ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนขี้กลัว
ขอโทษค้าบบบบ ลืมลงจริงๆจ้า เพิ่งนึกได้ ชาดันไปลงบอร์ดอื่นซะนี่ -_-\'\' ขออภัยยย
++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2
..นานเกินไปแล้ว.. ..
จีรกาลยืนมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองพลางขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองหงุดหงิดเรื่องอะไร…แต่ที่แน่ๆคือเขารู้สึกไม่ชอบมากๆเวลาที่ธเรศทำท่าเอาจริงเอาจังเวลาที่รับโทรศัพท์นั่น…แถมเจ้าตัวยังต้องหนีไปคุยให้ห่างจากเขาด้วย…
..เขาไม่ชอบ..และไม่พอใจแบบสุดๆ….ชนิดที่เรียกว่าไม่มีเหตุผลด้วย…
ซักพักก็เห็นคุณเลขาคนใหม่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาหา พร้อมกับส่งยิ้มฝืดๆมาให้อย่างรู้ผิด….
จีรกาลรู้สึกแปลกประหลาด…ไม่ใช่…คนที่เขาคุยด้วยเมื่อครู่…เหมือนไม่ใช่คนที่แสนจืดชืดคนนี้..ทั้งๆที่เป็นคนๆเดียวกันแท้ๆ..ทำไมนะ…
ส่วนธเรศที่พอเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายตัวเอง ก็ได้สบกับสายตาคมเข้าอย่างจัง ตัวเองเลยต้องรีบหลบลงทันที..
โว้ย..ทำไมต้องหลบด้วยวะเนี่ย….เจ้าตัวอดคิดอย่างหัวเสียไม่ได้…
“เอ่อ..มีอะไรกับผมหรือครับคุณจี..”
หลบหน้า..หลบตา..หลบและหลบ ขนาดคุยกันธเรศยังไม่กล้ามองหน้าของจีรกาลตรงๆด้วยซ้ำ พลอยทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองอึดอัดซะจนต้องนิ่งเงียบกันไปทั้งคู่
“กลัวฉันมากเหรอ” ร่างสูงถามเสียงเย็นพร้อมกับก้าวเข้าหาคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างคุกคาม
“ป..เปล่า ค..ครับ..”
คุณเลขาหน้าจืดรีบกระเด้งตัวออกห่างจากคนที่เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว..แล้วหนีไปยืนตัวสั่นอยู่ใกล้ๆประตูทางออก แน่ล่ะ..ถ้าคนเป็นเจ้านายเดินเข้ามาอีกก้าว เขาก็เผ่น..เท่านั้นเอง
“ไหนว่าไม่กลัว..ทำไมต้องหนีฉันด้วย”
“ก็..ก็….” เจ้าตัวอึกอัก นัยน์ตาสีอ่อนหลังแว่นกรอบเชยล่อกแล่กไปมา
“ก็..อะไร ธเรศ!!!”
จีรกาลชักฉุนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มกลัวเขาจนลนลาน ดูก็รู้ว่ากำลังพยายามหาทางหนีเขาอยู่ ไม่มีวันซะล่ะ…
จริงๆตอนแรกเขาก็ว่าสนุกดีที่แกล้งให้ธเรศกลัวได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว..ท่าทางแบบนี้กลัวเขาจริงๆจังๆ …ใช่…เหมือน..เหมือนเคยเห็นที่ไหนแน่ๆ…
ธเรศก้มหน้าไม่กล้าสบตา พอดีเหลือบไปเห็นลูกบิดประตูด้านหลังตัวเองกำลังแง้มออก เขาไม่รู้หรอกว่าใครกำลังจะเข้ามาแต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ขอลี้ภัยไปก่อนจะดีกว่า คิดได้แบบนี้แล้วเลยรีบชิงวิ่งหนีออกไปทันที!…
“ขอโทษครับ คุณจี! …..ผ..ผม ไปรอข้างล่างนะครับ!!”
พอตะโกนบอกเสร็จแล้วสองขาก็ออกวิ่งเลย…แต่ก็เกือบไปล่ะ..เขาเกือบจะไปชนร่างบอบบางของใครคนหนึ่งที่เดินสวนเข้ามา..
“อุ๊ย!!”
ได้ยินเสียงอุทานทำให้รู้ว่าเป็นหญิงสาว แต่ธเรศก็ไม่ได้มอง…จริงๆคือเขาไม่ทันมองมากกว่า
และในจังหวะที่เกือบจะชนกันนั้นเอง…แววตาของเจ้าตัวที่ปกติจะเซื่องซึมก็แปรเปลี่ยนเป็นเจิดจ้าและจริงจังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ร่างโปร่งพลิกตัวหลบ และไถลร่างเบี่ยงไปได้อย่างหวุดหวิดชนิดที่เรียกได้ว่าคนในสภาพปกติไม่มีใครทำได้แน่ๆ เพราะแทบจะหักมุมสามร้อยหกสิบองศา
สองพี่น้อง ทั้งจีรกาลและผู้เป็นน้องสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่พากันเหม่อมองคนที่ทำเรื่องไม่น่าเชื่อนั้นได้ด้วยความตะลึงงันจนนิ่งไปทั้งคู่
และดูเหมือนธเรศเองก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าได้แสดง (ความสามารถ) อะไรออกไปบ้าง ร่างโปร่งรีบเผ่นไปที่ลิฟท์และโดดแผล่วเข้าไปอย่างรวดเร็ว
คุณจิ๋วเป็นคนได้สติขึ้นมาก่อน เธอสะกิดพี่ชายเบาๆพร้อมกับสอบถามด้วยรอยยิ้มอย่างทึ่งๆ
“พี่จีคะ..นั่นใครคะ เก่งจังเลย”
จีรกาลเองก็ดูอึ้งๆไม่แพ้กัน “ก็..เลขาคนใหม่ของพี่เอง” เขาตอบพร้อมกับหัวเราะขำเบาๆ เนื่องจากยังรู้สึกงงๆอยู่เล็กน้อยว่าเมื่อกี้ตนตาฝาดไปหรือเปล่า
“แหม..เท่ห์จริง ชื่ออะไรเหรอคะ” หญิงสาวถามต่อ
“อะไรกัน..เจ้าเลขาแสนทึ่มนี่น่ะเหรอ สนใจหรือไงกันจ๊ะ”
“ก็นิดหน่อยค่ะ”
ชายหนุ่มนิ่งไปกับคำตอบอีกครั้ง เขาแกล้งกระแอมเบาๆ เลย แล้วแสร้งอุทานขึ้นว่าตนลืมกุญแจรถ เลยรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง พอกลับออกมาก็แกล้งลืมคำถามของอีกฝ่ายไปซะงั้น
..ก็เรื่องอะไรจะให้ถูกแย่งของเล่นไปกันล่ะ…
เขารู้ดีว่าถ้าน้องสาวคนนี้ถ้าสนใจใครหรืออะไรขึ้นมาล่ะก็ คนๆนั้นหรือสิ่งๆนั้นไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดมือไปได้แน่..จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรกังวล ถ้าไม่ติดตรงที่เขาและน้องสาวคนนี้ดันมีรสนิยมเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน ..และมันแย่ที่สุดที่เขาต้องเป็นคนเสียสละของรักของชอบให้อีกฝ่ายแทบทุกครั้ง….
คิดแล้วก็นึกถึงเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่อยู่ข้างบ้าน เขาจำหน้าเด็กคนนั้นไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าหน้าตาน่ารักมากๆ เห็นครั้งแรกก็ชอบแล้ว และไม่ใช่แค่เขา ยัยจิ๋วเองก็ดูเหมือนจะหลงชอบพอใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน และดูเหมือนฝ่ายนั้นก็ดันหลงเสน่ห์น้องของเขาเข้าจริงๆ
..จำได้ว่าตอนนั้นเขารู้สึกอิจฉายัยจิ๋วมาก…ก็ในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นเด็กผู้ชาย แถมยังไม่สนใจเขาเลยซักนิด หนำซ้ำยังทำท่าไม่ค่อยชอบด้วยเวลาที่เขาเข้าไปใกล้
..มันน่าโมโห..น่าน้อยใจ….
ตอนนั้นเขายังเด็ก พอไม่ถูกใจก็เลยแกล้งซะเลย ทำทีเป็นหวงน้องสาว แกล้งจนเจ้าเด็กคนนั้นร้องไห้จ้าวิ่งกลับบ้านทุกวัน เขายังจำได้ดีว่าตอนนั้นตัวเองนิสัยเสียแค่ไหน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ก็พอแกล้งให้ร้องไห้แล้ว มันรู้สึกพอใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด แล้วอีกฝ่ายก็น่ารักมากด้วยเวลาที่ร้องไห้น่ะ
“ป่านนี้จะโตแค่ไหนแล้วนะ แล้วจะยังขี้แยเหมือนเดิมหรือเปล่าน้อ”
เขาพึมพำขึ้นมาลอยๆในขณะที่เดินนำร่างบางออกจากห้องทำงาน ส่วนคนที่เดินตามหลังก็ไม่ได้สนใจอะไรพี่ชายตัวเองมากนัก เพราะเจ้าตัวก็ดูเหมือนกำลังจะคิดถึงอะไรอยู่เช่นกัน
+++++++++
TBC มาสั้นๆ อ่านเล่นไปก่อนน้า (จะรีบมาต่อจ๊ะ)
++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2
..นานเกินไปแล้ว.. ..
จีรกาลยืนมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองพลางขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองหงุดหงิดเรื่องอะไร…แต่ที่แน่ๆคือเขารู้สึกไม่ชอบมากๆเวลาที่ธเรศทำท่าเอาจริงเอาจังเวลาที่รับโทรศัพท์นั่น…แถมเจ้าตัวยังต้องหนีไปคุยให้ห่างจากเขาด้วย…
..เขาไม่ชอบ..และไม่พอใจแบบสุดๆ….ชนิดที่เรียกว่าไม่มีเหตุผลด้วย…
ซักพักก็เห็นคุณเลขาคนใหม่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาหา พร้อมกับส่งยิ้มฝืดๆมาให้อย่างรู้ผิด….
จีรกาลรู้สึกแปลกประหลาด…ไม่ใช่…คนที่เขาคุยด้วยเมื่อครู่…เหมือนไม่ใช่คนที่แสนจืดชืดคนนี้..ทั้งๆที่เป็นคนๆเดียวกันแท้ๆ..ทำไมนะ…
ส่วนธเรศที่พอเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายตัวเอง ก็ได้สบกับสายตาคมเข้าอย่างจัง ตัวเองเลยต้องรีบหลบลงทันที..
โว้ย..ทำไมต้องหลบด้วยวะเนี่ย….เจ้าตัวอดคิดอย่างหัวเสียไม่ได้…
“เอ่อ..มีอะไรกับผมหรือครับคุณจี..”
หลบหน้า..หลบตา..หลบและหลบ ขนาดคุยกันธเรศยังไม่กล้ามองหน้าของจีรกาลตรงๆด้วยซ้ำ พลอยทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองอึดอัดซะจนต้องนิ่งเงียบกันไปทั้งคู่
“กลัวฉันมากเหรอ” ร่างสูงถามเสียงเย็นพร้อมกับก้าวเข้าหาคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างคุกคาม
“ป..เปล่า ค..ครับ..”
คุณเลขาหน้าจืดรีบกระเด้งตัวออกห่างจากคนที่เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว..แล้วหนีไปยืนตัวสั่นอยู่ใกล้ๆประตูทางออก แน่ล่ะ..ถ้าคนเป็นเจ้านายเดินเข้ามาอีกก้าว เขาก็เผ่น..เท่านั้นเอง
“ไหนว่าไม่กลัว..ทำไมต้องหนีฉันด้วย”
“ก็..ก็….” เจ้าตัวอึกอัก นัยน์ตาสีอ่อนหลังแว่นกรอบเชยล่อกแล่กไปมา
“ก็..อะไร ธเรศ!!!”
จีรกาลชักฉุนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มกลัวเขาจนลนลาน ดูก็รู้ว่ากำลังพยายามหาทางหนีเขาอยู่ ไม่มีวันซะล่ะ…
จริงๆตอนแรกเขาก็ว่าสนุกดีที่แกล้งให้ธเรศกลัวได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว..ท่าทางแบบนี้กลัวเขาจริงๆจังๆ …ใช่…เหมือน..เหมือนเคยเห็นที่ไหนแน่ๆ…
ธเรศก้มหน้าไม่กล้าสบตา พอดีเหลือบไปเห็นลูกบิดประตูด้านหลังตัวเองกำลังแง้มออก เขาไม่รู้หรอกว่าใครกำลังจะเข้ามาแต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ขอลี้ภัยไปก่อนจะดีกว่า คิดได้แบบนี้แล้วเลยรีบชิงวิ่งหนีออกไปทันที!…
“ขอโทษครับ คุณจี! …..ผ..ผม ไปรอข้างล่างนะครับ!!”
พอตะโกนบอกเสร็จแล้วสองขาก็ออกวิ่งเลย…แต่ก็เกือบไปล่ะ..เขาเกือบจะไปชนร่างบอบบางของใครคนหนึ่งที่เดินสวนเข้ามา..
“อุ๊ย!!”
ได้ยินเสียงอุทานทำให้รู้ว่าเป็นหญิงสาว แต่ธเรศก็ไม่ได้มอง…จริงๆคือเขาไม่ทันมองมากกว่า
และในจังหวะที่เกือบจะชนกันนั้นเอง…แววตาของเจ้าตัวที่ปกติจะเซื่องซึมก็แปรเปลี่ยนเป็นเจิดจ้าและจริงจังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ร่างโปร่งพลิกตัวหลบ และไถลร่างเบี่ยงไปได้อย่างหวุดหวิดชนิดที่เรียกได้ว่าคนในสภาพปกติไม่มีใครทำได้แน่ๆ เพราะแทบจะหักมุมสามร้อยหกสิบองศา
สองพี่น้อง ทั้งจีรกาลและผู้เป็นน้องสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่พากันเหม่อมองคนที่ทำเรื่องไม่น่าเชื่อนั้นได้ด้วยความตะลึงงันจนนิ่งไปทั้งคู่
และดูเหมือนธเรศเองก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าได้แสดง (ความสามารถ) อะไรออกไปบ้าง ร่างโปร่งรีบเผ่นไปที่ลิฟท์และโดดแผล่วเข้าไปอย่างรวดเร็ว
คุณจิ๋วเป็นคนได้สติขึ้นมาก่อน เธอสะกิดพี่ชายเบาๆพร้อมกับสอบถามด้วยรอยยิ้มอย่างทึ่งๆ
“พี่จีคะ..นั่นใครคะ เก่งจังเลย”
จีรกาลเองก็ดูอึ้งๆไม่แพ้กัน “ก็..เลขาคนใหม่ของพี่เอง” เขาตอบพร้อมกับหัวเราะขำเบาๆ เนื่องจากยังรู้สึกงงๆอยู่เล็กน้อยว่าเมื่อกี้ตนตาฝาดไปหรือเปล่า
“แหม..เท่ห์จริง ชื่ออะไรเหรอคะ” หญิงสาวถามต่อ
“อะไรกัน..เจ้าเลขาแสนทึ่มนี่น่ะเหรอ สนใจหรือไงกันจ๊ะ”
“ก็นิดหน่อยค่ะ”
ชายหนุ่มนิ่งไปกับคำตอบอีกครั้ง เขาแกล้งกระแอมเบาๆ เลย แล้วแสร้งอุทานขึ้นว่าตนลืมกุญแจรถ เลยรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง พอกลับออกมาก็แกล้งลืมคำถามของอีกฝ่ายไปซะงั้น
..ก็เรื่องอะไรจะให้ถูกแย่งของเล่นไปกันล่ะ…
เขารู้ดีว่าถ้าน้องสาวคนนี้ถ้าสนใจใครหรืออะไรขึ้นมาล่ะก็ คนๆนั้นหรือสิ่งๆนั้นไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดมือไปได้แน่..จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรกังวล ถ้าไม่ติดตรงที่เขาและน้องสาวคนนี้ดันมีรสนิยมเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน ..และมันแย่ที่สุดที่เขาต้องเป็นคนเสียสละของรักของชอบให้อีกฝ่ายแทบทุกครั้ง….
คิดแล้วก็นึกถึงเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่อยู่ข้างบ้าน เขาจำหน้าเด็กคนนั้นไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าหน้าตาน่ารักมากๆ เห็นครั้งแรกก็ชอบแล้ว และไม่ใช่แค่เขา ยัยจิ๋วเองก็ดูเหมือนจะหลงชอบพอใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน และดูเหมือนฝ่ายนั้นก็ดันหลงเสน่ห์น้องของเขาเข้าจริงๆ
..จำได้ว่าตอนนั้นเขารู้สึกอิจฉายัยจิ๋วมาก…ก็ในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นเด็กผู้ชาย แถมยังไม่สนใจเขาเลยซักนิด หนำซ้ำยังทำท่าไม่ค่อยชอบด้วยเวลาที่เขาเข้าไปใกล้
..มันน่าโมโห..น่าน้อยใจ….
ตอนนั้นเขายังเด็ก พอไม่ถูกใจก็เลยแกล้งซะเลย ทำทีเป็นหวงน้องสาว แกล้งจนเจ้าเด็กคนนั้นร้องไห้จ้าวิ่งกลับบ้านทุกวัน เขายังจำได้ดีว่าตอนนั้นตัวเองนิสัยเสียแค่ไหน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ก็พอแกล้งให้ร้องไห้แล้ว มันรู้สึกพอใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด แล้วอีกฝ่ายก็น่ารักมากด้วยเวลาที่ร้องไห้น่ะ
“ป่านนี้จะโตแค่ไหนแล้วนะ แล้วจะยังขี้แยเหมือนเดิมหรือเปล่าน้อ”
เขาพึมพำขึ้นมาลอยๆในขณะที่เดินนำร่างบางออกจากห้องทำงาน ส่วนคนที่เดินตามหลังก็ไม่ได้สนใจอะไรพี่ชายตัวเองมากนัก เพราะเจ้าตัวก็ดูเหมือนกำลังจะคิดถึงอะไรอยู่เช่นกัน
+++++++++
TBC มาสั้นๆ อ่านเล่นไปก่อนน้า (จะรีบมาต่อจ๊ะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น