[ฟิคสั้น]

ลำดับตอนที่ #5 : A P R I L '

 A P R I L'

เมษายน

  

Author : Chamor

'พรุ่งนี้นนเป็นแฟนกับเรานะ'  มันเป็นประโยคนึงที่ทำให้นายชานนนั่งอึ้งอยู่อย่างนี้ ..

เพราะมันเป็นประโยคของเพื่อนร่วมห้องที่ชานนแอบชอบ ..  พิช 

.

.

ก่อนหน้านั้นห้านาที..

"ฮัลโหล" เสียงนุ่มๆดังผ่านมาทางโทรศัพท์

"อื้ม" ชานนตอบ

"พรุ่งนี้วัน April Fools' Day เรามีเรื่องให้นายช่วยอ่ะชานน" พิชบอกผ่านโทรศัพท์

"ได้สิ" ชานนตอบตกลง ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"พรุ่งนี้นนเป็นแฟนกับเรานะ" 

"หะ ห๊ะ~!" ชานนเขินหน้าแดง

"แล้วนายต้องทำตัวแบบไม่เหมือนตัวนายด้วย!" พิชกำชับ

"ยังไงล่ะ?" ชานนถาม

"ก็ .. ไม่เย็นชา ไม่เงียบๆ ไม่ขี้อาย เอาเป็นว่า .. เป็น .. เพลย์บอยอ่ะ โอเค๊!" 

"อะ ..​อืออ" ชานนไม่กล้าขัด

"อื้ม ดีมากก ส่วนเราก็จะเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย ที่ต่างจากตัวเราเหมือนกัน โอเค๊"

"อะ อื้มม" ชานนตกลง

"งั้น … พรุ่งนี้เจอกันนะ ที่รักหนึ่งวัน"  พิชตัดสายไป

.

.

เรื่องมันก็เกิดขึ้นอย่างนั้น 

พิช .. เพื่อนที่ชานนแอบชอบมาตั้งแต่เจอกันเมื่อสามปีที่แล้ว แต่ชานนเป็นคนขี้อาย

ส่วนพิชก็เป็นคนที่มีมนุษสัมพันธ์ดี เด็กกิจกรรม เรียนเก่ง เพื่อนเยอะ

เขาทั้งคู่แทบไม่เหมือนกันเลยด้วยซ้ำไป

…

วันรุ่งขึ้น ที่ชานนรอคอย(?) ก็มาถึง ..​วันที่เขาจะได้เป็นแฟน (ปลอมๆ) ของพิชสักที

ชานนมารอพิชที่หน้ามหาลัย .. แต่วันนี้ เขาก็เอาแต่ก้มหน้าเหมือนอย่างเคย  

แม้ว่าทุกวัน เขาก็จะขี้อายอย่างนี้ ..​แต่วันนี้ คนรอบๆมหาลัย กำลังจ้องมองมาที่ตัวเขา

ผู้ชาย ขาวสูง หุ่นดี ชุดนักศึกษาที่ดูยับๆ แต่ก็เนี๊ยบ มาดเพลย์บอย !

"หวัดดีชานน" .. เป็นเสียงของอีกคนที่มีคนจับตามองไม่แพ้กัน  เด็กกิจกรรม พูดตลอดเวลา แต่วันนี้ 

พิชกับมาในลุคของผู้ชายหน้าหวาน

"หวะ หวัดดีครับ" ชานนทักทายแบบเก้ๆกังๆ 

"เป็นแฟนกันทั้งที ไม่เล่นให้สมจริงหน่อยหรอ?" คำพูดของพิช ทำให้อกด้านซ้ายของชานน พองโต

"งั้น .. ไม่แกรงใจล่ะนะ คุณแฟน" ชานนพูดพลางคว้ามือของพิชมาจับไว้

ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปในมหาลัยพร้อมกับสายตาทุกคู่ที่จ้องมายังพวกเขา

วันนี้ทั้งวัน ชานนดูแลพิชอย่างดี จนพิชก็มีหน้าแดงออกมาบ้าง ชานนเสริฟน้ำ ซื้อข้าวให้

"ทำซะเหมือนชานนคิดกับเราจริงๆเลยนะเนี่ย" พิชแซวตอนพักเที่ยง

ใจของชานนก็แทบจะอยากบอกให้ทุกคนรู้ว่า .. ก็คิดจริงหนะสิ! ><'

"พิช …" ชานนเรียก ก่อนที่พิชจะตักข้าวเข้าปาก

"หื้ม?" พิชตอบ

"ไหนๆวันนี้ เราก็เป็นแฟนกันแล้ว .. เราขอพาพิชไปเที่ยวได้ปะ?" ชานนถาม

"เอาดิ .. แต่คนอย่างนายเนี่ย ..​มีที่เที่ยวด้วยหรอ?" พิชหัวเราะร่า

"เลิกเรียนเดียวก็รู้เองหน่าา อ้าปากๆ อำ้ๆ" ชานนตักข้าวขึ้นมาป้อนพิชสุดที่รัก ก่อนจะเป็นฝ่ายพิชบ้าง

เรียกได้ว่า เป็นจุดรวมสายตาของโรงอาหารเลยก็ว่าได้ 

.

.

ตอนนี้ ชานนก็ได้พาพิชมา'ที่เที่ยว' ของชานนแล้ว 

มันเป็นสวนแห่งหนึ่ง .. ที่สงบ แต่ไม่เปลี่ยวมาก ไม่ค่อยมีไฟ แต่ก็ไม่มืดมาก  ข้างสวนมีโบสถ์

ซึ่งกำลังบอกเวลา สามทุ่มตรง  

"หิวมั้ย?" ชานนยังไม่ปล่อยมือ

"ก็.. นิดหน่อย" พิชมองรอบๆ 

"จวนจะถึงแล้ว อีกนิดนะ .. ทะ ที่รัก" ไม่รู้ทำไม เวลาที่ชานนพูดคำนี้ ใจของพิชจะสั่นๆทุกที

ทั้งสองคนยังคงเดินมาตามสวนเรื่อยๆ 

"วันนี้แกล้งอ๋องจนมันเชื่อเลย ฮ่าๆๆ" พิชหัวเราะกับความสำเร็จ

"แล้วได้บอกความจริงมันปะ?" ชานนถาม

"ยังเลย พรุ่งนี้ก็รู้เองล่ะมั้ง" ประโยคที่ทำให้นนใจหาย

เวลาของเขาเหลือน้อยลงทุกที … 

พวกเขาทั้งสองก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านบะหมี่ ที่เป็นร้านสไตล์ญี่ปุ่น ก่อนที่จะเดินเข้าไป

.

.

"ขออีกชามครับ" พิชยื่นถ้วย

"นี่ขนาดหัวนิดหน่อย" ชานนแซว

"แหมๆ เดี๋ยวนี้หัดแซว" พิชบอก ก่อนจะรับถ้วยมาเพิ่ม

"กินเยอะขนาดนี้ จะจ่ายไหวหรอพิช? เราไม่ได้เอาตังค์มานะ" 

พิชหยุดกิน ก่อนจะหันหน้าขึ้นมามองนนที่กำลังเช็ดปาก

"หะ .. ห๊ะ" สีหน้าเคร่งเครียดของพิชหายไปด้วยรอยยิ้มของชานน

"หนึ่งดอก ! April April ! วู้ววว" ชานนหัวเราะร่า

"ไอ้บ้าาาาา" 

.

.

มื้อเย็นสิ้นสุดลงไปด้วยดี ชานนเป็นคนจ่ายไปทั้งหมด ..​แม้เป็นแฟนหนึ่งวัน ก็ต้องทำให้ดีที่สุด

เป็นคำพูดที่พิชบอกเอาไว้ … และชานนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากหัวใจที่มันเจ็บอยู่อย่างนั้น

สองชั่วโมงที่เสียไปในร้านอาหาร ตอนนี้ จึงเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน

ทั้งสองก็ได้เดินกลับมาจนถึงแม่น้ำกลางสวนสาธารณะแล้ว

เงาของไฟจากตึกต่างๆ นอกสวน สะท้อนอยู่บนผิวน้ำ 

อีกห้านาที … มันจะสิ้นสุดลงแล้ว

สิ้นสุด วันแห่งการโกหก

สิ้นสุด หน้าที่แฟน

สิ้นสุด … วันที่มีความสุขที่สุด

"พิช …" ชานนเรียก แต่ก็ยังกุมมือเอาไว้

"หืม?" คำตอบเหมือนเดิม

"……ง่วงยัง?"   ทำไมคำพูดนั้นถึงไม่หลุดออกไปสักทีล่ะเนี่ยยยย

"ก็นิดหน่อย.."  

"…. เรา…. มีไรจะบอก"  ชานนบีบมือพิชแน่น

พิชหันหน้ามามองชานน มีเพียงแสงสะท้อนจากผิวน้ำ จึงทำให้เห็นหน้าชานนแค่เลือนลาง

ต้นไม้ข้างๆ พริ้วไหว มีหิ้วห้อยบินไปมาสองสามตัว ..​อากาศที่เย็นสบาย เหมาะสำหรับกอดใครสักคน...

"อะไรล่ะ?" พิชถาม

"…. อีกสามนาที ..​มันจะหมดหน้าที่นี้แล้ว.." ชานนจับมืออีกข้าง

"อื้ม … นายจะเป็นอิสระแล้ว" พิชแซว

"แต่เรายังไม่ได้บอกอะไรพิชเลย …"

"…."

"เรายังไม่เคย...ยังไม่เคยบอกพิชเลย"

สายตาที่จริงจังจากชานน ทำให้หัวใจของทั้งสองเต้น

"…อะไรล่ะ?"

"…. เราเกลียดพิช … เกลียดมาก​..ถึงมากที่สุด" 

เสียงโบสถ์บอกเวลาว่าเที่ยงคืน .. ทันทีที่ชานนพูดจบ

"หมดวันล่ะ .." พิชปล่อยมือออกจากชานน

"….พิช .. เข้าใจใช่มั้ย?" ชานนถาม

"วันนี้ … วันใหม่แล้ว …​นายลองพูดใหม่อีกรอบได้มั้ย? ..​สิ่งที่นายอยากจะพูด

ชานนกุมมือพิชอีกครั้ง …

"…. เรารักพิช … รักมาก..ถึงมากที่สุด"

"…."

"….รักมานานแล้ว และจะไม่น้อยลงไป …."

"…."

"…. รักไปแล้ว .. ไปทั้งหัวใจ... นน … รัก ….​พิช" 

.

.

.

.

ทันทีที่ชานนมาส่งพิชถึงที่บ้าน พิชก็ยิ้มรับ และเข้าบ้านไป

เจ้าของรถที่มาส่ง ก็ได้แต่ยิ้ม … ยิ้มอะไรหนะหรอ?​.....​ก็ยิ้มประโยคหลังจากนั้นไง 

ประโยคที่พิชได้พูดออกมา ……

"รอคำนี้มาสามปีแล้วนะ..นายชานน"