ตอนที่ 55 : -20-
“หายไป!?...”
เสียงแว้ดดังขึ้นมาจากคนที่นั่งกึ่งนอนอยู่ปลายเตียง ทำเอาปาร์ค จองซูที่กำลังอ่านบัญชีของบริษัทตนอยู่หันไปมองภรรยาตามกฎหมาย คิม ฮีชอลตอนนี้ท่าทางหัวเสียไม่เบา
“...ฉันแค่แวบส่งข้อความให้น้องชายไม่ถึงหนึ่งนาที มันจะคลาดสายตาจากนายไปได้ยังไง!? หาให้ทั่วนะ!! ถ้าหากหาไม่เจอล่ะก็นายเจอดีแน่!!”
ฮีชอลกดตัดสายไปอย่างฉุนเฉียว จนอีทึกต้องละมือจากงานที่ทำอยู่ เดินเข้าไปโอบกอดภรรยาคนงามที่ทำท่าจะเหวี่ยงเต็มที่
“เครียดเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ”
“แทคยอน...หมอนั่นคลาดสายตาจากคนของอี แฮซอก...”ฮีชอลเอ่ยพร้อมทำท่าเหมือนจะร้องไห้ “...คิบอมเองก็ส่งเมจเสจมาถามเรื่องนี้อยู่ ท่าทางจะเกิดเรื่องขึ้นแล้วล่ะ ทำยังไงดีล่ะอีทึก”
หันมาเขย่าถามสามีตัวเองที่ใจเย็นกว่าตัวเป็นร้อยเท่าพันเท่า ปาร์ค จองซูเลิกคิ้วขึ้นสูงมองดวงหน้าปานจะร้องไห้ของคนรัก ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงเบาหวิว
“ตอนนี้คิบอมอยู่บริษัทใช่มั้ย?”
“อื้อ~”
“คนของแฮซอกที่คุณเล่าให้ผมฟังมันกำลังเคลื่อนไหวภายนอก คุณน่าจะส่งคนไปที่บริษัทนะ”
“แต่ที่บริษัทนั่นอี แฮซอกเขาเป็นคนควบคุมเกินครึ่งนี่...”ฮีชอลเอ่ยออกมาเสียงสั่น ท่าทางประมาณ...น้องกูตายแน่ “...ต่อให้ส่งคนเข้าไปมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์หรอก ดีไม่ดีอาจโดนตอบโต้กลับมาอีก”
“งั้นก็ต้องใช้คนของบริษัทนั้น...คนที่ฝ่ายนั้นเชื่อฟังสิครับ”อีทึกเอ่ยบอกทางสว่าง
ฮีชอลที่ดูจะมืดบอดเมื่อครู่ชะงักกึก หันมองสามีของตัวเองตาปริบๆ ก่อนจะเผยอยิ้มออกมาเมื่อปาร์ค จองซูยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
“มีอยู่ไม่ใช่เหรอครับ คนที่มีอำนาจเหนือทั้งฝ่ายเขาและฝ่ายเราน่ะ?”
**
“พูดบ้าๆ!!”คิม คิบอมตวาดกร้าวออกมาทันทีที่ได้สติ “...นั่นน่ะอี ฮยอกแจนะ! เขาเป็นประธานของเรา...คุณคิดจะใส่ความอะไรเขากันแน่!!”
“ฉันไม่ได้คิดจะใส่ความเด็กคนนี้หรือหลานของฉันหรอกนะ...”แฮซอกเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “...แต่ทุกวันนี้พวกเราเองก็สงสัยไม่ใช่เหรอ ว่าทำไมอี ฮยอกแจถึงได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ นายเองก็เป็นคนที่ใกล้ชิดเขาที่สุด...ไม่สงสัยเหรอว่านี่อาจจะเป็นตัวปลอม หรือว่านาย...คิดจะร่วมมือกับตัวปลอมเพื่อฮุบบริษัทนี้กันแน่”
คิบอมกำหมัดแน่นอย่างสะกดอารมณ์ ขณะที่ทงเฮส่ายหน้าพร้อมค้านลั่นกลางที่ประชุม
“เป็นไปไม่ได้หรอก! ถึงท่าทีจะเปลี่ยนไปยังไงคุณอาก็ไม่เห็นเหรอครับว่านี่คืออี ฮยอกแจน่ะ!? เพราะถ้าหากเป็นคนอื่น...คงจะไม่มีใครที่สามารถปลอมตัวใครได้รูปร่างเหมือนกับเขาอย่างกับแกะอย่างนี้หรอก...!!”
ทงเฮชะงักกึก เมื่อความคิดบางอย่างวาบเข้ามาในสมอง เขาตวัดสายตาไปมอง ‘อี ฮยอกแจ’ ทันที ดวงหน้านั้นขาวซีดผิดกับวิสัยของเพื่อนรักที่มักเยือกเย็นอยู่เสมอ ก่อนจะเบือนสายตาไปสบดวงตาสั่นไหวของคิม คิบอม พอเห็นว่าเพื่อนรักอีกคนมีอาการเช่นไร อี ทงเฮ...ถึงกับผงะถอยไปสองสามก้าว
อึนฮยอก...
เรียกชื่อของน้องชายฝาแฝดของฮยอกแจอย่างไม่ออกเสียง พอรู้ตัวก็ต้องรีบเอามือปิดปาก...ไม่จริงน่า เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าข้อสันนิฐานของเขาถูกต้องละก็...ทงเฮหันไปมองคิม คิบอมอีกครั้ง ร่างสูงกำลังสูดลมหายใจลึก พอสบตาเขาก็พยักหน้ารับอย่างจำยอม กิริยาแบบนั้นทำเอาอี ทงเฮแทบล้มทั้งยืน
แย่ล่ะสิ!
“เอางี้สิ! ถ้าหากว่าเป็นอี ฮยอกแจตัวจริงล่ะก็...สมควรรู้ไม่ใช่เหรอว่าคนที่ก่อตั้งโรสไดมอนต์ทั้งสามคนน่ะ แท้ที่จริงแล้วเป็นใครกัน?”
แฮซอกยิ้มย่อง ถามใส่ดวงหน้าขาวซีด อึนฮยอกเม้มริมฝีปากแน่น...เขาไม่ได้เตรียมตัวเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ หากกระนั้นดวงตาสีอำพันก็ไม่กล้าหลบสายตาคมกริบของจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์นั่น แต่กระนั้นก็น่ากลัวว่าเขาจะเผยพิรุธทางดวงตาไปบ้างหรือเปล่า
“อี ฮยอนซู...”ชื่อของอดีตประธานโรสมาร์คคนแรกดังลอดเรียวปากไปอย่างยากลำบาก ทั่วทั้งที่ประชุมพยักหน้า แน่นอนอยู่แล้วว่าประธานบริษัทโรสไดมอนต์คนเก่าจะต้องเป็นผู้ก่อบริษัทนี้แน่
“แล้วคนต่อไปล่ะ?”ถามพลางยิ้มย่อง
อึนฮยอกสูดลมหายใจลึก เขาเหลือบตามองคิบอมที่พยักหน้ารับ สายตานั้นสื่อความหมายมากพอจะรู้ว่าควรเป็นใคร
“...คิม ฮวางซอง...”อึนฮยอกเอ่ยออกมาแล้วเกือบจะโล่งอกเมื่อที่ประชุมพยักหน้ารับกันอีกครั้ง แน่นอนว่าคนในตระกูลคิมที่เป็นมือขวาคนสนิทของฮยอนซูจะต้องมีรายชื่ออยู่ในนี้ด้วย ไม่เช่นนั้นตำแหน่งรองประธานจะสืบทอดมายังลูกหลานของเขาเหรอ...ขนาดคนในตระกูลอีด้วยกันอย่างแฮซอกยังไม่อาจเอื้อมเลยนี่
“แล้วคนสุดท้ายล่ะ”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์คลี่ฉายมากกว่าเก่า คราวนี้อึนฮยอกหายใจติดขัด
“คนสุดท้าย...”อึนฮยอกหลบตาคนทั้งห้อง เขาเหลือบมองคิบอมอีกครั้ง เจ้าตัวหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด การ์ดของแฮซอกเข้ามาจ้องดวงหน้าของร่างสูงระยะประชิด เหมือนกลัวส่งซิกบอกประธานแห่งโรสมาร์คตัวปลอมที่ยังยืนอ้ำอึ้งอยู่
“...ผม...”อึนฮยอกสูดลมหายใจก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม “...ลืมไปแล้วครับ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วห้องประชุม แฮซอกนัยน์ตาวาวโรจน์ เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“แปลว่าเธอไม่ใช่อี ฮยอกแจตัวจริงสินะ”
“...”อึนฮยอกได้แต่เม้มปากแน่น ขณะที่คิบอมค้านลั่น
“นั่นอี ฮยอกแจตัวจริงนะ! ผมรับรองได้!!”
“คำรับรองจากคนที่ใกล้ชิดไม่มีผลหรอกคิม คิบอม...”แฮซอกเอ่ยด้วยท่าทีที่เหนือกว่า “...เพราะถ้าเป็นฮยอกแจตัวจริงล่ะก็เขาคงไม่ตอบคำถามได้อ้ำอึ้งแบบนี้หรอก”
คิอมเม้มปากแน่น ที่ประชุมเริ่มซุบซิบนินทากันเป็นการใหญ่ แฮซอกเอ่ยอีกครั้งเรียกความเงียบงันมาสู่ห้องประชุม
“ถ้าหากนายไม่ใช่ฮยอกแจตัวจริงล่ะก็...คงต้องส่งตัวมอบให้แก่ตำรวจสินะ”
คิบอมกับทงเฮไหวตัวจะเข้ามาหากโดนคนของอีกฝ่ายกันตัวเอาไว้ เมื่อแฮซอกเดินเข้าไปใกล้อี อึนฮยอกที่ได้แต่ยืนนิ่ง
“ส่วนพวกนายอีกสองคน พรุ่งนี้เราคงต้องมีการสืบสวนกันล่ะ”
อึนฮยอกมองมือเหี่ยวย่นที่เอื้อมมาจะสัมผัสคางมนของเขา ก่อนที่อะไรบางอย่างจะฟาดมันเต็มแรงจนแฮซอกถึงกับร้องลั่น
“อั่ก!!”
“อย่าคิดแตะต้อง...ลูกชายของฉัน”
เสียงแหบพร่าของชายชราหากยังความเงียบมาทั่วทั้งห้อง อี ฮยอนซูลดไม้เท้าลง มองน้องชายตัวเองที่กัดฟันกรอดด้วยแววตาคมกริบ เขาตวัดมองมือที่จับอี อึนฮยอกไว้ก่อนตวาดออกมาเสียงกร้าว
“นี่ยังไม่คิดจะปล่อยตัวพวกผู้บริหารระดับสูงอีกเหรอ!!?”
เหล่าการ์ดละมือจากชายหนุ่มทั้งสามแทบจะทันที อึนฮยอกถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฮยอนซูแล้วเอ่ยเสียงเบาหวิว
“คุณพ่อ...”
ดวงตาคมกริบมองดวงหน้าเซียวของอี อึนฮยอก ก่อนจะตวัดสายตากลับมามองน้องชายตัวเองที่ตอนนี้แทบปกปิดความไม่พอใจเอาไว้ได้ไม่มิด
“หมอนั่นมันตัวปลอม!...”แฮซอกตวาดออกมาเสียงกร้าว “...มันไม่ใช่ลูกเลี้ยงของพี่จริงๆนะครับ!!”
ด้ามไม้เท้าฟาดเข้ากลางร่างน้องชายตัวเองอีกครั้ง คราวนี้อีกคนถึงกับทรุดฮวบท่ามกลางดวงตาที่เบิกกว้างของคนทั้งห้อง
“ไอ้โง่!!...”ฮยอนซูตวาดคนที่คุดคู้อยู่กับพื้นเสียงดังลั่น “...เด็กคนนี้มันจะใช่ลูกของฉันไหม คิดว่าคนเป็นพ่อจะดูไม่ออกเลยหรือยังไง!? ฉันใกล้ชิด! และเลี้ยงดูฮยอกแจมาตลอดยี่สิบปีเต็มคิดว่าหากมันเป็นตัวปลอมฉันจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนั้นเหรอ!!? แกไม่ใช่พ่อของฮยอกแจแล้วกล้าดียังไงมากล่าวหาลูกของฉัน!!?”
ไม้เท้าหนักฟาดเข้าที่แผ่นหลังของน้องชายตัวเองอีกหลายครั้ง ก่อนจะหยุดลงแล้วกวาดตามองเหล่าคณะกรรมการทุกคน
“แล้วนี่บังอาจเรียกประชุมคณะกรรมการโดยไม่มีการเชิญฉันมาประชุมด้วย...คิดจะเหิมเกริมกับฉันหรือยังไงแฮซอก!?”ฮยอนซูตวาดน้องชายของตนที่กำลังกระอักเลือดเสียงดังลั่น
“มะ...มันเป็นเรื่องด่วน”
“เรื่องด่วนแค่ไหนแกก็ต้องเชิญฉัน!! เป็นถึงผู้บริหารระดับสูง กฎง่ายๆแค่นี้จำไม่ได้หรือยังไง!!?”
ปั่ก!
ไม้เท้าฟาดลงมาอีกครั้ง คราวนี้แฮซอกรู้แกวเลยรีบเบี่ยงตัวหลบ ผลก็คือเรียวขานั้นชาวาบเพราะถูกตีอย่างแรง ฮยอนซูมองสภาพอีกฝ่ายก่อนจะกระแทกด้ามไม้ลงกับพื้นเหมือนพยายามดับอารมณ์โกรธของตัวเอง
“เหอะ!...”ดวงตาคมกริบกวาดตามองทั่วที่ประชุมที่เงียบกริบ ก่อนคนใจกล้าคนนึงจะยกมือสั่นๆขึ้นถาม
“แต่ท่านครับ...พวกเราเองก็สงสัยเหมือนกันนะครับว่าอี ฮยอกแจคนนี้เป็นตัวจริงหรือตัวปลอมน่ะ”
“ว่าไงนะ! นี่...!!”
“เราทุกคนร่วมมือร่วมใจกันทำงานเพื่อโรสมาร์ค เราจึงจับตาดูเขาทุกฝีก้าว ตอนนี้ท่าทีเปลี่ยนไปราวเป็นคนละคนของเขา แถมผลงานที่ออกมายังไม่ได้ดีเหมือนเก่าอีก ถึงแม้เขาจะเป็นอี ฮยอกแจจริงๆเขาก็ต้องควรถูกปลดออกจากตำแหน่งนะครับ เพราะยอดขายในปลายปีนี้มันไม่ดีเลย และอาจส่งผลกระทบไปถึงภายภาคหน้าก็เป็นได้”
อึนฮยอกเม้มปากแน่น เขาก็รู้ตัวดีว่าทำงานไม่ได้ถึงครึ่งของฮยอกแจ แม้จะมีทั้งคิบอมและทงเฮคอยช่วยเต็มที่ก็ตามที ฮยอนซูมองเหล่าผู้บริหารที่ส่งสายตาเคลือบแคลงมาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงราบเรียบ
“ก็ได้...”
แฮซอกรวบรวมความกล้าเงยหน้าสบตาพี่ชายของตนเอง ฮยอนซูเอ่ยต่อ
“...แค่อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่านี่คืออี ฮยอกแจตัวจริงหรือปลอม งั้นพรุ่งนี้เราจะทำการตรวจลายนิ้วมือเพื่อพิสูจน์ก็แล้วกัน”
“คุณอี!!”คิบอมร้องออกมาก่อนจะเงียบกริบเมื่อสบดวงตาคมกริบนั่น
“ถ้าหากเขาเป็นฮยอกแจตัวจริงล่ะก็...ฉันจะขอโอกาสให้ลูกชายคนโตของฉันอีกครั้ง เพราะที่ผ่านมาเขาก็ทำให้โรสมาร์คประสบความสำเร็จมาก็มาก แต่ถ้าหากเขาไม่ใช่ตัวจริง...”
ดวงตาคมนั่นตวัดมองอึนฮยอกก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว
“...ก็แล้วแต่พวกคุณจะจัดการเถอะ”
**
“ขอบคุณมากนะฮะคุณอี...”คิบอมเอ่ยออกมาเมื่อหลุดจากสถานการณ์คับขันนั่นจนได้ “...คุณมาช่วยพวกเราไว้ได้ทันเวลาเลย”
“ขอบคุณพี่ชายของเธอเถอะ เขาโทรมาร้องห่มร้องไห้กับฉัน...บอกให้เข้าบริษัท เพราะเขาคิดว่าท่าทางจะเกิดเรื่องกับเธอ”
คิบอมยิ้มออกมาอย่างหาได้ยาก ใช่...เขาต้องขอบคุณฮีชอล เวลาคับขัน...พี่ชายคนนี้พึ่งพาได้จริงๆนั่นแหละ
“แต่เธอดูเหมือนจะรู้จักเด็กคนนั้นดีนี่น่า...”ฮยอนซูพยักเพยินไปที่อี อึนฮยอกที่นั่งอยู่ข้างอี ทงเฮและควอน จียง “...ปกป้องได้เยี่ยมมาก คิบอม”
คิม คิบอมยิ้มออกมาอย่างเคย ขณะที่อี ทงเฮมองอีกฝ่ายด้วยความพินิจพิจารณา
“อึนฮยอก?”ผู้บริหารเบอร์หนึ่งของโรสมาร์คเอ่ยออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก
อึนฮยอกแย้มรอยยิ้มจางๆก่อนจะยอมรับ “ผมคงต้องบอกพวกคุณแล้วสินะครับ”
“ผมคิดอยู่แล้วล่ะว่าคุณไม่น่าจะใช่หัวหน้า~...”จียงกอดหมับเข้าที่แขนของอึนฮยอก เบ้ปากบ่นอุบอิบ “...เพราะหัวหน้าน่ะไม่มีทางใจดีกับผมเหมือนอย่างคุณหรอก”
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกให้เร็วกว่านี้นะครับ”อึนฮยอกเอ่ยออกมาอย่างสำนึกผิด
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...”ทงเฮยกมือขึ้นกุมขมับ ก่อนจะเอ่ยออกมาเหมือนนึกขึ้นได้ “...แปลว่าฮยอกแจตัวจริงจะต้องอยู่กับชเว ซีวอนใช่ไหม?”
“คุณรู้?”อึนฮยอกทำหน้าประหลาดใจ
ทงเฮพยักหน้า เขานึกถึงใครบางคน “หากจะมีใครบางคนที่ทำให้คยูฮยอนยอมเหยียบเข้ามาที่โรสมาร์ค คนนั้นจะต้องเป็นชเว ซีวอน...และถ้าหากถามว่าใครกันที่ทำให้ชเว ซีวอนยอมจะยอมเข้ามายุ่งเกี่ยวกับโรสมาร์คอีกครั้ง คนนั้นก็น่าจะเป็นนายนะอึนฮยอก”
“ครับ...”เป็นอีกครั้งที่อึนฮยอกรู้สึกทึ่งในมันสมองของอี ทงเฮ “...ตอนนี้พี่น่ะ อยู่กับคุณซีวอน เราต้องรีบไปพาเขามาเปลี่ยนตัวกับผม ก่อนที่จะถึงวันพรุ่งนี้”
“ต้องรีบทำเดี๋ยวนี้นะ...”ฮยอนซูเอ่ยออกมาเสียงเครียด “...ฉันรู้จักเจ้าแฮซอกดี ถ้ามันมั่นใจว่าเธอไม่ใช่อี ฮยอกแจล่ะก็...มันต้องทำทุกวิถีทางไม่ให้ในวันพรุ่งนี้มีการเปลี่ยนตัว”
“งั้นผมจะรีบสั่งให้จุนกิไปรับเขามา ตอนนี้พวกนั้นน่าจะกลับจากเชจูแล้ว”คิบอมเอ่ยทำท่าจะเดินออกจากห้อง หากเสียงเย็นเยียบของฮยอนซูกลับดังขึ้นเสียก่อน
“อย่าใช้จุนกิเด็ดขาด!”
ร่างสูงชะงัก หันมามองอดีตประธานแห่งโรสมาร์ค
“ต้องให้คนรู้เรื่องนี้น้อยมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพราะฉะนั้นเธอต้องไปเอง...คิบอม”
**
รถคันหรูจอดที่คฤหาสน์ตระกูลชเวอย่างนิ่มนวล ชเว ซีวอนหันไปเขย่าตัวปลุกอี ฮยอกแจที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นขึ้นมา หลังจากฟื้นไข้ โดนจับฉีดยา(แน่นอนว่าชเว ซีวอนเป็นคนจับ) ก็ต้องเดินทางอีกนับชั่วโมงกว่าจะถึงคฤหาสน์ เขามองเด็กน้อยแทมินที่นั่งหลับอยู่บนตักเขา คยูฮยอนเดินเข้ามาก่อนจะแบมือรับหลานไปอุ้ม เจ้าตัวดูมีท่าทีเป็นมิตรขึ้นจากเหตุการณ์โดนคลื่นซัดเมื่อวาน
“เอาของของคุณไปเก็บดีกว่านะฮยอกแจ”
ซีวอนยื่นกระเป๋าเดินทางของเขาให้ ฮยอกแจพยักหน้ารับก่อนจะลากมันกลับ้านหลังเล็กของตัวเอง คยูฮยอนหันมาถือกระเป๋าจะเดินเข้าไปเก็บบนบ้าน เขาเปิดไฟหน้าคฤหาสน์เพื่อให้ได้ไขกุญแจชัดๆ ก่อนจะหันมาร้องลั่นเมื่อเห็นเงาสะท้อนในกระจก
“ฮยอกแจ!! หมอบลง!!”
อี ฮยอกแจที่กำลังเดินงัวเงียหันมามองอย่างสงสัย ก่อนจะโดนชเว ซีวอนกระชากลงกับพื้น กระสุนนัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่แจกันขาดใหญ่ที่ตั้งประดับหน้าบ้านจนแตกเป็นเสี่ยงๆ คยูฮยอนกอดชเว มินโฮไว้แน่น
“อะ...อะไรน่ะ!?”
ฮยอกแจถามเสียงเครียด เขามองตามวิถีทางกระสุนก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อชายในชุดดำนับสิบวิ่งเข้ามาในสนามหญ้าพร้อมปืนในมือ
“คยูฮยอน! พามินโฮหนีไป!!”ซีวอนตะโกนสั่งน้องชายตัวเองที่ขดตัวกอดหลานข้างเสาเสียงกร้าว คยูฮยอนเงยดวงหน้าเซียวขึ้นมองพี่ชาย ซีวอนตะโกนสั่งอีกครั้งก่อนจะดึงคนข้างกายหลบไปอยู่ข้างสระน้ำ “...หนีไป!! เร็ว!!”
ไม่มีเวลาจะต่อความอะไรทั้งนั้น คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะกอดชเว มินโฮที่ตกใจตื่นขึ้นมาร้องไห้ไว้แน่น ก่อนจะพุ่งตัวไปที่รถที่ยังมีกุญแจรถเสียบคาอยู่
ชเว ซีวอนเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของน้องชายผงะไปชั่วขณะ หากกระนั้นสองร่างก็ลับหายเข้าไปในรถคันหรู ก่อนที่มันจะเคลื่อนไปพังประตูบ้านแล้วแล่นออกไปอย่างรวดเร็วโดยมีห่ากระสูนไล่ตามกระหน่ำ ไม่มีเวลามัวนึกห่วงคนที่หนีไป เขาก้มลงสั่งคนที่อยู่ในวงแขนเสียงเข้ม
“รีบไปที่ประตูหลัง! คุณรู้ใช่มั้ยว่าอยู่ที่ไหน!? อ้อมสระนี่ไป! เร็ว!!”
ฮยอกแจพยักหน้ารับก่อนจะก้มหมอบคลานไปตามข้างสระว่ายน้ำ เขาชะงักเมื่อเห็นรองเท้าหนังของใครบางคนที่เหยียบยืนอยู่ตรงหน้า
“นาย?”
ผู้ชายร่างสูงคนนั้นขยับยิ้มให้เขา ก่อนที่ปลายกระบอกปืนจะจดเข้ามาในระยะประชิด
“ยินดีที่ได้รู้จัก...อี ฮยอกแจ”
.
.
.
“นี่มัน!!?”
คิบอมกระแทกประตูรถปิดทันที ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปเกาะรั้วมองเปลวไฟที่ลุกโชนตามคฤหาสน์ตระกูลชเว ดวงตาสีดำขลับเบิกตากว้าง รีบปีนรั้วเข้าไปก่อนจะตะโกนเรียกเสียงดังสนั่น
“ฮยอกแจ!!? คุณซีวอน!!...”
ดวงตาสีดำขลับมองเข้าไปในตัวบ้าน อยากจะวิ่งเข้าไปอยู่หรอกหากเสาไม้ไม่พังลงมาจนปิดทางไปเสียหมด เปลวเพลิงกำลังลุกท่วมเหมือนทั้งบ้านถูกราดด้วยน้ำมัน คิบอมชะงักเมื่อรู้สึกเหมือนเหยียบถูกอะไรบางอย่าง เขาก้มลงเก็บโลหะเรียวรี ใจหายวาบ
“กระสุน?”
**
อี ทงเฮถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เขาวางงานทั้งหมดลงบนโต๊ะเครื่องเขียนก่อนจะเปิดโทรทัศน์ งานของบริษัทในวันนี้หมดแล้ว โชคดีที่ฮยอนซูยื่นมือเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน ที่เหลือก็แค่...เปลี่ยนตัวคู่แฝดก็เท่านั้น
เสียงโทรทัศน์ที่เปิดดังทำเอาทงเฮชะงักการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเอง นักข่าวสาวกำลังรายงาน...สถานการณ์เพลิงไหม้ที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง ทงเฮก้าวออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่ออ่านรายข่าวจนจบ
คฤหาสน์ตระกูลชเว...
“นี่มัน...!!”ร่างบางแทบจะทรุดฮวบ ฮยอกแจ...อยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ ไหนจะ...
สองขาทรุดลงทันทีที่ความคิดแล่นไปถึงใครอีกคน ทงเฮรู้สึกเหมือนน้ำตาตัวเองจะไหลแม้ไม่รู้ข่าวเป็นตายร้ายดีของโจ คยูฮยอนเลยสักนิด เขารีบกดโทรศัพท์หาคิม คิบอม ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูคอนโดที่รัวเร็วผิดวิสัย
ร่างบางหยัดกายลุกเดินไปเปิดประตู ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อใครบางคนทรุดฮวบลงมาในวงแขน เลือดสีแดงฉานตัดกับผิวกายที่เซียวซีดเพราะเสียเลือดจนมากเกินไป มือยังจับจูงเด็กน้อยอายุเพียงห้าขวบเศษที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียขวัญ
“คยูฮยอน!!”
ทงเฮผวากอดร่างของอีกคนไว้แน่น ก่อนจะชะงักเมื่อเลือดมันไหลมาเลอะเนื้อตัวของเขา รีบปิดประตูแล้วประคองอีกคนมานั่งลงบนโซฟารับแขก คยูฮยอนหอบหายใจหนักๆ กำมือบางเอาไว้แนบแน่น
“ช่วยผมด้วย...ผมไม่รู้จะไปที่ไหนแล้ว...”
“แข็งใจไว้นะ ฉันจะรีบโทรเรียกรถพยาบาล!”ทงเฮเอ่ยเสียงสั่น กุมมือของอีกคนไว้มั่น หากประโยคต่อมาของรองประธานแห่งไลอ้อนจิวเวอ์รี่กลับทำให้เขาถึงกับชะงัก
“พี่กับอี ฮยอกแจกำลังมีอันตราย”
**
“โทซอง...”
เสียงพึมพำดังออกมาจากเรียวปากของคนที่อยู่ด้านหลัง อี ฮยอกแจตวัดกลับไปมองดวงหน้าตื่นตระหนกของชเว ซีวอนที่ยืนนิ่ง รอบกายมีแต่พวกที่ถือปืนกันสลอน ท่าทางนี่จะไม่ใช่การปล้นธรรมดา
“ใครน่ะ”ฮยอกแจพึมพำถามซีวอนเสียงเบาหวิว ดวงตาไม่ละไปจากดวงหน้าชายร่างสูงตรงหน้า...คนที่เขาไม่เคยรู้จัก
“พี่ชายแท้ๆของฮัน โบซอก...”ซีวอนเอ่ยออกมาเสียงเบา ทำเอาดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง “...เขาเพิ่งออกจากคุก”
“ใช่...”รอยยิ้มของอีกคนหายไป ส่งปืนมาที่อี ฮยอกแจอย่างมาดหมาย “...ออกมาเพื่อรู้ว่าน้องชายของฉันฆ่าตัวตาย...ตามคู่หมั้นของมันไปยังไงล่ะ”
“...”
ฮยอกแจเม้มปากแน่น ปืนของอีกคนจ่อที่ลำคอของเขา เหงื่อใสๆไหลหยดจรดปลายคาง...สถานการณ์คับขัน ก่อนที่อีกคนจะเหนี่ยวไก ชเว ซีวอนดึงร่างของเขาไปหลบอยู่ด้านหลัง เผชิญหน้ากับอีกคนตรงๆโดยที่คนตัวเล็กได้แต่นิ่งอึ้ง
“ไม่เจอกันนานนะครับพี่ซีวอน...”โทซองเอ่ยออกมาเสียงราบเรียบ “...ผมเข้าใจว่าพี่ก็เสียซึงอาไปเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไงน่ะ”
“ฉันเข้าใจ...”ชเว ซีวอนพยายามเอ่ยอย่างใจเย็น อีกคนไม่คิดทำร้ายเขา...ลดปากกระบอกปืนลง “...แต่นายอยากจะกลับไปนอนที่คุกเหมือนเดิมหรือยังไง ฆ่าอี ฮยอกแจไปตอนนี้มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอก”
“ผมไม่เข้าใจเลย...”โทซอกมองอีกคนนิ่งๆ “...เราสองคนต่างก็สูญเสียคนในครอบครัวไปก็เพราะมัน แล้วทำไมตอนนี้พี่ถึงได้ปกป้องมันนัก”
“แล้วนายมีหลักฐานอะไรเล่าว่าอี ฮยอกแจเป็นคนทำให้โบซอกต้องตายน่ะ”
“หึ พี่คงไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆสินะ...”โทซอกหัวเราะหยันออกมา มองคนตัวบางอย่างอาฆาต “...หมอนั่นตัดตอนน้องชายของผมทำให้เขาต้องทุกทรมาน...เพื่อแก้แค้นให้น้องชายของมันที่โดนโบซอกข่มขืนยังไงล่ะ?...”
ดวงตาของชเว ซีวอนเบิกกว้าง เขานึกถึงน้องสาวบุญธรรม...มือไม้พาลหมดเรี่ยวแรงกะทันหัน
“...ต่อจากนั้นพี่เองก็คงจะเดาได้ไม่ยากสินะว่าทำไมมันถึงได้บีบบังคับชเว ซึงอาให้ฆ่าตัวตายน่ะ...ใช่แล้ว! โบซอกโทรมาเล่าให้ผมฟังตอนที่ผมยังอยู่ในคุก! หมอนั่นให้คนไปข่มขืนเธอ! เธอฆ่าตัวตายเพราะเธอรักพี่...โดยที่ไม่ได้รักมันเลย! น้องชายผมรักยัยโง่นั่นแทบตายแต่สุดท้าย...เหอะ!! สุดท้ายโบซอกก็ต้องตายเพราะความโง่ของตัวเอง!!”
“สืบรู้ข้อมูลมาดีเหมือนกันนี่...”ฮยอกแจเปิดปากเป็นครั้งแรก ขณะที่ชเว ซีวอนยังนิ่งงันกับความจริงที่ได้ฟัง “...เพราะงั้นนายเลยออกจากคุกเพื่อมาแก้แค้นแทนน้องชายของนายอย่างนั้นเหรอ?”
“เพราะเขาเป็นน้องชายคนเดียวของฉัน ฉันจึงรอมาโดยตลอดห้าปีเพื่อวันนี้”
“น้องของนายสมควรตาย”ดวงตาสีอำพันวาวโรจน์ในความมืด
“และนายก็จะได้ตายตามเขาไป”
ปากประบอกปืนเล็งมาที่อี ฮยอกแจอีกครั้ง ก่อนที่ฮัน โทซองจะสะดุ้งเฮือกเมื่อแสงไฟที่หน้าประตูสาดส่องเข้ามา นายตำรวจหลายนายก้าลงจากรถก่อนจะชี้ปากปลายปืนมาที่พวกของเขา ชเว ซีวอนได้จังหวะรีบบิดแขนมือปืนจนได้ยินเสียงปืนลั่น ก่อนจะกระชากคออี ฮยอกแจให้วิ่งตามตน
“รีบหนี! เร็ว!!”
“แก!!”
โทซองรีบหยิบกระบอกปืนของตนขึ้นมา ก่อนจะรีบก้มหมอบแทบไม่ทัน พวกเขาต้องรีบยิงต่อสู้กับเหล่าตำรวจมากกว่าจะสนใจเหยื่อที่หลบหนีไปได้ เสียงปืนดังขึ้นหลายต่อหลายนัด ก่อนที่ตำรวจผู้เคราะห์ร้ายสี่คนจะล้มลง ฮัน โทซองกัดฟันกรอด
“เอาไงดีครับเจ้านาย”เสียงถามดังมาจากชายชุดดำคนหนึ่ง โทซองมองศพทั้งสี่ด้วยแววตาเย็นเยียบ
“เผาให้หมด...ทั้งคฤหาสน์”
สิ้นเสีงคำสั่งไม่นาน เปลวไฟก็ลุกโชดช่วงไปทั้งคฤหาสน์หลังงาม รถตำรวจและตัวศพไม่เหลือซาก ผู้กระทำเร้นกายหายไปในความมืดอย่างชำนาญ ก่อนที่รถของคิม คิบอมจะมาเพียงไปถึงสิบนาที
.
.
.
“ให้ตายสิ!...”อี ฮยอกแจสบถออกมาหลังจากที่มองไปด้านหลังไม่เห็นวี่แววของคนที่ตามมา เขาตวัดสายตามองชเว ซีวอนที่หอบหายใจหนักไม่ต่างกัน “...นี่นายยกน้องสาวให้คนตระกูลนี้ได้ยังไง!?”
“แล้วคิดว่าพวกเขาธรรมดานักหรือไง!? โบซอกน่ะหมั้นกับซึงอามาตั้งแต่เด็ก...พวกผมเลือกได้ด้วยเหรอเรื่องคู่ครองน่ะ!!?”ซีวอนตวาดออกมาอย่างเหลืออด ฮยอกแจชะงักกึก ทำปากขมุบขมิบเหมือนอยากจะด่า...เออ ลืมไปว่าบ้านมันนิยมคลุมฝูงชน
“นี่นายจะไปไหนน่ะ”ฮยอกแจถามออกมาเมื่อเห็นอีกคนเดินหันหลังให้ ซีวอนหันมาตอบเสียงราบเรียบ
“ก็หาที่พักน่ะสิ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พวกมันยังคิดจะตามหาเราอยู่อีกไหม อย่างน้อยๆก็ขอหาที่หลบภัยไว้ซุกหัวนอนก่อน แล้วค่อยคิดหาทางตอนเช้า”
“ทำไมไม่พาฉันกลับโรสมาร์คเลยล่ะ? ที่นั่นพวกเราจะปลอดภัยนะ!?”
“โทซองเป็นฆาตกรที่ค้นหาข้อมูลของเหยื่อได้ดีอย่างไม่มีที่ติ ถ้าเขาคิดจะฆ่าคุณ...อย่างน้อยๆก็ต้องรู้ว่าคุณคือคนของโรสมาร์ค และถ้าเราเดินทางไปโรสมาร์คในตอนนี้ คิดเหรอว่าพวกนั้นจะไม่ดักทางเราอยู่...”
คำถามของชเว ซีวอนทำเอาอี ฮยอกแจนิ่งงัน ร่างสูงสรุปออกมาเสียงราบเรียบ
“...ถ้าจะเดินทางไปโรสมาร์คล่ะก็เอาไว้วันพรุ่งนี้เถอะ คยูฮยอนหนีไปได้...รับรองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราจะต้องรู้ไปถึงหูคนของคุณหรือคนของผมแน่ๆ เพราะฉะนั้นในตอนเช้าพวกของโทซองคงไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม ทางหนีเราก็จะมีมากขึ้น”
“นี่นายเป็นคนใช้ได้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”ฮยอกแจเปรยออกมา ทำเอาชเว ซีวอนถึงกับชะงัก “...เมื่อห้าปีก่อนนายไม่ใช่คนรอบคอบแบบนี้เลยนะ”
ชเว ซีวอนหันมองอี ฮยอกแจตาขุ่น ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ
“ก็ตั้งแต่ได้รู้จักกับอี ฮยอกแจนั่นแหละ”
**
ไรเตอร์มีข่าวดีจะมาบอก...
ตอนหน้าสิมีเอ็นซีคู่ WonHyuk แล้วนะจ๊ะ =w=++
โฮะๆๆๆๆๆ (หัวเราะอย่างสาแก่ใจ) อาจจะมีคนสงกะสัย เพราะฉะนั้นไรเตอร์จะแจงเหตุผลให้ว่าทำไมเอ็นซีมันไม่เป็นไปตามโพล =__________=++
อะแฮ่ม ไรเตอร์เรียนแบบประกาศรางวัลนางงาม ประกาศที่ 1 ก่อนแล้วที่ 2 (เอ็นซีคยูเฮ) จึงจะตามมา เพราะฉะนั้นตอนหน้าเอ็นซีวอนฮยอกนะฮะ แฟนคลับคยูเฮรอก่อนๆ
และมีอีกเรื่องนึงที่ไม่ได้บอกทุกคนคือไรเตอร์พลาดไปนิดนึงว่าโรสซินจะจบเร็วๆนี้
ประเด็นคือ ไอ้ที่จะจบนั่นคือไรเตอร์แต่งในคอมพ์ =___= ส่วนลงในเว็บ เอาง่ายๆ เหลือร้อยกว่าหน้า (เฉลี่ยลงตอนละ 10 หน้าเห็นจะได้ =A=)
แต่ไรเตอร์เป็นคนนิสัยเสีย เขียนฟิคตอนสั้นๆไม่ค่อยได้ เพราะฉะนั้นมันคงเหลือมากกว่าร้อยหน้าไปจม
(แล้วคิดดูเอาเองนะคะว่ามันจะจบลงตอนที่เท่าไหร่ -_-)
เนื่องจากโรสซินก็อีกนานนะ กว่าจะจบ และเอ็นซีวอนฮยอกก็ไมได้มีแค่ตอนเดียว (เพราะได้รางวัลที่1) เราคงจะเบื่อเรื่องนี้กันไปอีกสักพักนะคะ =w=//
แจงข่าวดีเรื่องเอ็นซีไปแล้ว คราวนี้เรามาฝากฟิคกันบ้าง - -//
http://my.dek-d.com/chamachu/writer/view.php?id=896248
เป็นคยูเฮ วอนฮยอกค่ะ =w=// (คยูเฮดราม่าเรื่องแรกของไรเตอร์ >w<) ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
ถ้าคอมเม้นท์ฟิคเพิ่มขึ้นเยอะๆ ไรเตอร์จะมาต่อตอนต่อไปให้นะจ๊ะ =w=// ตอนนี้บะบายก่อน ยังอยู่ในช่วงสอบดังนั้นต้องอ่านหนังสือค่ะ
(โปรดอย่าลืมกฏิกาเดิมในการขอเอ็นซี แปะเมลล์ที่เพจ และตอน (แปะตอนนี้ไม่ได้นะคะ -A-+) ไรเตอร์จะส่งเมลล์ที่เพจก่อน นอกนั้นก็ตามลำดับนะคะ รักนะจุ๊บุ)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วแฝดจะเปลี่ยนตัวกันทันมั้ยยยยยย
คู่วอนฮยอกนี่ ดูท่าทางเค้าจะรักกันแบบฮาร์ดคอ ดูไม่ออกว่าจะรักกันยังไงเฮ้อ ลุ้นต่อไป
ส่วนบอมฮยอก เป็นคู่ที่น่ารัก?? หวาน? หว่าคู่อื่นแล้วกันเนอะ
ส่วนคยูเฮ เค้ารอลุ้นอยู่น่ะว่าเมื่อไรเค้าจเข้าใจกันสักที เราสงสารทั้งคู่
ส่วนเนื่อเรื่องซับซ้อน ปน สับสน คนอ่านคิดตามไม่ทัน น่าตามต่ออ
สู้ๆ น่ะไรเตอร์
ปล. แอบซุ่มอ่านมานาน ต้องเม้นบ้าง แล้วล่ะ
และที่สำคัญตอนหน้า เอ็นซี วอนฮยอก กรี๊สสสสสสสสส
ลอยคอ รอคอย มานานแสนนาน
ไรเตอร์เอามาเสิร์ฟเร็วๆ น๊า
**จะมีอีกกี่ตอนก็จะติดตามอ่านของไรเตอร์จ้าาา ^^
ปัญหาเยอะมาก ที่บริษัท เปลี่ยนตัวแฝด
ฮยอกแจกับวอนโดนตามฆ่า คยูฮยอนกับทงเฮที่ยัง...
ยิ่งต้องรออ่านเลยเนี่ย Y_Y
อยากอ่านคยูเฮอ่ะ อยากรู้ว่าสถานการณ์อย่างนี้ด๊องจะพูดกะคยูยังไง
มาอัพเร็วๆนะคะ
ตอนหน้าจะเปลี่ยนตัวแล้ววววววว
NC ตอนหน้าจะอารมณ์ไหนเนี่ย
บอมอึนจะเป็นยังไงต่อ ลุ้นๆๆๆๆ
กำลังเข้มข้นได้ที่เลยอะ
เปิดมาดูทุกวัน คนเรามานก็ต้องเก่งขึ้นมาบ้างวะ
ตอนนี้นึกขอบคุณพ่อของฮยอกมากอ่ะ ถ้ามาไม่ทันนี่เเย่มากเลย
รอๆๆๆ ตอนหน้า
ทำไมแกไม่เข้าใจหัวอกฮยอกแจมันบ้างเล่า T^T มันก็รักน้องอยากแก้แค้นแทนน้องเหมือนแกนะเว้ย
คุณพ่อฮยอนซู หนูรักคุณพ่อมากค่ะ TwT *ปาหัวใจใส่รัวๆ* วอนฮยอก..รอตอนหน้าสุดหัวใจ -///-
คยู นึกถึงเฮคนแรกใช่มั้ยๆ >< แกอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ
โอ๊ยอ่านแล้วสนุกมาก อยากจะบอกว่าค้าง TvTแอร๊ยย เรื่องราวมันเจ้มจ้นดีแท้ๆ -3-//
ฮรึ่กกกก เอ็นซี ฉึกๆ รอนะคะ สอบสู้ๆน๊า :D
ปล.ไรท์เตอร์ทำให้เราอยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ จัง
บั่บว่าตื่นเต้นมากกกกกกก #เพราะอยากอ่านเอ็นซี
555555555555555
เรื่องกำลังเข้มข้นมากกกกก อยากอ่านต่อแล้วววว
อ๊ากกกกกกกกกกมันเข้มข้นขึ้นแบบไม่ทันคาดคิดเลย
เดาไม่ได้เลยจริงๆ
มีอะไรให้ลุ้นตลอดดด
สวัสดีปีใหม่นะจ้ะไรเตอร์
แฮซอกออกตัวแรงน่ากลัวจริงๆ ดีนะที่คุณฮีมีสามีฉลาด 555+
คยูฮยอนโดนยิง หนีมาให้ทงเฮช่วย มีหนูน้อยมินโฮมาด้วย สนุกกันหล่ะทีนี้ หึหึ
คุณชเวความคิดรอบคอบขึ้นเยอะจริงๆนั่นแหละ ต้องขอบคุณฮยอกแจจริงๆนะ
ย๊ากกกก
คยูเฮใกล้ความฝันแล้วใช่ไหมเนี่ยยยT^T
กรี้ดดดดดดดดด รอวอนฮยอก เอ็นซี #ว่าแต่จะมีคยูเฮเอ็นซีบ้างมั้ยนะ >,.<
คยูถูกยิงอ่ะ แต่ก็ยังหนีมาหาเฮจนได้ คยูอย่าเป็นอะไรนะ
วอนเท่ห์อ่ะ ชอบๆ แต่ก็ยังไม่วายกัดจิกกันอีกนะ วอนฮยอก
รอๆ
ฮยอก ศัตรูเยอะจัง เเต่ไม่เป็น มี วอน ปกป้องทั้งคน
กรี๊ดดดดดดดดด รอ ตอนหน้านะค่ะ NC wonhyuk ที่เฝ้าฝัน อิอิ
คยูนี่คิดถึงทงเฮคนแรกเลยใช่มั้ย พยาบาลให้ดีหล่ะทงเฮ
อยากอ่าน nc nc nc nc nc nc nc nc
^______^ หื่นเบาๆ
ไรเตอร์ สู้ สู้ !!