เกมชีวิต พลิกชะตาโลก ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #3 : นายขนมต้ม พระศรีอริยะไตย เริ่มเรียนวิชา (2)

  ไคนั่งรอให้หลวงพ่อออกจากวิปัสสนาประมาณ 1 ชม.หลวงพ่อก็ออกจากวิปัสสนา พอท่านลืมตามาเห็นไคเข้าท่านก็ยิ้มออกมาทันที ลูกศิษย์ที่ท่านรอมานานได้มาสักที  ท่านจะได้มีผู้ฝากฝังวิชาความรู้ สู่คนรุ่นหลังต่อไปได้ ไม่ทำให้ผู้ประสิทธิประสาทวิชาให้ท่านต้องผิดหวัง จะได้ไปอย่างหมดห่วงสักที แล้วท่านก็พูดออกมาว่า 
    "มาแล้วหรือ ศิษย์ของอาตมา ปล่อยให้รออยู่ตั้งนาน กว่าจะมาได้นะ"
   ไคได้ฟังก็งงเป็นไก่ตาฟางไปเลยแล้วคิดว่า ท่านเพิ่งออกจากวิปัสสนาใหม่ๆ คงทำให้ตาลายนึกว่าตนเป็นพี่ขนมต้มกระมัง เลยพูด ออกไปว่า
   "สวัสดีครับ ผมชื่อ ทอง กาญจนเทพ ชื่อเล่น ไค ครับ ผมไม่ใช่พี่ขนมต้มนะครับ พี่ขนมต้มพาผมมาบอกว่า หลวงพ่อสามารถทำชุดเกราะจากหนังเสือสมิงได้นะครับ แล้วพี่แกก็ทิ้งผมไว้ตรงนี้แล้วรีบไปหาคนรักนะครับ เห็นว่าจะรีบไปหมั้นเพราะว่าจะเสียฤกษ์นะครับ" ไครีบรายงานตัว และบอกจุดประสงค์ที่มาทันที
   หลวงพ่อ ก็เลยคิดว่าศิษย์คนนี้คงยังจำตนไม่ได้แล้ว เพราะไปเกิดที่โลกอื่นทำให้ความทรงจำลบเลือนไป ซึ่งถ้าท่านจะบอกเลยตอนนี้ก็จะทำให้บุญกรรมวาสนา กับท่านขาดไปได้  จึงออกอุบายขึ้นว่า
   "อ้อ ได้ๆ อาตมาทำให้ได้ แต่อาตมาไม่มีวัตถุดิบ อีกอย่างหนึ่งนะ ถ้ามีคนไปเอามาให้ ก็จะทำให้สำเร็จได้ในทันที ซึ่งของชิ้นนี้มีชื่อว่าน้ำกระสินใจอยู่ในถ้ำหลังเขาโน้น แต่ภายในถ้ำนี้มีคนเฝ้าอยู่ด้วย และเป็นคนที่ไม่ค่อยถูกกับพระเท่าไหร่ ถ้าอาตมาไปเองจะเอามาไม่ได้ แต่ถ้าคนที่ไม่ใช่พระไป เขาจะยินดีให้ทันทีแต่มีข้อแม้ว่า คนๆนั้นต้องไม่เคยบวชมาก่อนด้วย โยมจะไปเอามาให้อาตมาได้ไหมละ" หลวงพ่อพูด พร้อมกับรับหนังเสือสมิงมาเก็บไว้ก่อน
    "ได้ครับ ขอหลวงพ่อได้บอกเส้นทางให้กระผม เถิดครับ กระผมจะได้ไปขอจากผู้นั้นมาให้" ไคตอบรับไป
    "ให้เดินทางไปทางทิศเหนือ จากที่นี้ไปประมาณ 20 กว่ากิโลเมตร จะเห็นภูเขาที่มีลักษณะเหมือนนิ้วมืออยู่ 4 เขา ให้เดินไปที่เขาลูกที่ 2 ที่สูงที่สุดกว่าเขาลูกอื่น ที่ยอดเขานั้น จะมีน้ำกระสินใจอยู่  มียักษ์ตนหนึ่ง เฝ้าอยู่ตลอดเวลา โยมไปถึงให้รีบแจ้งเขาทันทีว่าต้องการได้กระสินใจ แล้วเขาจะนำโยมไปยังที่ที่มีกระสินใจเองหากโยมมีวาสนาโยมก็จะได้น้ำกระสินใจ มา" พูดเสร็จท่านก็เข้าวิปัสสนาต่อไปโดยไม่สนใจไคอีกเลย
    ไคคิดว่านี้คงเป็นภารกิจอะไรบางอย่างแน่เลย เหมือนที่เขาเคยดูในหนังจึงรีบรับปากด้วยความยินดี  แล้วรีบเดินทางไปที่เขาลูกดังกล่าวทันที

    ส่วนพอเพียงพ่อของไค หลังจากตามลูกชายไปที่ทำการประจำโซน เขาก็ไม่เห็นลูกชายเลย เพราะคาดกันไปแล้ว ไคได้เข้าไปในเกม ก่อนที่พ่อเขาจะมาถึงตั้ง2 ชม.แล้ว  จึงได้แต่กดรับบัตรคิว และรอเรียกเท่านั้น ซึ่งเขาได้รับคิวที่ 497 พอดี เกือบไม่ได้เล่นในวันเดียวกับลูกชายเสียแล้ว  เมื่อเจ้าหน้าที่เรียกตัว และตรวจสอบความเรียบร้อย ทางข้อตกลงและลงชื่อยินยอมแล้ว ก็ได้ถูกพาไปตรวจสภาพร่างกาย และส่งให้แก่เจ้าหน้าที่สาวคนเดียวกับที่ส่งไคไปที่โลกใหม่นั้นเอง เธออธิบายแบบเดียวกับที่อธิบายให้ใครฟัง แล้วก็ได้ส่งพอเพียงไปที่โลกใหม่ทันที ฯลฯ
   พอเพียงตื่นขึ้นมาที่ห้อง ๆ หนึ่งแต่ห้องนี้ เจ้าหน้าที่กลับเป็นจอมยุทธ์หนุ่มเสียแล้ว (เนื่องจากเครื่องมินิออนไลน์นั้น จะทำการส่งผู้เล่นไปทั้งตัวเลย เพื่อไม่ให้เกิดการผิดพลาดทางการส่ง กรณีที่ทำการประจำโซนอื่นส่งผู้เล่นพร้อมกัน ระบบจึงกำหนดจุดส่งไว้ 5 แห่ง ต่อ 1 ประเทศ ซึ่งในที่นี้ พอเพียงจึงถูกส่งมาที่เมืองสุโขทัยยุคใหม่) เขาฟังเจ้าหน้าที่หนุ่มอธิบาย ถึงวิธีการใช้ชีวิตในโลกใหม่นี้พร้อมรับของแจกนั้นคือ ดาบซามูไรอย่างดี กับเงินอีก 5000 บาท แล้ว เขาก็เปิดประตูออกไป เพื่อจะได้ตามหาลูกชาย และเล่นเกมตามที่ตนเคยไฝฝันไว้ (ช่วงของพ่อตัดไว้แค่นี้ก่อนนะครับ เขียนไว้เพื่อให้ทราบว่า พ่อเขาก็เข้ามาในเกมแล้ว แต่ที่ไม่เจอกันเพราะถูกส่งไปคนละเมืองนั้นเอง)

   ไค เดินทางไปตามทางที่หลวงพ่อบอกเอาไว้ แต่พอพ้นหมู่บ้านได้เพียง แค่ 2 กิโลเท่านั้น เขาก็ต้องพบกับปัญหาเสียแล้ว จู่ๆ เขาก็โดนโจมตีด้วยอะไรบางอย่างเกิดแผลขึ้นที่ไหล่ขวา เขาเห็นไม่ชัดว่าเป็นอะไรเพราะมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เขารีบหลบเข้าบังที่ต้นไม่ข้างทาง พยายามมองหาต้นเหตุที่ทำให้เขาเกิดแผลที่ไหล่ขวานี้ ซึ่งเขาไม่ต้องหานานเลย เมื่อมีวัตถุสิ่งหนึ่งว่อนมาปักยังต้นไม้ที่เขาหลบอยู่ มันคือเข็ม เล่มเท่าไม้จิ้มฟัน จำนวน 3 เล่ม ปักอยู่ แต่เขายังไม่เห็นว่าใครขวางมาใส่เขา เขาตะโกนถามออกไป
   "คุณเป็นใคร ต้องการอะไรจากผม"  เขาตะโกนถามไปเพื่อว่าอีกฝ่ายอาจจะตอบเขามาบ้าง อย่างน้อยๆ เขาก็ต้องการรู้ว่าเขาโดนทำร้ายด้วยสาเหตุไร
   "เฮ่อะ จงยอมจำนนชะ เราคือองคุลีมาร เราเพียงต้องการนิ้วของเจ้าเท่านั้น" โจรคนนี้ตอบไป (อันที่จริงแล้วคนผู้นี้เป็นผู้เล่นคนหนึ่งที่มาในช่วงทดสอบส่งตัวผู้เล่น เข้ามาในโลกใหม่นี้ แต่เกิดความผิดพลาด ทำให้เขาควบคุมสติไม่อยู่เกิดเป็นบ้าคิดว่าคนเองเป็นองคุลีมาร)จึงได้มาดัก ฆ่าคนเป็นจำนวนมาก เพื่อจะได้ตัดนิ้วให้ครบ 1000 นิ้ว คนผู้นี้ในโลกจริงเคยฝึกอยู่ที่คณะละครสัตว์จึงมีความสามารถขวางอาวุธได้ หลายชนิด เข็มเป็นอาวุธที่พกพาสะดวก เขาจึงเลือกเข็มเป็นอาวุธสำหรับขวาง
  ไคคิดว่าตนเจอองคุลีมาร ตัวจริงก็กลัวเป็นอย่างมาก เพราะตามประวัตินั้นองคุลีมาร เป็นถึงศิษย์เอกของสำนักศิลปะการต่อสู้หนึ่งในประเทศชมพูทวีป แต่พวกศิษย์ด้วยกันอิจฉาจึงวางอุบายให้องคุลีมาร ทำชั่ว โดยหลอกว่าถ้าตัดนิ้วมือคนได้ครบ 1000 คน เมื่อไหร่จะได้ฝึกยอดวิชาสูงสุดของสำนักได้  องคุลีมารหลงเชื่อจึงทำตาม จากนั้นก็ตะเวนตามป่าเขาเพื่อดักฆ่าคนแล้วตัดนิ้วมาห้อยคอ  ไค จึงเริ่มวิ่งหนีทันที เขาออกวิ่งด้วยความเร็วเท่าที่เขาจะวิ่งได้ เพราะยังไม่อยากตายเป็นครั้งแรกในเกมนี้นั้นเอง โดยวิ่งไปด้วยพยายามหลบเข็มที่ซัดมาไปด้วย  ก็มีถูกบ้าง แต่เขาต้องทนเจ็บไว้เพื่อหนีให้รอดให้ได้ หลังจากวิ่งอยู่นาน ฝ่ายหนึ่งวิ่งหนี อีกฝ่ายวิ่งไล่ฆ่า ประมาณ 5 กิโลเมตรได้สุดท้าย ไคก็สามารถหนีพ้นจนได้ เพราะองคุลีมารเห็นเหยื่อรายใหม่ระหว่างทางที่วิ่งไล่ตามนั้น จึงได้ยอมสละไค แล้วไปล่าเหยื่อรายใหม่นั้นแทน หลังจากสลัดองคุลีมารปลอม ทิ้งไปได้ไคต้องมานั่งหอบหายใจที่ไต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาคิดแปลกใจอย่างมากเพราะช่วงนี้มันอะไรนักหนาเข้าเกมมา มีแต่เรื่องให้ต้องวิ่งตลอด ยังดีว่าเขาฝึกร่างกายมาดี ไม่อย่างนั้นได้ตายคาคมดาบขององคุลีมารปลอมไปแล้ว และเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเขาตรวจดูค่าสถานะอีกครั้ง 
                 ทอง  กาญจนเทพ
พลังชีวิต 600/1200 
พลังเวทมนตร์ 0  พลังลมปราณ 0 พลังจิต 0  พลังวิญญาณ 0
อายุ 20 ปี ความหิว 30/100  ความอดทน 60/140
ฯลฯ
เขา เห็น ตัวเลขค่าพลังชีวิต และค่าพลังความอดทนของเขา มันเพิ่มขึ้น แต่ตอนนี้เขาเสียเลือดไปมาก เขาต้องรีบรักษาแผลเสียก่อนที่จะเสียเลือดหมดตัวตายเสียเอง เขาพยายามมองหาของรอบตัวที่จะสามารถหายเลือดได้  แล้วเขาก็หาต้นสมุนไพรไทยโบราน นามว่าต้นสาบเสือ ใบมีสรรพคุณใช้รักษาบาดแผลและห้ามเลือดได้ เขาดึงเข็มออกมาจากตัวจำนวน 14 เข็ม แล้วบดใบสาบเสือมาทาที่บาดแผล บาดที่ตัวเขาเป็นแผลขนาดเล็ก แต่มีบาดแผลที่เจาะถูกเส้นเลือด จึงทำให้เสียเลือดมาก สักพักบาดแผลก็เริ่มจับตัวเลือดหยุดไหลแล้ว ใช้เวลาประมาณ อีก 1ชม. บาดแผลก็หายสนิท จากประสบการณ์นี้ทำให้ไครู้แล้วว่า นี้ไม่ใช้โลกเกมอย่างที่เขาคิดแต่มันน่าจะเป็นโลกต่างมิติมากกว่า เพราะทุกอย่างมันดูสมจริงทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวด บาดแผล เลือด การกิน การขับถ่าย เพียงแต่ว่าโลกนี้ให้โอกาสในการคืนชีพได้เท่านั้น ไคนั่งคิดอะไรต่างๆ จนเพลินและผล็อยหลับไป ยังดีที่ที่เขานั่งพัก ไม่ค่อยมีสัตว์มาเพ่นพ่านจึงปลอดภัยจากการถูกสัตว์ทำร้ายมาได้ ประมาณ 2 ชม.ไคก็สะดุ้งตื่น

  เสียงท้องร้อง บ่งบอกว่าเขาหิวเป็นอยากมาก เขาต้องหาของกินแล้ว ไคมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรกินได้เลย เขาพยามหาของกินตามรายทาง ที่เขาเดินทางไป สุดท้ายเข้าก็พบของที่คิดว่าน่าจะกินได้มันคือผลไม้สีแดง ขนาดเท่ากำปั้น ผิวเรียบเหมือนแอปเปิล แต่ต้นของมันเล็กมากเกิดที่โขดหิน เขาจัดการเด็ดมากินทันทีด้วยความหิว เขารีบเคี้ยวกินอย่างอร่อย รสชาติของมันออกหวานนิดๆ มีความเผ็ดนิดหน่อย เขาพยายามเปรียบเทียบรสชาติกับอาหารอย่างอื่นที่เคยกินมา แต่มันมีรสไม่เหมือนอาหารชนิดไหนที่เคยกินมาเลย รู้อย่างเดียวว่าอร่อยมาก ไม่กี่อึดใจเขาก็กินหมดทั้งลูก เขาพยามหากินอีก แต่ก็หาไม่พบอีกเลย แถมต้นที่เขาเคยเด็ดลูกมากินนั้นก็เริ่มเหี่ยวแห้งแล้วสลายไปอย่างรวดเร็ว อีกด้วย  "อย่างน้อยก็พอประทังหิวได้แหละนะ" เขาคิด แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจกลัว เพราะที่เขาเห็นว่าเป็นโขดหินนั้นมันคืองูตัวโตนอนขดหัวอยู่ต่างหาก เพราะความที่หิวจนตาลายไม่ทันดูให้ดีจึงมองว่าเป็นโขดหิน งูตัวนี้มานอนขดอยู่ที่นี้ด้วยตัวมันใกล้ตายแล้วนั้นเอง มันจึงค่ายเม็ดตังพลังงานที่มันสั่งสมมาออกมารับพลังงานมหัศจรรย์ของโลกนี้ เพื่อยืดอายุไขของมันนั้นเอง ในระหว่างรับพลังงานมันไม่อาจเคลื่อนไหวได้ เพราะจะทำให้พลังวิญญาณแตกสะลาย และบังเอิญว่ามันรับพลังมาถึงช่วงสุดท้าย แต่กลับถูกมนุษย์คนหนึ่งมาดึงเอาเม็ดตังพลังงานของมันไปกินต่อหน้าต่อตา มันรวบรวมพลังชีวิตทีเหลือของมัน พุ่งเข้ามากัดไคเข้าทีหัว อย่างจังพร้อมปล่อยพิษทั้งหมดที่มันมีใสไคทันที แล้วมันก็ตายไปทั้งอย่างนั้น

   ไคด้วยความตกใจกลัวจึงไม่อาจหลบการโจมตีเพียงครั้งเดียวของงูตัวนี้ได้ เขาถูกกัดเข้าเต็มที่หัว แล้วรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรงมากมันเหมือนจะมีคนเอาคีบเหล็กใหญ่ๆ มาหนีบหัวเขาให้แตกยังไงยังงั้น เขาทนความเจ็บปวดนี้อย่างทรมาน ดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่นั้นเป็นเวลาเกือบ 2 ชม. แต่เขาก็ไม่ตายเสียที สักพักก็มีกระแสความเย็นเกิดขึ้นที่ท้องของเขา มันเริ่มกระจาย จากท้องมาเรื่อยๆอย่างช้าๆจนมาถึงหัว และกระจายไปจนทั้งหัวเลย ความเจ็บปวดเริ่มทุเลาขึ้น ด้วยความเจ็บปวดที่พึ่งผ่านไป ทำให้เขาหมดสติไปเลย
 
  ร่างของไคที่นอนหมดสติอยู่ข้างๆ ซากงูยักษ์ เกิดความเปลี่ยนแปลง จากหัวที่มีผมสีดำสนิท บัดนี้สีผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้ม จากที่ละเส้นๆ จนทั่วทั้งหัว นัยน์ตาที่เคยเป็นสีเทาเข้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มเช่นเดียวกับสีผมของ เขา บาดแผลที่เกิดจากเข็ม และจากที่เขาดิ้นไปมาที่พื้น หายไปเป็นปลิดทิ้งผิวพรรณเริ่มเปล่งประกายออร่าอ่อนๆออกมา เสื้อผ้าของเขานั้นขาดรุ่งริ๊ง ทำให้เห็นผิวพรรณใต้เสื้อผ้าได้บ้าง หากมีคนผ่านมาแถวนี้คงต้องมองเขา แล้วคิดว่าเป็นเทวดาแปลงกายมาแน่แท้ เพราะความหล่อเหลาคมคายของเขานั้นจากที่หล่ออยู่แล้ว ยิ่งมีออร่าแปล่งออกมาอ่อนๆอีก ยิ่งทำให้ดูไม่ต่างจากเทพบุตรเดินดินเลยทีเดียว

   และแล้วผ่านไปอีกหนึ่งคืน ในคืนนั้นไม่มีสัตว์หรือภูตผีตนใด เข้ามาใกล้บริเวณที่ไคนอนสลบอยู่เลย ไคพื้นตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยแสงจากพระอาทิตย์ แยงตาเขานั้นเอง แล้วเขาก็ต้องรีบสำรวจร่างกาย และหัวของตนเองอีกครั้ง เขาไม่เห็นว่ามีร่องรอยเขี้ยวที่งูตัวนั้นกัดเลย แถมบาดแผลยังหายสนิท เหมือนไม่มีบาดแผลเกิดขึ้นมาก่อน เขายังไม่เห็นหน้าตาตนเอง เลยไม่ตกใจเท่าไหร่คิดว่า คงเป็นเพราะระบบช่วยพื้นฟูให้ เหมือนที่เคยดูในหนังหรือเคยอ่านในนิยายแนวนี้นั้นเอง
 
   เขาเห็นว่าไม่เป็นอะไรแล้ว ก็จัดแจงเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ๊งให้เข้าทีให้ดูเรียบร้อยขึ้นหน่อยแล้วก็ออก เดินทางไปตามทางที่หลวงพ่อบ่งบอกต่อไป  ระหว่างทางเขาสังเกตว่าเขาวิ่งเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แถมยิ่งวิ่งยิ่งรู้สึกว่าตนเองวิ่งได้เร็วขึ้นๆๆๆ จนเริ่มรับรู้ถึงกระแสลมที่พัดผ่านด้านหลังไป ภาพข้างที่วิ่งผ่านไปเริ่มไม่ชัดเจน เขามองไปข้างหน้าวิ่งไปสุดกำลัง เพราะความที่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยนี้เอง แล้วไม่กี่นาทีเท่านั้นเขาก็มาถึงภูเขาเป้าหมาย เขาเห็นยักษ์ตนหนึ่ง ตัวมันใหญ่มากสูง 20 เมตรเห็นจะได้ เขี้ยวทั้งสองขางงอโง้ง ด้วยความที่เชื่อถือหลวงพอว่ามันจะไม่ทำอันตราย จึงได้วิ่งไปหยุดข้างหน้า ห่างไปไม่ถึง 20 เมตร แล้วตะโกนบอกจุดประสงค์ของตนออกไปว่า
  "ท่านยักษ์ ข้าพเจ้า ชื่อว่าไค มาหาท่านเพราะต้องการน้ำกระสินใจ ขอท่านได้โปรดเมตาพาข้าพเจ้าไปเอาน้ำกระสินใจด้วยเถิด ท่าน" ไคพูดออกไปด้วยสำนวนที่เขาเคยดูจากในหนัง ว่าเหตุการณ์อย่างนี้น่าจะพูดเช่นนี้  
  "เจ้ามนุษย์ เจ้าเคยบวชมาแล้วหรือไม่" ยักษ์ถาม
  "ยังไม่เคยบวช ครับท่านยักษ์ ท่านพอจะเมตตาข้าได้หรือไม่"
  "ได้ ข้ามีหน้าทีเฝ้าที่แห่งนี้ตามคำสั่งของท่านเทพพรหมสี่หน้า ว่าห้ามไม่ให้นักบวชเข้าไปได้เท่านั้น ส่วนคนอื่นๆไม่ต้องห้ามหากเขามีวาสนา จะได้น้ำกระสินใจไป ก็ให้เขาเข้าไปเมื่อนั้นข้าก็จะหมดหน้าที่ของข้าเหมือนกัน นี้ข้าเฝ้ารอมาก็นานแล้วจนข้าลืมวันเดือนปีมาแล้วว่ามาเฝ้าที่แห่งนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าอยากได้ก็เข้าไปหาเอาเถอะ ในถ้ำนี้แหละ" ว่าแล้วยักษ์ก็หลีกทางให้ไคเข้าไปอย่างง่ายดาย
  "ขอบคุณท่านมากเลยท่านยักษ์ ไว้ข้าออกมาจะบอกท่านแล้วกันว่าได้น้ำกระสินมาหรือไม่ ท่านจะได้รู้ว่าจะเฝ้าต่อไปหรือหมดหน้าที่แล้ว"  ว่าแล้วไคก็เดินผ่านยักษ์เข้าไปในถ้ำทันที
  
  ภายในถ้ำ
  ไคเดินเข้าไป ในถ้ำนี้มืดมาก แต่เพราะเหตุไรไม่รู้ไคกลับสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆได้ อย่างชัดเจน เขาเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ก็พบทางแยกออกไปอีก 8 สายด้วยกัน แต่ละสายมีแสงอ่อนเป็นสีสันแตกต่างกัน 8 สีคือ สีแดง สีเขียว สีน้ำเงินเข้ม สีเหลือง สีขาว สีชมพู สีดำ และสีฟ้า เขาเลือกไปทางสีขาวก่อน เพราะคิดว่าทางสีขาวหมายถึงความบริสุทธิ์ น่าจะปลอดภัยมากกว่า 

  เดินไปได้สักพักก็พบหีบใบหนึ่งวางอยู่กลางห้อง เขาเข้าไปอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะมีกับดักอะไรอยู่หรือเปล่า