คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอ
Chapter 1
“โรงเรียนลอนดอนไพบูลย์รักในศักดิ์ เชิดชูสิ่งมีเกียรติ พากเพียง มุ่งมั่น การเรียน จำให้ได้ ถ้าแค่นี้พวกคุณยังจำไม่ได้ พวกคุณก็ไม่จำเป็นต่อที่นี้ ต่อสถานที่นี้ เข้าใจไหม!! เข้าใจแล้วก็ก้มหัวลงไป!!!” เสียงรุ่นพี่ดังก้องไปทั่วทั้งสนามที่เงียบกริบราวกับคนนับพันที่อยู่ในสนามไร้ตัวตน ผมเลียม....เลียมเดช เพย์นอุบาย ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนลอนดอนไพบูลย์แล้ว มันเป็นโรงเรียนสายสามัญที่ดีที่สุด แล้วใหญ่ที่สุดในจังหวัดของผม และเป็นโรงเรียนสายสามัญแห่งเดียวที่มีเครือค่ายเชื่อมโยงกับโรงเรียนข้างๆ ซึ่งเป็นโรงเรียนสายอาชีพ คือโรงเรียนช่างกลลอนดอนไพบูลย์ ว่ากันว่าผอ.ของทั้งสองที่นั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ทั้งสองคนเรียนกันมาคนละสายแต่ความฝันเดียวกัน ทางช่างกลลอนดอนไพบูลย์เป็นโรงเรียนชายล้วน แต่โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนสห สาวที่นี้สุดยอดจริงๆครับ แต่ละคนนี้ อืมหืม ทุกราย โอ๊ย พูดถึงแล้วของมันขึ้น ผมจึงรอคอยงานกิจกรรมสัมพันธ์มิตร ที่ทั้งสองโรงเรียนจะจัดร่วมกัน โดยค้นหาดาวและเดือนลอนดอนไพบูลย์ เขาว่ากันว่ามีตำนานดาวและเดือน คนที่ได้เป็นดาวและเดือนจะเป็นคู่รักกัน ดังนั้น ทุกคนจึงพยายามกันมากๆ งานมักจัดอาทิยต์ที่สองของปีการศึกษาแรก เฮ้อ อยากให้ถึงไวๆจัง แต่ก่อนอื่นต้องรับน้องนี้ให้เสร็จเสียก่อน
“เอาล่ะครับ นี้ก็มาถึงวาระสุดท้ายของกิจกรรมแล้ว ก็ขอให้พวกคุณ เรียนที่นี้อย่างสนุก เรารักกันเหมือนครอบครัว และกรุณาเคารพกฎกันด้วยล่ะ โชคดี” พี่ประธานกล่าว และปล่อยพวกเรากลับบ้าน
“เฮ้ย เลียมจะไปกับกูมั้ย เมื่อเช้าไอ้ไนมันบอกว่า ไอ้กุ๊ยแม่งมองหน้าว่ะ” แฮซเพื่อนสนิทผม เข้ามาถาม นี้คงเป็นเรื่องธรรมดาของโรงเรียนเรา ที่จะตีกัน เราจะเรียกช่างกลลอนดอนไพบูลย์ว่า “ไอ้กุ๊ย” และฝั้งนั้นเรียกเราว่า “ไอ้ลูกคุณหนู”
“ไม่ว่ะ วันนี้กูเหนื่อยๆ มึงไปเถอะ” ผมตอบไปด้วยความเหนื่อยล้า
“อ้อ เออ งั้นมึงก็ไปนอนเถอะ เดี๋ยวพวกกูไปออกกำลังกายซะหน่อย ไปเร็วพวกเรา!! ไปทำให้ไอ้พวกกุ๊ยรู้ซึ้งซะ ว่าลอดดอนไพบูลย์ใครใหญ่!!”เสียงเฮ ตามไอ้แฮซดังไปทั่ว ไอ้แฮซวิ่งนำไป พวกเพื่อนๆก็วิ่งตาม ผมมองเพื่อนๆ วิ่งออกไป เหมือนยืนส่งเหล่าทหารกล้า เมื่อพวกมันลับสายตาไป ผมก็เดินย้อนออกไปทางประตูหลัง เพราะสุดที่รักของผมอยู่ที่นั้น ไม่นานนัก เหล่าอาจารย์ก็วิ่งออกไป คงไม่ต้องสงสัยเลยว่านั้นคงเพราะพวกไอ้แฮซแน่นอน ผมถอนหายใจยาว ก่อนพี่รปภ.จะทักทาย
“น้องใหม่ไม่ไปร่วมวงกับเพื่อนๆเหรอ หืม?”พี่รปภ.ทักอย่างไม่รู้ร้อน
“ไม่ล่ะพี่ เหนื่อยว่ะ วันนี้ปล่อยพวกบ้าพลังไปเถอะ”ผมตอบอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้รีบกลับบ้านนอน ผมก้าวยาวไปที่โรงรถ
“โอ้ที่รัก คิดถึงกันไหมจ๊ะ”ผมเดินไปโอบรถมอเตอร์ไซต์Honda VFR1200 สุดที่รักของผม และสังเกตเห็นวัตถุประหลาด อยู่ข้างๆรถผม ผมจึงเดินอ้อมรถมาดู ก็พบ!! คน!! เด็กผู้ชาย นอนสลบอยู่ข้างๆรถผม เมื่อผมสังเกตุดีๆ ก็เห็นได้ว่า เด็กคนนี้ใส่ชุดช่างกลลอนดอนไพบูลย์อยู่ ถึงแม้ว่าเลือดจะเปื้อนตราโรงเรียนอยู่บ้างก็ตาม ต้องเป็นเด็กที่ทะเลาะกับพวกไอ้แฮซ แล้วหนีมาอยู่ที่นี้แน่ๆ
“เหอะ นอนตาย อยู่ที้เถอะ! ไอ้กุ๊ย” ผมมองมัน ขณะที่ควานหากุญแจรถ
“ชะ ชะ ช่วยด้วย.....”ไอ้กุ๊ยร้องขึ้น ใบหน้าเปื้อนเลือดเงยขึ้น สายตาอ่อนล้ามองขึ้นมาที่เลียม แต่เมื่อเห็นว่าเลียมเป็นคนของโรงเรียนลอนดอนไพบูลย์ สายตาก็เปลี่ยนเป็นสายตาแห่งความชิงชัง เขาใช้แรงเฮือกสุดท้าย เอาหัวพุ่งชนเข้าใส่เลียมอย่างรุนแรง
“เฮ้ยยยยย!!!”เลียมร้องอย่างตกใจ หัวนั้นพุ่งชนคาง ทำให้ฟันกระทบกับริมฝีปากอย่างจัง การโจมตีที่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ แต่กลับสร้างรอยแผลให้อย่างน่าเจ็บปวด เลือดไหลซิบออกมาจากแผลบริเวณปากล่างของเลียม
“หนอย!! ไอ้กุ๊ย นี้!!! มึง!!”เลียมคำราม กำหมัดแน่น กะจะสวนคืน แต่ร่างบางกลับล้มลง ความโกรธของเลียมลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว วิ่งเข้าไปรับร่างบางเอาไว้
“นี่ กูทำอะไรว่ะเนี้ย!!??”เลียมสถบออกมา พยุงร่างบางไว้ เอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็คหน้าในกระเป๋ามาเช็ดเลือดที่มุมปากตน ก่อนจะพยุงไปขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ ผูกร่างบางไว้กับตัว แล้วสตาร์ทรถ บิดทยานออกจากโรงรถ พุ่งตรงยังคอนโดของตน พยุงร่างบางมายังห้องนอน ทุ่มตัวร่างบางลงที่นอน แกะกระดุมทีละเม็ดออกอย่างรวดเร็ว ตรวจสอบบาดแผลบนร่างกาย ก็ไม่พบแผลอะไรนอกเสียจากที่สีข้าง เป็นรอยถางนิดๆ เลียมลุกขึ้นไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล จัดแจงเช็ดตัว และเปลี่ยนชุดให้แก่ไอ้กุ๊ยเสร็จสรรพ
“นี่กูทำอะไรอยู่ว่ะเนี้ย เฮ้อ......”เลียมสถบอีกครั้ง ก่อนจะผล็อยหลับไปข้างๆร่างบาง ด้วยความเหนื่อยล้า
“ไอ้ลู!!! บุกเข้าไปดิว่ะ เร็ว!! ไอ้พวกลูกคุณหนูมันมาแล้วน่ะเว้ย!!”
“เออ รู้แล้วเว้ย!!”
“อ๊ากกกกก”
“เอื้ออออออ”
“ไอ้ลู ไอ้ลู ไอ้ลู หนีไป หนีไป เราต้านไม่ไหวแล้ว.....”
“เฮือกกก!!!”ลูอีเด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เหงื่อไหลท่วมกาย สองมือยกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อบนหน้าพากกว้าง พยายามปรับสายตาให้เข้าที่ เพ่งมองไปรอบๆ ก็ต้องตกใจเฮือกอีกรอบ นี้ไม่ใช่ห้องตัวเอง ไม่ใช่แม้แต่ในโรงเรียน ไม่ใช่ที่ไหนเลยสักที่ที่ตัวเองนั้นจะรู้จัก ยังพยายามกวาดสายไปรอบๆ ก็พบวัตถุประหลาดนอนกองอยู่ข้างๆ ลูอีค่อยๆลุกขึ้น แต่แล้วความเจ็บปวด และความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนตาจะปิดลงก็แล่นเข้ามาพร้อมๆกัน
“โอ๊ยยยยย!!”ลูอีร้องลั่น ส่งผลให้คนที่นอนกองอยู่ที่ข้างสะดุ้งโหยงเผยให้เห็นชุดนักเรียนลอนดอนไพบูลย์ เมื่อเห็นเช่นนั้น ลูอีเริ่มมองหาสิ่งของรอบตัวที่พอจะเป็นอาวุธ แต่ก็ต้องท้อใจเพราะไม่มีอะไรเลย ห้องนี้ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย เหมือนพึ่งจะย้ายมา มีเพียงรองเท้าใส่ในบ้านวางอยู่ข้างๆ ลูอีตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาถือและชี้ไปทางคนนั้น
“อะ อะ เอ็ง ทำอะไรข้า ที่นี้ที่ไหน ข้ามาอยู่ที่นี้ได้ยัง แล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี้ แล้วเอ็งเป็นใคร ต้องการอะไรจากข้า” ลูอียิงคำถามเป็นชุดใส่คนนั้น ก่อนจะสังเกตอีกว่า ชุดของตนเปลี่ยนไป “นะ นี่เอ็ง!!ทำอะไรกับร่างกายของข้า ห๊ะ!!??” ลูอีปารองเท้าใส่คนๆนั้น แต่คนๆนั้นรับไว้ทุกการโจมตี และปากลับมา โดนหน้าลูอีเต็มๆ
“ฮึ้ยยย!! แก!! ไอ้ลูกคุณหนู ต้องการอะไร!!” ลูอีตะโกนลั่นห้อง
“.......ไอ้กุ๊ยช่วยเงียบแล้วฟังก่อนได้ไหม แล้วฉันก็มีชื่อของฉัน ไม่ใช่ไอ้ลูกคุณหนู แต่เป็นเลียม” เลียมพูดขึ้น
“ข้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ตอบคำถามข้ามา!!”ลูอีเอารองเท้าอีกข้างชี้หน้าเลียม “นี่นายคงไม่คิดจะฆ่า ฉันด้วยรองเท้าใส่ในบ้านหรอกน่ะ”เลียมแอบขำ เหมือนเป็นการสร้างความหงุดหงิดให้แก่ลูอีมากยิ่งขึ้น
“แก!!” ลูอีร้อง พร้อมง้างมือเตรียมขว้างรองเท้าใส่เลียม แผลเจ้ากรรมดันเจ็บแปร๊บขึ้นมาทันที เลียมได้โอกาสพุ่งเข้าไปจับข้อมือไว้ ทั้งคู่ใกล้กันจนลมหายใจทับซ้อนกัน สายตาประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ ลูอีสังเกตใบหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าคมสันได้รูป จัดว่าหล่อเลยทีเดียว หัวใจลูอีเต้นแรง เลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าอย่างรวดเร็ว ทำให้หน้าของลูอี แดงจัดอย่างเห็นได้ชัด เลียมยังคงเลื่อนหน้าเข้ามาไม่หยุด
“ถะ ถอยไปน่ะ ไอ้ลูกคุณหนู” ลูอีผลักเลียมออกไป
“อะไรของนายเนี้ย หน้าแดงขนาดนี้เป็นสาวน้อยวัยแรกรุ่นเหรอไงว่ะ” เลียมขำ ลูอีหน้าแดงขึ้นเป็นสองเท่า “นายนึกว่า ฉันจะจู๊จู๊บนายเหรอไง อย่าหลงตัวเองไปเลย” เลียมพูด “แล้วเอ็งจะยื่นหน้าเข้ามาทำพระแสงอะไรล่ะ!!”ลูอีตะคอก “โอ๊ย นายนี้อารมณ์ร้อนเสียจริง เฮ้อ.....เสียงดังหนวกหูชาวบ้านเขา แค่เมื่อคืนก็พอแล้ว”เลียมพูดขึ้น พร้อมกัดปากขยิ้บตาใส่ลูอี “หึ้ยยย!! ไอ้วิปริต ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้า!!” ลูอีตะโกนขึ้น และกระโจนออกจากเตียงไป กัดฟันแน่น เพื่อกักเก็บความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาจากแผลตรงสีข้าง พุ่งไปที่ประตู เปิดมันออกและวิ่งไป โดยไม่หันมามองอะไรทั้งสิ้น กดลิฟต์ด้วยความเร็วแสง เมื่อลงมาถึงถนนใหญ่ ลูอีตัดสินใจโบกรถแท็กซี่ตรงกลับบ้านด้วยสภาพชุดนอนลายหมีสีชมพูแหวว ลูอีแทบอยากจะกระซากชุดให้ขาดเสียตรงนั้น แต่ก็เกรงใจพี่แท็กซี่ เมื่อถึงบ้านลูอีพึ่งนึกได้ว่าตนไม่มีเงินสักบาท พี่แท็กซี่เริ่มมองแรง ลูอีจึงตัดสินใจเข้าบ้านไปขอแม่มาจ่าย ทำให้แม่บ่นยาว
“ซวยชะมัด.....”ลูอีสถบขึ้น พรางถอดชุดนอนลายหมีสีชมพู เผยให้เห็นผ้าพันแผลที่แลดูตั้งใจพันอย่างดี ทำให้ลูอีได้รู้สึกว่า มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคิดก็ได้ เหมือนลูอีจะคิดอะไรได้ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ถอดกางเกงออก เพื่อตรวจสอบบ้างอย่างให้แน่ใจ
“เหยดดดดโป้!! ตูดกูไม่เจ็บนี่หว่า......” ลูอีร้องขึ้น
“หรือว่าไอ้ลูกคุณหนูนั้นจะไม่ได้ทำอะไรจริงๆ หรือว่าไอ้ลูกคุณหนูนั้นจะเป็นคนช่วยเราเอาไว้นะ” ลูอีถามตัวเองอย่างงุงงง
“บูแบร์!! ลงมากินข้าวลูก!!” เสียงแม่ของลูอีดังมาจากชั้นล่างของบ้าน
“ไม่หิวครับ แม่กินกันไปก่อนเลย” ลูอีตะโกนบอก
“เออๆ เดี๋ยวหมดอย่ามาร้อง หิวๆ ล่ะ” แม่ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง
“คร้าบบบบบบบบบ” ลูอีตะโกนตอบ
“ผมไม่มีอารมณ์มานั่งกินข้าวหรอก เรื่องที่ผมสงสัย ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ ว่าไอ้ลูกคุณหนูนั้น มันช่วยผมทำไม เพื่ออะไร วันพรุ่งนี้เราจะต้องถามมันให้ได้ วันนี้ขอโดดเรียนนอนอยู่บ้านดีกว่าแฮะ” ลูอีคิด
หลังจากนั้นลูอีก็อาบน้ำชำระเหงื่อไคล และล้างแผลใหม่อีกรอบ จริงๆแล้ว แผลมันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรนักหนาหรอก แต่ที่เจ็บคงเพราะช้ำจากหลายที่มากกว่า เมื่ออาบน้ำเสร็จ ลูอีจึงมานอนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนเผลอหลับไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เย้ จบตอนแรกไปแล้วน่ะคะ
ขอให้สนุกน่ะคะ
ไปพูดคุยกันได้น่ะ (ง'̀-'́)ง #ไอ้กุ๊ยลูกับคุณหนูเลียม
ความคิดเห็น