คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 05 : เลือก (NC)
5
“พี่อีทึก!”
“ฮยอคแจ!” ดวงตาของคนทั้งคู่เบิกกว้างขึ้น ฮยอคแจยืนมองภาพที่เห็นตรงหน้าก่อนที่จะตรงเข้าไปกระชากร่างของอีทึกให้หลุดจากอ้อมกอดของฮันคยองที่ยังคงยืนนิ่งอยู่
“ผมว่า...ตอนนี้เราคงมีเรื่องคุยกันหน่อยนะครับ!” พูดจบก็ออกแรงลากคนตาหวานที่กำลังทำอะไรไม่ถูกออกไปทันที ร่างสูงของตัวเต้นเหตุทรุดกายลงกับพื้น พลาด!...ตอนนี้ฮันคยองพลาดเข้าแล้วเต็มๆ
“พี่คิดจะทำอะไร!?” ฮยอคแจขึ้นเสียงใส่คนที่ตัวเองเรียกว่าพี่ คิดจะทำอะไรงั้นหรอ แล้วทุกวันนี้ที่อีทึกเลือกที่จะออกมาจากบ้านหลังนั้นยังไม่พอใช่มั้ย? ฮยอคแจยังคิดว่าเขาจะทำอะไรอีกรึไงกัน!
“.......”
“ทำไมไม่ตอบล่ะ พี่คิดจะทำอะไรอีก ทุกวันนี้พี่ยังไม่สะใจพอใช่มั้ยห๊า!!” เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆ ก็ตะคอกเสียงใส่ดังกว่าเดิม ร่างบางๆ เดินเข้าหาอีทึกเรื่อยๆ พร้อมกับดวงตาคู่เล็กที่จ้องเขม็งมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก หากเลือกได้ตอนนี้อีทึกก็อยากจะกลายร่างเป็นนางร้ายในละครตวาดกลับไปเหมือนกันว่า ใครกันแน่ที่ยังไม่สะใจ! หากแต่เขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำ
“พูดสิ! ทำไมไม่พูดล่ะ บอกให้พูดไงเล่า!!” เขย่าตัวของอีกคนไปมาอย่างแรงราวกับคันโยก อีทึกที่ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมก้าวร้าวที่แสดงออกมาจนมากเกินไปของน้องชาย ยกแขนขึ้นออกแรงผลักร่างที่บางไม่แพ้กันกับตนให้ออกไป พร้อมกับตวาดลั่นเพื่อให้คนเสียสติหยุดการกระทำนั้น “หยุดบ้าซะทีฮยอคแจ!”
“ฮึก .. เจ็บ!”
หากแต่อีทึกมองแววตาของฮยอคแจที่มองไปยังข้างหลังสักนิดก็คงจะรู้ว่าตัวเองพลาดท่าให้กับมารยาของเด็กนี่เข้าให้แล้ว
“อีทึก! ฮยอคแจ!” ฮันคยองที่แอบยืนมองเหตุการณ์อยู่นั้นโผล่ออกมาทันทีที่เห็นร่างเล็กๆ ของว่าที่คู่หมั้นล้มลง ร่างสูงเดินไปประคองฮยอคแจที่ตอนนี้ได้นั่งลงไปกองกับพื้น พร้อมกับใช้สายตามองคนรักเก่าอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วย นั่นน้องนายนะอีทึก! เป็นอะไรรึเปล่าฮยอคแจ” ขึ้นเสียงตำหนิอีกคนเสร็จก็หันไปโอ๋เอาอกเอาใจกับคนที่นั่งน้ำตานองหน้า ทั้งๆ ที่แรงที่ผลักออกไปก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่ทำไมฮยอคแจถึงทำท่าเหมือนกับว่าเขาเลวที่ไม่เห็นแก่น้องแบบนั้นกัน!
แล้วแบบนี้จะให้อีทึกทำยังไง?
จะให้อีทึกร้องไห้บ้างน่ะหรอ?
อีทึกต้องทำแบบไหนกันล่ะ!?
ส่วนเรื่องคุณฮันคยอง คุณหนูต้องระวังตัวเอาไว้ให้มากๆ นะครับ ฮยอคแจน่ะไม่ได้ไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว
เชื่อแล้ว ... ตอนนี้อีทึกเชื่อทงเฮเลยล่ะว่าฮยอคแจไม่ได้อ่อนต่อโลกอีกต่อไปแล้ว
“นายเลือกเองนะ..ฮยอคแจ”
ร่างสูงของว่าที่คู่หมั้นโอบกอดร่างบอบบางของฮยอคแจด้วยความอ่อนโยนที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน ใบหน้าหวานที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาก้มลงซบกับอกแกร่งที่รองรับอยู่ ถึงแม้ตอนนี้สายตาของฮยอคแจจะพล่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตาที่แสร้งทำขึ้นมากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ยังคงเห็นแววตาชิงชังของพี่ชายที่มองมาอย่างชัดเจนอยู่ดี
ฮันคยองมองอดีตคนรักของตัวเองด้วยสายตาที่อ่อนลงกว่าในตอนแรก ความห่วงหาที่ทอประกายออกมาจาดแววตาคู่คมนั้นทำให้อีทึกทนไม่ไหวจนต้องหันหลังกลับเดินออกไปให้ไกล พร้อมกับหัวใจที่ทั้งสับสนผสมปนเปกับความโกรธและรังเกียจน้องชายต่างสายเลือดของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“หยุดร้องไห้เถอะฮยอคแจ เดี๋ยวตาจะบวมเอานะ” ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยคำปลอบโยนให้กับคนในอ้อมแขนก่อนที่จะค่อยๆ พยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้น ซึ่งนั่นก็ทำให้เด็กที่แงงอยิ้มออกมาได้กับถ้อยคำและการกระทำแสนอ่อนหวานนั่น
ก็บอกแล้วไง ว่าฮยอคแจไม่ยอมเสียความรักให้ใครหรอกนะ
ต่อให้ฮยอคแจต้องเลวกว่านี้อีกร้อยเท่า พันเท่า ฮยอคแจก็ยอม
บนเตียงสีฟ้าอ่อนภายในห้องพักแพทย์ประจำโรงพยาบาลนั้น ร่างสูงกำยำผิวสีแทนของคิมคิบอมกำลังทอดกายลงนอนพร้อมกับแขนที่ยกขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างใช้ความคิด หากแต่แสงไฟที่เข้ามารบกวนจากการเปิดประตูห้องก็ทำให้เขาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเจ้าของห้องตัวจริงกำลังยืนมองอยู่
คุณหมอร่างเล็กก้าวเท้าเข้าไปหาคนรักที่นั่งรออยู่อย่างแปลกใจ ในเมื่อเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ร่างสูงนั้นจะโผล่มาสักหน่อย
“เป็นห่วง” คงไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมากมายแล้วที่ทำให้ชายหนุ่มใบหน้าคมคายมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ใบหน้าหวานของคุณหมอแย้มยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวานกับคำพูดของอีกคน
“ฉันคิดถึงนาย” ถ้อยคำหวานเอ่ยออกไป พร้อมกับโผเข้าหาอีกคนอ้าแขนรออยู่อย่างเต็มใจ แต่ก็นะไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือตอนไหน ทำไมอ้อมกอดของคิบอมถึงไม่เคยอุ่นสักทีล่ะ
ฝ่ามือหนาลูบผมอีกคนไปมาคล้ายกับจะส่งกระแสความอบอุ่นไปให้ หากแต่คิบอมก็รู้ดีว่า ต่อให้จะพยายามแค่ไหน อ้อมกอดและสัมผัสของเขามันก็ไม่เคยอุ่นสำหรับลีทงเฮสักที
เพราะร่างกายของเขามันหนาวเกินไป…เหมือนกับหัวใจ
ดวงตาคู่รัตติกาลเพ่งมองใบหน้าสวยของคนรักที่บวมขึ้นเล็กน้อย จ้องมองอยู่ที่ข้างแก้มนวลอย่างเงียบสงบ ค่อยๆ ไล้มือไปยังรอยแดงเบาๆ ราวกับถ้าหากลงแรงไปจะทำให้อีกคนแตกสลายได้
เจ็บมากรึเปล่า?’ เป็นคำพูดที่เขาอยากจะเอ่ยออกไป แต่ก็เหมือนคนน้ำท่วมปากที่ไม่สามารถทำตามความต้องการของตัวเองได้ ร่างเล็กค่อยๆ ผละออกอย่างช้าๆ เพื่อมองหน้าของอีกคนที่อยู่ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจ รอยยิ้มสดใสจุดขึ้นเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
ถึงแม้บางครั้งจะไม่มีคำพูดหวานหูหรือถ้อยคำปลอบประโลมจากคิบอม แต่แค่การกระทำนี้ก็แสดงออกให้เห็นได้อย่างไม่ยากเลยว่า คิบอมเองก็ห่วงเขาเหมือนกัน
แต่ยังไง…ความรักที่ดูล่องลอยแบบนี้ ลีทงเฮก็รู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจเหมือนกัน
แค่อยากได้ยินเพียงเท่านั้น … ไม่โลภเกินไปใช่รึเปล่า?
เวลาผ่านไปจนเกือบจะล่วงเข้าเช้าวันใหม่ แต่ร่างของคิมฮีชอลก็ยังคงนั่งอยู่บนเตียงกว้างของตัวเองอยู่อย่างนั้น บางทีก็อยากที่จะหายตัวไปเฉยๆ อยากรู้ว่าฮันคยองจะห่วงกันบ้างรึเปล่าถ้าวันนึงเขาหายไป ฮีชอลแค่นยิ้มน้อยๆ ให้กับความคิดบ้าๆ ของตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเข้าไม่มีทางทำได้ ให้อยู่ห่างจากหัวใจน่ะ มันต้องเจ็บมากๆ แน่
แต่แล้วใบหน้าสวยราวกับรูปสลักก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นเมื่อคิดไปถึงเด็กหนุ่มว่าที่คู่หมั้นของฮันคยอง จะว่าฮีชอลทำตัวเป็นนางมารร้ายก็ได้ ที่คอยตามสอดส่องดูพฤติกรรมของฮยอคแจอยู่ห่างๆ ตลอดเวลาที่รู้ข่าวของคนทั้งคู่ ความรู้สึกหึงหวงที่ไม่เคยมีก็ค่อยๆ ปะทุออกมาทีล่ะน้อยเมื่อร่างสูงที่ตอนแรกดูเหมือนไม่ค่อยสนใจกลับเริ่มเปลี่ยนไป หันไปเอาอกเอาใจเด็กนั่นบ้างล่ะ และที่สำคัญทำไมชื่อๆ นี้ต้องถูกเอ่ยออกมาจากปากของอันคยองเกือบทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันด้วย ไม่เพียงเท่านั้นแค่โทรมากริ๊งเดียวฮันคยองก็ต้องรีบเร่งไปหาซะให้ได้ แล้วทีคิมฮีชอลคนนี้ล่ะ! คิมฮีชอลที่ได้เป็นแค่ฝ่ายเฝ้ารอมาตลอด จนตอนนี้มันแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!
“ลี ฮยอคแจ ... ถ้าไม่มีนายสักคนมันจะเป็นยังไงนะ หึ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะถูกเปิดออก เจ้าของห้องคนสวยลุกขึ้นเดินหาคนที่เข้า-ออกห้องเขาราวกับเป็นห้องของตัวเองเป็นว่าเล่นอย่างดีใจ
“ฮันคยอง!”
“คืนนี้นอนด้วยคนนะ พอดีขี้เกียจขับรถกลับ อ .. อื้มม” ยังไม่ทันที่จะพูดจบริมฝีปากหนาก็ถูกทาบทามด้วยกลีบปากบางของฮีชอล ลิ้นเล็กกวาดต้อนไปทั่วทั้งโพรงปากของร่างสูง แต่แล้วก็ต้องจำใจผละออกเมื่อถูกอีกคนเบี่ยงหน้าหนี
“ทำไมล่ะ”
“ไว้วันหลังเถอะ ตอนนี้ฉันง่วงมากแล้วจริงๆ”
“แต่ฉันอยากนี่!...เถอะนะฮันคยอง แค่รอบเดียวก็ได้” คนฟังส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ หากแต่ก็เกี่ยวเอาเอวบางเข้าหาตัว ร่างโปร่งอรชรยิ้มหวานยั่วยวนก่อนที่จะคล้องคอดึงเอาอีกคนให้เข้ามาติดกับบ่วงเสน่ห์หาที่ยากแก่การถอนตัว
“งั้น...เรามาอาบน้ำกันดีกว่านะ”
ตอนหลังที่เหลือ NC คู่ฮันชอล’ ค่ะ แม่ยกคู่อื่นไม่ต้องกังวลไป ครบทุกคู่แน่นอน! ตอนนี้รู้สึกระเหี่ยใจกับคอมเม้นมาก เอาเถอะ ต่อให้เรียกร้องยังไงคนที่มันไม่มีจิตใต้สำนึกก็คงไม่รู้สึกอยู่ ขี้เกียจโวยวายแล้วเหมือนกัน ขอใช้มาตรการนี้แล้วกันนะค่ะ
- ส่งเอ็นซีให้โดยการทิ้งเมลไว้ค่ะ ส่งให้เฉพาะเม้นที่เคยเห็นหน้าค่าตามาแล้วเท่านั้นนะค่ะ เม้นไหนมาแบบเกรียนๆ ประมาณกูเม้นตอนนี้ตอนเดียวแล้วทิ้งเมล หรือทิ้งเมลไว้เฉยๆ ขออนุญาตไม่ส่งให้ค่ะ แฟร์ๆ แบบนี้แล้วกัน
ส่งเอ็นซีให้วันจันทร์นะค่ะ เพราะเราจะรอให้ทิ้งเมลกันพอสมควรก่อน ค่อยส่งทีเดียว
หลังวันจันทร์ถ้ามีคนมาขอเอ็นซีก็ส่งให้ค่ะ แต่ต้องรอหน่อยนะค่ะ เพราะส่งให้ตอนที่เราเห็น
แบบอัพไปแล้วสัก 7 ตอน แต่พึ่งมาอ่านฟิคแบบนี้อ่ะ เข้าใจใช่มั้ย?
หลังจากช่วงนี้ เราจะไม่ค่อยได้เล่นคอม ถ้าใครอยากได้เอ็นซีก็รีบๆ ก่อนวันจันทร์หน่อยนะค่ะ ไม่งั้นรออีกนานพอสมควรเลย
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านมากๆ เลยนะค่ะ
ความคิดเห็น