[Fic TaoKacha AF8 ]รักเรา....เก็บไว้ให้กัน

ลำดับตอนที่ #3 : รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 2

วันออกเดินทางของเด็กชายเต๋าเอ๋อ..........

ณ สนามบินสุวรรณภูมิอันกว้างใหญ่ สถานที่ที่มีทั้งการลาจากและการพบกันของผู้คนมากมาย แต่ในวันนี้เป็นการจากลาของสองเพื่อนซี้  ซึ่งเจ้าคนตัวเล็กดูเหมือนจะเริ่มงอแงอีกแล้ว

"เต๋า..เต๋าอย่าลืมสัญญาของเรานะ "

"เต๋าไม่ลืมหรอก  สัญญาของเราก็คือ เต๋าจะไม่ลืมชา จะคิดถึงชาตลอดเวลา แล้วก้อจะกลับมาทุกๆปี แล้วก็...ห้ามไปมีสาวที่ไหน ต้องมีแค่ชาเท่านั้น  ครบถ้วนมั๊ยครับคุณเพื่อนนนน"

"ไม่ ยังขาดไปอีกข้อนึง"

"เต่าพูดหมดแล้วนะ เราขาดข้อไหนอ่ะชา "

"ก็..ข้อนี้ไง" มือเล็กๆนั่นแตะปากตัวเองก่อนจะยื่นมาแตะปากคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว 

"จูบสัญญาของเราไง วันนี้เอาเท่านี้ก่อนนะ ไว้เต๋ากลับมาเมื่อไหร่ชาจะให้..."

'หมับ'

คชายังพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนคนตรงหน้าดึงเข้าไปกอดอย่างแรง

"ก็..ชาน่ารักแบบนี้ จะให้เต๋าไม่ทำตามสัญญาได้ยังไง ชาต้องรอเต๋านะ"

"อื้ม ชาจะรอเต๋า แต่เต๋าก็ต้องรีบกลับมานะ"

"แน่นอน เต๋าจะกลับมาทวงจูบสัญญาของเรานะ อย่าลืมล่ะ"

"อื้มมมมมมมม"

"เต๋าไปเร็วลูก ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วนะ หนูคชาน้าไปก่อนนะจ๊ะ"

"อ่ะ ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับคุณน้า"

"เราไปแล้วนะชา ไว้เจอกันนะ" 

"อื้มมม ไว้เจอกัน บ๊ายบายยยยยยยย" คชาโบกมือบ๊ายบายจนเต๋าเดินลับหายไป แต่พอพ้นร่างของเพื่อนเท่านั้นแหละ น้ำใสๆก็ไหลลงมาเป็นทาง

"ฮึกๆๆ แม่ครับ ชาไม่อยากให้เต๋าไปเลย ชาคิดถึงเต๋า" คนตัวเล็กโผเข้าสู่อ้อมกอดของผู้เป็นมารดาทันที วันนี้ทั้งพ่อและแม่ของเขาก็มารอส่งเต๋าเหมือนกัน

"ไม่ต้องร้องนะจ๊ะลูก เดี๋ยวเต๋าเค้าก็กลับมา อีกไม่นานหรอก ถ้าเต๋ามาเห็นหนูร้องไห้เค้าต้องไม่พอใจแน่ๆ เพราะงั้นหยุดร้องเถอะนะ เดี๋ยวโดนเต๋าดุไม่รู้ด้วยนา "

"ฮึกๆ ครับ คุณแม่"

"ป่ะ งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านกันนะ คุณพ่อไปรอที่รถแล้วล่ะ"

"ครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1 ปีผ่านไป....

"แม่คร้าบบบบบบบบบบบ เต๋าจะกลับมาวันนี้ใช่มั๊ยครับ ชาจะได้เจอเต๋าแล้วใช่มั๊ย"

"ใช่จ้า งั้นเรารีบไปรับเต๋าที่สนามบินกันนะ"

"ครับบบบบ "

ณ สนามบินสุวรรณภูมิที่เดิม....

วันนี้เป็นวันปีใหม่ วันที่เต๋าสัญญาว่าจะกลับมาทำเอาคนตัวเล็กเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่ คอยแต่จะ

ชะเง้อหาคนตัวโตคนนั้น

แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง...... ก็ยังไม่มีวี่แววของเต๋า......

"แม่ครับ ทำไมเต๋ายังไม่มาอีกล่ะครับ ชาอยากเจอเต๋าแล้ว" คชาถามคุณแม่ที่มานั่งรอเป็นเพื่อนเค้าทั้งๆที่ตาจะปิดแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยัง
มีความหวังที่จะได้เจอเพื่อนคนนั้น

"แม่ว่า เต๋าคงจะมาพรุ่งนี้ล่ะมั้งจ๊ะ วันนี้เรากลับกันก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มากันใหม่"

"พรุ่งนี้เต๋าจะมาจริงๆเหรอครับ"

"มาซิจ๊ะ ป่ะ วันนี้กลับบ้านกันเถอะ ดึกมากแล้ว"

"ครับ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

3 ปีผ่านไป....

"แม่ครับ วันนี้เต๋าจะกลับมา ชาไปรอเต๋านะ" เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีกำลังจะเดินออกจากบ้าน แต่เสียงของผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้นมาซะก่อน

"ชา!! หลายปีแล้วนะลูกที่เต๋าเค้าไม่กลับมา ลูกยังจะไป..."

"ไม่ครับ!!! ชาเชื่อว่ายังไงเต๋าก็ต้องกลับมา " พูดจบ เด็กหนุ่มก็วิ่งออกมาจากบ้านพร้อมด้วยหยดน้ำตามากมาย ทั้งๆที่บอกแม่ไปอย่างนั้นแต่จริงๆแล้วตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดเลย

3 ปีแล้วสินะ....เต๋า...เมื่อไหร่จะกลับมาหาชาสักที....ชาคิดถึงเต๋านะ.... 

หลังจากนั้น คชาก็ได้แต่เฝ้ารอเวลาที่เต๋าจะกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเต๋าก็ไม่ได้กลับมาแม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่สามารถติดต่อได้   ดูเหมือนกาลเวลาที่ผ่านพ้นไปจะพรากเอาความร่าเริงสดใสของคนตัวเล็กไปด้วย จนตอนนี้ใครๆก็เรียกเขาว่า.... 

.

.

.

.

.

.

.

.

'คชา หน้าเดียว'

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

6 ปีผ่านไป....

"คชา ลูกวันนี้ไปมหาลัยวันแรกไม่ใช่เหรอ ยังไม่ตื่นอีกเดี๋ยวก็ไปสายหรอก" เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังเข้ามาในห้องของเด็กหนุ่มวัย 19 ปี ที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอันอบอุ่นนั่น

"อืม..ชาขออีกสิบนาทีครับแม่"

"ตามใจ แต่ไปไม่ทันแม่ไม่รู้ด้วยนะ"

"ครับๆๆ ตื่นแล้วครับแม่" ในที่สุด คชาก็ต้องลุกขึ้นมาจัดการกับตัวเอง ก่อนจะลงไปกินอาหารเช้าพร้อมกับคุณแม่  วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของคณะxxที่มหาวิทยาลัย xxx แล้วเขาก็จะต้องไปจัดการเรื่องหอ ซึ่งเด็กปีหนึ่งทุกคนจะต้องอยู่หอในเนื่องจากเป็นกฎของมหาวิทยาลัย

"แล้วนี่ ลูกเก็บของจะไปอยู่หอรึยังล่ะ"

"ชาไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่พวกเสื้อผ้าเท่านั้นแหละ เป้ใบเดียวก็พอ"

"จ้าๆๆงั้นลูกก็รีบกินซะ จะได้รีบไปนะ" 

"ครับ"

ผู้เป็นแม่มองลูกชายของตนที่นับวันจะยิ่งโตขึ้น พร้อมกับหน้าที่ไร้อารมณ์มากขึ้นทุกวันเช่นกัน  ตั้งแต่ เต๋าเพื่อนสนิทสมัยเด็กของลูกชายไปเรียนต่อที่เมืองนอกและไม่กลับมาอีกเลย รอยยิ้มของลูกชายเธอก็ดูเหมือนจะหายไป มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่คชาก็ยังคงเหม่อลอยอยู่บ่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะหายไปตลอดกาล

"ชา ไปแล้วนะครับแม่"

"จ๊ะลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ"

"ครับ"

ณ มหาวิทยาลัย xxx 

และแล้วกิจกรรมปฐมนิเทศก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าใครหลายคนจะมีแต่รอยยิ้มประดับบนใบหน้ามากมายก็ตาม  แต่คชาก็ยังคงมีเพียงหน้าเดียว  ซึ่งทำให้เพื่อนๆหลายคนไม่กล้าเข้ามาคุย แต่ก็คงจะยกเว้น ต้น เด็กหนุ่มที่มาจากห้องเดียวกันสมัยมัธยม ซึ่งพอจะรู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของเพื่อนคนนี้ ว่าแม้ภายนอกจะดูน่ากลัวแต่จริงๆล้วคชาก็เป็นเพื่อนที่ดีคนนึงเลยทีเดียว

"คชา รู้เรื่องหอยังอ่ะ" ต้นถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เพิ่งเดินออกมาจากซุ้มกิจกรรมปฐมนิเทศด้วยกัน

"ยังอ่ะ ต้นรู้แล้วเหรอ"

"เราก็พอรู้มาบ้างอ่ะ รู้สึกปีนี้จะอยู่ห้องละสองคนนะ แล้วเราก็ได้ข่าวมาว่าคนที่จะอยู่ห้องเดียวกับ

คชาอ่ะ เป็นถึงหนุ่มหล่อดีกรีนักเรียนนอกของคณะxxเลยนะ "

"ช่างเค้าเถอะ ยังไงชาก็ไม่สนใจอยู่แล้ว" 

"จ้าๆๆ พ่อหนุ่มโลกส่วนตัวสูงงง ป่ะ งั้นเราไปห้องกันเลยเถอะ เราเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ววันนี้อ่ะ"

"อืมๆๆ"

หน้าหอพัก

"ของเราอยู่ห้อง 109 ส่วนของคชาอยู่ห้อง 323 ว้า!! เราอยู่กันคนละชั้นเลยนี่นา" ต้นบ่นออกมาทันทีเมื่อเห็นว่า ห้องของตัวเองกับของเพื่อนอยู่ไกลกันมากโขทีเดียว

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เจอกัน เพราะยังไงเราก็เรียนด้วยกันอยู่แล้ว"

"อืม..มันก็จริงนะ ป่ะ งั้นขึ้นห้องเถอะ เราง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว"

"อืม"

เมื่อต้นเดินแยกออกไป ก็ดูเหมือนคชาจะยิ่งหน้าเดียวกว่าเดิม เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 323 และได้ยินเสียงตะกุกตะกักดังมาจากด้านใน

มาแล้วล่ะมั้ง คนที่ต้นบอก

คชาเปิดประตูเข้าไป   และเห็นหน้าของเพื่อนร่วมห้องที่ทำให้เขาต้องเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

"เต๋า!!"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ขอโทษที่อัพช้านะ เรียนหนักมากกกก TT งานเยอะ แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ

ฝากตามด้วยน๊าาาา ^^ ขอบคุณสำหรับทุกๆๆเม้นจ้าาา รักคนอ่านที่สุด555

ปล.คนแต่งชอบแบบเด็กๆๆๆมากกกกกอ่ะ มันน่ารักอ่ะ >w< (ป่าว โรคจิตนะ 555)