ระบำเสน่หา

ลำดับตอนที่ #17 : แผนการใหม่

ฟามิลานั่งเล่นอยู่กับกานติยาในห้อง

"เพื่อนกานติยาจ๋า ฉันล่ะเบื่อจริงๆ พี่เสตรหลงอีนังโยนาจนหวปักหัวปำ"

กานติยาบอก

"ไปเที่ยวในเมืองกันดีกว่ามั้ยจ๊ะ"

"จริงสิ ไปหาเสื้อผ้าใส่ให้สวยๆดีกว่า เผื่อพี่เสตรจะกลับมาหลงฉัน เอ๊ะ กำไลเพชรของอีแก่มันไปไหน ฉันอุตส่าห์แอบไปจิ๊กมาจากห้องมันตอนงานศพมัน นี่อยู่ไหนเนี่ย"

"ใส่อันอื่นไปก่อนก็ได้"

"ก็ได้" ฟามิลาจึงไปเลือกหาอันอื่น


เมื่อออกมาหน้าห้อง ฟามิลาเห็นกำไลนั่นอยู่ที่ข้อมือของโยนาจึงเข้าไปยื้อแย่ง

"นังไพร่ แกเอาของฉันคืนมานะ"

"อะไรกัน นี่มันของราชินีจินดารานะคะ โยนาจำได้ ถ้าราชินีแฟมคิดจะทำร้ายโยนาล่ะก็ โยนาจะฟ้องพระราชา"

"นี่แกกล้าหือกับฉันหรอ รับรอง ว่าแกไม่ตายดีแน่"


ฟามิลาจึงวางแผนกับกานติยาว่าจะจัดการกับโยนายังไงดี



วรันตีทนไม่ไหวกับกลิ่นเหม็นจากบ่อน้ำซึ่งเหม็นขึ้นทุกวัน จึงเข้าไปในเมือง เพื่อไปตาม คนรู้จักซึ่งเป็นกรรมกรมาช่วยงม ฟามิลาสั่งห้ามคนงานทุกคนยุ่งกับบ่อน้ำ อ้างว่ากลัวคนตกลงไป


......................................................................................................



วรันตีพบศพของสามพ่อแม่ลูกในบ่อน้ำ จึงตามทุกคนในวังมาดู

"ตายแล้ว แม่ชุ ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย ใครกันที่ทำร้ายแม่ชุ" ราชินีฟามิลาเสแสร้ง

"นำศพของทั้งสามไปทำพิธีให้เรียบร้อย เหินเทพ ส่วนใครเป็นคนทำ เราต้องสืบหาตัวให้ได้" ราชาเสตรวุธสั่ง

ฟามิลาเหลือบไปเห็นสร้อยของตนที่อยู่ในมือของศพชุตีริน จึงจะแอบไปหยิบ แต่วรันตีชิงคว้าไปเสียก่อน ฟามิลาได้แต่เจ็บใจ

วรันตีมีหลักฐานที่จะเอาผิดฟามิลาได้ คือสร้อยของฟามิลาที่อยู่กับศพ แต่ยังไม่กล้าทำอะไรมาก เพราะฟามิลาเป็นถึงราชินี อาจจะทำอะไรตนได้ง่ายๆ จึงเก็บไว้ก่อน






เสตรวุธเข้าป่าไปล่าสัตว์กับเพื่อนต่างเมือง ฟามิลาจึงคิดได้ทีมายุแยงโยนา

"นี่ นังโยนา แกคิดหรอ ว่าพี่เสตรเขาจะมีฉันกับแกแค่สองคน"

"นี่เธอจะมาไม้ไหนเนี่ย "

"เมื่อคืนเวรพี่เสตรนอนกับฉัน ตอนเช้าก่อนพี่เสตรออกไปฉันเห็นพี่เสตรยิ้มร่า เหมือนตื่นเต้นอะไรสักอย่าง ฉันว่าพี่เสตรต้องซ่อนเมียไว้ในป่าแน่เลย"

"ฉันไม่ยอม" โยนาเริ่มเอนเอียง เพราะเธอเริ่มสังเกตว่าราชาเสตรวุธดูแปลกไปเช่นกัน

"ฉันว่าเย็นนี้เราแอบตามไปดูในป่ากันดีกว่า รอพี่เสตรกลับมาก่อน ค่อยแอบออกไป ถ้าเจอจะได้จัดการกับนังเมียน้อยกันเลย"

"จะดีหรอ ฉันท้องแก่อยู่นะ ฉันกลัวอันตรายกับลูก"

"ก็พานังพอลลีนไปช่วยประคองสิ"

"ก็ดี"

"เดี๋ยวพอฉันจะไปฉันจะมาเรียกหล่อน งานนี้เราต้องสมานฉันท์กันนะยะ"






จากนั้น ฟามิลาก็มาจัดการแผนสองต่อ โดยมาหา วรันตีที่โรงเลี้ยงเป็ด วรันตีรีบให้คิดไปแอบที่หลังเรือน

"วรันตี ฉันมีข้อเสนอมาให้เธอ"

"ข้อเสนออะไรของคุณแฟม ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า ราชินีแฟม จึงจะถูก"

"อย่าแขวะฉันเลยจ้า วรันตี ฉันมีข้อเสนอว่าจะปล่อยพวกเธอสามแม่ลูกไป พร้อมกับเงินและเครื่องประดับเท่าไหร่ก็ได้ตามที่เธอเรียกร้อง แต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องพาแม่และน้องย้ายไปอยู่ที่อื่น และ ห้ามมายุ่งเกี่ยวกับเมืองนี้อีก"

"อย่าล้อกันเล่นนะ"

"ฉันพูดจริงก็ยังหาว่าฉันล้อเล่นอีกนะ อย่าลืมสิว่าฉันเป็นราชินี ถ้าเล่นลิ้นกับฉันมากๆคงรู้นะ ว่าจะเจออะไร จะเอาเท่าไหร่ ว่ามา แล้วฉันจะเอามาให้ตอนเย็น ที่ประตูทางเข้าไปในป่า แกเก็บของให้เรียบร้อย แล้วฉันจะไปบอกกับแม่แกให้ตามแกไป"



คริตนั่งฟังอย่างช้ำใจ นี่หรือ ผู้หญิงที่เขาเคยรัก เคยเทิดทูน เขามองจิรกาที่นั่งเพ้อไม่ได้สติด้วยความสงสาร เขาจึงเริ่มคิดแผนที่จะแก้แค้นฟามิลาด้วย



ทิพรตีนั่งคุยอยู่กับพีชยะ

"ทำไมพี่ไม่ขึ้นไปหาลูกล่ะ"

"ไม่ล่ะ พี่ตัดหางปล่อยวัดไปแล้ว กับลูกคนนี้ มันจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง"

"แต่พี่อาศัยอยู่ที่นี่ สักวันก็ต้องได้เจอกัน"

"แล้วถึงตอนนั้น พี่ค่อยคิด ว่าจะทำอย่างไร"


ทันใดนั้น นาตาชาก็เข้ามา บอกว่าฟามิลาลงมาหา พีชยะจึงผละออกไปจากที่นั้น กลัวฟามิลาเห็น