[FIC exo x you] Kiss & Hug my lady!

ลำดับตอนที่ #7 : HUG

เช้าวันต่อมา 12.00 pm. (เช้ามากเลยล่ะ -.,-)
"เซมีอา ตื่นแล้วหรอ" ซิ่วหมินอปป้าทักฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องของตัวเองเมื่อกี้

"ตื่นแล้วค่ะ อปป้าคนอื่นๆล่ะคะ" ฉันเพิ่งเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยนอกจากฉันกับซิ่วหมินอปป้า
"ไปดูเซฮุนที่ห้องซ้อมในบริษัทน่ะ" ไปดูเซฮุนอปป้าทำไมกัน จะมีโชว์พิเศษหรอ - -
"เซมีลองพิมพ์คำว่าเซฮุนในเว็บ naver ดูสิแล้วดูว่ามันขึ้นอะไรอันดับแรก" ซิ่วหมินอปป้าบอกอย่างนั้นฉันเลยหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาแล้วพิมพ์ค้นหาในเว็บ naver ทันที
"โอ๊ะ! ทำไมขึ้นว่าเซฮุนอปป้าขี้เกียจเต้นล่ะคะ" ฉันเห็นคำค้นหาที่ขึ้นเป็นอันดับแรกเขียนว่า เซฮุนขี้เกียจเต้น อะไรกัน! ขี้เกียจเต้นที่ไหน ไม่มีทาง!
"อปป้าก็ไม่รู้นะ เดี๋ยวพวกอปป้าจะไปกินข้าวกันเซมีจะไปด้วยมั้ย" แล้วเซฮุนอปป้าล่ะ..
"เซฮุนอปป้าไปด้วยรึเปล่าคะ" เซฮุนอปป้ายิ่งตัวบางๆอยู่ด้วย ถ้าไม่กินข้าวซักสองวันคงปลิวไปตามลมได้เลยล่ะ
"น่าจะไม่นะ โดนขนาดนั้นไม่น่าจะกินอะไรได้" ซิ่วหมินอปป้าพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ อาาา อปป้าคงจะเป็นห่วงมากสินะ
"งั้นเดี๋ยวเซมีไปอยู่เป็นเพื่อนเซฮุนอปป้าดีกว่าค่ะเพราะเซมียังไม่หิว" แต่จริงๆก็หิวแหละนะ แต่กินพร้อมเซฮุนอปป้าดีกว่า
"เอางั้นหรอ โอเคงั้นเดี๋ยวอปป้าไปส่งที่บริษัทนะ" พอซิ่วหมินอปป้าบอกแบบนั้นฉันเลยรีบไปเปลี่ยนชุดแล้วรีบตรงไปที่บริษัททันที ป่านนี้เซฮุนอปป้าจะเป็นยังไงบ้างนะ
"เซมีอา ไม่ไปซูเปอร์มาเก็ตแล้วหรอ" ในขณะที่ฉันก้าวเท้าเข้าห้องไปซูโฮอปป้าก็ทักฉันเป็นคนแรก จริงสิ! ลืมเรื่องซูเปอร์มาร์เก็ตไปซะสนิทเลย แต่ยังไงเซฮุนอปป้าก็ยังสำคัญกว่าอยู่ดีนั่นแหละน่า "เดี๋ยวค่อยไปตอนเย็นๆหน่อยก็ได้ค่ะ พวกอปป้าไปทานข้าวกันเถอะค่ะเดี๋ยวเซมีจะอยู่กับเซฮุนอปป้าเอง" พอฉันบอกดังนั้นพวกอปป้าก็โบกไม้โบกมือให้ฉันก่อนจะเดินออกจากห้องซ้อมไป
"เซฮุนอปป้า" ฉันเดินไปหาเซฮุนอปป้าที่เพิ่งนั่งพักจากการซ้อมเต้น ใครกันนะที่ทำเซฮุนอปป้าแบบนี้! "ไม่ไปกินข้าวรึไง" ใครเค้าจะกินลงกันเล่า!
"ถ้าอปป้าไม่กินเซมีก็ไม่กินค่ะ ^^" ฉันเอาจริงล่ะ
"เธอเชื่อมันมั้ย" พอนั่งเงียบไปซักพักเซฮุนอปป้าก็พูดขึ้นมา หมายถึงเรื่องคำค้นหารึเปล่านะ
"ถ้าหมายถึงคำค้นหาล่ะก็ เซมีเชื่อว่าเซฮุนอปป้าไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอนค่ะ" ฉันหันหน้าไปพูดกับเซฮุนอปป้าอย่างจริงจัง "
จริงหรอ..ขอบใจ" เซฮุนอปป้าพูดพึมพำคำหลัง ฟอร์มจัดจริงๆเลยอปป้าคนนี้นี่น้าาา
"เซฮุนอปป้าอย่าคิดมากนะคะ เซมีสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆอปป้าตลอดไม่ว่าอปป้าจะสุขหรือทุกข์ก็ขอให้บอกเซมีนะคะ อย่าเก็บไว้คนเดียวเลยเพราะไม่ใช่อปป้าคนอื่นที่เป็นห่วงแต่ยังไม่แฟนคลับนับล้านของอปป้าที่เป็นห่วงอปป้ามากๆ หนึ่งในนั้นก็มีเซ..อ๊ะ!" ฉันยังไม่ทันพูดจบประโยคเซฮุนอปป้าก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดพร้อมเอาหน้าซบที่ไหล่ฉัน มีอะไรเปียกๆด้วยเนี่ย
"นี่อปป้าร้องไห้หรือมันเป็นน้ำลายคะเนี่ย อี๋~" เซฮุนอปป้าที่ได้ยินฉันพูดก็เอาหน้าออกมาจากไหล่ของฉันทันที
"ย่าห์! ยัยเด็กบ้า" เย้! เซฮุนอปป้ายิ้มแล้ววว แถมยังเอามือมาบีบจมูกฉันเล่นอีก ฉันเลยบีบกลับให้เลย นี่แน่ะ!
"เซฮุนอปป้ายิ้มแล้วนี่นา อา~ดีจัง" ในที่สุดเซฮุนอปป้าก็ยิ้มแล้ว ><
"ยิ้มอะไรกัน ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย" พอฉันพูดเซฮุนอปป้าก็หุบยิ้มทันที เด็กดื้อ!
"เซฮุนอปป้าอ้ะ ไม่คุยด้วยแล้ว เซมีไปซูเปอร์มาร์เก็ตดีกว่า" ฉันเดินหนีเซฮุนอปป้าออกมาจากห้องซ้อมแล้วรีบตรงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตทันที
"อา หนาวชะมัด" ทำไมฉันไม่ใส่ถุงมือออกมานะ บ้าจริง!
หมับ
เซฮุนอปป้าที่ดูเหมือนจะออกมาจากตึกเมื่อกี้วิ่งมาจับมือฉันแล้วกระชับมือฉันไว้แน่น
"ไม่หนาวรึไง ยัยเด็กบ้า!" อปป้าเพิ่งแก่กว่าฉันปีเดียวเองนะ -.-
"หนาวสิคะ แล้วนี่อปป้าออกมาทำอะไรคะ" เดินจับมือไปแบบนี้ ฉันก็อดคิดไม่ได้จริงๆแฮะ -//////-
"ระบายความเครียด" เซฮุนอปป้าตอบฉันแล้วก้มหน้าเดินต่อไป
"บอกว่าอย่าเครียดไงคะ อปป้าคนอื่นเค้าเป็นห่วงหมดแล้วนะแล้วถ้าแบคฮยอนอปป้าไม่กินข้าวขึ้นมาจะทำยังไง ดีโออปป้าด้วย แล้วก็อปป้าคนอื่นๆอีก" ฉันพยายามบอกให้เซฮุนอปป้าเลิกเครียดเพราะจะไม่ใช่เซฮุนอปป้าคนเดียวที่เครียดอปป้าคนอื่นๆจะพากันเครียดไปด้วยน่ะสิ
"นี่ที่เธอพูดมาเนี่ย เธอเป็นห่วงคนอื่นนะ เธอไม่ได้เป็นห่วงฉัน" ฉันมองเซฮุนอปป้าที่หยุดเดินกะทันหัน งอนรึเปล่าเนี่ยยยย
"ใครบอกกัน เซมีเป็นห่วงเซฮุนอปป้าที่สุดเลยรู้มั้ยคะ บางทีเซมีก็อยากจะแสดงความเป็นห่วงออกมาแต่เซมีคิดว่าถ้าเซมีแสดงมันออกไปอปป้าจะไม่รู้สึกถึงมัน" เพราะเซฮุนอปป้าไม่ชอบเซมี..
"ทำไมฉันจะไม่รู้สึก ที่เธอพูดอยู่นี่ล่ะแสดงมันออกมารึยัง" เซฮุนอปป้าเดินเข้ามาจับไหล่แล้วย่อตัวลงมาในระดับที่สายตาเท่ากันพร้อมกับจ้องดวงตาสวยคมเข้ามาในตาของฉัน
"แต่มันยังไม่มากพอนี่คะ เซมีไม่รู้จะทำยังไง" ฉันเป็นพวกแสดงความรู้สึกไม่เก่งนี่นา T^T น้อยใจตัวเองตรงนี้ล่ะ
"แค่เธอเป็นห่วง มันก็มากพอสำหรับฉันแล้ว ขอบคุณนะเซมี" เซฮุนอปป้าพูดแล้วยิ้มให้ฉัน มันเป็นยิ้มที่อยากทำให้ฉันยิ้มตามไปด้วย เซฮุนอปป้าสดใสมากจริงๆ ฉันถึงไม่อยากให้เขาเครียด
"เซฮุนอปป้ายิ้มบ่อยๆนะคะ รอยยิ้มของอปป้าเหมือนดอกไม้เพราะมันสดใสมากจริงๆ เซมีชอบมันมากเลยและมันจะดีกว่านี้ถ้าอปป้ายิ้มบ่อยๆ" เซฮุนอปป้าเหมือนดอกไม้ ดอกไม้ช่างงดงามเหลือเกิน..
"ฉันยิ้มก็เพราะเธอ ฉันจะยิ้มแบบนี้ให้เธอคนเดียว" เซฮุนอปป้าพูดจบก็เดินนำฉันทีกำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ยิ้มให้ฉันคนเดียวงั้นหรอ สตั้น3วิ -////////////-
"ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ รีบเดินสิ" เซฮุนอปป้าหันมาบอกฉัน ฉันเลยต้องรีบเดินให้ทัน คนบ้า ><
"ซื้ออะไรบ้างล่ะ" ตอนนี้ฉันอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตกับเซฮุนอปป้าล่ะ
"เดินตามเซมีมาเลยค่ะ" ฉันพาเซฮุนอปป้าไปซื้อของที่เจ๊สนูปสั่งมาแล้วเินเล่นไปเรื่อยๆจนเวลาล่วงเลยจนแทบจะเย็นแล้ว เมื่อยชะมัด
"เซฮุนอปป้าค ของครบแล้วกลับกันเถอะค่ะเดี๋ยวคนอื่นเป็นห่วง" ฉันหันไปบอกเซฮุนอปป้าที่กำลังยืนจิ้มกระต่ายมาสคอตอยู่ ติ๊งต๊องจริงๆ - -
"อืมมไปสิ ฉันหิวแล้ว" ยังไม่อิ่มอีกรึไงกัน กินจุจัง -0-
"อปป้าลืมอะไรหรอคะ" เซฮุนอปป้าเดินนำฉันออกไปแต่อยู่ดีๆก็หยุดเดินแล้วหันหลังมามองหน้าฉัน อะไรของเค้า - -

� � �"ลืมนี่ไง" พอพูดจบเซฮุนอปป้าก็เดินเข้ามาจับมือฉันแล้วดึงให้เดินตามไป ฉันอยากจับมืออปป้าแบบนี้บ่อยๆจัง มันอุ่น � � � �มากๆเลย
� � �"-//////////-" เซฮุนอปป้าจับมือฉันอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เดิน ขึ้นรถ จนถึงขึ้นลิฟท์ -.-
� � �"มากันแล้วหรอ ทุกคนนนน เซมีกับเซฮุนกับมาแล้วนะ" ทันทีที่ฉันก้าวเข้าห้องมาเลย์อปป้าก็ตะโกนบอกคนอื่นๆอย่าง � � � �ดัง
� � �"เลย์อปป้าคะ คนอื่นๆล่ะ" นี่กี่โมงแล้วเนี่ย โอ๊ะ! แปปเดียวจะทุ่มแล้วหรอเนี่ย เวลาเดินเร็วจริงๆ
� � �"กำลังจะกินข้าวกันน่ะ ไปกินข้าวกันเซมีเซฮุนด้วย" เลย์อปป้าเดินนำฉันไปที่ห้องครัว โอ้โห~กลิ่นซุปหอมจัง
� � �"เซมีมานั่งนี่สิ ^^" ชานยอลอปป้าชวนฉันแล้วตบที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง
� � �"ไม่ได้ เซมีต้องนั่งกับที่นี่ เซมีมานั่งนี่นะ" ฉันที่กำลังจะเดินไปนั่งข้างๆชานยอลอปป้าก็ต้องหยุดตัวเองก่อนจะหันหน้า � � � �ไปหาแบคฮยอนอปป้า อะไรของสองคนนี้เนี่ย - -
� � �"เซมีจะนั่งตรงไหนดีคะ" ฉันหันไปถามเหล่าอปป้าที่กำลังดูแบคฮยอนอปป้ากับชานยอลอปป้าเถียงกันอยู่
� � �"นั่งข้างๆดีโอละกันนะ ไหนๆก็เหลือที่เดียวแล้ว" ไคอปป้าออกความเห็นให้ฉัน ดีโออปป้าอีกแล้วหรอเนี่ย~
� � �"เซมี กินซุปนี่เป็นมั้ย" ในขณะที่ฉันกำลังกวาดสายตามองหาสิ่งที่ฉันพอจะกินได้บนโต๊ะอาหาร ดีโออปป้าก็เรียกฉันให้ � � �ไปดูซุปที่ฉันบอกว่ากลิ่นหอมตอนที่เข้าห้องมา แต่ทำไมมันดูเผ็ดๆยังไงไม่รู้
� � �"เซมีกินเผ็ดไม่ได้น่ะค่ะ แต่ลองดูหน่อยก็ได้ค่ะ" ฉันตักซุปในถ้วยมาลองกินดู อร่อยแฮะ
� � �"เบาๆสิเซมี มันร้อนนะเดี๋ยวก็สำลักหรอก" ก็มันอร่อยนี่นา กินช้าเดียวก็โดนแย่งหรอก
� � �"แค่กๆๆ" โอ้ยยย แสบคอจัง T^T�
� � �"นั่นไงบอกแล้วเห็นมั้ยว่าให้กินช้าๆ" ดีโออปป้าหันมาดุฉันที่ยังไอไม่หยุด อ้ากกกก แสบคอ
� � �"เอ้า กินน้ำสิ" ดีโออปป้าที่เห็นฉะนไอไม่หยุดก็ส่งน้ำมาให้
� � �"ขอบคุณนะคะ" น้ำตาไหลเป็นทางเลยฉัน ไม่น่าเลย T^T
� � �

� � �"เซมีขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ" เซมีขอตัวเหล่าเมมเบอร์ที่กำลังดูหนังกันอย่างจริงจังแต่ไม่มีใครสนใจเลย มีเพียง � � �แค่ดีโอและเซฮุนที่ไม่ได้ดูหนังอยู่เท่านั้นที่ได้ยิน
� � �"อ๊ะ! ยาอมแก้เจ็บคอ" ดีโอที่นึกถึงเรื่องตอนกินข้าวขึ้นมาได้ก็เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วไปที่ห้องของตัวเองเพื่อหายา � � � �อมมาให้เซมีอมเนื่องจากสำลักซุปที่ทั้งเผ็ดและร้อน
� � �"เซมี นี่ยาอมนะ" ดีโอที่นั่งรอเซมีออกมาจากห้องน้ำก็รีบเอาไปให้ทันที ก็เป็นห่วงนี่นา
� � �"ขอบคุณนะคะดีโออปป้า เซมีไปนอนก่อนนะคะฝันดีค่ะ" เซมีขอบคุณพร้อมกับระบายยิ้มสวยออกมาให้ดีโอ ทำให้เขา � � � �อดที่จะชอบมันไม่ได้
� � �"ดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันเป็นห่วงรู้มั้ย ยัยซุ่มซ่าม" ดีโอดึงเซมีเข้ามากอดพร้อมกระซิบเบาๆที่ข้างหู ดีโอคิดที่จะทำแบบนี้ � � �หลายครั้งแต่ก็ยังไม่มีโอกาสซักที
� � �"ค..ค่ะ เซมีขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงงั้นเซมีไปนอนก่อนนะคะ" เซมีตอบด้วยน้ำเสียงตกใจนิดหน่อยแล้วเดินเข้าห้องของ � � �ตัวเองไป เธอคงไม่คิดว่าคนเงียบๆอย่างดีโอจะทำแบบนี้
� � �"ฝันดีเซมี ยัยซุ่มซ่ามของฉัน" ดีโอพูดกับตัวเองแล้วยิ้มออกมาไม่หยุดแล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป�
�

'เธอทำให้ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ยัยเด็กน้อย เก็บรอยยิ้มนี้ไว้ให้ฉันคนเดียวนะ <3'