ตอนที่ 42 : -7-
“ชินกลับบ้านนี้หรือยังครับ”
คยูฮยอนถามอีกคนเสียงสุภาพ แม้จะรู้สึกขัดใจอยู่ลึกๆกับหน้าตาของอีกฝ่าย หากเขาเองก็ต้องยอมรับในใจว่าอี ฮยอกแจกับอี อึนฮยอกไม่ใช่คนๆเดียวกัน ฮยอกแจคือผู้ชายที่เขาอยากชำระแค้น แต่อึนฮยอกคือผู้ชายที่เขาสมควรไถ่บาปด้วยมากที่สุด
อึนฮยอกหันมายิ้มบางๆให้กับคนตัวสูงที่เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายเป็นเช่นไร เขารู้ว่าคยูฮยอนเคยมีความรู้สึกดีๆให้เขา และนอกเหนือจากชเว ซีวอนแล้วคยูฮยอนก็คือผู้ชายที่ปกป้องเขามากที่สุด แม้ว่า...สุดท้าย...
“ครับ ผมอยู่บ้านนี้ก็เพลินดี อยู่กับมินโฮแล้วไม่เหงา”
“ท่าทางเขาจะติดคุณมากกว่าผมแล้วนะ”คยูฮยอนยิ้มจางๆ เหลือบตามองหลานชายที่ยังกำแขนเสื้อของอึนฮยอกไว้ข้างหนึ่งขณะที่มืออีกข้างยังกำของเล่นที่ซีวอนซื้อให้จากญี่ปุ่นไว้แน่น “...คุณอึนฮยอกคงจะเป็นแม่เขาได้”
คำพูดนั้นทำให้ดวงหน้าของคนฟังเปลี่ยนไป อึนฮยอกรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร...และคยูฮยอนเองก็รู้ด้วย ความรักของชเว ซีวอนที่มีต่อเขามันไม่รุนแรงเหมือนหนุ่มสาวสมัยก่อน หากก็ยังไม่จืดจางจนลดระดับมาถึงความเป็นเพื่อน ทุกวันนี้สายตาที่อีกคนมองเขายังคงสื่อความหมาย แต่ที่เพิ่มขึ้นคือความเป็นผู้ใหญ่และความสำรวมในกิริยา
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ”
อึนฮยอกเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา คยูฮยอนเหมือนมีสีหน้าดีขึ้นนิด และเขาก็คงจะรู้ด้วยว่าคนตัวเล็กสังเกตกิริยาเช่นนั้นออก ร่างสูงเลยรีบเอ่ย
“ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับคุณหรอกนะครับ แต่ว่าคนที่ผมมีปัญหาด้วยน่ะ...”
“พี่ชายของผมใช่มั้ยล่ะครับ”อึนฮยอกแย้มรอยยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ “...ผมเข้าใจดีครับ เพราะว่าพี่ชายของผมน่ะคงจะทำกับพวกคุณเอาไว้มาก ฮยอกแจไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ใครรังแกผมง่ายๆ แต่ว่า...”
ดวงตาสีอำพันหลบสายตาของอีกคนนิด
“...ถึงเขาจะทำทุกอย่างเพราะผม แต่ผมก็ยังคิดว่าเขาทำเกินไป...การล้อเล่นกับความรู้สึกของคน มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย แต่ยังไงเขาก็ได้ชื่อว่าพี่ชายของผม...”
คยูฮยอนนิ่งงันเมื่ออีกคนช้อนตามองเขาอย่างเว้าวอน
“...คุณ...ให้อภัยพี่ชายของผมได้ไหมครับ”
“...”
“...ผมไม่รู้ว่า...คุณจะยังเห็นผมเป็นคนที่สำคัญสำหรับคุณอยู่อีกหรือเปล่า แต่ช่วยอภัยให้พี่ชายของผมจะได้ไหมครับ คุณคยูฮยอนเองก็มีพี่ชาย...ถือว่า เห็นแก่ผมจะได้ไหมล่ะครับ”
“...”
คยูฮยอนนิ่งงัน ก่อนจะเผยอรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี อี อึนฮยอกก็ยังเป็นคนที่ให้ความรู้สึกดีๆกับเขาอยู่เสมอ
“ครับ ถ้าหากว่ามันชดใช้ความผิดของผมและพี่ได้ล่ะก็...ผมจะอภัยให้อี ฮยอกแจ”
อึนฮยอกแย้มรอยยิ้มออกมาอย่างยินดี ก่อนจะนิ่งงันเมื่อคยูฮยอนเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ผมขออะไรอย่างได้ไหมครับอึนฮยอก”
“ครับ”ร่างบางเอียงคอ
โจ คยูฮยอนนิ่งไปนิด ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คำตอบที่คุณให้กับผมเมื่อครู่น่ะ...”
“...”
“...มอบมันให้กับพี่ชายของผมด้วยนะครับ...”
“...”
“...อย่าให้เขามีความหวังกับคุณอีก ไม่ว่ายังไงก็ขอให้พูดกันให้เด็ดขาดไป จะได้ไม่มีใครต้องเจ็บเพราะเรื่องนี้อีก”
อึนฮยอกนิ่งไปนิด ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาจางๆ
“คุณคยูฮยอนครับ...”
“...”
“...ผมโตขึ้นแล้วนะ”
**
“นายกับคิบอมทะเลาะกันเหรอ”
ทงเฮเอ่ยถามออกมาเสียงเบาหวิว เมื่อหยุดต่อหน้าแก้วเหล้าที่ใครบางคนชวนเขาออกมาดื่มสังสรรค์ เหลือบมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนสนิท ที่ดูจะเปลี่ยนไปมากหลังจากที่เขากลับจากจีน ฮยอกแจที่น่าจะยินดีกับชัยชนะกลับเซื่องซึมลง เหมือนๆกับคิบอมที่ดูเหมือนจะกลับไปจมปรักกับแก้วเหล้าอีกครั้ง และเรื่องที่จะพูดคุยนอกเวลางานอย่าได้พูดถึง แค่สองคนนี้มองหน้ากันก็ถือว่าเป็นเรื่องแปลกในเวลานี้แล้ว
“นายคิดอย่างนั้นเหรอ?”ฮยอกแจเอ่ยถามเสียงเบาหวิว ยกแก้วเหล้าขึ้นจรดปากอีกครั้ง
“ใช่...”ทงเฮเอ่ยเสียงเบาหวิว “...เพราะมันดูแปลกไปน่ะ ถ้าเป็นนายกับฉันทะเลาะกันมันจะไม่ชัดเจนแบบนี้หรอก แต่นี่เป็นนายกับคิบอม...มันเลยดูออกง่ายๆ จียงยังถามฉันอยู่เลยว่าพวกนายมีปัญหาอะไรกันตอนกลับมาหรือเปล่า”
“มันก็แค่...”ฮยอกแจกลืนก้อนแข็งๆลงลำคอแล้วบอกเสียงเบาหวิว “...เซ็กส์”
“!!”
แก้วเหล้าในมือของทงเฮเกือบจะล่วงหลุด เขาหันมองประธานของโรสมาร์คที่คลี่ยิ้มหยันออกมาจางๆ ฮยอกแจเบือนหน้าหลบดวงตากลมโตของอีกฝ่าย พร้อมเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว
“เราดื่มกันจนเมาทั้งคู่ แล้วมันก็เกิดขึ้น บ้าชะมัดเลย...”ฮยอกแจซบหน้ากับฝ่ามือของตัวเอง พร้อมเอ่ยออกมาเสียงแหบแห้ง “...คิบอม...เขานึกว่าฉันเป็นอึนฮยอก แล้วที่บ้ายิ่งกว่าก็คือ...ฉันเองก็รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังยอมเขา ฉันคิดว่ามันแค่ผ่านไปคืนเดียว แต่ว่า...สุดท้ายเราก็มองหน้ากันไม่ติด”
ทงเฮนิ่งงันเมื่อฟังเรื่องที่เกิดขึ้นจนจบ เขาต้องกวาดตามองอีกฝ่ายอีกครั้ง นับตั้งแต่อึนฮยอกจากไป...ฮยอกแจเหมือนจะอ่อนแอลงทุกที พอเรื่องที่เกิดขึ้นมันกระทบใจเข้าอย่างจังเลยเหมือเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ทั้งๆที่หากเป็นอี ฮยอกแจคนก่อนล่ะก็...คงไม่มีวันปริปากเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังง่ายๆหรอก
กุหลาบ...เริ่มเฉาแล้วสินะ
“ไม่บ้าหรอก...”
คำพูดของอี ทงเฮทำเอาฮยอกแจเบือนหน้ามามองอีกคนโดยพลัน ทงเฮยกแก้วเหล้าขึ้นจิบพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลหากถ้อยคำนั้นแทงใจคนฟังยิ่งนัก
“...เพราะนาย...รักเขาไม่ใช่เหรอ”
“ฉัน...”
“อย่าปฏิเสธเลย...”ทงเฮเหลือบตามองเพื่อนของตนเอง พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “...ฉันรู้ว่านายรักเขา นายรักเขาตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นแฟนฉัน...ไม่สิ นายรักเขาก่อนที่คิบอมจะคบกับฉันเสียด้วยซ้ำ”
“ทงเฮ...”ฮยอกแจเรียกชื่ออีกคนเสียงแผ่ว
ทงเฮเม้มปากแน่น ก่อนจะคลี่ยิ้มเยาะออกมาจางๆ เหมือนยิ้ม...ที่ไม่ได้มอบให้แก่คนข้างกาย หรือว่าใครคนอื่นนอกจากตน เป็นยิ้มที่มอบแก่ตัวเองโดยเฉพาะ
“ฉันเห็นน่า...”ร่างบางก้มหน้ามองแก้วเหล้าของตัวเอง “...เพราะเราโตมาด้วยกัน คนอย่างคิบอมต่อให้แกร่งที่สุดอย่างนาย หรืออ่อนแอที่สุดเหมือนอย่างฉัน หากเราต้องแพ้เขา...ฮยอกแจ เราต้องตกหลุมรักเขาเข้าสักวันนึง”
“...” ฮยอกแจเบือนหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย ดูเหมือนเขาจะเริ่มมึนกับเหล้าแล้วสิ
“...คืนนั้นฉันจงใจ...”
“!!”
ประธานแห่งโรสมาร์คตวัดตามองดวงหน้าสวยหวานของคนข้างตัวทันควัน ทงเฮยิ้มเยาะอีกครั้ง พร้อมเอ่ยเสียงเบาหวิว
“ใช่ คืนที่ฉันกับคิบอมมีอะไรกันครั้งแรก ฉันจงใจยอมนอนกับเขา เพราะเขาเป็นเหมือนวันที่เขานอนกับนาย...เพียงแค่คืนนั้น เขายังเรียกหานาย ไม่ใช่อึนฮยอก”
“ทงเฮ...”มือที่วางอยู่ของฮยอกแจสั่นอย่างไม่อาจควบคุม ทำไมเขาไม่รู้...สาเหตุที่แท้จริงที่เพื่อนสองคนคบกัน เพียงแค่คิดว่าคิบอมเมาเหล้าธรรมดา
“...ฉันรู้ว่านายตอนนี้รู้สึกยังไง...”อี ทงเฮยังเล่าต่อ “...เพราะฉันเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว เขาเรียกหานาย พร่ำเพ้อหานาย ตอนที่คนที่เรารักเรียกชื่อคนอื่นระหว่างที่อยู่กับเรา...มันเจ็บสุดๆเลยว่ะฮยอกแจ แต่ที่ฉันไม่เหมือนนาย...เพราะตอนนั้นฉันเห็นแก่ตัวเกินไป”
“...”
“...เพราะฉันมันเด็กกำพร้า ฉันไม่มีพ่อเลี้ยงอย่างคุณฮยอนซูหรือแม่อย่างคุณนาบี ฉันไม่เหมือนนายที่เป็นลูกเลี้ยง แต่ฉัน...เป็นแค่หลานชายที่บังเอิญโชคดีจากอุบัติเหตุ และคุณลุงที่แสนดีก็ยังรับเลี้ยง ชั่วชีวิตของฉันเหลือคนสำคัญอยู่เพียงไม่กี่คน...”
อี ทงเฮเทเหล้าใส่แก้วตนเองอีกครั้ง และกระดกดื่มจนหมดขวด เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
“...แล้วฉันจะปล่อย...ให้คนที่ฉันรักที่สุดสองคนทอดทิ้งฉันไปได้ยังไง”
“...”
“เพราะนาย...ก็คือเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน ส่วนคิบอม...เขาคือผู้ชายที่ฉันรัก ฉันมันเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะยอมให้นายสองคนมีความสุขด้วยกัน และทอดทิ้งฉันไว้ข้างหลัง ฉันมันเห็นแก่ตัว...ฮยอกแจ อี ทงเฮมันเห็นแก่ตัวจนนายน่าจะตัดเพื่อน แล้วนายรู้ไหมว่าอะไรคือบทลงโทษของคนเห็นแก่ตัวคนนี้”
ฮยอกแจมองดวงหน้าของทงเฮที่เหมือนจะร้องไห้ออกมา หากกระนั้นก็ยังอยากจะหัวเราะ หัวเราะให้แก่บาปกรรมของตนเอง
“ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรัก เขามองเห็นว่าฉันกลายเป็นศัตรูของเขา...ตอนที่อยู่จีนเขาประกาศออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่มีวันรักฉันอีกครั้ง นี่แหละคือบทลงโทษของฉัน...ฮยอกแจ บทลงโทษที่ฉันแย่งคนที่นายรักคือการที่คนที่ฉันรักเขาจริงๆเขาไม่ต้องการฉัน ฉันถึงได้ต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ไง น่าสมเพชว่ะ!”
คำพูดสุดท้าย เจ้าตัวกระแทกก้นแก้วแรงๆและซบหน้าลงกับท่อนแขนตนเองก่อนจะร้องไห้ ฮยอกแจมองคนพูดด้วยแววตาที่หลากอารมณ์ หากถามว่าเขาอภัยให้อี ทงเฮได้หรือเปล่า...อี ฮยอกแจคนเจ้าคิดเจ้าแค้นคนนี้ก็ไม่อาจจะบอกว่าอภัยให้ได้ แต่ในขณะเดียวกัน...จะให้ฮยอกแจตอกย้ำเพื่อนที่น่าสมเพชคนนี้อย่างนั้นน่ะหรือ ฮยอกแจก็คงจะบอกว่าเขาทำไม่ได้...ตอกย้ำอี ทงเฮไม่ได้หรอก
ประธานหนุ่มแห่งโรสมาร์คตัดสินใจวางเงินค่าเหล้าของตนเองและอีกฝ่ายก่อนจะลุกออกจากโต๊ะตัวนั้น ทงเฮเหลือบตามองหากไม่ได้ว่าอะไร เขายังจมจ่ออยู่กับความรู้สึกของตัวเอง...และคงอีกสักพักกว่าที่จะสามารถลุกและเดินยืนได้เหมือนอีกฝ่าย นี่แหละคือสิ่งที่ทงเฮอิจฉาฮยอกแจมาโดยตลอด
ไม่ว่าจะเจอเรื่องหนักหนาแค่ไหนก็ยังแสดงให้เห็นถึงความเข้มแข็งนั้นเอาไว้ได้...ไม่ว่าภายในจะรวดร้าวแค่ไหนหากมันก็ไม่เคยเผยออกมาให้คนภายนอกได้ยล
น่าอิจฉาจริงๆ...อี ฮยอกแจ
**
เสียงเครื่องบินที่เลื่อนต่ำลงมาจนสุดปลายทาง คิม คิบอมชะเง้อคอมองก่อนจะแย้มรอยยิ้มสุภาพ ชายชราสองคนที่ยังแข็งแรงและภูมิฐานก้าวเท้ามาหาเขา ดวงตาคมกริบของคนสองคนมองเขาอย่างภาคภูมิใจ
“บุกตลาดจีนจนได้สิน่า พ่อนักธุรกิจไฟแรง...”เสียงเย้าที่คุ้นเคยดังมาจากคนเป็นบิดา ที่ยามนี้ดวงหน้าไม่คลายจากยิ้มเลยเมื่อมองบุตรชายคนเล็กที่ได้ดั่งใจยิ่งนัก “...ไม่เสียแรงที่พ่อสอนมากับมือ ว่าไหมครับคุณฮยอนซู”
“ฮวาซองเอ๋ย นี่มันก็แค่ก้าวแรกของเสือตัวใหม่แห่งเอเชียก็เท่านั้นแหละ...”ฮยอนซูเอ่ยเสียงนุ่มๆ หากกระนั้นคนที่เฝ้าติดตามมาโดยตลอดก็รู้ดี นายของเขาใจคงบินไปหาบุตรชายตัวเองเรียบร้อยแล้ว “...แต่ทำไมถึงบุกเบิกโรสมาร์คที่จีนได้ช้านัก แถมยังไปเสียตลาดที่ญี่ปุ่นให้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่อีกต่างหาก”
“ฮยอกแจพยายามบุกเบิกให้เร็วที่สุดครับ แต่เพราะเราเพิ่งกลับจากศึกษางานที่แอลเอ แล้วก็...พอมาถึง...”
คิบอมเงียบเสียงลงนิด มองอีกคนอย่างสื่อความหมายซึ่งประธานตัวจริงแห่งโรสมาร์คก็เข้าใจมันดี ฮวาซองเบือนหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมเอ่ยเสียงเบาหวิว
“ก็ดีแล้วล่ะที่ทำได้ถึงขนาดนี้”
“แต่ก็ยังไม่ดีพอ...”ฮยอนซูเอ่ยพลางทอดถอนใจ “...พวกนายสามคนต้องสร้างผลงานเหนือกว่าคู่แข่งทุกคน นั่นแหละถึงจะเป็นใบเบิกทางให้ตำแหน่งของพวกนายอย่างชัดเจน ได้ข่าวว่าจะแข่งขันกับไลอ้อนจิวเวอร์รี่ที่ญี่ปุ่นเหรอ?”
“ครับ...ฮยอกแจเดินทางไปเจรจาเองเลย ญี่ปุ่นตอบรับมาแบบนี้แปลว่าเขายอมเปิดทางให้เราครึ่งนึง...แปลว่าโรสมาร์คคงจะมีชื่อที่นั่นอยู่พอสมควร แต่ยังไงการแข่งขันในพื้นที่นั้นเราก็เสียเปรียบอยู่ดี”
“ความศรัทธาในแบรนด์...ไม่ใช่เรื่องที่จะล้มกันง่ายๆ”ฮวาซองเอ่ยพลางถอนหายใจยาว “...แต่ถ้าลูกๆชนะล่ะก็...โรสมาร์คได้ครองเอเชียโดยที่ใครไม่กล้าเข้ามาแหยมแน่นอน”
“ผมทราบว่าชัยชนะที่ญี่ปุ่นครั้งนี้สำคัญมาก...”คิบอมเอ่ยเสียงเครียด “...แต่ไลอ้อนจิวเวอร์รี่...ไม่ใช่ของกล้วยๆเลย เราเคยล้มเขาได้ พอเขาผงาดขึ้นมาอีกครั้งก็รับรองได้เลยว่าเขาต้องศึกษาเรามาอย่างดีที่สุด ถ้าเกิดแพ้ล่ะก็...น่ากลัวว่าจะเสียชื่อไปทุกโรสมาร์ค”
“ไม่มีคำว่าถ้าเกิด...หรือเราจะแพ้”ฮยอนซูเอ่ยพลางตวัดตาคมกริบมองดวงหน้าคนที่เด็กกว่า “...เพราะถ้าพวกนายแพ้ล่ะก็...ฉันจะยกโรสมาร์คให้แฮซอก แล้วพวกแกก็ไสหัวไปให้ไกล”
คิบอมเม้มปากแน่นเมื่อสบดวงตาคมกริบของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ครับ...เราจะไม่มีวันแพ้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่”
**
“นักออกแบบที่ดีที่สุดของเราคือควอน จียง...”อี ฮยอกแจเอ่ยพลางกวาดตามองผู้ใหญ่ทุกคนในห้องประชุม “...แต่ฉันจะไม่ยอมมีแค่ควอน จียงเป็นนักออกแบบมือฉมังของโรสมาร์คหรอกนะ”
“ทำไมล่ะครับหัวหน้า~”จียงเอ่ยเสียงแปร๋นขึ้นมาก่อนจะเอามือตะปบปากตัวเองดังหมับเมื่อดวงตาสีอำพันคมกริบนั่นตวัดมอง
“...อย่างที่เรารู้กันดีว่าชเว ซึงฮยอน...นักออกแบบมือหนึ่งของไลอ้อนจิวเวอร์รี่คือคู่แข่งที่รู้จักกับควอน จียงเป็นอย่างดี...”
จียงเบะปาก หมอนั่นผมไม่สนิทด้วยซะหน่อย หัวหน้าอ่ะพูดเกินจริง!
“...ตามตำราที่เรียกว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง ถ้าหากว่าซึงฮยอนรู้จักฝีมือของควอนจียงเป็นอย่างดีล่ะก็...เขาต้องเดาทางถูกแน่ๆว่าจียงจะออกแบบเรื่องประดับในแนวไหน ผมเลยคิดว่าเราจะหาตัวเสริมเข้ามาในทีมออกแบบเสียหน่อย”
“การตามหานักออกแบบคนใหม่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ...”ทงเฮเอ่ยเสียงเครียด “...การที่เราได้จียงมาก็ถือเป็นพรที่พระเจ้าทรงประทานแล้ว แล้วพรนั้น...พระเจ้าจะประทานให้เราอีกครั้งนึงอย่างนั้นเหรอ”
“บนโลกนี้ขอพรอะไรก็ไม่ค่อยจะได้ผลหรอกน่า...”ฮยอกแจหันมาเหยียดยิ้ม “...เราต้องเชื่อมือเรา มากกว่ารอพรจากพระเจ้า และที่สำคัญก็คือ...โลกนี้กว้างจะตาย คนที่มีพรสวรรค์อย่างจียงและซึงฮยอนจะมีเพียงสองคนอย่างนั้นเหรอ”
“แล้วเราจะไปหาจากที่ไหน”แฮซอกเอ่ยเสียงเครียด “งานประกวดก็ใกล้เข้ามาแล้ว ใช่ว่าคนแบบที่แกว่าจะหากันได้ง่ายๆ”
“นั่นก็คือปัญหาหนึ่ง...”ฮยอกแจถอนหายใจออกมาเบาๆทำให้ใครบางคนลอบยิ้ม “...ผมกำลังคิดว่าจะไหว้วานนักออกแบบคนเก่าๆที่เรารู้จักให้มาช่วยในงานครั้งนี้ การประกวดมีถึงสามรอบ หากเราเอาชนะถึงสองในสามได้...ชื่อของโรสมาร์คได้ก้องโลกแน่...”
ดวงตาสีอำพันจุดประกายวาบอย่างขบคิด ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“...ท่าทางผมต้องหาตัวช่วยซะแล้ว”
“แต่อย่าโกงการแข่งก็แล้วกัน”
เสียงราบเรียบที่ดังก่อนตัวทำให้รอยยิ้มของประธานแห่งโรสมาร์คผู้ละอ่อนถึงกับหุบ ดวงตาสีอำพันจับจ้องดวงตาคมกริบที่พ่อเลี้ยงตนเองส่งมา ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางเบา
“ย้ำจังนะครับ ท่านประธาน”
ฮยอนซูกวาดตามองคนทั่วห้อง ดวงตาคู่นั้นทำเอาแต่ละคนรู้สึกหนาวๆร้อนๆพิกล ก่อนจะมาหยุดนิ่งที่น้องชายร่วมสายเลือดของตนเองที่นิ่งงัน หากก็พยายามยิ้มให้พี่ชายอย่างเอาใจ ดวงตาคมกริบของผู้นำสูงสุดละมาก่อนหยุดที่หลานชายตัวเอ่ยแล้วเอ่ยเสียงเบา
“ทำดีมาก ที่บุกตลาดจีนสำเร็จ...ทงเฮ”
อี ทงเฮก้มศีรษะรับคำพูดนั้นจากคนเป็นลุง ก่อนจะขยับที่ให้ฮยอกแจมานั่งแทนที่ตน ฮยอนซูก้าวนั่งบนหัวโต๊ะ ขณะที่คนอื่นๆเริ่มประจำที่ของตน
“ได้ข่าวว่าบริษัทเรามีหนอน...เหรอ”
คำถามนั้นเหมือนเจาะจงมาที่บุตรชายบุญธรรมที่กำลังหมุนดินสอเล่นอย่างเซ็งๆ
“ครับ...”ฮยอกแจบอกอย่างเอื่อยเฉื่อย เขาหลบตาคิบอมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “...ท่าทางหนอนตัวนี้จะแจ้งให้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่รู้ทุกแผนการตลาด และความเคลื่อนไหวของทางเรา แต่เพราะทางเราเองก็มีนกบอก...ตลาดจีนเลยเป็นของโรสมาร์คแทนไลอ้อนจิวเวอร์รี่”
“แล้วจับได้หรือยังล่ะ หนอนตัวนั้น?”
“ยัง...”ฮยอกแจตอบก่อนจะหน้าหันเมื่อบิดาบุญธรรมฟาดฝ่ามือมาที่แก้มขวาอย่างรุนแรง คนทั้งห้องประชุมเงียบงันเมื่อเห็นการลงโทษบุตรชายของท่านประธานใหญ่ต่อหน้าต่อตา
ดวงตาสีอำพันวาววับเบือนมาสบดวงตาที่เย็นชาประดุจน้ำแข็งของผู้เป็นบิดา ฮยอนซูลดมือลง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มเหมือนพญาเสือกำลังขู่คำราม
“ศึกภายในเราต้องจัดการก่อนศึกภายนอก เรื่องแค่นี้สอนไม่จำหรือยังไง!!?”
“หนอนมันก็ไม่โง่นี่ครับท่านประธาน...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงยียวน ยังจนฉีกยิ้มทั้งที่ริมฝีปากแตกเป็นเลือดซิบ “...พอมันรู้ว่าทางเราไหวตัว มันก็มุดลงรูหนีหายไปเลย จนวันนี้มันก็ยังไม่โง่โผล่ออกมาให้เราจับได้ง่ายๆ ไอ้ของที่กันหนอนได้มันก็มีแต่มาตรการที่ต้องให้คุณช่วยเท่านั้นนั่นแหละ”
มือขาวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดที่มุมปาก ขณะที่สายตายังปรายมองบิดาของตนอย่างถือดี
“หรือว่าท่านประธานมีวิธีจับหนอนมาบอกให้ผมทราบล่ะครับ”
“ยังถือดีไม่เปลี่ยนนะฮยอกแจ...”ฮยอนซูเหยียดยิ้มออกมาอย่างถูกใจ เขาเบือนสายตามากลางห้องประชุมพร้อมเอ่ยออกมาด้วยเสียงกังวาน “...การมีหนอนในบริษัทเราเป็นเรื่องที่น่าอับอายที่สุด ฉันหวังว่าพวกเราทุกคนไม่ใช่เฉพาะแต่ทีมผู้บริหารระดับสูงฝ่ายเดียวที่จะหาวิธีกำจัดหนอน...พวกคุณควรช่วยเป็นหูเป็นตากัน และถ้าหากใครรู้ว่าใครเป็นหนอนแต่ไม่ยอมบอกล่ะก็...ต่อให้เป็นผู้บริหารระดับสูงส่งสักแค่ไหน ฉันก็จะไม่ไว้หน้าหรอกนะ”
ดวงตาคมกริบตวัดมองน้องชายของตนเองอย่างสื่อความหมาย ฮยอกแจแย้มรอยยิ้มให้คนอาหน้าซีดเผือดพร้อมเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“การลงโทษอาจจะไม่ต้องถึงมือท่านประธานหรอกครับ...”
ฮยอนซูมองลูกเลี้ยงของตนเอง ฮยอกแจผสานมือไว้ที่ปลายคางสบดวงตาแข็งกร้าวของแฮซอก
“...เพราะผมนี่แหละ ที่จะจัดการขุดรากถอนโคนหนอนตัวนั้นด้วยตัวของผมเอง”
**
“มือหนักเป็นบ้า!”ฮยอกแจเอ่ยออกมาเสียงเข่นเขี้ยว ขณะที่ทงเฮกำลังหยอดยาแดงลงบนสำลีเตรียมเช็ดที่มุมปากของคนโดนตบ
“...ตาแก่เอ๋ย! เห็นฉันเป็นกระสอบทรายหรือไงถึงได้ฟาดเอาๆน่ะ!!?”
“ฉันก็ว่าท่านรักนายดีออก”ทงเฮเอ่ยเสียงนุ่ม เลยเอาฮยอกแจที่ดวงตาแทบเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกตถลึงมองตาแทบหลุดออกจากเบ้า
“รักบ้าอะไรล่ะ!! คราวที่แล้วก็ซ้อมฉันจนกระอักเลือด! คราวนี้ก็ยังบินตาตบฉันถึงที่!! นี่นายตาบอดหรือว่าพูดเล่นกันเนี่ยอี ทงเฮ!!”
“คุณลุงรักใคร ท่านก็มักจะขัดเกลาคนๆนั้นเสมอนั่นแหละ...”ทงเฮเอ่ยพลางจรดตัวยาลงบนผิวปากปิดคำพูดของอีกฝ่ายที่อาจหลุดรอดออกมาจนหมด “...ที่ท่านรุนแรงกับนายมากขนาดนี้ก็อาจจะเป็นเพราะท่านรักนายมากก็ได้ นายเป็นลูกชายของท่านนะ”
“ลูกเลี้ยง!”ฮยอกแจกระแทกความจริงใส่อีกคนอย่างไม่เจียมสังขาร “...แถมถ้ารักฉันแบบนี้ล่ะก็เกลียดกันไปเลยดีกว่า!!”
“ถ้าไม่รักจะยกโรสมาร์คให้นายทำไมล่ะ”เสียงเข้มๆของใครอีกคนทำเอาฮยอกแจเงียบกริบ
ทงเฮหันไปสบตาคนที่เปิดประตูเข้ามา พอเห็นคิม คิบอมเขาก็แสดงหน้าที่ของความเป็นเพื่อนที่ดี หลักทางให้อีกคนเข้าไปหาฮยอกแจซะงั้น
“ฮยอกแจ...”คิบอมเรียกอีกคนเสียงนุ่ม เจ้าของชื่อเบือนหน้าหนีเหมือนไม่อยากมองหน้าอีกคนกลายๆ ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะจัดการทำแผลให้อีกคนแทนอย่างนุ่มนวล “...คุณฮยอนซูน่ะเขาจงใจปั้นนายมาทำหน้าที่แทนเขานะ ถ้าหากท่านไม่รักนายล่ะก็...สู้ยกบริษัทให้ทงเฮหรือแฮซอกไม่ดีกว่าเหรอ ถูกมั้ย”
มือที่จะจรดตัวยาลงบาดแผลถึงกับนิ่งเมื่ออีกคนเบือนหน้าหนีไปอีกทาง คิบอมมองเสี้ยวหน้าเย็นชาของเพื่อนสนิท...ไม่สิ จากคืนนั้นเขาคงเรียกอีกฝ่ายด้วยคำนี้ได้ไม่เต็มปากแล้วล่ะ
“นายโกรธฉัน”
“...”
ฮยอกแจรู้สึกเหมือนข้างในอกของตนเองมันร้อนผ่าว ไม่อยากให้คิบอมอยู่ใกล้...ไม่อยากนึกถึงคืนที่แสนน่าเจ็บปวดนั่น หากอีกคนกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม มืออุ่นเลื่อนมาบีบกระชับมือของเขาแผ่วเบา
“ฉันขอโทษ...”
“...”
“...ให้ฉันรับผิดชอบนายได้ไหม?...”
ฮยอกแจชะงัก เขาเบือนหน้ามามองอีกฝ่ายเต็มตา ก่อนจะแย้มยิ้มเยาะแล้วเอ่ยถามเสียงสั่น
“ฉันบอกแล้วไง...นายควรเลิกเป็นคนดีได้แล้ว”
“...”
“ฉันเองก็ถูกชเว ซีวอนข่มขืน นายลืมแล้วเหรอ?”
“...”
“แค่นอนกับนายเพิ่มขึ้นมาอีกคน...มันจะเป็นอะไรไป?”
“...”
“ในเมื่อคนที่ฉันเกลียดฉันยังนอนกับเขาได้เลย แล้วนายที่เป็นเพื่อนรักของฉัน...ทำไมฉันถึงจะนอนกับนายไม่ได้!!”
อี ฮยอกแจนิ่งงันเมื่อถูกอีกคนรวบเข้าวงแขนอย่างรวดเร็ว ไออุ่นที่ซึมซับลงมาทำให้หัวตาร้อนผ่าว คิม คิบอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“อย่าพูดแบบนั้นนะ...”
“...”
“ตัวนายมีคุณค่ามากกว่าจะมาพูดเรื่องอะไรแบบนี้”
“...”
“อย่าพูดว่าการนอนกับผู้ชายคนอื่นมันเป็นเรื่องที่ง่ายขนาดนั้น เพราะฉันไม่ยอมหรอก!”
“...”
“นายน่ะ...”คิบอมผละออกมา ก่อนจะเกลี่ยเส้นผมของอีกคนให้อย่างเบามือ “...มือคุณค่ากับฉันนะ”
อี ฮยอกแจเม้มปากแน่น ขอบตาของเขาเหมือนร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆจนต้องเงยหน้าและข่มสิ่งที่จวนเจียนจะไหลออกมาให้กลับเข้าไป บานประตูถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ครานี้ไม่ใช่อี ทงเฮที่เดินเข้ามา
คิบอมละจากร่างบอบบางของฮยอกแจแล้วถอยห่างออกมาอย่างรู้ตัวว่ามันไม่ใคร่สมควรนัก เขาหลบดวงตาคมกริบของฮยอนซูอย่างละอาย
“ไม่ต้องปล่อยฮยอกแจหรอกคิบอม...”ฮยอนซูเอ่ยเสียงนุ่ม ผิดกับที่ประชุมเป็นคนละคน “...เพราะฉันไม่ใช่พ่อที่หวงแหนเขาขนาดนั้น”
ฮยอกแจช้อนตาขึ้นมองคนที่เรียกตัวเองได้เต็มปากเต็มคำว่า ‘พ่อ’ คิบอมเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิว
“แต่มันก็ไม่ควรอยู่ดี คุณฮยอนซูครับ...ผมน่ะ...!!”
“เธอเป็นผู้ดูแลฮยอกแจ...”ฮยอนซูเอ่ยเสียงเคร่งเครียด “...เธอเป็นคนที่ฉันวางใจให้ดูแลลูกชายของฉันมากที่สุด และจะยังเป็นอย่างนั้น...ตลอดไป”
“แต่ผมไม่คู่ควร...”
“ฉันเฝ้าดูเธอสองคนมาโดยตลอดนะ...”ดวงตาคมกริบมองบุคคลทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเหน็ดเหนื่อย “...ความสัมพันธ์ของพวกเธอ...ฉันรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร และฉันเองก็ไม่หัวโบราญขนาดรับเรื่องความรักแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”
คราวนี้ทั้งฮยอกแจและคิบอมต่างเบิกตากว้าง ทั้งสองคนไหวตัวหากผู้ชายตรงหน้าเขากลับเอ่ยออกมาเสียงหนักแน่น
“เธอสองคนต้องแต่งงานกัน”
**
“คุณพ่ออออออออ~!!”
“แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ!...”ฮวาซองเอ่ยพร้อมยกมือขึ้นดันศีรษะลูกชายคนโตก่อนถึงตัว ฮีชอลชะงัก ก่อนจะหน้าเสียเมื่ออีกคนเอ่ยเสียงเคร่งเครียด “...มีอย่างที่ไหน!? ปลดเกษียรตัวเองเพื่อไปอยู่กับผู้ชาย! พ่ออุตส่าห์บินมาถึงเกาหลีก็ไม่ยอมไปรับเพราะอยากอยู่กับผู้ชาย!! นี่คงไม่เห็นฉันหรือตระกูลสำคัญไปกว่าผู้ชายของแกแล้วใช่มั้ย!!!?”
“ไม่จริ๊งงงงงงงงงงง!!!”
ฮีชอลค้านเสียงหลง ทรุดตัวลงซบตักคนเป็นพ่ออย่างออดอ้อน
“ผมน่ะรักพ่อจะตาย รักพ่อมากกกก~ แล้วก็จะรักอย่างนี้ตลอดชีวิต เพียงแค่วันนี้ติดช่วยงานอีทึกเขาเท่านั้นเอง”
“เชอะ!”ฮวาซองสะบัดบ๊อบไปทางอื่น ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นยิ้มแหยๆของลูกเขยตัวเอง แม้จะทำใจมานานแล้วว่าลูกรักสองคนมีรสนิยมเช่นนี้ แต่พอเห็นลูกเขยกับว่าที่ลูกสะใภ้จริงๆ เขาเองก็อยากจะเป็นลมตายไปหาภรรยาเสียเดี๋ยวนี้ โถ...อุตส่าห์ทำมาเป็นชายตั้งสองคน ไม่รู้เลยว่าฮยอนซูเขาปลงใจและเห็นดีเห็นงามไปด้วยได้ยังไง แต่ฮวาซองคนนี้คงต้องขอเวลาสักพักแหละ
“คุณพ่อสบายดีไหมครับ”
“ใครเป็นพ่อแก!!?”
อีทึกที่ทำตัวลีบมาตั้งแต่ต้นยิ่งลีบหนักเข้าไปใหญ่ ฮีชอลหยิกต้นขาบิดาตัวเองแรงๆจนได้ตาเขียวๆมาจากฮวาซอง
“พ่ออ่ะ!”ฮีชอลทำท่าจะร้องไห้ แบบที่ฮวาซองไม่อยากเห็นเลย เพราะมันทำให้เขามักนึกถึงภรรยาที่จากไปอยู่รำไร เฮ้อ...ไม่น่าคลอดมาเหมือนแม่เลยฮีชอล ฮีชอลทุบตุบตับที่ต้นขาของบิดาพลางพึมพำเหมือนเด็กเล็กที่บ่นกับพ่อแม่เวลาไม่ได้ของที่ถูกใจ
“ยังไงลูกพ่อก็เป็นของเขาแล้วนะครับ เราเป็นคนๆเดียวกันมาตั้งห้าปี พ่อทำใจยอมรับหน่อยเซ่~ ถ้าอยากอุ้มหลานเดี๋ยวผมไปหาที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าให้ก็ได้ เอาเปล่า?”
“ตามใจแกเหอะ ครอบครัวแก ไม่ใช่ครอบครัวฉัน...”ฮวาซองเอ่ยอย่างเซ็งเป็ด ถึงจะยอมรับลึกๆว่าไอ้หล่อที่ยืนเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ด้านหลังจะฝีมือดีไม่แพ้ใครแต่ก็อดจะพารานอยด์ไม่ได้นี่หว่า ว่าแล้วก็ถอนหายใจ“...เฮ้อ~ ทำไมลูกชายฉันทั้งสองคนถึงมีดวงได้แต่งกับผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะ ฮีชอลน่ะไม่ค่อยเสียดายเท่าไหร่หรอก แต่คิบอมเนี่ยสิ!”
“อ่าว พ่อ...”ฮีชอลขมวดคิ้วดังกึก “...พูดดีๆนะฮะ ทำไมพ่อไม่เสียดายผมแต่ไปเสียดายคิบอมแทนล่ะ ผมมันด้อยกว่าน้องตรงไหนไม่ทราบ”
คนเป็นพ่อหันมาเหล่ตามองลูกชายคนโตของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาอีกครั้ง
“เฮ้อ~ คิบอมลูกพ่อ...จะแต่งงานไปอีกคนซะแระ”
“หา!! =[]=”
ฮีชอลชะงักกึก “...นี่พ่อรู้เรื่องที่เจ้าคิบอมมันจะแต่งงานด้วยเหรอ”
“รู้เซ่! คุณฮยอนซูเขามาที่นี่เพื่อทำงานแล้วก็คุยเรื่องนี้แหละ ฮยอกแจเป็นลูกชายคนเดียวของเขานะ เขาก็ต้องให้แต่งงานอย่างสมเกียรติหน่อย เฮ้ย! ฮีชอล!!”
พอฮวาซองหันมา ลูกชายคนโตของเขาก็หลบมุมไปนั่งทวิตเตอร์เสียแล้ว
**
ลืมต่อมานาน =w=
แล้วพอต่อก็ดันไม่มีวอนมาเอี่ยวในตอนนี้ด้วย (เพราะเขียนเกินจำนวนหน้า T^T)
อ่านให้สนุกนะคะ ขอโทษค่ะ TT
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วถ้าบอมเหนว่าehยังไม่ตายจืงๆ
แล้วบอมจะเลือกใคร
แล้วอึนหล่ะ วอนอีก จะทำยังไง
//แอบหวังเล็กๆว่าวอนจะมาขัดขวางการแต่งงาน หุหุ -..-//
เค้ารอไรเตอร์น้าาาา รีบกลับมาอัพเร็วๆเน้อ ใครไม่อ่านแต่เค้าอยากอ่านตอนต่อๆไปแล้วงิ T^T
เรื่องนี้สนุกมากเลยอ่าไรเตอร์ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ
สู้ๆเน้อ ^^ #รีบอัพด้วยยย
บอมกะฮยอกโดนจับแต่งงานกัน
แล้ววอนกะอึนละไหนจะดงเฮอีกจะไดกะกี้รึปล่าว
เราเชียร์ คิบอมกับฮยอกแจนะ เพราะเค้ารักกันมานาน นานมาก
แต่ในเมื่อสถานการณ์มันเปลี่ยนไป ถ้าคิบอมกับมารักฮยอกแจอีกครั้ง คิบอมจะทำได้มั้ย
ถ้าทำไม่ได้ คนเสียมันเยอะนะ T_T
อยากให้คู่กัน
แต่รู้ว่าบอมคงยังรักอึนอยู่
อะไรๆคงไม่เป็นอย่างที่คิด
แย่แล้วๆบอมฮยอกจะได้แต่งงานกันจริงเหรอ
อย่างงี้ให้ฮยอกแต่งงานกับวอนดีไหม
ไม่ต้องแข่งขันเงินเข้ากระเป๋าโฮ่ะโฮ่ะ
คยูแลขอึนๆมาสารภาพบาปกันตอนนี้ช่วยลบล้างความรู้สึกผิดไปได้บ้างใช่ไหม
ดีแล้วๆ
คิบอมกับฮยอกแจโดนจับแต่งงานเลย เฮ่อ!!
มันเข้มข้นขึ้นทุกตอนๆเลยแหละ จิงๆนะ ><
แอบตกใจเหมือนกันนะที่ฮยอกแจจะแต่งกับคิบอม
แต่จะดรหรอ? แต่งกันไปแล้วหัวใจของสองคนจะเปนยังไง?
น่าสงสารฮยอกแจนะ... คงจะกดดันสุดๆแน่ๆเลย
ไหนจะอึนฮยอกอีก... ถ้ารู้เรื่องนี้เข้าไปจะเปนไงบ้างนะ U___U
แล้วนี้ก็ไปสนิทกับมินโฮ.. จะเปนแม่ใหม่ให้มินโฮจิงหยอออ U__U
อย่าเลย.. รอไปเปนภรรยาให้บอมดีกว่านะ เชื่อเค้าเถอะ
เก็บเด็กไว้ดัดนิสัยฮยอกแจให้อ่อนโยนดีกว่า เชื่อเค้านะอึนฮยอก ~
แอบยอมรับว่าไม่มีซีวอนในตอนนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ 555+
เหมือนทุกทีจะต้องวนเวียนมาให้ด่าหรือไม่ก็ให้สอดเสียดจนเปนนิสัย
พอไม่มีแล้วมันเหงาๆปาดยังไงไม่รู้แหะ 555
แล้วถ้าเกิดวอนรู้ว่าฮยอกแจจะแต่งงาน จะรู้สึกอะไรบ้างมั้ยนะ??
อ่า... เค้ารอตอนต่อไปเสมอนะคะไรเตอร์
อยากอ่านมากๆๆ แต่ตอนนี้ขอตามไปอ่านมายบราเททอต่อแล้วกันเนอะ
อิอิ
สงสารจิงๆ
บอมไม่ควรบอกกับhjแบบนั้น
มันทำร้ายกันมากๆ รับผิดชอบหรอ คำนี้มันเลวร้ายมาก
สำหรับความ"รัก" hjรักบอมมาตลอดนะ
บอมใจร้ายกว่าวอนเปนพันเท่า~^~
ฮยอกจะแต่งานกับวอนจริงๆเหรอเนี่ย
สงสารเฮคงจะรักคยูจิงๆๆ
อ๊ายยยยบอมกับฮยอกจะแต่งกันเอาแล้วไง ความสัมพันธ์เริ่มซับซ้อน
ฮือๆๆ อึน เค้าล่ะ T^T
เรื่องเข้มข้นดีแท้ เดาทางไม่ออกเลย
เป็นกำลังใจให้น่ะคัฟ ^^