ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ้รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 3
“เต๋า!!”
ไม่ผิดแน่ คนตรงหน้า คือคนที่หายไป 6 ปี คนที่ไม่ทำตามสัญญา คนใจร้ายคนนั้น…
“อ้าว! หวัดดี นาย…”
‘หมับ’
ไม่ทันที่คนตรงหน้าจะพูดจบคชาก็ถลาวิ่งเข้าไปกอดเสียแล้วพร้อมกับน้ำตาที่พลั่งพรูออกมา
“เต๋า…ฮึกๆ..เต๋าไปไหนมา..ทำไมไม่ทำตามสัญญาล่ะ..ฮึกๆ..ชาคิดถึงเต๋ามากนะรู้มั๊ย…เต๋าใจร้ายที่สุด…เต๋า…”
“เอ่อ..ขอโทษนะ...เราเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ” เสียงที่เอ่ยขึ้นมา เหมือนดั่งมีดกรีดลงไปในหัวใจของคนตัวเล็ก
เราเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ…
ทำไม..พูดแบบนั้น..
ทำไม..ถึงทำเสียงห่างเหิน..อย่างนั้น
นี่มัน..อะไรกัน?
คชาผละตัวออกมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เต๋า..จำเราไม่ได้เหรอ”
“แล้วนาย..คือใครล่ะ”
“เรา..ก้อ..คะ..คชาไง”
“คชาเหรอ..เอ่อ..ขอโทษนะ..เราจำไม่ได้จิงๆ”
ไม่ไหวแล้ว..ทำไม..คนตรงหน้าถึงใจร้ายขนาดนี้….6ปีที่ผ่านมามันยังทำร้ายกันไม่พอใช่มั๊ย?....
“เต๋า..ฮึกๆๆ..เต๋าใจร้ายที่สุด..ชาเกลียดเต๋า..ได้ยิมมั๊ย..ฮึกๆๆ..ว่าชาเกลียดต๋าววว” พูดจบ คนตัวเล็กก็ผลุนผลันออกไปจากห้องทันที
.
.
.
.
.
.
.
.
ออกไปแบบนั้นจะเป็นอะไรมั๊ยนะ คชา…..
เต๋ามองตามประตูที่เพิ่งจะปิดลงด้วยสายตา…ที่แปลกออกไป
คชาวิ่งออกมาอย่างไม่รู้ทิศทางด้วยน้ำตาที่พลั่งพรูออกมาบดบังการมองเห็นเสียหมด ในที่สุดเขาก็มาหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งไม่ไกลจาก
หอพักมากนัก
คนตัวเล็กทิ้งตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ตอนนี้เขามีหลากหลายอารมณ์ปนเปไปหมด
ดีใจ? ตื่นเต้น? โกรธ? น้อยใจ? เสียใจ?
แต่ที่เห็นจะเด่นชัดที่สุด..ก็คงจะเป็น..ความรู้สึก..เจ็บ
เจ็บ..ที่อกข้างซ้ายนี้
เจ็บ..กับคำพูดเหล่านั้น
เจ็บ..กับสายตาที่มองเหมือนเรา…เป็นแค่คนแปลกหน้า…
‘เราเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ..’
‘คชาเหรอ..ขอโทษนะ เราจำไม่ได้จิงๆ’
คำพูดเหล่านี้..มันจะไม่เจ็บ..ถ้าไม่ได้ออกมาจากปากของ..เต๋า..คนที่คชารักมากที่สุด..
เวลาล่วงเลยมานานหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ดูเหมือนคนคนนั้นจะยังไม่กลับมาสักที จนเต๋าเริ่มกระวนกระวายใจ
ไปอยู่ที่ไหน ของเขานะ ดึกขนาดนี้แล้ว
ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ร่างสูงผลุนผลันจากห้องไปอีกคนเพื่อตามหาใครคนนั้น
เขาตามหาจนทั่วทั้งมหาลัยแต่ก็ยังไม่พบ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กๆนั้นที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งในมุมมืดข้างๆหอพัก
เต๋าเดินเข้าไปแต่ก็พบว่าร่างเล็กนั้นหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว
“นี่ๆๆ นายตื่นเถอะ นอนตรงนี้เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก”
“อืมๆๆ” คชางัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบหน้าคนใจร้ายคนนั้น ทำเอาน้ำตาที่แห้งไปแล้วเริ่มจะรื้นออกมาอีกรอบ
“นายไปนอนที่ห้องเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ”
“อะ อืม”
“นายชื่ออะไรนะ”
“..คชา..”
“ชื่อคชาเหรอ ชื่อแปลกดีนะ แต่ก็เพราะดีอ่ะ” คำพูดเดิมๆดูเหมือนจะยิ่งบาดลึกลงไปในใจของคนตัวเล็กมากขึ้น
“อืม”
“ดูหน้านายสิ เลอะหมดแล้ว” พูดจบ คนตรงหน้าก็เอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปรื้อนให้อย่างเบามือ
การกระทำเดิมๆ….จากคนคนเดิม…แต่ทำไมครั้งนี้มันถึง..เจ็บ..อย่างนี้นะ
“พะ พอเถอะ ชาหนาว อยากขึ้นห้องแล้ว”
“อะ อืม เอ่อ โทดทีนะ ถ้าเมื่อกี้…..”
“ขึ้นห้องเถอะ” คนตัวเล็กตัดบท ก่อนจะหันหลังแล้วรีบขึ้นห้องทันที
ไม่ไหว..ถ้ายังอยู่ตรงนั้น..คงได้ร้องไห้อีกรอบแน่
คชาขึ้นห้องมาก็รีบกดโทรศัพท์โทรหาเบอร์ที่คุ้นเคย เบอร์ที่เขาพยายามติดต่อมาตลอด 6 ปี เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
.
.
.
.
.
.
.
“…เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…..”
แต่เบอร์นั้นก็ยังไม่สามรถติดต่อได้ คชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนด้วยความเหนื่อยจากเรื่องราวที่เพิ่งได้รับรู้
มัน…เกินจะรับไหวจริงๆ ขอพักซะหน่อยเถอะนะ
มัน…คงจะเป็นแค่ฝันร้าย…ถ้าเป็นอย่างนั้น..ก็ตื่นจากฝันร้ายนี้เสียทีเถอะ
มัน…เจ็บปวดเหลือเกิน
ไม่นานคนตัวเล็กก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว ด้วยความเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อกลางวันและจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ก็ทำเอาเรี่ยวแรง
ที่มีหายไปหมด
‘…แอด…’
ร่างสูงเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบเพื่อระวังไม่ให้คนบนเตียงตื่น เขาวางถุงโจ๊กไว้บนโต๊ะที่ซื้อมาเผื่อคนขี้แงด้วย แต่เจ้าตัวดันหลับไป
ก่อนซะนี่
เต๋านั่งลงที่ข้างเตียงของคนตัวเล็ก ก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้าใสๆ ที่ยังคงมีคราบน้ำตาให้เห็น เหมือนยิ่งตอกย้ำว่าการ
กระทำของตนทำให้อีกฝ่ายเสียใจแค่ไหน
“ขอโทษนะ…ชา”
สิ้นเสียงน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาคมคู่นั้น ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นมีเพียงหยดน้ำตามากมายที่พลั่งพรูออกมา
“เต๋ารักชานะ”
น้ำเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยออกมาราวกับไม่อยากให้อีกคนได้รับรู้……
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ขอโทษที่อัพช้าน๊าาาาา TT เนื่องจากไรเตอร์มีปัญหาชีวิตนิดหน่อย บวกกับงานกีฬาสี ทำให้ไม่มีเวลาเลย
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะ เลิฟยูๆๆๆๆ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น