[fic sj:hunwoncin] wait true love..ขอได้ไหมแค่..?ความรัก

ลำดับตอนที่ #6 : [tex 4]จุดเริ่มต้นของกงล้อ ภาคแรก

อดีต.....คือสิ่งสำคัญที่ทำให้เรามีปัจจุบัน
ปัจจุบัน....คือสิ่งที่ถูกทำต่อมาจากอตีด
อนาคต....คือสิ่งที่อดีตและปัจจุบันร่วมกันทำ

ทุกคนล้วนเคยมีอดีต.....
แต่คุณจะทำอย่างไรล่ะ.....
หากอดีต......จะกลับมาอีกครั้ง

2 เดือนก่อน.....

 Rrrrr……Rrrrr…..Rrrrrr…..rrrr…

“Hello I’m heechul”

“นายอยู่ไหน”

“คุณเป็นใครครับ” เสียงคุ้นๆแฮะ

“อยู่ที่นี่นานจนขนมปังอุตตันรูหูไปแล้วหรอไง คิมฮีชอล ฉัน ดงเฮ บอกมาซะทีว่านายอยู่ไหน”

ได้ฟังดังนั้น ฮีชอล ก็ตาโตกับน้ำเสียงเอาแต่ใจอันเป็นเอกลักษณ์

“ดงเฮ นายหรอ? ว่าไง มีอะไรหรือเปล่าครับถึงโทรมาหาผมแบบนี้”

ฮีชอลน้ำตาคลอ ดงเฮไม่มีทางรู้หรอกว่า คนเป็นพี่คนนี้ รู้สึกดีใจมากมายแค่ไหน  ที่ได้ยินเสียงน้องชายโทรมา เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาเรียนที่นี่

“ฉันอยู่สนามบิน LA มารับชั้นเดี๋ยวนี้”

“ อื้อๆ รอพี่แปปนึงนะ”

“ฮีชอล !” ดงเฮตะคอกเสี่ยงลั่นด้วยความกราดเกรี้ยว

“ใครใช้ให้นายแทนตัวเองว่าพี่ ฉันมีพี่ชายคนเดียวเท่านั้น คือ ฮันฮยอง นายเป็นแค่เด็กที่บ้านชั้นรับมาเลี้ยง อย่าคิดมาทำเสมอกับชั้นอีก จำเอาไว้”

“พี่..เอ่อ..........(‘_‘) (- -  ) ( -  - ) (_ _) ( - - ) (‘v‘)  ครับ ผมขอโทดนะครับ ขอโทดจริงๆ คือผมดีใจมากไปหน่อยลืมตัวครับ งั้นเดี๋ยวผมออกไปรับคุณหนูเดี๋ยวนี้แหละครับ รอก่อนนะ อิอิ”

แล้วฮีชอลก็ออกไปด้วยท่าทางลิงโลด แม้ว่านี่จะเป็นเวลาตี 2  แล้วก็ตาม

< ที่สนามบิน >

“แฮ่ก...แฮ่ก.... รอ....ฮ่ะ...นะ..นาน...มะ...ไม๊...แฮ่ก..แฮก..”

หลังจากมาราทอนด้วยความเร็วแสงซะทั่วทั้งสนามบิน กว่าจะเจอบุคคลที่ตามหาก็เล่นเอาคิม ฮีชอล ถึงกับหมดแรงข้าวต้มไปเรยย..

“ทำไมมันช้านัก นี่แกจงใจจะแกล้งฉันใช่ไหม คิม ฮีชอล”

ดงเฮ ตวาดลั่น โดยไม่สนใจสายตาใครๆ ขณะที่ฮีชอลทำแค่ยิ้มบางๆแล้วยืนนิ่งๆไม่ตอบโต้  จนดงเฮเหนื่อยใจกับความใจดีนี้ ไม่รู้ทำไม เค้าถึงได้หงุดหงิดนักที่คนคนนี้ใจดีกับเค้าซะเรื่อย

“ช่างเหอะ  จะไปกันได้รึยัง...นี่กระเป๋าชั้น  แล้วนายพักที่ไหนเนี่ย  แล้วทำไมที่นี่มันวุ่นวายนักล่ะ  อ้อ...แล้วนี่นายมีรถหรือเปล่า รึว่าเราต้องนั่งแท็กซี่กันละ แล้วมันปลอดภัยมั้ยน่ะ แล้ว.............................บราๆๆๆๆๆ”

“คร้าบๆๆๆ......ทางนี้ครับ ทางนี้......”

“สวัสดีครับ คุณลีทึก  ตื่นเช้าเหมือนเดิมเลยนะครับ   นี่ดงเฮ  น้องชะ....เอ่อ...นายน้อยของผมเอง  ไม่ใช่ลูกสาวบ้านไหนหรอก  ฮะๆๆๆ”

“สวัสดีครับ  ผมลีดงเฮครับ  ฝากตัวด้วยนะครับ”

ถึงดงเฮจะดูร้าย  และเอาแต่ใจไปบ้าง  แต่ก็เพราะการเลี้ยงดูที่ถูกเอาใจจนเกินไป  จนกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ  ขี้วีน    และมักจะลงกับฮีชอล เพราะความเคยชินเท่านั้น   แต่กับคนอื่น  ดงเฮก็มีมารยาทและ  ไมตรีจิตให้ เฉพาะกับคนที่จริงใจด้วยทุกคนอย่างเปิดเผยเช่นกัน

“..หึ...หึ...” 

คิบอมหัวเราะในลำคอเบาๆ  แต่ไม่เคยเบาเลยในความรู้สึกของทงเฮ  และผลของเสียงนั้นก็มักส่งผลให้  โหมด ทงเฮ  อ่อนน้อม  ถูกพลิกให้กลับมาเป็น โหมดซาตานองค์ลง  เหมือนเดิมซะแล้ว

“สวัสดีจ๊ะ คุณหนูดงเฮ ผมลีทึกครับ เป็นเกียรติมาก ที่ที่นี่จะมีคนน่ารักเพิ่ม”

“คะ...ครับ...ขอบคุณครับ..”(_/////_)

“อ่า เฮ้อะ เฮอะ ฮ่าๆๆๆๆๆก๊ากกกกกก”

คิบอมถึงกับหลุดขำ  ทำให้ฮีชอลต้องปรามเบาๆด้วยสายตาดุๆ   คิบอมจึงพยายามเงียบไป  อย่างยากลำบาก

ที่แท้  ก็แพ้ทางคนเรียบร้อยสินะ  ยัยคุณหนู ลี ดงเฮ หึหึ  หึหึ

“ทานข้าวเถอะครับ ผมหิวแล้ว”

เสียงลีซองมิน คนถูกลืม  เอ่ยขึ้น  ทำให้ทุกคนนึกขึ้นได้  รีบจัดโต๊ะ  กันเป็นการด่วน 

โดยเฉพาะ  โจวคยูฮยอน  ที่ไม่ได้รู้สึกตัวเลย  ว่าการกระทำของตนเองในวันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้น ของการสูญเสียในอนาคตต่อมา

เมื่อโต๊ะอาหารถูกจัดเสร็จเรียบร้อย  ทุกคนก็นั่งประจำที่  เว้นแต่ฮีชอลที่เดินไปยืนประจำที่ที่เดิม  เวลาเดิม  พร้อมกับยกมือที่มีนาฬิกาคูสวยสวมอยู่  คล้ายกำลัง จับเวลารออะไรบางอย่าง

Prrrr….POrrrrr…!!!!!   Prrrr….POrrrrr….!!!!!!

“7.00 am เป๊ะ ทุกวันจริงๆเลย  พ่อคนหน้าด้าน”

ฮีชอลเปิดประตูรับคนหน้าด้านเบาๆพร้อมบิดจมูกด้วยความหมั่นไส้ ไป 1 ทีเต็ม

“อ๊า...   รายอ่า  ก็ติดใจ ฝีมือแม่ครัวบ้านนี้นี่นา  เลยไปไม่รอดต้องกลับมาตายที่นี่ไงครับ”

คนหน้าด้านว่าพลางโอบบ่าคนสวยเข้าบ้าน  ด้วยความหน้าด้านที่มีไม่จำกัด แต่ไม่ทันไร  ไหล่บางนั่นก็ถูกคว้าไปซะแล้ว  แบบหน้าตาเฉย  ตามแบบฉบับ    โดยไม่ต้องสืบเลยว่าฝีมือใคร  แถมยังหันกลับมายักคิ้วให้นิดนึง  พอกวนอวัยวะเบื้องล่างให้อีกแน่ะ

ไอ้  คิม คิบอม  ไอ้โรคจิตติดพี่  แก๊............นะแก

“สวัสดี  มาแล้วเหรอ  ซีวอน  นั่งสิ”

“สวัสดีครับคุณลีทึก  สวัสดีจ้าซองมิน  แกด้วย คยู แล้วเอ่อ...????”

ทุกคนนั่งนิ่งไม่รู้ว่าจะแนะนำทงเฮกับฮีชอลด้วยความสำพันธ์แบบไหนดี

“นั่งก่อยสิ ซีวอน  นี่ ลี ดงเฮ คนสำคัญของคิม ฮีชอลน่ะ”

เป็นลีทึก  ที่กล่าวโดยหลบเลี่ยงคำแสลงใจสุดๆ   ไม่เคยทำร้ายจิตใจใครดีจริงๆเลย คนๆนี้

“สวัสดีครับ คุณลี ดงเฮ  ผม ชเว ซีวอน ครับ”ซีวอน

“ครับ สวัสดีครับคุณ ซีวอน”ดงเฮ

“ ...หึ... ” คิบอม

ไม่รู้ว่าทงเฮ คิดไปเองหรือเปล่า รู้สึกว่าเสียงที่พูดกับเขานั้นไม่ขี้เล่นเหมือนกับที่คนคนนี้พูดกับคนอื่นเลย  เหมือนพูดกับศรัตรู(หัวใจ)ไงๆชอบกล แฮะ!!!

หนอยคนสำคัญงั้นหรอ   พี่ฮชอลของชั้นนะ  นายน่ะต้องเคะสิ เมะ ไม่ได้หรอกนะ อย่างนายน่ะ ฮึ : ซีวอน

(เอ่อ ชอยลูก  พ่อหมี เค้าไม่ได้หมายฟามแบบนั้นลูก : คนแต่ง )

ไม่รู้ทำไม  แค่การทักทายกันตามปกติ  ที่ดงเฮดูอ่อนน้อมแบบนี้  กลับทำให้ใครบางคนแถวนี้รู้สึกหงุดหงิด

โธ่เอ้ย  มารยา จริงๆเลย ยัยขี้วีน  ส่งสายตาจ้องพี่ซีวอนตาไม่กระพริบเลยนะ  โอ๊ยยย  แล้วนี่ ชั้นหงุดหงิดทำไมฟร่ะ  คิม คิบอม

แล้วมืออาหารที่แสนอบอุ่น  ท่ามกลางเสียงหัวเราะแห่งความสุขก็เริ่มต้นขึ้น  โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่านี่มันจะเป็นโชคชะตา  ที่กงล้อแห่งโชคชะตาชักนำทุกคนมาพบกัน  เพื่อผูกพันกัน  เชื่อมโยงกัน  แม้จะไม่ใช่ด้วยความรัก  แต่ใครล่ะที่จะสน  เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาเริ่มหมุนเสียแล้ว  

นี่คือความเริ่มต้น  ของความเลวร้ายนับจากนี้  เตรียมใจกันไว้ให้ดีเถอะทุกคน  รีบสุขเสียให้พอ  โดยเฉพาะผู้กุมกุมกุญแจแห่งกงล้อความทุกข์ทรมานนี้

..........คิม..........ฮีชอล.........

-----------------------------------------------------------------------

คือ  ต้องขอโทดจริงๆนะครับ  ที่มาพิมพ์ให้ช้า

พอดีคนแต่ง  รถล้ม  ต้นฉบับเลยมาไม่ถึงมือคนพิมพ์

คนพิมพ์ก็ไปเตะบอล  เลยไม่ได้มาพิมพ์ต่อ

แต่มาแล้วนะต้องขออภัย  อีกทีครับ

ความคิดเห็นที่ 28

อัพเถอะ T^T

อยากอ่านแร้วอ่า

---

PS.  55+ ปลื้มฮันซินแต่แอบ เชียร์ทึกซิน & คยูซิน 55+HanCin TeukCin KyuCin R my Love ^0^ hehehe U R My Sunshine Cinderrella ~Heenim~ ^0^ rly luv u >.

Name : wwe0619< My.iD > [ IP : 118.172.176.171 ]
Email / Msn:
วันที่: 15 พฤศจิกายน 2551 / 22:28

 คนคนนี้ ขอบคุณจริงๆที่ติดตาม
ผมรู้สึกผิด ต้องกลับมาก็เพื่อเขานี่ล่ะ
ขอบคุณนะคร้าบบบ

อัพแล้ว  
อ่านได้เลยคร้าบบ

และแล้วก็จบลงที่ภาพพี่ชายตัวเล็กขนกระเป๋าใบเท่าภูเขาของน้องชายตัวบางที่ยังคงบ่นยาวไม่หยุดอย่างทุลักทุเล  แต่มีความสุข

<ร้านอาหาร Park >

“ซื้ดดดดด...หอมจังเลย...พี่คร้าบบบ.....มีรายกีงงงงงง....ม่างงงงงง”

คิบอมเด็กชายตัวโตที่ฮีชอลพามาอยู่ด้วยตั้งแต่อายุ 5 ขวบ  เมื่อเห็นหลังบางๆ  ผมพริ้วๆที่คิดว่าเป็นพี่ชาย  ก็รีบเข้าไปสวมกอด  อย่างเช่นทุกวัน 

ที่ วันนี้มันจะไม่เหมือนกับทุกๆวัน หึหึหึ...

“เฮ้ยยยยยย......ว้ากกกกกก.....ใครบังอาจมาเข้าข้างหลัง....ฉ้านนนนน”

เสียงแสบแก้วหู อุบัติขึ้นทันทีที่สวมกอด จนคิบอมต้องอุดหูแน่น

“ยัยขี้วีน/ไอ้ขี้เก๊ก”

ทั้งคู่ อุทาน ใส่กันก่อนจะเล่นเกมส์จ้องตากัน และขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่กันดังกึดๆๆ น่ากลัวกรามจะหัก บรึ๋ยยยยยย

“อ่ะ...เอ่อ...อรุนสวัสคิบอม  เจอกันแล้วหรอ”ฮีชอลยิ้มแหยๆพร้อมกับยกข้าวต้มหม้อใหญ่ กลิ่นหอมฉุยเตะจมูก  กับซองมินที่แบกชามกับช้อนกองโตตามออกจากครัวมา

คิบอมจึงรีบเข้าไปแย่งหม้อที่ฮีชอลถือนั้นมาถือไว้ซะเอง  พอดีกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ก็วิ่งทล่าเข้ามาแย่งชามกองโตจากซองมินด้วยเช่นกัน

“อ้าว คยูฮยอน อรุนสวัสดิ์”  ฮีชอลทักทายเหมือนเป็นเรื่องปกติ

“เป็นผีรึไง โจวคยูฮยอน  มาก็ให้มันปกติ  เหมือนคนปกติ  เขามากันหน่อยสิ  ผลุบไปแว้บมาแบบนี้ ชั้นตกใจนัเฟร้ยยย”

 ซองมินแหวใส่ขณะเอากองช้อนที่เหลืออยู่ทุบหัวคยูฮยอนแบบไม่ยั้งมือ

ก็จะไม่ให้ทุบมันได้ยังไงล่ะ  ก็เดินยกชามตามพี่ฮีชอลมาอยู่ดีๆ  อยู่ก็มีคนมาแย่งชามไปแถมแอบจับมือเราอีกต่างหาก   แตะอั๋ง  กันชัดๆ ชริ

“...คยูฮยอน....”เสียงนิรนามเอ่ยขึ้น ให้คยูฮอยหันไปช้าๆ

“.......พี่ดงเฮ.....”

คยูฮยอนแลพดงเฮ  โผ เข้ากอดกันอย่างแบบดีใจสุดๆ    ท่ามกลางรอยยิ้มบางๆของ

ฮีชอล  แต่มีบางคนที่กำลังกดความรู้สึกบางอย่างให้ลึกเข้าไป อย่างเจ็บปวดทรมาน

ไม่รู้ทำไม  พอเห็นภาพนั้นแล้วกระต่ายน้อยของเราถึงได้  รู้สึก  เจ็บปวดที่หัวใจยังไงไม่รู้สิ

โจว  คยูฮยอนคนบ้า  ทำไมต้องแสดงออกว่านายก็มีความรู้สึกกับคนอื่นนอกจากชั้นให้ดูด้วย   ไหนว่าเคยสัญญาไง  ว่าจะพิสูจน์ว่าคนไม่มีหัวใจอย่างนาย  จะมีหัวใจให้แค่ชั้นคนเดียว  แล้วเนี่ยหรอ  ที่นายทำแบบนี้ แบบนี้ใช่ไหมข้อพิสูจน์ของนาย   จะให้ชั้นเชื่อนายได้ยังไง

ไม่มีใครรู้ว่า โจว คยูฮยอน  ผู้สืบทอดของแก็ง White Wolf มาเจอกับซองมินได้ยังไง  และไม่มีใครเคยรู้เลยว่าทำไม  คนที่ไม่มีหัวใจ  เพลย์บอย   และไม่เคยสนใจใครอย่างโจว  คยูฮยอนถึงได้มาเจอ  และยอมก้มหัวใจให้กับ  ลี ซองมิน  คนที่ไม่มีอะไรเลยซักนิด   คนนี้ ได้ยังไงกัน   ไม่เลย  ไม่มีใครเลยที่รู้

“เช้านี้ ครึกครื้น กันดีจัง...อ้าวหนูน้อยน่ารักนี่ลูกสาวบ้านไหนกันเนี่ย   เวลานี้ร้านยังไม่เปิดนะจ๊ะ  แต่ก็อรุนสวัสนะ”

ลีทึก  ทักทายแบบปรกติ  แต่ที่ไม่ปรกติคือ  เจ้าตัวมักจะไม่ค่อยรู้เลยว่าตัวเอง  นั้นปล่อย  ออร่าเป็นประกาย  ปิ้งๆ  เหมือนกับรอยยิ้มพริ้งหวานที่ส่งให้ใครต่อใคร  ว่ามันสะกดทุกคนที่มองได้เพียงใด