วิวาห์วุ่นวาย

ลำดับตอนที่ #1 : ปฺฏิบัติการที่ 1 : จับแต่งงาน

                 ท่ามกลางอากาศร้อนและแสงแดดยามบ่าย ทำให้ชายหนุ่มผู้ลงมาจากรถส่วนตัวถึงกับหยีตาเพราะทนสู้ความสว่างจ้าของแสงแดดไม่ไหว ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในรถที่เพิ่งผละมาเมื่อครู่ มลายหายไปอย่างรวดเร็วแทนที่ด้วยความร้อนเหนอะหน่ะจนต้องคลายเน็คไทที่คอออก

                ชายหนุ่มเดินไปตามทางเท้าที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน หากวันนนี้เขาไม่มีนัดกับคนสำคัญเขาคงไม่ยอมออกมาจากห้องแอร์เย็น ๆ ในตอนบ่ายที่อากาศร้อนที่สุดอย่างนี้

เดินมาได้สักพักก็ถึงร้านกาแฟที่อยู่ติดถนนซึ่งเป็นสถานที่ที่เขานัดพบกับคนสำคัญ ชายหนุ่มมองย้อนกลับไปตามทางที่ตนเองเดินมา แทบจะทุกตารางนิ้วริมทางเท้ามีรถยนต์จอดจองไว้แล้วทั้งนั้น ทำให้เขาต้องเสียเวลาจอดรถเลยร้านไปอีก จากนั้นก็ต้องลงเดินฝ่าความอันแสนจะไม่ชอบ เขามองดูเวลาที่ข้อมือ อย่างน้อยเขาก็มาถึงก่อนเวลานัด 5 นาที

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านสัมผัสกับอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศ กลิ่นกาแฟหอม ๆ ลอยตลบอบอวลไปทั่วร้าน ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงมาก จากนั้นจึงเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มเย็น ๆ มาดับกระหาย

พนักงานเห็นลูกค้าเดินเข้ามาที่หน้าเคาท์เตอร์ ก็รีบวางทุกอย่างเพื่อต้อนรับ แต่ไหนเลยลูกค้าผู้ชายคนนี้ถึงได้ทำให้ผู้หญิงถึงกับตาค้างเพราะใบหน้าอันมีเสน่ห์ดึงดูดใจ

ชายหนุ่มดูเมนูแล้วสั่งกาแฟเย็นในขณะนั้นเองสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นหญิงสาวผมยาวนั่งอยู่มุมในสุดของร้าน

ร้านทั้งร้านมองยังไงก็ไม่มีแขกมานั่ง ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องเข้าไปนั่งมุมในสุดของร้านก็ไม่รู้ เขารู้ว่าเธออยากได้ความเป็นส่วนตัว แต่เห็นอย่างนี้แล้วมันก็เกินไปหน่อย

ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาหญิงสาว เขายืนอยู่ตรงหน้าหล่อนรอจนหล่อนเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าเรียวเล็กที่ปรากฏแก่สายตา ดวงตากลมโต ปากได้รูป จมูกรั้นนิด ๆ นั่น เห็นแล้วทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้

“ชาลีใช่ไหม” เขาถามหญิงสาวตรงหน้า ทั้ง ๆ ที่เขาแน่ใจอยู่แล้วว่าเป็นเธอ

“คุณ...ธีธัช” เป็นหญิงสาวเองที่ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่เธอนัดมา เป็นลูกชายเพื่อนสนิทของแม่ หรือดารานายแบบกันแน่ ขนาดอยู่ในชุดที่ไม่เรียบร้อยเท่าไรเขายังดูดีและมีเสน่ห์ได้ถึงขนาดนี้ ใบหน้าคมคาย ผิวขาว ตาคมดูเจ้าเล่ห์ แต่จมูกกลับโด่งสวยรับกับใบหน้าและริมฝีปาก เข้ากันดีอย่างพอเหมาะพอเจาะ

ชายหนุ่มเข้าไปนั่งตรงข้ามหญิงสาวพร้อมกับสำรวจท่าทางของเธอไปด้วย

“คือว่า...” หญิงสาวเริ่มเข้าบทสนทนา เพราะยิ่งเริ่มช้าก็ยิ่งรู้ผลช้า “คุณรู้ใช่ไหมคะว่าคุณจะต้องแต่งงานกับฉันอาทิตย์หน้า” เธอพูดจากับชายหนุ่มค่อนข้างสุภาพ เพราะเขาอายุมากกว่าเธอ

“ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ”

“แล้วคุณคิดยังไงกับการแต่งงานครั้งนี้ล่ะคะ เราไม่เคยเจอกันมาก่อนแล้วจู่ ๆ ก็ต้องมาแต่งงานกัน คุณยอมรับได้เหรอ”

จากคำพูดของเธอแสดงว่าเธอไม่ยอมรับกับการแต่งงานครั้งนี้ ...แต่เขาไม่ใช่

“ผมยอมรับได้นะ” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มอันสดใสที่ไม่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องหลงใหล ซึ่งเขาพิสูจน์มาแล้วเป็นระยะเวลาหลายปี

 -- อ่านต่อที่เหลือได้ที่ http://ravisitang.blogspot.com/2013/07/1.html ค่ะ --