ระบำเสน่หา

ลำดับตอนที่ #4 : โยนา

จิรกาชื่นชอบตลับสีทองที่คริตซื้อให้มาก จึงพกมันไว้ติดตัวตลอดเวลา แต่ไม่กล้าเอาออกมาให้ใครเห็น เพราะกลัวฟามิลาแย่งไป หล่อนยังไปไหนมาไหนกับสามีของฟามิลาอยู่บ่อยๆ

ตัวฟามิลาเอง ก็รู้สึกเบื่อหน่ายคริตมากขี้นทุกวัน เธออยากหาหนุ่มใหม่ ที่ทำให้กระชุ่มกระชวยใจเต็มทน เธอจึงคลายเบื่อ ด้วยการไปช้อปกับกานติยา ทำให้ไปเจอกับนาตาชาอีกครั้ง ที่ร้านตัดเสื้อ

นาตาชาพูดกับช่าง

"ช่างจ๊ะ มีเสื้อสีม่วงไหมจ๊ะ จะใส่ ต้อนรับแม่ม่ายแถวนี้ซะหน่อย"

"ต๊าย แม่ม่ายที่ไหนกันจ๊ะ ไม่เห็นมีเลย นาตาชา" กานติยาแกล้งเล่นด้วย

"ก็แม่ม่าย ที่โดนเด็กรับใช้แย่งสามีไงล่ะจ๊ะ"

ฟามิลาเริ่มรับรู้จากสัญชาตญาณ

"นี่เธอหมายความว่าไง" ฟามิลาถาม

"ก็ไมไ่ด้ว่าไง" นาตาชาพูด แล้วเดินออกไปเมื่อเสร็จธุระ ฟามิลาได้แต่เก็บงำความสงสัยนั่นไว้


......................................................................................................


วันหนึ่ง วรันตีออกมาจ่ายตลาดคนเดียว เพราะทิพรตีต้องทำงานบ้านให้เสร็จ ก่อนฟามิลากลับมา แถมวันนี้กานติยายังจะมาเที่ยวที่บ้านอีก วรันตีจึงต้องจ่ายอาหารเพิ่มขึ้น  หญิงสาวหิ้วกระเป๋าผ้าไว้ที่แขน ทันใดนั้น มีโจรคนหนึ่งมาฉกชิงกระเป๋าของเธอไป

"ช่วยด้วยค่า  ช่วยด้วย"

ทันใดนั้น ก้มีชายคนหนึ่งโผล่เข้ามา กระโดดถีบโจร แล้วกระชากกระเป๋าออกมาจากมือโจร โจรลุกขึ้นได้รีบวิ่งหนีไป ชายคนนั้นจะตามไป แต่วรันตีตะโกนเรียกไว้

"ช่างเถอะค่ะ ยังไงดิฉันก็ได้กระเป๋าคืนแล้ว ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวรับกระเป๋า

"เอ่อ ไม่ทราบว่า คุณผู้หญิง ชื่ออะไรครับ"

"วรันตีค่ะ"

"โอ้ว ชื่อเพราะจัง กระผมชื่อ เหินเทพ นะครับ เป็นองครักษ์ของเจ้าชาย ทำงานอยู่ในราชวังนี่ล่ะครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ วรันตีไปก่อนนะ" หญิงสาวบอก แล้วเดินจากไป เหินเทพเสียดาย ที่ไม่ได้ทำความรู้จักสาวสวยให้มากกว่านี้


.......................................................................................................


โยนากรี๊ดกร๊าดอยู่ในห้องของตนเอง  พอนลีน นาตาชา และ ชุตีริน ซึ่งพักอยู่ห้องเดียวกัน จึงถามว่าเป็นอะไร

"เมื่อครู่นี้ ฉันเอาของว่างไปให้เจ้าชาย เขาบอกว่า  อีนังราชินีเริ่มกำหนดวันแต่งงานของเขากับอีองค์หญิงนั่นแล้ว"

"นี่ นังโยนา หยุดเีรียกราชินีกับองค์หญิงแบบนั้นนะ สักวัน แกจะตายเพราะปากไม่ดีของแก" ป้าชุตีรินโมโห แล้วเดินออกจากห้องไป นาตาชาเดินตามป้าไป

พอนลีนนั่งลงข้างๆเพื่อนสาว แล้วบอกหล่อน

"นี่ นังโย ฉันรู้จักพ่อมดอยู่คนหนึ่ง ชื่อ พีชยะ  ท่านอยู่ในป่า เห็นว่าปรุงยาเก่งมาก ฉันคิดแผนอะไรดีๆออกแล้ว"


ว่าแล้ว พอนลีนและโยนา จึงเดินทางเข้าไปในป่า ทั้งสองเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง  เห็นหม้อยาวางอยู่มากมาย และเห็นพ่อมด พีชยะ อยู่ในชุดสีดำ นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ โยนาแอบกระซิบพอนลีน

"พ่อมดอะไรกัน ทำไมหล่อจัง"

"นี่หล่อน แกจะมานี่ทำไมกันยะ จะมัดใจผัวหรือหาผัวใหม่"

"มีธุระอะไร แม่พอนลีน" พ่อมดพีชยะถาม

"คือ เพื่อนของอิฉันนะเจ้าคะ ผัวมันมีเมียน้อยเจ้าค่ะ มันเลยอยากจะชิงผัวมันคืน ทำไงดีเจ้าคะ"

"เรื่องแค่นี้ ไม่ยาก แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" พ่อมดบอก

"อะไรล่ะเจ้าคะ" โยนาถาม

"ตามข้ามาในห้องสิ" พ่อมดเดินเข้าห้องไป โยนาหันมามองหน้าพอลลีน

"เข้าไปสิ" พอนลีนบอก

"รอฉันนะ อย่าไปไหนนะ"

โยนาเดินตามเข้าไปในห้อง เจอพีชยะนั่งอยู่บนเีตียง

"เข้ามานี่สิ"

โยนาเข้าไปนั่งลงบนเตียง ข้างพีชยะ หล่อเริ่มรู้แล้วว่าพ่อมดต้องการอะไร หญิงสาวปล่อยใจโดยไม่ขัดขืน เพราะความจริงแล้ว พ่อมดหนุ่มก็ต้องตาเธออยู่ไม่น้อย


....................................................................................................


ฟามิลาตกใจมาก เมื่อเห็นคริตเดินลงมาที่ข้างล่างกลางดึก คริตเดินเข้าไปในห้องของจิรกา ฟามิลาโมโหเปิดประตูพุ่งพรวดเข้าไป เห็นสองชายหญิงกำลังเริงสวาทกันอยู่

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  ไม่จริงงงงงงงงง"


จิรกามองฟามิลาอย่างไม่ทุกข์ร้อน และยิ้มเยาะใส่ คริตตกใจมาก




ฟามิลาโมโห จึงจับจิรกาขังล่ามโซ่ไว้ในห้อง และ ล็อกประตู โดยไม่ฟังคำทัดทานของใครทั้งสิ้น โดยไม่รู้ว่าจิรกาตั้งท้องลูกของคริตอยู่ หญิงสาวนำอาหารมาให้วันจิรกาวันละมื้อเท่านั้น

คริตไม่กล้าทำอะไรมาก เพราะตนเองก็ไม่อยากกลับบ้านเดิมอีกแล้ว จึงต้องอยู่กับฟามิลาต่อไป