ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [text 5]คนสำคัญ
คุณเคยพยายามห้ามล้อโดยที่ไม่มีเบรกหรือเปล่า ?แล้วคุณคิดว่าพวกเขาล่ะ........เคยไหม ?ทุกคนล้วนเคยพยายามในสิ่งรู้ว่าจะเกิดแต่ถ้า...เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ล่ะ…?จะห้ามได้ไหม...........................?ภาพท้องฟ้าสีสวยงามทำให้ใครต่อใครล้วนนึกถึงเรื่องราวต่างๆ เขาก็เช่นกัน นึกถึงเรื่องดีๆ ก่อนหน้าที่ เรื่องดีๆที่มี จะย่อยยับไป หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นานKnock knock !! knock knock!!!“คุณหนูค่ะ คุณหนู”“..อ๊ะ...อ่ะ..ครับ...”ฮีชอลว่าแล้วสติหลุดจากห้วงคำนึงเมื่อครู่ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้แม่บ้านคนสวยด้วยรอยยิ้มอบอุ่นจางๆ“ขอโทดครับ ผมนั่งคิดอะไรเพลินไปหน่อย”ว่าแล้วร่างบางก็ยิ้มกลับ ก่อนจะเดินลงไปตามคำเชิญนานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ คิดถึงรอยยิ้มแบบนี้จัง แบบคนคนนั้น ที่มีรอยยิ้มแบบเดียวกัน แต่เปล่งประกายได้มากกว่า< ที่ห้องอาหาร >“พี่ดูสวยขึ้นรึเปล่านะ........พี่ฮีชอล”ซีวอนพลิกรูปถ่ายสมัยเรียนไปมา พร้อมเปรียบเทียบกับภาพปัจจุบันที่แอบถ่ายไว้เมื่อคืน ด้วยใบหน้าที่อมยิ้มแบบสุขๆเศร้าๆพาเอาสาวใช้ในบ้านถึงกับเคลิ้มให้กับความงดงามราวสภาพวาดก่อนที่จะสติหลุดกันเป็นแถวเมื่อการเดินทางของวัตถุสิเงินไม่ทราบเที่ยวบิน ที่บุกรุกเขตพื้นที่ห้องอาหาร................แล้วผ่านฟึ้บไปด้วยความเร็วแสง....................เล่นเอาร้องตกใจกันไม่ทันฟิ้ว....ว......ว......เฮ้ย!!!!!!ถึงกับร้องเสียงหลง ก่อนที่เทพบุตรจะกระโดดตัวลอยออกมาจากภาพวาดเมื่อกี้ที่สาวใช้พากันวาดให้ เสียภาพกระเจิงแทบไม่ทันเพราะการหลบตามสัญชาติญาณ เมื่อวัตถุสีเงินไม่ระบุสังกัดที่ว่า บุกเข้ามาถึงพื้นที่เสี่ยง บริเวณแสกหน้า ท่านชายเจ้าของบ้านไปเพียง 3 ไมโครเมตร“ใครฟ่.....ฟะ...ฮ่ะ..เฮ้ย!!....พี่”ด้วยระบบออโต้รีแอกทีฟแบบเหนือชั้นซีวอนถึงกับกลืนคำหยาบได้ทันควันโดยไม่ต้องตั้งสติเมื่อตอนนี้รู้ถึงสังกัดของวัตถุสีเงินเมื่อกี้ แบบแจ่มแจ้งที่สุด“...เชว....ซีวอน....” หน้าสวยๆนั่นยังยิ้มหวาน เว้นแต่ตอนนี้ ในสายตาคนบางคนที่รู้จักเจ้าของรอยยิ้มแบบนี้ เป็นอย่างดีแล้วล่ะก็....................หึหึยิ้มนรกชัดๆ“...อึ่กก...คะ...ครับ...”“รู้ตัวไหม....นายทำอะไรผิด..”“................”“ไมรู้หรอกเหรอ....ไม่เป็นไร....ชั้นช่วยเอง”ม่ายยยย คร้าบบบ อย่าเลย ผมเกรงใจ“ซีวอนจ๋า....ซีวอนน้องรัก...”น้องรักหรอ ก็ดีนะ แต่ว่า ไม่อยากเป็นแค่น้องอ่ะ เป็นพ่อของลูกพี่ได้ป่ะ(แปะๆๆๆๆซีวอน ผู้หื่นไม่เลือกเวลา)“บังอาจมากเรยนะ....ที่มาใช่คำหยาบคายลับหลังพี่ชายสุดหล่อคมคายและแสนเพอร์เฟกคนนี้...........”บอกว่าสวย งดงาม น่าสัมผัสจะเข้ากันกว่านะผมว่า(ยังครับยัง ฉ่อยมันยังว่างๆอยู่ ความคิดมันนะ 555+)“....ถ้าอย่างนั้นล่ะก็.............”ซีวอนที่ตอนนี้เหมือนจะรูชะตากรรมแล้ว“.......................................”นิ่งเหมือนรอฟังสัณญาณปืนลั่นพร้อม ออกแข่งวิ่ง“..........ตายซะเถอะเพื่อชอใช้คำหยาบคายที่ออกมาตะกี้...ย้ากกกกกกกก......”ปัง !!!!!!!โอ้สัณญาณปืนมาแล้ว ยิงปืนแล้ว วิ่งล่ะน้า........(กะเอาเหรียญเลยว่างั้น)“เหวออออออออออออออ ว้ากกกกกกกกกก ม่ายยยยยยยย”
……………ตัดมาที่ทุกคนในบ้าน..........................................................คำหยาบคาย....????????....ตรงไหนฟร่ะ.......นี่คงจะเป็นความคิดของสักขีพยานทุกคนในห้องโดยไม่มีใครรู้เลยว่าช่วงไม่กี่ วิ ที่แต่ละคนใช้ความคิดกันอยู่นั้นเจ้านายของบ้าน กำลังวิ่งหนี เอาตัวรอดอยู่อย่างหัวซุกหัวซุนภาพที่ทุกคนมองไม่ทันในช่วงเวลาไม่กี่วิคือ ........................ฮีชอลกำลังวิ่งไล่ล่า ซีวอน ที่กำลังวิ่งไปหลบไปอย่างอุตหลุตสุดชีวิตเฉียดโดนลูกหลงที่จะพรากเอาลมหายใจออกจากร่างแบบหวิดแล้วหวิดอีก หวิดจนฉิวเฉียดได้ตลอดทำไมพี่แกโหดงี้วะ ตอนเล็กที่บ้านเอาน้ำตาลให้กินรึไง ดุชะมัดแล้วโหดอย่างเดียวไม่พอรึไงกัน นี่อะไรกานเนี้ย...............แม่จ้าวววว ทำไมโคตรเก่งหยั่งงี้ ……………..ขนาดระดับเขาที่เก่งที่สุดในบ้านแล้วยังหลบเฉียดตายขนาดนี้แบบนี้คนอื่น .............................ม่ายยยรอดดดแน่ๆหมดหวังไปเรยเรื่องขอความช่วยเหลือขนาดฮยอกแจ คนที่ยอมรับว่ามีฝีมือเหนือกว่าทุกคนเวลานี้ จะรอดรึป่าว ยังไม่รู้เล้ยยยโฮๆๆ ได้แต่วิ่งๆๆล่ะนะ ง่าอนาถชิบอย่าบอกได้บอกให้ใครได้รู้กันเชียว ว่า เชวซีวอนคนนี้ วิ่งหลบลูกแอปเปิ้ลจากศรัตรู(หัวใจ) ฮือๆๆโอ้ยยยย ไม่ไหวๆๆ วิ่งแบบนี้ทั้งคืนตายแน่ๆๆ แผนเผด็จศึกคืนนี้ล่มแน่ล่ม ไม่ได้ต้องลองหยุดดูซธแล้ว นึกสิ ซีวอน นึกสิ นึก อ๊ะ..................จริงสิ“พี่ฮีชอล.....!!!!”แกล้งทำขึงขังเข้าไว้ ทำโหดแบบนี้ล่ะ ซีวอน ถึงแม้ใจจะหดเล็กเข้าไปอยู่ในรูแล้วก็เหอะ“..................”มาไม้ไหนของมัน?“พี่จะโกรดอะไรนักหนา กับแค่คำพูดแค่นั้นมันทำให้พี่ถึงกับให้อภัยกันไม่ได้เลยรึไง”น่าน ดีมาก โหดอีก เหี้ยมอีก ดุอีก แง่งงงงง เฮ้ย ม่ายช่ายละ“ก็แค่นั้นของนายมันหนักหัวฉันมากน่ะสิ”ฮชอลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแค่จะฆ่าทุกคนที่เรียกแบบนี้ทิ้งซะ ก็แค่นั้น ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรนิ โวยวายทำไมหมอนี่ หนวกหูชะมัด(เอ่อ...ไม่ไหวแล้ว เจ้ ออกแนวจิตผิดปกติไปซะแล้ว แว้กกกกก)“งั้น...พี่ก็เอามันลงเซ่...จะแบกไว้ทำไมเล่า”เอาลงเหอะนา กลังจะตายอยู่แย้ว“...ไม่...”“ทำไมเล่า”“...ไม่รู้...”ง่ะ คำตอบนี้เล่นเอาคนหล่อชะงัก มาแบบนี้ แล้วจะกลับไงวะเนี่ยตรู เอาแล้วไง ฉ่อยกลุ้มจายยย“พี่เคยรู้อาราย เกี่ยวกับตัวเองบ้างไม๊เนี่ย” บ่นอย่างคนไร้ญาติ“...เคยสิ...”เคยสิ ทำไมจะไม่เคยล่ะ แต่เรื่องนั้น นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ ซีวอนฮีชอลตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งไป ราวกับกระซิบบอกตนเอง พลันให้ดวงตาที่เคยประกายแสงหดวูบไป ราวถูกกระตุก“...อะไร...พี่มีอะไร..กันแน่?”ซีวอนมองภาพวูบไหวนั้น ด้วยสีหน้าอ่านยาก ก่อนที่จะ........“ฉันต้องฆ่าแกให้ได้ไง ไอ้ฉ่อย......”อ้าว กลับมาตอนไหนฟร่ะ ซวยดิตรูที่นี้“นั่นแกจะทำอะไร”“เผ่นสิพี่ ถามมาได้”“อย่านะ บอกให้หยุดไง”“ไม่ทำก็โง่แล้ว เจ้.....หยุดยิ่งโง่ใหญ่.... ”“แกเรียก...คราย...เจ้...ห๊า....แล้วนั่นแกจะวิ่งไหนของแก.......”“ก็.....วิ่งไปข้างหน้าเด่ะ....ไม่น่าถาม...”“ไอ้ฉ่อย....ย้ากกกกกก”“ว้ากกกก พี่......ฉ่อยขอโทดดดดดดด”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น