หยาดพิรุณพิษ

มวลหมู่เมฆาสีดำทะมึนคละเคล้าไปด้วยประกายแสงสีแดงบ้างก็สีส้ม ฟ้าฝนรุนแรง ฟ้าแลบ ฟ้าผ่า เกิดเสียงกัมปนาทกึกก้องดังสนั่นหวั่นไหว ร่างของโฉมสะคราญล่มเมืองถูกบ่าวรับใช้ลากขึ้นมาไว้ข้างริมสระ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ผิวกายขาวซีด เนื้อตัวเปียกชื้นเย็นเฉียบไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะรับรู้สิ่งรอบกาย

            "นายหญิง นายหญิงเจ้าคะ ฟื้นเถิดเจ้าค่ะ นายหญิงข้าน้อยขอร้องท่านล่ะ อย่าทำเช่นนี้เลยนะเจ้าคะฟู่ซิ่วกลัว" ฟู่ซิ่วร้องไห้แทบขาดใจ ขณะคุกเข่าเฝ้าร่างบอบบางซึ่งกำลังสลบไสลแน่นิ่ง ครั้นไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับฟู่ซิ่วถึงกับสติแตก นางเปล่งเสียงกรีดร้องราวกับหมูถูกเชือดก็มิปาน ต่อให้นางร่ำร้องเสียงดังสักเพียงใดก็ไร้ซึ่งผู้คนเหลียวแล เพราะในจวนแม่ทัพแห่งนี้เดรัจฉานที่ถูกนำมาเลี้ยงยังมีค่ามากกว่าชีวิตนายหญิงของนาง…

คำเตือน: เรื่องหยาดพิรุณพิษ เป็นเพียงจินตนาการของไรต์เท่านั้น ไม่อ้างอิงบุคคล หรือสถานที่ต่างๆ ทุกตัวละครทุกสถานการณ์ล้วนถูกสมมุติขึ้นมา ขอให้รี้ดทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และขอให้มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน   ขอบคุณค่ะ…

ไรต์เปิดให้อ่านฟรีจนกว่าจะปิดจบนะคะ ติดเหรียญหลังลงจบแล้วหนึ่งวันค่ะ