ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 [100%]
บทที่ 1
ฉันก้าวเข้ามา ณ ร้านอาหารที่ได้ขึ้นชื่อว่าแพงที่สุดในสามโลกเลยก็ว่าได้และแน่นอนที่สุดคนจนๆไม่อาจ
ก้าวเข้ามาได้ ฉันบรรจงเดินขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ 53 ของตึกเป็นชั้นที่ซึ่งฉันเหมาจากทางร้านอาหารโดยเฉพาะ เมื่อ
ฉันมาถึงชั้นนี้แล้วก็มองหาเพื่อนๆที่มานั่งรอฉันเกือบ 3 ชั่วโมง ภายในห้องก็จะเป็นเหมือนคอนโด มีห้องเยอะแยะ
มากมาย สามารถอยู่ได้ประมาณสิบกว่าคน
ฉันมองหาเพื่อนๆซักพัก ก็เห็นพวกเค้านั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาริมกระจก ซึ่งสะท้อนให้เห็นตึกหลายชั้นรวมทั้ง
ก้อนเมฆ และฟ้าสีครามสง่าสวยงาม
"เฮ้~! มาแล้วหรอ พวกฉันรอแกตั้งนานแหน่ะ ขาประจำมาสายเชียวนะ"เสียงทักทายจากหญิงสาวน่ารักที่ชื่อว่าชีส
"โหย~ เธอก็ดูรถสิ ติดซะไม่มีที่จะให้ฉันได้ขยับรถ"ฉันบอก ก่อนที่จะวางกระเป๋าที่โต๊ะ แล้วมานั่งข้างยัยนํ้า
"เออ มันก็จริงของแก แต่นี่แกเป็นคนนัดพวกฉันมานะ กลับมาให้ฉัน รอๆๆๆๆและก็รอ.."ชีสบ่นพรึมพรํ่า
"นิดหน่อยน่า เร็วๆเข้า ฉันหิวจนจะตายอยู่แล้วนะ! สั่งๆๆๆ"ฉันแจกจ่ายเมนูให้กับเพื่อนๆ แล้วชี้นู้นชี้นี้ตามเมนู
ฉันหยิบโทรศัพท์ข้างโต๊ะขึ้นมา แล้วโทรสั่งรายการอาหารกว่าสิบอย่าง แล้วกลับมาเปิดเพลงในห้อง แหงล่ะ..
ฉันไม่ชอบความเงียบ ชีวิตมันต้องมีสนุกแบบนี้บ้างสินะ
เรนะเดินไปที่ห้องครัว ซึ่งมีไวน์ชั้นดีเตรียมไว้อยู่ ก่อนที่จะรินไวน์ใส่แก้ว แล้วยกมากระจายให้พวกเราได้ดื่มกัน
พวกเราสามคนส่ายสะโพกไปมาช้าๆ เหมือนมาปาร์ตี้ยังไงอย่างนั้น
"ยัยนํ้า! ถ้าแกไม่มาเต้นฉันฆ่าแกจริงๆนะยะ"ฉันเหลือบตาไปเห็นยัยนํ้าซึ่งนั่งมองพวกเราสามคนเต้นตาปริบๆ
"ก็ฉันเต้นไม่เป็นนี่ยัยซี แกจะให้ฉันทำยังไงเล่า พวกแกเต้นๆไปเหอะ"แล้วยัยนํ้าก็กรอกไวน์เข้าปาก
"ให้ตายสิ ยัยนี่"ฉันบ่น แล้วส่ายเอวต่อ ภายในห้องมีแต่เสียงเพลงและเสียงหัวเราะของเราสี่คน ไม่มีใครมารบกวน
แล้วซักพักประตูก็โดนเคาะขึ้น และแน่นอนไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารอย่างแน่นอน
"นํ้า แกไปเอาสิ ไม่มีไรทำอ่ะ"ฉันพูด ก่อนที่จะเต้นต่อไป ส่วนนํ้าลุกจากโซฟาแล้วเดินไปเปิดประตูให้พนักงาน
เสิร์ฟ สายตาที่พนักงานจับจ้องมาที่พวกเราสามคนโดยอัตโนมัติ ฉันเผยยิ้มให้กับพนักงาน ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่
โซฟา เตรียมทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
"ขอบคุณมากนะคะ"ฉันยิ้มให้กับพนักงาน ก่อนที่จะทานอาหารพร้อมกับเพื่อนๆทั้งสาม
"ครับผม ไม่เป็นไรครับ มีไรก็เรียกนะครับ ยินดีต้อนรับเสมอ"
"ค่ะ"ฉันพูด ก่อนที่จะทานต่อไป จนพนักงานเดินออกไป
"แหม~ จะมีใครมั้ยเนี่ย ที่ไม่หลงรักสาวเจ้าชู้ ยั่วเป็นอย่างเธอ ฮ่าๆๆ"เรนะหัวเราะ
"ยัยบ้า ฉันเจ้าชู้ตรงไหนยะ!"ฉันหันไปมองเรนะที่กำลังหัวเราะอยู่ แล้วเรนะก็ส่งสายตาให้ยัยชีสกับนํ้า แล้วตะคอก
ออกมาพร้อมกันว่า "ทุกตรงย่ะ!!"
"ไอ้เพื่อนบ้า!! จ่ายเองเลยนะมื้อนี้อ่ะ!!"ฉันพูด ก่อนที่จะคีบเนื้อเข้าปาก
"อะไรเล๊า! แกบอกจะเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงสิ รู้อะไรมั้ย คนสวยเค้าไม่คืนคำกันหรอกย่ะ!"เรนะพูด
"พูดมากเดี๋ยวเอาขี้ยัดปากเลย!!"
"ว๊าย!! จะบ้าตาย เธอนี่ลูกคนรวยซะป่าว นิสัยใช้ไม่ได้ๆ"ฉันนั่งเถียงกันกับยัยเรนะอยู่สองคน ส่วนอีกสองคนก็นั่ง
กินกันอย่างสบายกายสบายใจ สายตาทั้งคู่มองที่ฉันกับเรนะตาปริบๆพร้อมกับเนื้อที่กำลังเขี้ยวในปาก
"เลิกเถียงกันได้แล้ว จะกินไม่กินหะ?"นํ้าพูดก่อนที่จะยัดเนื้อเข้าปาก
"กิน!!!"ฉันกับเรนะตอบพร้อมกัน แล้วจัดการหยิบตะเกียบคีบเนื้อเข้าปากอย่างไม่ยั้ง
เวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาที อาหารบนโต๊ะก็หมดทันตาเห็น ฉากสุดท้ายนี้สวยมากเลย ยัยเรนะยกชาม
ราเมงขึ้น กวาดทุกสิ่งทุกอย่างในชามลงปากหมดแล้วล่ะ ฉันถึงกับต้องอึ้งเลยแฮะ
"นี่! ไม่อายเพื่อน ก็อายคนจ่ายบ้างเหอะ"ฉันพูด ก่อนที่จะมองเรนะ "ดูซิเนี่ย เลอะหมดแล้ว"
"เอาน่า~ กินหมดดีกว่าไม่กินนะยะ"เรนะหยิบทิชชู่เช็ดปาก
"ย่ะ!! แกยกหมดชามนี่มันโคตรดีเลยเนอะ - -" ฉันพูดก่อนที่จะส่ายหัวไปมา
"แฮ่ๆ"เรนะยิ้มแหย่ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โทรศัพท์บอกให้พนักงานมาเช็คบิล
ซักพักพนักงานเสิร์ฟก็มา แล้วจัดการเก็บกวาดสิ่งที่เรียกได้ว่า 'ขยะ' ที่อยู่บนโต๊ะ จนสะอาดราบเรียบได้ดีเชียว
"เท่าไหร่คะ"ฉันถามพนักงาน พร้อมกับเปิดกระเป๋าอันบรมโคตรใหญ่
"แสนสองครับ"พนักงานหยิบบิลให้กับฉัน ฉันเช็คความถูกต้องของบิล แน่นอน.. ไม่มีใครโกงฉันได้หรอกนะ!
"เฮือก!! พวกเรากินเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!! จะอ้วนมั้ยๆๆๆ ตายแล้วๆๆ!! เสาร์นี้จะไดเอท"ชีสร้องขึ้นมา
"ยัยบ้า!! ที่แพงไม่ใช่ค่าอาหารหรอกย่ะ ค่าเหมาชั้นนี้มากกว่า"ฉันหันไปอธิบายให้กับยัยชีสฟัง
"โอ๊ย!! โล่ง~!"ยัยชีสวางตัวลงบนโซฟาที่นุ่มนวล ก่อนที่จะกระโดดเด้งขึ้นมาเล่นอย่างสนุก
'ถ้าของในร้านพัง ฉันไม่จ่ายนะยะ!!' ฉันคิดในใจ - -" ให้ตายสิ ถึงฉันจะรวยแต่ก็ไม่ได้ใช้เงินเปลืองขนาดนั้น!
(ขนาดไม่ได้ใช้เงินเปลืองนะ==;;;;)
"ครับ ขอบคุณมากครับ ใบเสร็จข้างล่างนะครับ"พนักงานชี้แจงก่อนที่จะเดินออกไป
"จ่ายเสร็จแล้ว เราก็กลับ!!"ฉันพูด
"บ้าสิ~ ค่าชั้นเนี่ยเป็นแสนเชียวนะ จะเหมาสามชั่วโมงแล้วกลับได้ยังไง เราต้องอยู่ก่อนสิ"ยัยนํ้าบอก
"ช่าย~ พวกฉันไม่ได้รวยเหมือนแกนะยะ ยัยซี!"ชีสเห็นด้วย
"ให้ตายเถอะ - -" ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยหะ!?"ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาอีกมุมหนึ่ง
"ถูกมหันต์!!!"ยัยเรนะตะคอกขึ้นมา
"ให้ตายสิ - - แล้วจะมานั่งเฉยๆอยู่ที่ร้านอาหารนี่หรอ น่าเบื่อจะตาย"ฉันพูด
"ใครบอกให้นั่งเฉยๆล๊า!! ฉันมีเมนูหนึ่งที่เรายังไม่ได้กินซักครั้งเลยนะ"เรนะพูด ฉันกับชีสและนํ้ามองไปที่ยัยเรนะ
ทันที 'ยัยนี่มีอะไรให้พวกฉันกินอีกเนี่ยหะ!' ฉันคิดในใจ
"อะไรอ่ะ"นํ้าถาม
"ก็ไอศครีมลูกเกดไงล๊า!! เรายังไม่เคยกินซักครั้งที่ก้าวเข้ามาในร้านนี้เลยนะ"เรนะตะคอกขึ้น
"แกจะบ้าหรอ -[]-? ถ้าแกร้อนก็เพิ่มแอร์ก็ได้นี่หว่า จะไปกินทำไมกัน ไอ้ของพรรค์นั้นอ่ะ"ฉันถึงกับหน้าเหว่อเลย
"เอ๊า!! เราเป็นถึง VIP เชียวนะ เราต้องกินทุกอย่างที่อยู่ในร้านนี้เส่!!"เรนะพูด
"จะบ้าหรอ! ไอ้นั้นมันถูกจะตายไป ฉันเคยกินที่ไหนกันยะ!!"ฉันตะคอก ไอ้สองคนนั้นก็ตั้งใจฟังยัยเรนะเหลือเกิน
"ยัยบ้า!! ยัยคุณหนูไฮโซ ถ้าได้กินขึ้นมาจะติดใจย่ะ!! ไม่ลองไม่รู้"เรนะพูด
"โหย!! รู้ทั้งรู้ว่าฉันเป็นลูกคุณหนูก็ยังจะให้กินพวกนั้นอีกนะ"
"จะกินมั้ย?? ไม่กินแกก็กลับไปเลยไป๊!"เรนะตะคอกพร้อมเดินมาผลักฉันให้ออกจากห้องไป
"ยัยบ้าเอ้ย กินก็ได้วะ !!"ฉันพูดแล้วเดินกลับเข้านั่งโซฟาต่อ
"ดีม๊ากมาก ฮ่าๆๆ"เรนะพูด
แล้วสักพักทุกอย่างก็ถูกเสิร์ฟขึ้นมาบนห้องหมดแล้ว มันเป็นไอติมชามละสิบห้าบาท ซึ่งเป็นไอติมที่ถูกที่สุดที่
ฉันเคยกินมาเลยล่ะนะ - -" เพื่อนทั้งสามหยิบไอศครีมขึ้นมากินอย่างอร่อย โดยที่ฉันกำลังนั่งจ้องไอ้ไอติมนี่อยู่
"กินสิยะ!"เรนะพูด ฉันกลืนนํ้าลายหนึ่งครั้งก่อนที่จะตอบกลับไปว่า.
"ไม่กล้าว่ะ ถูกหลักอนามัยหรือป่าวก็ไม่รู้"ฉันพูด แล้วจู่ๆยัยเรนะก็ตักไอติมของตนเองแล้วป้ายที่หน้าของฉัน
"ฮ่าๆๆๆตลกดี"เรนะหัวเราะเสียงดัง แล้วจู่ๆจากที่มันเป็นไอติมที่มีไว้สำหรับกินก็กลายเป็นไอติมที่มีไว้สำหรับป้าย
หน้าเล่นซะแล้ว - -" ให้ตายสิ
"ฮ่าๆๆๆ ตลกดี เห้ย!! นั่นไรอ่ะ!?"ยัยชีสชี้ไปที่หลังของฉัน ฉันหันควับไปมองก็พบว่าไม่มีอะไร แล้วหันมาแต่...
แปะ!!
เอาล่ะสิฉัน.. ไอติมกองโตมันขึ้นมาเกาะที่หน้าของฉันแล้ว
"ยัยชีสบ้า!! แกต้องโดนบ้างๆๆๆๆๆ"ฉันวิ่งไล่ยัยชีสแล้วสะดุดพรมปูพื้น แล้ว...ไอติมก็ไปโดนยัยเรนะแทน==
"กรี๊ด!!! ยัยซี!! แกเจอดีแน่~!!"เรนะพูด แล้วสรุปคือมันเกิดสงครามไอติมขึ้นซะแล้วสินะ
วิ่งไล่กันไป วิ่งไล่กันมา แล้วทุกอย่างในห้องก็กลายเป็นสนามรบไอติมในเวลาไม่นานนัก
"ฮ่าๆๆๆ มานี่เลย!!"ฉันจับเอาไอติมแล้วยัดใส่ปากยัยนํ้าทันที
"ว๊าย!! ยัยซี แกล้งหรอๆ"ยัยนํ้าวิ่งไล่ฉันติดตูดเชียวล่ะ
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด~! ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ด~
เสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าที่วางไว้อยู่บนโต๊ะดังขึ้น ฉันก็เลยหยุดวิ่งเล่นก่อน แต่ว่า..
ยัยนํ้าเอาไอติมมาปาใส่ผมฉันน่ะสิ!!! ให้ตายเถอะ!! ใครโทรมาฟร้ะ -[]-!!
"ยัยนํ้า!! ยัยบ้า!!"ฉันตะคอกพร้อมเดินไปดูโทรศัพท์ที่กระเป๋า "แล้วนี่ใครโทรมาก็ไม่รู้!! ถ้าฉันรู้เมื่อไหร่นะ จะเอา
ไอติมไปยัดหน้าคนที่โทรมาเลย คอยดูเซ่!!" ฉันบ่นไปเรื่อยๆ
"ฮ่าๆๆๆ"พวกเพื่อนรัก มิตรสหายฉัน มันขำอ่ะ ไรก็ไม่รู้เนี่ย
เมื่อฉันเห็นเบอร์โชว์อยู่หน้าจอก็ถึงกับหน้าเหว่อไปทันที ฉันมองมาที่เพื่อนๆพร้อมกับยิ้มแหย่ๆ
"แฮ่ๆ~ นี่ม๊าฉันโทรมา" ฉันพูดก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์
"สวัสดีค่ะม๊ามี๊"ฉันพูดเสียงใส่ กรอกใส่โทรศัพท์มือถือ
(ลูกม๊า ม๊ามีเรื่องสำคัญจะบอกลูก ข่าวดีมากๆเลย)
"อะไรหรอคะม๊า"ฉันถามไป
(ลูกฟังม๊าดีดีนะลูก โฮ๊ะๆๆ ก็คือว่า...)ม๊าลากเสียงยาว จนฉันทนไม่ไหวเลยถามต่อไป
"ว่า..."ฉันลากเสียง แล้วก็เลียไอติมที่ติดอยู่บนนิ้วชี้ พร้อมกับส่งยิ้มให้เพื่อนๆในนั่งรออยู่
(ลูกจะได้แต่งงานแล้วนะลูก!!! โฮ๊ะๆๆๆๆ)ม๊าตะโกนรวมพลังเสียงกรอกเข้ามาที่โทรศัพท์ แต่นั่นไม่ทำให้ฉันสะดุ้ง
เท่าไหร่ แต่ฉันมาสะดุ้งกับคำว่า ไอ้ได้แต่งงานนี่แหละ!!
"อะ อะ...."ฉันถึงกับพูดไม่ออก เพื่อนๆนั่งมองมาที่ฉันแล้วส่งสายตามา แฝงคำถามว่า 'เป็นไรหรอ' ออกมาด้วย
(ไม่พอนะลูก!! แถมเจ้าบ่าวลูกก็เป็นถึงลูกมาเฟียตระกูลเอ็กเซนต์ด้วยนะ!! โฮ๊ะๆๆๆๆ เราจะรวยแล้วลูก)
"อะไรนะคะม๊า!!!! -[]-!!!"ฉันตะคอกเสียงขึ้น จนเพื่อนๆฉันสะดุ้งตาม
(อย่างที่ม๊าพูดนั่นแหละลูก !! โฮ๊ะๆๆๆๆ)แม่ฉันยังคงหัวเราะอยู่
"ไอ้ที่ได้แต่งงานหนูยังพอรับได้นะคะ!! แต่ไอ้เจ้าบ่าวหนูเป็นมาเฟียเนี่ย... รับไม่ได้ค่ะ!!!!"ฉันตะคอกใส่ ไอ้เพื่อน
สามคนได้ยินที่ฉันพูดก็เลยแห่กันลงมาจากโซฟา แล้วมาลุมเล้าที่ตัวฉันรอฟังข่าว
(จุ๊ๆ.. เรียกไอ้ไม่ดีนะลูก ต้องเรียกคุณเข้าไว้)
"ม๊ามี๊คะ!! หนูไม่ได้อยากมีแฟนเป็นมาเฟียนะคะ!!"อารมณ์ฉันเริ่มพุ่งกระฉูดขึ้นมาทันที
"มีแฟนเป็นมาเฟีย!! O.o"เพื่อนของฉันต่างตาโตจนตาจะพุ่งออกมาจากเบ้าตาอยู่แล้วเนี่ย แล้วยิ่งได้ยินแบบนั้น
ไอ้เพื่อนฉันก็ยิ่งมาลุมเล้า ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
(โธ่ๆๆลูกม๊า ลูกไม่รู้หรอว่ามาเฟียตระกูลเอ็กเซนต์เป็นตระกูลที่รํ่ารวยแค่ไหน)
"แล้วไงคะม๊า!! เราก็รํ่ารวยอยู่แล้วนี่คะ!!"
(ยัยลูกคนนี้!! ใครสั่งใครสอนให้เถียงพ่อแม่ห๊า ไม่รู้แหละ ม๊ารับปากเค้าไปแล้ว ยังไงลูกก็ต้องแต่ง และไม่มีทาง
เปลี่ยนใจเด็ดขาด! ดังนั้นลูกต้องเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวมาเฟียได้เลยยัยซี!! ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...) ม๊าพูดจาหมับๆๆๆแล้ว
ตัดสายฉันทิ้งไปเฉยเลย ให้ตายสินะ!!
"นี่บัตรเครดิต"ฉันหยิบบัตรเครดิตค่าร้านอาหารที่ทำให้ร้านเค้าเสียหายให้กับยัยเรนะ ก่อนที่จะวิ่งร่าไปห้องนํ้าล้าง
หน้าล้างตา แล้ววิ่งออกมาในสภาพที่เละดูไม่ได้
ฉันเดินออกมาจากลิฟท์อย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจใครมองสภาพของฉันเลยซักนิด แล้วตรงดิ่งไปยังลานจอดรถ
หน้าร้าน ฉันขับออกไปอย่างรวดเร็ว ใครจะตายก็ชั่ง ฉันไม่สนแล้ววุ้ย!!
nu eng
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น