คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hello Baby 00
Hello Baby 00
‘ถ้าไม่อยาเสียใทีหลั อย่าพูำว่าอ’
“อหยาหน่อย…” เสียหวานพูอ้อนพลายื่นสอแนไปรหน้า ปันหยาไม่รู้เลยริ ๆ ว่านที่เธอเอ่ยประโยนี้ออไปไม่ใ่นในวามิ แ่ลับเป็นใรอีน ถ้าเธอมีสิ สาบานไ้เลยว่าประโยนี้ะไม่เอ่ยออไปแน่นอน
อที่เธอ้อารือวามอบอุ่น
แ่อในวามหมายอเาัน่าออไปโยสิ้นเิ…
สอแนแร่้อนร่าเล็อปันหยาึ้นมาแนบอ่อนะอุ้มเธอเินลับึ้นไปบนห้อนอนอัวเอแทน เพราะวามเมามายไม่มีสิันทัู้่ เธอไม่รู้้วย้ำว่านรหน้าะใ่นที่เธออ้อนให้อริหรือเปล่า ส่วนเาไม่ไ้ะวยโอาส แ่เพราะิว่าเธอออยาให้อในอีวามหมายหนึ่่าหา
แผ่นหลัแะับเียนอนนุ่ม แ่ลับมีบาอย่าเปลี่ยนไป เมื่อสัมผัสไ้ถึุที่เธอใส่อยู่ำลัถูถอออทีละิ้นามือหนาอใรบาน แ่ระนั้นเ้าัวลับยอมยับร่าายให้นรหน้าไ้ถออออย่า่ายาย เพราะที่ใส่อยู่มันให้วามรู้สึร้อนและอึอัมา
สัมผัสร้อนผ่าวาริมฝีปาแะลบนหน้าผาแผ่วเบา ูบไล้ไปทั่วใบหน้าและออหอมรุ่น ลิ่นหอมอ่อน ๆ ปลุเร้าอารม์เาไ้เป็นอย่าี สิระเินรู่ไม่ลับ
เสียหอบหายใถี่ ๆ ัสลับับเสียราสั่นระเส่าาริมฝีปาร้อนผ่าวที่ไ้รับ สัมผัสอ่อนนุ่มาปลายลิ้นร้อนทำให้ิใอปันหยาเลิไปไลมา เสียหัวใเ้นแรแทบไม่เป็นัหวะ ่อท้อรู้สึโหวเหวไปหม เรียวาถูับแยออาันแทบะทันทีพร้อมับสัมผัสบาอย่าที่ำลัลุล้ำเ้ามาในายอปันหยา เธอถึับสะุ้เฮือทันที
“เ็บ ฮึ…” เสียหวานร้อประท้ว ร่าายยับหนีอัโนมัิ พลอยทำให้ารระทำ่อนหน้านี้หยุะัไป
“นี” เสียแหบพร่าเอ่ยปลอบพลาูบับแผ่วเบาลบนวาู่เล็อนรหน้า ่อย ๆ ปลอบประโลมเธออีรั้
“พี่…” นัยน์าสะท้อนใบหน้าอใรอีนึ้นมาพร้อมับเสียเล็ที่เอ่ยเรีย ่อนะาหายไปเมื่อริมฝีปาเอิบอิ่มถููลืน้วยริมฝีปาหนาอเา สัมผัสเริ่มเปลี่ยนไปเล็น้อย ไม่ไ้รีบร้อนอย่า่อนหน้านี้อี
วามเ็บปวเริ่มาหายลายเป็นวามรู้สึเสียว่านที่ร่าายไ้รับ ใอ่อนแออปันหยาเริ่มเลิไปไลเพราะสัมผัสอ่อนโยนที่แ่าออไปา่อนหน้านี้ เธอไม่รู้เลยริ ๆ ว่าวามสุที่อนนี้ะแลมา้วยอะไรหลาย ๆ อย่า แ่ระนั้นใ็ยอมโอนอ่อนไปเินว่ารึ่ หาะให้หยุลาัน เห็นทีะไม่ไ้อีแล้ว…
๊อ ๊อ
ปั! ปั!
ร่าอุ่นในอ้อมอรู้สึสะุ้เล็น้อยยามเมื่อเธอไ้ยินเสียรบวนที่ัพอสมวรในเ้าอวันใหม่ พลอยทำให้ร่าให่ำยำที่นอนอเธออยู่้อรู้สึัวื่นไป้วย
เปลือาะพริบถี่ ใบหน้าหล่อเหลา่อย ๆ หันไปมอใรอีนในอ้อมอทันที แ่ภาพที่ไ้เห็นลับทำให้เา้อร้ออุทานึ้นมาในใและเหุาร์มามายเมื่อืน็เริ่มายัในหัว
"เฮีย!" เสียเล็ะโนเรียนในห้อึ้นทันที นาว่าเธอเาะนมือะพั นในห้อ็ไม่ยอมลุมาเปิ "เฮีย! ไ้ยินหอมไหม"
"อือ..." นในอ้อมอรู้สึัวเียเล็น้อย ใบหน้าหวานุหาอแร่อีรั้ เป็นารระทำที่ไม่รู้ัระวััวเอเอาะเลย
"เฮีย!" เสียเล็ยัะโนัอยู่ลอ ถ้ารั้นี้เาไม่ยอมลุไปเปิประู มีหวัน้อสาวัวี้อหาทาเ้ามาเอแน่นอน
ายหนุ่มมอภาพหิสาวที่นอนหลับาพริ้มอยู่บนเียพลาลอบถอนหายใออมาเฮือให่ ผ้าห่มผืนหนาถูรั้ให้ปปินัวเล็ที่ำลันอนหลับอยู่ในทันที มือหนายึ้นเสยผมัวเอไป้วย่อนะเปลี่ยนเป็นรั้ผ้านหนูผืนให่มาพันรอบเอวเพื่อลุเินไปเปิประูห้อให้น้อสาว แ่เาทำเพียแ้มมันออเล็น้อยเท่านั้น
“ทำไมไม่เปิให้ว้า หรือเฮียพาสาวมานอน้าที่ห้อ" ถามึ้นเสียั สายาพยายามมอเลยเ้าไป้านใน แ่ลับเห็นเพียผ้าห่มผืนหนา
“อืม” ายหนุ่มบอเสียเบา แ่ในใเ้นแทบไม่เป็นัหวะ หาน้อสาวเารู้ว่านที่เอ่ยถึไม่ใ่ใรอื่น มัน้อเป็นเรื่อให่แน่นอน “มีอะไรหรือเปล่า”
“เห็นปันหยาไหม? เมื่อืนหอมำไ้ว่าเมาันทัู้่ ลับมาถึบ้าน็ฟุบหลับไปเลย ื่นมาอีทีอยู่บนเียในห้อนอนัวเอแล้ว”
“เฮียลับมา็ไม่เอใรแล้ว” โหหน้าาย ในใภาวนาไม่ให้ใรอีนื่นออมา้อนรับ “มีอะไรอีไหม”
“มี! ราวหลัอย่าพาใรมานอนที่บ้านอีนะ ปิเฮียไม่เยพามา”
“รู้แล้วนา เมื่อืนเมามาริ ๆ” ไม่ไ้เมาอย่าเียว้วย เพราะอารม์้าเาถึไ้ทำอะไรแบบไม่ิออไป หรือิแล้วแ่็ยัอยาทำอยู่ี...
“เบา ๆ หน่อยเถอะ ระวัะิโร”
“รับแม่ ะไปเรียนไม่ใ่เหรอ”
“อืม ๆ สสัยหยาลับไปแล้ว ั้นหอมไปเรียน่อนนะ” ้นหอมพยัหน้าให้รัว ่อนะหมุนัวเินออไป พร้อมับเสียถอนหายใยืยาวอายหนุ่ม
“ไอ้เหลียนเอ๊ย! ทำอะไรลไปวะเนี่ย” มือหนายึ้นทาบใบหน้าอัวเอทันที สอาสาวเท้า้าวยาวเินไปหยุยืนเท้าสะเอวมอนใ้ผ้าห่มพร้อมับเหุาร์เมื่อืนทันที
เพราะอารม์้าบวับเมา เลยทำให้เาไม่ไ้สิสินะ เพราะ่อนหน้านี้ำไ้ว่าไปหาใรอีน แ่เพราะเหุสุวิสัยบาอย่าทำให้ิรรมหลัานั้นไม่สามารถเิึ้นไ้ ถึเธอะ่วยเาปลปล่อยไปแล้ว็ไม่ไ้่วยอะไรเลย เา้อยอมลับบ้าน้วยอารม์ที่้าาใสุ ๆ แ่ันลับมาเอน้อสาวและเพื่อนสนิทเมาหลับันที่พื้น้าล่าทัู้่ะั้น สุท้ายเลย้ออุ้มเ้าัวีลับึ้นไปนอนบนห้อ ่อนะเินลมาอุ้มใรอีน่อ
แ่… เหุาร์หลัานั้นแทบไม่้อพูถึเลยริ ๆ เพราะำพูประโยนั้นแท้ ๆ
Rrrr
สิอเหลียนเริ่มลับมาอีรั้เมื่อเสียโทรศัพท์ัึ้น มันไม่ใ่เรื่ออเา แ่ลับเป็นเรื่ออใรอีนที่นอนอยู่ใ้ผ้าห่มผืนหนา ร้อัไม่หยุนเ้าอโทรศัพท์เริ่มไ้สิพาัวเอออมาาผ้าห่มทั้ ๆ ที่สภาพไม่พร้อม้อนรับใร ใบหน้าเล็วามอไปทั่วนเอ้นเหุอเสีย่อนะหยิบึ้นมารับสาย
“ฮัลโหล”
เสียแหบพร่าเอ่ยออไปามสาย มือู่เล็้าหนึ่วุ่นอยู่ับารยี้เปลือาัวเอไป้วย ทุารระทำอปันหยาอยู่ในสายาอเหลียนลอ
(หยา อยู่ไหนน่ะ)
“ห้อ…”
(ห้อที่บ้านเหรอ)
“น่าะ”
(ลับไปอนไหนเนี่ย เมื่อืนเมาันทัู้่นะ)
“็…”
เ้าอน้ำเสียแหบพร่าเหมือนะเริ่มไ้สิ่อนะลโทรศัพท์ลพลาวาสายามอไปรอบห้อนอนอีรั้ ในสายาอปันหยามัน่าไปุ้นเยเอาะเลย นสายาไปหยุอยู่ที่ใรบานึ่ยืนเท้าสะเอว้อมอเธออยู่่อนแล้ว
“ะ… อุ๊บ!”
เสียที่ำลัะเปล่ออมาาหายไปทันทีที่มือหนาอเหลียนยื่นไปปิปาอเธอเอาไว้
(หยา ไ้ยินหอมไหม หยา…)
เสีย้นหอมยััออมาาปลายสาย นเหลียน้อรีบว้าโทรศัพท์ในมืออปันหยามาัสายทิ้ไปแทน มือหนาเริ่มรั้ออมาาริมฝีปาอเธอทีละนิ แ่สายาอเาลับไม่ละไปาำแหน่หน้าอเลยริ ๆ นเ้าัว้อ้มมอามพร้อมับเสียรีร้อลั่นห้อนอน
รี๊!!!
-บอน-
วิาร์ไ้เ็มำลันะะ แ่อสุภาพหน่อย นิยายายหิเรื่อแรที่เอสฝึเียนบรรยายเอ
#ัภาพผู้ายเ่า ๆ อเอสทิ้ไป่อนนะะ เอสะพัำแพัวเอสัหน่อย 555
อนแรเรา็ะรอใ่ไหม? 555555555
ความคิดเห็น