คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [chapter3] ข้อตกลง 100%
“นานะ” นั่นไงกูว่าแล้ว
“นานะ..หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“นังนานะ!” สิ้นเสียงตวาดเรียกจากทางด้านหลังเจ้าของชื่อก็หมุนตัวกลับมายืนกอดออกโดยไม่บอกไม่กล่าวเล่นเอาคนที่แหกปากเรียกแว้ดๆถึงกับตกใจผงะถอยหลังไปหลายก้าว
“จะแหกปากเรียกอะไรนักหนา เอ้า!มีอะไรว่ามา” คิ้วเรียวๆขมวดเข้าหากันอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเรียกไม่ใช่ใคร สองชะนีสาวที่ทุกคนคุ้นเคยนั่นเอง
“เอ่อ..เธอจะกลับบ้านแล้วหรอ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยอมเสวนาด้วยสาวน้อยยุนอาก็ไม่รีรอ
“ถามทำไม จะไปดักฉุดฉันเหรอ” ตอบกลับด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท แต่ทว่ายัยสองสาวกลับไม่มีทีท่าจะปรี๊ดแตกเช่นเคย ซึ่งมันได้สร้างความแปลกใจให้กับนานะเล็กๆ
“เปล่า ฉันอยากคุยกับเธอหน่อย แบบเป็นการส่วนตัว”
................................................................................
“ไอ้ฮีชอล เห็นนานะป่ะวะ” เหลือบไปมองไอ้คนถาม มันแก่จนสติเพี้ยนไปแล้วรึไงก็ยืนอยู่ด้วยกันใครมันจะไปเห็นวะ
“ไม่เห็นเลย แล้วแกเห็นป้ะ” หันไปมองหน้าอีกคนนิ่งๆ พร้อมน้ำเสียงสุดเซ็ง
“เอ่อ...แหะๆ เราอยู่ด้วยกันนี่เนอะ แกจะไปรู้ได้ยังไง” เกาหัวตัวเองแก้เก้อ ว่าแต่รอมานานแล้วไม่รู้ยัยป้านานะหายไปไหน เขากับคิมฮีชอลคนงามยืนรอจนต่างคนต่างเหี่ยวตีนกาคลืบคลานขึ้นหน้าเต็มไปหมดมันก็ยังไม่ยอมโผล่บอดี้สวยๆมาซักที
“ถ้ามันไม่มาฉันจะแว้นมอไซค์หน้าโรงเรียนกลับแล้วนะเห้ย” ร่างบางก้มลงไปคว้ากระเป๋าเป้ที่เป็นลมลงไปกองที่พื้นก่อนเจ้าของ ตั้งท่าจะเดินออกไปแต่แล้ว...
“ให้พี่ไปส่งมั้ยน้องสาว กลับคนเดียวมันเปลี่ยวนะคร้าบ...” ตามด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนานจากบุคคลลึกลับด้านหลังที่ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่คนเดียว ส่งผลให้คิมฮีชอลคนงามต้องหันขวับไปมองด้วยสายตาไม่พึงประสงค์อย่างแรงทันทีทันใด
“อย่ามาเสี่ยว”
“แล้วน้องอีทึกคนงามล่ะ อยากให้พี่คังอินไปส่งบ้างมั้ยจ๊ะ” ไม่รู้ไอ้สองหน่อนี่มันไปเมายาดองมาจากไหน แต่หันมาอีกทีอีทึกคนงามก็เดินแป้นแล้นไปกับไอ้วัตถุคล้ายคนผสมหมีซะแล้ว ใจง่ายจริงๆเพื่อนใครวะ
“ว่าไงหื้ม อยากให้ฉันไปส่งมั้ยเพื่อนนายก็ไม่อยู่แล้วน้า...” ใบหน้าหล่อเหลาของไอ้คนตัวยาวด้านหน้ายื่นลงมาซะแทบชิดกันจนร่างบางต้องเอียงหน้าหลบน้อยๆด้วยความรำคาญ...มั้ง
“ไม่..” ปฏิเสธไปก่อน ให้รู้ว่าคนอย่างคิมฮีชอลก็เล่นตัวเป็นนะเฮ้ย
“น่า...ไหนๆก็เลี้ยงข้าวแล้วให้ไปส่งอีกทีจะไปเป็นไรไป” ยักคิ้วให้ร่างบางตรงหน้าใจละลายเล่น ก่อนจะเอาแขนท้าวสะเอวรอให้อีกคนเอาแขนเรียวๆเกี่ยวเข้ามาเป็นการตกลง
“เอ๊ะ!ก็บอกว่า...เอ่อ มะ....ไม่ ไม่ปฏิเสธก็ได้” เนื่องจากสายตาอันแหลมคมที่เผลอตวัดไปมองด้านหลังของคนตัวสูงเห็นว่ากำลังมีสาวงามไส้ผู้นึงกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางตน ความรู้สึกอย่างแกล้งให้นางกรีดร้องก็ผุดขึ้นมาทันที
แขนเรียวเกี่ยวเข้ากับแขนใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของอีกคน เอนหัวซบเล็กน้อยให้ดูน่าอิจฉา หันหน้ากลับไปมองด้านหลังแล้วยักคิ้วยิกๆให้คนสวยหัวทองที่กำลังทำท่าฟึดฟัดกับตัวเองด้วยความสะใจ
....................................................................................................
“ขอบใจนะคังอินที่มาส่ง” ร่างบางอีทึกยืนม้วนเขินอายหลังลงจากมอเตอร์ไซค์คันบิ๊กเบิ้มของชายหนุ่มที่ตนเองเผลอถีบเข้าเต็มตีนเมื่อวันก่อน
“ไม่เป็นไรครับสุดสวย” ขยิบตาเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะแว้นมอไซค์ออกไปทิ้งให้คนแก่ตัวน้อยๆยืนเขินบิดม้วนอยู่เพียงลำพัง ถ้าเกิดไอ้พวกนั้นมาเห็นคำเดียวที่มันพร้อมใจจะมอบให้เค้าก็คงจะไม่พ้นคำว่า ‘แรด’
“คนบ้าอะไรน่ารักชิบฉาย..” หันหน้าเข้าหาประตูบ้านก่อนจะหยิบลูกกุญแจมาไขผิดๆถูกๆ เพราะสตินั้นลอยตามเจ้าของมอไซค์ไปเป็นที่เรียบร้อย
...................................................
หลังจากที่ถูกยัยสองสาวสุดสวยบังคับให้ไปคุยธุระปัญญาอ่อนเป็นการส่วนตัว นานะก็เดินออกมาจากร้านกาแฟเพื่อกลับบ้าน ไม่ต้องย้อนกลับไปหาคิมฮีชอลกับปาร์คจองซูให้เมื่อยน่อง เดาได้เลยว่ามันชิ่งกลับไปก่อนแล้วเป็นแน่
“เฮ้อ...ยัยสองตัวนั้นนี่มันน่าเบื่อจริงๆให้ตาย” บ่นกับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะหยิบแบล็กเบอรี่เครื่องมือสื่อสารของตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วกดยิกๆคุยกับหนุ่มๆในลิสต์อย่างตั้งใจ
“อ๊าย พี่เซฮุน..คุยกับพี่แล้วเค้าเขินจริงไรจริงอ่ะ” ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่โทรศัพท์ สาวเจ้ากำลังมีความสุขอยู่ในโลกส่วนตัวจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างอีกแล้ว
ฟรึ่บบบ!!!!!!!
“อีเชี้ย...ตกใจหมด ขับรถภาษาพ่อมึงรึไงไม่ดูคนเลย” เผลอสบถด่าเต็มที่เมื่อรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งซิ่งเข้ามาจนแทบจะชิดตัวทั้งๆที่เดินอยู่บนฟุตบาท มือเรียวสวยตั้งท่าจะกดบีบีคุยกับหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่อแต่ทว่า...
“ส้นตีนแล้ว.....ช่วยด้วยค่ะ โจรขโมยบีบีหนู!!!!” กว่าจะรู้ตัวว่ามอเตอร์ไซค์คันนั้นโฉบเข้ามาลักทรัพย์ที่ถืออยู่กับมือไอ้ตัวคนร้ายก็หายเข้ากลีบตีนกาไปซะแล้ว เปล่าประโยชน์ที่จะตามหา อีกอย่างบีบีก็ไม่ได้เมมเบอร์คนที่รู้จักเอาไว้มากมาย มีแต่ภาพตนเองกับเพื่อนๆเท่านั้น
“ช่างมันวะ...ซื้อใหม่ก็ได้” เดินไปเบะปากไปอย่างไม่แคร์ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีไอโฟนที่พกมาวันนี้อยู่อีกเครื่อง
“กูไม่ง้อมึงหรอกไอ้โจรกระปริบกะปรอย” เชิดใส่ลมใส่ฟ้าก่อจะเดินก้มหน้าก้มตาสไลด์ไอโฟนเล่นต่อไปอย่างไม่สนใจสิ่งแวดล้อม
......................................................................................
เมื่อชายหนุ่มส่งร่างบางคนสวยเข้าบ้านเรียบร้อยก็เตรียมเลี้ยวรถเพื่อกลับไปยังบ้านของตน แตทันทีที่ยูเทิร์นรถกลับไฟหน้ารถของเขาก็สาดไปกระทบกับวัตถุบางอย่างที่ยืนขวางหน้ารถเขาอยู่จังๆ
“ทำไมซีวอนถึงทิ้งเจสไว้ที่โรงเรียนแบบนั้นล่ะคะ!” ถึงจะไม่ได้ยินเสียง แต่เขาก็อ่านปากคนที่ยืนอยู่หน้ารถได้ชัดเจน
“ชิบหายแล้วไง...”
..................................................................................
เฮ้ยนักอ่านที่รัก ลืมกันไปย้างงงง T^T ขอโต้ดที่หายไปเลยนะ กลับมาอัพแล้ว คราวนี้จะไม่หายอีกสัญญาจากใจเลย งุงิ
ความคิดเห็น