เล่ห์ลวง บ่วงดวงใจ

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรก

  สายลมฤดูร้อนพัดเอื่อย ๆ ระใบหน้าเนียนใสซึ่งกำลังจ้องมองเด็กหนุ่มซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้า ไม่ยอมละสายตามองรอบข้าง ดวงตากลมใสแววตาระยิบระยับเต็มไปด้วยความสุขที่ทำให้หัวใจพองโต
"จ้องอะไรนักหนา" เด็กหนุ่มพูดขึ้นมาทั้งที่ไม่ยอมเงยหน้าจากหนังสือที่อ่าน
"เรา...เรารักภพ" เด็กสาวเอ่ยขึ้นมา น้ำเสียงปกติเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ไม่สลักสำคัญอะไร แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร
เพียงพิณ เด็กสาวอายุ 17 ปี จากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวย ชีวิตสุขสบายมาตั้งแต่เกิด เป็นคุณหนูที่ไม่เคยต้องลำบาก และหมู่เพื่อนที่คบหาก็มีฐานะเท่าเทียมกัน อยู่ในสังคมเดียวกัน
เธอหลงรักรณภพ เพื่อนชายที่คบหากันมานาน เขาเป็นคนเงียบและพูดน้อย แต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวสูง เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรักเขา พอรู้ตัวอีกทีเธอก็รักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
คำสารภาพที่ออกจากปากเธอนั้น ฟังแล้วเหมือนว่าพูดลอย ๆ แต่มันก็คือความในใจของเธอในขณะนี้ และเป็นความในใจที่เก็บมานาน
"ล้อเล่น?" รณภพเพิ่งเงยหน้าขึ้น ละสายตาจากตัวหนังสือ
"เราไม่ได้ล้อเล่น เราพูดจริงแล้วเราก็จริงจังด้วย ภพล่ะคิดยังไงกับเรา"
รณภพมองเพื่อนสาวอย่างครุ่นคิด ภาพลักษณ์ของเพียงพิณเป็นนั้น เป็นคุณหนูที่แสนจะเรียบร้อย และร่าเริงสดใสอยู่เสมอ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะฝ่ายพูดเรื่องรักใคร่ขึ้นมาก่อนเช่นนี้
"เราไม่ได้รักพิณ" เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ จ้องมองแววตาที่กำลังหวั่นไหวเมื่อได้ยินคำตอบจากปากเขา แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นแววตาที่ดูหมองเศร้าก็กลับเป็นปกติ
"ไม่เป็นไร แต่เราจะพยายาม...พยายามทำให้ภพรักเราให้ได้ สักวันหนึ่ง"
ไม่ทันให้รณภพได้โต้แย้งใด ๆ กลุ่มเพื่อนที่ออกไปซื้อขนมของว่างก็เดินกลับมากันพอดี
"โทษทีที่ให้รอนาน เมื่อกี้มีคนขอถ่ายรูปน่ะปลีกตัวออกมาไม่ได้" เด็กสาวหน้าตาสะสวยนั่งลงข้าง ๆ เพียงพิณ กล่าวขอโทษเพื่อน ๆ เป็นภาษาอังกฤษที่ถนัด
แมท สาวลูกครึ่งอเมริกัน เริ่มอาชีพนางแบบตั้งแต่ยังไม่จบไฮสคูล เพราะรูปร่างแบบสาวก้านยาว และหน้าตาสะสวยแบบลูกครึ่ง ทำให้ช่วงนี้เธอกำลังโด่งดังเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป
"วันหลังฉันจะไม่ออกไปซื้อของกับเธออีกแล้วแมท นอกจากจะต้องช่วยหิ้วของแล้ว ยังต้องมายืนรอขาแข็งให้เธอถ่ายรูปเสร็จก่อนอีก" เมฆา เพื่อนชายที่ออกไปซื้อของด้วยกัน บ่นออกมาเป็นภาษาอังกฤษ
"อ้าว แล้วทำไมกลับมากันสองคน แล้วอลันล่ะ" เพียงพิณถามหาเพื่อนชายอีกคนที่ออกไปซื้อของพร้อมกับแมท และเมฆา แต่ตอนนี้กลับเห็นเพียงสองคนนี้เท่านั้นที่กลับมา
"นู่น" เมฆาชี้นิ้วไปทางชายหนุ่มซึ่งกำลังเดินคุยโทรศัพท์กระหนุงกระหนิง มือหนึ่งถือโทรศัพท์ อีกมือหนึ่งถือถุงเครื่องดื่มที่ซื้อมา
กลุ่มเพื่อนชายหญิงนี้ได้มารู้จักกันที่โรงเรียนนานาชาติ เลยทำให้เวลาที่พวกเขาสนทนากันพูดภาษาไทยบ้าง อังกฤษบ้างแล้วแต่ความเคยชินของแต่ละคน
"จูดี้โทรมาเหรอ" เมฆาถามอลันถึงรุ่นน้องเกรด 10 ที่กำลังคบหาอยู่กับเพื่อนของเขา
"ไม่ใช่" อลันตอบเพียงสั้น ๆ แต่เพื่อนอีก 4 คนก็รู้ได้ว่าอลันคงเลิกกับสาวรุ่นน้องเรียบร้อยแล้ว
อลันเป็นหนุ่มลูกครึ่งหลายสัญชาติ แต่หน้าตาจะออกไปทางหนุ่มอิตาเลียนเสียมากกว่า เพราะรู้ว่าตัวเองหน้าตาเป็นที่ดึงดูดต่อเพศตรงข้าม ทำให้เขากลายเป็นคนเจ้าชู้เปลี่่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น แต่ก็ดีตรงที่เขาจะคบทีละคนไม่มีการเหยียบเรือสองแคม
แม้ว่าการคบกันและครั้งของอลันจะเป็นการคบกันเพียงไม่กี่วันก็ตาม

"แล้วตกลงจะไปเที่ยวไหนกันดีตอนเรียนจบ" อลันพูดขึ้น เพราะอีกไม่กี่เดือนพวกเขาก็จะจบเกรด 12 แล้ว
"ช่วงนี้กระแสเกาหลีมาแรง ไปเีที่ยวเกาหลีก็ดีนะ" แมทเสนอแต่กลับถูกเมฆาค้าน
"เธอเพิ่งกลับมาจากเกาหลีไม่กี่วันนี้ไม่ใช่เหรอแมท จะไปอีกทำไม เราว่าไปนิวซีแลนด์ดีไหม"
"เราอยากไปอ่าวมะนาว วันก่อนเห็นรูปจากอินเตอร์เน็ต สวยมากเลย ที่พักที่ติดทะเลก็สวยด้วย ไปต่างประเทศกันบ่อยแล้วไม่เบื่อกันบ้างรึยังไง หันมาเที่ยวไทยบ้างสิ" เพียงพิณเสนอบ้าง ซึ่งทุกคนก็พลอยเห็นด้วยกับความคิดนี้ จะว่าไปพวกเขาก็ไปเที่ยวต่างประเทศกันบ่อย ๆ อยู่แล้ว ในปีหนึ่งไปกันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ หันมาเที่ยวไทยเปลี่ยนบรรยากาศกันดูบ้างก็ไม่เลว
เมื่อมติเป็นเอกฉันท์ทุกคนจึงตัดสินใจไปเที่ยวอ่าวมะนาวหลังเรียนจบ ไปเที่ยวกันเป็นกลุ่มก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่น
เพียงพิณหันไปยิ้มกับเพื่อน ๆ และรณภพเหมือนว่าเธอไม่ได้สารภาพรักกับเขาก่อนหน้านี้ ความร่าเริงสดใสของเธอทำให้ไม่มีใครดูออกว่าเธอรู้สึกอย่างไรกันแน่ ไม่มีใครดูออกมาก่อนมาเธอรักรณภพแค่ไหน
แม้เพียงพิณจะตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะทำให้เขารักเธอให้ได้ แต่ก็ไม่มีใครคาดเดากับอนาคตข้างหน้าได้
...โดยเฉพาะ เพียงพิณ...