คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
"อืมม...ปวดหัวจังเลย" ผมสีดำขลับสะบัดไปมานิดๆ หลังจากพยุงกายลุกขึ้นนั่ง เธอจำได้ว่าเมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย และมีคนช่วยพยุงขึ้นมานอน อีกทั้งยังช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วย แต่หลังจากนั้นก็จำได้รางๆ
สายตาคมกริบจ้องไปยังคนที่นอนข้างเธอ และหันแผ่นหลังอันบอบบางให้ สมองที่ถูกบรรจุอยู่ใต้เส้นผมสีดำสลวยเริ่มเรียบเรียงเหตุการณ์อย่างเป็นลำดับขั้น และคนสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนจะหลับก็คงเป็นคนคนนี้นี่เอง
ขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียงนอนแสนนุ่มอย่างเงียบกริบ และเดินตรงเข้าห้องน้ำแต่ก็มิวายหันกลับมามองคนที่นอนหลับตา เปลือกตาที่บวมเล็กน้อยเหมือนผ่านการร้องไห้มาทำให้นึกสะกิดในใจนิดๆว่าเมื่อคืนนี้เธอทำอะไรลงไปนะ? หลังจากสมองทบทวนถึงค่ำคืนแสนหวานของผู้เป็นพ่อและแม่คนใหม่ที่ได้ผ่านพ้นไป คนที่จะต้องมาแทนที่คุณแม่ของเธอไม่ใช่ใคร แต่คือมารดาของเด็กสาวผู้นี้ ความไม่พอใจเริ่มแทรกเข้ามาในความคิด
'อย่าเพิ่งสนใจดีกว่า'
เธอเลือกจะระงับมันไว้ชั่วคราว
สายน้ำอุ่นๆไหลผ่านชำระล้างร่างกายอย่างนุ่มนวล และเปลี่ยนเป็นนอนแช่ในอ่างอาบน้ำแทน
'ไม่มีวันที่เธอจะอยู่อย่างมีความสุขหรอก'
เธอยังคงมีอคติ
เหมือนความหนักในร่างกายมลายหายไปกับสายน้ำ แขนเรียวยาวเอื้อมหยิบชุดคลุมมาสวมไว้พร้อมกับเดินเช็ดผมที่ซอยสไลด์เลยบ่ามาด้วย
สาวร่างสูงกำลังใช้ความคิดว่าจะจัดการคนที่นอนหลับอย่างไรดี แต่เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบกับความว่างเปล่า
'ไปไหนแล้วนะ คิดว่าจะยังไม่ตื่นซะอีก'
เธอแปลกใจเล็กๆ
ประตูห้องถูกเปิดช้าๆ สายตาคมนั้นปรากฏภาพสาวน้อยน่ารักที่ยังคงความสดใสไม่เปลี่ยนแปลง
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ แต่งตัวเสร็จรึยังอั๊ต ลงไปทานข้าวกันเถอะ" เบลล์เอ่ยทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และอวดลักยิ้มข้างแก้มที่ดูสะดุดตา
"ไม่เห็นรึไงว่ายังแต่งตัวไม่เสร็จน่ะ! ชั้นไม่หิว ใครหิวก็กินไปก่อนสิ จะมารอชั้นทำไม" สาวหน้าคมตวาดเสียงดังจนคนร่างเล็กหน้าเสียเล็กน้อย
"ไม่เอาน่าอั๊ต ไปทานสักหน่อยนะ เดี๋ยวก็หิวหรอก" น้ำเสียงเบลล์ยังเป็นห่วงเป็นใย
"เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไง ฉันไม่ชอบคนเซ้าซี้นะ" เสียงนั้นเด็ดขาด
ประตูห้องถูกปิดอย่างเบามือที่สุด ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้า ไม่ว่าเธอพยายามทำดีกับอีกฝ่ายสักเพียงใด กลับไม่เคยแทรกซึมไปในใจได้เลยสักครั้ง ได้แต่หวังว่าสักวันอัตติญาจะยอมรับในตัวเธอและแม่ได้มากกว่านี้
ใจที่แข็งกระด้างอ่อนลงนิดๆเมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวเมื่อกี้ แต่ก็กลับมาแข็งดังเดิม
เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วเธอเปิดประตูออกไป แต่กลับพบเด็กสาวนั่งขดตัวอยู่หน้าประตูอย่างเศร้าซึม
"ทำไมมานั่งตรงนี้ รอทานข้าวไม่ใช่หรอ ลงไปสิ" สาวร่างสูงเดินนำลงไป ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่เดินตามมาด้านหลัง
"คุณพ่อไปไหน" คนที่เดินนำถามห้วนๆ เมื่อไม่เจอหน้าบิดาตั้งแต่ตื่นมา เพราะตื่นสายและเวลาตอนนี้ก็10โมงเข้าไปแล้ว
"ออกไปข้างนอกกับคุณแม่น่ะ" เบลล์ตอบซื่อๆ
อารมณ์เริ่มแปรเปลี่ยน เหมือนกำลังถูกแบ่งความรักและความเอาใจใส่ ใบหน้าสวยเฉียบคมนั้นเริ่มบึ้งตึงและหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยแววตาโกรธแค้น
"ทำไมกัน ชั้นไม่เข้าใจเลย พวกเธอต้องการอะไรกันแน่ คิดจะแย่งคุณพ่อไปจากชั้นใช่มั้ย ตอบมาสิ!ตอบ" อารมณ์ของที่อัดแน่นเริ่มรุนแรงขึ้น มือที่แข็งแรงบีบแขนร่างเล็กแรงขึ้นเรื่อยๆและเขย่าไปมาจนอีกฝ่ายทนความเจ็บปวดไม่ไหว
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะอั๊ต เรากับแม่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย"
น้ำตาเม็ดใสพรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่นั้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่โกรธจนไม่ยอมฟังอะไรเลย
"ไม่คิดแบบนั้น แล้วแล้วเรื่องมันจะลงเอยแบบนี้มั้ย เธอมันโกหก!!" เสียงเข้มนั้นเพิ่มดีกรีความดังจนเหมือนตะโกนใส่หน้าสมาชิกคนใหม่ของครอบครัวอย่างไม่หยุดหย่อน
"ปล่อยเรานะ เราเจ็บ ฮือๆ.." เบลล์เริ่มร้องไห้หนักขึ้น
เสียงทะเลาะกันดังเสียจนคนที่ได้ยินต้องรีบออกมาดู
"ว๊าย! ไม่เอานะคะคุณหนู ปล่อยคุณหนูเบลล์เถอะค่ะ ป้าขอร้อง นะคะ.." ป้าแช่มสีหน้าตกใจ รีบขอร้องเป็นพัลวัน เมื่อเห็นอารมณ์ที่รุนแรงของคุณหนูสุดดื้อแบบนั้น
เมื่อได้สติ ความโกรธที่มีเหมือนจะหยุดชะงัก และปล่อยแขนที่แดงเป็นรอยบีบจากน้ำมือเธอเอง และผลักร่างเล็กลงบนโซฟานุ่มอย่างไม่ใยดีท่ามกลางเสียงสะอื้นของเด็กสาวใสซื่อ
"เป็นอะไรมากมั้ยคะคุณหนูเบลล์ หยุดร้องไห้เถอะนะคะ" ป้าแช่มรีบยกแขนที่เป็นรอยแดงขึ้นมาดูและเบิกตากว้างอย่างตกใจ พร้อมกับมองไปที่เด็กสาวอีกคนที่ยืนมองมาด้วยสายตาเย็นเฉียบอย่างอ้อนวอน
"อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ อยู่บ้านเดียวกันแล้ว" หญิงวัยกลางคนเอ่ยขอร้อง ความเกรงที่เป็นผู้ใหญ่กว่าทำให้สีหน้าเธออ่อนลง รวมทั้งอารมณ์ก็ด้วย
"ไม่มีอะไรแล้วค่ะป้า เดี๋ยวอั๊ตจะทานข้าวแล้ว ป้าไปทำงานต่อเถอะค่ะ" เมื่อแน่ใจว่าคุณหนูคงไม่ทำอะไรต่ออีกแล้ว ป้าแช่มจึงเดินกลับเข้าครัวไป
"กินข้าวเถอะ ฉันหิวแล้ว" สิ้นเสียงนั้น เด็กสาวร่างสูงจึงเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร
"ไม่เป็นไรหรอก อั๊ตทานเถอะนะ เราไม่หิว" เบลล์พูดเสียงอ่อน เพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ทานอะไรไม่ลงแล้ว และไม่กล้าจะสู้หน้าอีกฝ่ายได้อีก
"อย่าขัดใจได้มั้ย!! เธอต้องทานกับชั้นเดี๋ยวนี้" เธอพูดอย่างเผด็จการ
เบลล์ไม่เข้าใจตัวเองว่าเหตุใดเธอถึงต้องยอมทนเป็นเบี้ยล่างรองรับอารมณ์คนตรงหน้าได้ตลอดโดยที่ไม่รู้สึกเกลียดเลย คงเป็นเพราะเข้าใจว่าคนคนนี้คงจะรักผู้เป็นพ่อมาก มากเสียจนกลัวทุกสิ่ง เธอพยายามเข้าใจถึงขนาดนี้แล้วแต่ทำไมอีกฝ่ายกลับไม่ยอมเข้าใจเธอเลยสักนิด คิดได้แต่นั้นเธอก็ต้องจำยอมเดินตามคนตัวสูงไปแต่โดยดี
...........................................
"อ้าวคุณหนู มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรคะ เข้ามานั่งก่อนค่ะ" ป้าแช่มเอ่ยเรียกเด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้ามา เมื่อเห็นเธอยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องครัว หน้าตาเธอดูหมองเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
"ป้าแช่มทำอะไรอยู่หรอคะ" เบลล์ทักทายเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนเบา และค่อยๆหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้
"ไม่ได้ทำอะไรแล้วค่ะ ว่าแต่คุณหนูเถอะ เกิดอะไรกันขึ้นหรอคะ ถึงทะเลาะกันแบบนั้น"
หญิงวัยกลางคนถามด้วยความสงสัย มือที่มีริ้วรอยเ***่ยวย่นเอื้อมมาจับแขนเล็กเรียวและถกแขนเสื้อขึ้น
"ดูสิคะแดงไปหมดเลย เจ็บมากมั้ยคะ"
"เจ็บค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำตาคลอ ร่างเล็กสะอื้นน้อยๆราวกับหวาดกลัว
"เล่าให้ป้าฟังได้มั้ยคะ"
เรื่องราวต่างๆถูกถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวให้หญิงวัยกลางคนได้รับรู้และเธอเองก็เข้าใจเป็นอย่างดี พร้อมกับปลอบใจเด็กสาวตัวเล็กให้คลายความกลัว
"ป้าคิดแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้จนได้" ป้าแช่มถอนหายใจเล็กน้อย เหมือนชาชินกับเรื่องแบบนี้มานาน ยิ่งทำให้เด็กสาวอยากรู้มากยิ่งขึ้น
"อั๊ตเค้าเป็นแบบนี้มานานแล้วหรอคะป้า"
"ความจริงคุณหนูไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรหรอกนะคะ แต่เพราะถูกเลี้ยงแบบตามใจมากเกินไปเลยเป็นแบบนี้แหละค่ะ"
"แต่ทำไมเค้าเข้าใจอะไรยากจังคะ เหมือนกับจะกลัวว่าใครจะมาแย่งความรักคุณพ่อไปอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลย"
"เพราะเธอรักคุณผู้หญิงมากไงคะ เลยไม่ต้องการให้มีใครมาแทน ป้ายังจำได้วันที่คุณแม่เธอเสียไป วันนั้นมีการแสดงที่โรงเรียนคุณหนูตั้งใจฝึกซ้อมมาเป็นแรมเดือน เพื่อหวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะได้ไปชื่นชมในความสามารถ แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้นขณะขับรถกลับบ้านจากที่ทำงานเพื่อจะรีบไปให้ทันดูลูกสาวก็มาเกิดอุบัติเหตุซะก่อน ยังโชคดีหน่อยที่คุณผู้ชายไม่ได้อยู่ด้วยตอนนั้น ไม่งั้นป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าคุณหนูจะเป็นอย่างไรบ้าง"
เรื่องราวสมัยก่อนลูกเล่าออกมาจากปากหญิงแม่บ้านผู้นี้
"แต่เบลล์ยังยอมรับคุณอนันต์ได้เลยนะคะ ทำไมเค้าไม่ยออมรับในตัวพวกเราบ้าง" เธอยังมีคำถามอีกมากมายด้วยความอัดอั้น
"เพราะคุณมลเธออบรมสั่งสอนคุณได้ดีกว่าคุณผู้ชายไงคะ แต่ป้าเชื่อว่าสักวันคุณหนูต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แน่นอนค่ะ" ป้าแช่มพูดอย่างมั่นใจ ทำให้เด็กสาวคลายความสงสัยลงไปได้บ้างและเหมือนจะเข้าใจมากขึ้นกว่าเดิม
เธอเคยได้ยินคุณอนันต์เล่าเรื่องบุตรสาวให้ฟังบ้างเหมือนกัน เขาเองไม่ค่อยมีเวลาให้มากนักเพราะชีวิตที่ผูกติดกับการงานนั่นเอง แต่อัตติญาก็ไม่เคยเรียกร้องความรักหรือความสนใจเลยสักครั้งเพราะเข้าใจว่าเขาต้องทำงาน แต่ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงที่เข้ามาเกาะแกะละก็ ความร้ายกาจที่ซ่อนอยู่จะแสดงออกมาทันที เธอเองก็ได้แต่หวังว่าเมื่อไรกันที่บุคคลนี้จะยอมเปลี่ยนนิสัยหรือลดความแข็งกร้าวลงมาได้บ้าง ก็คงได้แต่รอต่อไปแบบนี้โดยไม่รู้ว่าความอดทนที่มีจะถดถอยลงไปเมื่อไร
------------------------
ความคิดเห็น