คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SMS (นนพิช) [2/2]
AUTHOR : Chamor
SOUNDTRACK : ความเคยชิน - บอยพิซเมคเกอร์
ชานนลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กออกไปนอกห้อง หลังจากที่อาจารย์สั่งให้ไปเป็นเพื่อนคนที่คุ้นเคย
ทางเดินที่ปกติเขาทั้งสองคนจะคุยกัน หัวเราะ แซว และยิ้มให้กัน ... แต่วันนี้มันเงียบ ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงเท้า
ทางเดินพาดยาวผ่านอาคารเรียน ก่อนที่ชานนจะหยุดที่สหกรณ์
“รอที่นี่นะ” ชานนหันมาบอกพิช ก่อนจะเดินเข้าไปในสหกรณ์โรงเรียน
‘ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องซวยๆงี้ว่ะ เฮ้ออ! ชานนก็ไม่คุย ไปเพื่อนชั่วยืมยางลบไปแล้วทำหายอีก เฮ้ออ’
ร่างเล็กคิดอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาก็มองไปเห็นนายชานนที่กำลังนั่งรออยู่
เก้าอี้หน้าสหกรณ์ใต้ร่มไม้ ชานนกำลังนั่งดูดนมเปรี้ยวรสที่พิชชอบอยู่ ... และชานนก็คงรู้ดี
ชานนลุกขึ้นอย่างรู้หน้าที่ ทันทีที่พิชเดินมา ก่อนที่จะเดินดูดนมเปรี้ยวต่อไป โดยไม่สนใจคนข้างๆเลยสักนิด
ทันทีที่ถึงห้อง ก็พบว่า อาจารย์คณิตศาสตร์ออกไปแล้ว เพื่อให้เวลาสำหรับนักเรียนในการจัดห้องพักของแคมป์
ที่จะถึงนี้ .... ปกติพิชจะนอนกับนนตลอด ...แล้วครั้งนี้ล่ะ? คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของพิช แต่เขาก็พยายามกลั้น
ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“เฮ้ย ไอนน กู มึง อ๋อง พิช นอนห้องเดียวกันนะเว้ย” แวน เพื่อนร่วมห้องของพวกเขาเดินมาบอก
“อือ” ชานนตอบรับหน้าตาย ก่อนที่จะโยนขวดนมเปรี้ยวลงในถังขยะอย่างเม่นยำ
“เออ ..อีกอย่าง มันมีสองเตียง กูนอนกับอ๋องนะเว้ย มึงนอนกับพิชไปเลย” แวนบอก
“ห๊ะ?” นน กับ พิช พูดพร้อมกัน ก่อนที่ชานนจะเกาหัว และพิชที่เบือนหน้าหนีไป
“จะห๊ะทำไมเนี่ย .. มันก็เหมือนทุกค่ายอ่ะแหละ” แวนบอกก่อนจะเดินไปหาเพื่อนอีกคน
พิชที่รู้สึกไม่ดีอยู่แล้ว ก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีใหญ่ที่นนทำหน้าตายอย่างนั้น
“นน” พิชเรียกเบาๆ แต่ก็เป็นระยะที่พอจะได้ยิน
“หืม?”
“เราย้ายห้องก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่..”
“ค่ายนี้เราไม่ไป.. เรา ระ เรา..ไม่ว่างหนะ” ชานนบอก
มันคงไม่จริงหรอกที่ชานนจะมีเวลาที่ไม่ว่างกะเขาด้วย ... มันเป็นเพราะเขาเอง
เป็นเพราะเขาที่ทำให้เรื่องมันต้องเป็นอย่างนี้ ...คำว่าเพื่อนค่อยๆจางหายไป ... ทุกอย่างกำลังสิ้นสุดลง
.
.
.
.
ค่ายแสนเหงาหง๋อย ผ่านไปด้วยดีในวันแรก เนื่องจากเขาไม่ได้ร้องไห้ออกไป ทั้งๆที่ใจมันสั่นสะเทือนอย่างนี้
แวนอ๋องยังไม่กลับมาที่ห้องพัก แต่ไปเดินทะเลกันสองคน ทำให้พิชตัดสินใจที่จะจัดของไปเรื่อยๆ
ทุกค่าย พิชจะต้องรับหน้าที่จัดเสื้อผ้าเข้าตู้ในชานนด้วย เพราะพิชเป็นคนเรียบร้อย ..
และพิชก็ไม่เกี่ยงที่จะทำแบบนั้น ... แต่ครั้งนี้ ดูเหมือนการจัดเสื้อผ้าจะเร็วขึ้นมาก ไม่ใช่เพราะฝีมือ แต่เพราะคนหายไป
เสียงทีวีในห้องเปิดเอาไว้เพื่อให้ดูไม่เงียบเหงาเกินไป .. คนตัวเล็กหยิบน้ำออกมาจากตู้เย็น ก่อนจะรินใส่แก้ว
ก่อนจะดื่มน้ำ ... เพื่อทดแทนน้ำตาที่เสียไปกับเพลงที่เปิดในทีวี..
“รู้ฉันก็รู้มันจบแล้ว แต่ว่ายังฝืนทำใจลืมเธอไม่ลง
เกลียดความอ่อนไหวที่มันคง ยังรบกวนความจำ
ให้ทุกเรื่องยังคงมีเธอเรื่องมี”
“กรี๊งงงง กรี๊งงงงงง” โทรศัพท์โรงแรมดังขึ้น แต่พิชก็ยังจดจ่ออยู่กับเพลงในทีวี
“ชานน รับโทรศัพท์สิ” พิชชะงักกับคำพูดที่ตัวเองพูดออกไป ....
พิชมองโทรศัพท์ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง
“ภาพความเคยชินวันเหล่านั้น
มองไปทางไหนฉันก็เจอแต่น้ำตา
อยากที่จะหนีความเป็นจริง
ให้พ้นความทรงจำ ให้ชีวิตฉันเดินต่อไปสักที”
เสียงโทรศัพท์ดับไปสักพัก ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นแทน
แวนกับอ๋องกลับมาแล้วหรอเนี่ย ? พิชปาดน้ำตา ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“กลับมาเร็วจ...” ประโยคที่ขาดไป .. เพราคนตรงหน้าที่เห็นไม่ใช่แวนและอ๋อง
แต่เป็นคนที่เขาเฝ้าคิดถึงต่างหาก ... นายชานน
ตาฝาดดดดด???
“แต่จะหยุดมันยังไงบอกให้ใจมันลืมเธอ
สั่งสมองให้คอยควบคุมใจ
แต่จะสั่งการยังไง ก็ฉุดใจไว้ไม่ไหว
เมื่อสมองและหัวใจไม่ยอมเดินไปด้วยกัน”
“พิช...” ชานนจริงๆ ... ชานนตัวจริงที่เรียกพิช
“หะ หืมม?”
“โทรมาทำไมไม่รับ” ชานนถามด้วยสายตาจริงจัง
“และฉันต้องทำอย่างไร ? เมื่อความคุ้นเคยที่เราเคยมี
ยังทำร้ายฉันจนวันนี้ อีกนานมั้ยกว่าใจฉันจะเคยชิน .. กับการ ไม่มีเธอ”
“แล้ว .. นายโทรมามีอะไรล่ะ” พิชถามอย่างสงสัย
“มีเรื่องสำคัญจะบอก” คำพูดของชานนทำให้พิชสงสัยมากขึ้น
“อะไรล่ะ?”
“อันที่จริง ... ก็ควรจะบอกมานานแล้ว” ชานนก้มหน้าลงต่ำเพราะความเขิน
“...”
“ที่ไม่ตอบเอสเอ็มเอสกลับ เพราะโทรศัพท์พัง”
“ทำไมล่ะ?”
“เราเขวี้ยงมันเอง .. เราเขินมาก เราไม่รู้จะทำยังไง” ชานนยิ้มกว้าง ก่อนที่พิชจะร้องไห้ออกมา
.. แต่ร้องครั้งนี้เป็นร้องที่มีความสุข
“ที่ไม่กล้าไปห้องน้ำด้วย เพราะไม่รู้จะคุยอะไร ..กลัวนายจับได้ว่าเราเขิน”
“...”
“ที่แวะสหกรณ์ เพราะเห็นว่ายางลบนายหาย เลยซื้อมาให้ แต่ไม่กล้าให้”
“...”
“ที่ดื่มนมเปรี้ยวที่นายชอบ .. ตามจริงจะให้นาย แต่ไม่กล้า ....เลยดื่มเอง กลบเกลื่อนไป”
“...”
“ที่ไม่กล้ามาค่ายด้วย .. เพราะเวลาเห็นนายทีไรใจมันก็เต้นจะตายอยู่แล้ว”
“...”
“แล้วยิ่งมาค่าย .. ต้องเห็นนายทั้งวัน ใจเราคงระเบิด” ชานนเกาคออย่างเขินๆ ก่อนที่พิชจะยิ้มออกมา ด้วยท่าทางของนน
“แล้ว ...ถ้าวันนั้น ... นายส่งข้อความกลับมาได้ ... นายจะบอกว่าอะไรล่ะ?” พิชถามบ้าง
“... เรื่องนี้ .. เค้าไม่บอกกันทางข้อความหรอกนะ” ชานนยิ้ม
“งั้นเนี่ย .. ก็อยู่ต่อหน้ากันล่ะ .. นายจะพูดว่าไรล่ะ?” พิชถามยิ้มๆ
.
.
“รักนายเหมือนกันนะ”
ห้องพักที่เคยว่างเปล่า .. ก็คงจะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป
หัวใจที่เคยว่างเปล่า .. ก็คงเป็นเช่นกัน
คำว่าเพื่อน .. ไม่มีน้อยลง
คำว่าเพื่อน .. ไม่มีทิ้งกัน
คำว่าเพื่อน .. ไม่มีเก่า
แต่คำว่า ‘เพื่อน’ .. สำหรับพิช ... ก็คงจะเป็น
เพื่อ ‘น’
ความคิดเห็น