คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แจ็คแบมมอไซค์วิน - 1 ♡ {100%}
‘กาแฟเฮียบี’
“มีเมียเด็ก ขาวๆ เล็กๆ บางๆ ต้องคอยระวัง เพราะชายต่างหวังใจมุ่ง
ได้เมียคราวหลาน แต่ตัวผมนั้นคราวลุง ต้องคอยห่วงใย เหมือนพวกป่าไม้หวงซุง
ไม่คอยชำเลืองเดี๋ยวเรื่องยุ่ง เพราะหนุ่มต่างมุ่งหมายปอง ~”
เสียงร้องเพลงที่ดังออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ร้าน ไม่ใช่เสียงของใครที่ไหน เป็นเสียงของเจ้าของร้านที่กำลังปัดกวาดทำความสะอาดเพื่อเตรียมเปิดร้านอีกในไม่กี่นาทีข้างหน้า
‘แจบอม’ หรือที่หลายๆคนเรียก ‘เฮียบี’ ชายวัย 42 ปี เจ้าของร้านกาแฟโบราณแห่งนี้ ชื่อ ‘เฮียบี’ ย่อมาจากฉายาของแจบอมก็คือ ‘เจบี’ ที่เขาใช้เมื่อสมัยหนุ่มๆ ตอนนั้นเขาค่อนข้างที่จะฮอตในหมู่สาวๆ เลยคิดชื่อนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นการเพิ่มความชิคให้กับตัวเอง..
“เฮียจ๋าาาาาาาา” ‘ เสียงเด็กหนุ่ม ส่งเสียงร้องเรียกแจบอม ดังออกมาจากหลังร้านก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมากอดแขนเจบีเป็นเชิงออดอ้อน
‘จินยอง’ เด็กหนุ่มวัย 25 แฟนเด็กสุดน่ารักของแจบอม จินยองเป็นลูกชายของคุณนายเจ้าของตลาดที่มาพบรักกับเจบี ในตอนนั้นจินยองมีอายุเพียง 20 ปี และแจบอมอายุ 37 แล้ว ด้วยวัยที่ต่างไม่น่าจะลงเอยกันได้ แต่จินยองก็ตกหลุมรักเจบีเข้าอย่างจังตั้งแต่แรกพบประสบเงิง แต่ความรักของทั้งคู่ก็มีอุปสรรคเนื่องจากครอบครัวไม่เห็นด้วย จินยองจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพื่อมาใช้ชีวิตกับคนที่ตัวเองรัก พร้อมกับการโดนครอบครัวตัดหางปล่อยวัดทันทีที่ออกมา
‘ก็เขาบอกว่าผู้ชาย ยิ่งแก่ยิ่งแซ่บนี่นา แล้วอิม แจบอมคนนี้ ยิ่งอายุมาก ความแซ่บก็ยิ่งพุ่งทะยานตามอายุขนาดนี้ เรื่องอะไร ปาร์คจินยองคนนี้จะปล่อยให้หลุดไป..’
“ว่าไงจ๊ะจินยองจ๋าาาาาาาา” เจบีตอบกลับแบบล้อเลียนพร้อมยีหัวเด็กขี้อ้อนเบาๆ
“อั๊วจะออกไปซื้อของมาเพิ่ม เฮียจะเอาไรรึเปล่า”
“เอาแบบจริงหรือล้อเล่น”
“เอาแบบจริงๆสิ”
“ถ้าเอาจริงๆ จากใจเลยก็..” เจบียื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะกระซิบข้างๆหูของจินยองให้พอได้ยินกันสองคน “เอาลื้อ..” แล้วขโมยหอมแก้มแฟนเด็กของตัวเองไปหนึ่งที
“เฮียบ้า! อั๊วไม่พูดด้วยแล่ว” จินยองที่หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ตวัดมือฟาดแขนแจบอมเบาๆไปหนึ่งที ก่อนจะวิ่งหนีออกไปยังวินมอไซต์ฝั่งตรงข้ามร้านด้วยความเขินอาย
“อ้าว เดี๋ยวสิจินยองง เฮียยังไม่ได้บอกเลยน้าว่าจะเอาอะไรรร” เจบีตะโกนไล่หลังจินยองเป็นเชิงแกล้ง ก่อนจะส่ายหัวยิ้มขำๆ เมื่อแกล้งเด็กอีกคนได้ แล้วจึงได้ไปเปิดประตูร้านออกกว้าง เพื่อบอกบ่งว่าร้านนี้ได้เปิดแล้วนะจ๊ะ ก่อนจะเดินฮัมเพลงกลับเข้าร้านไปอย่างอารมณ์ดี
‘มีเมียเด็กนี่มันกระชุ่มกระชวยหัวใจดีจริงๆเลยโว้ยย ~’
#แจ็คแบมมอไซค์วิน
“แปะ! ร้านเปิดยังอ่ะ” แจ็คสันที่นั่งรอจังหวะเปิดร้านมาสักพัก เดินข้ามถนนมาหยุดตรงหน้าร้านก่อนจะเอ่ยถามเจ้าของร้านพอเป็นพิธี รู้แหละว่าร้านเปิดแล้ว แต่ถามให้ชัวร์ก่อนก็ดี เดี๋ยวเดินเข้าไปแล้วถูกไล่ตะเพิดออกมาได้อายชาวบ้านไปทั้งละแวกนี้แน่ เสียงแปะนี่ก็โทนเดียวกับชาวบ้านเขาซะเมื่อไหร่กันล่ะ พูดทีนึกว่าเสียงประกาศผ่านโทรโข่งประจำหมู่บ้าน
“ยัง”
“อ้าว แต่ประตูเปิดแล้วนี่” แจ็คสันทำหน้างงๆ พร้อมกับชี้ไปที่ประตู
“อ้าว ก็มีตานี่ แล้วจะถามทำไมตั้งแต่แรก”
‘กวนตีนชิบหาย..’ ได้แต่คิดในใจแหละครับ ไม่กล้าพูดออกไปหรอก เกรงว่า ว่าที่พ่อตาจะไม่ปลื้มมมม
“เอ้า แล้วจะเข้าไม่เข้า ถ้าไม่เข้าก็ไป ยืนขาสั้นอยู่นั่นแหละ เกะกะหน้าร้านอั๊ว”
“เข้าคร้าบๆๆๆ โอเลี้ยงแก้วนึงนะแปะ”
“ยกล้อป้ะ”
“ไม่อ่ะ เป็นมอไซค์วินไม่ใช่เด็กแว้น.. ” แจ็คสันตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกวนๆให้
“กวนตีน..” เจบีพูดก่อนจะก้มหน้าไปชงโอเลี้ยงให้แจ็คสัน นี่ถ้าเป็นคนไม่มีจรรยาบรรณในการค้าขายหน่อย พ่อจะใส่เกลือแทนน้ำตาลให้มันเลย ฮึ่มมม กวนตีนนัก!
“อาป๊า มีไรให้แบมช่วยเปล่า~” เด็กหนุ่มที่มีหน้าตาติดไปทางน่ารัก ถึงน่ารักมาก แต่ถ้าในสายตาแจ็คสันคงจะน่ารักที่สุด เอ่ยขึ้นหลังจากวางกระเป๋าและหนังสือไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินไปทางเค้าน์เตอร์ที่คนเป็นพ่อของตัวเองก้มๆ เงยๆ อยู่
‘แบมแบม’ เป็นเด็กหนุ่มวัย 21 ปี ลูกชายสุดที่รักของเจบี และเป็นลูกเลี้ยงสุดหวงของจินยองอีกด้วย แม่ของแบมแบมทิ้งเขากับพ่อไปตั้งแต่ยังเล็กๆ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่เคยรู้สึกขาดเพราะเขามีพ่อที่คอยดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดีมาเสมอ และเมื่อโตมาเขายังมีจินยองเข้ามาเติมเต็ม จินยองที่เป็นเหมือนทั้งแม่และพี่ชายแท้ๆของเขา
“อ้าว อาแบม มาพอดี เสิร์ฟโอเลี้ยงโต๊ะไอ้สั้นให้ป๊าที ไม่อยากเข้าใกล้ เหม็นขี้หน้ามัน” แจ็คสันรีบละสายตาจากหนังสือพิมพ์แล้วมองไปยังเคาน์เตอร์ทันทีเมื่อได้ยินชื่อของคนที่ตัวเองต้องการจะเจอ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นเมื่อเจอแบมแบมที่อยู่ในชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมที่จะไปเรียน
‘คนอะไร แค่ใส่เชิ้ตขาวกับกางเกงแสล็ค ก็น่ารักได้ พี่แจ็คจิมิทน!’
“ได้เลยอาป๊า~” แบมแบมหยิบแก้วโอเลี้ยงใส่ถาด ก่อนจะเดินตรงมาทางโต๊ะของแจ็คสัน ที่มีเจ้าของโต๊ะนั่งยิ้มแป้นรออยู่..
“โอเลี้ยงได้แล้วคร้าบพี่แจ็ค~”
“โอเลี้ยงได้แล้ว.. แล้วเมื่อไหร่พี่แจ็คจะเลี้ยงน้องแบมได้ล่ะจ๊ะ” แจ็คสันพูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้แบมแบม หวังว่าจะได้เห็นคนน่ารักส่งยิ้มเขินอายกลับมา
แต่ทว่า..
“อาป๊า! พี่แจ็คถามว่าโอเลี้ยงได้แล้ว แล้วเมื่อไหร่จะเลี้ยงแบมได้”
เกร๊งงงงงงงงง !! เสียงช้อนกาแฟลอยตกลงมากระทบโต๊ะที่แจ็คสันนั่งอยู่ ..
“ย่าส์!! ไอ้สั้น!! เลี้ยงตัวเองให้รอดก่อน แล้วค่อยคิดจะมาเลี้ยงลูกอั๊ว!”
“โอยแปะ ผมพูดเล้นนนน” แจ็คสันรีบแก้ตัวก่อนจะหันมามองอีกคนที่ตอนนี้นั่งหัวเราะคิกคักอยู่ตรงข้ามตัวเอง
“น้องแบมแกล้งพี่แจ็คอีกแล้ว” ใช่.. อีกแล้ว เด็กคนนี้น่ะขี้แกล้ง ยิ่งรู้ว่าเขาชอบตัวเองก็ยิ่งแกล้งหนัก แจ็คสันมาร้านนี้กี่ทีก็มักจะโดนเด็กคนนี้แกล้งให้โดนพ่อของตัวเองด่าเป็นประจำ ส่วนเหตุผลน่ะหรอ..
“ก็พี่แจ็คน่าแกล้ง~” แค่นี้แหละครับ เหตุผลของคนน่ารัก จ้ะ คนน่ารักทำอะไรก็ไม่ผิด ยิ่งเป็นน้องแบมแบม สำหรับพี่แจ็คน่ะ ถูกเสมออออ~
“แกล้งบ่อยๆ เดี๋ยวพี่คิดค่าเสียหายนะ”
“คิดเป็นอะไรดีล่ะครับ”
“หัวใจน้องแบมได้ไหมล่ะ”
“ป๊า!! พี่แจ็คถามว่า..”
“ถามว่าชงโอเลี้ยงยังไงถึงได้อร่อยแบบนี้อ่ะแปะ หูยย อร่อยเหมือนกินแล้วจะเหาะได้เลยย” แจ็คสันรับปิดปากแบมแบมก่อนที่อีกคนจะพูดจบ แล้วรีบถามประโยคด้นสดที่คิดได้เมื่อกี๊ออกไปทัน เรื่องแถเอาตัวรอดนี่เรื่องถนัดเขาล่ะ!
“คิก~ เดี๋ยวแบมไปเรียนแล้วนะพี่แจ็ค กินให้อร่อยนะครับ” แบมแบมหัวเราะเบาๆก่อนทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับโดนอีกคนดึงแขนเอาไว้ซะก่อน..
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“เหลือเต็มแก้วขนาดนี้ แบมได้สายพอดีดิ่ เดี๋ยวให้ยูคไปส่งก็ดะ..” พูดยังไม่ทันจบดีแบมแบมก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อแจ็คสันยกแก้วโอเลี้ยงกระดกดัง อึกๆๆ รวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะสำลักแล้วพ่นน้ำบางส่วนออกมาเล็กน้อย ดีนะที่หันไปพ่นทางอื่น ไม่งั้นคงได้เต็มหน้าแบมแบมเป็นแน่
“แค่กๆๆ”
“เอ้าๆ นี่ ทิชชู่พี่” แบมแบมยื่นกระดาษให้อีกคน มือก็ตบหลังให้เบาๆ จนแจ็คสันค่อยๆดีขึ้น
“หมดแล้วนะ ให้พี่ไปส่งนะ”
“โอเคๆ ไปส่งก็ไปส่ง” แบมแบมส่ายหัวเบาๆ พร้อมยิ้มขำๆกับความดื้อของคนตรงหน้า ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วบอกลาพ่อตัวเอง แล้วเดินกลับมาหาแจ็คสันที่โต๊ะ “ป่ะพี่แจ็ค แบมพร้อมแล้ว”
“โอเคครับผมม~”
“อ่ะใส่หมวกด้วย ” แจ็คสันยื่นหมวกกันน็อคให้อีกคนเมื่อเดินมาถึงรถ
“พี่แจ็คสายรัดคางมันรัดไม่ได้อ่ะ”
“ไหนมาพี่ดูให้” แจ็คสันขยับตัวเข้าใกล้แบมแบม จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของคนตรงหน้า..
‘ตัวหอมชิบหาย ใจเย็นเว้ยไอ้แจ็ค สติๆ อย่าเตลิดๆ’ มัวแต่คิดในใจจนไม่รู้ว่าสายตาของตัวเองอยู่ในระดับใบหน้าของแบมแบม จนเหมือนกับกำลังจ้องหน้าอีกคนอยู่
“น่ารักอ่ะดิ่” แบมแบมพูดพลางอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นอีกคนยืนมองตัวเองนิ่งตาไม่กระพริบ
“ก็รู้ตัวนี่”
เคร้งงงงงงงงงงงงงง!!
“ไอ้สั้น!! ออกห่างจากลูกอั๊วเดี๋ยวนี้!!!” เสียงอะไรบางอย่างที่ถูกโยนข้ามถนนมา พร้อมกลับเสียงด่าของเจบีทำให้แจ็คสันสะดุ้งแล้วขยับตัวออกจากแบมบแบมอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
“วู้! พ่อใครก็ไม่รู้ ดุชะมัด”
“ธรรมดาแหละ มีลูกน่ารักก็เงี้ยะ”
“ก็เห็นด้วยอยู่นะ” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกัน
“ไปกันได้แล้วพี่แจ็ค แบมสายแล้วเนี่ย” บอกพลางดันหลังอีกคนให้ไปที่รถมอเตอร์ไซค์
“โอเค ขึ้นมาเลยย” แจ็คสันขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ก่อนจะสตาร์ทแล้วเรียกให้แบมแบมตามขึ้นมา ก่อนที่จะบิดรถขับออกไป โดยมีสายตายของยูคยอมและยองแจมองตามไปจนลับสายตา ‘ คือพวกกูก็นั่งอยู่ตรงนี้นะ ไม่ได้เห็นหัวพวกกูเล้ยยย นั่งกันอยู่เนี้ย เหมือนหัวหลักหัวตอ เหมือนไม่มีตัวตน แม่งงงงงง ‘
#แจ็คแบมมอไซค์วิน
Talk : ตอนนี้ส่วนใหญ่เหมือนจะแนะนำตัวตัวละครก่อนเนอะ
ไม่เบื่อกันใช่ไหมอ่ะ แงงง บีเนียร์มาแล้ว ตอนต่อไปใครจะมาก็เดี๋ยวมาลุ้นกัน ฮี่ๆ
เห็นมีแจ้งในแท็กว่าสีตัวหนังสือเก่าปวดตา พอเข้ามาดูก็ปวดจริงๆด้วยอ่ะ ตอนนี้ก็แก้ให้แล้วน้า โอเคเนอะะ ^^
ฝากสกรีมติดแท็ก #แจ็คแบมมอไซค์วิน ด้วยน้า เจอกันตอนหน้าจ้า :)
1 เม้นท์ + 1 โหวต = 1 กำลังใจเนอะ
เราเพิ่งจะเริ่มเขียนฟิคไม่นาน ภาษาเลยยังไม่ค่อยดี แต่จะพยายามปรับไปเรื่อยๆน้า
ความคิดเห็น