ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แผ่วหวาน
ตอนที่ 2
ภายในห้องพักพนักงานของคลับ เคนกำลังนั่งร้องโอดโอยและดิ้นหนีไปมาเมื่อแผลสดบนใบหน้าถูกทาด้วยสำลีชุบทิงเทอร์ในมือของมิจังเจ้าของคลับ ส่วนทัตสึมิก็กำลังนั่งจ้องเจ้าเด็กแสบที่ตอนนี้หน้าตาบูดบึ้งจนแก้มป่อง แถมจ้องตากลับแบบไม่ยอมแพ้
“ว่าไงเรา มาเดินทำอะไรแถวนี้ดึกๆดื่นๆ รู้มั๊ยว่ามันอันตราย” เขาถาม
“ยุ่งไรด้วย คนไม่รู้จักบุญคุณ ทำคุณบูชาโทษชัดๆ” หน้ากลมๆเชิดใส่
นั่น..เอากับเขาสิ..แน่ใจหรือว่าเป็นคำพูดของเด็กอายุสิบขวบ ทัตสิมึชักฉุนขึ้นมาตะหงิดๆ
“ไอ้หนู..จะมากไปแล้วมั้งเรา ตัวแค่นี้ทำเป็นพูดดี เดี๋ยวเถอะ”
“ทำไม!! ผู้ใหญ่คิดรังแกเด็กเหรอ คิดว่าสู้เป็นคนเดียวหรือไง มาเลย..เข้ามา อ้อ!..แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าไอ้หนู..คนเขามีพ่อมีแม่ที่ตั้งชื่อมาให้เรียก จำใส่สมองกลวงๆของนายเลยว่าฉันชื่อมิเนรุ..มิ-เน-รุ จำไว้“
แล้วร่างเล็กๆนั้นก็ลุกขึ้นยืนกอดอกนิ่ง นัยน์ตากลมจ้องอีกฝ่ายแบบเอาเรื่องสุดๆ
พอฟังจบ ทัตสึมิก็ทำตาโตแบบทึ่งๆ.. โอ้โห..เป็นชุดเลย เกือบฟังไม่ทัน นี่ประธานหนุ่มสุดหล่อ เอซาว่า ทัตสึมิ ที่มีแต่คนเกรงกลัวเกรงใจ ต้องมานั่งนิ่งอึ้งฟังคำด่าของเด็กตัวกะเปี๊ยกเนี่ยนะ
“เป็นไงท่านประธานใหญ่ อึ้งไปเลยล่ะสิ” เคนส่งเสียงเยาะเย้ยมาพร้อมกับหัวเราะลั่นแต่ดันกระเทือนแผลเลยเปลี่ยนเป็นร้องโอดโอยแทน
“เด็กนรก!!..ถ้าฉันมีน้องแบบนี้นะจะตีให้ก้นลายเลย..นี่น้องยังขนาดนี้ อยากรู้นักว่าพี่ชายจะขนาดไหน”
แล้วทัตสึมิก็ทำท่าปวดหัว และส่ายหน้าแบบเอือมระอาขอยอมแพ้ ทำเอาเพื่อนรักหัวเราะขำกับท่าทางของอีกฝ่าย นี่ถ้าคนในโรงเรียนมาเห็นประธานใหญ่ผู้เคร่งขรึมเย็นชา มาเถียงแพ้เด็กแบบนี้ ภาพพจน์สวยหรูที่อุตส่าห์สร้างมาคงพังทลายหมดแน่
“ไม่หรอกจ๊ะ ทัตสึคุง ตัวพี่น่ะออกจะดี๊ดี น่ารัก แต่คนน้องสิ..แสบสันต์อย่าบอกใคร ใช่ไหมจ๊ะ มิเนรุคุง”
มิจังเจ้าของคลับหันมาบอกเด็กหนุ่มทั้งสองพลางเก็บกล่องยา เธอหันมายิ้มหวานให้เจ้าหนูน้อย
“มิจังรู้สึกเจ้าหนูนี่ด้วยเหรอ”
“รู้จักสิ ก็มิเนรุเป็นน้องชายของนักดนตรีคนใหม่ที่ฉันเคยบอกทัตสึคุงไงล่ะ นี่คงจะมารับพี่ชายล่ะสิ”
มิเนรุพยักหน้ารับ พอดีกับที่บานประตูห้องเปิดออก แล้วร่างบางผู้เป็นพี่ชายก็เดินลิ่วเข้ามาแบบไม่มองใคร สองมือเอื้อมไปกอดน้องชายสุดที่รักด้วยความเป็นห่วง หารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งมองตนจนตาค้างตัวแข็งไปแล้ว
“มิเนรุเป็นอะไรหรือเปล่า มีคนไปบอกพี่ว่าเราไปก่อเรื่องข้างนอกมา”
ไม่พูดเปล่า มือเรียวจับนู่นจับนี่ของอีกฝ่าย คนเป็นน้องได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“ไม่เป็นไรฮะ สบายมาก”
“วันหลังไม่ต้องมารับพี่แล้วนะ พี่กลับบ้านคนเดียวได้”
“ไม่ได้ๆ ยังไงผมก็ต้องมารับ แถวนี้ยิ่งมีพวกไว้ใจไม่ได้เยอะอยู่ด้วย”
แล้วเจ้าหนูก็ส่งสายตาพิฆาตให้กับทัตสึมิ ทำให้คาโอรุมองตาม จึงเพิ่งรู้ตัวว่าในห้องยังมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพียงมองผ่านไปครั้งเท่านั้น ทว่าคนเป็นน้องก็รีบดึงพี่ชายลงมาใกล้ๆแล้วแอบเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง ..แต่ดูท่าจะใส่สีตีไข่ลงไปเยอะเพราะพอฟังจบ คนพี่ก็มองคู่กรณีของน้องชายด้วยสายตาขุ่นๆ
“พูดอย่างกับว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆจะช่วยอะไรได้งั้นแหละ เด็กชัดๆ”
ทัตสึมิชักเริ่มหมั่นไส้เจ้าเด็กแสบนี่ขึ้นมาจนได้ หนอย..มาหาว่าเราไว้ใจไม่ได้.. อีกอย่างเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆด้วย ก็เพราะคนที่อยากจะให้สนใจกลับมองตัวเขาผ่านไปแบบนั้น อะไรกัน..เขาไม่มีอะไรดึงดูดเลยหรือไงนะ..
“เงียบไปเลย ใครขอความเห็นนาย คนในครอบครัวเขากำลังคุยกัน คนนอกอย่าส-อ-ด” เจ้าหนูพูดด้วยใบหน้ากวนๆ
ทัตสึมิอึ้งไปอีกรอบ ส่วนมิจังเจ้าของคลับกับเคนพยายามกลั้นหัวเราะกันเต็มที่
“โอ๊ย!!..ทนไม่ไหวแล้ว นี่..” ทัตสึมิหันไปหาคาโอรุ “สั่งสอนน้องนายบ้างนะ เด็กอะไรวะพูดมากชิบ”
นัยน์ตาสวยแข็งกร้าวขึ้นมาทันที “ก่อนที่จะว่าคนอื่น หัดดูตัวเองหน่อยนะ น้องฉันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“โอ้โห..พี่น้องเหมือนกันชะมัด”
“นี่นาย!!…”
มิจังเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้าห้าม ก่อนเกิดมวยสด ส่วนเคนยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ หญิงสาวเลยได้แต่ทำตาเขียวใส่
“เอาล่ะๆ..เรื่องนิดเดียวเอง ว่าแต่ทัตสึคุง วันนี้ทำไมพูดมากจังเลย”
“ก็ไม่มีอะไรนี่..พอดีอารมณ์เริ่มดีขึ้นมากะทันหัน”
นัยน์ตาสีเข้มยังแอบมองคนพี่อยู่เป็นระยะๆ พอเจ้าตัวรู้สึก เขาก็แกล้งเสหลบไป
“แล้วไอ้เคน มันเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว แต่วันหลังก็ระวังหน่อย..จะจีบสาวทั้งทีก็ดูหน่อยว่าเขามากับใคร ฉันไม่อยากให้มีเรื่องหน้าคลับของฉันหรอกนะจ๊ะหนุ่มๆ”
เคนพยักหน้ายอมรับผิดพร้อมกับฝืนยิ้มเจื่อน
“อ้อ..คาโอรุจัง ใกล้เวลาแล้วนะจ๊ะ ออกไปแสดงฝีมือซักสองสามเพลง พอจบแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ เดี๋ยวมิเนรุจะอยู่รอไม่ไหว”
คาโอรุรับคำ แล้วเดินไปหยิบไวโอลินสุดรัก สั่งอะไรกับคนเป็นน้องสองสามคำ เห็นเจ้าหนูพยักหน้าอือๆ เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องไป ก่อนปิดประตูยังแอบส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ทัตสึมิ…ทัตสึมิเห็นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
“ถูกใจเหรอ ทัตสึคุง” มิจังถามเย้า
“อืม..เคยเห็นเขาที่โรงเรียนน่ะ สีไวโอลินเพราะเชียว”
ร่างสูงตอบยิ้มๆ ใช่แล้ว..คาโอรุ..ก็คือคนที่บรรเลงเพลงอันแสนไพเราะนั่น ไม่คิดเลยว่าจะเจอกันที่นี่..นี่ถ้าไม่เจอเจ้าเด็กแสบ ก็คงไม่รู้จักกันแน่…ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย…คิดแล้วก็หันไปมองหาร่างเล็กๆทันที
“อยู่นี่..”
เจ้าตัวเล็กแอบมายืนฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ตั้งนานสองนานแล้ว แถมได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลย ไอ้บ้านี่มันเล็งพี่เขาอยู่ ฝันไปเถอะแก..ข้ามศพช้านนไปก่อนเฟ้ย.. พี่ข้าใครอย่าแตะ
“แอบฟังคนอื่นคุยกัน ไม่ดีรู้เปล่า”
ทัตสึมิหันไปแหย่ อดเอ็นดูไม่ได้เหมือนกันเมื่อเห็นแก้มป่องๆนั้น อีกอย่างพอพิจารณาเจ้าเด็กนี่ถึงได้รู้ความแตกต่างระหว่างคนพี่กับคนน้อง เพราะนัยน์ตาคู่กลมนี้นั้นแฝงความดื้อรั้นและไม่ยอมใคร แตกต่างกับพี่ชายที่มีนัยน์ตาสวยดูหวานซึ้ง แต่ดูยังไงๆหน้าตาก็ถอดพิมพ์เดียวกันมาชัดๆ เห็นแล้วก็คิดถึงคนพี่ขึ้นมาทันที
เจ้าหนูทำตาขวางใส่ “แอบนินทาคนอื่นก็ไม่ดีเหมือนกันนั่นแหละ รู้นะคิดไรอยู่ ฝันไปเถอะ”
“คิดอา-ราย”
“ก็ที่คิดอยู่นั่นแหละ พี่ฉันไม่ตาต่ำมองนายหรอก อย่าหวังซะให้ยาก”
“เด็กนรก..คอยดูไปแล้วกัน พี่นายเป็นแฟนฉันเมื่อไหร่ จะยุให้ทิ้งนายมาอยู่กับฉัน”
“ไม่มีวันนั้นหรอก ผู้ใหญ่นรก”
“หนอย..บังอาจมาว่าฉันเหรอ”
“ก็นายมาเรียกฉันว่าเด็กนรกก่อนนี่”
“ก็นายมันเด็กนรกจริงๆนี่”
“นายก็ผู้ใหญ่นรกเหมือนกันแหละ”
“ฉันชื่อเอซาว่า ทัตสึมิ ฉันมีชื่อ ก็เรียกซะ แล้วอีกอย่าง ปีนี้ฉันอายุ 18 มากกว่านายตั้ง 8 ปี พูดจาให้มันมีสัมมาคารวะซะมั่ง”
“อ้าว..ฉันก็มีชื่อเหมือนกันทำไมไม่เรียกบ้างล่ะ..บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วด้วย..อีกอย่างสัมมาคารวะน่ะเขามีไว้ใช้สำหรับคนที่มีมารยาท ไอ้คนไม่มีมารยาทน่ะ ไม่ต้องมีหรอก รู้ไว้ซะ..ผู้ใหญ่นรก”
“ไอ้เด็ก…ฮึ่ม!!..โว้ยยย!!”
แล้วสงครามน้ำลายระหว่างประธานสุดหล่อกับเด็กจอมแสบก็ดำเนินต่อไปอีกนาน แต่ดูท่าคนที่อายุน้อยกว่าจะเป็นฝ่ายชนะเพราะกำลังยักคิ้วยักไหล่ล้อเลียนอีกฝ่ายแถมเผยรอยยิ้มอันแสนจะกวนส้น…ส่วนอีกคนก็กัดฟันกรอดๆ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง หมดสภาพประธานหนุ่มผู้เคร่งขรึมไปเลย มิจังกับเคนได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ แล้วแอบหนีออกจากห้องไปเงียบๆ ปล่อยให้สองคนทะเลาะกันไปให้พอใจ
++++++++++++++++++++++++++
เที่ยงคืนแล้ว..หลังจากที่ทำงานเสร็จ คาโอรุก็รีบมาเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เสร็จแล้วก็กลับมาที่ห้องพักเพื่อมารับน้องชาย แต่พอเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เขาแอบขำ ก็เพราะหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่นอนหลับนิ่งแล้วทั้งคู่ ร่างสูงนอนเหยียดยาวบนโซฟากว้าง ในอ้อมกอดมีเด็กชายตัวเล็กๆนอนซุกอยู่อย่างสบาย
“เจอหน้ากันก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย ทีแบบนี้ล่ะสามัคคีกันหลับเชียว”
คาโอรุได้โอกาสแอบมองใบหน้าคมที่หลับสบาย เขารู้สึกคุ้นๆกับใบหน้านี้ยังไงบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ตอนหลับก็ดูเคร่งขรึมดีออก แต่เดี๋ยวพอตื่นมา ปากเริ่มขยับพูดเมื่อไหร่ล่ะก็..คิดแล้วรู้สึกเหมือนเห็นอิมเมจมิเนรุตอนโตยังไงก็ไม่รู้สิ
“แอบมองแบบนี้ แสดงว่าหลงรักฉันแล้วล่ะสิ”
คนพูดพูดออกมาทั้งๆที่ตายังหลับอยู่
“ตื่นแล้วทำไมไม่บอก”
คิ้วเรียวขมวดแบบไม่พอใจ คาโอรุรีบเข้าไปอุ้มน้องชายมากอดไว้ แล้วไม่สนใจร่างสูงที่ตอนนี้กะเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งแล้ว
“อย่าปลุกล่ะ กว่าจะหลับได้เล่นเอาเหนื่อยเลย” ทัตสึมิบอก
“ขอบคุณมากที่ช่วยดูมิเนรุให้”
“จริงๆเขาก็น่ารักดี แต่แสบชะมัด ฉันไม่เคยพูดไม่เคยเถียงใครแพ้มาก่อน ยอมรับเลยว่าพอเจอน้องนาย..ฉันยอมแพ้เลย”
คาโอรุอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทัตสึมิมองจนตาค้าง…น่า..น่าฟัด..เอ๊ย..น่ารักจัง
“คุยกันตั้งนานยังไม่รู้เลยว่านายชื่ออะไร..ฉันชื่อยูคาระ คาโอรุ..เรียกคาโอรุก็ได้” คาโอรุเอ่ยถาม
“ฉัน..เอซาว่า ทัตสึมิ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับนาย”
“โรงเรียนเดียวกับฉัน?”
“อืม..ฉันอยู่ปีสามน่ะ”
“ทำไมนายถึงรู้ล่ะว่าฉันอยู่โรงเรียนไหน”
“เอ่อ…จะว่าไงดีล่ะ คือเมื่อตอนพักกลางวัน ตอนที่นายแอบมานั่งสีไวโอลินในเขตชั้นปีที่สาม พอดีฉันอยู่บนต้นไม้น่ะ” พูดจบแล้ว ก็ยิ้มเขินๆ “ขอโทษนะที่แอบฟัง แต่นายสีไวโอลินได้เพราะมากจริงๆ”
คาโอรุไม่ได้ตอบอะไร แต่แก้มก็แดงระเรื่อเป็นคำตอบออกมาจนได้
“ว่าแต่นามสกุลยูคาระ คุ้นๆอยู่นะ”
“อ๋อ..ลูกพี่ลูกน้องฉันเป็นประธานชั้นปีสองน่ะ นายคงรู้จักมั้ง เขาออกดัง ชื่อยูคาระ เรียวสุเกะ”
ทัตสึมิทำท่าคิด มิน่า..ตอนเห็นเรียวสุเกะครั้งแรกก็รู้สึกคล้ายๆอยู่เหมือนกัน
“เป็นญาติกันนี่เอง..แต่ว่าตระกูลยูคาระก็มีฐานะมากนี่ ทำไมนายต้องมาทำงานพิเศษด้วยล่ะ”
คาโอรุนิ่งเงียบไปชั่วครู่ นัยน์ตาสวยฉายแววเศร้า “ฉันมันสายปลายแถวแล้ว ไม่มีเงินมากเหมือนญาติคนอื่นหรอก”
ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะรู้ว่ามีอะไรมากกว่าการเป็นยูคาระปลายแถว แต่ทัตสึมิก็ไม่ได้พูดออกมา
“เหนื่อยมากหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“ฉันไปส่งที่บ้านนะ ดึกมากแล้ว”
“แล้วเพื่อนของนายล่ะ”
“กลับไปนานแล้ว ฉันไล่ให้กลับไปก่อนเพราะอยากให้ไปนอนพัก”
“อืม..งั้นก็ขอบคุณนะ”
“ยินดีมากๆ”
ทัตสึมิดีใจจนหน้าบาน รีบกุลีกุจอแย่งของในมือคาโอรุไปถือเองจนหมด เห็นเจ้าตัวเล็กนอนหลับนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพี่ชายอย่างสบายใจแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้ ..ทีแบบนี้ล่ะ ไร้เดียงสาเชียว..
สองหนุ่มเดินคุยกันไปตลอดทาง ความสนิทสนมก่อเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย แม้แต่คาโอรุเองก็ชักรู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันเพราะตัวเขาเป็นคนที่สนิทกับคนอื่นยากมาก แต่กับทัตสึมิคนนี้รู้สึกไว้ใจได้ อยู่ด้วยแล้วสบายใจบอกไม่ถูก แล้วอีกฝ่ายก็เหมือนมีความคิดแบบเดียวกับเขาด้วย
คุยกันยาวจนกระทั่งเดินมาอยู่หน้าบ้านตัวเองแล้ว บ้านคาโอรุเป็นบ้านไม่ใหญ่ไม่เล็ก ดูกะทัดรัดมากกว่า รอบข้างมีดอกไม้ปลูกไว้จนแน่น ส่วนหน้าประตูก็ประดับประดาตกแต่งจนสวยงามน่าดู
“ถึงบ้านแล้ว ขอบคุณมากที่มาส่ง”
“อืม แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน..เอ่อ..หลังตึกปีสามเหมือนเดิมนะ จะรออยู่”
คาโอรุก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย
“คำตอบล่ะ”
“ถ้าไม่ติดอะไรก็จะไป เข้าบ้านก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์”
พูดจบก็รีบวิ่งเข้าบ้านตัวเองทันที ทัตสึมิจึงยิ้มขำกับท่าทางเขินจัดดูน่ารักของคาโอรุ
“ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ คาโอรุ”
ไม่รู้ว่าคนที่อยากให้ได้ยินคำพูดของเขา จะได้ยินหรือเปล่า แต่ทัตสึมิก็ตะโกนออกไปแบบนั้น เหม่อมองอยู่สักพัก เขาจึงเดินจากบ้านนั้นมาด้วยความรู้สึกชุ่มชื้นหัวใจแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน..และเฝ้ารอเวลาให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ….
++++++++++ TBC ++++++++++
ภายในห้องพักพนักงานของคลับ เคนกำลังนั่งร้องโอดโอยและดิ้นหนีไปมาเมื่อแผลสดบนใบหน้าถูกทาด้วยสำลีชุบทิงเทอร์ในมือของมิจังเจ้าของคลับ ส่วนทัตสึมิก็กำลังนั่งจ้องเจ้าเด็กแสบที่ตอนนี้หน้าตาบูดบึ้งจนแก้มป่อง แถมจ้องตากลับแบบไม่ยอมแพ้
“ว่าไงเรา มาเดินทำอะไรแถวนี้ดึกๆดื่นๆ รู้มั๊ยว่ามันอันตราย” เขาถาม
“ยุ่งไรด้วย คนไม่รู้จักบุญคุณ ทำคุณบูชาโทษชัดๆ” หน้ากลมๆเชิดใส่
นั่น..เอากับเขาสิ..แน่ใจหรือว่าเป็นคำพูดของเด็กอายุสิบขวบ ทัตสิมึชักฉุนขึ้นมาตะหงิดๆ
“ไอ้หนู..จะมากไปแล้วมั้งเรา ตัวแค่นี้ทำเป็นพูดดี เดี๋ยวเถอะ”
“ทำไม!! ผู้ใหญ่คิดรังแกเด็กเหรอ คิดว่าสู้เป็นคนเดียวหรือไง มาเลย..เข้ามา อ้อ!..แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าไอ้หนู..คนเขามีพ่อมีแม่ที่ตั้งชื่อมาให้เรียก จำใส่สมองกลวงๆของนายเลยว่าฉันชื่อมิเนรุ..มิ-เน-รุ จำไว้“
แล้วร่างเล็กๆนั้นก็ลุกขึ้นยืนกอดอกนิ่ง นัยน์ตากลมจ้องอีกฝ่ายแบบเอาเรื่องสุดๆ
พอฟังจบ ทัตสึมิก็ทำตาโตแบบทึ่งๆ.. โอ้โห..เป็นชุดเลย เกือบฟังไม่ทัน นี่ประธานหนุ่มสุดหล่อ เอซาว่า ทัตสึมิ ที่มีแต่คนเกรงกลัวเกรงใจ ต้องมานั่งนิ่งอึ้งฟังคำด่าของเด็กตัวกะเปี๊ยกเนี่ยนะ
“เป็นไงท่านประธานใหญ่ อึ้งไปเลยล่ะสิ” เคนส่งเสียงเยาะเย้ยมาพร้อมกับหัวเราะลั่นแต่ดันกระเทือนแผลเลยเปลี่ยนเป็นร้องโอดโอยแทน
“เด็กนรก!!..ถ้าฉันมีน้องแบบนี้นะจะตีให้ก้นลายเลย..นี่น้องยังขนาดนี้ อยากรู้นักว่าพี่ชายจะขนาดไหน”
แล้วทัตสึมิก็ทำท่าปวดหัว และส่ายหน้าแบบเอือมระอาขอยอมแพ้ ทำเอาเพื่อนรักหัวเราะขำกับท่าทางของอีกฝ่าย นี่ถ้าคนในโรงเรียนมาเห็นประธานใหญ่ผู้เคร่งขรึมเย็นชา มาเถียงแพ้เด็กแบบนี้ ภาพพจน์สวยหรูที่อุตส่าห์สร้างมาคงพังทลายหมดแน่
“ไม่หรอกจ๊ะ ทัตสึคุง ตัวพี่น่ะออกจะดี๊ดี น่ารัก แต่คนน้องสิ..แสบสันต์อย่าบอกใคร ใช่ไหมจ๊ะ มิเนรุคุง”
มิจังเจ้าของคลับหันมาบอกเด็กหนุ่มทั้งสองพลางเก็บกล่องยา เธอหันมายิ้มหวานให้เจ้าหนูน้อย
“มิจังรู้สึกเจ้าหนูนี่ด้วยเหรอ”
“รู้จักสิ ก็มิเนรุเป็นน้องชายของนักดนตรีคนใหม่ที่ฉันเคยบอกทัตสึคุงไงล่ะ นี่คงจะมารับพี่ชายล่ะสิ”
มิเนรุพยักหน้ารับ พอดีกับที่บานประตูห้องเปิดออก แล้วร่างบางผู้เป็นพี่ชายก็เดินลิ่วเข้ามาแบบไม่มองใคร สองมือเอื้อมไปกอดน้องชายสุดที่รักด้วยความเป็นห่วง หารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งมองตนจนตาค้างตัวแข็งไปแล้ว
“มิเนรุเป็นอะไรหรือเปล่า มีคนไปบอกพี่ว่าเราไปก่อเรื่องข้างนอกมา”
ไม่พูดเปล่า มือเรียวจับนู่นจับนี่ของอีกฝ่าย คนเป็นน้องได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“ไม่เป็นไรฮะ สบายมาก”
“วันหลังไม่ต้องมารับพี่แล้วนะ พี่กลับบ้านคนเดียวได้”
“ไม่ได้ๆ ยังไงผมก็ต้องมารับ แถวนี้ยิ่งมีพวกไว้ใจไม่ได้เยอะอยู่ด้วย”
แล้วเจ้าหนูก็ส่งสายตาพิฆาตให้กับทัตสึมิ ทำให้คาโอรุมองตาม จึงเพิ่งรู้ตัวว่าในห้องยังมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพียงมองผ่านไปครั้งเท่านั้น ทว่าคนเป็นน้องก็รีบดึงพี่ชายลงมาใกล้ๆแล้วแอบเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง ..แต่ดูท่าจะใส่สีตีไข่ลงไปเยอะเพราะพอฟังจบ คนพี่ก็มองคู่กรณีของน้องชายด้วยสายตาขุ่นๆ
“พูดอย่างกับว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆจะช่วยอะไรได้งั้นแหละ เด็กชัดๆ”
ทัตสึมิชักเริ่มหมั่นไส้เจ้าเด็กแสบนี่ขึ้นมาจนได้ หนอย..มาหาว่าเราไว้ใจไม่ได้.. อีกอย่างเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆด้วย ก็เพราะคนที่อยากจะให้สนใจกลับมองตัวเขาผ่านไปแบบนั้น อะไรกัน..เขาไม่มีอะไรดึงดูดเลยหรือไงนะ..
“เงียบไปเลย ใครขอความเห็นนาย คนในครอบครัวเขากำลังคุยกัน คนนอกอย่าส-อ-ด” เจ้าหนูพูดด้วยใบหน้ากวนๆ
ทัตสึมิอึ้งไปอีกรอบ ส่วนมิจังเจ้าของคลับกับเคนพยายามกลั้นหัวเราะกันเต็มที่
“โอ๊ย!!..ทนไม่ไหวแล้ว นี่..” ทัตสึมิหันไปหาคาโอรุ “สั่งสอนน้องนายบ้างนะ เด็กอะไรวะพูดมากชิบ”
นัยน์ตาสวยแข็งกร้าวขึ้นมาทันที “ก่อนที่จะว่าคนอื่น หัดดูตัวเองหน่อยนะ น้องฉันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“โอ้โห..พี่น้องเหมือนกันชะมัด”
“นี่นาย!!…”
มิจังเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้าห้าม ก่อนเกิดมวยสด ส่วนเคนยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ หญิงสาวเลยได้แต่ทำตาเขียวใส่
“เอาล่ะๆ..เรื่องนิดเดียวเอง ว่าแต่ทัตสึคุง วันนี้ทำไมพูดมากจังเลย”
“ก็ไม่มีอะไรนี่..พอดีอารมณ์เริ่มดีขึ้นมากะทันหัน”
นัยน์ตาสีเข้มยังแอบมองคนพี่อยู่เป็นระยะๆ พอเจ้าตัวรู้สึก เขาก็แกล้งเสหลบไป
“แล้วไอ้เคน มันเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว แต่วันหลังก็ระวังหน่อย..จะจีบสาวทั้งทีก็ดูหน่อยว่าเขามากับใคร ฉันไม่อยากให้มีเรื่องหน้าคลับของฉันหรอกนะจ๊ะหนุ่มๆ”
เคนพยักหน้ายอมรับผิดพร้อมกับฝืนยิ้มเจื่อน
“อ้อ..คาโอรุจัง ใกล้เวลาแล้วนะจ๊ะ ออกไปแสดงฝีมือซักสองสามเพลง พอจบแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ เดี๋ยวมิเนรุจะอยู่รอไม่ไหว”
คาโอรุรับคำ แล้วเดินไปหยิบไวโอลินสุดรัก สั่งอะไรกับคนเป็นน้องสองสามคำ เห็นเจ้าหนูพยักหน้าอือๆ เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องไป ก่อนปิดประตูยังแอบส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ทัตสึมิ…ทัตสึมิเห็นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
“ถูกใจเหรอ ทัตสึคุง” มิจังถามเย้า
“อืม..เคยเห็นเขาที่โรงเรียนน่ะ สีไวโอลินเพราะเชียว”
ร่างสูงตอบยิ้มๆ ใช่แล้ว..คาโอรุ..ก็คือคนที่บรรเลงเพลงอันแสนไพเราะนั่น ไม่คิดเลยว่าจะเจอกันที่นี่..นี่ถ้าไม่เจอเจ้าเด็กแสบ ก็คงไม่รู้จักกันแน่…ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย…คิดแล้วก็หันไปมองหาร่างเล็กๆทันที
“อยู่นี่..”
เจ้าตัวเล็กแอบมายืนฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ตั้งนานสองนานแล้ว แถมได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลย ไอ้บ้านี่มันเล็งพี่เขาอยู่ ฝันไปเถอะแก..ข้ามศพช้านนไปก่อนเฟ้ย.. พี่ข้าใครอย่าแตะ
“แอบฟังคนอื่นคุยกัน ไม่ดีรู้เปล่า”
ทัตสึมิหันไปแหย่ อดเอ็นดูไม่ได้เหมือนกันเมื่อเห็นแก้มป่องๆนั้น อีกอย่างพอพิจารณาเจ้าเด็กนี่ถึงได้รู้ความแตกต่างระหว่างคนพี่กับคนน้อง เพราะนัยน์ตาคู่กลมนี้นั้นแฝงความดื้อรั้นและไม่ยอมใคร แตกต่างกับพี่ชายที่มีนัยน์ตาสวยดูหวานซึ้ง แต่ดูยังไงๆหน้าตาก็ถอดพิมพ์เดียวกันมาชัดๆ เห็นแล้วก็คิดถึงคนพี่ขึ้นมาทันที
เจ้าหนูทำตาขวางใส่ “แอบนินทาคนอื่นก็ไม่ดีเหมือนกันนั่นแหละ รู้นะคิดไรอยู่ ฝันไปเถอะ”
“คิดอา-ราย”
“ก็ที่คิดอยู่นั่นแหละ พี่ฉันไม่ตาต่ำมองนายหรอก อย่าหวังซะให้ยาก”
“เด็กนรก..คอยดูไปแล้วกัน พี่นายเป็นแฟนฉันเมื่อไหร่ จะยุให้ทิ้งนายมาอยู่กับฉัน”
“ไม่มีวันนั้นหรอก ผู้ใหญ่นรก”
“หนอย..บังอาจมาว่าฉันเหรอ”
“ก็นายมาเรียกฉันว่าเด็กนรกก่อนนี่”
“ก็นายมันเด็กนรกจริงๆนี่”
“นายก็ผู้ใหญ่นรกเหมือนกันแหละ”
“ฉันชื่อเอซาว่า ทัตสึมิ ฉันมีชื่อ ก็เรียกซะ แล้วอีกอย่าง ปีนี้ฉันอายุ 18 มากกว่านายตั้ง 8 ปี พูดจาให้มันมีสัมมาคารวะซะมั่ง”
“อ้าว..ฉันก็มีชื่อเหมือนกันทำไมไม่เรียกบ้างล่ะ..บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วด้วย..อีกอย่างสัมมาคารวะน่ะเขามีไว้ใช้สำหรับคนที่มีมารยาท ไอ้คนไม่มีมารยาทน่ะ ไม่ต้องมีหรอก รู้ไว้ซะ..ผู้ใหญ่นรก”
“ไอ้เด็ก…ฮึ่ม!!..โว้ยยย!!”
แล้วสงครามน้ำลายระหว่างประธานสุดหล่อกับเด็กจอมแสบก็ดำเนินต่อไปอีกนาน แต่ดูท่าคนที่อายุน้อยกว่าจะเป็นฝ่ายชนะเพราะกำลังยักคิ้วยักไหล่ล้อเลียนอีกฝ่ายแถมเผยรอยยิ้มอันแสนจะกวนส้น…ส่วนอีกคนก็กัดฟันกรอดๆ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง หมดสภาพประธานหนุ่มผู้เคร่งขรึมไปเลย มิจังกับเคนได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ แล้วแอบหนีออกจากห้องไปเงียบๆ ปล่อยให้สองคนทะเลาะกันไปให้พอใจ
++++++++++++++++++++++++++
เที่ยงคืนแล้ว..หลังจากที่ทำงานเสร็จ คาโอรุก็รีบมาเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เสร็จแล้วก็กลับมาที่ห้องพักเพื่อมารับน้องชาย แต่พอเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เขาแอบขำ ก็เพราะหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่นอนหลับนิ่งแล้วทั้งคู่ ร่างสูงนอนเหยียดยาวบนโซฟากว้าง ในอ้อมกอดมีเด็กชายตัวเล็กๆนอนซุกอยู่อย่างสบาย
“เจอหน้ากันก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย ทีแบบนี้ล่ะสามัคคีกันหลับเชียว”
คาโอรุได้โอกาสแอบมองใบหน้าคมที่หลับสบาย เขารู้สึกคุ้นๆกับใบหน้านี้ยังไงบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ตอนหลับก็ดูเคร่งขรึมดีออก แต่เดี๋ยวพอตื่นมา ปากเริ่มขยับพูดเมื่อไหร่ล่ะก็..คิดแล้วรู้สึกเหมือนเห็นอิมเมจมิเนรุตอนโตยังไงก็ไม่รู้สิ
“แอบมองแบบนี้ แสดงว่าหลงรักฉันแล้วล่ะสิ”
คนพูดพูดออกมาทั้งๆที่ตายังหลับอยู่
“ตื่นแล้วทำไมไม่บอก”
คิ้วเรียวขมวดแบบไม่พอใจ คาโอรุรีบเข้าไปอุ้มน้องชายมากอดไว้ แล้วไม่สนใจร่างสูงที่ตอนนี้กะเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งแล้ว
“อย่าปลุกล่ะ กว่าจะหลับได้เล่นเอาเหนื่อยเลย” ทัตสึมิบอก
“ขอบคุณมากที่ช่วยดูมิเนรุให้”
“จริงๆเขาก็น่ารักดี แต่แสบชะมัด ฉันไม่เคยพูดไม่เคยเถียงใครแพ้มาก่อน ยอมรับเลยว่าพอเจอน้องนาย..ฉันยอมแพ้เลย”
คาโอรุอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทัตสึมิมองจนตาค้าง…น่า..น่าฟัด..เอ๊ย..น่ารักจัง
“คุยกันตั้งนานยังไม่รู้เลยว่านายชื่ออะไร..ฉันชื่อยูคาระ คาโอรุ..เรียกคาโอรุก็ได้” คาโอรุเอ่ยถาม
“ฉัน..เอซาว่า ทัตสึมิ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับนาย”
“โรงเรียนเดียวกับฉัน?”
“อืม..ฉันอยู่ปีสามน่ะ”
“ทำไมนายถึงรู้ล่ะว่าฉันอยู่โรงเรียนไหน”
“เอ่อ…จะว่าไงดีล่ะ คือเมื่อตอนพักกลางวัน ตอนที่นายแอบมานั่งสีไวโอลินในเขตชั้นปีที่สาม พอดีฉันอยู่บนต้นไม้น่ะ” พูดจบแล้ว ก็ยิ้มเขินๆ “ขอโทษนะที่แอบฟัง แต่นายสีไวโอลินได้เพราะมากจริงๆ”
คาโอรุไม่ได้ตอบอะไร แต่แก้มก็แดงระเรื่อเป็นคำตอบออกมาจนได้
“ว่าแต่นามสกุลยูคาระ คุ้นๆอยู่นะ”
“อ๋อ..ลูกพี่ลูกน้องฉันเป็นประธานชั้นปีสองน่ะ นายคงรู้จักมั้ง เขาออกดัง ชื่อยูคาระ เรียวสุเกะ”
ทัตสึมิทำท่าคิด มิน่า..ตอนเห็นเรียวสุเกะครั้งแรกก็รู้สึกคล้ายๆอยู่เหมือนกัน
“เป็นญาติกันนี่เอง..แต่ว่าตระกูลยูคาระก็มีฐานะมากนี่ ทำไมนายต้องมาทำงานพิเศษด้วยล่ะ”
คาโอรุนิ่งเงียบไปชั่วครู่ นัยน์ตาสวยฉายแววเศร้า “ฉันมันสายปลายแถวแล้ว ไม่มีเงินมากเหมือนญาติคนอื่นหรอก”
ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะรู้ว่ามีอะไรมากกว่าการเป็นยูคาระปลายแถว แต่ทัตสึมิก็ไม่ได้พูดออกมา
“เหนื่อยมากหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“ฉันไปส่งที่บ้านนะ ดึกมากแล้ว”
“แล้วเพื่อนของนายล่ะ”
“กลับไปนานแล้ว ฉันไล่ให้กลับไปก่อนเพราะอยากให้ไปนอนพัก”
“อืม..งั้นก็ขอบคุณนะ”
“ยินดีมากๆ”
ทัตสึมิดีใจจนหน้าบาน รีบกุลีกุจอแย่งของในมือคาโอรุไปถือเองจนหมด เห็นเจ้าตัวเล็กนอนหลับนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพี่ชายอย่างสบายใจแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้ ..ทีแบบนี้ล่ะ ไร้เดียงสาเชียว..
สองหนุ่มเดินคุยกันไปตลอดทาง ความสนิทสนมก่อเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย แม้แต่คาโอรุเองก็ชักรู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันเพราะตัวเขาเป็นคนที่สนิทกับคนอื่นยากมาก แต่กับทัตสึมิคนนี้รู้สึกไว้ใจได้ อยู่ด้วยแล้วสบายใจบอกไม่ถูก แล้วอีกฝ่ายก็เหมือนมีความคิดแบบเดียวกับเขาด้วย
คุยกันยาวจนกระทั่งเดินมาอยู่หน้าบ้านตัวเองแล้ว บ้านคาโอรุเป็นบ้านไม่ใหญ่ไม่เล็ก ดูกะทัดรัดมากกว่า รอบข้างมีดอกไม้ปลูกไว้จนแน่น ส่วนหน้าประตูก็ประดับประดาตกแต่งจนสวยงามน่าดู
“ถึงบ้านแล้ว ขอบคุณมากที่มาส่ง”
“อืม แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน..เอ่อ..หลังตึกปีสามเหมือนเดิมนะ จะรออยู่”
คาโอรุก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย
“คำตอบล่ะ”
“ถ้าไม่ติดอะไรก็จะไป เข้าบ้านก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์”
พูดจบก็รีบวิ่งเข้าบ้านตัวเองทันที ทัตสึมิจึงยิ้มขำกับท่าทางเขินจัดดูน่ารักของคาโอรุ
“ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ คาโอรุ”
ไม่รู้ว่าคนที่อยากให้ได้ยินคำพูดของเขา จะได้ยินหรือเปล่า แต่ทัตสึมิก็ตะโกนออกไปแบบนั้น เหม่อมองอยู่สักพัก เขาจึงเดินจากบ้านนั้นมาด้วยความรู้สึกชุ่มชื้นหัวใจแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน..และเฝ้ารอเวลาให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ….
++++++++++ TBC ++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น