[ฟิคสั้น]

ลำดับตอนที่ #2 : สบตา (นนพิช)

AUTHOR : Chamor
TALK : ต่อจากตอน ใจไม่ถึง
SOUNDTRACK : สบตา - ออม&ตีน่า ( ost. Yes or No อยากรักก็รักเลย )

 

"เราเลิกกันเถอะพีช .. พี่ว่าพีชกับพี่ไม่เหมาะกันหรอก" พี่โต้ง หนุ่มหน้าใสที่คบกับพีชมานานกว่าสามเดือน ตัดสินใจบอกเลิก 

"ทำไมล่ะ? พี่โต้งบอกมาสิ ทำไมล่ะ? ... " น้ำใสๆค่อยๆไหลอาบแก้มของพีช 

"พี่.. พี่คิดว่า .."
"คิดว่า..!?" ร่างเล็กทวนคำถาม

"พี่คิดว่า .. พี่เจอคนที่ใช่แล้วล่ะ"  คำตอบที่ทำให้ร่างเล็กทรุดลงทันทีที่ได้ยิน 


       พี่โต้งเดินออกไปช้าๆ ก่อนที่คนตัวเล็กจะลงไปกองอยู่กับพื้น ...
   ร่างเล็กใช้แรงที่เหลืออยู่หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา กดหมายเลขปลายทางที่คิดว่าเป็นคนที่เชื่อใจได้มากที่สุด ..

' ชานน '

ภายในหอพักนักเรียน .. ร่างอวบๆกำลังนั่งดูทีวีอยู่

// RRrrRRRRRrr // 

ชานนหยิบโทรศัพย์ขึ้นมา หน้าจอขึ้นตัวอักษรที่ทำให้เขายิ้มได้ 

'พีช'

"ฮัลโหล ว่าไง" รอยยิ้มที่แสนจะมีความสุข หุบลงทันทีที่ได้ยินเสียงคนตัวเล็ก

"ฮัลโหลนน .. มารับเราหน่อยดิ"

"อะ .. อ .. อื้มม .. พีชอยู่ไหนล่ะ?"

"อยู่ที่สวนอ่ะ สวนที่เดิมอ่ะ"    ถึงแม้ร่างอวบไม่ได้เห็นหน้า แต่ก็รู้ว่า..ร่างเล็กกำลัง ...... ร้องไห้ !

"อ่า.. รอแป๊บนึงนะ"  ร่างอวบไม่รอช้า ด้วยความเป็นห่วงจึงมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะที่คุ้นเคยดี ..


        ไม่นาน นายชานนก็มาถึงจนได้  เขาพบว่าร่างเล็กกำลังนอนขดอยู่ที่พื้นหญ้า ร่างอวบได้ยินเสียงสะอื้น ก็พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"มาแล้วหรอนน.."  ทันทีที่ร่างเล็กเห็นร่างอวบ ก็กอดทันที .. หวังให้ความเศร้าทั้งหมดที่มี หายไป

        ร่างอวบพาร่างเล็กกลับไปที่หอ เพื่อจะได้ดูแลง่ายๆ (?)

.
.
.

  ร่างเล็กร้องไห้มาตลอดทาง จนถึงหอพัก  ร่างอวบว่างร่างเล็กลงบนเตียง ก่อนที่จะเดินหายไป และกลับออกมากับถ้วยของหวาน


"เฉาก๊วยมั้ย ?" ร่างอวบชักชวน 
"ไม่อ่ะ"  ร่างเล็กปฏิเสธ 

"แต่มันไม่ใช่เฉาก๊วยธรรมดานะ" ร่างสูงยังไม่ล้มเลิกความพยายาม  และดูเหมือนว่า ร่างเล็กจะสนใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
"... ยังไง??"  ร่างเล็กถาม

"มันเป็นเฉาก๊วยลอยฟ้า เพิ่งไปซื้อมากับไปต่อเนี่ย" ร่างสูงยิ้มกว้าง ทำเอาคนตัวเล็กลืมอาการเศร้าและยิ้มตามไปด้วย 

   ทั้งสองกินเฉาก๊วยจนหมด .. ร่างอวบเห็นว่าร่างเล็กอาการดีขึ้นแล้ว จึงสบายใจขึ้นหน่อย ร่างอวบนำถ้วยเฉาก๊วยไปเก็บในครัว ก่อนที่ร่างเล็กจะเริ่มปลดปล่อยน้ำตาอีกครั้ง ....

ร่างอวบเดินออกมาจากครัว พบว่าร่างเล็กยังคงร้องไห้ไม่เลิก
ร่างอวบเข้าไปนั่งใกล้ๆ ก่อนที่จะลูบหัวด้วยความหวังดี

"อย่าร้องเลยน่าา..." ไม่ทันที่ร่างอวบจะพูดจบ  .. พีชก็ก่อนนายชานน และปล่อยโฮออกมาอีกรอบ ..

ชานนกอดร่างเล็กตอบ ก่อนที่จะลูบหัวเบาๆ 

"โอ๋ๆๆ จะทำไงไม่ให้ร้องเนี่ย?"
"นนก็ปลอบเราดิ"
"ปลอบไงอ่า??" ร่างอวบถามอย่างใสซื่อ

"ก็ ... ร้องเพลงดิ"
"หาาาาาาาาา?"

   แน่นอนว่านายชานนไม่ชอบร้องเพลง แต่ทำไงได้ล่ะ เมื่อคนที่เขาชอบเป็นคนร้องขอซะงั้น ...

"อ่าหะ ... เอาเพลงไรอ่า"
"เพลงไรก็ได้อ่ะ เอาความหมายดีดีนะ" ร่างเล็กหยุดร้อง ก่อนเช็ดน้ำตาออก

"อ่านะ ... "  ร่างอวบกลืนน้ำลาย .. ก่อนที่จะหยิบกีต้าคู่ใจออกมาด้วย และเริ่มต้นร้อง...

"เธอ .. เคยรู้มั้ยว่าใคร เฝ้ามองตามแต่เธอไปทุกแห่ง...~"

    เมื่อร่างเล็กยิ้มตามไปด้วย ร่างอวบจึงมีกำลังใจที่จะร้องเพลงต่อไป


"เก็บเธอ เป็นแรง ให้ใจทุกวัน ... เก็บไว้มานาน~"

      ร่างเล็กยิ้มกว้าง เมื่อเห็นท่าทางน่ารักของร่างสูง ก่อนที่จะสายหัว

"เฮ้อออ เสียงนายไม่ได้เรื่องเลยนะเนี่ย .. เดี๋ยวฉันสอนให้"  ร่างเล็กพูดจบก็เริ่มต้นร้องประโยคต่อไปทันที

"หาก..ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ฉันจะบอกกับเธอ.. ฮึก..ฮึก....ให้ ร รู้ ใจ~"

ร่างเล็กร้องไปได้ไม่ทันจบประโยค เขาต้องปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ....

"ช่างเหอะหน่าา .. ให้เราร้องต่อเองเหอะ ถึงเสียงเราไม่เพราะ แต่เราก็ร้องมาจากใจนะ"

เป็นประโยคที่ทำให้ร่างเล็กหยุดซะงัก ..และหันกลับมามองร่างอวบ ...
สายตาของทั้งสองเฝ้ามองกัน .. สายตาที่นนไม่ได้มองเขาแบบเพื่อน ... พีชรู้สึกอบอุ่นจังเลย : )
ทั้งสองยังคงมองจ้องตากัน .. ร่างอวบยิ้มกว้าง ก่อนจะร้องต่อไป โดยไม่ละสายตา

"สบตา กับฉัน.. ลึกลงข้างใน ......... ก็จะเข้าใจ ความหมาย..
เห็นเงาในตาฉันมั้ย? เห็นเธออยู่ในนั้นมั้ย?
รู้ใจกันบ้างมั้ย ? 
ว่าฉันนั้นคิดอะไร ?"


น้ำใสๆจากตาของร่างเล็กถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ... แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเศร้าอย่างเดียว 
เพราะมันปนไปด้วยความสุข ...

ร่างเล็กโผกอดร่างอวบ 

"นน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยว่ะ ขอบใจนะ"

"..."

"นี่ดึกแล้วนอนเหอะ ..."

"อืมม.." 

   ร่างอวบนอนข้างๆร่างเล็ก คำพูดของร่างเล็กยังคงย้อนอยู่อย่างนั้น ..
เพื่อนหรอ?? แค่เพื่อนงั้นหรอ?  .. เขาคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีล่ะมั้ง... 


ร่างอวบนอนมองร่างเล็กที่หลับปุ๋ย  เขายิ้มกว้าง ..และ ให้ไออุ่นร่างเล็กโดยการ จูบเบาๆที่ริมฝีปากชมพูอ่อน ...


เห็นเธอมานานรู้มั้ย ... 
ไม่เคยมองใครที่ไหน 
ขอเพียงสักครั้งที่หันมา สบตาครั้งเดียว ... ก็พอ...

เช้าวันใหม่ ร่างเล็กตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของร่างอวบ เขารู้สึกมีความสุขและอบอุ่นมาก แต่ก็ไม่ได้คิดไปไกลกว่าเพื่อน

ร่างเล็กยกแขนอวบๆของร่างอวบๆออก ก่อนที่จะลุกขึ้นจากที่นอน ไปนั่งที่โต๊ะทำการบ้านของนายชานน

ร่างเล็กมองดูสภาพห้อง ... ดูแย่กว่าที่เขาคิด คงเป็นเพราะเมื่อคืน มันมืดแล้วทำให้เขาเห็นอะไรๆไม่ชัด 

สายตาของร่างเล็กหยุดอยู่ตรงรูปภาพบนชั้นวางหนังสือ .. เป็นรูปที่ชานนกอดคอเขา ทั้งสองยิ้มอย่างมีความสุข 
ก่อนที่จะพึมพำกับตัวเองว่า ..

"นายก็น่ารักดีนะ ชานน"

หลังจากที่ร่างเล็กสำรวจรอบๆตัวห้องเสร็จแล้ว เขาก็ต้องหยุดสายตาอีกครั้ง ที่ไดอารี่ของนายชานน ..

ร่างเล็กค่อยๆเปิดไดอารี่ ...

13.05.10

วันนี้วันเกิดผม .. 
แต่ของขวัญที่ได้ .. คือเพื่อน เอ๊ย! คนที่ผมรัก เจอคนที่เขาชอบ
เขาลืมวันเกิดผมด้วย
ผมไม่ไหวล่ะ
นอนดีกว่า


ร่างเล็ก งงๆกับข้อความในไดอารี่ .. แต่ยังคงเปิดอ่านต่อไป

... นายชานนเป็นคนเขียนไดอารี่ไม่ทุกวัน คือ ถ้าเขามีเรื่องไม่สบายใจก็จะเขียนและปลดปล่อยมันลงไป

18.05.10

ผมพยายามบอกเค้ามาห้าวันแล้ว
... ผมยอมรับ ผมใจไม่ถึง
วันนี้ .. ผมเดินเข้าไปขัดเค้า
ตอนที่เค้ากำลังจะเป็นแฟนกับอีกคน
แต่ผมก็พูดไม่ออก...
ผมคงได้แค่มองดูเค้าห่างๆ

ร่างเล็กเริ่มสงสัย ว่าเป็นตัวเขาหรือปล่าว มันตรงกับชีวิตเขาเหลือเกิน..

13.08.10

วันนี้.. ผมเห็นไอ้พี่โต้งนั่น มันเดินจับมือกับผู้หญิงอื่น 
ทั้งๆที่มันเป็นแฟนกับพีชเนี่ยนะ..
ผมเจ็บแทนพีชแล้วสิ
ถ้าผมเป็นแฟนพีช ..ผมจะไม่ทำให้พีชเจ็บแบบนี้แน่
ถ้าพีชรู้เรื่องนี้พีชจะเจ็บแค่ไหนห๊ะ !

"..."  ตอนนี้หัวใจร่างเล็กรู้สึกหวิวๆ~  .. นนรู้เรื่องของพี่โต้งหรอเนี่ย ..

16.08.10
เฮ้ยย ได้ไงว่ะ 
วันนี้ผมเห็นไอพี่โต้ง จูบกับผู้หญิงคนนั้น
ผมจะปล่อยให้เพื่อนผมโดนหลอกต่อไม่ได้
วันนี้ผมเลยเดินไปพลักมัน แล้วต่อยมันไปทีนึง
ผมเลยบอกมันว่า ..อย่านอกใจเพื่อนกู


".." ร่างเล็ก เริ่มร้องไห้อีกครั้ง .. ก่อนที่จะอ่านหน้าต่อไป

19.08.10

เมื่อกี้ไอ้โต้งมันมาหาผมที่หอ
มันปรึกษาผมว่า มันอยากเลิกกับพีช
มันควรจะบอกพีชดีมั้ย

ผมบอกมันไปว่า .. บอกตอนนี้ ยังดีกว่าให้พีชเจ็บต่อไป


20.08.10

วันนี้ ไอโต้งบอกเลิกพีชแล้ว
หลังจากที่ผมไปซื้อเฉาก๊วยกับไอต่อ
พีชโทรให้ผมไปรับที่สวน
เค้าเสียใจมาก .. มากกว่าที่ผมคิดไว้
ตอนนี้เค้าหลับแล้วล่ะ
ผมควรจะทำยังไง ..?
ผมควรบอกเค้ารึยัง??

ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน ...



ร่างเล็กปิดหนังสือไดอารี่ .. ก่อนที่จะหยิบกระดาษมาเขียนโพสไว้ และเดินออกไป ...


นายชานนตื่นมาพบว่าร่างเล็กออกไปแล้ว เขาจึงลุกขึ้น จะไปอาบน้ำ แต่เห็นกระดาษแปะอยู่ที่หนังสือไดอารี่..

"ห๊ะ ... ไดอารี่... ฉิบหายแล้วกรู! "

ไม่รอช้าเขาหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน ...



ตื่นสายจังนะนายชานน
ขอบใจนะสำหรับเมื่อวาน 
นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยนะ
เราอ่านไดอารี่นายแล้ว ..

เรา .. เป็นเพื่อนกันดีกว่านะ
พีช :')

" .... "  ร่างอวบไม่พูดอะไร ... ก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำ .. ทั้งน้ำตา




เพียงบอกฉันด้วยสายตา..
คิดยังไง บอกมา ให้รู้บ้าง
ไม่หวังให้เธอ ต้องเดินร่วมทาง
แค่เธอเข้าใจ ... ความหมาย~

นับเป็นอาทิตย์กว่าๆแล้วที่นนกับพีชไม่ได้คุยกันตั้งแต่พีชอ่านไดอารี่ไป ..​ นายชานนรู้ดีอยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องเจอปัญหาแบบนี้แน่นอน

ทางฝ่ายพีช ... เขาไม่ชินเลย ที่ต้องเดินคนเดียว ทำงานคนเดียว .. พูดง่ายๆ เขาเหงา .. เหงาที่ไม่มีนนอยู่ข้างๆ


คนตัวใหญ่เดินขึ้นหอเลิกเลิกเรียน .. หยิบกระดาษโน๊ตแผ่นนั้นออกมาอ่านอีกรอบ ก่อนที่โทรศัพท์จะดังขึ้น ปลายทางของมือถือ คงไม่ใช่คนที่เขาคาดหวังไว้

เขาหยิบมันขึ้นมาดูอย่างเอื่อมระอา .. และมันก็ไม่ใช่จริงๆด้วย   ตัวอักษรคำว่า 'ต่อ' ปรากฏขึ้นบนจอ .. ก่อนที่เขาจะกดรับสาย



"ไอ้นน .. มึงจะมาซ้อมมั้ย งานที่มึงไมได้ส่งอ่ะ คะแนนขาดเลยนะเว้ย" เสียงจากปลายทางพูด
"กูขี้เกียจ" คำตอบสั้นๆ แต่หาเหตุผลไม่ได้
"มึงมาเหอะ แค่แสดงละครเวทีเอง .. มึงรับๆบทไปเหอะ คะแนนจะได้ดีขึ้น งานเดียวช่วยได้หมดเลยนะโว้ย"

  คนตัวใหญ่มองออกไปนอกหน้าต่าง .. เห็นคนตัวเล็กเดินอยู่คนเดียว .. เขาก็รู้สึกสงสารแล้ว  เขาอยากจะไปรับคนตัวเล็ก และไปเที่ยวด้วยกันจังเลย

"มึงจะรับมั้ยว่ะ?"
"รับ"  คนตัวใหญ่ยังคงเหม่อต่อไป .. แต่คำตอบที่เขาพูดไปคำเดียว .. มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะสิ !
"เยี่ยม .. แค่นี้นะ  ตุ้ดด ตุ้ดดด ตุ้ดดด"
"เฮ้ยๆๆ อะไรว่ะไอ้ต่อ เฮ้ยยย กูไม่เล่นละครเวทีนั้นนะเว้ยยยยยย"  แต่... มันสายไปซะแล้ว

   และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้คนตัวใหญ่มาอยู่ในห้องลองชุดตอนนี้  เขาแต่งตัวเป็นเจ้าชาย เจ้าชายที่หล่อมากทีเดียว

อาทิตย์ต่อมาหลังจากการซ้อมสิ้นสุด  เหลือเวลาอีกหนึ่งวันก่อนแสดงจริง  ร่างอวบมั่นใจทุกอย่าง แว้นแต่ว่า ... เขาต้องร้องเพลงนะสิ !!!


       วันขึ้นแสดง  .. หน้าหอประชุม มีคนมากมายที่กำลังต่อแถวเข้ามา  คนตัวใหญ่มองคนพวกนั้นอยู่หลังเวที หวังให้ใครสักคนจะมาดู
และนั่น ... เขามาจริงๆด้วย !!

คนตัวเล็กเดินเข้ามาช้าๆ และนั่งลงตรงเก้าอี้แถวกลาง

ละครเวทีกำลังจะเริ่ม .. หัวใจของชานนกำลังจะระเบิด ><

ชานนก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเริ่มแสดง .. นายชานนดีบทแตกได้ดีทีเดียว ทำให้คนดูกรี๊ดกร๊าด ปลื้มเจ้าชายองค์นี้ไปหลายต่อหลายคน

และก็มาถึง .. ฉากที่เจ้าชายชานน ต้องร้องเพลงให้เจ้าหญิงฟัง .. ทั้งสองต้องมองหน้ากัน ก่อนที่เจ้าชายจะประกบจูบ ........

"เห็นเงาในตาฉันมั้ย 
เห็นเธออยู่ในนั้นมั้ย ..~ 

เจ้าชายเริ่มร้องเพลง  เสียงของเขาดีมากทีเดียว เพราะเขาจำได้ดีว่า คนตัวเล็กเคยบอกไว้ว่า 'ถ้าจะให้เพลงเพราะ ต้องร้องออกมาจากหัวใจ'

ฉากนี้เป้นฉากสวีทมากทีเดียว ที่เจ้าชายต้องมองตาเจ้าหญิง ... แต่ว่า ...
ทำไม ? .. เจ้าชายมองคนด้านล่างซะล่ะ !!!!!

คนดูทุกคนกำลังงง .. ไม่ใช่แค่คนดูสิ เจ้าหญิงบนเวทีก็กำลังงงด้วย ในเมื่อเจ้าชายเล่นลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไปร้องเพลงหน้าเวที ..

มันมีในบทซะที่ไหนเล่าาาา !  

  สายตาของเจ้าชาย มองลึกลงไปในสายตาของคนตัวเล็กด้านล่างเวที...

"รู้ใจกันบ้างมั้ย? ว่าฉันนั้นคิดอะไร ?
เห็นเธอมานานรู้มั้ย .. ไม่เคยมองใครที่ไหน 
ขอเพียงสักครั้งแค่หันมาสบตาครั้งเดียวก็พอ~

   เนื้อเพลงที่มีความหมายซึ้งจับใจ ... ทำเอาคนตัวเล็กหวั่นไหวไปด้วย ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปกว่านี้  คนตัวเล็กตัดสินใจยืนขึ้น และกำลังจะเดินออกไป





หากแต่มี เสียงพูดจากบนเวทีเสียก่อน...

"เดี๋ยวก่อนสิเจ้าหญิงของผม"  เสียงของนายชานน ที่พูดผ่านไมค์กึกก้องกังวาลไปทั่วหอประชุม
คนตัวเล็กหยุดซะงัก แล้วหันหลังกลับไป ก่อนที่จะรู้ตัวว่า กำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนนับแสนชีวิต !

"ค่าาาาาาาาา~"  เจ้าหญิงบนเวทีรีบแก้บท โดยการตอบรับเจ้าชายอย่างแนบเนียนที่สุด

"ผมรักคุณมานานแล้วรู้มั้ย?"  นายชานนยังคงพูดนอกบทต่อไป  แต่มันก็ไม่เกินความสามารถของเจ้าหญิงบนเวที
"แหม เจ้าชายก็ ดิฉันก็รักพระองค์ แพค่ะ" 
"คุณเคยรักผมมั้ย?"
"ก็เพิ่งบอกไปไงค่ะ ดิฉันนะ ร้าาาากกก รัก พระองค์มาตั้งนานแล้วแพค่ะ" เจ้าหญิงยังคงเนียนต่อไป

  คนด้านล่างเวทีคนนึง กำลังยืนนิ่ง เพราะทำอะไรไม่ถูก .. คำพูดจากปากของเจ้าชายชานนทำให้เขาหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ?

"ถ้าคุณลำบากใจมาก..ผมย้ายโรงเรียนก็ได้นะ"   คำพูดของเจ้าชายชานน ทำให้หอประชุมเงียบกริบอีกครั้ง .. แน่นอนล่ะ ตามเนื้อเรื่อง เจ้าชายมีโรงเรียนซะที่ไหน 
"..." เจ้าหญิงบนเวทีเริ่มทำตัวไม่ถูก ...  เขาหันซ้าย หันขวาก่อนจะเผ่นไปหลังเวที 


"แต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้อย่างนึงว่า ...... ผมรักคุณ"

  คนตัวเล็กปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้ม  เขาวิ่งออกไปจากหอประชุม  
คนตัวใหญ่ไม่คิดที่จะวิ่งตามไป  เขาเดินลงไปหลังเวที .. ก่อนที่จะพบว่าเจ้าหญิงกำลังร้องไห้ 

"แก.. ไอ้เจ้าชายโรคจิต ต่อบทภาษาอะไรห๊ะ ! ตอนซ้อมอุตส่าห์ดูดี แสดงจริงไม่ได้เรื่อง" เจ้าหญิงระเบิดอารมณ์ใส่

เจ้าชายยิ้มมุมปาก ก่อนที่พี่โปรดิวส์ จะเดินมา

"นี่นายชานน ทำอะไรของเธอห๊ะ!"  
".."
"เห็นมั้ยเนี่ย  เค้าล่มกันหมดแล้ว" พี่โปรดิวส์ยังระเบิดอารมณ์ต่อเรื่อยๆ

"กรี๊ดดดดดดดดดด อ๊ายยยยยยยยยยยย"  เสียงดังมาจากหน้าเวที ทำเอา ทุกคนด้านหลังเวที ต้องวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

   แต่มันไม่ใช่อะไรใหญ่โตเลย  เพราะมีรุ่นพี่คนนึง มาช่วยให้ละครนี้ไม่ล่ม 

"พี่โต้งงงงงงงงงงงงงงง กรี๊ดดดดดดดด" เสียงผู้คนตะโกน กรี๊ดกร๊าด พี่โต้ง ที่ตอนนี้ยืนอยู่บนเวที โบกมือ และยิ้มกว้างให้กับคนดูทุกคน

"น้องๆทุกคนใจเย็นๆนะครับ นั่นคือการแสดงเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น .. เพราะของจริง อยู่นี้แล้วครับ" ทันทีที่หนุ่มโต้งพูดจบ เสียงกรี๊ดก็ดังไปทั่วหอประชุม

  ทำให้คนดูเดินกลับมานั่งที่อย่างเพรียบพร้อม  หนุ่มโต้งเดินลงมาหยิบชุดเจ้าชาย และควรเจ้าหญิงคู่ใจ ทั้งบนเวทีและในชีวิตจริงขึ้นไปแสดงด้วย

แน่นอนล่ะ พี่โต้ง เป็นตัวเต็งในการแสดงครั้งนี้ .. พี่แกได้รับบทเป็นคนแรก แต่พี่แกปฏิเสธไป  แต่พอรู้ว่า ชานนจะมาแสดง พี่แกก็เดาสถาณการณ์ออก
ก่อนที่จะเรียกพี่โดนัท แฟนคู่ใจ มาท่องบทเผื่อๆไว้ก่อน ^^


  การแสดงสิ้นสุดลงไปด้วยดี .. ฝีมือการแสดงของพี่โต้งเยี่ยมยอดมาก ทั้งๆที่ไม่ได้ซ้อมเลย

"ขอบใจนะครับพี่"  นายชานนเดินเข้าไปขอบคุณ
"อื้ม ไม่เป็นไร  ว่าแต่เราเหอะ ไม่ไปตามคนนั้นหรอ?"   พี่โต้งตอบกลับ ทำให้นายชานนหยุดซะงัก
"ไม่อ่ะครับ .. ผมควรจะเป็นคนออกไปเองซะมากกว่า"  


  ชานนเดินขึ้นมาบนหอพัก ก่อนที่จะนึกทบทวนเรื่องราวต่างๆของวันนี้
แต่คนตัวใหญ่ก็ต้องหยุดเดิน  เมื่อพบว่า .... คนตัวเล็กยืนอยู่หน้าห้อง

ทั้งสองยืนมองหน้ากันไม่มีใครพูดอะไร ก่อนที่นายชานนจะเริ่มก่อน .

"วันนี้.. เราขอโทษ"  ทันทีที่พูดจบ ร่างเล็กกระโดดกอดเขาทันที
" เรา .. ฮึก .. เราสิต้องขอโทษ ฮือออ .. เรา .. เรา .. ขาดนายไปไม่ได้ .. ฮึก..."
"ก็แค่ความเคยชินหนะ"  คนตัวใหญ่กอดตอบ
"ม ไม่.. ไม่ใช่..น ะ  ฮึก ... เรา  เรารู้สึกดี ฮืออออ.. เรารู้สึกดีกับนาย"
"เราเป็นเพื่อนกันไง"
"ฮึก.. ม มัน ไม่ใช่ความรู้สึกแบบ แบบ เพื่อน ฮึก ฮึก ... "
".."
"เรา ..​ฮึก .. เราอยากให้นาย ฮึก .. อยากให้นาย ดูแล ฮือออ "
".."
"เรา .. ฮึก.. เรา... เรา ....."

"หืมม?..." 

"เรา.... ฮึก ...... เรา.. ก ก ... ก็รักนายนะ ! " คำพูดที่หลุดจากปากของคนตัวเล็ก ทำเอาคนตัวใหญ่อึึ้งไปพร้อมกันความเขิน

คนตัวสูงกอดคนตัวเล็กอีกครั้ง ..​แต่ครั้งนี้ เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ทั้งสองฝ่ายซึมซับความอบอุ่นของกันและกัน 

"เออ .. อืม.. เข้าไปห้องเราก่อนมั้ย?" นายชานนถามอย่างลังเล
"อื้ม ..​เอาดิ"  คนตัวเล็กเช็ดคราบน้ำตาออกก่อนที่จะเผยยิ้มบางๆออกมา

คนตัวใหญ่เปิดห้อง ก่อนที่จะให้ร่างเล็กเดินเข้าไปก่อน ชานนเปิดไฟในห้องหรี่ๆ ก่อนที่จะพูดคำหวานๆออกมาให้ร่างเล็กแก้มแดง

" เป็นแฟนกันนะ .. "  คนตัวเล็กแก้มแดงไปไหนต่อไหนแล้ว 
"นน จะดูแลเราดีกว่า.. คนนั้นหรอ?"  คนตัวเล็กสวนกลับ
"... ไม่รู้สิ แต่เราไม่อยากทำให้พิชต้องเจ็บอีก .. เราจะดูแลพิช เราจะคอยอยู่ข้างๆพิชเอง"  ใจของคนตัวเล็กเต้นแรงมาก ก่อนที่จะเป็นฝ่ายทำให้คนตัวใหญ่เขินบ้าง

" เห็นเงาในตาฉันมั้ย ... เห็นเธออยู่ในนั้นมั้ย ...? รู้ใจกันบ้างมั้ย ว่าฉันนั้นคิดอะไร?~ :')"

คนตัวใหญ่ก้มตัวลงมาช้าๆ ก่อนที่จะหยุดและประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของคนตัวเล็ก นายชานนกอดคนตัวเล็กแน่นๆอีกครั้ง ก่อนที่จะหอมแก้มคนตัวเล็กไปหนึ่งที

"วันนี้เราของนอนที่นี่นะ นน" คนตัวเล็กขอคนตัวใหญ่

"ไม่ขอก็ให้นอนอยู่แล้วล่ะครับ"  คนตัวสูงกอดร่างเล็กจากด้านหลัง


THE END

ตามไปอ่านเอ็นซีกันได้ ที่ http://www.augustband.net/board/viewthread.php?tid=4935&highlight=ฟิค



เม้นด้วยเน้อออออออออ~