ROSE MASK.+ROSE SIN.[[WonHyuk+BomHyuk+KyuHae]]

ตอนที่ 50 : -15-

 

เรา...ไม่พูดกันอีกเลยหลังจากเหตุวิวาทกันวันนั้น

ชเว ซีวอนเหลือบตามองคนที่เป็นเจ้าของตักซึ่งชเว มินโฮกำลังนั่งส่งยิ้มแป้นให้พ่อตัวเองอยู่ ลูกของเขาท่าทางจะติดใจอีกคนหนักกว่าเก่า ขนาดหน้าตาของฮยอกแจจะไม่ยอมยิ้มเลยสักนิดหากก็ยังเกาะแกะไม่ยอมปล่อย พอจะดึงมินโฮออกห่างเจ้าตัวเล็กก็ร้องจ้าจนต้องพาไปส่งโรงเรียนอนุบาลด้วยกัน

ความคิดของคนตัวสูงตรงกับอี ฮยอกแจอย่างน่าตกใจ...

ประธานหนุ่มแห่งโรสมาร์ครับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าช่วงเวลาต่อไปคงจะอึดอัดมากกว่านี้ ช่วงขาไปน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะยังมีหนูน้อยมินโฮนั่งมาด้วย แต่ช่วงขากลับนั้นคงจะเงียบเป็นเป่าสาก ซีวอนคงไม่ยอมเริ่มคุยกับฮยอกแจก่อน และฮยอกแจเองก็ไม่รู้จะเสวนาไปด้วยทำไม

การที่ต้องอยู่กับใครบางคนที่ไม่ชอบหน้าเอามากๆ นี่มันช่างอึดอัดเสียจริงๆ

“มาแล้วเหรอคะน้องมินโฮ”

ครูพี่เลี้ยงสาวกุลีกุจอเดินมารับถึงรถ พลางส่งยิ้มหวานให้พ่อม่ายหนุ่มที่มักมาส่งลูกชายตัวเล็กก่อนเข้าทำงานทุกวัน สาเหตุเพียงหนึ่งเดียวที่เหล่าแม่ๆหรือครูยังสาวทั้งหลายพร้อมใจกันแต่งตัวสวยเช้ง ใครๆก็รู้ว่านอกจากชเว ซีวอนจะเป็นหนุ่มหล่ออนาคตไกลแล้วยังรวยมหาศาลอีกด้วย

ฮยอกแจที่ลอบมองอยู่ในรถ อดที่จะส่ายหน้าออกมาช้าๆไม่ได้ พวกผู้หญิงนี่ชอบหลงในรูปโฉม ถ้ารู้จักตัวตนของชเว ซีวอนจริงๆหล่อนคงเกี่ยงกันเอาเลยล่ะ

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะกระจกดังขึ้นข้างๆ ฮยอกแจเบือนหน้ามามองก่อนจะเห็นเจ้าของดวงหน้ากลมแป้นของมินโฮที่นาบเข้ากับกระจกมายิ้มกว้าง ก่อนจะโบกมือน้อยๆให้เขาลงมาจากรถ ฮยอกแจถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพยักหน้ารับ เปิดประตูออกไปเจ้าตัวเล็กก็กระโจนกอด บางทีฮยอกแจก็คิดเหมือนกันนะ...อึนฮยอกเอาอะไรให้เด็กนี่กินถึงได้ติดหนึบหนับขนาดนี้

ร่างเล็กๆทั้งจูงทั้งชี้เหมือนจะพาให้ฮยอกแจไปเจอกับอะไรบางอย่าง ซีวอนมองตามอย่างไม่ค่อยชอบใจ ความจริงแล้วเขากำลังคิดแยกสองคนนี่ออกห่างจากกันอยู่ แต่ก็นะ...พอเห็นตาแป๋วๆของลูกแล้วมันก็ทำใจไม่ค่อยได้จริงๆ หากมินโฮต้องเสียน้ำตาเพราะเขาน่ะ

“อะไร?”

ฮยอกแจถามเมื่อเจ้าตัวเล็กจูงเขาเดินเตาะแตะมาที่สนามหญ้าซึ่งมีบ้านเล็กๆตั้งอยู่ แค่เห็นมัน...อี ฮยอกแจก็ได้กลิ่นไม่ดีโชยมาแล้วล่ะ

“เจโล่!! ออกมาเร็วววว~!”

เสียงเล็กๆเรียกยังไม่ทันจบประโยค เจ้าสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ก็กระโจนออกมาจากบ้านของมันทันที รวดเร็วพอๆกับอี ฮยอกแจที่หันหลังแล้วรีบพุ่งทะยานหนีเต็มฝีเท้า...โกยแน่บไปทันที

ชเว ซีวอนอ้าปากค้าง เหมือนๆกับชเว มินโฮที่มองตามพลางกระพริบตาปริบๆอย่างงุนงง ภาพของประธานหนุ่มแห่งโรสมาร์คผู้หยิ่งทะนงกำลังวิ่งหนีเจ้าสุนัขตัวใหญ่อย่างเอาเป็นเอาตายนั้นช่างหายากยิ่งนัก

ภาพของอี ฮยอกแจที่เคยโยนเจ้มปอมเมอร์เรเนี่ยนที่เขาซื้อให้ วกกลับเข้ามาอยู่ในหัวของชเว ซีวอนอีกครั้ง ก่อนที่ดวงหน้าที่เคร่งเครียดมาตลอดทางจะเผยอยิ้ม...พร้อมหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

อย่าบอกนะว่า...

.

.

.

“เอามันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!! เอามันออกไป๋!!!!...”

อี ฮยอกแจตวาดสั่งคนข้างล่างเสียงเข้มหลังจากปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มโดยการกระโจนหนีตายขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียนอนุบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ โดยที่มีเจ้าเจโล่หรือหมาพันธุ์นอกขนทองกำลังเห่าเรียกพร้อมกระดิกหางยิกๆรอให้เขาลงไปเล่นด้วย ส่วนคนอื่นๆน่ะเหรอไม่ต้องบอก เดินมามุงดูเขาราวกับเป็นตัวประหลาดแล้วล่ะ

“นี่คุณกลัวหมาเหรอ?”

อะไรมันก็ไม่แทงใจดำเท่ากับการที่ศัตรูตัวฉกาจยืนกอดอก เงยหน้าถามพลางหัวเราะออกมาเสียงดังเหมือนจงใจให้ได้ยินถึงคนที่เกาะกิ่งไม้อยู่ข้างบน ฮยอกแจหน้าแดงก่ำ ตวาดใส่ทั้งๆที่ไม่ยอมสบดวงตาพราวระยับนั่นเลยสักนิด

“หุบปากพล่อยๆของนายแล้วรีบๆจับมันเข้ากรงไปเถอะน่า!!...”

ปัดโถ่เอ๋ยยยย!! ทำไมที่โรงเรียนอนุบาลถึงได้มีหมาพันธุ์ใหญ่ขนาดนี้อยู่ได้วะ!? พ่อแม่สมัยนี้ไม่กลัวมันจะขย้ำลูกเต้าตัวเองตายหรือไง!?

“เจโล่ไม่กัดหรอกค่ะ มันถูกฝึกให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กน่ะ”

เสียงใสๆของครูอนุบาลหน้าสวยดังขึ้น ฮยอกแจล่ะอยากเอาลูกมะม่วงปาใส่หล่อนยิ่งนัก ก็บอกให้รีบๆจับหมาไปเก็บไงเล่า!!

พอดูจากสถานการณ์ว่าคนที่อยู่บนต้นไม้จะไม่ยอมลงมาง่ายๆถ้ายังมีเจ้าหน้าขนแสนใจดีของเด็กยืนมองตาแป๋วอยู่ด้านล่าง ชเว ซีวอนที่กำลังกลั้นขำจนท้องแข็งก็ทำตัวเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว เดินเข้ามาจับปลอกคอของเจโล่แล้วลากออกไปให้ไกลจากต้นไม้ในระยะสิบก้าว ฮยอกแจมองเขาอย่างไม่ไว้ใจนัก ก่อนจะไต่ลงมาช้าๆเมื่อเห็นว่าเจ้าหมาบ้านั่นเข้าใกล้เขาไม่ได้แล้ว

“โฮ่งงงง!!!”

“!!!”

ปึก!!

ทันทีที่ขาข้างสุดท้ายกำลังจะแตะพื้น เจ้าเจโล่ก็ทะยานใส่แทบจะทันทีจนเหยื่อของมันถึงกับทรุดฮวบอย่างรุนแรงและรวดเร็วจนข้อศอกกระแทกกับโคนต้นไม้ เบิกตากว้างแทบถลนกับภาพสุนัขตัวโตและสูงเท่าตัวเขาขณะนั่งในระยะประชั้นชิด ก่อนที่เจโล่จะโดนซีวอนดึงปลอกคอออกห่างไปเข้ากรง

ทีแรกก็ตกใจ แต่พอเห็นหน้ายิ้มๆของคนที่จับปลอกคอไว้ให้ สรุปได้ทันทีเลยว่ามันแกล้งเขา!!

ดวงหน้าเผือดสีเมื่อครู่กลับกลายมาเป็นสีเข้มจัดเมื่อประสานตากับเขา ชเว ซีวอนที่หลุดหัวเราะออกมาในที่สุดเมื่ออี ฮยอกแจเหวี่ยงค้อนมาให้อันเบ้อเริ่ม ท่าจะหัวเราะมากไปหน่อยจนดวงตาสีอำพันนั้นตวัดมองกลับมาเป็นประกายกร้าว นี่คงกำลังสาบานกับตัวเองอีกแล้วล่ะสิว่าจะแก้แค้นเขาให้ได้น่ะ

เจ้าหมาน้อยถูกจับล่ามกับบ้านของมันครางหงิ๋งๆ ขณะที่เด็กๆถูกต้อนกลับไปเข้าห้องเรียนเพราะได้เวลาเรียนแล้ว มินโฮเข้ามาจุ๊บแก้มพ่อตัวเองเป็นการลาสองที ก่อนจะหันไปยิ้มหวานแล้วโบกมือลาให้ฮยอกแจที่ยังนั่งอยู่โคนต้นไม้หน้ามุ่ย ก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆเดินต้วมเตี้ยมเข้าห้องเรียน

มือข้างนึงยื่นมาให้ ฮยอกแจมองดวงหน้ายิ้มๆของซีวอนก่อนจะปัดมันออกอย่างแรง หยัดกายขึ้นลุกด้วยตัวเองแม้จะช้าไปเล็กน้อยเพราะข้อเท้าเคล็ดเล็กน้อย กำลังจะก้าวไปที่รถหากคนตัวสูงกว่ากลับกระชากแขนไม่ให้เดินไปได้ไกล

“อะไร!?”หันมาถามอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อหยาดเลือดสีเข้มซึมออกมาจากบาดแผลตรงข้อศอก หากกระนั้นอี ฮยอกแจก็ยังสะบัดมือของอีกคนจนหลุดได้ในที่สุด

“ปล่อยน่า!!”

ซีวอนถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปกำต้นแขนของอีกคนเอาไว้แล้วจูงแกมลากไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนอนุบาล เด็กดื้อกำลังจะหันมาโวยวายพลางเอากำปั้นทุบแขนเขาอย่างรุนแรงหลายที จนซีวอนต้องหันมาขู่ด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง

“จะให้ผมอุ้มคุณไปดีไหม?”

ได้ผล...คราวนี้อี ฮยอกแจเงียบกริบ เดินตามแรงจูงนั้นไปอย่างว่าง่ายโดยทันที

**

“ฮยอกแจน่ะเหรอที่แปลกไป?”

 อี นาบีเอ่ยถามออกมาพร้อมขมวดคิ้วสงสัย มือเรียวยังถือแก้วไวน์แดงค้างไว้อยู่ โรงแรมหรูมักมีบริการชั้นเลิศที่ทำให้หญิงวัยกลางคนคนนี้พึงพอใจได้เสมอ แฮซอกมองเหล่าหนุ่มๆที่เหลียวมองหญิงที่นั่งตรงข้ามเขาเป็นตาเดียว หากฮยอนซูมาเห็นก็คงจะหัวเสียน่าดูล่ะ

“ตอนนี้เขาทำความเคารพนอบน้อมต่อผู้บริหารระดับสูงอาวุโสทุกคน ทั้งๆที่เมื่อก่อนแทบจะไม่ชายตาแลเลย ล่าสุดมีข่าวว่าเขาเพิ่งให้ของขวัญวันเกิดกับยามที่หน้าบริษัทไป...”

“แล้วไง?”นาบีเลิกคิ้วเรียวขึ้นสูงอย่างฉงน “...คุณอุตส่าห์เรียกฉันมาจากแอลเอเพื่อให้มามองดูความเปลี่ยนแปลงในแง่บวกของลูกชายตัวเองอย่างนั้นเหรอ การที่ฮยอกแจมีความประพฤติที่ดีขึ้น...อย่าบอกนะว่ามันทำให้คุณลำบากน่ะ?”

ดวงตาของแฮซอกเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ค้างคาใจออกมาเบาๆ

“ด้านสังคมเขาดีขึ้นก็จริง แต่เรื่องของงานบริษัท...ฮยอกแจเหมือนไม่เป็นงานเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาทำงานได้ฉกาจฉกรรจ์ แต่พักหลังๆกลับนำงานแทบทั้งหมดไปให้สามีของคุณหรือคิม คิบอมดูแลแทน นี่เรียกว่าแง่บวกอย่างนั้นเหรอนาบี? เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...แต่เพราะพวกผู้บริหารส่วนมากกำลังคิดค้นวิธีการต่อสู้กับไลอ้อนจิวเวอร์รี่ที่กำลังเติบโตเลยไม่ค่อยสนใจ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็คิดว่าปล่อยไว้ไม่ได้”

คิม นาบียกไวน์ขึ้นจิบ หล่อนรู้เจตนาที่แอบแฝงดีของคนตรงหน้า หากกระนั้นการที่เด็กคนนั้นมีพัฒนาการที่เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนั้น...มันก็น่าแปลกไม่น้อย

“ผม...คิดว่าบางทีเขาอาจจะเป็นตัวปลอม”

“!!”

หญิงวัยกลางคนแทบทำแก้วไวน์หลุดมือ หากกระนั้นหล่อนก็ยังรักษาท่าทีไว้ได้ดุจนางพญาเหมือนเคย เอ่ยออกมาด้วยเสียงราบเรียบ

“อะไรที่ทำให้คุณมั่นใจขนาดพูดคำว่าตัวปลอมขึ้นมาคะ?”

“...”

“...เด็กคนนั้นแสดงละครตบตาคนได้เก่งแค่ไหน ทั้งคุณ...และฉันก็รู้ดีอยู่แก่ใจ”

“มีข่าวลือออกมาว่า...มีคนเห็นอี ฮยอกแจอยู่ในที่หนึ่ง ทั้งๆที่เราเห็นเขาอยู่ในอีกที่หนึ่ง...”

อี นาบีเงียบกริบเมื่อได้ฟังถ้อยคำนั้น ขอบคุณแว่นดำที่ทำให้อีกคนมองไม่เห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเจ้าหล่อน

“...ผมเลยมีความคิดแผลงๆว่าเขาอาจจะมีสองคน ไม่ว่ายังไงคุณก็ช่วยไปดูหน่อยก็แล้วกัน หรือถ้าหากว่าเขาไม่ใช่อี ฮยอกแจจริง...”

คำพูดสุดท้ายของอี แฮซอกกดเสียงเบาลง หากแววตาครานี้ของอีกฝ่ายกลับทำให้นาบีรู้สึกเหมือนกวางน้อยที่อยู่ต่อหน้าพญาเสือ

“...ทั้งคิม คิบอม อี ทงเฮ...หรือแม้แต่อี ฮยอกแจตัวปลอม...ลำบากแน่”

**

เสียงฝีเท้าดังเตาะแตะเข้ามาใกล้ทำเอาคนที่กำลังจมกับความคิดของตนเองอยู่หยุดชะงัก เบือนหน้าหันมามองประตูไม้บานใหญ่ที่อยู่ใกล้โต๊ะทำงานของตน เห็นเงาคนลอดเข้ามาฉายบนพื้นพรมสีเข้ม ได้ยินเสียงเคาะที่ไม่ค่อยเป็นจังหวะนัก

“เชิญ”

อึนฮยอกเอ่ย หากก็ต้องงุนงงเมื่อไม่มีใครผลักบานประตูเข้ามา หากเสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาคิดว่าตัวเขาเองนี่แหละที่ต้องเดินไปเปิดประตู

ความว่างเปล่าหน้าห้องทำเอาอึนฮยอกขมวดคิ้วแน่น หันไปเห็นเลขาหน้าห้องที่มักตีหน้าเรียบอยู่เสมอกำลังแย้มรอยยิ้มออกมาน้อยๆอย่างหายาก ก่อนที่อะไรบางจะถาโถมเข้ามาที่หน้าขา ก้มลงมองเห็นดวงหน้ากลมแป้นพร้อมแก้มยุ้ยๆทั้งสองข้างที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอยู่

“พี่จ๋า~...”

อึนฮยอกเบิกตากว้าง อ้าปากค้างเมื่อเด็กน้อยหน้าตาน่าฟัดกำลังทำท่าเหมือนอยากให้อุ้ม เขาก้มลงไปอุ้มขึ้นมาอย่างงงๆ หันมองจุนกิที่เดินเข้ามาหาผิดวิสัย ก้มลงมาหยอกเอินกับเด็กน้อยที่หัวเราะเอิ้กอ้ากพลางเอียงหัวซบบ่าอึนฮยอกไว้แน่น

“เด็กคนนี้?”

อึนฮยอกหันไปทำหน้าเหรอหราใส่เลขาของพี่ชาย ซึ่งจุนกิก็ชะงัก แล้วทำหน้าประหลาดใจก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว

“คุณอี แทมินยังไงล่ะครับ”

“น้อง...”

“คุณอย่าบอกนะว่าจำน้องชายของคุณไม่ได้น่ะ?”

จุนกิทำหน้าประหลาดเข้าไปกันใหญ่ อึนฮยอกถึงกับสะดุ้ง...แย่ล่ะสิ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฮยอกแจมีน้องชายอีกคน แต่เดี๋ยวสิ...ถ้างั้นก็หมายความว่าเด็กคนนี้...

“พี่จ๋า~”แทมินยังเรียกพี่ชายตัวเองอย่างอ้อนๆ ยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มพี่ชายตัวเองทั้งสองข้าง อึนฮยอกรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองพองโตอย่างน่าประหลาด

นี่สินะ...พอมีน้องให้ปกป้องแล้ว มันมีความรู้สึกแบบนี้เองสินะฮยอกแจ

อึนฮยอกคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้คนที่เขากำลังอุ้มอยู่ ก่อนจะพยักหน้ารับให้อีกคนที่หัวเราะเอิ้กอ้าก แทมินยังไม่สองขวบดี พูดได้บางคำหากก็เดินได้คล่องแล้ว ท่าทีแบบนี้แปลว่าคุ้นกับฮยอกแจพอสมควรเลยล่ะ

“อื้อ~ พี่เองนะแทมิน เข้าไปเล่นกับพี่ชายในห้องดีไหม?”

อึนฮยอกเอ่ยพร้อมยิ้มหวานด้วยหัวใจเปี่ยมสุข เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก โอบรอบลำคอของเขา กลิ่นแป้งเด็กโรยรินนี่หอมชื่นใจสุดๆเลยล่ะ

“คุณฮยอกแจครับ...”จุนกิเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะถามด้วยท่าทีนอบน้อม “...ไม่ไปหาคุณนาบีเหรอครับ”

ดวงตาสีอำพันชะงักกึก ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว

“แม่เหรอ?”

“ครับ...”จุนกิพยักหน้ารับ รอบสังเกตท่าทีที่เหมือนจะร้องไห้ของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ “...เธอมาที่บริษัทครับ ตอนนี้อยู่ที่ห้องของคุณฮยอนซู”

เพียงแค่นั้นอึนฮยอกก่อนยื่นแทมินที่ทำหน้างงให้เลขาส่วนตัวของตนเองเอาไปอุ้ม ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องของอี ฮยอนซูอย่างรวดเร็วโดยลืมที่จะทักทายแม้คนที่กำลังเดินผ่านมา

“เขาไปไหน”คิบอมถามจุนกิเสียงเครียด ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นอี แทมินที่กำลังมองเขาตาแป๋วแล้วยื่นมือมาให้เหมือนจะให้อุ้มบ้าง

“ไปหาคุณนาบีที่ห้องของคุณฮยอนซูครับ”

“ว่าไงนะ!?”

ดวงตาคู่คมเบิกกว้าง ถามโดยไม่ต้องการคำตอบก่อนจะรีบหันหลังและก้าวตามแทบจะทันที

แย่ล่ะสิ...

จุนกิทำหน้างงยิ่งกว่าเก่า หันมาหาแทมินที่ทำหน้าเบะเหมือนเด็กที่ถูกทิ้ง ก่อนจะยกมือขาวเล็กๆนั่นขึ้นมาจูบเบาๆอย่างรักใคร่พร้อมเอ่ยอย่างเอ็นดู

“คุณแทมินอยู่เล่นกับพี่จุนกิก่อนดีกว่านะครับ”

**

แม่...

“แม่รักลูกนะ...อึนฮยอก”

...แม่ฮะ...

“...รักมาก...ที่สุด”

ขาที่ก้าวไปแทบจะกลายเป็นวิ่ง อึนฮยอกรู้สึกเหมือนน้ำตาของตัวเองจะไหลจนต้องยกมือขึ้นแตะหัวตาที่ร้อนผ่าว

...ผมจะได้เจอแม่แล้วนะ!...

ร่างโปร่งหยุดหอบหายใจตรงหน้าห้องของอดีตประธานแห่งโรสมาร์ค อึนฮยอกแย้มรอยยิ้มกว้าง ขณะที่สูดหายใจลึกและเอื้อมมือจะไปเคาะประตู หากชั่วเวลานั้น...บานประตูกลับถูกผลักจากอีกด้านนึงของมัน

ดวงตาสีอำพันสบดวงตาคู่สวยของสตรีที่เขาจำได้ดีไม่มีวันลืม อึนฮยอกไล่มองตั้งแต่เสื้อผ้าราคาแพงที่ประดับกายจนดูสง่างามผิดหูผิดตา หากกระนั้นเขาก็ยังจำได้...ยังรู้สึกได้ดีด้วยสายเลือด หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้ขอบตามันร้อนผ่าวเหมือนไม่อาจจะฝืนกลั้นมันไว้ได้เหมือนที่แล้วๆมา ฮยอนซูที่เป็นคนเปิดประตู เอ่ยบอกชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาคมกริบนั้นอ่อนแสงลงเมื่อเห็นว่าอีกคนจวนเจียนจะร้องไห้เต็มแก่ และสายตาก็ยังจับจ้องอยู่เฉพาะแต่แม่ของตัวเองเพียงเท่านั้น

“เข้ามาสิ”

อึนฮยอกได้สติ ร่างบางยกมือขึ้นปิดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมหลุบตาลงต่ำ ก้าวเข้ามาในห้องของอดีตประธานแห่งโรสมาร์คและตรงเข้าไปหาอี นาบีที่กำลังยืนพินิจลูกชายของตัวเองอยู่ด้วยแววตาเย็นเยียบ ฮยอนซูเหลือบสายตามองตามก่อนจะทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ในห้องกันเพียงลำพัง เมื่อบานประตูปิดลงอี อึนฮยอกก็เหมือนความเข้มแข็งของตนพังทลาย

“แม่ฮะ...”

เพี๊ยะ!!!

ดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง ความเจ็บจนชาที่ข้างแก้มเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ทัน...แม้น้ำตาจะไหลออกมาก็ยังไม่ทันเลย

“เพิ่งจะคิดได้หรือไงว่าฉันเป็นแม่ของแกน่ะ”อี นาบีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

อึนฮยอกหันกลับมาสบดวงตาที่เย็นชายิ่งคู่นั้นด้วยความไม่เข้าใจ มือเรียวกระคอเสื้อสูทที่เขาสวมอยู่เข้าไปใกล้ ในดวงตาของแม่...มันมีแต่ความจงชัง

“แกน่ะ...ทำตัวดีๆไม่ให้ฉันปวดหัวบ้างจะได้ไหม!?...”ร่างบางผลักอีกคนจนถอยห่าง ขณะที่ผู้เป็นลูกนั้นยังคงยืนนิ่งไม่ต่อรองอะไรใดๆ อึนฮยอกยังไม่เข้าใจ นาบีทิ้งตัวลงนั่งที่ข้างโต๊ะของตัวเองอย่างแรง มือบางยกขึ้นสางเส้นผมของตนเองเร็วๆอย่างหัวเสีย

“ทำไมนะ...”

“...ทำไมฉันต้องมีลูกอย่างแกด้วยวะ อี ฮยอกแจ!!!?”

อึนฮยอกชะงักกึก ผู้หญิงที่เขาเรียกว่าแม่ตวัดตากร้าวมองเขาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเครียด

“...นี่อย่าทำหน้างงหน่อยเลย อย่างแกน่ะเหรอจะไม่รู้ว่าตัวเองทำฉันปวดหัวขนาดไหน!? ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปมีเรื่องกับแฮซอกเขา! แล้วนี่อะไร!? ทำไมไอ้บ้านั่นมันถึงได้ต้องโทรไปเรียกฉันมาเพื่อให้ช่วยดูความประพฤติของแกด้วย!!? และตั้งแต่ฉันเดินขึ้นมาบนตึกนี่มันมีใครสักกี่คนที่ชมแกให้ฉันฟังบ้างไหม?...ไม่มี!! ถามจริงๆเหอะอี ฮยอกแจ...อยู่ที่แอลเอแกยังทำตัวเหลวแหลกไม่พออีกหรือไง!? แค่ทนอีกสักยี่สิบปีจะเป็นไรไหม...ให้แทมินขึ้นมาเป็นประธานบริษัทแล้วแกจะไปตกนรกที่ไหนก็ช่าง ฉันไม่สนใจหรอกน่า!! ลูกอย่างแกเลี้ยงไปยังไงก็รู้ดีอยู่แล้วว่าพึ่งพาอะไรไม่ได้น่ะ!!?...”

“ทำไม...”อึนฮยอกเอ่ยออกมาเสียงเครือเบาเหมือนละเมอ “...ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”

“ทำไม!?...”นาบีเหยียดยิ้มหยัน ก่อนจะตะคอกใส่ดวงหน้าของลูกชายตัวเองอย่างรุนแรง “...เพราะจวบจนตอนนี้ฉันยังเสียใจไม่หายที่คลอดแกออกมาน่ะสิ!!”

“แม่...”

“ไปให้พ้นหน้าฉันเถอะไป! เห็นหน้าแกแล้วฉันล่ะปวดหัวจริงๆเลย...”นาบีเอ่ยพร้อมถอนหายใจออกมายืดยาว “...แล้วน้องแกก็เอาไปเลี้ยงด้วยนะ อย่าให้มาเกาะแกะฉัน...น่ารำคาญจะตายไป”

“แม่ฮะ!!”

อึนฮยอกตวาดออกมาเสียงดังจนอีกคนสะดุ้งเฮือก หันมามองดวงหน้าของลูกชายตัวเองอย่างตระหนก แล้วก็ต้องนิ่งงันเมื่อเห็นลูกชายของตนเองกำลังร้องไห้

“ฮยอกแจ...”

“ฮยอกแจเหรอ?...”อึนฮยอกหัวเราะหยันออกมาเบาๆทั้งๆที่น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย “...ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่พูดกับฮยอกแจแบบนี้เองน่ะเหรอ ผมก็เพิ่งจะรู้นะ”

ดวงตาคู่สวยของฝ่ายหญิงเบิกกว้าง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นมามองอีกคนใกล้ๆให้ชัดๆ

“เธอ...”

“แม่จำลูกของแม่ไม่ได้จริงๆเหรอครับ”อึนฮยอกถามออกมาเสียงสั่น ก่อนจะร้องไห้ออกมาในที่สุด

“...”หญิงวัยกลางคนนิ่งอึ้ง ก่อนจะแข็งเป็นหินราวถูกสาปเมื่ออีกคนเอ่ยออกมาเสียงดังแทบจะเป็นตวาด

“ผมไง…อึนฮยอกน่ะ!!”

อี นาบีนิ่งอึ้ง ยกมือสั่นเทาขึ้นแนบดวงหน้าของลูกชายคนรองที่เธอไม่เคยเจอมาเลยตลอดยี่สิบกว่าปีมานี้ ก่อนที่น้ำตาของคนเป็นแม่จะไหลออกมาเป็นสาย

“อึนฮยอก...”ร่างบอบบางนั้นสะอึก ก่อนจะสะอื้นโผกอดอีกคนเอาไว้แนบแน่น “...อึนฮยอกของแม่”

อี อึนฮยอกนิ่งงัน ความจริงแล้วหากเป็นก่อนหน้านี้สักห้านาทีเขาคงจะกอดแม่เอาไว้ให้แน่นๆ หากเป็นตอนนี้เขาทำได้เพียงยืนนิ่งๆ ปล่อยให้อีกคนลูบคลำหน้าตาของตัวเองด้วยมือที่ปอกรไปด้วยเล็กเรียวสีสด

“แม่นึกว่าลูกตายไปแล้ว...แม่นึกว่า...ลูกตายจริงๆนะ ฮึก”

นาบีผวากอดร่างโปร่งนั้นไว้แนบแน่น ราวกับไม่ต้องการให้อีกคนหลุดลอยหายไปอีก อึนฮยอกยังยืนนิ่ง ก่อนจะถามออกมาเสียงเบาหวิว

“แม่พูดแบบนี้กับฮยอกแจตลอดเลยเหรอครับ”

นาบีชะงักกึก ก่อนจะผละจากร่างของลูกชายช้าๆ

“อึนฮยอก...”

หล่อนช้อนตาขึ้นสบดวงตาที่แสดงถึงความผิดหวังของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหยันเยาะแผ่วเบา

“...นี่อย่าบอกนะว่าลูกกำลังโกรธแทนไอ้เด็กเวรคนนั้นน่ะ”

ดวงตาสีอำพันเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง อึนฮยอกเอ่ยเสียงราบเรียบหากจริงจังกว่าครั้งไหน

“ฮยอกแจไม่ใช่เด็กเวรครับ แต่เขาเป็นพี่ชายของผม...เป็นลูกของแม่คนนึงด้วย...”

“แต่หมอนั่นมัน...!”

“เขาจะเป็นยังไงเขาก็คือลูกของแม่!...”อึนฮยอกตวาดออกมาในที่สุด “...แม่ไม่มีสิทธิ์ด่าว่าพี่เขาแบบนั้น! แม่ไม่มีสิทธิ์!! ฮยอกแจน่ะ...ตามหาผมมาตลอดยี่สิบปีนะ”

“แล้วแกกำลังจะบอกว่าแม่ทิ้งแกอย่างนั้นเหรอ!!? เหอะ!...ฮยอกแจมันก็น่าจะตามหาแกอยู่หรอก ในเมื่อมันเป็นคนที่ทำให้แกไม่ได้อยู่กับแม่! มันเป็นคนที่ขโมยความสุขของแกไป! มันเป็นคนที่ทำให้เราสองแม่ลูกต้องแยกกันอยู่นะ!!”

“แม่!!”อึนฮยอกตวาดลั่น “...ทั้งหมดมันความคิดของผมนะ! แม่จะโทษพี่เขาอย่างเดียวได้ยังไงเล่า!!?”

“โทษได้สิ! มันทำให้แม่ต้องทิ้งแกนี่น่า!!”นาบีกรีดเสียงใส่ลูกชายคนรอง ดวงตาคู่งามวาววับด้วยแรงโทสะจนอึนฮยอกถึงกับนิ่งงัน ร่างสวยงามนั้นสูดลมหายใจของตัวเองเข้าลึกๆก่อนปล่อยออกมา เอ่ยด้วยความผิดหวัง “...เมื่อก่อนแกไม่เคยเถียงแม่เลยนะอึนฮยอก พ่อแกคงปลูกฝังอะไรไม่ดีเกี่ยวกับตัวแม่มาล่ะสิ”

“อย่าพาดพิงถึงพ่อเลยครับ...”อึนฮยอกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น “...พ่อน่ะ รักแม่มากนะ”

อี นาบีหัวเราะหยันออกมาเบาๆเหมือนอดไม่อยู่ อึนฮยอกยังเอ่ยต่อดวงตาไม่ลดละจากสตรีตรงหน้า

“...พ่อเสียแล้วครับ...”คำพูดของเขาทำให้อีกคนนิ่งอึ้ง “...แม่น่าจะไปเยี่ยมพ่อบ้างนะ”

“...”

“...”

“...ผมคิดว่า...”

“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะอึนฮยอก เห็นแก่แก...ฉันจะไม่บอกใครก็แล้วกันว่าแกเป็นใคร ยังไงซะแกก็เป็นลูกฉัน...”

“แล้วฮยอกแจ...?”

“ช่างหัวมัน...”

อึนฮยอกเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง นาบีเอ่ยออกมาเสียงแข็ง ยกแว่นตาดำขึ้นสวมใส่พลางดวงหน้าเกินครึ่ง

“...ไอ้บ้านั่นมันไม่ตายง่ายๆหรอก”

**

คนตัวบางถูกจับกดให้นั่งลงกับเตียงคนป่วยสีขาวเล็กๆอย่างไม่เต็มใจ ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดกล่องยาขึ้นมา แล้วเอื้อมมือมาถลกแขนเสื้อของอีกคนให้เลิกสูงขึ้นไปอีกนิด

ฮยอกแจเม้มปากแน่น มองคนที่ก้มหน้าลงมาดูแผลให้เขาชัดๆด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ทั้งโกรธ...ทั้งอายเลยทีเดียว ซีวอนมองบาดแผลที่เป็นรอยขูดขีดจนเกิดเลือด ช้อนตาขึ้นมองสบดวงตาคู่หวานที่หลุบต่ำมองเขาอยู่ไม่ลดละ อี ฮยอกแจเบือนสายตาหลบอย่างเคืองขุ่น เหวี่ยงค้อนมาให้อีกคนต้องยิ้มมุมปากรับ ก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะอุทานเสียงเบาเมื่อถูกน้ำเกลือล้างแผล

“อุ๋ย...!!”

เจ็บเสียดแปล๊บ แต่ก็ทำเพียงแค่นิ่วหน้าเล็กน้อยเพียงเท่านั้น สูดลมหายใจลึกๆตลอดการทำแผลที่แม้ซีวอนจะเบามือที่สุด แต่พอยาฆ่าเชื้อมันโดนแผล มันก็เจ็บแสบไม่ต่างจากเอามีดมากรีดเลย ซีวอนแปะผ้าก๊อสให้เป็นขั้นตอนสุดท้าย เหลือบมองดวงหน้าขาวที่ยังปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไร รู้อยู่หรอกว่าแสบ...แอลกอฮอลล์มันกัดบาดแผลน้อยซะเมื่อไหร่กันเล่า

“ไม่เจ็บเหรอ?”

ถามออกไปอย่างฉงน เรียกดวงตาสีอำพันคมวาวให้ตวัดกลับมามอง ฮยอกแจเอ่ยออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องฟ้าดิน

“เจ็บแล้วทำอะไรได้ล่ะ? แหกปากร้องโวยวายหรือไง?”

ปากงี้กวนจนขนาดทำให้ซีวอนนึกอยากจับมาตีก้นสักทีสองทีเลย แถมพูดจบก็มองค้อนแล้วเดินไปลิ่วๆ ไม่มีนึกอยากจะขอบคุณคนที่อุตส่าห์ทำแผลให้เลยสักคำ แต่จะทวงมันก็กระไรอยู่ เดี๋ยวโดนตอกกลับมาเขาคงได้หงายหลัง

อี ฮยอกแจเนี่ยน้า...ไม่เห็นเหมือนตอนสวมบทเป็นอึนฮยอกเลย

คนที่เดินนำหน้าหยุดชะงักกึก ก่อนจะอ้อมมาหยุดอยู่ด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว ทีแรกก็สงสัยอยู่หรอกว่าทำไม แต่พอเจ้าหมาเจโล่เดินกระดิกหางเข้ามาดมเขาฟุดฟิดอย่างใคร่รู้ ซีวอนก็ลอบอมยิ้มซะแก้มตุ่ย

“ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลยนี่น่า”เอ่ยปากบอกทั้งอย่างนั้น แต่ก็ยังเอาตัวบังร่างของอีกคนเมื่อเจโล่อ้อมไปอีกทางหวังทักทายคนที่อยู่ด้านหลังเขา

“พูดได้เพราะนายมันไม่เคยโดนหมากัดน่ะสิ!!” ฮยอกแจแขวะเข้าให้อีกที ขยับตัวไปอยู่ด้านหลังของชเว ซีวอนโดยที่เผลอเอื้อมมือไปกำชายเสื้อของอีกคนเอาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าจะไม่มีเกาะกำบัง

“ช็อคโก้คุณยังอุ้มได้เลย”ซีวอนเอ่ยยิ้มขำ ลอบมองดวงหน้าสวยที่จ้องเขม็งไปที่หมาใหญ่ด้วยสายตาหวาดระแวง

“ช็อคโก้กับเจ้าตัวนี้มันใหญ่เท่ากันไหมเล่า!?”

เงยหน้ามาถามเสียงเขียว ก่อนจะชะงักกึก...เพิ่งรู้ว่าหน้าเราใกล้กันขนาดนี้เชียว

ต่างคนต่างเบือนหน้าหลบสายตาเป็นพัลวัน ชเว ซีวอนตัดบทโดยการก้มลงจับปลอกคอเจโล่อีกครั้ง ก่อนจะบอกคนที่ยินอยู่เสียงเรียบ

“คุณรีบเดินไปขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวผมจับมันเอาไว้ให้”

“แน่นะ”

“ครับ”

“ห้ามปล่อยอีกนะ”

“ไม่หรอก รับรอง”

“เชื่อใจได้ป่ะเนี่ย -*-?”

“ถ้าไม่รีบเดินไป ผมจะปล่อยโจลี่ให้วิ่งไปหาคุณเดี๋ยวนี้นี่แหละ”

เจอคำขู่นี้เข้าไป เจ้าของดวงตาสีอำพันก็ได้แต่ค้อนตาวาวให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินแกมวิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็วจนคนมองนึกขำกับท่าทางนั้น หันมาลูบหัวหมาหนุ่มที่ชะเง้อคอตามเมื่ออีกคนหันมามองค้อน

“เด็กดีๆ”

ฮยอกแจสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถอีกฝ่ายแล้วปิดประตู ชเว ซีวอนเดินมานั่งที่นั่งคนขับ หันมองฮยอกแจก่อนจะยิ้มจำ ทำเอาคนที่มองเห็นมันผ่านเงาสะท้อนยกมือขึ้นตีป้าบเข้าที่แขนของอีกคนโดยไม่มองหน้า คราวนี้ซีวอนโน้มตัวลงไปหาอีกคนที่นั่งอยู่เคียงข้างทันที

“เฮ้ยยยยย!!”

เคยเห็นคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไหม ตอนนี้อี ฮยอกแจเองก็กำลังเป็นอย่างนั้น ดวงตาของเขาประสานกับแววตาเด็ดเดี่ยวของชเว ซีวอนอย่างไม่ตั้งใจ ฮยอกแจโวยวายเสียงเข้ม

“ไปไกลๆเลยนะซีวอน!!”

ร่างสูงยังโน้มตัวลงมาอีก คราวนี้ฮยอกแจเบี้ยงหลบจนตัวแทบติดไปกับประตูข้างของรถ ร่างสูงเอื้อมมือเข้ามาใกล้จนแทบโอบเอวเขาได้ ดวงตาสีอำพันหันไปถลึงใส่อีกคน เขายังจำพิษสงปากว่ามือถึงของคนตรงหน้าได้ดี

“นี่ซีวอน!! อย่าเล่นอะไรบ้าๆนะ!!”

“ทีเมื่อก่อนเห็นออกชอบ”

หลุดพูดออกมาคำนึง แต่เป็นคำที่ฮยอกแจล่ะอยากจะตันหน้าอีกคนนัก มือบางยกขึ้นผลักอกอีกฝ่ายออก หากดูเหมือนชเว ซีวอนจะไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด

“นั่นมันการแสดงโว้ยยย!!”

เรียวปากหยักคลี่เป็นรอยยิ้มที่ฟันธงได้เลยว่ามันไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิด ซีวอนยังไม่ผละออกไปดังใจนึก แถมโถมร่างเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนฮยอกแจรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่าย คราวนี้เรียวปากที่เม้มแน่นหลุดคำพูดที่ไม่น่าเชื่อออกมาเพื่อเอาตัวรอดแทบจะทันทีเมื่อเรียวปากของอีกคนยื่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“โอเค~ ขอโทษน่า! พอใจรึยังอ่ะ!!?”

จมูกโด่งหลบดวงหน้าของฮยอกแจไปไม่เท่าไหร่ แต่ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นข้างลำคอ ฮยอกแจเตรียมร้องโวยวายเต็มที่หากไม่...

กึก...

เข็มขัดนิรภัยถูกคาดให้อีกคนอย่างรวดเร็วจนฮยอกแจอ้าปากค้าง ซีวอนขยับตัวถอยห่างออกมาจนอยู่หน้าพวงมาลัยเหมือนเดิม เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงยียวนใส่คนที่เบิกตากว้างแทบถลน

“คราวหน้าช่วยบอก ‘ขอบคุณ’ ผมด้วยนะครับ”

“ไอ้บ้าชเว ซีวอนนนนน!!!”

**

ความจริงคิบอมควรจะเสียมารยาทเคาะประตูและก้าวเข้าไปในห้องนั้นตั้งนานแล้วล่ะ แต่พอได้ยินเสียงร้องไห้ของอี อึนฮยอก และเสียงทะเลาะกันระหว่างแม่กับลูก อะไรบางอย่างกลับทำให้เขาเลือกที่จะรอ...จนกระทั่งร่างระหงของอี นาบีก้าวออกมาจากห้อง หล่อนตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา หากก็เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดวงตาคู่คมทอดมองเข้าไปในห้อง อี อึนฮยอกกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะรับแขกนั่น ไม่ได้หันหน้ามาทางประตู หากแผ่นหลังสั่นเทาที่เห็นได้นั่นเขาก็รู้ดีแก่ใจว่าเจ้าตัวกำลังร้องไห้

ใจมันอ่อนยวบ...ทั้งๆที่คิดว่าต่อจากนี้จะเย็นชา เลือกที่จะลืมอีกคนให้ได้ตามความต้องการของอีกฝ่าย หากสุดท้ายคิม คิบอมก็รู้สึกเหมือนเขาแพ้ใจตัวเองอยู่วันยังค่ำ พี่น้องคู่นี้เนี่ยน้า...ชอบทำให้เขาใจอ่อนอยู่เรื่อย

“ทะเลาะกับแม่เหรอ”

ถามออกไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้คำตอบของตัวเองอยู่ดี อีกคนชะงักกึก ก่อนที่อึนฮยอกจะทันหยัดกายขึ้นเขาก็ตะปบมือลงบนบ่าบอบบางทั้งสองข้าง อึนฮยอกไม่เหมือนอี ฮยอกแจ...ร้องไห้เก่งมากเลยล่ะ

“ไม่ต้องฝืนหรอก...”

ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนอื่นเวลาที่ตัวเองกำลังอ่อนแอหรอก...

“...ฉัน...”

...เพราะฉันน่ะ...

“...มองไม่เห็นน้ำตาของนายหรอกนะ”

...โคตรทรมานเลยรู้ตัวบ้างไหม

ร่างบางนิ่งค้างเมื่ออีกคนโน้มตัวลงมากอดจากด้านหลัง อ้อมกอดมันอบอุ่นจนทำให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย เขาซบหน้าลงบนบ่าของอีกคนก่อนจะสะอื้นออกมาเสียงแผ่วเบา คิบอมรู้สึกเหมือนมือที่เกาะเกี่ยวบ่าของเขาเอาไว้กำลังจิกแน่นขึ้น...และแน่นขึ้น เหมือนกำลังจะบอกให้เขาลูบเส้นผมสีอ่อนนั่นเป็นการปลอบประโลม

บ้าที่สุดเลย...

คิบอมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังบ้ามากๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองลวดลายบนเพดาน สำนึกได้ถึงแก้มนิ่มที่แนบมากับฝ่ามืออุ่นราวลูกแมวน้อยจอมออดอ้อน เหมือนเมื่อวันวานที่เขาเคยปลอบ...และดูแลเจ้าตัวไม่มีผิด

...แล้วแบบนี้ จะลืมลงได้ยังไงกันล่ะ

**