ROSE MASK.+ROSE SIN.[[WonHyuk+BomHyuk+KyuHae]]

ตอนที่ 37 : -3-

เสียงกระแทกแก้วดังลั่นอย่างไม่เกรงใจใคร และด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบก็ไม่แปลกเลยที่มันจะเป็นจุดสนใจ ร่างบางฟุบหน้าลงโต๊ะไม้ ขณะที่ดวงตาสีสนิมเข้มเหม่อมองของเหลวสีอำพันในแก้วเนื้อดี

“ผมชื่อโจ คยูฮยอนครับ”

“ถึงเราจะเป็นคู่แข่งกันทางธุรกิจ แต่นอกเหนือจากเวลางาน ผมอยากให้เราเป็นแค่ผู้ชายสองคนที่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ ไม่มีเรื่องปวดหัวในการชิงความเป็นหนึ่งมาให้รกสมองนะครับ และผมก็ไม่อยากให้คำว่าธุรกิจมาทำให้มิตรภาพของเราต้องสั่นคลอนด้วย”

“แล้วนาย...ไม่เสียใจเหรอ”

“ไม่หรอก...”

“...ก็ผมมีคุณอยู่ตรงนี้แล้วไง”

“...ผมอยากจะสารภาพรักกับคุณตอนนี้ และอยากจะขอบคุณคุณที่อยู่ข้างผมตลอดเวลา แต่ตอนนี้ผมดูไม่ดีเลยคุณว่าไหม...”

“รอให้ผม...ดูดีกว่านี้นะครับ”

เรียวปากอิ่มเม้มแน่นขณะที่พยายามให้น้ำใสๆมันไหลย้อนกลับเข้าไป อี ทงเฮคว้าแก้วเหล้าอีกครั้ง หากครานี้ใครบางคนกลับยึดมือข้างนั้นเอาไว้มั่น

แค่สบดวงตาสีดำขลับที่มองมาอย่างเข้าใจ ร่างบางก็รู้สึกเหมือนเด็กที่ทำความผิดแล้วถูกจับได้ คิบอมมองคนที่ก้มหน้าจนชิดอก ร่างของคนตรงหน้าสั่นน้อยๆจนเขาต้องเอื้อมคว้าเข้ามากอด

ทำนบน้ำตาเหมือนพังทลายในพริบตา แค่ได้ไออุ่นที่ปลอบประโลมเขามาตั้งแต่เล็ก ทงเฮก็ยังผวากอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่นพร้อมสะอื้นฮัก

“นี่เป็นกรรมของฉันใช่มั้ยคิบอม...”เสียงถามครานี้สั่นเครือจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ “...เป็นกรรมของฉัน...ที่เป็นคนทำให้ความรักของนายไม่สมหวังใช่มั้ย”

คิม คิบอมไม่เอ่ยสิ่งใดนอกจากยกมือขึ้นลูบศีรษะของอีกคนอย่างแผ่วเบา อี ทงเฮกำเสื้อสูทของอีกฝ่ายเอาไว้แนบแน่น

“ทั้งๆที่เขายืนอยู่ตรงหน้า...แต่ฉันก็แทบไม่เคยเห็นเขา ทั้งๆที่เขา...ดีกับฉันที่สุด แต่สุดท้าย...ฉันก็คือคนที่ทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น แล้วตอนนี้เขาก็กำลังจะแต่งงาน เขากำลังจะแต่งงาน!...”ร่างบางผละจากอีกคน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำขลับผ่านม่านน้ำตาที่พร่างพราว “...บอกฉันหน่อยสิคิบอม คนโง่คนนี้มันควรจะทำยังไงดี”

นิ้วเรียวยาวยกขึ้นเกลี่ยหยาดน้ำที่ขอบตาของอีกฝ่ายให้อย่างแผ่วเบา หากมันก็ไหลออกมาอีก แม้ยามนี้คนฉลาดอย่างคิบอมเองก็พูดไม่ออก...

“ฉัน...คิดว่านายควรตัดใจ...”คิบอมซบหน้าลงกับบ่าบอบบางของอีกฝ่ายพร้อมเอ่ยเสียงเบาอย่างนุ่มนวล “...ตัดใจเถอะทงเฮ โรสมาร์คกับไลอ้อนจิวเวอร์รี่เหมือนเส้นขนาน มันไม่มีทางบรรจบกันได้หรอก”

นั่นคือคำตอบที่อี ทงเฮรู้ดีอยู่แล้ว แต่ถึงอีกฝ่ายจะย้ำคำตอบออกมาอย่างชัดเจนมากแค่ไหน ร่างบางก็ทำเพียงเม้มปากแน่นแล้วถามอีกคนกลับด้วยน้ำเสียงอันขมขื่น

“แล้วนาย...”

“...ตัดใจจากอึนฮยอกได้หรือยัง”

**

ช่อกุหลาบขาวถูกวางลงบนผืนดินอันอ่อนนุ่ม ก่อนคนที่นำมันมาจะทรุดตัวลงนั่งชันเข่าอยู่หน้าแผ่นหิน นิ้วเรียวเกลี่ยก้อนดินเล่นไปมาอย่างไม่กลัวมันจะเปื้อน บรรยากาศที่หลุมฝังศพนั้นเงียบสงัด...เงียบจนหัวตาร้อนผ่าว

“อึนฮยอก...”เสียงเรียกของฮยอกแจอ่อนหวาน นุ่มนวลผิดแผกกับตัวตนที่เขาสร้างต่อหน้าคนนับล้านลิบลับ ดวงตาสีอำพันสะท้อนมองแผ่นหินที่สลักชื่อของคนที่เขารักที่สุดคนนึง

“...พี่มาเยี่ยม...ขอโทษนะที่ต้องปล่อยให้นายนอนอยู่คนเดียวแบบนี้...”

ดวงตาสีอำพันวูบไหว เมื่อนึกถึงคราวยังเด็ก หากอีกคนตื่นมาไม่เห็นเขาจะร้องจ้าจนคนทั้งบ้านตกใจ เหมือนๆกับเขาทุกวัน...ที่เมื่อตื่นมาแล้วมองไม่เห็นดวงหน้าที่เหมือนกันจะนึกใจหาย

“พี่ไม่กล้า...ส่องกระจกเลยอึนฮยอก”เรื่องราวเริ่มถูกถ่ายทอด ผ่านสายลมหวีดหวิว และคงเพราะสายลมอีกนั่นแหละที่ทำให้มันแลฟังสั่นเครือยิ่งนัก

“...พี่ไม่กล้ามองหน้าตัวเองในเงากระจก เพราะพี่รู้ดีว่าในนั้น...พี่ไม่เห็นทั้งนาย ไม่เห็นแม้แต่ตัวของพี่เอง...”

ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ขณะที่พยายามข่มให้อะไรบางอย่างมันไหลย้อนกลับเข้าไป แม้ที่นี่จะไร้ผู้คนหากประธานหนุ่มแห่งโรสมาร์คก็ยังเลือกที่จะกลืนก้อนขมๆลงลำคอ

“...นายมันใจร้าย...อึนฮยอก นายทิ้งพี่ให้ต้องอยู่คนเดียวบนโลกนี้...”ฮยอกแจกัดริมฝีปากของตนจนห้อเลือด “...นายเอาหัวใจของ ‘เขา’ ไปจากฉัน...แล้วนายก็ทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียว พี่ต้องอยู่คนเดียวจริงๆ...นะ...อึนฮยอก...”

มือที่วางอยู่กำแน่น เหมือนๆกับคำพูดที่พรั่งพรูระบายความอัดอั้นตันใจ ตัดพ้อและกราดเกรี้ยวแต่ในที

“...นายรู้ไหมอึนฮยอก...”

...

“...บนโลกนี้ ไม่มีใครที่จะเป็นเพื่อนของพี่ได้อย่างแท้จริง...”

...

“...ทงเฮโกรธพี่ ซองมินก็คือเพื่อนของนาย ส่วนคิบอม...ผู้ชายคนนั้นไม่มีทางที่พี่จะเปิดใจให้เขาฟังได้ พี่ไม่อาจแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นได้อีกแล้วอึนฮยอก!”

...

“ทำไมล่ะอึนฮยอก...ทำไม? ทำไมนายถึงต้องทิ้งฉัน...ให้กลายเป็นคนโดดเดี่ยวอยู่แบบนี้? ทำไม?”

ร่างบางทิ้งตัวลงพิงแผ่นหิน ขณะที่เรียวปากถูกกัดจนห้อเลือด อี ฮยอกแจยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆอย่างไม่ใส่ใจ เอนศีรษะพิงกับผนังปูนที่เย็นเยียบอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะแค่นยิ้มออกมาเหมือนเย้ยหยันตนเอง

ถ้าฉันคือคนที่นอนอยู่ตรงนี้แทนนายก็คงจะดี...

...ถ้าหากคนที่กระโดดลงไปในสายน้ำตอนนั้นเป็นฉันก็คงจะดี

“นายจำเพลงที่ฉันเคยร้องให้นายฟังได้ไหม เพลงของเราเมื่อตอนเด็กๆไง...”ฮยอกแจลูบผืนหญ้าข้างตนอย่างเหม่อลอย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนทั้งน้ำตา“...พี่ไม่ได้ร้องให้นายฟังมานานแล้วนะ...”

คนที่ก้าวเดินมาทางสุสานอย่างเงียบสงบถึงกับหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยกำลังขับกล่อมเพลงดิบๆที่ไม่มีท่วงทำนองอะไรนอกจากเสียงลมเบาๆ

Come stop your crying It will be all right
Just take my hand Hold it tight
I will protect you from all around you
I will be here Don't you cry

ฉันมาปลอบโยนให้เธอหยุดร้องไห้ ทั้งหมดนี้มันจะต้องดีขึ้นเอง
แค่เพียงจับมือฉันไว้ให้แน่นๆ
ฉันจะปกป้องเธอจากทุกสิ่งรอบกาย
ฉันจะอยู่ตรงนี้ เธออย่าร้องไห้เลย

ขาเรียวหยุดชะงักการก้าว ขณะที่ยินฟังเพลงของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น...ซ้อนทับกับความทรงจำบางอย่างจนสะท้อนลึกเข้าไปในหัวอก

For one so small, you seem so strong
My arms will hold you keep you safe and warm
This bond between us can't be broken
I will be here don't you cry

สำหรับคนตัวเล็กๆคนหนึ่ง เธอดูช่างเข้มแข็งเหลือเกิน
แขนของฉันจะโอบกอดให้ความอบอุ่นและปลอดภัยกับเธอเอง
ความผูกพันธุ์ของเราจะไม่มีวันสลายไป
ฉันจะอยู่ตรงนี้ เธออย่าได้ร้องไห้เลย

คนที่ยืนฟังอยู่ตัดสินใจหันหลังกลับ หากเมื่อรองเท้าหนังกระทบกิ่งไม้แห้งจนเกิดเสียง ทำให้เจ้าของเพลงถึงกับสะดุ้งแล้วหันมามองอย่างตระหนก

ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างเมื่อสบกับเจ้าของดวงตาสีดำขลับ ชเว ซีวอนเม้มปากแน่น ขณะที่มือยังกำช่อดอกไม้สีขาวชนิดเดียวกับอีกฝ่ายไว้แน่น สีหน้าของประธานของโรสมาร์คเปลี่ยนไปเป็นคนละคน อี ฮยอกแจหยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะก้าวเข้ามากระชากช่อดอกกุหลาบออกจากมือของร่างสูงก่อนจะฟาดมันที่ข้างแก้มเสียเต็มแรง

กลีบดอกสีขาวลอยคว้างก่อนค่อยๆลอยล่องตกลงผืนดิน คนที่ถูกฟาดจนหน้าหันเบือนดวงตาสีดำขลับเย็นเยียบมามองคนที่กำลังหอบหายใจด้วยความโกรธอย่างเฉยเมย ซีวอนหลุบตาต่ำเมื่ออีกคนถามด้วยเสียงแข็งกร้าว

“นายยังมีหน้ามาที่นี่อีกอย่างนั้นเหรอ...ผู้ชายสารเลว”

ถ้อยคำบริภาษที่ไม่ปกปิดความชิงชังในน้ำเสียงเอาไว้ทำให้ซีวอนถึงกับเม้มปากแน่น ก่อนจะสบตาอีกคนตรงๆอย่างไม่หลีกเลี่ยง

“ผมคิดว่าผมมีสิทธิ์มาที่นี่”

“แต่ฉันไม่ต้องการให้คนอย่างแกมาเหยียบที่นี่!”ฮยอกแจเหวี่ยงช่อดอกกุหลาบที่ยับเยินใส่กลางร่างของอีกฝ่าย ซีวอนรับมันไว้และกำแน่น

“น้องชายของฉันกำลังหลับอย่างสงบ...”ฮยอกแจเอ่ยย้ำอีกครั้ง ก่อนจะแค่นยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยัน “...และฉันก็ไม่อยากให้หลุมศพของเขาต้องแปดเปื้อนเพราะคนอย่างแกเป็นครั้งที่สอง กลับไปซะ!!”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่ผม!...”ซีวอนเอ่ยเสียงแข็งอย่างดื้อดึง “...เพราะไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ คุณเองก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าครั้งหนึ่ง...เขากับผม...เราเคยรักกันมาก่อน!...”

“และฉันก็รู้ดีด้วยว่าเพราะคนรักอย่างแกมันเลยทำให้เขาต้องตายอย่างน่าอนาถ!...”ฮยอกแจตวาดกลับโดยไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยจนจบ เหมือนน้ำเย็นสาดเข้าใส่ดวงหน้าของอีกฝ่ายอย่างจัง “...และทั้งฉันและเขา...เราจะไม่มีวันยกโทษให้แก...ชเว ซีวอน!”

เจ้าของชื่อเม้มปากแน่น กำช่อดอกกุหลาบที่ยังไม่ริดหนามจนได้เลือด ซีวอนเอ่ยออกมาอย่างสงบอารมณ์

“ก็ได้...ถ้ามันเป็นความต้องการของคุณ...”ร่างสูงก้าวถอยหลังอย่างยินยอม อีกคนมองกลับอย่างเย็นชานัก “...ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเป็นครั้งที่สองตามความต้องการของคุณ...และเขา”

“...”

“...แต่ไม่ว่าคุณจะรับมันได้หรือไม่ ผมก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าผมเองก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันอาจจะไม่มากเท่าคุณที่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด แต่มัน...ก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใครๆ ผมเสียใจที่ไม่อาจทำอะไรเพื่อเขาได้...”

“คำพูดแบบนั้น ฉันเบื่อที่จะฟัง”ฮยอกแจเอ่ยอย่างเย็นชา

ชเว ซีวอนแย้มรอยยิ้มหยันเยาะ

“ผมก็คิดแบบนั้น”

ร่างสูงโค้งให้อีกคนอย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาคู่สวยนั่นตรงๆ

“วันนี้ผมคงต้องขอตัวก่อน”

“หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเบา “...ฉันจะขยี้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่ก่อนที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง”

“ไลอ้อนจิวเวอร์รี่ไม่เหมือนเดิมแล้ว และผมเองก็ไม่เป็นคนโง่ซ้ำสองเป็นอันขาด...”ซีวอนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบให้ “...ผมซื้อมาให้น้องชายของคุณ แต่หากคุณจะทิ้งก็ตามใจ ผมคงขัดใจคุณไม่ได้...มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้ว”

ฮยอกแจรับมันมา ก่อนจะขว้างทิ้งที่โขดหินต่อหน้าต่อตาอีกฝ่าย ก่อนจะก้าวขึ้นรถส่วนตัวของตนเอง เขาหันมามองชายหนุ่มร่างสูงอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาหากเหี้ยมเกรียม

“ชเว ซีวอน...”

“...”

“...ระวังไลอ้อนจิวเวอร์รี่ของนายไว้ให้ดีเถอะ”

**

“วันนี้ก็แข็งแรงดีเหมือนเดิมนะครับ”

คนเป็นหมอเอ่ยพร้อมยิ้มกว้าง ขณะที่ถอดหูฟังออกจากใบหูนิ่มของตัวเอง ขณะที่เหลือบมองชายหนุ่มและหญิงสาวตรงหน้าอย่างเป็นมิตร

“พวกคุณคงจะเตรียมตัวเป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่กันอยู่สินะฮะ”

คำเย้านั้นทำเอาฮัน เฮริมถึงกับแก้มแดงเรื่อ ขณะที่โจ คยูฮยอนทำเพียงยิ้มรับบางเบา

“อะไรกันคะคุณหมอ เราสองคนยังไม่ได้แต่งงานกันเลย...เรื่องอนาคตยังอีกตั้งไกลแน่ะ”

“แต่พวกคุณก็คบกันมาตั้งห้าปีแล้วนี่ครับ...”เยซองเอ่ยขณะที่ลูบศีรษะกลมๆของหนูน้อยชเว มินโฮอย่างเอ็นดู “...เวลาตั้งห้าปี คุณโจ คยูฮยอนเขาคงไม่หนีไปไหนหรอก ถ้ายังไงอย่าลืมมาฝากครรภ์ไว้ที่ผมนะครับ”

“ครับ”คยูฮยอนตอบรับพร้อมยิ้มน้อยๆทำให้คู่หมั้นของตนเองอดค้อนให้น้อยๆไม่ได้ “...ถึงตอนนั้นผมต้องรบกวนคุณหมอแล้วล่ะ”

“จะมีน้องแล้ว น่าดีใจจังเลยเนอะมินโฮ”

ชเว มินโฮยิ้มกว้างพร้อมหัวเราะคิกคักเบาๆอย่างอารมณ์ดี คิม จองอุนเงยหน้าขึ้นมายิ้มจนตาปิดให้กับอีกสองคน

“ผมฝากความคิดถึงไปหาคุณซีวอน ถ้ายังไงให้เขากินนมกับไข่และผักใบเขียวให้เยอะๆ เด็กในวัยนี้ต้องการสารอาหารในการเติบโตนะครับ”

“ครับ แล้วผมจะบอกพี่ชายให้”

คยูฮยอนแย้มรอยยิ้มให้อีกคนอีกครั้ง ก่อนจะโน้มตัวลงมาอุ้มหลานชายตัวน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับคุ๊กกี้ในจานกระเบื้องเคลือบของนายแพทย์หนุ่ม เยซองมองคนสองคนที่เดินจากไปแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่รอยยิ้มก็ถึงกับสะดุดกึกเมื่อใครบางคนเยี่ยมหน้าเข้ามากะทันหันพร้อมดอกไม้ช่อโต หลังจากที่คู่หนุ่มสาวจากไปไม่กี่นาที

“พี่เยซองคร้าบบบบ!”

ร่างหนาของคิม ยองอุนยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ ซึ่งคนเป็นหมอได้แต่อ้าปากค้างกลางห้องทำงาน

มันมาอีกแล้ว...

.

.

.

“พี่คะ ทำไมพูดกับคุณหมอแบบนั้นล่ะ”หญิงสาวเอ่ยพร้อมค้อนน้อยๆ “...รู้มั้ย ฉันอายจะตาย”

“อ้าว...”คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม “...เธอไม่อยากมีลูกกับพี่เหรอ”

“คนบ้า!”ต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นแก้มเนียนที่เปล่งสุก เขาก้าวขึ้นรถตามร่างของคู่หมั้นก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าอีกคนถืออะไรไว้ในมือ

เสื้อสูทของอี ทงเฮที่ถูกซักจนสะอาดเอี่ยม เฮริมยิ้มกว้างขณะที่หันมาทางเขา

“พี่คะ ขอฉันแวะเอามันไปคืนได้มั้ย”

“...”

**

เสียงเคาะประตูทำให้คิบอมต้องลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย เขาเดินมาเปิดประตูห้องของอี ทงเฮทั้งที่ยังใส่ชุดนอน ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงของคนเคาะ

“ใครมาเหรอคิบอม”ทงเฮถามพลางเอามือยีหัวเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ก่อนที่สองขาจะเหมือนแข็งทื่อเมื่อสบกับดวงตาคู่คมของคนที่อยู่ที่ปากประตู

โจ คยูฮยอนสูดลมหายใจลึกเมื่อมองสภาพของคนสองคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะยื่นสูทของอีกฝ่ายให้อย่างรวดเร็ว

“เฮริมเขาฝากมาคืน ที่จริงเธอจะขึ้นมาเอง...แต่ผมว่ามันไม่เหมาะ เพราะนี่คือห้องของผู้ชาย”

ทงเฮยื่นมือมารับมันด้วยมืออันสั่นเทา คิบอมตวัดตามองคนตัวเล็กข้างกายก่อนเอ่ยชวนอีกฝ่ายอย่างมีน้ำใจ

“ขอบคุณมากนะครับคุณคยูฮยอน เชิญเข้ามาด้านในก่อนสิ”

“ไม่ครับ ผมไม่อยากรบกวน...”รองประธานแห่งไลอ้อนจิวเวอร์รี่เอ่ยตอบอย่างนุ่มนวล ก่อนจะให้เหตุผลที่สำคัญ “...คนรักของผม...กำลังรอผมอยู่ในรถ”

มือที่ถือเสื้อสูทของตัวเองอยู่กำแน่นแม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยนแปลงไปนัก ทงเฮเดินกลับเข้าห้องนอนของตนเองโดยไม่ใส่ใจคนที่กำลังจะเดินจากไปอีกต่อไป คิบอมเบือนสายตามองแฟนเก่าของตนเอง สลับกับชายหนุ่มร่างสูงที่จากไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาคิดผิดเองแหละที่ตกลงปลงใจมานอนค้างที่นี่แทนบ้านของตัวเอง

“พี่เจอคุณทงเฮไหมคะ”

ฮัน เฮริมเอยถามทันทีเมื่อคู่หมั้นของเธอก้าวขึ้นมาในรถ คยูฮยอนคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะออกรถออกไปโดยไม่ว่าความอะไร แค่นั้นหญิงสาวก็ถึงกับต้องนั่งนิ่งด้วยรู้ดีว่าเวลาเช่นนี้ไม่สมควรไปเซ้าซี้อีกฝ่ายให้มากความ

มือที่กำพวงมาลัยอยู่กำแน่น ก่อนคยูฮยอนจะยิ้มเยาะให้กับตัวเองเพียงชั่วขณะ

นายกำลังหวังอะไรอยู่อีก...โจ คยูฮยอน

**

“งานครั้งต่อไป โรสมาร์คจะต้องบุกตลาดฝั่งญี่ปุ่นให้สำเร็จ...”เสียงอธิบายดังมาจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจอมอนิเตอร์ ขณะที่สไลด์ภาพเลื่อนไปมาอย่างช้าๆ

“...ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่รักวัฒนธรรมของตัวเองมาก แต่ขณะเดียวกัน...พวกเขาก็พร้อมจะน้อมรับวัฒนธรรมของชาติอื่น แต่มันไม่ง่ายเลยถ้าหากต้องการเจาะตลาดของประเทศนี้”

“ทำไมล่ะ”ฮยอกแจเอ่ยถาม ขณะที่เดาะปากกาเล่นในมือไปมา “...แค่ใส่ความเป็นญี่ปุ่นเข้าไปในผลงาน เราก็น่าจะครองตลาดได้เหมือนเกาหลีไม่ใช่เหรอ”

“นั่นก็ใช่ แต่ความภักดีในตัวเจ้าของผลิตภัณฑ์...ญี่ปุ่นเทใจให้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่”

มือที่กำลังเดาะปากกาเล่นถึงกับหยุดชะงัก ฮยอกแจช้อนตาขึ้นสบดวงตาสีสนิมของผู้บริหารอันดับหนึ่ง ทงเฮเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ

“สินค้านำเข้าที่เป็นอัญมณี...ตอนนี้ไลอ้อนจิวเวอร์รี่ครองตลาดมาตั้งแต่ปีที่แล้ว”

“โรสมาร์คไม่ได้เจาะตลาดที่ญี่ปุ่นก่อนอย่างนั้นเหรอ...”ดวงตาแข็งกร้าวตวัดมองผู้ใต้บังคับบัญชาที่หลบตากันเป็นทิวแถว “...รู้ทั้งรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเวลาเป็นสิ่งสำคัญ”

“เราต้องจัดการกับตลาดของเกาหลี นอกจากไลอ้อนจิวเวอร์รี่...ที่นี่มีคู่แข่งเยอะ...”แฮซอกเอ่ยพร้อมมองหลานชายที่กำลังวางอำนาจด้วยดวงตาคมกริบ “...เราจำเป็นจะต้องไม่ใส่ใจแค่ไลอ้อนจิวเวอร์รี่เพียงอย่างเดียว”

“ผมก็ไม่ได้พูดให้เราใส่ใจแค่ไลอ้อนจิวเวอร์รี่เพียงแค่นั้น...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเย็น “...แต่การที่โรสมาร์คจะเติบโตในตลาดของเอเชียตะวันออก แค่ที่เกาหลีมันไม่พอหรอก เพราะนี่เป็นแค่ใบเบิกทาง...เราต้องบุกตลาดที่ญี่ปุ่น จีน อินเดีย...ถ้าหากมัวแต่อ้างว่ากำลังพัฒนาผมคงจะอยู่เฉยไม่ได้เหมือนกัน”

“...”

ผู้บริหารวัยกลางคนเม้มปากแน่น ฮยอกแจไม่ใส่ใจอาการไม่พอใจที่เห็นได้ชัดนั่น เขาหันมาทางรองประธานแห่งโรสมาร์คที่กำลังนั่งนิ่ง

“โรสมาร์คจะสามารถขยายสาขาไปที่ญี่ปุ่นได้หรือเปล่า”

“ได้ ถ้าไลอ้อนจิวเวอร์รี่ทำได้...โรสมาร์คก็ทำได้”คิบอมตอบอย่างสุขุม “...แต่ที่ลำบากคือการที่เราต้องแย่งตลาดกับไลอ้อนจิวเวอร์รี่”

“ไลอ้อนจิวเวอร์รี่บุกตลาดที่ญี่ปุ่นมาตั้งแต่ปีที่แล้ว คงจะยากหน่อย” ทงเฮเอ่ยเสียงเบา

“ใช้แคมเปญเข้าช่วย...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเรียบ “...ลองมองตลาดสิว่าดาราคนไหนที่เป็นที่นิยมในญี่ปุ่นบ้าง หากเข้ากับอัญมณีของโรสมาร์ค เราต้องดึงตัวมาโฆษณา บอกฝ่ายมาเก็ตติงให้คิดหาแคมเปญดีๆ และบอกควอน จียงด้วยว่าให้ฝึกออกแบบอัญมณีให้เข้ากับประเทศญี่ปุ่น ทงเฮ...เรามีคู่แข่งที่ประเทศจีนหรือยัง”

“มีแต่บริษัทท้องถิ่น แต่ฉันคิดว่าไลอ้อนจิวเวอร์รี่คงเตรียมจะบุกประเทศจีนอยู่เหมือนกัน แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะจีนเป็นคอมเมอร์นิส”

“บุกเลย”ฮยอกแจเอ่ยทำให้คนทั้งห้องประชุมเบิกตากว้าง “...คนอย่างชเว ซีวอนมันต้องบุกจีนแน่ๆเพราะเขารู้ว่าฉันไม่มีทางยอมแพ้เขา เพราะงั้นเราต้องชิงลงมือก่อน ส่วนที่อินเดีย...ฉันอยากให้เราดูสถานการณ์ก่อน”

“ที่ญี่ปุ่นนายคงต้องไปด้วยตัวเอง...”คิบอมเสนอความคิด “...ส่วนที่จีนก็ให้ทงเฮไปเถอะ ทงเฮคุ้นกับภูมิประเทศที่นั่นที่สุดในหมู่พวกเราสามคน”

“พวกเธอคิดจะทำเรื่องพวกนี้เพียงคนเดียวหรือไง”เสียงแย้งดังมาจากผู้บริหารอาวุโส “...เรื่องใหญ่แบบนี้จะให้พวกเด็กๆตัดสินใจกันเองได้ยังไง”

“เพราะพวกคุณอามัวแต่รีรอแบบนี้อยู่ไม่ใช่เหรอครับ เราถึงต้องเสียตลาดที่ญี่ปุ่นไป”ฮยอกแจหันมาสวนทำเอาอีกคนถึงกับหุบปาก ประธานแห่งโรสมาร์คหยัดตัวลุก ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ “ปล่อยให้คนรุ่นใหม่เขาจัดการกันบ้างเถอะครับ คุณอาดูแลกิจการที่เกาหลีอย่างให้ใครมาแย่งตลาดของเราได้ก็พอ ตอนนี้เลิกประชุม”

อี แฮซอกกำมือแน่น ก่อนจะหยัดกายลุกและผลุนผลันเดินออกจากห้องประชุมอย่างรวดเร็ว คิบอมปรายตามองถามก่อนจะหันมาเอ่ยกับคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างห่วงใย

“นายควรจะนอบน้อมต่อผู้บริหารอาวุโสพวกนั้นบ้างนะ”

“ฉันไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องมีสัมมาคาราวะกับคนอย่างอี แฮซอก”ฮยอกแจเอ่ยเสียงราบเรียบ “...ที่ฉันสนตอนนี้มีแต่โรสมาร์ค ความเป็นไปของโรสมาร์คเท่านั้น”

“ผู้ถือหุ้นทุกคนยังไม่มีใครยอมรับนายเป็นประธานบริษัทอย่างเป็นทางการ...”คิบอมเอ่ยเสียงเครียด “...ถึงตระกูลคิมและทงเฮจะยอมรับนาย แต่ตอนนี้แฮซอกเองก็กำลังรวบรวมพรรคพวกขัดค้านเรื่องที่นายจะเข้ามารับตำแหน่งประธานบริษัทอย่างเป็นทางการ ถ้าหากนายยังหักหน้าพวกอาวุโสในที่ประชุมบ่อยๆ พวกเขาต้องหันมาถือหางแฮซอกแน่”

“คะแนนเสียงของนายและเขายังถือว่าสูสี...”ทงเฮเอ่ยบ้าง “...คุณอาต้องเอานายเละแน่ๆถ้าหากนายไม่ได้รับตำแหน่งประธาน”

ฮยอกแจมองเพื่อนรักทั้งสองคน ก่อนจะแค้นยิ้มออกมาอย่างเหยียดเยาะ

“น่ากลัวจริงๆ”

**

“สายข่าวรายงานมาว่าโรสมาร์คกำลังเตรียมบุกตลาดจีนและญี่ปุ่น...”คนที่เริ่มต้นการสนทนาทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หัวโต๊ะต้องหันมามองน้องชายของตัวเองเต็มตา

 “...ประธานของโรสมาร์คกำลังเตรียมติดต่อธุรกิจกับญี่ปุ่น ตอนนี้เขากำลังจะส่งอี ทงเฮไปที่จีนด้วย”

“งั้นเหรอ...”ชเว ซีวอนแย้มรอยยิ้มออกมาบางเบา “...สมเป็นฮยอกแจ เขาตั้งใจจะถล่มฉันจริงๆนะ”

“ผมคิดว่าพี่ควรจะไปญี่ปุ่น อย่างน้อยๆก็เพื่อรักษาตลาดของเราเอาไว้...”คยูฮยอนเอ่ยเสียงเครียด “...เราได้ตลาดที่ญี่ปุ่นมาก่อนโรสมาร์ค เราต้องใช้มันให้เป็นข้อได้เปรียบ ถ้าหากโรสมาร์คแย่งตลาดนี้ไปได้เหมือนที่เกาหลีล่ะก็...เราแย่แน่”

“ดูนายจริงจังเชียวนะ”ชางมินกระเซ้าเพื่อนรักพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ “...ฉันไม่เคยเห็นนายเครียดเท่านี้มาก่อนเลย คยูฮยอน”

“อี ทงเฮจะเดินทางไปที่จีนในอาทิตย์หน้า...”คยูฮยอนเอ่ยต่อไม่สนใจเพื่อนสนิทที่เง้างอด “...ผมคิดว่าจะไปที่จีนในวันพรุ่งนี้”

“รองประธานของไลอ้อนจิวเวอร์รี่จะไปจีนเองเลยอย่างนั้นเหรอ” ชางมินทำตาโตก่อนจะหัวเราะเบาๆ “...ให้ฉันไปเองก็ได้ งานนายเยอะจะตาย”

“ตำแหน่งรองประธานของฉันจะทำให้เราได้เปรียบมากกว่าโรสมาร์ค...”คยูฮยอนเอ่ยเสียงราบเรียบ “...และเราต้องได้ตลาดที่จีนก่อนโรสมาร์คด้วย”

“พี่ซีวอน ตอนนี้น้องของพี่น่ากลัวเป็นบ้าเลยว่ะ”ชางมินหันมาฟ้องประธานบริษัทเบาๆ

“ฉันเห็นด้วยกับคยูฮยอน...”ซีวอนเอ่ยเสียงเบา “...ไม่มีใครรู้จักอี ฮยอกแจได้เท่าฉัน และไม่มีใครรู้จักอี ทงเฮได้เท่าเขา ส่วนคิม คิบอมที่อยู่ที่นี่...คงต้องให้เป็นหน้าที่ของนาย คิบอมเป็นคนฉลาด แต่เขาคงอ่านนายไม่ออก ถ้าพวกฉันกลับมา ฉันหวังว่าจะได้รับข่าวดีที่เกาหลี”

“ว้า~ ไปเที่ยวกันหมดเลย ให้ผมนั่งแกร่วที่เกาหลีคนเดียวเนี่ยนะ”

“ซึงฮยอนก็อยู่ด้วย นายไม่ต้องห่วงหรอก”

“ห่วงมากเลยเหอะ! เห็นหน้าหมอนั่นแล้วผมกลัวว่าจะถูกฆาตกรรมชะมัด!!”ชางมินลูบแขนอย่างเสียวไส้เล็กๆ เรียกรอยยิ้มจากคนอีกสองคนได้จางๆ

**

“...เลยเอามาฝากไว้ที่ผม”เยซองเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ สิ่งที่เห็นได้คือรอยยิ้มแห้งๆของผู้ปกครองเด็กเล็กที่กำลังอ้าปากงับวุ้นอย่างเอร็ดอร่อย

“คุณหมอช่วยผมหน่อยเถอะนะครับ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆผมไม่ฝากมินโฮไว้กับคุณหมอหรอก...”ซีวอนเอ่ยอย่างเว้าวอน “...ผมกับคยูฮยอนต้องบินไปต่างประเทศอย่างเร่งด่วน ส่วนชางมินก็งานล้นมือจนแทบไม่มีเวลาหายใจ จะพาเขาไปด้วยก็ห่วงเรื่องสุขภาพ ส่วนคนอื่นๆผมก็ไว้ใจให้เขาช่วยดูแลแก้วตาดวงใจไว้ไม่ได้หรอก”

เยซองอ้าปากค้างมากกว่าเก่า เขาเองก็ใช่ว่าจะเป็นญาติสนิทมิตรสหายกับชเว ซีวอนหรอกนะ แค่เป็นคนทำคลอดลูกรัก เป็นหมอประจำตัวมินโฮ แถมพูดคุยกันถูกคอเลยสนิทกันเป็นพิเศษ แต่นี่ถึงกับฝากลูกไว้ให้เลี้ยงระหว่างที่เจ้าตัวไม่อยู่ เป็นใครก็ต้องอึ้งเป็นธรรมดา

“แล้วทำไมคุณไม่ฝากให้คุณตาเขาเลี้ยงล่ะครับ”

“ผมกลัวคุณชองจะว่านี่ครับ...”ซีวอนเอ่ยเศร้าๆ “...กว่าจะได้เลี้ยงเขา คุณก็รู้ว่าผมต้องลำบากขนาดไหน ถ้าขืนเอาไปฝากไว้กับพ่อตาล่ะก็ ได้โดนฝ่ายนั้นยึดไม่ยอมปล่อยให้ลูกกลับมาหาผมแน่”

คราวนี้เยซองถึงกับร้องอ๋อ เขาพอจะรู้ว่าอีกคนมีปัญหากับพ่อตาตัวเองไม่น้อย และกว่าที่จะได้เลี้ยงดูเจ้าหนูนี่ก็แทบกระอักเลือด ชเว ซีวอนต้องพิสูจน์ตัวเองนับปี แถมต้องอาศัยแรงเกลี้ยกล่อมจากคนนอกอย่างเขาอีก คุณชองถึงจะยอมให้หลานชายคนเดียวมาอยู่ในความดูแลของผู้เป็นบิดา

เรียกว่ากว่าจะได้มินโฮมา...เลือดตาแทบกระเด็นเลย

“อ่า ผมเข้าใจแล้ว เดี๋ยวจะให้คนที่บ้านช่วยเลี้ยงให้ก็แล้วกันนะฮะ”เยซองเอ่ยพร้อมแย้มรอยยิ้มน้อยๆ

“ขอบคุณครับ ผมต้องรบกวนคุณหมอแล้วล่ะ”ซีวอนยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนจะคุกเข่าลงไปให้ดวงหน้าอยู่ระดับเดียวกับเจ้าหนูน้อย มินโฮทำตาแป๋วใส่บิดาอย่างน่ารัก

“เป็นเด็กดี อย่าดื้ออย่าซนกับคุณหมอนะลูก แล้วพ่อจะซื้อของฝากกลับมาให้จากญี่ปุ่นนะครับ”

เจ้าตัวเล็กไม่ทราบว่ารู้ความหรือไม่ หรือสนใจแต่วุ้นมะพร้าวที่อยู่ในจาน เจ้าตัวพยักหน้ารับหงึกหงัก พร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะเอียงหน้าหอมแก้มผู้เป็นพ่อทีสองทีอย่างน่ารัก

“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณซีวอน ผมจะดูและมินโฮอย่างดีเลย”เยซองเอ่ยพร้อมยิ้มจนตาปิด

ชเว ซีวอนมองลูกชายตัวเองอย่างอาลัยเพียงขณะ ก่อนจะยิ้มกว้างรับคำคนเป็นหมอ ร่างสูงเดินออกไปโดยที่ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยทางโทรศัพท์ของหมอหนุ่ม

“อึนฮยอกเหรอ? นี่นายช่วยฉันเลี้ยงเด็กหน่อยสิ...พอดีคนไข้เขาเอาลูกมาฝากไว้น่ะ”

**

“อะไรนะ!?”ฮยอกแจหันขวับเมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากของคนคาบข่าว

“นายฟังไม่ผิดหรอก ซีวอนกับคยูฮยอนเตรียมบินไปต่างประเทศพรุ่งนี้ ประเทศเดียวกับนายและทงเฮนั่นแหละ สายที่สายการบินเขาบอกมา ไฟล์ของสองคนนั่นออกแล้วด้วย”คิบอมเอ่ยพร้อมยื่นเอกสารให้อีกฝ่าย

ฮยอกแจรับมาก่อนจะกำแน่นเมื่ออ่านข้อความจบ

“เรื่องการเดินทางของพวกฉัน...มันเป็นความลับของบริษัทไม่ใช่เหรอ แล้วเจ้าพวกนั้นรู้ได้ยังไง”

ดวงตาสีดำขลับและดวงตาสีอำพันสบกันเพียงครู่ขณะ ก่อนที่คำๆหนึ่งจะปรากฏในหัวสมองพร้อมๆกัน

...เกลือเป็นหนอน...

“จุนกิ...”ฮยอกแจกระชากประตูเปิดก่อนเรียกเลขาส่วนตัวเสียงดัง “...เรียกอี ทงเฮมาหาฉัน และช่วยเลื่อนไฟล์การบินให้เร็วขึ้นด้วย คืนนี้ได้ยิ่งดี!”

“ครับ”เลขาหนุ่มตอบก่อนจะหันมากดโทรศัพท์

ฮยอกแจหันมา ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนเมื่อบอกคนที่ยังอยู่ในห้อง

“ฉันคงต้องฝากโรสมาร์คไว้กับนายสักพัก”

“นายไปเถอะ...”คิบอมเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน “...ไปให้สบายใจ งานทางด้านนี้ฉันจะจัดการเอง อย่าห่วงเรื่องที่เกาหลีเลยนะ”

“คิบอม...ฉัน...”

ฮยอกแจนิ่งไปนิด ก่อนจะกระชากอีกคนเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยเสียงเหี้ยม

“ฝากหาตัวหนอนด้วยนะ”

**

ขอโทษที่มาอัพช้าคับ ตอนนี้ไรเตอร์กำลังเตรียมทำโอพีวีฉบับเต็มของโรสซินอยู่ -..-/

และตอนนี้ไรเตอร์ก็แต่งเรื่องสั้น (น่าจะสั้นเนอะ - -) ของคู่ KyuHae โดดๆเดี่ยวๆครั้งแรกด้วย *--* (ความจริงไรเตอร์เป็นคยูเฮมานานแล้วล่ะ - -)

เลยเอามาฝากเผื่อใครอยากติดตาม แต่ตอนนี้ไรเตอร์ต้องไปปั่นวอนฮยอกก่อนสิเนอะ - -;;

http://writer.dek-d.com/chamachu/writer/view.php?id=789279

คยูเฮเรื่องแรกของไรเตอร์ ถ้ายังไงฝากติชมด้วยฮับ >w<//