คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : care
พอื่นมาูฮวอน็ไม่อยู่แล้ว
วอนโฮับันเลยิน้าวเ้าันสอนแล้วรีบไปื้อยาุมิน
.
.
.
เราเินันมาที่ร้านายยาใล้บ้าน
“เธอรอ้านอนะ” วอนโฮเินเ้าไปในร้านนเียว
เาเินรเ้าไปที่เ้าเอร์แล้วถามหายาับเภสั
“สวัสีรับ
เมื่อืนผมมีอะไรับเพื่อนแล้วไม่ไ้ินยาุม่อนรับ
มียาุมแบบินอนหลัไหมรับ?”
“อะนี่ยาุมุเิน่ะ”
“อบุรับ” วอนโฮรับยามาพร้อมับ่ายัให้เภสัอย่ารวเร็ว
“นี่พ่อหนุ่ม! เอาถุยาไป้วยิ
ื้อหนึ่แพแถมหนึ่แพนะวันนี้”
“เอาถุยา้วย็ไ้รับ”
“ีๆ ะไ้ป้อันไว้”
วอนโฮออมาพร้อมยื่นน้ำวเล็ับยาุมให้ัน
“อือวอนโฮ”
“ว่าไ?”
“ำฮันอีไ้ไหม?”
“ำไ้ๆ ที่ไ้ทุนไปเรียนนอใ่มะ?”
“อืม มันลับมาเาหลี มันวนพวเรามารวมัวิน้าวอะ”
“อ่าวหรอ เธอไปไหม?”
“ไปอยู่แล้วๆ ที่เิมนะ ร้านที่อบไปินหลัสอบอะ”
่วเย็นอวันนั้น วอนโฮับันแ่ัวู่ันไปโยไม่ไ้นัหมาย ทำเอาทุนมอเราไปเป็นู่รัันหม
รวมถึเพื่อนอเราเอ้วย
พอไปถึร้านาที่อนแริว่าะเอเพื่อนสามนนั่รออยู่ แ่ลับเห็นนหนนั่อยู่ที่โ๊ะ
“ว้าว พาแฟนันมาหมเลยนะเนี้ย” ันทัหยอเพื่อนเ่าลบเลือนวามใอัวเอ
เพราะูท่าเราะโสอยู่นเียว...
“เธอ็พาแฟนมานี่ ทำไมเราะพามาไม่ไ้” ฮันอีพู
“แฟน? วอนโฮหรอ?”
“อ่าว? เธอสอนไม่ไ้บันหรอ?”
ถามลาวามุนอเพื่อนเ่าทั้หม ภาพเมื่อืน็ลับเ้ามานแ้มันแ
ันเหลือาึ้นไปมอวอนโฮ ึ่เาเอ็ำลัมอันอยู่เหมือนัน
เราสอน่าั้ำถามันในหัวว่า “เมื่อืนเราแ่มีไรันใ่ปะ?”
หวัว่าเราะไม่ไ้ิอะไรันนะ
“อ่อเรินแ่มาอยู่บ้านันเยๆ ไม่มีอะไร” วอนโฮอบพราหัวเราะแห้ๆ
“แหม่ ถามริ ผู้หิผู้าย อยู่บ้านเียวัน ไม่ิไรันบ้าเลยหรอ?” ยูีหยีามอเราสอน
“มีอะไร! นี่ยูีเธอเินไปแล้วนะ”
“นั้นแปลว่าเธอสอนโสหรอ?” วอนถามเิสสัย
“็... ประมานั้น” ันอบไปเาแนไป บรรยาาศแบบนี้มันแปลๆยัไไม่รู้เว้ย
“็อย่าว่าอะเนอะ เธอเปลี่ยนลุนานี้ มีหรอ”
วอนโฮเห็นท่าว่าะไม่มีใรหยุถามเลยับท้วยารสั่เบียร์ับอาหาร
ทุนหยุถามำถามแล้วเริ่มพูุยันถึเรื่อเ่าๆและเรื่อใหม่ๆ มื้อ้าวรวมรุ่นบล้วยเสียหัวเราะและาราลา
ันับวอนโฮอยู่ส่ทุนเป็นู่สุท้ายแล้วลับบ้านึ้นรถเมย์ไป้วยัน
วอนโฮให้ันเ้านั่ริมส่วนวอนโฮ็นั่ิับันนั้นแหละ
ันเหม่อมอวิวลาืนหัวพิระอยู่นานเือบสามนาทีแบบไม่ระพริบา
วอนโฮเรียเท่าไหรัน็ไม่หันนเาสะิัน เารู้ว่าัน้อเมาแน่
เพราะ็ื่มไปเยอะอยู่
“เริน! เป็นอะไรไหม? ทำไมใลอยแบบนี้?
เพราะเรื่อนั้นใ่ไหม?”
ันถอนหายใัฟื้่อนะ้มหน้ามอเท้าัวเอ
“มัน็น่าลำบาในินึแหละนะ แ่พอมาิเรื่อนี้แล้ว มัน็เ็ๆยัไไม่รู้”
“อยาระบายไหม?”
“ไม่ละ ัน........... ันโนทิ้ลอเลยอะวอนโฮ”
ันปล่อยน้ำาไหลร้อไห้ลารถเมย์ นแถวนั้น็หันมามอันันหมนวอนโฮ้อบััน
“ใรทำอะไรเธอ?”
“ันเนี้ยแหละทำัวเอ นายรู้ไหมันไม่ไ้อยาะแ่ทอมแบบนี้หรอนะ
แ่พอแ่เป็นผู้หิแล้วนเลวอบมาีบอะ”
ันเริ่มเล่าถึเรื่อราววามรัอันทั้หมให้วอนโฮฟัั้แ่บนรถเมย์นถึบ้าน็ยัเล่าไม่บ
“เนี้ยนายูิ ทุนเอาแ่บอว่าันอมาไป ็ันอยาไ้ลับแบบนั้นบ้า
แ่พวเาไม่เยทำอะไรีๆแบบที่ันทำเลยอะ มันเหนื่อยนะ้อมาเป็นผู้หิอยเทแล้วรอให้ผู้ายเทลับบ้าอะ
ฮืออออออออออ”
“โอเๆ ันเ้าใแล้ว ร้อไห้ให้พอ อยาไ้อะไรบอนะ”
“อันไ้ไหมอะ อแบบที่อเมื่อืน”
“เรินเธอเมาแล้วนะ”
“แ่อเยๆ อละ ันเสียใะ”
“ะ ็.. ็ไ้” วอนโฮอันเอาไว้ในอ้อมแนอเาแล้วบอับันว่าทุอย่ามันผ่านไปแล้ว
ั่มันเถอะ
ันฟัที่เาพูอยู่แบบนั้นนหลับไปอนที่วอนโฮยัอันอยู่
เามอันที่หลับไม่รู้เรื่อในอ้อมแนอเาแล้วอุ้มพาไปส่ที่เียพร้อมล้าเรื่อสำอาที่หน้าให้เหมือนืน่อน
“ทำไมนแบบเธอถึไม่มีนีๆมาูแลนะ ันะูแลเธอเอ
ะไม่มีผู้ายนไหนทำร้ายิใเธอแบบนั้นอี”
เาลูบหัวัน่อนะเินลับไปที่ห้ออัวเอ
“อ่อ เือบลืมแหนะ”
วอนโฮย้อนลับมาห้อันแล้วเินย่อเ้ามาใส่แพถุยาที่ื้อมาใส่ลไปในลิ้นั
________________________________
อมเม้นิมันมาเยอะๆนะ
มาเม้ามอยัน ;)
ความคิดเห็น