สายลมเร้นรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          

บทนำ

         หลายคนเคยเหนื่อย เคยท้อกับโชคกับชะตา เคยเหนื่อยกับชีวิต เคยยอมแพ้ต่ออุปสรรคต่างๆ เเล้วเลือกที่จะจบปัญหาเหล่านั้นโดยวิธีที่นึกถึงวิธีง่ายๆที่คนที่เหนื่อยกับชีวิตไม่กลัว ลองเสี่ยงตาย คนเหล่านั้นไม่สิ บางคนที่กำลังเหนื่อยกับชีวิตมากๆ  เหนื่อยจนไม่เสียใจที่จะต้องตาย จนเป็นสาเหตุที่ "ฆ่าตัวตาย"  แต่เราคิดว่า คนเหล่านั้นไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายหรอก พวกเขาแค่ไม่ได้คิดอะไร เลยลองฆ่าตัวตาย ไม่ได้อยากตาย ก็แค่ไม่กลัวตาย ก็เลยลองทำ เหมือนเราตอนนี้ แค่ไม่กลัว เลยลองทำ

         

     กริ๊ง~~~~~

              เสียงบอกเวลาเลิกเรียนโรงเรียนแห่งหนึ่งที่มีระดับชั้น อนุบาล-มหาลัย เป็นมหาวิทยาลัย ในเครือ มีระบบรักษาความปลอดภัยที่สูงระบบการศึกษาก็ไม่มีที่ติ แต่ต้องแลกมาด้วยค่าเทอมที่แพงซะกระเป๋าของครอบครัวบางครอบครัวแถบขาด โรงเรียนนี้เลยเป็นของพวกลูกมหาเศรษฐีหรือผู้รากมากดีอันมีจะกินที่พยายามส่งเสียลูกอันเป็นที่รักของตัวเองเรียนให้ได้ แต่ก็อย่างว่า โรงเรียนถึงจะดูดีแค่ไหน แต่ข้างกลับเน่าเสียยิ่งกว่าซากศพ เราเป็นหนึ่งในนั้น เป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ เป็นลูกมหาเศรษฐีอันมีจะกินที่เพิ่งเสียชีวิต เป็นทายาทที่ถูกญาติแท้ๆของตนโกงเอาทุกอย่างไปอย่างหน้าไม่อาย เป็นแกะหลงฝูงที่กำลังถูกหมาป่าจ้องจะกระชากให้ไม่เหลือซากชิ้นดี นั้นยังเลวร้ายไม่พอ ไม่พอจริงๆเมื่อได้เห็นกับตาว่าเพื่อนรักเพื่อนสนิทตัวเอง ได้ทำร้ายตัวเราอย่างไม่มีชิ้นดีโดยการหลอกลวงพาเรามาให้คนในโรงเรียนกลั้นแกล้ง เราเคยตั้งคำถามมากมายเราผิดอะไร ทำไมฟ้าถึงได้เล่นตลกกับชีวิตเราเช่นนี้ ฟ้ากำลังเขียนละครหรือถึงได้เอาเราเป็นตัวละคร เรื่องราวเหล่านี้มันยากเกินไปสำหรับเรา สำหรับเด็กอายุสิบเอ็ดปีที่จะรับไหว 

"อ่าา ว่าไง ไอ้เด็กกำพร้า วันนี้มีอะไรที่ฉันจะทำกับแกได้บ้างนะ" 

"พอเถอะน่า ดูนายทำเข้าสิ ไอ้นี้มันน่าสงสารน่า"อดีตเพื่อนที่ไว้ใจ แต่ ที่ไม่เคยจริงใจ เอ่ยคำทำร้ายได้ไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่กระทำ การห้ามปามแบบไม่จริงจัง ตัวจุดฉนวนครั้งเเล้วครั้งเล่ากับการทำร้ายร่างกายอย่างทารุณ

     คฤหาสน์ตระกูลแห่งนึง

      "คุณค่ะ ทำไมเราไม่เอาเด็กนั้นไปปล่อยๆทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ล่ะค่ะ ทั้งที่มันก็หมดประโยชน์เเล้วแท้ๆ"เสียงน้าสาวแสนสวยเอ่ยปากด้วยถ้อยคำที่ตัวเราไม่เคยคิดว่าจะออกจากน้าแสนรัก

       "รอให้เรากอบโกยจากมันมาให้หมดก่อนเถอะที่รัก ถึงตอนนั้น ผมจะไล่เด็กนั้นยิ่งกว่าลูกหมูลูกหมาแน่ ฮ่าๆๆๆ" ญาติที่เคยแสนดี แต่บัดนี้หวังแต่ผลประโยชน์จากตัวเรา

      ตัวเราได้แต่ทำไม่รู้ไม่เห็นต่อไปเรื่อยๆ  จนเหนื่อยที่จะทำไม่รู้ไม่เห็น เหนื่อยที่จะทน เหนื่อยที่จะรับรู้    เหนื่อยกับชีวิต ทำไมนะ เด็กอายุสิบเอ็ดอย่างเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ รอก่อนนะคุณพ่อคุณแม่ หนูกำลังไปหา รอหนูก่อน 

เด็กน้อยมองต่ำลง ในห้วงดำมืดของขอบสะพาน ทั้งที่เป็แค่สะพาน ก็แค่สะพาน ทำไมต้องกลัว ความคิดปะปน ทั้งเหนื่อยและสิ้นหวัง 

  สถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่มีใครทราบ

      "เด็กน้อเด็กน้อย ชีวิตเจ้าไม่จบลงเพียงแค่นี้ดอก เจ้าไม่ใช่เพียงแค่เด็กที่เหนื่อยกับชีวิตเเล้วจบชีวิตแค่นี้ เจ้าจักยิ่งใหญ่เหนือใครทั้งปวง แต่ไม่ใช่ที่แห่งนี้ ข้าจักทำให้เจ้าไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป รอข้าเสียเด็กน้อยของข้า รอข้าก่อนเถอะ ข้าจักสรรค์สร้างชีวีเจ้าให้เหนือยิ่งกว่าใคร!!!!!!!!!!!!"

_____________________________________

            นิยายผมไม่ดาร์กนะ(หรือเปล่า) ฮ่าๆๆๆ