คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : -7-
...และแล้ววันนี้ที่รออย็มาถึรับ...
...วันนั้นเป็นเวลาลาึ สัประมาีสาม
เือบะีสี่
น้อบยอนปลุพี่ึ้นมา้วยวหน้านิ่วเพราะวามปวหนึบที่่อท้อน้อย
ถามเห็นไ้่าวว่าปวมาเป็นั่วโมแล้ว ิบหาย! แล้วทำไมเพิ่มาบอผัวอนนี้ล่ะะเมีย
TT[]TT!!
หลัานั้นอีรุุนัหนัมารับ เริ่มั้แ่เฮุนออสาร์ทรถ
่อนะรีบวิ่มาอุ้มประอันึ้นบนรถ
บึ่รถไปโรพยาบาลที่เร็วที่สุ้วยสภาพะายมิายแหล่ หน้าีัวสั่นหนัน้อพาึ้นนั่รถเ็นแล้วยัยามให้ันหน้ามืนภาพับไปเสีย่อน
ไม่ใ่มันรับ ูนี่แหละ
พี่ปาร์ำลัะเป็นลมายเพราะเมียำลัะลอลู เาบอว่าอีบยอนมัน้อผ่าลอ
ัหน้าท้อทั้เป็น โอ้ หัวอนเป็นผัวเป็นพ่อะารอนๆแล้วเ้า่าเอ๋ยยยยย TT^TT
“ยอล ทำใีๆเอาไว้นะยอล! ถึมือหมอแล้ว
ไม่เป็นไรแล้วนะยอล!”
แบฮยอนบอผมะที่้าวเร็วๆามรถเ็นผัวที่แทบะวิ่ไปห้อุเินหาว่าานยอลไม่ยมือบอว่า
พี่...ผมไม่เป็นไร แ่ใเมียะลอเท่านั้นแหละ แ่ว่าะไ้วาม็ือน้อบยอนเินอุ้ยอ้ายมาถึห้อรว้วยัวเอเรียบร้อยแล้ว
“านยอล มึทำใีๆไว้นะเว้ย หมอที่นี่เ่ะาย
เมียมึไม่เป็นไรหรอ ไม่้อร้อ านยอล”
“TT[]TT”
ไม่ทันแล้วเพื่อน...น้ำาูไหลพราๆแล้ว
ูำลัะเป็นพ่อน และน้อบยอน็ำลัะเ้าห้อผ่าั
เป็นายเท่าันเพื่อให้ลููไ้เิมา นี่พี่ปาร์ห่วเมียนะเป็นลมายอยู่แล้ว
“แม่...” ไ้ยินเสียลู่หานแว่วๆสบถมาว่า “...ใระลอันแน่วะ”
อ่อ อบรรยายมา.ุๆนี้ว่าอนนี้พี่ปาร์นั่อพับออ่อนอยู่บนวิวแร์
ะที่น้อบยอนนัุ่มมือให้ำลัใผัวอยู่้าๆ สภาพอนาถสัสฮะ
อย่าให้บรรยายมาไปว่านี้เลย
“ุแม่เ้าห้อบล็อหลัไ้แล้ว่ะ”
เสียอพยาบาลหน้าหวานัึ้น
น้อบยอน็อุ้มท้อแล้วบอผัวเบาๆว่า
“ยอล เ้าไปบล็อหลั่อนนะ อยู่ับเพื่อนไปนะยอล”
“ไม่นะแบ...ฮึ...แบอ่า TT[]TT/”
ูอยาะบอว่าูอยาอยู่ับเมีย้วยทุั้นอน
แ่อนี้ทั้น้ำมูน้ำามันื้นันทะลัออมา
ไ้แ่สะอึสะอื้นนอเ็มมอภาพเมียที่เินามพยาบาลออไปไม่วายหันมาส่สายา้วยวามเป็นห่วผัวอยู่รำไร
“พี่...” เฮุนถอนหายใเฮือให่
“...ะเ้าห้อผ่าัเป็นเพื่อนพี่แบเาไหวไหมเนี่ย”
“ไหว...” ผมพยายามหยัายลุ
แ่ทำไมเท้ามันปวเปียน้อทรุให้ไอ้อินประอ “...ู้อไหว...”
มันเป็นวามั้ใสูสุในีวิอลูผู้ายนนึเลยนะ
ู้อเห็นหน้าลูอนแรเิ ู้อเ้าห้อผ่าัให้ไ้ ันั้นาู้อไม่อ่อน
้อ – ยืน – ให้ – ไ้!!
“เิเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียมเ้าห้อผ่าัรับุพ่อ”
“เฮุน...เปลี่ยน ฮึ...ใหู้หน่อย”
“ูว่ามึอยู่้านอเหอะ
อย่าเ้าไปเะะหมอเาเลย”
ลู่หานบ่นออมาเบาๆ แ่พอพี่านราม่าใส่ว่า
ถ้าอย่านั้นูอาะไม่ไ้เห็นลููแรเินะ ูะ้อเ็บปวไปนวันาย
ูะ้อินไม่ไ้ นอนไม่หลับ อาะลืมหายใะทันหันนไม่สามารถเลี้ยลูนโไ้
และอีสารพันเฮุนัรำาโยารลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อแล้วถีบเ้าไปนั่รอห้อผ่าั
“ุพ่อนั่หัวเียนะรับ...”
ุหมออี้ิเอ่ยพร้อมยิ้มหวาน “...ะไ้อยให้ำลัใุแม่อนลอน้อ”
“รับ ฮืฮา(มยาม)”
น้อแบฮยอนอยูในุลอลูสีเียว
เิน้วมเี้ยมมานอนบนเีย เอาหัวหันมาทาพี่ปาร์ที่ประอเอาไว้พร้อม้มหน้าน้ำาไหลพรา
เมื่อผ้าม่านั้นถูปิ และหมอ็หยิบมีึ้นมา
“ไม่เป็นไรนะแบ ฮึ...พี่ะอยู่รนี้
อยู่ับน้อไม่ไหน...ฮึ...”
“ยอล...” แบฮยอนุมมืออพี่ปาร์เอาไว้
พร้อมบอเสียนุ่ม “...ไม่เป็นไรนะยอล เ้าไม่เ็บ ไม่้อร้อไห้นะยอล...”
“ฮึ...พี่...อึ”
“ยอล...มยามเ้าไว้
อทนอีนินึลูเรา็ะลอแล้ว...”
“ฮือออออ พี่ลัว TOT”
“ไม่้อลัวนะยอล แบอยู่รนี้...”
“หมอะ...”
พยาบาลสาวนนึอระิบถามนายแพทย์อี้ิไม่ไ้ “...ใรลอันแน่ะหมอ”
“ั้ใทำานเถอะรับ แล้วอย่าหลุหัวเราะล่ะ”
หมออี้ิระิบเสียเรียเบาๆ
ือพวเา้อั้สมาธิับารผ่าลอ
แ่ว่าู่สามีภรรยาู่นี้แทบะทำให้เาหลุหัวเราะัเส้นเลือผิหลายรั้
็แหม...
“ไม่ร้อนะยอล ไม่ร้อ...”
แบฮยอนเอ่ยพร้อมยื่นผ้าเ็หน้ามาับน้ำาอแฟนัวเอที่หยแหมะๆมาที่แ้มใสอเาไม่ยอมสร่า
านยอลรับไป่อนะหันไปสั่ี้มูัปู้ แล้วบอเสียนุ่ม
“...แบบล็อหลัแล้ว แบไม่เ็บ...”
“แ่เาผ่าท้อแบ...” านยอลสะอื้นนัวสั่น
“...ฮึ แบะเหมือนบโนผ่าพุ ฮืออออ”
“เปรียบเทียบีๆหน่อยไ้มั้ยยอล -*-”
ะบสั่สอน็ไม่ไ้นะ โนมัมือมัแนไว้แน่น
ที่ับมือผัวไ้เพราะานยอลเอื้อมมือเย็นเยียบมาับ
านยอลบหน้าลับฝ่ามืออเมีย
“อีนิเียวนะแบ ฮึ...อีนิเียว...”
“อื้อ...”
แบฮยอนที่เพลียาทั้ัวยาและำลัโนผ่าลอ มอพี่ปาร์ที่นั่สะอื้นฮัๆ
เฝ้าูบหัวเมียแล้วเอื้อมระอา “...ยอล น้ำมูยอลมันไหละลปาแบอ่ะ -*-”
“พรื”
หมอและพยาบาลยามนี้บันเทิมา อบอ - -
านยอลเร่หยิบผ้าเ็หน้ามาับน้ำาน้ำมูอย่า่วน
่อนะเอามาเ็หน้าเมียรัพร้อมบอเสียสั่นเรือ
“มะ...เมีย๋า...ฮึๆ อึ...อ...ทนไว้”
สำเนียูเป็นแรมโบ้รีบอร์นเลย
ส่วนแบฮยอนนั้นไม่้อสสัย
น้ำมูน้ำาผัวเ็มหน้าเลย ิแล้วไม่น่าปลุมันให้มาส่ที่โรพยาบาลเลยนะ -*-
ผ่านไปไม่ี่นาที่อานั้น
เสียอหมออี้ิ็ัแว่วๆมาว่า
“อ่า...เราะไ้ัวเ็แล้วนะรับ
ัวุแม่อาะุ๊ิ๊ไปบ้า เพราะเราำลัึน้อออมานะฮะ”
านยอลมอร่าอแบฮยอนที่ส่ายไปมา
ไม่้านาน็ไ้ยินเสียทารแรเิที่แผลั่น
“อะแว้ววววววววววววววววววววววววววววววว”
โอ้! ลูพ่อ TT[]TT!!!
านยอลหยัายลุเพราะอยาเห็นหน้าลูใะา
หาทว่าเาลืมไประมัว่าอนนี้อยู่ในห้อลอ แบฮยอนโนผ่าท้อลอ และอนนี้
หมอ็ยัไม่ไ้ปิปาแผล เพราะะนั้น...
“ฮึ...เลือ ร่อ...!!!”
“ยอลลลลลลลลลลลลลลล!!!!”
ปาร์
านยอลเป็นลมลาห้อผ่าัรับท่านผู้ม - -
**
านยอลลืมาึ้นมาอีทีในอนเ้ารู่อวันใหม่
็ไม่เ้ามาหรอ ประมาเที่ยๆเห็นะไ้ เห็นวหน้ามๆ หัวโล้นๆ อ้าว
“ริส มึมาไ้ไอ่ะ”
“ู็มาูลูายมึนะสิ...”
อีนี่อบอย่าไม่อบใสัเท่าไหร่
บัเอิูแทเอาไว้ว่าลูมัน้อออมาเป็นผู้หิ “...เป็นไ
ไ้่าวว่าเป็นลมลาห้อผ่าัเลยเรอะ”
“เออ ูแพ้เลือ”
านยอลอบพร้อมยมือึ้ยลูบหน้า
่อนะเ้ัวบึ๋ึ้นมา
“แล้วลููล่ะ?”
“อยู่ห้ออบ ไปไหม ไปูัน >_<”
“แล้วมึยัไม่ไู้เหรอ?”
“ูมัวแ่เ๊าะหมออ่ะ อะฮึ้ >///<”
“-_-”
.
.
.
“อ้าว ุานยอล...”
ุหมออี้ิที่เินผ่านมาเอ่ยทัอีฝ่ายพร้อม้วยรอยยิ้มหวาน “...ฟื้นแล้วเหรอรับ”
“รับ ผมำลัะไปูลู ไ้ลูาย้วยแหละ แหะๆ >w<”
“รับ ยินี้วยนะรับ...” อี้ิยิ้มหวาน
่อนที่ะเปลี่ยนสีหน้าโยพลัน “...แ่ถ้ามีนที่สอนี่ไม่้อเ้าห้อทำลอแล้วนะรับ
มันลำบาหมอ”
ะี้ =A=
็น่าะลำบาอยู่หรอ เพราะหมอับพยาบาล็มีเท่าเิม
แ่เพิ่มเิมือ้อูแลุพ่อที่ล้มหน้ามืหัวฟาถาเรื่อมือ
แู่แลแม่และเ็็ยุ่ะายอยู่แล้วนะ
นี่้อเรียบุรุษพยาบาลมาหามุพ่อึ้นเียเ็นไปนอนห้ออื่นอี
ใริอี้ิอยาะ่าให้มาว่านี้แ่เสียเวลาเปล่า
“อโทษรับ”
านยอลหน้าเี๋ยมเี้ยมโ้ให้นเป็นหมอน้อยๆ
“ราวหน้า็ระวัหน่อยนะรับ
อนนี้น้ออยู่ับุแม่แล้ว เิไปูที่ห้อพัฟื้นีว่า”
“รับ! *-*”
า
อี้ิะหันมายิ้มหวานให้แฟนัวเอ
“เี๋ยวมีรวนไ้อีสอสามราย
แล้วเราไปทาน้าวันนะรับ”
“้า”
ริสทำาเยิ้มมอามหน้าละเมอนานยอล้อถามออมาเบาๆว่า
“มึะไปูลููมั้ยเนี่ย?”
อิห่า แทบะเอาเิเาะหลัเาเพื่อามไป้วยแล้วนะมึ
-*-
“ไปๆ”
ริสหันมาทำหน้าร่าเริ
เินามุพ่อมือใหม่ไปห้ออุแม่มือใหม่ เป็นห้อว้าั้นวีไอพี
นานยอลนึสสัยว่าทำไมัวเอถึเผลอไปนอนห้อผู้ป่วยั้นสามไ้ันนะ
“ยอลลลลล”
โอ้ เสียหวานๆอน้อบยอน
มาพร้อมับวหน้าอมมพูอิ่มเอิบ
ในมือนี่อุ้มนัวเล็ๆที่ถือเป็นสิ่มหัศรรย์ที่สุในีวิอานยอลเลย
“ลู...”
ปั!!
“หลานา!!!”
บานประูเปิมาผลัราอันมาแมนอานยอลให้ระแทลับพื้นัแอ้
่อนที่ร่าอุบยอนะรรี่ไปหาลูสุที่รัพร้อมหลานนใหม่
“ปลาทอัวน้อยอพ่อ ม๊วฟ”
หอมแ้มลูรัแล้ว็มาทำาเป็นประายวิบวับับหลานนใหม่ “...โอ๋ นี่ผู้ายเหรอลู
เ้าปลาทอรุ่นมินิ อาหอมที”
“ยะ...อย่า...” พี่านระอัส่เสียไปอย่ายาลำบา
เี๋ยวหนวแทหน้าลููรับุพ่อ
พี่านำลัหยัายลุหวัปป้อลูรั แ่...
ปั!
“หลานย่า!!”
ุนายปาร์เปิประูมาผลัลูายให้หน้าทิ่มลเป็นรั้ที่สอ
่อนะอยเท้าประับส้นสูเหยียบแผ่นหลัอันมาแมนอพี่านไปหาหลานัวน้อยๆ
ร่าเล็ๆส่ายุ๊ิ๊อย่าื่นเ้น
“อุ๋ย๋ายยยยย เหมือนานยอลอนเ็ๆเลย
โยเพาะหูเนี่ย”
“อย่ามาโม้นะุนาย ูสินี่แ้มยุ้ยานิแบบนี้
ถอแบบมาาลูผมัๆ อย่ามโนๆ”
“มโนอะไรันยะ นี่หลานัน็้อหน้าเหมือนลูายันสิยะ!”
“นี่มัน็หลานผมเหมือนันนะุ! อย่ามา...!!”
“แอว๊ววววววววววววววววววววววว...”
เสียอเ็ทารน้อยแผลั่นนระทั่ผู้ให่ทั้สอถึับผะถอยไปนละทา
านยอลมอปาเล็ๆนั่นแผเสียลั่นอยู่ในอ้อมแนอแบฮยอนที่หน้าเสีย
เร่เห่ล่อมลูน้อยนระทั่นเป็นพ่อเ้าไปหา ร่าสูเร่เ็มือับเสื้อัวเอ
“โอ๋ลู...”
นเป็นพ่อโน้มัวล้อนร่าเล็ๆอทารน้อย รับมาาแบฮยอน
ทันทีที่น้ำหนัประมาิโลว่าๆนั่นทิ้ลสู่อ้อมแนอเา
านยอลไม่สามารถอธิบายไ้เลยว่ามันเป็นวามรู้สึเ่นไร “...ไม่ร้อนะนี
ไม่ร้อนะ...”
เาระิบเสียนุ่มอย่าที่ไม่เยทำับใร
เ้าัวเล็สะอึสะอื้นนิหน่อย่อนะสบลในที่สุ
านยอลรู้สึเ็มื้นนน้ำาเอ่อล้นที่อบาในทันที
“ยอล...” แบฮยอนเรียสามีัวเอเบาๆ
“...ลูน่ารัเนอะ”
“อื้อออออออ”
านยอลพยัหน้ารับ
่อนะหันมาบบ่าเมียสะอื้นเบาๆ ันน้ำาหยลบนแ้มอลูน้อย
แบฮยอนลูบท้ายทอยปลอบสามีัวเอ
บ้านประูเปิผาพร้อม้วยวหน้ายิ้มแย้มออิน
“เฮ้ยมึ!
พวูเรียมานลอไว้ให้ลูมึแล้วโว้ยยยยย!!”
“แอว้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!”
“ออไปให้หมเลยไอ้พวบ้าาาาาาา!!!!”
ปาร์ านยอลเลยไล่แห่ ไม่เว้นพ่อา และแม่ัวเอ
**
เี๋ยวเ้าะรวมเล่มบยอนปลาทอนะ๊ะ
ความคิดเห็น