คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 1
หลายปีผ่านไป…..
วันหนึ่ง……ที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ตัวเดิม
“ชา..เราจะจบ ป.6 แล้วนะ ชาคิดไว้ยังอ่ะว่าจะเรียนต่อที่ไหน ” เต๋าถามคนข้างตัวที่แทบจะกลายเป็นปาท๋องโก๋กับเขาไปแล้วตลอดเวลาที่คบกันมา 5-6 ปีนี้
“ยังเลยอ่ะ แต่เต๋าเรียนที่ไหน ชาก็เรียนที่นั่นแหละ แล้วเต๋าจะเรียนต่อที่ไหนล่ะ”
“คือ..เต๋าจะบอกชาเรื่องนี้แหละ ว่าคุณพ่อจะส่งเต๋าไปเรียนที่ออสเตรียเลียไปอยู่กับคุณย่าน่ะ”
“หมายความว่า..เต๋าจะทิ้งชาใช่มั๊ย ไม่เอานะ แล้วชาจะอยู่กับใครล่ะ ” คนตัวเล็กเริ่มงอแง ทำเอาเต๋าไม่รู้จะพูดยังไง ใจจริงเขาก็ไม่อยากไปจากคชาหรอก แต่มันเป็นคำสั่งของคุณพ่อนี่สิ
“เต๋าก็ไม่อยากไปหรอก แต่ชาก็รู้นี่ว่าพ่อเต๋าอ่ะพูดคำไหนคำนั้น ยังไงก็คงต้องไป”
“แต่ว่า เต๋าจะไม่ลืมชาใช่มั๊ย”
“เต๋าไม่ลืมชาหรอก เต๋าอ่ะรักชาที่สุดอยู่แร้ว”
“งั้น เต๋าต้องสัญญานะ ว่าจะไม่ลืมชา จะคิดถึงชาตลอดเวลา แล้วก้อจะกลับมาทุกๆวันปีใหม่ ชาจะรอเต๋าทุกๆปีเลยนะ”
“คร้าบบบบบบบ คุณเพื่อนคชา กระผมจะทำตามสัญญาอย่างแน่นอนครับ” เต๋าพูดพร้อมกับตะเบ๊ะท่าแบบทหารเรียกรอยยิ้มจากคนงอแงได้มากทีเดียว
“ดีมาก เด็กชายเต๋าเอ๋อออ ฮ่าๆๆ”
“นี่ๆๆๆๆ แน่ะ เจ้าตัวเล็กเอ๊ยยย !” เต๋าอดหมั่นเขี้ยวเจ้าคนตัวเล็กไม่ได้จึงเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มๆนั้นซะกระเซิง ทำเอาเจ้าตัวโวยวายใหญ่
“อ๊ะ! ผมยุ่งหมดแร้ว อย่างงี้ชาก็หมดหล่ออ่ะดิ แล้วสาวๆๆที่ไหนจะมาจีบชาอ่ะ”
“ชาอ่ะ มีแค่เต๋าก็พอแล้วไม่ต้องมีสาวๆหรอกรู้มั๊ย ”
“งั้นเต๋าก็ต้องมีแค่ชาเหมือนกันนะ ห้ามไปมีสาวๆที่ไหนล่ะ ไม่งั้นชาโกรธด้วย”
“ครับๆๆๆ” เต๋าพูดพร้อมกับบีบแก้มใสๆนั้นไปด้วยอย่างอดไม่ได้(อีกแล้ว)
และเมื่อทั้งคู่สบตากัน ก็เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง เต๋าค่อยๆโน้มตัวลงไปพร้อมกับประคองหน้าใสๆนั้น ก่อนจะแนบริมฝีปากชิดลงไปกับปากเล็กๆที่สั่นเล็กน้อยนั่นอย่างห้ามไม่อยู่
จูบแรกระหว่างเพื่อน?ดูเหมือนจะเนิ่นนานจนคนตัวเล็กเริ่มหายใจไม่ออก ได้แต่ทุบอกคนตรงหน้าเบาๆ จนเต๋าต้องถอนริมฝีปากออกแต่ก็เป็นไปอย่างเชื่องช้าซะจิงๆๆ
“เอ่อ..นี่เป็นจูบสัญญาของเรานะ” ข้ออ้างอย่างข้างๆคูๆของเต๋าทำเอาคชาอดยิ้มออกมาไม่ได้
“อะ อื้ม”
“ชารู้สึกดีมั๊ยอ่ะ ถ้าไม่ดีเต๋าจะไม่ทำ..”
“ไม่ๆๆ ชา...รู้สึกดี ดีมากจิงๆนะ”
“จิงเหรอ”
“อื้ม”
“งั้น..เต๋าขออีกรอบได้ป่ะ”
“บ้า!! พอแล้ว” คนตัวเล็กกระหน่ำตีลงไปที่แขนคนถาม ทำเอาเต๋าต้องจับข้อมือเล็กๆนั่นไว้
“ล้อเล่นน่า เต๋าก็เขินเป็นนะ หรือชาไม่เขิน”
“เขินสิ เขินมากด้วย” เสียงเล็กๆนั่นพูดเบาซะจนเต๋ายิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
“ฮ่าๆๆ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวแม่ของชาจะดุเอา ป่ะ” เต๋าจับมือคชาไว้ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับบ้านด้วยกัน
“เต๋ารักชานะ”
“ชาก็รักเต๋านะ”
ไม่มีใครรู้ว่า ความสัมพันธ์แบบนี้เรียกว่าอะไร เขาทั้งสองคนไม่ใช่แฟนกัน แล้วก็ไม่เหมือนเพื่อนทั่วๆไป พวกเขารู้แค่เพียงว่าการที่มีอีกคนอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วจริงๆ มันอาจจะเรียกได้ว่าความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกล่ะมั้ง?….
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
‘ติ๊ง…หน่องงง’
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น เด็กนักเรียนมากมายเดินกรูกันออกมาจากโรงเรียน รวมถึงสองเพื่อนซี้อย่างเต๋าและคชาด้วย
“ต๋าวววว วันนี้ไม่มีการบ้านเราไปที่สวนสาธาระณะกันเถอะ” คนตัวเล็กเอ่ยชวนเต๋าที่กำลังเดินกลับบ้านพร้อมกัน
“แล้วแม่ชาไม่ว่าเหรอ”
“ไม่หรอก เราไปแป๊ปเดียวเอง ไปนะๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ได้สิเจ้าตัวเล็กขี้อ้อน เต๋ามีอะไรจะให้ชาพอดีเลย”
“เต๋าจะให้ไรชาอ่ะ”
“เดี๋ยวชาก็รู้ ป่ะ รีบไปกัน”
“อ๊ะ บอกชามาก่อนสิ ชาอยากรู้อ่ะ”
“ไม่ได้ๆๆ บอกไม่ได้ ”
“ทำไมอ่ะ” คชาถามพร้อมหน้าที่เริ่มจะหน้ามุ่ยเข้าไปทุกที ทำเอาเต๋าต้องดึงเจ้าคนตัวเล็กให้วิ่งไปพร้อมกันไม่งั้นเดี๋ยวได้มีโวยวายตรงนั้นแน่
“อ่ะ ถึงแล้ว บอกมาเลยนะ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับชาเหรอ” เมื่อถึงสวนสาธาระณะที่เก้าอี้ตัวเดิม คนขี้งอนก็นั่งหน้าบึ้งหันหลังให้อีกคนทันที
“เปล่านะครับคุณเพื่อนนนนน เต๋าก็แค่อยากจะเซอร์ไพรส์ชาอ่ะ”
“เซอร์ไพรส์เหรอ….ไหนอ่ะ”เมื่อได้ยินคำว่าเซอร์ไพรส์ คนตัวเล็กก็หันกลับมาพร้อมกับแบมือไปที่คนตรงหน้าทันที
“ไม่ได้ๆๆ ชาต้องหลับตาก่อน”
“ต้องหลับตาด้วยเหรอ”
“อืม ใช่ หลับเร็วๆๆๆ”
“อะ อืม หลับก็ได้” เมื่อตากลมโตนั้นปิดลง เต๋าก็ล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะวางมันลงไปที่มือบางนั้น
“อ่ะ ชาลืมตาได้แล้ว”
“โห!!! นี่อะไรอ่ะ เต๋า” คนตัวเล็กทำตาโตทันที เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ มันคือสร้อยที่มีจี้เป็นรูปหัวใจ แต่หัวใจมันมีครึ่งเดียวน่ะสิ
“ของขวัญจากเต๋าไง ชาจะได้ไม่ลืมเต๋าตอนที่เต๋าไม่อยู่ ข้างหลังจี้อ่ะ สลักชื่อเต๋าไว้ด้วยนะ”
“แล้ว ทำไม หัวใจมันถึงมีครึ่งเดียวล่ะ”
“ก็อีกครึ่งนึงมันอยู่ที่เต๋าไงล่ะ นี่ไง!! สลักชื่อคชาไว้ด้วยนะ” คนตัวโตรีบอวดสร้อยบนคอตัวเองทันที
“เราจะได้ไม่ลืมกันไง เจ้าตัวเล็ก พอเอามาต่อกันมันก็จะเป็นรูปหัวใจที่มีคำว่า ‘เต๋าคชา’ พอดี ชอบมั๊ย เต๋าสั่งทำเองเลยนะ ”
“ฮึกๆๆๆๆๆ ต๋าวววววววววววว” อยู่ดีๆ คนตัวเล็กก็ปล่อยโฮมาซะอย่างนั้น ทำเอาอีกคนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
“ชา ชาร้องทำไม บอกเต๋าสิครับ เต๋าทำอะไรผิดรึป่าว”
“ฮึกๆๆ… เปล่า เต๋าไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ฮึกๆๆ… ชาก็แค่ซึ้งใจที่เต๋าทำเพื่อชาขนาดนี้ ฮึกๆๆ”
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะครับคนดี เต๋าทำเพราะ ชาคือคนสำคัญของเต๋านะ ” มือใหญ่โอบร่างบางมาโยกไปมาเบาๆๆ
“ฮึกๆๆ เต๋าก็คือคนสำคัญของชาเหมือนกันนะ”
“ครับ เต๋ารักชานะ อย่าถอดสร้อยเส้นนี้นะ มันถือเป็นตัวแทนของเต๋า ชาต้องใส่ติดตัวตลอดเวลานะ
เข้าใจมั๊ย ”
“อื้มมมม ชาก็รักเต๋านะ ชาจะไม่มีวันถอดสร้อยเส้นนี้ออกแน่นอนนนน ^^ ”
“ดีมากกกกก มา เดี๋ยวเต๋าใส่ให้นะ”
“อื้มมม ”
เต๋าจัดการสวมสร้อยเส้นนั้นลงบนคอของคชาอย่างเบามือ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันกลับบ้านด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มสุดๆๆๆ
ยิ้ม….ที่ออกมาจากใจ
ยิ้ม….ที่ออกมากับแววตา
ยิ้ม….เพราะคนสองคนกำลังตกสู่ภวังค์แห่งความรัก….ที่ไม่มีนิยามใดๆๆ
ความคิดเห็น