[fic sj:hunwoncin] wait true love..ขอได้ไหมแค่..?ความรัก

ลำดับตอนที่ #3 : [text 3] การกลับมาของยามเช้า 2

คุณจะทำเช่นไร   

หากความรักไม่อาจกลับมาได้เหมือนเดิม

คุณจะทำอย่างไร

หากคนที่คุณรัก  และรอคอย  ยืนอยู่ตรงหน้าของคุณ

ภายใต้ฟ้าดำสนิทยามคำคืน  ที่มีเพียงดวงจันทร์เท่านั้น  ที่ลอยเล่นคลอเคลียกับเมฆมองแล้วดูน่ารักดีในสายตาของคนทั่งไป  แต่คงไม่ใช่จากสายตาสีดำสนิทคู่นี้  ที่ไม่เคยถูกสอนให้มองความงามบนโลกเป็น  จนกระทั่งมีแสงแดดอบอุ่นสาดส่องเข้ามา  ไล่ความมืดมิดที่เคยหนาวเหน็บที่เกาะกุมจิตใจเขาไว้  ก่อนแสงนั้นจะถูกขโมยหายไป

"นายอยู่ไหน........อดทนรอฉันก่อนนะ............ฉันกำลังรีบตามหานายอยู่และ.........จะตามหานายให้เจอให้ได้..........แสงแดดของฉัน  ...............................................คิม  ฮีชอลของฉัน"

ภายใต้ฟ้าผืนเดียวกันนี้   ยังมีอีกคนที่มองฟ้าอยู่ไม่ต่างกัน  แม้จะคนละคนกัน  แต่ฟ้าที่มองนั้นก็ยังคงเป็นฟ้าผืนเดียวกันอยู่ดี  ชายหนุ่มร่างผอมโปร่งกำลังยืนมองควันบุหรี่ที่ตัวเองสูบ   ที่กำลังลอยอ้อยอิ่งขึ้นไปหวังจะกลายเป็นเมฆ  เคียงข้างกับดวงจันทร์บนท้องฟ้า  แต่น่าเศร้า  ควันก็คือควัน  ไม่มีทางเป็นเมฆได้  สุดท้ายต้องสลายไปกับสายลมอยู่ดี    ฮยอกแจมองภาพนั้นอย่างนึกขำ 

"   นายท่าน   ผมจะทำอย่างไรให้ควันกลายเป็นเมฆได้บ้างรึเปล่าวครับ  ผมชักเหนื่อยจริงๆ"

ปัง   ปัง   ปัง

ทันที่ได้ยินเสียงกระสุนปืน ความคิดของฮยอกแจก็หยุดลง  พลางใช้สัมผัสที่ถูกฝึกมาเป็นพิเศษ   จับจุดต้นเสียง  ก่อนรีบก้าวราวกับบิน  เพราะเสียงที่ว่า  มันดังมาจาก  หน้าห้องนายท่านคนปัจจุบัน อดีตคุณชายของเขานี่นา  

เอาแล้วไง  เผลอแป๊ปเดียว  ไอ้คุณชายมันเกิดเรื่องซะแล้ว   ใครกันวะเนี่ย  ที่กล้าทำเรื่องแบบนี้

คนในบ้านต่างพากันวิ่งมาดูอย่างตกใจ  ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายของพวกเขาหรือเปล่า   ทั้งที่แม่บ้านอยู่ในครัวชั้นล่างเองแท้ๆแต่คนที่มาเป็นคนแรกกลับเป็นฮยอกแจ  ที่เมื่อกี้อยู่ที่สวนสวยหลังบ้านฝั่งปีกซ้ายซึ่งอยู่ห่างไกลกับห้องของคุณชายคนละเรื่องกันเลย

แล้วทุกคนก็ต้องตกใจ  เมื่อเห็นศพผู้ชายแต่งตัวดี  3  คน  นอนจมกองเลือดอย่างสยดสยอง  แม้ว่าจะยังไม่ตายสนิทดี   แต่คงรอดยาก  คนยิงก็ฝีมือดีจนน่ากลัว  ฆ่าแบบกะเวลาให้ตายเรียบร้อย  เป็นการฆ่าทีทรมานที่สุด  ที่ไม่ให้ตายทันทีแบบนี้

"ฮยอก"

"ครับ...... นายท่าน"

"ให้คนมาจัดการที   อย่าให้มันมาตายในบ้านของฉัน"

"...ครับ....."ฮยอกแจถึงกับตกใจ  ร้อยวันพันปี  ไม่เคยเห็นซีวอนจับปืนซักที  ขนาดสั่งฆ่ายังไม่เคยเลย  อยู่ด้วยกันมาระยะนึงแล้วไม่เคยสัมผัสถึงความน่ากลัวจากคนข้างหน้านี้ได้เลย  แล้ววันนี้ทำไมคนตรงหน้าเขาถึง........?????

ฮยอกแจไม่ว่าอะไรซักคำสั่งคนมาจัดการตามที่สั่ง   แล้วยืนมองการกระทำของร่างสูงอยู่เงียบๆ

ซีวอนค่อยๆโน้วตัวลงมาช้อนร่างบางขึ้นมาไว้แนบอกอย่างเบามือ  แล้วอุ้มพาเดินเข้าห้องไป  ทำเอาฮยอกแจและคนอื่นถึงกับอึ้งสนิท    คุณชายซีวอนที่เย่อหยิงไม่ยอมให้ใครแตะตัวง่ายๆ  และไม่เคยยอมแตะใคร    กำลังอุ้มผู้หญิง  (แบบว่าเจ้ผมยาวไง  เรยมองกันผิดน่ะ)  ที่ถูกนำมาเป็นของกำนัลเดินเข้าห้องที่ตัวเองไม่ยอมพาใครเข้า  ขนาดมีคนส่งของกำนัลแบบนี้มายังสั่งให้เอาไว้อีกห้องนึงเลย  แล้วคนคนี้เป็นใครกันนะ

ซีวอนอุ้มร่างบางเข้าห้องตังเองจริงๆไม่ใช่ห้องที่เขาใช้เวลาอยากนึกสนุก   มาวางลงกับเตียงสีขาวที่เจ้าตัวเพิ่งเคยชอบใช้ตั้งแต่รู้จักกับร่างตรงหน้านี้   อย่างทะนุถนอม และเบามือพลางเพ่งพิศมองร่างสวยด้วยหัวใจที่ระส่ำ   ร่างบางที่ยังคงงดงามดังเดิม   ที่กลับมาใหม่พร้อมเสน่ห์ที่เย้ายวนขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า  ที่พร้อมเขย่าอารมณ์ทั้งหญิงและชายให้พลุ่งพล่านได้สบายๆ

"ใช่พี่รึเปล่าว.........เกิดอะไรขึ้น......ทำไมพี่ถึงมาอยู่นี่ได้.........พี่ฮีชอล" 

" อืม...อือ..."   ร่างบางตรงหน้ารีบขยับหนีแสงอาทิตย์ที่ส่ดเข้าตา  อย่างรำคาน

"ตื่นแล้วเหรอครับคนสวย"

"อืมม....???  เฮ้ย!!!!" ฮีชอลสะดุ้งโหยง  ดีดตัวขึ้นอย่างแรง  เล่นเอาซีวอนที่นอนอยู่ข้างๆ  รีบตะครุบหลังไว้แทบไม่ทัน

"นาย...เฮ้ย..เรา..เอ่อ..คง..ม่าย..อ่า..??"ฮีชอลพูดไม่เป็นภาษา  ทั้งตกใจ  และงงงวยกับเรื่องเมื่อวาน  พร้อมทั้งดิ้นขลุกขลักอย่างยากลำบาก  เพราะหนวดปลาหมึกของไอ้บ้าที่ไม่รู้จักรัดเขาซะแน่นจนขยับไม่ได้  แม้แต่การมองหน้ายังทำไม่ได้เลย

"ครับ...เรามีอะไรกัน" ซีวอนยังคงแกล้งร่างสวยต่อไป

"อ๊าก....ก....ก.....ก  ไอ้บ้าแกทำอะไรกับร่างกายช้านฟระ  ไม่เห็นรึไงว่าฉันเป็นผู้ชาย  แล้วก็ไม่เต็มใจด้วยนะเฟร่ย  แกทำแบบนี้ไง ....อึก..ไอ้โรคจิต..ฮืฮ..อ....  ไอ้สารเลว  ไอ้คนวิปริต  ไอ้...ฮือๆๆๆๆ"

"เฮ้ย....!  พี่ครับผมล้อเล่น" ซีวอนทั้งขำทั้งตกใจรวมกันมั่วไปหมด  จนทำอะไรไม่ถูก  รีบจับร่างสวยที่เอาแต่ปิดหน้าร้องไห้   ให้หันหน้ากลับมาสบตากันตรงๆ

"หมดกันความบริ....??? อื๋อ  พี่เหรอ??"ฮีชอลเอามือออก  มองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา

เอ...สายตาเจ้าเล่ห์แบบนี้..........แก้มบุ๋มนิดๆเวลายกยิ้มดูกวนประสาทแบบนี้นี่..................อ๋า

"ซ...ซะ...ซี....ซีวอน"ฮีชอลร้องออกมาตาโต  วาดรอยยิ้มกว้าง  ที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าทำแส้วดูสวยงามมาก  ก่อนโผเข้ากอดอกกว้างด้วยความดีใจ  ทำเอาเจ้าของอกถึงกับอึ้ง  แต่ก็กระชับอ้อมกอดให้กระชับแน่นขึ้น แน่นขึ้น  ปฎิเศษไม่ได้เลยว่า  เขาโหยหาร่างสวยตรงหน้านี่มากเพียงใด

"อ่อก...ซี..วอ..น    อึ่ก....ฉะ..ฉัน..หาย..ใจ ม่าย..ออก   ปล่อย!" ฮีชอลร้องออกมาอย่างยากลำบากขึ้งเสียงตอนท้ายด้วยกลัวจะขาดอากาศตาย   พร้อมระรัวทุบหลังแกร่งอย่างไม่เบามือเลย

นี้เขาแค่กอดเองนะ   ไอ้บ้านี่เล่นเอาซะกระดูกแทบแตก  แรงควายชะมัด

"อ๊ะ....ขอโทษครับพี่..ผมดีใจมากไปหน่อย"ซีวอนซีวอนค่อยๆคลายอ้อมกอดออกอย่างเสียดาย  แต่มือยังคงจับต้นแขนบางไว้  ราวกับกลัวว่าถ้าเผลอปล่อยไปแล้ว   ร่างสวยตรงหน้าจะหายไปอยากจะกอด  อยากจะเก็บเอาไว้ตลอดไป  ให้สมกับที่คิดถึงและรอคอยมานานแสนนาน  แม้มิอาจทำได้จริงก็ตาม

ซีวอนพรั่งพรูคำถามมากมายออกมาทางสายตา  ทั้งต่อว่า  ทั้งตัดพ้อ  ทั้งคิดถึง  ทั้งดีใจ  ทั้งรักใคร่ระคนกันไปมั่วไปหมด  ออกมาในเวลาเดียวกัน

" อะไร??"  ฮีชอลถามคนตรงหน้าอย่างค้นหา  เขาไม่เคยเข้าใจดวงตาคู่นี้ได้ซักที  เหมือนมันจะมีอะไรซักอย่างอยู่ตลอดเวลา  มากมาย  มากมายมหาศาลจนอ่านไม่ออกว่ามันมีอะไรบ้าง

"พี่ครับ"  หลังจากนั่งเล่นจ้องตากันมานาน  ซีวอนเป็นผู้ทำลายความเงียบด้วยเสียงที่แหบพร่า  ฟังแล้วรู้สึกเซ็กซี่จนขนลุก ไงไงชอบกล

"..อื๋อ...????"  ซีวอนจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา  เล่นเอาใบหน้าร้อนวูบวาบไปหมด 

อะไรของมันอีกล่ะ   ทีนี้

" พี่ครับผม......"ซีวอนพูดพร้อมเอาหน้ายื่นมาใกล้เรื่อยๆจนฮีชอลไม่กล้าหลบตา  และถอยหน้าหนีเรื่อยๆ   แต่มันดันกลายเป็นเอนลงไปกับเตียงซะได้   แขนเจ้ากรรมก็ถูกกดไว้อีก  จนจมูกเริ่มชิดกันน้อยๆแล้ว  ฮีชอลได้แต่หลับตาปี๋  ด้วยหัวใจที่เต้นตุ้มๆต่อมๆ  แทบทะลุออกจากอก

" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ซีวอนเห็นแบบนั้นสติแทบกระเจิง  รีบแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน  เอาหัวซบลงไปกับซอกคอขาว  ที่หอมกรุ่น  อย่างอดใจไว้  เหมือบตอกย้ำกับตัวเองว่าร่างสวยนี้  ไม่ได้รู้สึกกับเค้าแบบนั้นอีกแล้ว

"โอ๊ยยย...นายนี่มัน...     ออกไปเลยนะ กวนประสาทกันซะจริง  ให้ตายสิ" ฮีชอลเบิดตาโพลง  สบถอย่างหัวเสีย  ก่อนเรียวแขนบางจะออกแรงดันอกกว้างอย่างอึดอัด

ลำพังแค่ลำตัวเฉยก็บังร่างฉันซะมิดแล้ว  นี่เล่นลงมาทาบทับกันทั้งตัวเลยแบบนี้  ไม่จมหายไปกับที่นอนนี่ก็นับว่าเหลือเชื่อแล้วนะเนี่ย  ไอ้เด็กยักษ์

"ฮ่ะๆๆๆ  พี่เนี่ยยังน่าแกล้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะ   ฟรืด....  รีบตามลงมากินข้าวนะ"ซีวอนพูดก่อนจะขโมยหอมแก้มนิ่มแรงๆหนึ่งฟอด  แล้วรีบลุกวิ่งไปที่ประตู  ด้วยเกรงอาญาจากเจ้าหญิงที่จะเปลี่ยนเป็นเจ้าแม่ได้ตลอดเวลา  ก่อนหันมาแลบลิ้น ยักคิ้วหลิ่วตาแบบกวนๆ  ที่ไม่เคยทำมาเสียนาน   แล้วงับประตูจากไป

ฮีชอลได้แต่ตาโต  ไม่คิดว่าร่างสูงจะกล้าเล่นกับเขาแบบนี้  รีบลุกขึ้นคลำแก้มตัวองที่กำลังแดงเถือกที่ซีวอนไม่ทันได้เห็น  อย่างตกใจ  แต่พอเห็นท่าทางทะเล้นแบบนั้นแล้ว  ก็พาให้โกรธไม่ลง  เมื่อร่างสูงลับตาไป   สายตาของฮีชองก็หม่นแสงลงเป็นคนละคนทันที

"หึหึ   เหมือนเดิมงั้นเหรอ.............นายยังคิดว่าฉันคนนี้จะเหมือนเดิมได้อีกเหรอ.......ไม่ได้อีกแล้วล่ะ....ฉันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว....ซีวอน ฮือ..อึ่ก..ฮือๆ"

อีกด้านหนึ่งของฝั่งประตู  ใบหน้าหล่อเหลาที่เมื่อกี้ทำทะเล้นหนีออกมา  ก็ยืนนิ่งทำหน้าเศร้า  ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ  

ทั้งๆที่คิดถึงและโหยหาคนเมื่อกี้แทบขาดใจ  แต่ก็ไม่อาจทำตามที่ใจที่คิดได้  กลัวว่าทำไปแล้ว  คนตรงหน้าจะหายไป  ให้เขาต้องทรมานอีก  ไม่เอาอีกแล้วแบบนั้น   ไม่เอาแล้วจริงๆ


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------