เล่ห์ลวงใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 10%

                ร่างบางสูงโปร่งเดินก้าวฉับๆ อย่างคนที่มีความมั่นใจตัวเอง  เดินออกมาจากประตูทางออกขาเข้าประเทศของสนามบินสุวรรณภูมิ  การที่เธอเป็นคนที่สูงกว่ามาตรฐานหญิงไทยทำให้เธอมักจะตกเป็นเป้าสายของคนที่พบเห็นโดยทั่วไป  และอีกทั้งที่บุคลิกที่แสดงออกด้วยว่าเป็นสาวมั่นทำให้เธอโดดเด่นกว่าคนอื่นส่งเสริมเข้าไปอีก  ร่างบางที่เดินก้าวฉับๆ หยุดลงมองหาคนที่ส่งเสียงเรียกเธอ

                “ทางนี้ค่า พี่แพร” สาวตัวเล็กร่างบางในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนวันพีชสั้นแค่เข่า  กระโดดเหยงๆ ขึ้นลง พร้อมโบกไม้โบกมือและส่งรอยยิ้มร่าเริงมาให้  หญิงสาวจึงเดินก้าวเข้าไปหาคนที่เรียกเธอ

                “ไงเรา  โตเป็นสาวแล้วนะยังทำตัวเป็นเด็กอีก” หญิงสาวต่อว่าสาวน้อยตรงหน้าด้วยน้ำเสียงไม่จิงจังนักและส่งยิ้มเอ็นดูไปให้

                “โธ่! พี่แพร  ไหมไม่ทำตัวเป็นเด็กซักหน่อย” สาวน้อยทำหน้างอน กล่าวด้วยน้ำเสียงสะบัดเล็กน้อย

                “จ้าๆ” หญิงสาวเข้าไปโอบกอดสาวน้อยขี้งอน  ที่ยังไม่รู้จักโตพร้อมกับขยี้ผมของสาวน้อยอย่างเอ็นดู

                “พี่แพรอะ  ผมเค้ายุ้งเลย  ไปๆ  ป่านนี้คุณแม่คงเดินจนพื้นสึกหมดแล้ว” คนตัวเล็กกล่าวพูดอย่างติดตลกเมื่อนึกถึงมารดา

                “ทำไมละ” หญิงสาวกล่าวถามด้วยสีหน้าสงสัย

                “ก็ไหม…”  คนตัวเล็กกล่าวอำอึ้ง  อย่างคนทำผิด

                “ก็ไรละ”  หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น เวลาที่ใช้คาดคั้นคนตรงหน้า

                “ก็ไหมหนีแม่มารับพี่ไง” หญิงสาวส่งยิ้มแหยๆ ให้หญิงสาวอย่างคนสำนึกผิด

                “เรานิ”

            “อะ  พี่แพรอย่าดุไหมเลยนะ” สาวน้อยตรงหน้าส่งสายตาออดอ้อนมาให้หญิงสาว ทำให้หญิงสาวดุคนตรงหน้าไม่ลง

                “ไปได้แล้ว ปะๆ ก่องที่คุณน้าจะลมใส่ซะก่อน  ที่มีลูกสาวหัวดื้อ” หญิงสาวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

                “งั้นไปกานเร็ว”  หญิงสาวร่างเล็กยิ้มแผล่แล้วรีบเดินคนลากแขนจูงคนตรงหน้าให้ไปยังรถที่จอดไว้

                เมื่อถึงลานจอดรถคนตัวเล็กรีบกุลีกุจอเปิดท้ายรถและแย่งเอากระเป๋าลากไปใส่ไว้  แล้วรีบมาไขประตูเปิดรถคันเก่ง  ที่คุณพ่อซื้อให้ในโอกาสสอบเอ็นทรานซ์ติดมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง

                หญิงสาวยิ้มเอ็นดูไหมที่รีบกุลีกุจอทำสิ่งต่างๆ ให้โดยอ้างว่า “พี่แพรดินทางมาเหนื่อยๆ  ไหมทำให้เอง”