ตอนที่ 14 : -12-
“คิดถึงจังเลย~”
เสียงออดอ้อนของคนสวย ที่ตอนนี้กำลังเอานิ้วเกลี่ยแก้มใสที่ออกจะเจ้าเนื้อน้อยๆของน้องชายตัวเอง แววตาของคนเป็นพี่ครานี้สดใสยิ่งนัก สำหรับการพบเจอกันครั้งแรกในรอบหลายเดือนของพวกเขาสองพี่น้อง จัดการโน้มคออีกฝ่ายลงมาหอมฟอดใหญ่เป็นการตบท้าย โดยไม่แคร์เลยว่าคนมองจะมีสีหน้าเช่นไร
อึนฮยอกที่มองภาพคนสองคนนั้นนิ่งงัน ขณะที่คิบอมนั้นยิ้มกว้าง ดึงอีกคนเข้ามากอดจนจมอกในวงแขนที่ใหญ่กว่า แสดงให้เห็นถึงความผูกพันที่ลึกซึ้งของคนสองคนจนคนมองรู้สึกเจ็บลึกในอกอย่างน่าประหลาด
“เข้าโซลมาทำไมไม่บอกฉัน จะได้ลงไปรับ...”ฮีชอลยกมือขึ้นลูบแก้มน้องชายตัวเอง เอ่ยเสียงอ่อนโยน “...ถ้าหากวันนี้ฉันไม่บังเอิญมีธุระต้องกลับมาบ้าน ก็คงจะไม่ได้เจอนายเลยใช่ไหม”
“ผมก็กะจะมาให้พี่เซอร์ไพร์เล่นไง คิดหรือไงว่าน้องคนนี้จะไม่อยากเจอพี่...”จมูกโด่งก้มลงกดที่แก้มใส จนฮีชอลหัวเราะคิก “...ใครจะไม่คิดถึงคนสวยๆอย่างพี่บ้างล่ะ”
“ปากหวาน...”นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นมาแตะริมฝีปากหยักสวยของคนเป็นน้อง ทำตาเจ้าเล่ห์ “...มีธุระอย่างอื่นมากกว่า ก็บอกพี่มาเถอะ อุ๋ย!”
ร่างระหงชะงักทันควัน เมื่อเหลือบมาสะดุดสายตาที่ร่างบอบบางที่ยืนนิ่ง เบิกตากว้าง...เกือบจะเข้าไปทักทายอย่างเคยซะแล้ว ถ้าหากสติไม่รั้งเขาเอาไว้เสียก่อน ตอนนี้อี ฮยอกแจไม่น่าจะอยู่กับคิม คิบอมนี่น่า...
“เขา...”ฮีชอลชี้มาที่ร่างเล็กอย่างเป็นคำถาม ก่อนจะมองหน้าน้องชายตัวเอง
คิบอมพยักหน้าโอบเอวบางของพี่ชายตัวเองเอาไว้แนบแน่น วางคางบนไหล่บอบบางโดยให้แผ่นหลังของอีกคนแนบสนิทกับอกแกร่ง ก่อนตอบเสียงนุ่ม
“แฝดคนน้องของฮยอกแจไงครับ ชื่ออึนฮยอก...”
“ตายจริง...”ฮีชอลทำเสียงเบาหวิว ก่อนจะผละจากอีกคนเดินมาประคองดวงหน้าสวยหวานของคู่แฝดรุ่นน้องคนสนิทแล้วยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น “...เหมือนอย่างกับตัวโคลนนิ่งแน่ะ และฮยอกแจมันรู้หรือยังล่ะว่าน้องชายของมันขึ้นมาที่โซลแล้วน่ะ”
ดวงตาของคิบอมไหววูบ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างสุภาพ “รู้แล้วครับ”
ฮีชอลหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ อึนฮยอกคอย่นเมื่อเจอคนแปลกหน้าที่เข้ามากระชั้นชิด ดวงตาสีดำขลับคู่สวยของพี่ชายคิม คิบอมหรี่ลงอย่างพินิจ ก่อนจะยื่นมือออกมาทักทายตามแบบชาติตะวันตก พร้อมรอยยิ้มเจิดจ้าที่อึนฮยอกคิดว่า เขาเพิ่งจะเคยเจอคนที่สวยขนาดนี้เป็นครั้งแรก
“สวัสดี...ฉันคิม ฮีชอลจ๊ะ”
“อะ...เอ่อ”สาบาน...ว่าหน้าตาเหรอหราเป็นตกใจเล็กๆนั่นไม่ใช่สิ่งที่ฮยอกแจจะทำเป็นเลยสักนิด “...ผมอี อึนฮยอกฮะ”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาแย้มรอยยิ้มบริสุทธิ์ใสให้กับอีกคน พร้อมทั้งยื่นมือไปสัมผัสด้วยเบาๆ ฮีชอลนิ่งค้าง ก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนโยนออกมา พึมพำออกมาอย่างอ่อนใจเล็กๆ
“เชื่อแล้วล่ะว่าไม่ใช่ฮยอกแจน่ะ”
“เอ๋?”อึนฮยอกเอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย หากอีกคนก็ปล่อยให้เขายืนงง เดินไปพูดกับน้องชายตัวเองหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวพี่จะขับรถของพี่กลับบ้านนะ เราเองก็ขับตามมาด้วยล่ะ ไม่ได้กลับมาตั้งกี่ปี...พอจะจำทางถูกใช่ไหมล่ะ?”
“จำได้ครับ อย่าห่วงเลย”คิบอมยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเดินมาหาคนที่ยืนข้าง “ไปกันเถอะครับ เก็บกระถางต้นกุหลาบขึ้นรถแล้วกลับบ้านกันจะดีกว่า เป็นไงล่ะ...พี่ชายของผมสวยใช่ม้า~"
“พะ...พี่ชาย!?”อึนฮยอกมองหน้าอีกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
คิบอมหัวเราะ เลื่อนมือมากุมมืออีกฝ่ายเอาไว้แล้วยิ้มให้อย่างรู้เท่าทัน
“คิดว่าเขาเป็นคนรักของผมล่ะสิ”
“กะ...ก็...”อึนฮยอกหลุบตาลงอย่างละอาย ก็คุณกับเขาน่ะไม่ได้มีหน้าตาที่เหมือนกันเลยนี่น่า...
คิบอมเลยหัวเราะออกมาเสียงดัง หันมาขยิบตาให้คนข้างกายอย่างขี้เล่นและสื่อความหมายไปในตัว
“ผมน่ะ...ยังไม่มีคนรักหรอกนะครับ”
**
“ให้ฉันมารับที่หน้าบริษัทอย่างนี้ ไม่กลัวคนเขาจะสังเกตเห็นหรือไง”ทงเฮถามเสียงหวาน ขณะที่ขับรถเปิดประทุนพาเพื่อนรักไปยังบ้านพักตระกูลคิม ที่ป่านนี้คนอื่นๆคงจะนั่งรอกันหน้าสลอนแล้วล่ะ
ฮยอกแจดึงแว่นตากันแดดออกมาสวม ก่อนจะจุดบุหรี่สูบ
“เห็นก็ช่างสิ อย่าลืมนะว่าพวกลิ่วล้อที่นี่ไม่มีใครรู้จักนาย ส่วนพวกคนที่มันรู้จักตอนนี้ก็ถูกลากไปวุ่นวายเรื่องงานแต่งกันเสียหมด...”ร่างบางคีบบุหรี่ไว้ซอกนิ้ว ก่อนจะพ่นออกมาให้ลมพัดโบก กลุ่มควันจางหายไปปกับอากาศเช่นเดียวกับภาพมายาที่เขาแสดงต่อหน้าหลายคนในบริษัท ร่างบางแบมือใส่คนขับรถ “...แล้วไหนล่ะบัตรเชิญ?”
“พอถึงบ้านค่อยแจกพร้อมกันก็ได้ ไม่ต้องห่วง...ยังไงๆมันก็ไม่จางหายไปง่ายๆเหมือนควันบุหรี่ของนายหรอกน่า...”ทงเฮหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างรู้เท่าทัน “...นี่จู่ๆก็จุดบุหรี่สูบแบบนี้ จะต้องมีเรื่องให้คิดอีกล่ะสิท่า”
คนที่ชอบใช้ความคิดยามสูบบุหรี่หัวเราะออกมาเบาๆ “ก็แค่กำลังคิดหาของขวัญในงานแต่งงาน แล้วก็ชุดที่จะใส่ไปในงาน นายว่าฉันใส่ชุดไหนไปถึงจะดีล่ะ”
“ชุดสีดำขลิบทองของนายสิ ฉันว่าคนในงานคงวุ่นวายดีพึลึก”
“นายนี่มันไม่รู้อะไร การใส่สีดำน่ะเป็นการประกาศตัวที่โจ่งแจ้งไปหน่อย ฉันยังไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาขนาดนั้นนะ ที่สำคัญคือฉันไม่อยากโดนยามหามออกไปตั้งแต่ก้าวเข้างานด้วย ยังไง...”ฮยอกแจพ่นควันบุหรี่ออกมาอีก “...ก็อยากจะอยู่ร่วมงานจนถึงวินาทีสุดท้าย”
“งั้นเหรอ...”ทงเฮหัวเราะออกมาเบาๆ “...น่าเสียดาย ชุดนั้นราคาเหยียบล้าน เจ้าพวกนั้นไม่มีบุญตาซะนี่”
“เอาชุดสีขาวจะดีกว่า...”ฮยอกแจสรุป “...ชุดสีขาว ดีไซด์เรียบๆแต่ลวดลายเก๋ๆ ใส่กับเข็มกลัดเพชร แล้วก็แต่งหน้าอ่อนๆ หรือนายว่ายังไงดี”
“ฉันไม่ใช่ดีไซด์เนอร์น้า...”ทงเฮประท้วงเบาๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “...แต่ควอน จียงก็จะมาร่วมงานนี้ด้วย นายขอให้ไอ้หมอนั่นออกแบบเครื่องแต่งกายให้ซะเลยสิ ได้ข่าวว่าเป็นดีไซด์เนอร์คนโปรด”
ทงเฮหมายถึงดีไซด์เนอร์ประจำบริษัทโรสมาร์คที่ถูกเรียกตัวมาเพื่อนดูเครื่องเพชรของฝ่ายเจ้าภาพงานโดยเฉพาะ งานนี้ไม่ได้แค่ความสนุกสนานเป็นการส่วนตัวของใครบางคนด้วย แต่เป็นการสืบหาข้อมูลเล็กๆระหว่างบริษัทคู่แข่งทั้งสองบริษัท ไลอ้อนจิวเวอร์รี่จะต้องอวดเครื่องประดับอันเป็นงานเอกและสินค้าที่จะเป็นยอดขายของตนเองในงานนี้แน่ๆ พอๆกับโรสมาร์คที่ประกาศศักดา...โดยการพาพวกหัวกะทิเข้าร่วมในงาน เป็นการหยั่งเชิงด้านธุรกิจที่จะมีผลประโยชน์อื่นๆตามมา
“จียงเหรอ...”ฮยอกแจยกมือลูบคางเหมือนครุ่นคิด “...นายว่าภายในอาทิตย์เดียว หากฉันสั่งให้ไอ้หมอนั่นออกแบบเข็มกลัดเพชรอันเล็กๆที่มันเข้ากับชุดฉัน มันจะทำทันไหมน้า”
“ดูนายจะพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวในงานนี้จังเลยนะ...”ทงเฮถามกลั้วเสียงหัวเราะ “...นี่ตั้งใจจะแข่งกับตัวเจ้าสาวเลยใช่ไหมเนี่ย”
“เปล่า...”
ฮยอกแจเหยียดยิ้ม...
“...แต่ตั้งใจจะไปเป็นเจ้าสาวเองเลยต่างหาก”
**
“เรามารอรับใครเหรอครับ”คิบอมถามพี่ชายตัวเองเสียงนุ่ม หลังจากที่เขาปล่อยให้อึนฮยอกอยู่ทำความคุ้นชินกับแม่บ้านที่บ้านพักของตนเอง โดยที่เขาต้องถูกฮีชอลลากตัวมารอรับคนของตระกูลคิมพร้อมคนของตระกูลปาร์คอันเป็นคู่ควงคนล่าสุด
ฮีชอลหลุบตามองนาฬิกา เกาะรั้วยืนอยู่ข้างๆปาร์ค ยูชอนที่กำลังชูป้าย งานนี้ปาร์ค มยองซูพี่ชายของเจ้าตัวก็มาด้วย
“ไอ้ถึก ไอ้กลม ไอ้สวย แล้วก็ไอ้บ้าที่ฮยอกแจไปเก็บตกมันตามหลืบที่แอลเอ...”ฮีขอลยกมือขึ้นเท้าแขน พร้อมกับโน้มตัวพิงเหล็กเย็นๆ “อย่าถามฉันนะว่าทำไมพวกมันถึงได้มากันยกเซต”
ไม่ต้องถาม...คิบอมก็พอจะรู้แหละว่าแต่ละคนที่พี่ชายตัวเอ่ยมา กำลังจะมางานวิวาร์สะท้านวงการที่แม้แต่เขาก็ถูกบังคับให้ไปเข้าร่วมอย่างช่วยไม่ได้ ร่างสูงหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างพี่ชายตัวเอง“แล้วฝ่ายพี่ยูชอนล่ะครับ”
ปาร์ค ยูชอนหันมาเอ่ยเสียงนุ่มอย่างเป็นมิตร “น้องชายน่ะ แล้วก็เอ้อ ลูกพี่ลูกน้อง”
“ลูกพี่ลูกน้อง?”ฮีชอลเหลือบตามองคนข้างกาย “...ฉันนึกว่าน้องชายของนายจะมาแค่คนเดียวซะอีก”
“นั่นสิ...”ปาร์ค มยองซูพี่ใหญ่ของตระกูลเป็นฝ่ายตอบ “...ถ้าริกกี้มาแค่คนเดียวฉันก็ดีใจนะ แต่ไอ้คนที่มันพามาด้วยนี่ฉันล่ะไม่อยากจะมองหน้ามันเลยจริงๆ เป็นอีเห็นในหมู่หงส์ชัดๆ”
“ขนาดนั้นเชียว...”ฮีชอลเออออขณะที่เบือนสายตากลับไปยังช่องรับส่งผู้โดยสาร คนจำนวณหนึ่งที่เดินเข้ามาตามป้ายทำเอาร่างระหงอุทานออกมาเบาๆอย่างตกตะลึง “...อ้าว มากันหมดแล้วนี่ อุ๋ย!!!”
คิบอมเบือนสายตาสงสัยมาที่พี่ชายของตัวเองที่หยัดตัวยืนขึ้นทันควัน ดวงตาคู่สวยนั้นจับจ้องคนมาใหม่โดยไม่ลดละ ก่อนจะกระโดดข้ามรั้วเหล็กแล้ววิ่งตรงไปยังกลุ่มคนทั้งหก วิ่งผ่านคิม ยองอุนญาติผู้น้องคนสนิทที่ยิ้มรับ เชิดใส่ทั้งคิม แจจุงและคิม จุนซูจนสองพี่น้องต้องเหลียวหลังมามองตาม ก้มหัวผ่านวงแขนของควอน จียงที่อ้าแขนรับบ่งบอกถึงความเฟรนลี่สุดๆของเจ้าตัว และปาร์ค ยูฮวานหรือริกกี้ที่ทำหน้างงที่จู่ๆคนสวยคนนึงก็พุ่งเข้ามาใส่
“อีทึกกกกก!! คิดถึงจังเลย!!”
คนอื่นๆแทบจะร้อง ‘ห๊า’ ออกมาเป็นเสียงเดียวกัน เมื่อร่างระหงของฮีชอลพุ่งตัวใส่หนุ่มปาร์คที่เดินมาคนสุดท้ายและกำลังทำหน้าเหรอหรา ประมาณว่าเราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ ตรงข้ามกับคิม ฮีชอลที่ดูดีใจถึงขีดสุด ซบหน้าลงบนบ่าของชายหนุ่มร่างโปร่ง ผิวขาว หน้าคม ตาสวย เหมือนรู้จักกันมานานจนนับชาติได้
“พี่ฮีชอล!...”คิบอมตะโกนเรียกพี่ชายตัวเอง “...นั่นใครน่ะฮะ”
หรือจะถามก็คือ คนของตระกูลคิมอยู่นี่กันหมด แล้วตัวเองกลับวิ่งไปกอดใครไม่ทราบ
คนที่กำลังลวนลามหนุ่มหล่อที่กำลังยืนงงหันมาเอ่ยเสียงดังฟังชัดกับคิม คิบอมอย่างไม่อายใคร
“อ้าว! ก็ว่าพี่พี่เขยของนายไงล่ะ คนนี้เนี่ยแหละตัวจริงของพี่~”
คราวนี้ไม่ได้มีแต่คิบอมผู้จู่ๆได้รู้จักกับพี่เขยตัวเป็นๆที่อ้าปากค้าง ขนาดปาร์ค ยูชอนที่เป็นญาติผู้น้องของคนถูกลวมลามก็อ้าปากค้างไปตามๆกัน จะพ่วงความรู้สึกนอกเหนือจากความตกใจเข้ามาหน่อยก็คืออาการวิญญาณหลุดออกจากร่างอย่างกู่ไม่กลับ เพราะจู่ๆก็โดนสลัดรักอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก็แบบว่ามันช็อกและโคตรจะโซแซด...คิม ฮีชอลหันไปควงคนใหม่อย่างหน้าด้านๆต่อหน้าคนเก่าแบบนี้ห้อยศรีเจ็บปวดที่สุด
แต่คำพูดต่อมาของปาร์ค จองซูก็แก้แค้นให้ญาติผู้น้องอย่างทันท่วงที
“เรา...”
ฮีชอลหันมามองอย่างหยาดเยิ้ม...
ปาร์ค จองซูคลี่ยิ้มออกมาอย่างสำนึกผิด
“...เคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ”
คนอื่นๆรู้สึกว่า...เหมือนได้ยินเสียงหนังหน้าของฮีชอลแตกเป็นกระจกโดนทุบเลยล่ะ...
**
เสียงหัวเราะของคนสี่คนประสานดังคับบ้าน ขณะที่คิม ฮีชอลกำลังกอดหมอนนอนสะอื้น ใช่...อ่านไม่ผิดหรอก เจ้าตัวโคตรจะช็อกโลกมากๆเมื่อกลายเป็นบุคคลที่ถูกลืมเลือน ใครๆก็รู้ว่านางพญาเคะอย่างท่านคิม ฮีชอลคนนี้จะเด่นสะดุดตาเมะทุกคนมากๆ เรียกว่าฮอตสุดๆในหมู่คนในวงการเลยด้วยซ้ำ ไม่มีใครสามารถปฏิเสธนางพญาได้ ไม่มีใครไม่ชื่นชมคนสวยอย่างคิม ฮีชอล และไม่มีใครไม่หลงใหลได้ปลื้มเมื่อแม่นางกวางผู้นี้ได้ยกเขาให้เป็นคู่ควงคนหนึ่งในรอบหนึ่งเดือน
ใช่...
...เพราะงั้นการถูกเมะที่ตัวเองหมายตาทำท่าจะจำความหลังครั้งยังหวานชื่นไม่ได้จึงนับเป็นเหตุการณ์ที่เวรี่ๆช็อกมากๆ...อะฮึก
“พวกแกจะหัวเราะอะไรกันมากมาย ห๊ะ!!!?”สุดท้ายท่านฮีชอลก็ระเบิดลงโดยการปาหมอนที่รองรับน้ำตาใส่หน้าวงเมาท์ที่แตกกระเจิงกันไปคนละทิศ หากไม่กี่วินาทีเสียงหัวเราะก็ประสานกันได้อย่างเพราะพริ้ง ดูจะดังขึ้นมากกว่าเก่าเหมือนสมน้ำหน้าเจ้าของบ้านอย่างไรอย่างนั้น ดูดู๋ดู...ขนาดคิบอมมันเป็นน้องชายแท้ๆและเจ้าของบ้านอีกคนนึง มันยังไม่กล้าหัวเราะเยาะเลย
“ก็มันขำนี่พี่~”ฮยอกแจกุมท้องของตัวเองน้อยๆ ขณะที่อธิบายสาเหตุของอาการประหลาดที่เรียกว่าขำไม่หยุดของก๊กตน “...ใครจะนึกว่าพญากวางที่ดีดกลับพวกเก้งเสียจนกระจัดกระจายจะมีวันนี้กับเขาด้วย”
“โหๆ ฮยอกจี้! นายต้องเห็นสีหน้าของพี่ฮีชอลตอนนั้นนะ หน้าน่ะยังยิ้มอยู่แต่ขานี่แทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นเลยว่ะ ฮี้ยะฮ่าๆๆๆ ขำที่ซู้ดดดดดดดดดดด!!!”
เจ้าของเสียงแปดหลอดชื่อว่าคิม จุนซูเป็นเหยื่อรายแรกที่ฮีชอลได้ทำเครื่องหมายในใจเอาไว้ว่า ข้าพเจ้าจะต้องเอาระเบิดตอปิโดยัดปากมันให้จงได้ พอเงียบแล้วจะไม่ลังเลปาดคอเหยื่อรายที่สองเลยแม้แต่น้อย
“ทำท่าแบบนี้นะๆ”ควอน จียง...ผู้ไม่เคยรู้ตัวว่าเป็นเหยื่อรายที่สอง ทำท่าล้อเลียนได้เหมือนปิ๊ ที่เรียกว่าเหมือนปิ๊ก็เพราะมันไม่เปี๊ยบ ไม่เปี๊ยบก็ตรงที่เจ้าตัวใส่ท่าทางลงไปจนโอเวอร์แอคติ้ง และอี ฮยอกแจ กับอี ทงเฮ และคิม จุนซูก็ขำแบบโอเว่อร์แอ้กติ้งเช่นกัน
คนอื่นๆน่ะมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่เจ้าจุนซูผู้ที่เสร่อไม่ยอมกลับไปพักที่โรงแรมพร้อมกับคิม แจจุงผู้พี่ของมันเนี่ย นับเป็นผู้ที่มีดีกรีเสียงที่น่ารำคาญที่สุดในตระกูลคิม หัวเราะออกมาทีโลกจะแตก หัวเราะกี่ครั้งก็รั้งแต่จะสร้างความหนวกหูให้แก่ทุกคนที่อยู่รอบข้าง ยกเว้นคนพวกนั้นจะขำไปกับมัน...
แต่คิม ฮีชอลขำไม่ออก และเป็นเหยื่อของการถูกหัวเราะเยาะในครั้งนี้ด้วย...
อย่านะพวกแก...
ย่าพี้กัญชากับใบกระท่อมให้มันมากเกินขนาด...
เพราะเดี๋ยวแม่จะโดฟยาม้าแล้วหยิบมีดมาฆ่าปาดคอพวกแกทั้งสี่หน่อให้หมดก๊กเลย...
ถึงตอนนั้นแม่จะฟันให้เป็นหน่อไม้เลยคอยดู!
ทงเฮที่มีสติที่สุดในสี่คน เริ่มกระตุกเสื้อฮยอกแจและคนอื่นๆเมื่อเห็นสายตาของรุ่นพี่คนสวย ก่อนจะวางบัตรเชิญที่น่าจะเป็นจุดสนใจอันยิ่งยวดของทุกคนลงกลางวง ซึ่งได้ผล แต่ละคนก็คว้าหมับแล้วเพลาอาการหัวเราะลงทันควัน ควอน จียงเริ่มต้นด้วยการวิจารณ์แบบพอเหมาะกับการเป็นนักออกแบบคนนึง
“การ์ดหวาน และหรู หอมฟุ้งแบบนี้ท่าทางฝ่ายหญิงจะเป็นคนเลือกมากกว่าฝ่ายชายนะครับ”
“แปลว่างานนี้ทั้งงานฝ่ายเจ้าสาวคงจะเป็นคนเตรียมการทั้งหมดเลยล่ะสินะ...”ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นสูง คาบการ์ดเชิญเอาไว้ในปากพลางครุ่นคิด “...ด้วยนิสัยของยัยนั่น งานนี้ต้องจัดแบบโอเวอร์เอามากๆ แล้วคนที่จะเชิญมาในงานนี้คงจะเป็นคนดังระดับแนวหน้าของประเทศ”
“ให้ฉันช่วยไปสืบไหมล่ะว่าใครมันถูกเชิญมางานนี้มั่ง”คิม จุนซูกระตือรือร้นขึ้นมาทันควัน “....พี่ยุนโฮก็เป็นคนของตระกูลชองระดับแถวหน้า เรื่องกล้วยๆแค่นี้ให้พี่แจจุงสืบให้ได้อยู่แล้วล่ะน่า”
“นายไม่สมควรจะเอ่ยสองชื่อนั้น...”ทงเฮปรามพลางตวัดตามองฮีชอลที่นั่งกึ่งนอนอยู่ในโลกส่วนตัวอยู่ไม่ไกล
ใครๆก็รู้ว่าชอง ยุนโฮที่พูดถึงเคยกิ๊กกับคิม ฮีชอลมาก่อน ก่อนที่จะเบนหัวเรือไปหาท่าเรือที่มีคิม แจจุงผู้เป็นญาติผู้น้องของแฟนจ๋าเป็นผู้รอรับ เหตุการณ์นี้ทำให้คิม ฮีชอลถึงขั้นช็อกโลกอย่างสุดๆ ชนิดมองหน้าไม่ติดกับญาติผู้น้องของตัวเองเลย ปล่าว...ถ้าหากคุณจะคิดว่าฮีชอลรับไม่ได้ที่แฟนของตัวเองได้เลิกกับตนแล้วหันไปคบกับน้องชายของตัวเองแทน คนอย่างฮีชอลไม่สนใจอยู่แล้วว่ากิ๊กคนที่เท่าไหร่พอเลิกกันไปมันจะเบนหัวเรือไปหาใคร และต่อให้คนๆนั้นเป็นน้องชายแท้ๆฮีชอลก็จะยังอ้าแขนรับได้อย่างเฟรนลี่สุดๆ
แต่ที่ท่านฮีชอลรับไม่ได้...
นั่นเป็นเพราะไอ้โง่ยุนโฮมันดันเป็นคนบอกเลิกแทนที่จะเป็นเขา...
เส้นทางเดินเรือตามวิถีชีวิตกวางที่มีมานานกว่ายี่สิบปี คิม ฮีชอลไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยเพราะการถูกเก้งตัวไหนบอกเลิกมาก่อนเลยสักนิด และต่อให้คบกิ๊กมาเป็นร้อย เจ้าตัวก็มาดมั่นมาโดยตลอดว่าจะไม่มีไอ้เก้งหน้าโง่ตัวไหนมันจะยอมบอกเลิกเขาก่อนเช่นกัน เพราะฉะนั้นชอง ยุนโฮมาทำร้ายกันแบบนี้เท่ากับว่ามันได้หยามหัวใจกันชัดๆ
ชอง ยุนโฮที่รู้จักนิสัยของเขาดีมันน่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าอยากเลิกคบกันเร็วๆก็กระซิบบอกเขาก็ได้ ให้เขาเป็นฝ่ายพูดขอเลิกเอง ไอ้หน้าหมีนัมเบอร์ทู(นัมเบอร์วันคือคังอิน)มันทำแบบนี้ กิ๊กคนก่อนๆของเขามันไม่พร้อมใจกันหัวเราะเป็นภาษาปาปิกาโห้เลยรึยังไง
ด้วยเหตุที่ถูกลูบเหลี่ยมของพญากวาง...ทั้งชอง ยุนโฮหรือแม้แต่คิม แจจุงที่เคยสนิทชิดเชื้อกับคิม ฮีชอลเพราะเป็นพวกนกหงส์หยก...รักสวยรักงาม และชอบส่องกระจกเหมือนกัน ก็ไม่มีใครเข้าหน้าเขาติดเลยสักนิด เพราะฉะนั้นแทนที่จะได้มาค้างอ้างแรมที่บ้านตะกูลคิมอย่างสะดวกสบาย แจจุงเลยต้องระเห็จไปนอนโรงแรมห้าดาวแทน เพื่อกันโดนใครบางคนอาละวาดใส่ แค่ที่สนามบินก็เขม่นหน้ากันพอแล้ว...
และงานนี้ก็รู้ๆกันอยู่ ว่าแจจุงที่แทบจะเก็บตัวพอๆกับคิม คิบอมยอมเสนอหน้ามาออกงานก็เพราะว่าจะได้ทำความรู้จักคนในตระกูลชองที่เป็นญาติฝ่ายเจ้าสาวให้ครบถ้วน เพื่อที่ตนเองจะได้ก้าวเข้าไปเป็นสะใภ้ของบ้านนั้นโดยสนิทใจ เพราะฉะนั้นเลยยิ่งทำให้คิม ฮีชอลหมิ่นขี้หน้าเข้าไปเป็นทวีคูณ
รักเขามันแช่มชื่น...รักเรามันเป็นอดีต...ถึงกูจะไม่เคยรักมึงเลยก็เหอะ แต่พวกมึงทำกับกูแบบนี้กูโคตรจะเจ็บใจเลยเว้ย!!
“เหอะ!!”
ฮีชอลลุกพรวด แล้วเดินออกจากห้องไปก่อนจะเมามลพิษทางเสียง แล้วเผลอลุกขึ้นมาฆ่าปาดคอใครเข้าซะก่อน คนที่เหลือมองส่งตามก่อนพร้อมใจกันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แบบนี้ก็พูดจาอะไรกันได้ถนัดปากขึ้นแล้วล่ะ
“เอาสิ...”ฮยอกแจพยักหน้ารับ “...ฉันเองก็จะได้เตรียมตัวถูกด้วย ว่าแต่...”
ร่างบางหันมาหรี่ตากับอีกคน ถามสิ่งที่ค้างคาใจ
“...ทำไมนายถึงมาร่วมงานนี้ด้วยล่ะ”
ใช่...แปลกที่คิม จุนซูจะเก็บกระเป๋าเพื่อมาร่วมงานแต่งงานของคนแปลกหน้า เพราะรายนี้มันไม่มีราชกิจในงานเหมือนควอนจียง ไม่มีหน้าที่ของหัวใจเหมือนคิมแจจุง และไม่จำเป็นต้องเปิดตัวเท่าคิม คิบอมผู้เป็นน้องชายรองประธานบริษัท หรือว่าคิม ยองอุนที่จะมาเปิดบริษัทใหม่ในประเทศเกาหลี แต่ที่เจ้าตัวยอมขยับตูดมาร่วมงานจนถึงขั้นลงทุนถ่อสังขารมาไกลจากต่างประเทศ จุดประสงค์หลักก็คงจะไม่ใช่แค่เพราะคิดถึงเพื่อนร่วมสนุกอย่างอี ฮยอกแจแน่ๆ
“ก็ฉันอยากจะมาไว้อาลัยระยะยาวให้กับเหยื่อของนายน่ะสิ”จุนซูตอบพร้อมหัวเราะคิกคัก “...ใครๆก็รู้ว่าถ้าหากนายหมายตาเหยื่อรายไหนเอาไว้ ไม่มีใครจบลงด้วยศพสวยๆแน่ๆ นี่ฉันเตรียมชุดขาวมางานแต่ง กับชุดดำมางานศพเลยนะ”
ใช่...นิสัยของคิม จุนซูคือรักสนุก...
ยิ่งเจ้าตัวรู้ว่าฮยอกแจจะทำการแก้แค้นเจ้าของงานแต่งก็ยิ่งฟันธงได้เลยว่างานนี้ทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวมันต้องมีเฮแน่ๆ
คาดเดาได้เลยจากนิสัยแค้นฝังหุ่นเหมือนตุ๊กตาแช็กกี้ที่มันมีมาแต่กำเนิด...
แค่คิดก็น่าสนุกยิ่งกว่านั่งชมบอลโลกอยู่บ้านแล้วล่ะ หึหึ
“ถ้าอย่างนั้นฉันมีงานสนุกๆให้นายทำอย่างนึง อยากจะทำไหมล่ะ”ฮยอกแจหรี่ตาลงอย่างเจ้าเล่ห์ และเพื่อนผู้รักสนุกคนนี้ก็รีบพยักหน้ารับแล้วถามอย่างกระตือรือร้นที่สุด
“อะไรๆๆ อะไรเหรอ”
ฮยอกแจกระดิกนิ้วให้อีกคนก้มหน้าลงมาก่อนกระซิบกระซาบกันเสียงเบา ทงเฮมองแล้วถอนหายใจ เริ่มจะจับเค้าความหายนะของงานแต่งงานได้เลยล่ะ
“ท่าทางสนุกกันใหญ่เลยนะครับ”คิบอมเดินถือถาดขนมหวานออกมา พร้อมแจกรอยยิ้มตรึงใจให้กับทุกคน
อี ทงเฮชะงักงัน นั่งนิ่งเหมือนโดนมนต์สะกด เมื่อผู้มาใหม่เดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“สบายดีหรือเปล่า...ทงเฮ”เสียงถามไถ่แฟนเก่าของตัวเองอย่างอ่อนโยน เจ้าตัวเป็นเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ยังมีรอยยิ้มและความอ่อนโยนให้กับเขาและคนอื่นๆ
“แหม~ พอมาถึงก็พูดกับแฟนเก่าก่อนใครเพื่อนเลยนะ”ฮยอกแจค่อนคอดขึ้นอย่างหมันไส้ ก่อนจะเบือนหน้าไปยิ้มกริ่มกับทั้งจุนซูและจียง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ “...น่าอิจฉาคนมีแฟน”
“ไม่เอาน่าฮยอกแจ อย่างอนสิ...”คิบอมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านอี ทงเฮไปยืนอยู่ข้างหลังอี ฮยอกแจที่เชิดใส่ ก่อนจะยกมือขึ้นนวดคลึงหัวไหล่คนตัวบางเบาๆเหมือนเอาใจ “...นี่...ดูสิ ว่าใครเดินตามฉันมาน่ะ”
ฮยอกแจเบือนหน้ากลับมา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างเล็กที่ยืนค้างอยู่ที่ปากประตู จุนซูกับจียองร้องว้าวออกมาเบาๆ สีหน้าของฮยอกแจเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นทันควัน เมื่อดับบุหรี่ หยัดตัวขึ้น ยิ้มนิดๆแล้วกางแขนออกเหมือนเตรียมต้อนรับอีกคนเข้ามาไว้ในวงแขน
“อึนฮยอก...”
อึนฮยอกยิ้มหวาน ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่อ้อมกอดของคนเป็นพี่ ร่างเพรียวกอดน้องชายตัวเองไว้แน่นเป็นการทักทาย ลูบเส้นผมสีอ่อนของอีกฝ่ายแผ่วเบา
“เหมือนมากกกกกกกก!”จุนซูลากเสียงยาว บอกให้รู้ว่าเหมือนจริงๆ จียงพยักหน้าเออออ
“อย่างกับโคลนนิ่งกันมาเลยล่ะครับ”
“ความจริงก็ไม่เหมือนกันเท่าไหร่หรอก...”ฮยอกแจหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงน้องชายตัวเองลงมานั่งเคียงข้าง เอาคางเกยบนบ่าบอบบางของน้องชาย “...รู้จักสิอึนฮยอก นี่คิม จุนซูญาติของเจ้าคิบอมยังไงล่ะ แล้วก็ควอน จียง พนักงานที่บริษัทของพี่”
จียงจุ๊ปาก ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างภาคภูมิ “ไม่ใช่พนักงานธรรมดานะครับ เพราะผมเป็นนักออกแบบเบอร์หนึ่งของโรสมาร์คเลย”
อึนฮยอกได้แต่ยิ้ม ก่อนจะชะงักเมื่อหันมาเห็นดวงหน้าสวยหวานของอีกคนที่จ้องเขาเขม็ง
“นี่อี ทงเฮ...เพื่อนสนิทของพี่”ฮยอกแจแนะนำ ก่อนจะเอ่ยต่อกลั้วเสียงหัวเราะ “...แฟนของคิม คิบอม”
อึนฮยอกนิ่งงันอย่างตกตะลึง ก่อนจะพยายามคลี่ยิ้มออกมาอย่างแสนหวาน ทักทายคนตรงหน้าที่ยิ้มรับบางเบา
“นี่ฮยอกแจ...”จุนซูสะกิดเพื่อน ก่อนจะถามเสียงเจ้าเล่ห์ “...นายกอดน้องชายคนนี้ไว้ตลอดเวลา แปลว่ารักน้องมากเลยสินะ”
“ใช่...”อี ฮยอกแจเหยียดรอยยิ้มที่ทั้งงดงามและน่ากลัวในคราวเดียว “...รักมาก เพราะฉะนั้น...”
“...ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องน้องชายของฉันทั้งนั้น”
**
“เจ้านายยยยย~”เสียงควอน จียงโอดครวญ เมื่อโดนลากมายังห้างสรรพสินค้าอันดับหนึ่งของกรุงโซลที่มีชื่อเสียงเรื่องแฟชั่นมากที่สุด เรียกได้ว่ามีแฟชั่นตั้งแต่ระดับคุณป้า ยันรุ่นลูกที่นิยมนุ่งสั้นกันเลยทีเดียว “มันเมื่อยน้า~ หยุดเดินกันสักพักเถอะ”
“นายจะบ่นอะไรมากมายนะ...”ฮยอกแจหันมามองตาเขียว นี่ถ้าไม่ติดว่าจียงเป็นคนที่มีหัวอาร์ตมากที่สุด และเป็นคนตาถึงเรื่องเสื้อผ้าและแฟชั่น เขาคงไม่ลากมันมาให้บ่นกรอกหูอยู่นี่หรอก “...นี่มาช่วยกันเลือกดีกว่า ว่าชุดสีขาวชุดไหนเหมาะที่จะใส่ไปงานแต่งงานมากที่สุด”
“ระดับเจ้านายใส่อะไรไปก็สวยทั้งนั้นแหละ แต่งหน้าอีกหน่อย เซตผมอีกนิด ผมว่าแค่นั้นมันก็เจิดแล้ว~”
“แต่งานนี้ฉันอยากจะให้มันเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงราบเรียบ ขณะที่ดึงชุดสีขาวออกมาทาบตัว เขม่นมองเงาตัวเองแล้วจิ๊ปาก “...ฉันไม่ค่อยชอบสูทสำเร็จเลย มันไม่มีตัวไหนเหมาะกับรูปร่างฉันเลยสักนิด แถมดูสิจียง ดีไซด์ออกมาก็มีแต่แฟชั่นเดิมๆ!”
“ผมว่า...”ควอน จียงทำท่าคิดหนัก “...สั่งตัดดีกว่านะฮะ เดี๋ยวผมจะดีไซด์ให้เอง ของตามห้างน่ะมันเชยจะตาย!”
“งั้นก็ดีเหมือนกัน...”ฮยอกแจพยักหน้ารับข้อตกลง ก่อนจะเดินออกจากร้าน “...แล้วนายว่าฉันควรจะติดเครื่องประดับอะไรดีล่ะ เข็มกลัดเพชรดีมะ...!”
“ผมว่าเป็นดอกไม้จะดีกว่านะฮะ มีอะไรเหรอเจ้านาย”จียงชักสีหน้างุนงงเมื่ออีกคนชะงักงันเท้าที่กำลังจะก้าวเดิน ก่อนที่เขาจะโดนลากจนตัวปลิวให้แอบไปอยู่มุมตึก
ดวงตาสีอำพันหรี่ลงเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังเดินเข้าไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นเขา เลขาสาวกำลังฮัมเพลงและเลือกเครื่องประดับอย่างสบายอารมณ์
“จียง ฉันว่าเราหาอะไรสนุกๆแก้เบื่อทำกันจะดีกว่า...”ฮยอกแจกระซิบบอกคนข้างตัวเบาๆ “...เดี๋ยวนายแกล้งโทรเข้าเครื่องฉันนะ พอฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาก็รีบวางเลย”
ควอน จียงเอียงคอสงสัย เมื่ออีกคนเดินเข้าร้านฝั่งตรงข้ามอย่างสบายอารมณ์ ดูท่าเจ้านายเขากำลังสนุกอยู่เลยล่ะ...
เลขาสาวชะงักงันเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในตัวร้าน ฮยอกแจทำท่าเหมือนไม่เห็นอีกฝ่ายในสายตา เพราะหลุบตาลงมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่กำลังสั่นเพราะสายเรียกเข้า จีฮยอนรีบหลบฉาก ลอบสังเกตท่าทีของคู่อริของตนเองที่มีสีหน้ายินดียิ่งนักเมื่อเห็นว่าใครเป็นสายเรียกเข้า
ฮยอกแจกดรับ...ไม่สิ ความจริงมันคือการกดโทรออกต่างหาก เพราะควอน จียงน่ะมันกดวางสายไปแล้วเรียบร้อย ฮยอกแจทำสีหน้าระรื่น พร้อมเอ่ยเสียงอ่อนหวานกับปลายสายที่กดรับอย่างทันท่วงที
“คุณซีวอนเหรอครับ...”
จีฮยอนที่แอบฟังอยู่หูผึ่งขึ้นมาทันควัน และแน่นอนว่าทุกคำพูดนั้นมันจะต้องถูกใส่สีตีไข่แล้วนำไปรายงานให้กับชอง ฮเยอินแน่นอน
**
“นี่มันชุดแต่งงานอะไรเนี่ย!!?”
เสียงลูกค้ารายใหญ่ของร้านวีนลั่นทันทีที่ได้ลองสวมชุดแต่งงานสีขาวฟูฟ่อง
“เชย...เชยที่สุด!! อย่าบอกนะว่านี่คือแฟชั่นล่าสุดของร้านนี้น่ะ!!”
ฝ่ายเจ้าของร้านหน้าเสียกันไปตามๆกัน ขณะที่ชเว ซึงอาเดินเข้ามาลูบท่อนแขนของเพื่อน “เอาน่าฮเยอิน เธอใส่ชุดไหนมันก็สวยทั้งนั้นแหละ”
“แต่ฉันไม่ชอบชุดเชยๆแบบนี้ ฉันต้องการให้ชุดแต่งงานของฉันสวยที่สุด!!”ร่างบางประกาศกร้าว ขณะที่ผู้จัดการของร้านหน้าถอดสีแล้วรีบเอ่ยเสียงหวาน
“งั้นเดี๋ยวดิฉันจะรีบไปเอาชุดแต่งงานที่เพิ่งทำเสร็จเมื่อวานมาให้นะคะ”
“งั้นก็รีบๆไปสิ!!”
หญิงสาวหันมาตวาดลั่น ชเว ซีวอนกำลังกุมขมับนั่งอยู่ไม่ไกล ถ้าหากว่าชอง ฮเยอินไม่ชอบชุดนึงแล้ว ชุดสูทเจ้าบ่าวที่เขากำลังสวมอยู่นี่ก็คงต้องเปลี่ยนเป็นอีกชุดนึงแล้วสินะ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น เขาเลยมุ่งความสนใจไปที่หน้าจอมือถือที่กำลังโชว์เบอร์ว่าใครโทรมา เรียวปากแย้มรอยยิ้มก่อนจะรีบลุกออกจากตรงนั้น แล้วกดรับโดยไม่ยอมปล่อยให้มันดังนาน
“คุณซีวอนเหรอครับ...”เสียงหวานๆของอีกคนดังมาตามสาย “...จะโทรมาชวนผมไปทานข้าวหรือเปล่าเอ่ย”
“ฮยอกแจ...”ร่างสูงเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงนุ่ม ก่อนทำหน้าเศร้าพร้อมน้ำเสียง “...ไม่ครับ ตอนนี้ผมติดธุระอยู่น่ะ”
“เรื่องงานแต่งสินะครับ...”น้ำเสียงของอีกคนมีวี่แววผิดหวังยิ่งนัก “...ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ แต่ก็คิดถึงเหมือนกันนะ คืนนี้ไปทานข้าวกับผมที่โรงแรมแกรนฮิลตันนะครับ”
“ได้สิครับ แล้วนี่ฮยอกแจกำลังทำอะไรอยู่เอ่ย”
“กำลังวางแผนป่วนงานแต่งงานของคุณอยู่ล่ะมั้ง...”ปลายสายเอ่ยกลั้วหัวเราะมาเบาๆ ก่อนจะตบท้ายเพราะพอจะรู้ว่าอีกคนมีสีหน้าอย่างไร “...ล้อเล่นน่ะครับ กำลังเลือกเครื่องประดับอยู่นิดหน่อย ก็แหม~ คุณกำลังจะแต่งงาน เดี๋ยวก็คงจะลืมผมแล้วใช่ไหมล่ะ ยังไงก็ขอสวยแข่งกับว่าที่เจ้าสาวของคุณสักหน่อยเถอะนะครับ”
“คุณก็รู้ตัวดีนี่ครับว่าคุณสวยสำหรับผมเสมอ”
“คุณนี่...”เสียงปลายสายเข่นเขี้ยวและเง้างอนอย่างไม่จริงจังมากนัก “...กำลังจะแต่งงานอยู่รอมร่อยังจะมาปากหวานใส่คนอื่นอีกนะฮะ ผมชักนึกสงสารคุณฮเยอินเขาซะแล้วสิ”
“ผมว่าผมปากหวานแค่กับคุณคนเดียวนะ...เห้ย!!”
ร่างสูงอุทานลั่นเมื่อใครคนนึงกระชากโทรศัพท์ออกไปจากมือเขา ชอง ฮเยอินมองเจ้าบ่าวของตนเองอย่างเดือดดาล ก่อนจะแนบหูของตนกับโทรศัพท์ของอีกฝ่าย
“ฮัลโหล~...”เสียงฮยอกแจยังดังอยู่ แต่มันเปลี่ยนเป็นเสียงยียวน เหมือนรู้ว่าคนที่กำลังรับฟังอยู่นี่เป็นผู้ใด “...ซีวอน ที่รัก...ได้ยินผมไหม?”
“แก~!!!”ร่างบางในชุดเจ้าสาวกำมือแน่นอย่างกราดเกรี้ยว “...ไอ้หน้าด้าน!! คนเขากำลังจะแต่งงานอยู่รอมร่อยังมีหน้ามาโทรหาคนของฉันอีกอย่างนั้นเหรอ!!?”
เสียงหัวเราะใสๆดังมาปลายสาย ฮยอกแจทอดเสียงนุ่มละมุนเหมือนวานใจเย็นนักหนา
“ยังไม่แต่งงานกันไม่ใช่เหรอครับ ก็แปลว่าผมยังมีสิทธิ์อยู่สิ...”อารมณ์ของฮเยอินยิ่งเดือดพล่าน เมื่อรับฟังคำพูดของอีกฝ่าย “...ไม่แน่นา ผมอาจจะชิงขโมยตัวเจ้าบ่าวมาก่อนที่เขาจะตกถึงมือคุณก็ได้ คิก...แถมดูท่าเขาจะยินยอมพร้อมใจกับผมมากกว่าตัวคุณอีกด้วย”
“ไอ้หน้าด้าน! นี่แกประกาศจะแย่งผัวชาวบ้านเขาอย่างหน้าด้านๆเลยรึยังไง ห๊ะ!!?”
“จุ๊ๆๆ...”ฮยอกแจจุ๊ปากมาตามสาย “...ขอแก้ไขคำพูดนะครับ ชเว ซีวอนน่ะเขาเป็นสามีโดยพฤตินัยของผม ส่วนคนที่แย่งไปน่ะคือคุณต่างหาก และที่สำคัญคือดูท่าเขาจะไม่อยากแตะต้องคุณเลยไม่ใช่เหรอครับ”
“กะ...แก...แก...!!!”
“อะไรเนี่ย...”เสียงของอีกคนดูแคลนขึ้นมาทันควัน “...คิดคำด่าไม่ออกเลยเหรอครับ กำลังโกรธอยู่หรือเปล่า ผมขอเตือนนะครับว่าช่วยระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้บ้าง กำลังจะเป็นเจ้าสาวต้องผ่องใสนะฮะ เป็นชาวพุทธหรือเปล่า? ท่องพุทธโธเอาไว้นะฮะ พุทธ-โธ...”
“ไม่ต้องมาทำปากดีเลยไอ้กระหรี่!!”เสียงตวาดครานี้ดังลั่นร้าน “...ถ้ายังขืนหน้าด้านโทรมาหาเจ้าบ่าวของคนอื่นอีกล่ะก็...อย่ามาบอกทีหลังนะว่าฉันไม่เตือน!!!”
“ผมไม่ได้เป็นฝ่ายตามตื้อเขาสักหน่อยนะครับ...”ฮยอกแจลอยหน้าลอยตาตอบ “...และถึงจะตื้อเขาสักแค่ไหนผมก็แย่งของของคุณไปไม่ได้หรอก ถ้าเขาไม่เบื่อเจ้าของเดิม!”
“ปากดีนักนะแก!!”
“ผมไม่ได้ปากดีนะครับ แต่ปากหวาน...”ฮยอกแจยิ้มกริ่ม ก่อนจะตบท้ายด้วยคำโกหกคำโต “...หวานแค่ไหนก็ลองถามเจ้าบ่าวของคุณดูสิ เมื่อตอนช่วงเช้านี่ทำเอาผมช้ำตั้งแต่ตื่นนอนเลย”
“แก!!!”
“ฮเยอิน!!”
ชเว ซีวอนร้องลั่นเมื่ออีกคนหักโทรศัพท์มือถือเขาดังกรั๊บ ชอง ฮเยอินหันมาหาเจ้าบ่าวหนุ่มก่อนจะปามันใส่หน้าอีกฝ่ายโดยแรง ร่างสูงเบือนหน้าหลบก่อนจะหันมามองอีกคนอย่างดุกร้าว หญิงสาวผวาคว้าแขนของอีกคนเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะผละหนีไป
“ห้ามไปนะ!! พี่ห้ามไปยุ่งกับมันอีกนะ!! ห้ามไปยุ่งกับมันอย่างเด็ดขาด!!!”
ชเว ซีวอนกำหมัดแน่น หันมามองดวงหน้าดื้อดึงของอีกฝ่ายแล้วข่มอารมณ์ สะบัดแขนก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงที่โต๊ะรับรองของทางร้านโดยไม่สนใจใดๆอีกเลย ฮเยอินหันไปตวาดใส่พนักงานของร้านที่มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“มองอะไร!! มีงานก็ไปทำสิ!!”
ร่างบางหอบหายใจด้วยความโกรธ แม้ซึงอาจะเดินเข้ามาลูบแขนของหล่อนแล้วพึมพำบอกให้ใจเย็นแค่ไหนก็ตาม ร่างบางเอ่ยออกมาเสียงกราดเกรี้ยว...
“เราได้เห็นดีกันแน่...อี ฮยอกแจ”
.
.
.
ตู๊ดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด~
“ว้า~ วางไปซะแล้ว...”ฮยอกแจจุ๊ปากอย่างเสียดายเล็กๆ ก่อนจะเดินโฉบไปหาหญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู่ ร่างบางแย้มรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนหวานเมื่อเห็นสีหน้าตกตระลึงของจีฮยอน
“ขอบคุณที่โทรบอกนะ หึหึ”
คนถูกขอบคุณได้แต่นิ่งค้างอย่างสงสัย ฮยอกแจหัวเราะแล้วเดินจากไปสมทบกับควอน จียงที่ยืนรออยู่
“สนุกแน่...”ดวงตาสีอำพันเป็นประกายอย่างน่ากลัว รอยยิ้มกริ่มอาบที่เรียวปากสีกุหลาบ...
“...สนุกแน่ๆ งานแต่งงานคราวนี้มันต้องสนุกมากแน่ๆ”
**
อั้นแหน่ =w=;;
รู้นะว่าอยากอ่านตอนงานแต่งงานของชเววอนใจจะขาด
แต่รอหน่อยนะฮับ วันนี้มาว่ากันด้วยเรื่องของแขกรับเชิญในงาน ตอนนี้รู้สึกว่าตระกูลคิมจะเด่นมากเลยเนอะ =A=;;
(ทำไมพระเอกตูออกมาแค่จิ๋งเดียวเอง - -* ได้ข่าวว่าเรื่องนี้เกิดและเป็นไปเพราะวอน - -;;)
โดยเฉพาะคิม ฮีชอล ตามจริงไรเตอร์ชอบคาแรกเตอร์ของอาเจ๊แกเรื่องนี้นะ แลดูเป็นนางพญาที่ไม่แคร์สื่อ และโลกทั้งใบหมุนรอบตัวตูทุกสรรพสิ่ง
คนแบบนี้มันต้องเจอคู่ที่ตรงกันข้ามอย่างสุดกู่ หึหึ (-_,-)(ไรเตอร์เป็น 83 ใครหวังให้เจ๊ไปคู่คนอื่นขอโทษด้วยนะ -..-) ปาร์ค จองซูเลยออกมาเป็นสไตล์นี้เรียบร้อย ฮี้ย่ะฮ่าๆ (ขโมยเสียงหัวเราะของจุนซูมา)
เกร็ดความรู้เล็กๆน้อยๆ คิม จุนซูเพื่อนสนุก(ไม่สนิทเหมือนทงเฮ แต่ชอบสนุกกับฮยอกแจ) กับ ควอน จียง (ไม่มีใครเหมาะกับบทดีไซด์เนอร์เท่าไอ้หมอนี่แล้ว) เป็นตัวประกอบที่ชอบมากฮับ -w-
เรื่องนี้มันเครียด เพราะฉะนั้นต้องแทรกความเฮฮาปาจิงโกะเข้าไปขัดอารมณ์สักนิด หวังว่าคงไม่น่ารำคาญนะ T^T
สุดท้าย...เรามาช่วยกันเร่งน้องเอ้กให้ทำโอพีวีเสร็จไวๆดีกว่า ฮ่าๆ (ไรเตอร์อยากเห็นมว๊ากกกก)
ตอนต่อไปคงเป็นตอนที่หลายคนรอคอยจริงๆแล้วล่ะ หึหึ -_,-
แหม = =(แอบย่องมาดูเม้นท์) ดูเม้นนท์แล้วคนอ่านขยันเม้นท์กันจังเลย เลิกอัพดีกว่ามั้งเนี่ย = =;;
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เปิดมาเจอเม้นตัวเองอีกแล้ว 555555555
พี่ฮยอกแจใส่เสื้อขาดไปงานยังสวยกว่าเลยเถอะ (ไม่ค่อยเข้าข้างคุณเมนเท่าไหร่)
เค้าชอบจียงงงงงเหมาะที่สุดละสไตล์ลิสเนี่ยนางแซบ
รายชื่อตัวประกอบแต่ละตัวชอบมวากกกกกกกกก
เดี๋ยวเค้าจะไปช่วยชิงตัจ้าบ่าวนะ #ห๊ะ!! - -
จุนซูถึงกับอึ้งที่เห็นฮยอกกะอึนหมือนกัน ><
อี ฮยอกแจยังคงแรงต่อเนื่อง หึหึหึ
อยากรู้ว่าฮยอกกะพวกจะทำอะไรในงานแต่งของวอน
จะทำไรต่อไปเนี่ยยย XD
งานแต่งล่มแน่่่555555555555555
ขนมากหมดเลยนะเนี่ย หยั่งกะจะไปถล่มศัตรูจริงๆ งานนี้ไม่เด่นก็ไม่ได้แล้วล่ะ
แอบดีใจเห็นชื่อ ควอนจียง อุอุ สุดที่เลิฟของเราเลย
ถ้าพูดถึงแฟชั่นของดาราเกาหลี ก็ต้องจีดราก้อนนี่เนอะ เย้ ๆๆๆ ><
ฮยอกแจแรงงงงงงง!!! และสนับสนุนให้แรงขึ้นอีก เยสสสสส
หนุกหนานแน่
ฮยอกแจสู้ๆ
แบบไปในฐานะไหนอ่ะ
ยิ่งกว่านี้ สะใจจจ
จบไม่ต้องแฮปปี้เราก้โอนะเรื่องนี้
แต่เราขออย่างเดียวฮยอกแจอย่าได้เสียใจจ 5555555
ฮาพวกตัวประกอบทั้งหลายแหล่เอ๊ยย 5555555
ที่ฮยอกพูดว่าใครหน้าไหนก็มาแตะต้องอึนไม่ได้นี้จะซื่อถึงใครละเนี้ย
รอตอนต่อไปนะจะ ดีใจมาก ทีอัพอะ
เเบบว่าๆ ฮาเจ๊มากอ่ะ พี่ทึกนะพี่ทึก 55+
โดยส่วนตัวเเอบชอบจียง เห็นด้วยนะที่ว่าไม่มีใครที่เหมาะกับเป็นดีไซเนอร์เท่าพี่อีกเเล้วอ่ะ ^^
จุนซูน่าร๊ากนะ เเบบๆๆคุณชายรักสนุก
อยากรู้ว่าบอมทำไมถึงเลิกกับด๊อง
ดูฮึนฮยอกจะตกใจนะที่บอมกับด๊องเป็นเเฟนกัน
ฮยอกเเจรักอึนฮยอกมากกก มากจนน่ากลัว
เเง๊ อยากอ่านงานเเต่งวอนจัง มันจะต้องพินาศได้อย่างสมบูรณ์เเบบเเน่ๆเลยอ่ะ ^^
ตระกูลคิมแต่ละคนสุดโต่งไปคนล่ะแบบแฮะ
ไม่นึกว่าไรเตอร์จะมามุขนี้ ตอนฮีชอลเรียกพี่ทึกก็นึกว่าเป็นตัวจริงที่ไม่เคยบอกใคร
ที่ไหนได้ หน้าแตกกลับมาซะงั้น อีกฝ่ายเค้าไม่รู้เรื่อง ฮ่าๆๆๆ
อึนอึนหวั่นไหวกะคิบอมขนาดหนัก ก็คนเค้าดูแลดี อบอุ่น ใกล้ชิด
ใจก็ไม่ได้แข็งอะไรอยู่แล้ว
แต่คิบอมนี่สิ รักใครกัน
ฮยอกแจก็ไม่ทิ้งลาย ป่วนงาน ปั่นหัวชะนี แล้วชิงตัวเจ้าเบ่าให้ได้นะคะ
อย่างทีไรเตอรืพูดเลยค่ะ
ตอนนี้เบาอารมณืฟิคไปเยอะเลย
ฮาพญาเคะคนงามมาก่ะ คิคิ
คิมฮีเอ้ยยยยย มีพลาดกันบ้างก็คราวีน้แหละ กร๊ากกกก ><
แต่ชอบจริงๆนะตอนฮีเหวออะ นี่ถ้าเราอยู่ในวงด้วยเราก้อคงฮา
(และอาจจะถูกจับฆ่าเหมือนทุกคนที่ฮีคิด U_U)
ฮยกอแจแรงได้อีกค่ะ *ยกนิ้วววววววววว*
สุดยอดดดดดดดดดด !
ชอบๆค่ะชอบมากๆๆ มันต้องแบบนี้ ลุกขึ้นชน!
อยากอ่านตอนหน้าใจจะขาดรอนๆ อยากเหนงานแต่สุดหรรษา 555+
มันคงจะมันส์สุดติ่งแน่นอน.. เพราะขนาดยังไม่เริ่ม...
โฮกกกกกกกกกก ว้อทมากกกกก U__U 5555
ฮเยอืนนี่ก้อใช่ย่อยนะ -_-
วันงานเทอรับโชคหลายชั้นแน่ อิอิ
ไรเตอร์มาอัพไวๆนะค่ะ
สู้ๆ
ปล. พระเอกมาน้อยแต่เร้าใจมากค่ะตอนนี้ 555+
ปล.2 อ่านแล้วรู้สึกว่าอึนฮยอกสะอาดเกินไปสำหรับเรื่องนี้ คิคิ
ดีแล้วไปงานแต่ง แย่งซีนเจ้าสาว สนุกสุดๆ
ยิ่งเจ้าสาวนีิสัยแบบนี้แล้ว ทนไม่ได้แน่ๆ
ห่วงก็แต่วอนอ่ะนะ เฮ้อ ต้องรับกรรมไปอ่ะ
รักแต่ไม่ปกป้อง ก็ต้องโดนคนพี่แก้แค้นแทนแบบนี้ล่ะ
เจ๊ซินคะ เก็บหน้าแตกๆแหกๆ แล้วลุยพี่จองซูโลดเลย! เค้าเชียร์