[ฟิคสั้น]

ลำดับตอนที่ #4 : บล็อคเกอร์ (นนพิช) [1/2]

 

บล็อคเกอร์ (นนพิช) [1/2]

AUTHOR : Chamor


     'สวัสดีครับ ผมพิชเองครับ วันนี้ผมจะพาทุกท่านไปเที่ยวกัน'  เป็นประโยคแรกที่ผมเขียนลงในบล็อคแสนสวยของผม

ถึงแม้มันจะไม่ค่อยมีคนเข้ามาอ่านก็เถอะ .. บางทีเราก็แค่เขียนไปเพื่อระบายเท่านั้นเอง

ผมเป็นบล็อคเกอร์คนหนึ่งเลยละครับ ตอนแรกก็เขียนเอาเล่นๆ พอมีคนอ่านบ้าง คอมเม้นบ้าง ก็เริ่มสนุก

เวลาผมไปไหน ผมเลยกลายเป็นต้องพกโน๊ตบุ้คคู่ใจมาด้วย



     'ตอนนี้ ผมกำลังอยู่บนรถไฟครับ กำลังไปทำคอลัมม์เกี่ยวกับสวนสนุกสักหน่อย'  ผมเขียนประโยคลงในบล็อคของผม

และผมมั่นใจว่า ไม่ว่าผมจะพิมพ์อะไรลงไป ก็จะต้องมีคนมาอ่านและเรทติ้งจะพุ่งกระฉูดอย่างแน่นอน

ทำไมหนะหรอครับ? เพราะผม เป็นนักข่าวเยาวชน ที่ดังอยู่ในบล็อคนี้ไงล่ะ ใครๆก็ต้องรู้จัก 'บล็อคเกอร์ ชานน'



    'รถไฟจะใช้เวลาประมาณ สองชั่วโมงครับ ในรถไฟก็จะมี Wifi ให้เล่นด้วย แต่ทางที่ผมมาไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่' 

ผมมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่ามีคนนั่งอยู่เพียงสองสามคนเท่านั้นเอง  และต่อจากนั้นไม่นาน ลุงที่นั่งอยู่ก็ลงที่สถานีถัดมา

แต่นี่ มันก็ใกล้จะถึงสวนสนุกแล้วนี่หนา  อีกสองสถานีสุดท้าย .. คนใส่หมวกคนนั้นจะไปสวนสนุกด้วยมั้ยน้า??



    'ราคาของรถไฟก็ย่อมเยาครับ ถ้ามีบัตรก็จะลดลงไปได้อีกตั้งครึ่ง'  ทั้งๆที่ในหัวผมคิดประโยคต่อไปได้ แต่ผมก็ต้องหยุด

เพราะผมมีความรู้สึกว่า มีคนกำลังมองผมอยู่ แต่ด้วยความที่เป็นนักข่าวมืออาชีพ ก็ตัดสินใจบล็อคข่าวต่อไป

เหลืออีกสองสถานี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเร็ว ผมใช้เวลาสิบห้านาทีในการเขียนสกู๊ปก่อนสัมภาษณ์จริงจนเสร็จ

แต่ก็ยังเหลือเวลาอีกตั้ง สี่สิบห้านาที 


    
    'ปล. ว่างๆก็หาโอกาสมากันให้ได้นะครับ' ผมตัดสินใจ กดบันทึกการเปลี่ยนแปลง เพื่อเผยแพร่ออกไป  

ผมเขียนบล็อคสุดที่รักของผมเสร็จแล้ว แต่ก็ยังเหลือเวลา ผมเลยตัดสินใจคลิกตรง กระทู้ใหม่ ของคนที่ใครๆก็รู้จักกันดีในบล็อคนี้

'บล็อคเกอร์ ชานน'  นับได้ว่า ผมงานของเขาเป็นที่ติดตามของคนหลายๆคนเลยทีเดียว บางคนถึงกับสมัครบล็อคนี้

เพื่อเข้ามาอ่านบล็อคเขาเลยก็มี  'การเดินทางสู่สวนสนุก'  ผมมั่นใจว่าหลายๆคนที่เห็นชื่อกระทู้ของเขา ก็อยากที่จะคลิ๊กเข้าไปอ่าน

แต่ดูชื่อกระทู้ของผมสิ ... 'ราคารถไฟไปเที่ยว'  ก็ผมไม่รู้จะใช้ชื่ออะไรจริงๆหนิหน่าาา



   'ราคารถไฟไปเที่ยว'  เวลาว่างที่เหลือผมตัดสินใจคลิ๊กเข้ากระทู้นี้ ของ 'บล็อคเกอร์ วอวอสอ'  แม้ชื่อจะไม่ค่อยน่าสนใจนัก

แต่เนื้อหาข้างในอธิบายได้ละเอียดทีเดียว .... ผมใช้เวลาอ่านเพียงแป๊บเดียว ก็พบว่าเขาก็กำลังจะไปสวนสนุกเหมือนกัน 

แต่ก็เนาะ ... จะไปตรงกันได้ยังไง สวนสนุกมีตั้งเยอะแยะ  ผมจึงคอมเม้นท์สักหน่อย ตามมารยาท ก่อนที่จะรีบเก็บโน๊ตบุ้คเข้ากระเป๋า 

เพื่อเตรียมตัวลงในสถานีหน้าที่ใกล้จะถึงนี้



   'ไปเที่ยวสวนสนุกหรอครับ? ผมก็กำลังจะไปเหมือนกันเลย หวังว่าคงที่เดียวกันนะครับ อิอิ' ผมคอมเม้นท์ลงในบล็อคของ

บล็อคเกอร์ ชานน ก่อนจะเคลื่อนเม้าส์ไปจะกดปิดหน้าจอ แต่ก็ดันมีคนมาคอมเม้นท์ในบล็อคของผม

ผมก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะครับเนี่ย .. ปกติสักสองสัปดาห์ถึงจะมีคนหลงเข้ามา .. นี่นับว่าเป็นสถิติสูงสุดเลยนะเนี่ย

'ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ คนเยอะระวังตัวด้วยนะครับผม'   ถ้าผมบอกไปจะมีใครเชื่อมั้ยเนี่ย ว่าเจ้าของคอมเม้นท์ที่ผมเพิ่งอ่าน

มันเป็นคอมเม้นท์ของ บล็อคเกอร์ ชานน  คนที่โด่งดังไปทั่วบอร์ด .. เค้ามาคอมเม้นท์ให้ผมด้วย 



  ดีนะครับที่ผมเก็บคอมก่อน ถึงได้ลงมาสบายๆโดยไม่ต้องวิ่ง แต่คนที่ตามผมมานี่สิ ต้องหอบโน๊ตบุ้ควิ่งลงมาด้วย 

เห้อออ อย่างนี้ล่ะน้าคนใช้คอมไม่เป็น ไม่รู้จักเวลา  ผมเดินลงมาชั้นล่าง ก่อนจะไปรอรถบัส

เพื่อจะตรงไปยังสวนสนุกโดยไม่ต้องออกแรงเดิน  เพียงไม่นานเท่านั้นครับ รถบัสก็มาจอดตรงหน้าผม

และผมก็ค่อยๆก้าวขึ้นไปบนรถช้าๆ อย่างระมัดระวัง ไม่ให้กล้องที่แขนคออยู่กระแทกกับอะไร



  โอ้ยยยย ไอรถไฟบ้า ! ผมต้องหอบโน๊ตบุ้คลงมาจากรถไฟ เพราะประตูมันใกล้จะปิดแล้ว ไอคนที่นั่งอยู่โบกี้เดียวกับผมเมื่อกี้

มันเดินไปอย่างสบายๆเลย ผมละอิจฉามันจริงๆ ผมยัดโน๊ตบุ้คใส่กระเป๋า ก่อนจะ .... อ่าววเฮ้ยยยยยย!!!!!  รถบัสมาแล้วหนิหว่าา

ทำไมเร็วจังเว้ยเห้ยยย  ผมรีบแบกกระเป๋าก่อนจะวิ่งไปยังรถบัสที่ประตูใกล้จะปิด  พลักกก!!!  ทันพอดีครับทุกคน 

ประตูเปิดออกก่อนที่ผมจะขึ้นไปอย่างรวดเร็ว  แต่ไอรถบ้านี่ก็ .... ออกตัวทันทีที่ประตูปิดเลย   เป็นยังไงละครับ

ก็ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยหนะสิ !!! ตัวของผมเลยเซล้มไปกอดคนข้างหน้าซะงั้น !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



  ทันทีที่ผมขึ้นรถบัสมา ผมก็เสียสละให้คุณยายนั่งที่เก้าอี้ที่เหลืออยู่ ก่อนจะไปยืนตรงหน้าประตูแทน 

เอ๊ะ ! นั่นมันคนที่นั่งมากับผมเมื่อกี้หนิ เค้ากำลังวิ่งมาพอดี .. ทำไงดีล่ะ ประตูก็ใกล้จะปิดแล้วด้วย

ผมเลยตัดสินใจสอดมือเข้าไปตรงกลางระหว่างรถไฟ ก่อนที่ประตูจะบีบมือผมและเปิดออก .... ก็เจ็บอยู่นะครับเนี่ย

ผมมองมือตัวเอง ก่อนที่จะ .... พลักก!!!  คนที่ขึ้นมาใหม่ล้มมาทางผมซะงั้น มือที่โดนบีบเมื่อกี้

ก็ดันกลายมาเป็นมือที่กำลังพยุงตัวคนนั้นอยู่    ...  "จะ จะ เจ็บมั้ยครับ?" ผมถามออกไป 

"...ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ ขอบคุณนะครับ^^" เขายิ้มตอบ ก่อนที่รถบัสจะขับต่อไป พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว.......






TBC.