUNDTRACK : ยังอยู่ในใจ - The August Band ( เป็นฟิคแรกที่ใช้เพลงของออกัส -[]- )

ยังอยู่ในใจ..
ปล่อยไว้ให้เธออย่าเปลี่ยนอะไรไป
ในหัวใจจะเก็บเอาเรื่องราวของเรา 
และโลกใบเก่าเอาไว้~


"เพลงนี้ความหมายดีเนอะ~" อ๋อง หนุ่มตาตี๋ ขาว น่ารัก ซึ่งเป้นเพื่อนสนิทของคนตัวเล็กพูดขึ้น
"อื้อ" คนตัวเล็กตอบกลับอย่างเซ็งๆ

"แกจะเครียดทำไมเนี่ยพิช?" แม็ค เพื่อนสนิทอีกคนถามอย่างสงสัย

"นี่พวกแกไม่เครียดกันเลยใช่มั้ยเนี่ย? โปรเจคงานวันเด็กที่กำลังจะถึง จะทำอะไร? งานกลุ่มนะเว้ยเห้ย" 
"เออ จริงว่ะ เอางี้ .. แกก็นึกถึงวัยเด็กของแกดิว่ะ"

"เออๆ ที่แกพูดมาจะช่วยไรได้มั้ยเนี่ย ไปล่ะ ขึ้นห้องก่อน พรุ่งนี้เจอกัน" คนตัวเล็กอำลาเพื่อนๆขึ้นมาบนหอพักนักศึกษา

คนตัวเล็กมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพที่เห็นเป็นภาพ สวนสาธารณะหลังมหาลัย สวนสาธารณะที่คนตัวเล็กคุ้นเคย ก่อนจะนึกถึงเรื่องเก่าๆอีกครั้ง ..


ณ งานวันเด็กที่สวนสาธารณะ หลังมหาลัย .. หลายปีที่แล้ว

"พิชจ๊ะ แม่ต้องรีบกลับ คงอยู่ดูลูกประกวดร้องเพลงไม่ทัน แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ แม่ให้เพื่อนแม่ เค้ามาดูแลลูกแล้วจ๊ะ แม่ไปนะจ๊ะ"

เด็กตัวเล็กมองคุณแม่เดินจากไป ทั้งๆที่เป็นเวทีแรกที่เขาประกวดร้องเพลง 

"หนูพิชจ๊ะ หนูพิช" เด็กตัวเล็กหันหลังไป ก่อนที่จะพบน้าเพื่อนแม่ กับ .. กับ ..?

"หวาดดีฮับ"  น้าเพื่อนแม่เห็นเด็กตัวเล็กทำท่าสงสัย 

"อ๋อ นี่ลูกน้าจ๊ะ ชื่อ ชานน มาเชียร์หนูพิชเหมือนกันนะ"

"หวัดดีนะ เราชื่อ ชาโน้นนน" เด็กตัวใหญ่กว่านิดนึง ยิ้มกว้าง

"หวาดดีชานอน เออ.. ชา..นน เรา พิช"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ พิษ"
"พิช จะลูก พิชจ๊า ช ช้าง"

"ช ช้าง? ที่ร้องแปร้นๆ หรอฮะ?" ชานนยิ้มกว้าง
"ใช่เลยจ้า คนเก่ง"  น้าเพื่อนแม่ลูบหัวลูกสุดที่รักของเขา

เด็กตัวเล็กมองเห็นภาพนั้น .. ก็อยากให้แม่ทำกับเขาบ้าง วันๆ แม่ทำแต่ธุรกิจ

น้าเพื่อนแม่จูงมือเด็กสองคนไปหาที่นั่ง ชานนยังคงยิ้มตลอดเวลา แต่ก็ทำให้โลกของพิชสดใสเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น

"อ่าา นั่งตรงนี้นะจ๊ะ อย่าไปไหนนะ น้าจะไปซื้อนำ้ก่อน นน ดูแล พิชดีดีนะลูก"
"คร้าบบ~" เด็กตัวโต ตอบยิ้มๆ

"พิษ เออ.. ใช่ๆ ช ช้างๆ ... พิชชชชช"
"เฮ้ยย ทำอะไรเนี่ย น้ำลายเลอะหน้าเราหมดแล้ว"

"อ่ะ เออ.. เรามีผ้าเช็ดหน้า.. เราเช็ดให้นะ"  ว่าแล้วเด็กตัวโตก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้เด็กตัวเล็ก

"ขอบจายน้า~ ชา .. ชา.. "
"ชา..?"  เด็กตัวโตทวน
"ชา.... ชาเขียว!"
"ฮ่าๆๆๆๆ" เด็กทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

"แหมๆ สนุกกันเชียวนะ นี่จ๊ะ นำ้แดง"

เด็กตัวใหญ่โยกเก้าอี้ไม่ทันระวัง บวกกับมือเล็กอันบอบบางของเด็กตัวเล็ก เด็กตัวใหญ่กระแทกมือเด็กตัวเล็กเข้าอย่างจัง ทำให้นำ้แดงหกเลอะเสื้อเด็กตัวเล็กไปหมด

"ไม่เป็นไรหรอก พิช กินกับเราก็ได้"
"อื้อ ขอบจายน้า~ แต่เสื้อเราล่ะ?"
"เสือ? มีเสือด้วยหรอ? แม่ฮะมีเสือด้วยหรอฮะ?" ชานนถามแม่อย่างกระสับกระส่าย
"หยุดเลย ตัวป่วน หนูพิชต้องแสดงด้วย ลูกไปเปลี่ยนเสื้อกับพิชก่อนไป แลกเสื้อกันใส่ก่อนนะจ๊ะลูก" น้าเพื่อนแม่หันไปดุลูกตัวเอง ก่อนที่จะหันมายิ้มให้เด็กตัวเล็ก
"คร้าบบ"
"ไปเลยนี่ จูงมือกันไปจะได้ไม่หลง ห้องน้ำอยู่นู่นเห็นมั้ยจ๊ะ" น้าเพื่อนแม่ชี้บอกทาง
"เห็นครับ .. แต่เสือละครับ? ไม่กลัวเสือหรอครับ?"
"= = ไม่มีเสือหรอกลูก เป้นพี่ต้องดูแลน้องดีๆนะลูก ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันขึ้นโชว์"

ภาพที่เด็กตัวโตยิ้มกว้าง จูงมือเด็กตัวเล็ก เป็นภาพที่น่ารักมากจริงๆ
.
.
.
ชุดของชานน ใหญ่ไปนิดนึงสำหรับเด็กตัวเล็ก  สวนชุดของเด็กตัวเล็กก็เล็กไปสำหรับเด็กตัวใหญ่
แต่เด็กตัวใหญ่ก็ยังยิ้มไม่เลิก

"นายจะยิ้มทามมายเนี่ย ชาโน้นนน? ชุดไม่เห็นจะเข้าตรงไหนเลย"
"ก็น่ารักดีออกนะ" เด็กชานนตอบ ทำเอาเด็กพิช ยิ้มหน้าแดงยอมใส่ชุดไปเลย

"พิชช เราต้องจูงมือกลับม้ายอ้า?" เด็กตัวโตถาม
"ไม่ต้องก็ด้ายม้าง" เด็กตัวเล็กตอบกลับ  แต่เด็กตัวโตปิดตัวไปมา ก่อนจะพูดว่า

.
.
.

"จับมือเหอะ เรา.. เป็นห่วง"


"เอาละครับ ท่านทั้งหลาย กระผมจะขอเปิดงานประกวดร้องเพลง ณ บัดนี้"

"หนูพิชจ๊ะ น้าว่า ไปรอหลังเวทีดีกว่านะจ้ะ" น้าเพื่อนแม่บอก
"ครับ" เด็กตัวเล็ก ตอบสั้นๆ

"พิชช ... สู้ๆน้า~"
"อื้มม"

.
.
.

"นายร้องเพลงเพราะมากเลยนะ" เด็กตัวโตวิ่งไปหาเด็กตัวเล็กทันทีที่ เด็กตัวเล็กวิ่งลงมาจากเวที
"ขอบใจน้า"
"โตขึ้น นายต้องประกวดแล้วได้รางวัลแน่ๆ ^^"
"แล้วนายไม่คิดจะประกวดหรอ?"
"... ไม่อาวอ่ะ แต่บางทีเราอาจจะเล่นอยากอื่นเป็นเพื่อนพิชก็ได้นะ อย่างเช่น...."
"เช่น...?" เด็กตัวเล็กทวน
"อันนั้นอ่ะๆๆๆ" เด็กตัวโตชี้นิ้วไปที่ เครื่องดนตรีชนิดสาย ที่มีชื่อเรียกว่ากีต้านั่นเอง
"กีต้า?"
"อ่าหะๆ ชีต้านั่นล่ะ"
"กีต้า ไม่ใช่ชีต้า 555555"


ไม่รู้ทำไม เวลาเด็กตัวเล็กอยู่ใกล้ๆเด็กตัวใหญ่แล้วมีความสุขแบบนี้นะ เขาอยากอยู่ด้วยอีกจังเลย

"และ เด็กที่ชนะการประกวดได้แก่........."
"...."

"เด็กชาย วิชญ์วิสิฐ หิรัญวงษ์กุล ครับ"


"ใครอ่ะ ทำไม่ไม่ใช่พิชล่ะ?" เด็กชายชานนถามแม่ของเขา
"ชื่อเราเองนี่ล่ะ :)"

เด็กชายชานนกอดเด็กชายพิชด้วยความดีใจ

"นายทำได้แล้ว"
"อื้อ นายก็หัดเล่นกีต้าด้วยแล้วกัน" เด็กตัวเล็กเดินขึ้นเวทีไปรับรางวัล ก่อนจะได้รับเสียงปรบมือมากมายจากคนดู

.
.
.

หลังจากงานเลิกน้าเพื่อนแม่พาเด็กทั้งสองขึ้นรถ และจะพาเด็กตัวเล็กไปส่งที่บ้าน 
ตอนนี้ เด็กตัวเล็กหลับปุ๋ย อยู๋บนใหญ่ของเด็กตัวโตที่เบาะหลังรถ แต่เด็กตัวโตไม่หลับ แต่กลับจ้องหน้าเด็กตัวเล็ก

"ชานน หลับอยู่รึปล่าวลูก?" แม่ของเขาถาม
"ปล่าวครับ"
"แล้วหนูพิชล่ะ?"
"พิชหลับแล้วครับ"

"อ่า.. เออนี่นน จัดกระเป๋าเสร็จยังลูก? เราจะย้ายบ้านไปนนทบุรี มะรืนนี้แล้วนะลูก"
"เสร็จแล้วครับ แต่.. แม่ฮะ.. ผมไม่ไปไม่ได้หรอครับ?"
"ทำไมล่ะลูก? ลูกอยากย้ายเองนะ แล้วแม่ก็ซื้อบ้าน นู่น นี่ นั้นไปหมดแล้วด้วย ยังไปก็ต้องไปนะจ๊ะลูก"
"...ครับ....."

.
.
.

"หนูพิชจ๊ะ หนูพิช ถึงแล้วล่ะลูก" น้าเพื่อนแม่ปลุก 
"บ้านนายใหญ่มากเลยอ้า~"

"ไปละครับ" คนเด็กเล็กเดินลงจากรถ 
"สวัสดีครับ ... บะบายชานน อย่าลืมไปหัดเล่นกีต้านะ แล้วเจอกันใหม่"
"อื้ม...จะ .. เจอ ..กัน..ใหม่"

เด็กตัวเล็ฏเดินหันหลังเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะวิ่งขึ้นห้อง แล้วน้ำใสๆก็รินออกมาจากดวงตาตัวน้อยของเด็กชายพิช
เขาได้ยินเรื่องที่ชานนจะย้ายบ้าน และเขาก็ไม่ได้หลับ 

เขาเพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียว... แต่ทำไมรู้สึกค้นเคย และอยากอยู่ด้วยตลอดไปอย่างนี้ล่ะ?

หลังจากนั้น.......เขาก็ไม่ได้เจอชานนอีกเลย 

ไม่ว่ายังไง..
จะร้ายดีก็เก็บอยู่ในใจ
นานเท่าไรจะปล่อยมันไว้ตรงที่เก่า
รู้กันแค่เรา...ว่ามันยังอยู่ในใจ~


ปัจจุบัน..

"เอานี่ ไออ๋อง วันเด็กจะจัดร้องเพลงให้เด็กฟัง กับประกวดร้องเพลง"
"เออ ไอเดียเข้าท่านะเนี่ย แล้วใครจะร้อง?"
"กูเอง"
"...มึงเนี่ยนะ?" เพื่อนอ๋องและเพื่อนแม็ค พูดเป็นเสียงเดียวกัน คนตัวเล็กพยักหน้า
"เออๆ แล้วเครื่องดนตรีล่ะ?" เพื่อนแม็คถาม

"กูมีเพื่อนอยู่อีกคณะนึงเว้ย เล่นกีต้าร์"
"เออๆๆ ก็ได้ ร้องกับกีต้าก็ได้"

"แล้วมันชื่อไรอ่ะ?" พิชถาม

"รู้สึกว่า ......."



"..ว่า?" พิชทวน ก่อนที่อ๋องจะตอบว่า ..

"ชื่อ 'ชานน' "

TALK : เขินจัง : $