ศัตรูรัก ของนายสุดหล่อจอมซ่าส์ และสาวกล้าจอมก๊วนกึ๋น

ลำดับตอนที่ #1 : 1... สุดซวยเพราะไอ้บื้อ

"ฉันล่ะ เกลี้ยด เกลี๊ยด เกลียด นายจิงๆ 
ไอ้บื้อ 
ก๊อง 
ทำเป็นซ่าส์ 
อี๋ 
หล่อตายแล้วแหละ 
เหอะๆๆๆๆ  ี
ดีนะ  ที่พ่อกะแม่ฉัีนเค้าไม่ชอบนายน่ะ 
จิงๆแล้ว เค้าไมชอบทั้งครอบครัวนายเลยแหละ
ตระกูล ธรรมกรณ์เจริญ
เจริญตายแล้วแหละ
เหอะๆๆๆๆๆ..."

ฉันเขียนไดอารี่ประจำวันของฉัน ลงในสมุดเล่มหนึ่ง รูปการ์ตูนญี่ปุ่น น่ารักมากๆเลย
แต่จิงๆ ฉันไม่อยากจะเขียนเกี่ยวกะนายบื้อนี่หรอกน่ะ  เพราะกลัวไดอารี่ฉันจะเฉาหมด มันจะไม่น่าอ่านเอาซะเลย เด๋วลายการ์ตูนฉันจะถูกลวนลามเพราะไอ้ก๊องนี่ป่าวๆ..
เหอะๆๆๆ

"มิ้วลูก ทานข้าว.."

แม่ฉันตะโกนเรียกจากข้างหลัง ทำเอาฉันสะดุ้งแทบตกเก้าอี้

"เขียนอะไรอยู่อีกละ? ไหนดูหน่อยสิ.."
"ไม่ได้ค่ะแม่ นี่มันไดอารี่ประจำวันลับเฉพาะของมิ้วนะ อย่ามาอ่านเชียว ไม่งั้นโป้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่จิงๆดั้้ว"
"นี่.. ฉันเป็นแม่แกนะยะ!!!~~ ทำไมฉันจะรับรู้เรื่องส่วนตัวบ้างไม่ได้? หา????"
"ก้อเพราะว่าแม่เป็นแม่น่ะสิ ถ้าแม่เป็นเพื่อนมิ้ว แม่ก้อคงได้รู้ความลับทุกอย่างแล้วแหละ!!!"
ฉันวิ่งพรวดออกจากห้องนอนฉันทันที ก่อนที่แม่ฉันจะไล่ขวานคว้าฉันเอาไว้ ดีนะ ที่ฉันวิ่งออกมาแล้วไม่ลื่นตกบันไดเหมือนคราวก่อน ไม่งั้น มีหวังเข้า โรงพยาบาลอีกรอบแหงๆๆๆๆๆๆ แล้วแม่ยังมีโอกาสเปิดดูไดอารี่ฉันอีก
 (- -  )(  - -)(- -  )(  - -)....
ไม่เอ้า ไม่เอา ไม่เอ้า ไม่เอา..
ฉันจะฉีกหน้าที่ฉันเขียนเกี่ยวกะไอบื้อนั่นออกไป
ไม่งั้น แม่ฉันอ่านแล้ว ต้องช็อคตายคาที่แหงๆ

"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
o o... ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย????
"โหล..."
"ขอสาย มิ้วค่ะ.."
"อื้ม พูดอยู่.. ว่าไงต้า.."
"เนี่ย เธอรู้ป่าว? ว่าศัตรูตัวฉกาจเธอน่ะ เพิ่งจะไปตีกับเด็ก รร. เรานะ"
"อีกแล้วเหรอ? แล้วมันเป็นงัย?? ตายรึป่าว???"
เหอะๆๆ ถ้ามันตายไปก้อดีน่ะจิ ฉันจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกะนายอีก ไอ้บื้อจอมซ่าส์
"นี่.. คนอย่าง กอล์ฟน่ะเหรอจะตายง่ายๆ มิ้วก้อรู้นี่นา ว่ากอล์ฟน่ะ แข็งแรงจะตาย ขืนเค้าตายนะ เพื่อนๆเค้าคงจะเละไปเลยล่ะ เหอๆๆๆ แล้วแฟนคลับตัวยง คงจะตายตามไปแล้วล่ะ"
อ้อ.. ยัยต้า.. เธอนี่ สนับสนุนไอ้บื้อนั่นดีจิงๆ
"ก้อแล้วไงละ.. เชอะ.. ช่างเหอะ.. นี่เธอโทรมาบอกแค่นี้เหรอ?.. ดีจิงๆ"
"ป่าวนะ.. อย่าเพิ่งวาง!!! ฉันแค่จะโทรมาชวนเธอไปช็อปปิ้งหน่อยอ่ะ .. นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปด้วยกันน้า เพื่อนรักจ๋าๆๆๆๆ"
ยัยต้าเอ้ย.. ฉันจะไม่ไปกับเธอได้ไงกัน..
"อื้มๆๆๆ ได้ๆๆๆ เด๋วเธอมารับฉันที่บ้านละกันนะ ขอเวลาฉันแต่งตัว อาบน้ำก่อนละกันเนอะ"

หลังจากวางโทรศัพท์ไป ฉันก้อเริ่มยัดข้าวใส่ปากทันที แล้วไปอาบน้ำ ก่อนที่ต้าจะมารับฉันไปเที่ยวแหลกลานกับเธอ แล้วเมื่อฉันเสร็จเรียบร้อย ต้าก้อมารับฉันไปเที่ยวเลย.. อิอิ... พอตอนเที่ยงเราสองคนก้อไปทานข้าวกัน แต่ไม่นึกว่าโลกนี้จะกลมกันซะเหลือเกินนะ  ดันต้องมาเจอไอ้บื้อกอล์ฟยืนให้สาวมาหลีอยู่ข้างๆเต็มไปหมด ยืนอยู่ได้ เท่ห์ตายแล้วแหละย่ะ แหม.. สาวล้อมหน้าล้อมหลัง น่าภูมิใจจิงๆ.. ฮึ่ยๆๆๆ...~~!!!

"นี่.. กอล์ฟน่ารักเนอะ.. ว่ามะ.."
ฉันจ้องเขม็งไปที่ต้าทันที..
"พูดมาได้ไงเนี่ย?????????!!!!!!!!!!! ไอ้บื้อนั่นน่ะนะน่ารัก.. น่ารักไปขายล่ะสิไม่ว่าอ่ะ"
ต้า ก้มหน้าขมุบทันที..
ฉันด่าแรงไปเหรอ?
"ต้า?? โกรธเหรอ???"
"คนที่ควรโกรธคือฉันต่างหาก ยัยก้นใหญ่..."
OoO
OoO OoO OoO OoO
ฉันค่อยๆหันไปข้างหลังฉัน..
มันย่างมาตั้งแต่ยุคไหนเนี่ย???????????????????
-O-   -O-   -O-...
=O=  =O=  =O=...
"เอ่อ.. คือ.."
"เอ่อ คืออะไรมิทราบ ยัยก้นใหญ่..หา???!!!!!!!!!!"
อึ๋ยๆ.. ตอนนี้คนมองมาที่โต๊ะฉันกันใหญ่แล้ว..
รวมทั้งไอ้พวกสาวๆที่มาตอมไอ้บื้อนี่ ก้อพลอยหัวเราะกันหมด
"แล้วไงล่ะ ไอ้บื้อ~~!!!! นายน่ะ ไม่น่ารักอย่างที่ตัวเองคิดหรอก!!!!! แล้วฉันไม่ได้ก้นใหญ่ด้วยย่ะ!!! อุบาทว์..!!"
แล้วไอ้พวกผู้ ช. ก้อหันมาจ้องที่ก้นฉันใหญ่เลย.. ไอ้บื้อ.. นายๆๆ.. ุทุเรศมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ลามก!!!
"เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?????????"
ไอ้บื้อนั่นจ้องหน้าฉันเขม็งเลย..
"ป่าวนี่.."
"เฮ้ย.. พูดไรก้อรับหน่อยดิ.."
เพื่อนคนนึงในห้าคนของพวกมันพูดกับฉันอย่างรำคาญๆ..
"มันเกี่ยวอะไรกับนายเล่า?????!!!!!"
ฉันตะโกนใส่เพื่อนคนนั้น ทำให้มันกำหมัดจะวิ่งเข้ามาหาฉันทันที แต่ไอ้บื้อนั่นห้ามเอาไว้
แบล่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!~~
ฉันแลบลิ้นใส่มันทันที..
แต่ไอ้บื้อนั่นเข้ามาขวางฉันระหว่างกลาง
"สงสัยวันนี้ เธอคงโชคไม่ดีซะแล้วมั้ง? รู้รึป่าว? ว่าตอนนี้ เธอกำลังบุกรุกถิ่นใคร?"
ถิ่นใคร? อะไรกัน? นายน่ะแหละ เดินเข้ามาหาฉัน จะมาหาว่าฉันบุกรุกรึไง???
"นี่ พูดผิดพูดใหม่ได้นะยะ.. ใครกันแน่ที่บุกรุกก่อน?? หา???"
ไอ้กร๊วกกอล์ฟนั่น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับฉัน ยิ้มหา... อะไร?
"นี่ เธอไปอยู่โลกไหนมา หา? ไม่รู้รึไง?? ว่าตอนนี้ เธอกำลังบุกรุกถิ่นฉันอยู่  .. จะบอกอะไรให้นะ  ว่าห้างนี้ พ่อแม่ฉันซื้อไว้แล้ว ฉะนั้น พ่อแม่ฉันเป็นเจ้าของ ส่วนเธอ.. เข้ามาในห้างนี้ ก้อแสดงว่าเธอบุกรุกถิ่นพ่อแม่ฉัน และฉันด้วย"
OoO   OoO   OoO   OoO
ว่าไงนะ??????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันอ้าปากค้าง แต่รอบๆฉันต่างหัวเราะกันใหญ่..
"นี่.. ห้างนี้.. เป็นของไอ้กระจอกอย่างนายเนี่ยนะ???????!!!!!!!!!!!"
...
"เธอว่าฉัน ว่าฉันเป็นไอ้กระจอกงั้นเรอะ??!!"
อุ๊บส์ๆๆๆ...
ตายล่ะสิ..
ฉันรีบหันหลังคว้ากระเป๋าฉันออกจากตรงนั้นทันที..
ต้าก้อตามมาติดๆๆๆๆๆ..
แต่ไอ้พวกนั้น มันไม่ยอมแฮะ..

"นี่.. มิ้ว เธอพูดแรงไปนะ.."
ฉันเริ่มจากเดินเร็วๆ กลายเป็นวิ่งแล้วล่ะตอนนี้
"นี่ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะ ว่าคนอย่างไอ้นั่น มันจะมีห้างเป็นของตัวเองด้วย.. อี๋ๆๆๆๆๆ..."
ต้าจ้องฉันทั้งกำลังวิ่งอยู่..
"นี่..มิ้ว.. เค้ารวยออกจะตายอ่ะ.."
"ก้อแล้วไงละ?? รวยแล้วต้องทำเป็นโชว์ด้วยเรอะ????!!!!!!!~~"
"ก้อสิทธิ์ของเค้านี่นา.. คนมันรวยนี่นา.."
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำหญิงทันที..
ปัง!!!
เฮือกๆๆๆๆ..
ทุกอย่างดูเงียบสงัด..
เงียบ
เงียบ
ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำประมาณ ชม. กว่า.. จึงออกมา..
ทางโล่งแฮะ..
สงสัยไม่รู้ว่าฉันมาแอบอยู่ในนี้..
อิอิ..
ฉันกับต้ารีบเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงทันที...
"จะรีบไปไหน?"
เอ๊ะ??
ฉันหันหลังขวับไป.. ก้อปรากฏเห็น ผู้ ญ ที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังไอ้นั่นพูดกับฉัน..แล้วพวกเธอก้อยืนล้อมฉันกับต้าเอาไว้..
"จะกลับบ้าน.."
"ยังกลับไม่ได้.. เธอมีหนี้ที่ต้องชำระกับกอล์ฟสุดที่รักฉันก่อน แล้วถึงจะออกได้.. ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เพื่อนๆเธอก้อหัวเราะกันใหญ่เลย..
"หนี้อะไรกัน? ฉันไม่ได้ไปติดหนี้ไอ้นั่นซะหน่อย"
พวกเธอจ้องฉันอย่างสะใจ..
"พาเธอไป"
แล้วประมาณสามสี่คนก้อมาจับตัวฉันและต้าไป.. ฉันสู้อย่างสุดๆ แต่อยู่ๆก้อมีเพื่อนไอ้หมอนั่นมาช่วยลากตัวฉันไปด้วย.. นี่มันอะไรกันเนี่ย?????????????????????

แล้วมันก้อลากฉันขึ้นไปยังชั้นที่สูงที่สุดของตึก  ฉันเดาว่าคงเป็นห้องออฟฟิศของไอ้นั่นแหงๆ
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา"
แล้วพวกนี้ก้อลากฉันผ่านประตูที่เปิดอ้าซ่าอยู่.. แต่พวกมันไม่ได้พาต้าเข้าไปด้วย..
"ว่าไง? ยัยตัวดี.."
...
"ออกไปได้แล้ว.. ปิดประตูด้วย.."
ไอ้หมอนี่สั่งเพื่อนมันให้ออกไปทำไม แล้วปิดประตูำทำไม??? ว๋าย... เกิดมันทำอะไรฉันละ??????
"พาฉันมาทำไมกัน??? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้นายเลย.. ปล่อยฉันไปเหอะนะ"
...
ไอ้หมอนั่นจ้องฉันด้วยแววตาแปลกประหลาดใจ..
"พูดขอร้องกะเค้าเป็นด้วยเหรอเนี่ย?? นึกว่าปากหมาเป็นอย่างเดียว.."
ปากหมาเรอะ?? นายน่ะแหละ ที่เริ่มก่อนเสมอ ไอ้เบื้อก
"ฉันพูดขอร้องนายก้อไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมแพ้หรอกนะ ไอ้บ้า"
"แน่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ ปากหมาขึ้นทันควันเลยแฮะ.."
แล้วมันก้อยิ้มที่มุมปากนิดๆ .. ก้อดูน่ารักดีแฮะ..
ฉันคิดอะไรเนี่ย???????
ออกไปจากสมองฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ..
ฉันสบัดหัวไปๆมาๆ..
ไอ้หมอนั่นจ้องฉันเขม็งเลย..
"เป็นไรไป? หรือว่าปากหมาจนโรคพิษสุนัขบ้าขึ้นสมองแล้วรึไง??"
"ฉันไม่ใช่หมานะ!!!!!!!!!~~"
...
"อ้อ.. เหรอ?? เผอิญ ฉันคิดมาตลอดว่าเธอเป็นหมาแสนน้อยน่ารัก น่าเตะ น่าขย้ำ แล้วก้อ.. อะไรดีน้า"
...
นี่ มันจะทำอะไรเนี่ย?
"เอาเป็นว่า วันนี้เธอต้องถูกลงโทษ.. โทษฐานที่ด่าฉันต่อหน้าสาวๆแสนสวยแล้วก้อ.. ต่อหน้าลูกค้าฉัน"
...
อะไรนะ?
"นี่.. นายเป็นคนมาหาเรื่องฉันก่อนนะ!!!"
"เธอน่ะแหละ ยัยก้น ที่ด่าฉันก่อน"
"นายน่ะแหละ ที่เข้ามาหาเรื่องฉันก่อนอ่ะ"
"เธอน่ะแหละ ที่ด่าๆๆๆๆ แจ๋นๆๆๆๆๆ ไปทั่วเกี่ยวกับฉัน!!!"
"นายน่ะแหละ ที่มาไล่เตะฉันวันนั้นก่อนอ่ะ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!!!!!!!!!!!"
"เธอนั่นแหละ ยัยตูดเหม็น.. ที่เอาเค้กวันเกิดฉันมันแปะหน้าฉัน แล้วบอกว่าสุขสันต์วันเกิด!!!"
"นายน่ะแหละ ที่เอาน้ำส้มมาราดหัวฉันก่อนอ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แล้วบอกว่าขอให้มีความสุขในวันวาเลนไทน์น่ะ!!!"
"เธอนั่นแหละ ที่ชกฉันต่อหน้าสาวๆ แล้วบอกว่า ฉันน่ะไอ้กร๊วก!!!"
"ก้อนายเป็นจิงๆนี่!!!!!!!!!~~"
"เธอก้อเป็นจิงๆเหมือนกันยัยบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!~~"
"อ้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ก๊อกๆๆๆ

"..."
"..."
"..."
"..."
ฉันกับนายบื้อนี่หุบปากลงทันที เพราะเพิ่งรู้ตัวว่ามันดังขนาดไหน..
แล้วหันไปยิ้มเขินกับพนักงานข้างนอก แล้วก้อเพื่อนๆ ทุกคนอ้าปากค้างกันเป็นฟุตเลย..
เหอะๆๆ
"นายนั่นแหละ.."
ฉันกระซิบด่า
"เธอนั่นแหละ.."
มันก้อกระซิบด่าฉันเหมือนกัน..
"พอเหอะ.. ฉันกลับล่ะ"
"เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!!!!!!!!!!!~~"
ฉันหยุดกึกอยู่กะที่เลย..
"เธอจะไปได้ต่อเมื่อเธอได้ถูกลงโทษแล้ว!!! ไม่งั้นไม่ให้กลับเฟ้ย!!!!"
...
"นายจะทำอะไรเล่า?? ไอ้บ้า.. นายนั่นแหละที่ผิดอ่ะ.."
"เธอน่ะแหละที่ผิด... บุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคล!!!"
"นายเป็นคนบอกใ้ห้เหล่าแฟนคลับนายลากฉันกับเพื่อนฉันมาที่นี่เองไม่ใช่รึไงยะ???????!!!!!!!!"
ไอ้บื้อนั่นปิดปากสนิทเลย..
"ดี.. รู้ตัวเองแล้วใช่มะ? ฉันกลับละ.."
"หยุดอยู่ตรงนั้น"
เสียงต่ำๆของมันทำฉันหยุดกึกกับที่เหมือนมนต์วิเศษห้ามเท้าฉันเอาไว้..
"เธอจะต้องไปเดินตะโกนในห้าง.. ว่าเธอรักฉัน  และฉันน่ารักสำหรับเธอมากๆ"
ว่าไงนะ?????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันบ้ารึป่าวเนี่ย???
จะให้ศัตรูไปตะโกนบอกกับคนอื่นว่ามันน่ารัก ฉันรักมันเนี่ยนะ???
...
...
...

"บ้าป่าว?"
...
...
ฉันพูดห้วนๆสั้นๆกับมันตรงๆ
"ฉันไม่ได้บ้า.. ฉันพนันว่าเธอไม่กล้า.. ถ้าเธอไม่ทำ.. คืนนี้ ฉันจะเช่าโรงแรมซักห้องนึง  แล้วเธอต้องไปนอนกับฉัน"
มันประสาทเสื่อมไปตั้งแต่ที่ตะโกนเมื่อกี้แน่ๆเลย.. นายนี่ลามกจิงๆ
"ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น... ฉันไม่ผิด ไม่ผิด.. นายได้ยินม้ายยยยยยยยยยยยย"
"ไม่ได้ยิน.."
แล้วไอ้บื้อนั่นก้อเอามืออุดหูเอาไว้..
มันบ้าชัดๆ..
แล้วมันก้อเอามือออก
"เฮ้ย.. พวกแกลากยัยบ้านี่ไปที แล้วคุมให้พูดด้วยนะ ถ้าไม่พูดภายในห้านาที พากลับมาหาฉัน แล้วฉันจะโทรเช่าห้อง โรงแรมไว้ห้องนึง แล้วพวกแกก้อมีสิทธิ์เอายัยนี่ด้วยนะเว้ย.. "
วววววะะะะ ววววววววะะะะ ว่าไงนะ????????????????
แล้วพวกเพื่อนมันก้อเข้ามาอุ้มฉันไปเลย.. ปล่อยให้ฉันเห็นแต่รอยยิ้มที่สะใจของไอ้นั่น บนหน้า.. ฉันดิ้นสุดชีวิต แต่สู้ ผู้ ช. สี่คนไม่ไหว..  ฉันเห็นพวกผู้ ญ ยืนคุมต้าอยู่.. ต้าได้แต่ยืนมองฉันไกลออกไป ออกไป ออกไป..โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย..

ฉันถูกอุ้มมายังชั้นห้า ที่คนเดินพลุกพล่าน.. พวกมันเอาเชือกผูกไว้กับเสาอันนึง ไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้..  ตอนนี้ฉันได้แต่หลับตาปี๋ แล้วอยากจะตายเดี๋ยวนั่นเลย..
"นี่ ยัยก้น ลืมตาแล้วฉันจะเริ่มจับเวลานะ พูดจนกว่าฉันจะบอกว่าพอ..ถ้าครบห้านาที เธอยังไม่พูด.. เธอก้อเสร็จพวกเราที่ โรงแรม แน่ๆ.. 55555555+"
แล้วพวกมันก้อยืนอยู่ห่างๆ.. ปล่อยให้ฉันผูกติดกับเสาคนเดียว..
"เฮ้ย พูดได้แล้วนะ จับเวลาแล้วเฟ้ย.."

ฉันยังคงหลับตาปี๋.. พูดไม่ออก.. ฉันจะพูดได้ไงเล่า..
แล้วหนึ่งในพวกนั้น ก้อเอามือถือออกมาถ่ายวีดีโอด้วย.. ไอ้พวกเลว..ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
"นี่.. นี่มันจะสี่นาทีอยู่แล้วนะ  แน่ใจเหรอ? ว่าจะไม่พูด??"
พวกมันหัวเราะกันใหญ่ ฉันยังคงยืนหลับตาปี๋..
อยากร้องไห้.. แต่ร้องไม่ออก
ทำไงดี??
ฉันควรจะพูดรึป่าว????
ฉันเครียดนะ..
บ้าที่สุดเลย..
ฉันเริ่มเิปิดปากทีละนิด..
"เฮ้ย.. พูดแล้วเ้ว้ย.. พูดดังๆนะ"
ฉันเริ่มเปิดปากพูด แต่ไม่มีเสียงออกมาเลย
"เฮ้ย.. พูดดังๆหน่อยสิวะ???"
ฉันพยายามพูดอีกครั้ง.. แล้วหลับตาปี๋.. ตะโกนมันออกมาเลย.. ใช่ ตะโกนมันออกมา..
"ฉันรักไอ้บื้อ.. แล้วไอ้บื้อน่ารักสำหรับฉันมากๆ"
เพื่อนมันจ้องมาที่ฉันอย่างกึ่งขำ กึ่งงง..
"เฮ้ย.. ไอ้บื้อนี่.. มันหมายถึงไอกอล์ฟรึป่าววะ?"
"กูก้อไม่รู้เหมือนกันว่ะ.."
ฉันยังคงตะโกนออกไป ลืมตาหน่อยๆ..
เหอๆๆ
"ฉันรักไอ้บื้อ แล้วไอ้บื้อน่ารักสำหรับฉันมากๆ!!!!!!!!!!!"
ไอ้บื้อๆๆๆๆๆๆๆ..
"ฉันรักไอ้บื้อ  ไอ้บื้อน่ารักสำหรับฉันมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เฮ้ยๆๆๆ.. เดี๋ยวๆๆๆ.. นี่ ยัยก้น.. ต้องพูดชื่อว่า กอล์ฟ ธรรมกรณ์เจริญ ไม่ใช่ไอ้บื้อ.. เข้าใจป่าว???"
"แล้วทำ.."
"เถียงเดี๋ยวก้อพาเข้าโรงแรมเลย"
ฉันปิดปากทันที..
ฉันรู้ว่าฉันสู้พวกมันไม่ได้อยู่แล้ว..
"ฉันรักไอ้กอล์ฟ ธรรมกรณ์เจริญ แล้ว ไอ้กอล์ฟ ธรรมกรณ์เจริญ น่ารักสำหรับฉันมากๆๆๆๆๆๆๆ"
ตอนนี้ คนที่เดินผ่านมาผ่านไป ต่างหัวเราะใส่ฉันเป็นเสียงเดียวกันเลย..
"นี่ๆๆ.. ยัยก้น.. รูดเสาขึ้นลงด้วยดิ.. 5555+++++"
บ้า.. บ้าที่สุด..
"นี่.. ถ้าเธอไม่ทำ เดี๋ยวที่ตะโกนๆๆ มาเนี่ย จะกลายเป็นศูนย์เลยนะ.."
ฉันไม่มีทางเลือก  ฉันเริ่มขยับรูดขึ้นลง.. เสา หน่อยๆ..
"เฮ้ย.. รูดเยอะๆหน่อยดิวะ.."
ฉันเริ่มรูดขึ้นๆลงๆ เยอะมากขึ้น.. พลางทั้งตะโกนแล้วก้อหลับตาปี๋..
ตอนนี้ มีคนมาถ่ายรูปฉันเต็มไปหมดเลย..
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันอยากตายเหลือเกิน..
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันยังตะโกนต่อไปเรื่อยๆ.. รูดขึ้นรูดลง..เสา..มาประมาณ สิบนาทีแล้วตอนนี้..
"พอแล้วๆๆๆๆ.. ยัยก้น.."
พวกเพื่อนๆมันเข้ามาแก้มัดเชือกฉัน แล้วก้อพาฉันกลับไปที่ห้องออฟฟิศของไอ้บื้อนั่น..
คนนึงในเพื่อนมันที่คุมฉัน ก้อเอาคลิบวีดีโอที่ถ่ายฉันเอาไว้ ให้ไอ้นั่นดู..
"ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โหย.. นี่.. ฉันไม่คิดเลยนะเนี่ย ว่าเป็นเธอจิงๆ.. มีรูดเสาด้วยเหรอ?? ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ตอนนี้ ฉันได้แต่ก้มหน้า.. เพราะทุกคนในพวกมัน ต่างหัวเราะกับคลิบวีดีโอนี่กันใหญ่เลย..
"นี่.. ยัยก้น.. ฉันเตือนเธอไว้ก่อนเลยนะ.. ถ้าเธอยังกล้ามาด่ามาทำซ่าส์กับฉันอีกละก็.. ฉันจะส่งคลิบวีดีโอนี้ไปให้เด็ก รร. เธอดูกัน.. ดีมะ??? ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ไอ้บื้อนั่นพูดกับฉันอย่างสะใจ..
ฉันเกลียดนายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..
ฉันเริ่มเดือดขึ้นแล้ว  และเริ่มมีน้ำตานิดๆ
ฉันห้ามไม่ได้.. ฉันห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้..
ฉันทำไม่ได้..
ฉันก้มหน้าตลอด.. รู้อย่างเดียวตอนนี้ กับเสียงหัวเราะที่ดังสนั่นลั่นห้อง
ฉันอยากไปให้พ้นๆจากที่ตรงนี้..
ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มาเหยียบห้างนี้อีก..
ถึงจะเป็นห้างสุดโปรดของฉันและต้าก้อเถอะ..
ฉันได้แต่ก้มหน้าลง.. น้ำตาเริ่มไหลนิดๆเป็นทาง
"นี่.. ยัยก้นใหญ่.. ได้ยินรึป่าวที่ฉันพูดน่ะหา????"
ฉันยังคงก้มหน้านิ่งเงียบกับน้ำตา ฉันไม่อยากให้มันรู้ว่า ฉันร้องไห้อยู่เท่านั้นเอง..
"นี่.. ไม่ได้ยินรึไง.. หูหนวกเรอะ?????!!!!!!!!!!"..
ฉันยังคงไม่ตอบ..
"ยัยปากหมา!!!!!!!!!!!~~"

"ฉันไม่ใช่ยัยปากหมานะ แล้วฉันก้อไม่ใช่ยัยก้นใหญ่อะไรนั่นด้วย.. ฮึกๆๆ.. แล้ว..ฮึกๆๆๆ.. ฉันก้อไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาทำอะไรนายซะหน่อย.. ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าห้างนี่เป็นห้างของ.. ฮึกๆ นาย.. ฮึกๆๆๆ ไปแล้วด้วย.. ถ้าฉันรู้ ฉันคงไม่เข้ามาเหยียบในถิ่นนายหรอก ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนายอยู่แล้ว..อึกๆ ฮึกๆๆ.. ฉัน.. ฮึกๆๆๆ จะไม่เจอหน้านายอีก.. แล้วต่อไปนี้..อึกๆ ฮึกๆๆ.. นายก้อไม่ต้องมาคุยกับฉันเหมือนกัน ต่างคนต่างอยู่กันไปเลย.. แล้วต่างคนต่างจบกันเรื่องศัตรูอะไรนั่นด้วย.. เราสองคนจะเป็นคนไม่รู้จักกัน เป็นคนไม่เคยเห็นหน้ากัน.. แล้วนายก้ออยู่ในถิ่นนายไป ฉันก้อจะไปในทางของฉัน.. เพราะฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายที่สุดเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"..

แล้วฉันก้อคว้ากระเป๋าของฉันออกจากห้องทันที หลังจากที่ฉันตะโกนใส่ไอ้บื้อนั่น ทุกคนจ้องฉันเขม็ง และดูเหมือนตกใจ กับเสียงของฉันที่ตะโกนสุดชีวิตพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ฉันร้องไห้เงียบอยู่เมื่อนาทีที่ผ่านมา ก้อปล่อยโฮออกมากับคำด่าทุกคำ.. ต้าก้อวิ่งตามฉันมาติดๆเหมือนกัน.. ฉันไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร..  แต่ตอนนี้ที่ฉันรู้.. คือฉันกับไอ้นั่น คือคนไม่รู้จักกันอีกต่อไป..
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ติดตามตอนต่อไปนะคะ..
ขอบคุณค่ะ.. ^^