Switch สลับขั้วมาลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : วิ่งชน [100%]

THE★ FARRY

 

ตอนที่ 1 : วิ่งชน !

            ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ที่จู่ๆตาขวามันก็กระตุกถี่เสียจนน่ารำคาญ บอกตามตรงฉันไม่เชื่อตามคำล่ำลือที่ว่าขวาร้ายซ้ายดีอะไรนั่นหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันก็คงหาที่ช็อตไฟฟ้ามากระตุ้นตาซ้ายให้มันกระตุกไปทั้งวัน!

            ฉันคือ ‘คิม’ ยัยสาวถึกบ้าพลัง ที่ไม่เคยยอมใคร และไม่จำเป็นต้องยอมด้วย (= =;;)

            ข้างๆฉันก็คือ ‘มิยอง’ เพื่อนสนิทสุดเลิฟที่ทำให้ฉันต้องอ่อนหวาน อ่อนโยนเพราะเธอค่อนข้างเซ็นซิทีฟ ในสายตาของฉัน มิยองน่ารักเสมอ ( =3=) เธออ่อนต่อโลกแต่ไม่ได้โง่อย่างที่ใครๆชอบคิด แต่เธอแค่ไม่ค่อยทันคนเท่านั้นเองอ่ะ

            เพราะความที่ฉันเป็นสาวถึกและสู้คน เวลาใครๆเข้ามาย่างกรายที่จะมาขายขนมจีบเพื่อนรักของฉัน ฉันจึงออกโรงเป็นไม้กันหมาทันที ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...

            ‘จุน’ หรือนายสะดือจุ่นที่ฉันเรียก นายนั่นมันหน้าหม้อ จอมเจ้าชู้ของห้อง มันชอบหลีสาวไปทั่ว โดยครั้งนี้เป้าหมายของมันก็คือมิยองเพื่อนรักของฉันนั่นเอง!

            “มิยอง...วันนี้เธอว่างมั้ย? เราไปดูหนังกัน” นายจุนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะของมิยอง ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานๆ สายตาเว้าวอนเหมือนลูกแมวคอยหาเจ้าของ

แหวะ! ตูอยากจะอ้วก!!!!!

“ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีเรียนพิเศษน่ะ” มิยองปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่มีหรือเจ้าจุนจะยอมแพ้

“งั้นพรุ่งนี้ก็ได้...เอาวันไหนก็ได้ที่เธอว่าง”

“โทษทีนะ มิยองคงไม่ว่างไปกับนาย” ฉันแทรกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“อะไรยัยทอม ยุ่งไรเนี่ย?!” จุนหันมาแขวะ ฉันล่ะหน้าตึง เกลียดนักคนที่มาหาว่าฉันเป็นทอม

“ใครทอม ไอ้ตุ๊ด!” ฉันสวนกลับอย่างสะใจ ไอ้ตุ๊ดที่ว่าลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างไม่พอใจเหมือนจะเอาเรื่อง

“ว่าใครตุ๊ด!” เขาเสียงแข็งขึ้นมา ก่อนจะถกเสื้อขึ้นเหมือนจะพร้อมต่อย คิมมองอย่างสมเพช

“รังแกผู้หญิง มันไม่แมนไปหน่อยหรอ?” ฉันก็เริ่มของขึ้น เอาดิ ใครกลัวล่ะ?!

“เอ่อ...หยุดทะเลาะกันเถอะ...จุน ฉันไม่ว่างจริงๆ ฉันมีเรียนทุกวันและฉันต้องรีบกลับบ้าน คงไปไหนกับนายไม่ได้หรอกนะ...คิม เธอใจเย็นๆ นั่งลงเถอะ” มิยองกลายเป็นวีรสตรีสงบศึกสงครามน้ำลายลง ก่อนที่ทั้งสองจะต้องแยกออกจากกันอย่างขัดไม่ได้

“อย่าลืมนะจ๊ะมิยอง ถ้าเธอว่างเมื่อไร บอกฉันล่ะ” จุนหยอกอีกครั้งก่อนจะยิ้มหวานอย่างหวานเสน่ห์เต็มที่ ก่อนจะมายักคิ้วใส่ฉันอย่างกวนประสาท

อยากเตะนัก ไอ้นี่!!!

คาบพละ ในยามบ่าย~

“วันนี้เราจะเริ่มเล่นเป็นทีมกันนะ ทุกคนจับกลุ่มกันให้เรียบร้อยตามที่ครูได้บอกไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วนะ” ครูพละของเราบอกเหล่าลูกศิษย์ที่มัวแต่ยืนจับกลุ่มคุยกันเสียงดัง

“เอาล่ะ ทีมที่1และทีมที่2 พวกเธอลงสนามกันได้แล้ว”

ปรี๊ด ปรี๊ด...

เสียงนกหวีดให้สัญญาณลงสนามดังขึ้น พร้อมกับนักเรียนในทีมนั้นๆเดินลงสนามบาส ก่อนจะเริ่มแข่งขันกันเมื่อลูกบอลเริ่มเคลื่อนที่

ฉันไม่ได้อยู่ทีมเดียวกันมิยองหรอก เพราะจับกลุ่มกันตามเลขที่ แต่ดันมาอยู่ทีมเดียวกับไอ้สะดือจุ่นนี่น่ะสิ (= =;;)

            ลูกบาสกำลังถูกส่งมาที่ฉัน และฉันก็กำลังเลี้ยงมันเข้าสู่ห่วงแห่งชัยชนะ แต่ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีมือเข้ามาคว้าแย่งลูกบาสของฉันไป ฉันถึงกับผงะ ก่อนจะหันไปมองว่าใครคือเจ้าของมือนั้น

            “นายสะดือจุ่น!!!” พอรู้ว่าเป็นใคร ฉันก็กัดฟันกรอดอย่างไม่ยอมแพ้ ฉันเหมือนได้เชื้อเพลิงพร้อมจุดไฟให้ลุกโชน ฉันวิ่งไปแย่งลูกบาสคืน

            สำเร็จ! ตอนนี้ลูกบาสอยู่ที่ฉันและฉันก็โยนลงห่วงพอดี

            “1-0” เสียงเพื่อนคอยประกาศดังขึ้น จุนดูเจ็บใจน่าดูที่ฉันแย่งลูกบาสไปจากเขาแถมยังมาทำแต้มได้อีก

            เกมยังดำเนินต่อไปซึ่งก็เข้มข้นขึ้นทุกเมื่อ เทื่อฉันกับจุนต่างเป็นผู้ผลัดกันครองบอลอยู่เพียงแค่สองคน ต่างผลัดกันได้คนละลูกสองลูกสลับกันไป โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน

            “นั่นพวกเขาจะเล่นกันอยู่แค่สองคนใช่มั้ยล่ะนั่น?” เพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ริมสนามพูดขึ้นกับมิยอง มิยองรู้ดีว่าพวกเขาคงจะสู้กันอย่างไม่ยอมแพ้ เห็นแล้วก็ส่ายหน้าเหนื่อยใจ

            ปรี๊ด ปรี๊ดดดดดดด!!!!!

            สัญญาณนกหวีดหมดเวลาดังขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง

            “20-20...เสมอกัน” เพื่อนประกาศสรุปคะแนน ส่งผลให้คะแนนของทั้งสองทีมเท่ากัน

            ในขณะที่ฉันกำลังออกจากสนาม นายสะดือจุ่นก็เข้ามาเดินชนไหล่ฉันเข้าอย่างจัง แถมไม่ยอมขอโทษด้วย คนอย่างฉันไม่ยอมหรอกนะ!

            “นี่นาย ชนฉันแล้วไม่ขอโทษ จะสุภาพไปไหนเนี่ย!” ฉันประชดประชัน

            “หึ...” เขาส่งเสียงในลำคอโดยไม่พูดอะไรต่อไป แล้วเดินยักไหล่กวนๆ ออกไปซะอย่างนั้น ฉันล่ะงงจริงๆ

            “นายคิดว่านายเจ๋งนักรึไง” ฉันตะโกนถามเขาไปอย่างเหลืออด

            “ว่าไงนะ...แน่นอน! จะลองดูมั้ยล่ะ?” เขาบอกเสียงเรียบ ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากที่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์เจ้าผุดขึ้นนมา

            “อะไร?”

            “เคยได้ยินเกมวิ่งชนกันมั้ยล่ะ?...ใครหลบก่อนหรือใครล้มลงก่อนจะเป็นฝ่ายแพ้” เขาเปิดประเด็นขึ้น ฉันเลิกคิ้วอย่างงงๆ ไม่เคยได้ยินหรอกเกมบ้าเกมบออะไรนั่นน่ะ แต่ฟอร์มเอาไว้ก่อนเป็นพอ

            “อืม...แล้วไง”

            “ถ้าเธอชนะ ฉันจะยอมเธอทุกอย่าง” ฉันหูผึ่งทันที ข้อเสนอนั่นมันน่าสนใจจริงๆ

            “แต่...ถ้าเธอแพ้ล่ะก็ เธอก็ต้องหลีกทางให้ฉันจีบมิยอง!” ฝันยังไม่ทันหวานก็กลายเป็นขมมาแทรกซะอย่างนั้น โอ้โห! ถ้ามันจะต้องแลกขนาดนั้น ฉันควรจะเล่นด้วยกับมันมั้ยเนี่ย?

            “ว่าไง? กลัวหรอ?” จุนหันมาถามอย่างเยาะๆ อื้อหือ! ดูถูกกันใช่มั้ยล่ะเนี่ย เอาวะ! คนอย่างคิมไม่เคยกลัวใคร อย่ามาท้าเชียว!!!! ฮึ่ม!!!!

            “ตกลง เมื่อไหร่ เวลาใด จัดมา” ฉันตกปากรับคำท้าของนายนั่นทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก จุนแสยะยิ้มอย่างเสือร้าย ก่อนจะบอกเวลาและสถานที่ออกมา...

            หลังเลิกเรียนที่สนามใหญ่กลางแจ้ง

            บรรดาเหล่านักเรียนที่รู้ข่าวการท้าประลองวิ่งชนกันของฉันและจุน ต่างมารอลุ้นกันเต็มไปหมด อย่างกับมหกรรมกีฬาโอลิมปิก (เวอร์ = =;;) บ้างก็พนันกันว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ

            สำหรับฉันน่ะหรอ ไม่เคยมีคำว่ากลัว ฉันมั่นใจว่าฉันจะต้องชนะ ก็แค่วิ่งชนกันเท่านั้น นายนั่นต้องหลบก่อนอย่างแน่นอน มิยองที่เป็นห่วงคิมก็ยอมไปเรียนพิเศษสายเพื่อมาดูแลเพื่อน

            “คิม ไม่เป็นไรจริงๆหรอ?” มิยองถามฉันด้วยความเป็นห่วง

            “ไม่เป็นไร” ฉันบอกให้เธอสบายใจ แต่เธอก็แค่ฝืนยิ้มออกมา ไม่ได้ช่วยให้เธอสบายใจแม้แต่นิดเดียว

            ส่วนทางด้านจุนเขาก็มาคุยโวกับเพื่อนสนิทของเขานั่นก็คือ ‘ยอล’ ที่เป็นหนุ่มใจเย็น สุขุม นิสัยดีผิดกับเขาอย่างเห็นได้ชัด

            “นี่นายจะเล่นจริงๆหรอ? นั่นผู้หญิงนะ ขนาดผู้ชายยังว่าอันตรายเลย” เขาติงเพื่อน

            “หึ...ยัยนั่นต้องหลบฉันก่อนแน่นอน ต่อให้ถึกมาจากจากไหน พอถึงตอนนั้นก็ต้องกลัวจนหลบไปอยู่ดีนั่นแหละ” จุนบอกอย่างมั่นใจ ยอลถอนหายใจ ต้องยอมรับการตัดสินใจของเพื่อน…

            เวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง

            สองผู้เข้าแข่งขันมาเตรียมพร้อมที่คนละด้านของสนาม โดยมีเสียงเชียร์ของเพื่อนๆคอยส่งเสียงให้กำลังใจไม่ขาดสาย และพิธีกรของงานซึ่งไม่ใช่ใครนอกจาก ‘ซันนี่’ หัวหน้าห้องของฉันนั่นเอง

            “เอาล่ะค่ะถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยกันแล้ว ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองฝ่ายเตรียมพร้อมที่สนามเป็นที่เรียบร้อย...เอาล่ะค่ะ เสียงสัญญาณต่อไปนี้จะเป็นการเริ่มเกมวิ่งชนแล้วนะคะ...”

            ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

            เสียงนกหวีดเป่ายาว พร้อมร่างของทั้งสองที่เร่งสปรีดวิ่งเข้าหากัน โดยมีสายตาทุกคู่จับจ้องมอง แทบจะลืมหายใจกันไปข้างหนึ่ง...

            จุนวิ่งมาอย่างรวดเร็วตรงมาที่ฉันโดยไม่มีท่าทีจะหลบเลยแม้แต่นิด และฉันยังเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาที่มันกำลังบอกฉันว่า

            ‘ฮ่าฮ่า ยัยขี้แพ้!’

            ฉันไม่มีทางยอมหรอก เอาวะเป็นไงเป็นกัน ฉันหลับตา กลั้นหายใจเพื่อตรงดิ่งพร้อมปะทะ ...

            ตึง! โครมมมมม!

            ใช่แล้ว ไม่มีใครหลบใคร ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครรู้ว่าใครแพ้ใครชนะ เพราะว่าพวกเขาทั้งสอง สลบเหมือดไปแล้วทั้งคู่...

            ฉันสาบานได้จริงๆ ณ เวลานี้ ฉันเห็นแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันแสบตาเหลือเกิน ก่อนที่ฉันจะพยุงตัวเพื่อกลับหลังหันไปด้านหลังที่มืดมิด ไร้แสงใดๆ ก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึกอะไรๆอีกเลย...