ฤดูสีเทา

     "รถไฟมาแล้ว"

เสียงก้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปยังตู้รถเหล็กสีแดงซีดๆผ่าสายฝนพรำๆ มาแต่ไกล

     "ดููแลตัวเองดีๆ นะก้อง ปิดเทอมหน้าแม่ผมบอกให้กลับไปพักที่บ้าน คราวนี้ก้องจะได้เจอกับที่บ้านผมจริง ๆ สักที อืม...ไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม"

พลพูดโดยไม่ละสายตาออกจากชายที่กำลังจะเดินทาง ก่อนจะขยับแว่นเล็กน้อย คิ้วหนาเข้มขมวดหากันนิดหน่อย พร้อมน้ำใสๆ ซึมผ่านกระจกแว่นตาไหลเป็นทาง

     "ไม่เอาสิพล ไหนเราคุยกันแล้วไง ว่าจะไม่ร้องไห้ ขี้แยเป็นเด็กอนุบาลเลยนะเรา ไหน ๆ มองหน้าผมสิ"

ก้องจับไหล่สองข้างพลก่อนเจ้าตัวเงยหน้าสบตาตามคำสั่ง

     "ผมรักคุณนะ"

ก้องยิ้มเจือน ๆ พลางโอบกอดพลไว้แน่น ท่ามกลางสายตาผู้คนที่ขวักไขว่ในชานชลา บ้างก็ชี้ให้กันดูคู่รักที่ไม่เหมือนคู่ทั่วไป บ้างก็ไม่สนใจต่างยื้อแย่งกันขึ้นรถไฟที่จอดรับผู้โอยสารอยู่เบื้องหน้า แล้วไม่ช้ามันก็จากไปพร้อมกับหัวใจอีกดวงของ"พล"ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายและทิ้งความเหงาและความคิดถึงไว้ในหัวใจอีกดวงกับคืนวันอันเนิ่นนาน