คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : [ch 2.] Oh My Pretty Boy.
-2-
ีวิอปาร์ านยอลไม่เหมือนเิมอีแล้ว...
“พี่านหยอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
อย้ำนะรับ...ีวิอปาร์ านยอลไม่เหมือนเิมอี่อไปแล้ว =____=
ร่าเล็ๆวิ่ออมาาห้อนอนอัวเอ ่อนะระโนอเอวนที่ำลัะ้าวออาบ้าน านยอลอ้าปา้า ะที่วหน้าเปื้อนน้ำาอแบฮยอนุเ้าหา่วท้อแบนราบอเา พร้อมเอ่ยำพูที่เาหวาลัวมาที่สุ
“าปาย้วยอ่า!!!! T[]T ให้หนูแบไป้วยน้าาาาาาาา!!!”
ถ้าไอ้ลูลินี่ไปที่โรเรียนอเา านยอลำลันึภาพพระราาแบฮยอนนัุ่๊ยอยู่บนแผ่นหลัที่มีเาเป็นม้าทร ะที่เหล่าเพื่อนๆทั่วทั้โรเรียนหัวเราะเยาะเาราวเป็นัวล เ็หนุ่มสะบัหัวอย่ารุนแรไล่ภาพน่าสยสยอนั่น ่อนะหันมาเอ่ยอย่าริัับแบฮยอน
“ไปไม่ไ้รับ”
“าปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
เสียัมปนาทแปหลอแผลั่น โีนะที่านยอลยมือึ้นอุหูัวเอไว้ทัน แบฮยอนลไปนอนิ้นเร่าๆบนพื้น พร้อมแหปาร้อไห้นหน้าเบี้ยว
“าปายอ่า!! าปายยยยยยย!!!”
“ไปไ้ที่ไหนันเล่า...” านยอลทรุัวลอุ้มอีนึ้นมาาพื้นสปร ึ่แบฮยอน็ออลายเ้าู้โยารโผอุบออเาอย่ารวเร็ว พร้อมสะอื้นออมาอย่าออเาะ “...หนูแบ้อไปโรเรียนอนุบาลนะ พี่็้อไปโรเรียนอพี่เหมือนัน เพราะั้นเรา่าน่าไปโรเรียนอเราีว่านะรับ^^”
“ไม่เอา...” แบฮยอนร้อไห้ราวูเลียำลัถูพราาโรมิโอ “...เราไปเรียน้วยันนะ หนูแบอยาเรียนับพี่านหยอย”
“านยอล... =___= ” ร่าสูเอ่ยอย่าเอือมระอา พอหมั้นันแล้ว็อบเป็นแบบเนี้ย ทำัวไม่น่ารัเหมือนอนีบเาใหม่ๆ เห็นเาเป็นอายแล้วล่ะสิ (?) “...เรา่ามีหน้าที่นะ หนูแบไปโรเรียนอนุบาลเถอะ เี๋ยวพี่ไปส่เอ...นะรับ”
หยอำหวานเสียนุ่ม ทำเอานฟัเลิ้มไ้ั่วะ มารู้ัวอีทีือถููมาที่โรเรียนอนุบาลอนเอแล้วเรียบร้อย แบฮยอนถึไ้แหปาลั่นอีระลอ
“ไม่ปายยยยยยยยยย!! าอยู่ับพี่านหยอยอ่า!! พี่านหยอยอ่าาาาา!!!”
พี่านหยอยอหนูแบยัร่าเล็ๆใส่มือรู ่อนะหันไปถอนหายใอย่าโล่อ แล้วรีบ้ำอ้าวออนอประูโรเรียนโยไม่เหลียวหลั านยอลไม่เยิเลยว่าในีวิหนึ่ะมีวันที่เารู้สึยินีที่ไ้ไปโรเรียนอัวเอเหมือนวันนี้
พออี้าวเียว็ถึโรเรียน านยอละัึ แล้วรีบึแหวนออานิ้วนาอนเอ ืนใส่เ้าไปโทๆรับรอว่าเพื่อนๆเาไม่มีทาเื่อแน่ว่าานยอลถูืนใหมั้น -_____-
...เรื่ออแบฮยอนะบอใรที่โรเรียนไม่ไ้เ็า!!! = =
ระหว่าที่ลูเสือานยอลำลัปิาับัวเอ รถสปอร์สีแ็เลื่อนมาอแทบนาทั้สอ้าอเา านยอลหันมอเห็นหนุ่มรูปผิวเ้มที่ำลัยิ้มยิฟันระแทใสาว
“ว่าายยยย~ านยอล”
สะบัผมเล็น้อยเพื่อวามเท่ห์ ะที่นเป็นเพื่อนไ้แ่มออย่าละเหี่ยใ
“ไ”
“ูไ เพื่อนมึ ^[++++]^”
“ูเรียื่อมึ ไอ้วาย - -*”
“ไปันเถอะเพื่อนรั น้อลู่ลาำลัรอเราอยู่ ^[++++]^”
ิม อิน...านยอลำลัมอเพื่อนัวเอแล้วิในใว่าระับมันส์สมอไม่่าาแบฮยอนมาเท่าไหร่นั อบเรียื่อแฟนัวเอประหลาๆพอันเลย (านยอลำลันึูฮที่ลู่หานสามารถทนมันไ้ถึสามปีเ็ม)
นัเรียนระับั้นมัธยม ม.3 รูปหล่อสอนำลัเินเ้าไปในโรเรียนท่ามลาสายาอใรหลายๆน อินน่ะไม่่อยเท่าไหร่ เรียสายาอสาวๆไ้ไม่ีเท่าานยอลเพราะันมีแฟนเป็นัวเป็นน แถมแฟนันเป็นผู้ายอี่าหา (สาวที่เหลือๆยัามอบเพราะรูปหล่อนั่นเอ) ส่วนานยอลยัโส ยัหล่อ าวั๊วะน่าเี๊ยะ ึูสายาสวๆ
“หยุยืไ้แล้ว ยืไปมึ็ไม่าวเท่าูหรอสำลี - -*”
“นี่มึอารม์เสียเรื่ออะไรมาวะานยอล...” ไหันมามอหน้าบูๆอเพื่อนัวเอให้ัๆ “...เอหน้าัน็่าเอาๆ เ้าน้อยใเป็นนะ TwT”
“มันถูับหมั้นมา...” เ็หนุ่มนีนที่นั่เปิไพ่ทาโร่อยู่บนโ๊ะหินอ่อน เอ่ยทั้ๆที่ไม่ยอมเยหน้า “...วเนื้อู่ำลัมาเลย”
นี่ือแม่นาลู่ลาอิมไ หรือไอ้ที่านยอลเรีย่ายๆว่าแม่หมอ เพราะลู่หานยันเ้าทรทำนายวให้เพื่อนๆเสมอๆ ทุวันนี้รับ๊อบเป็นหมอูทำนายวในยามที่มีานโรเรียน้า (รายไ้ีนะเออ)
แม่นริหรือไม่ อ่านเอาาบรรทั้านบนเอาเอเถอะ
“มึอ์ลอีแล้วเหรอ ูบอแล้วใ่มั้ยว่าะยุ่ับวเมือไหน็ไ้ที่ไม่ใ่วู =___=”
“ู็ทำนายเล่นๆนั่นแหละ ้อนรับวาเลนไทน์ไ๊ะ...” ลู่หานหันมาเอ่ยหน้าาย มือสับไพ่อย่าล่อแล่ว นิอาารย์มาเห็นะ้อิว่ามันเป็นเ้ามือบ่อนใ้ินมาว่าหมอูแน่ๆ “...พันี้โหวเฮ้แ วเนื้อู่ำลัมาแร แถมสาวๆ็ยันถามมานัหนาว่าะไ้ลเอยับมึหรือไม่ ูะไ้อบำถามะนีพวนั้นถูว่าพวมึไม่ไ้แอ้มหรอ เพราะวแท่าะไู้่เป็นผู้ายนะ”
เอิ่ม =_=;;
“ผู้าย!!? ริเหรอ๊ะน้อลู่~ *-*” ไรเ้าไปโอบอเอวบาอลู่หาน้วยท่าทาื่นเ้น แล้วุไร้หน้าำๆับเสื้อาวๆอย่าอออ้อน นานยอลนึลัวว่าสีมันะ “...ทำีมาเลย๊ะน้อลู่อพี่ ในที่สุสมาิอลุ่มเรา็ะเพิ่มึ้นมาอีหนึ่แล้ว”
“อย่าพูเหมือนประหนึ่เมียมึเพิ่ะลอลูายให้มึะไ้ไหม - -*” านยอลเอ่ยพลายาถีบเพื่อนัวสูไปเบาๆอย่าหมันไส้
“ใ่ ันเห็นเ็ผู้าย”
ลู่หานเยหน้าเหม่อมอไปไล านยอลเลยบท้ายทอยเรียสิเพื่อนเสียหน่อย ่อนะเอ่ย้วยสีหน้าเอือมระอาสุๆ
“หยุเพ้อเ้อ แล้วไปเรียนไ้แล้วมึ - -*”
**
อันว่านหน้าาีนั้น ไม่ว่าะทำอะไร็มัเป็นที่ึูและสนใอนหมู่มาเสมอๆ ราวับลีบุหลาบที่โปรยปรายไปสู้เส้นทาแห่วามสำเร็ แม้ว่านผู้นั้นะไม่่อยมีสมอมานั็เถอะ =__=
“ไม่อาว~ เ้าาลับบ้าน ะลับไปูินา าลับบ้านนน TOT”
ไเอ่ยพร้อมเอาหัวโับอเอสารอโบนโ๊ะประุมที่เหล่านหน้าาีถูอันเิมาเพื่อเฟ้นหาพิธีรในานนิทรรศารอโรเรียน ึ่ทำให้มิในที่ประุม่าละแนนโยใ้เสีย เราััวเลือที่ื่อว่าิม อินออไปไ้เลย -____-
“เอาน่า...” ลู่หานเอื้อมมือมาลูบบ่าแฟนัวเอพร้อมเอ่ยปลอบ “...อยู่รนี้ เี๋ยวเราะไู้อะไรที่สนุว่าินัเสียอีนะ”
ปาร์ อูหรือประธานนัเรียนั้นมัธยมปลายยมือึ้นลูบเถิอัวเออย่าปลเมื่อมอรุ่นน้อแ่ละน ระับม.ปลายนั้นสามารถเลือพิธีรไ้อย่ารวเร็ว ส่วนระับ ม.้นั้นหรือ มีอยู่สี่นที่หน้าาีเ้าเ้า
1. ือิม ุนมยอน หรือูโฮ แ่ไอ้บ้านี่็ไม่รู้ว่า่อนบานะเิวามื้นันนเผลอร้อไห้หน้าทุเรศออมาอันเป็นารเสียภพพน์อโรเรียนหรือเปล่า
2. ือเสี่ยว ลู่หาน หมอนี่็้อระวัว่าระหว่าานะเิอ์หล เผลอิ่อับยานแม่ ทำนายวให้เหล่าผู้ทรุวุิหรือไม่
3. ือิม อิน หรือบัไที่มอแล้วน่าะให้มันนัู่ินัอยู่หลัเวทีท่าะเหมาะว่า
และแล้วัวเลือัวสุท้ายที่น่าะเหมาะที่สุ ็ือนที่นามสุลเียวับเา ปาร์ านยอล
“ัน้อพึ่นายแล้วล่ะนะานยอล...” อูเอ่ยพร้อมถอนหายใออมาเบาๆ “...ราวนี้ทุวันหลัเลิเรียน นาย้อมา้อมพูทุวัน ทำไ้ไหม”
ปิานยอละไม่ทำหรอ เพราะเาี้เีย แ่หลัานี้ไปเ็หนุ่มิว่าารลับบ้านเป็นเรื่อที่น่าหวาเสียวสำหรับเา านยอลึผศีรษะให้รุ่นพี่อย่าเารพ
“รับ ผมอรับหน้าที่นี้เอ”
ปาร์ อูถึับยิ้มว้า ลู่หานรู้สึเหมือนมีพลับาอย่าวูบหนึ่เิึ้น เ้าัวเอ่ยึ้นมาเสียเบาหวิว
“มาแล้ว!”
นในห้อทุนหันมอเสี่ยว ลู่หานเป็นาเียว เสียโทรศัพท์อานยอลแผลั่น เรียสายาอทุนให้เบือนมาที่เา นที่เผลอเปิโทรศัพท์ในที่ประุมหันไปรับสาย้วยเสียอ้อมแอ้ม
“ฮัลโหล?”
“พี่านหยอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
เสียเล็ๆที่แผลั่นนานยอล้อละหูออาโทรศัพท์อย่ารวเร็ว เสียยั้อในที่ประุมนทุนถึับเบ้หน้า ่อนที่เสียร้อไห้ะแผลั่นามมาิๆ พร้อมับเสียอหิวัยลานที่ัามมา
“านยอล!! รีบมาที่โรเรียนอนุบาลอหนูแบเี่ยวนี้เลยนะ!! น้อเาร้อไห้ะให้แมารับแ่นเียวเนี่ย!!!”
“านยอล...ไม่ไุ้ยันแ่วันเียว แเปลี่ยนื่อเป็นานหยอยแล้วเหรอ?” < ไ
“แม่ฮะ! ผมิประุมที่โรเรียน ไปไม่ไ้หรอนะรับ!” < านยอล
“มาไม่ไ้็้อมา!! น้อเาเป็นู่หมั้นู่หมายับแนะ!! ะไมู่ำูีไ้ยัไ!!!? เมื่อืน็นอน้วยันแล้วไม่ใ่เหรอ!!?” < แม่
“ย้าเพ่ยยยยยยยย ={}=!!! นี่แ้าวหน้าถึั้นนั้นแล้วเหรอานยอล!!? ไปรับผิอบเ็นนั้นเี๋ยวนี้เลยนะ!!!?” < ไอะเน
“เห็นมั้ยล่ะว่าันทำนายไม่เยพลา” < ลู่หาน
“แม่!! อย่าพูสอแ่สาม่ามให้นเาเ้าใผิะไ้ไหม!!? เมื่อวานแบฮยอนเาหลับ ผม็อุ้มไปนอนห้อแม่แล้วไ!!” < านยอลอะเน (อิ๊บอ๊ายแล่ว)
“นี่อยู่บ้านเียวัน้วยเหรอ!!! มาย๊อ!!!” < ไอะเน แอนอะเน
“ู่ันแล้วไม่แล้วันหรอ” < ลู่หานอะเน
“ันไม่สนว่าที่โรเรียนแะยุ่อะไรนัหนา มารับน้อเาลับบ้าน!! เี๋ยวนี้!!!!! โรมมมมมมมมมมม!!(เสียวาโทรศัพท์)” < หม่ามี๊านยอล เอะ ลาสแมทเส - -~
านยอลทำหน้าาเหลือเื่อเมื่อมอโทรศัพท์มือถืออัวเอ ่อนะหันมามอนในที่ประุมที่หลบสายาันเป็นแถว มีหลายนหันไปุบิบ เป็นแ่เ็ ม.ปลาย ริอามีเมียแล้วเหรอ ปาร์ อูระแอม ่อนะเอ่ยพร้อมมอวหน้าอนที่ไปไม่ถูอย่าเห็นใ
“ลับบ้านไปรับผิอบเาเถอะ เี๋ยวานพิธีรนี้พี่หานใหม่มาแทน็ไ้”
ถ้าูบอว่าไม่ไ้เป็นอย่าที่ทุนิ มันะมีใรเื่อูไหม =_____=
“ผมอัวไปรับ ‘น้อาย’ ่อนนะรับ แล้วะลับมาใหม่ ัม...” านยอลหันมาเรียื่อเพื่อนที่ำลััเล็บรุ๊บๆแล้วมอเาอย่าไม่อยาเื่อสายา “...ไปรับเ็นนั้นับูหน่อย”
ืนไม่รีบไปรับ ป่านนี้แบฮยอนแหปาน(นอื่น)หน้าเบี้ยวแล้ว - -
“มึมีเ็ริๆเหรอเนี่ย...” ไเอ่ยอย่าไม่อยาะเื่อในสิ่ที่ไ้ยิน “...มึ...มึ...มัน ผลั๊วะ!(โนบนหน้าว่ำ)”
“หยุิเอาเอแล้วไปูวามเป็นริับูหน่อย -_-”...แล้วมึะเห็นว่าู่หมั้นูเ็นาไหน
**
“พี่านหยอยยยยยย~T[]T!”
พอลารถอเพื่อนปุ๊บ ร่าเล็ๆอแบฮยอน็โผเ้ามาอหน้าแ้เาปั๊บ ไอ้าปา้าพร้อมเบิาว้า านยอลทำหน้าเมื่อยพร้อม้มล้อนร่าอแบฮยอนถึอุ้มไว้หลวมๆ
“นี่มึเป็นพวโลลิเหรอเนี่ย...” ปั่/โนบ
ไำลัินะว่า หาะหาสาเหุวามโ่อเา็ไม่้อไปที่ไหนไลหรอ ปาร์ านยอลนี่แหละ (บไ้บี เห็นหัวูเป็นลูบาสหรือไ -*-)
เพื่อนรัหัเหลี่ยมโหอิมไำลัอุ้มเ็เล็ๆที่ร้อไห้้ามาหัวอยู่รบ่าเป็นารปลอบ หาส่สายาุๆให้เพื่อนสนิท ่อนะหันมาเอ่ยับนัวเล็อย่านุ่มนวลว่าที่พูับเพื่อนเป็นร้อยเป็นพันเท่า
“หนูแบ~ พี่ยัมีธุระที่้อทำที่โรเรียน หนูไปเที่ยวโรเรียนพี่ไหมรับ”
“ไปๆ หนูแบะอยู่ับพี่านยอลนเียว ป้านี่ไม่เอานะ!!”
บอวาม้อารอนเอเสร็สรรพนนเป็นป้ายิ้มว้าับท่าทีห่อเหี่ยวอลูายัวเอ านยอลพยัหน้ารับอย่าเอือมๆ่อนะ้าวึ้นไปนั่บนรถแล้วบอเพื่อน
“ลับโรเรียนัน แม่ฮะ วันนี้ผมลับบ้านเย็นหน่อยนะ”
“้า~” ท่าทาุนายปาร์ที่สามารถผลัภาระไปไ้ะอารม์ีและเสียหวานว่าที่เอ่ยในสายเป็นร้อยเป็นพันเท่า
พอเรื่อเินยัไม่ทันออาโรเรียนอนุบาล แบฮยอนที่แหปาร้อไห้นเหนื่อย็เผลอหลับบอพี่านหยอยอัวเอเป็นที่เรียบร้อย มีเวลามาพอที่ะทำให้านยอลอธิบายวามเป็นริให้เพื่อนรัฟัไ้ และผลอมัน็ือ...
“ร้า ั่ๆๆๆ ฮี่ฮี่ ฮ่าๆๆๆ ฮุๆๆๆ”
“มั่นใว่านั่นือเสียหัวเราะอนนะิม อิน”
านยอลเอ่ยอย่าไร้อารม์สุ รถสปอร์ที่ไ้ื่อเรื่อวามเร็วบันี้้าเป็นเ่าลานเพราะนับมัวแ่หัวเราะนไม่มีแรเหยียบันเร่ านยอลล่ะละเหี่ยใริๆ =_=
“เรื่อูมันน่าหัวเราะรไหนไม่ทราบ -*-” ออะรันท ีวิราวอยู่ในบ้านทรายทอสวๆ
“ะ...อุฮ่าๆๆๆๆ ็มัน...ฮี้ย่ะฮ่าๆๆๆๆ”
“อือ...” และแล้วเสียหัวเราะนั้น็ทำเอานแ้มยุ้ยาี่ื่นึ้นในที่สุ แบฮยอนหันหัวลมๆมาทาิม อินที่ะั้าในทันที ่อนที่หน้าหล่อๆนั้นะยิ้มให้นัวเล็ที่มวิ้วแน่น แบฮยอนาปรือพร้อมเอ่ย้วยเสียหุหิ
“ลุ...หนวหู่ะ”
แล้ว็้มหน้าลไปุๆบๆที่แถวอออานยอลแล้วหลับาโยทำร้ายหัวใอหนุ่มน้อ ิม อินไม่มีิ้นี
ลุ...ไทำท่าประหนึ่อมยุทธ์โนยาพิษ หนุ่มหล่อที่แสนเพอร์เฟ มีีวิราวโรย้วยลีบุหลาบ ในสายาเ็สี่วบ ูแ่นานั้น...เป็นลุ อึ...!!
านยอลถอนหายใอย่าเหนื่อยใสุๆ ารถแล่นเนิบๆลายมาเป็นอลาถนนเสียั้น พวเาแ่ละน็ไม่มีใบับี่ะ้วย เี๋ยวหมา่า(เรียามลู่หาน)็ไ้มาิว่อนะไปถึมหาลัยันพอี
อุ้มแบฮยอน ลารถ มาเปิประู้านนับ เอาเท้าเี่ยอินที่เหมือนสิหลุออาเบาะหน้าแล้วลไปนั่แทน บึ่ไปมหาลัย่อนที่ะเิปัหาลาถนน
**
ลายเรีย่อน(ไรเอร์) สอบ = =//
ไ : ไอ้นี่มันว่าผมแ่รับ TT[]TT/
แบฮยอน ; ไม่รู้ไม่ี้ -3-
ความคิดเห็น