คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : รักเรา...เก็บไว้ให้กัน ตอนที่ 8
“มะเร็ง…ระยะสุดท้าย ” คนตัวเล็กเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก
“ใช่!!! เต๋าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย…มะเร็งในเม็ดเลือดขาว… มันน่าสมเพชมากใช่มั๊ย…เต๋ากำลังจะตาย…ชาได้ยินมั๊ย…ฮึกๆ ว่าเต๋ากำลังจะตาย ”
“ต๋าว…”
“เต๋ากำลังจะตาย ฮึกๆๆ สิ่งที่เต๋าทำทั้งหมด ….ที่ทำร้ายชา ….ก็เพื่อชานะ …เพราะว่า…เต๋าเป็นแบบนี้….เต๋าไม่อยากให้ชาต้องมาลำบาก ต้องมาอยู่กับคนอย่างเต๋า ….เต๋ามัน…ไร้ค่า”
“เต๋า …เต๋าฟังชานะ”
“ฮึกๆๆ….”
“เต๋าไม่เคยไร้ค่าสำหรับชานะ….ไม่ว่าเต๋าจะเป็นยังไง….ชาก็ยังรักเต๋านะ…รักเต๋าคนเดียว…ให้ชาได้ดูแลเต๋าเถอะนะ….ได้มั๊ย”
“แต่ชา…ควรมีชีวิตที่ดี…ไม่ต้องมาคอยดูแลคนใกล้ตายอย่างเต๋า…ชากลับไปเถอะ…แค่ได้เห็นหน้าชาอีกครั้ง…เต๋าก็ตายตาหลับแล้วล่ะ” คนตัวโตยิ้มออกมาก่อนจะหมุนรถเข็นออกไปเหลือเพียงร่างเล็กๆที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม…………
“ต๋าวววววววววว….ฮึกๆๆ….ไม่…มันจะต้องไม่เป็นแบบนี้….เราจะไม่ทำร้ายกันและกันอีกแล้วนะ….เต๋า…ได้ยินชามั๊ย…ต๋าววววววววว ….ฮึกๆๆ ฮืออออออ” พูดจบคชาก็วิ่งออกไปก่อนจะไปดักหน้ารถเข็นเอาไว้
“ชา….ถอยไป…”ร่างสูงตวาดออกมา
“ไม่!!! ชาไม่ถอย….ชาจะไม่ยอมให้เรื่องของเราต้องเป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“มันจบแล้ว!! เข้าใจมั๊ยชา ว่ามันจบแล้ว ถึงแม้เราจะรักกัน แต่เต๋าก็ไม่รู้ ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนที่เต๋าจะตาย เมื่อถึงเวลานั้น…คนที่เจ็บจะไม่ใช่เต๋าแต่เป็นชาเข้าใจมั๊ย…ตอนนั้น เต๋าจะไม่มีสมองไว้จดจำเรื่องของเรา ไม่มีหัวใจไว้บอกรักชา อีกแล้ว!!!!…แต่ชายังมีทุกอย่าง….ชายังมีสมองมีหัวใจ….แล้วอย่างนี้จะให้เต๋าทำร้ายชาได้ยังไง….ชากลับไปเถอะ…เรื่องของเรามันจบแล้ว…ให้มันจบไปพร้อมกับเต๋าเถอะนะ”
“ต๋าว แล้วเต๋าถามชาบ้างมั๊ย ว่าชาต้องการแบบนี้หรือเปล่า !!!! ให้ชาได้ทำเพื่อเต๋าบ้างเถอะนะ ชาไม่สนใจหรอกว่าถึงเวลานั้น ชาจะเป็นยังไง ขอแค่ตอนนี้ ชาได้อยู่กับคนที่ชารัก ได้ดูแลและทำทุกๆอย่างเพื่อเค้า ”
“ไม่…เต๋าทำไม่ได้…ชา…เต๋าทำไม่ได้จริงๆ”
“เต๋า…ชารักเต๋านะ…ได้ยินมั๊ยว่า…ชารักเต๋า!!”
“…ชา….”
“เต๋า…เวลาของเรามันเหลือไม่มากแล้วนะ”
“……….”
ร่างเล็กโผเข้าไปกอดคนตรงหน้าอย่างแรงก่อนจะรู้สึกถึงแรงสั่นเล็กๆของคนตัวโต ก่อนเสียงที่แผ่วเบาจะเอ่ยออกมา
“ฮึกๆ…ฮือๆๆ…ชา……ชาจะไม่ทิ้งเต๋าจริงๆใช่มั๊ย…จะดูแลเต๋าจริงๆเหรอ…ชาจะไม่รังเกียงเต๋าใช่มั๊ย….ฮึกๆ”
“จริงสิเต๋า…ชาจะดูแลเต๋าให้ดีที่สุด…ชาจะคอยอยู่ข้างๆเต๋าตลอดเวลา…”
คนตัวเล็กลูบศรีษะคนในอ้อมแขนไปมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสังเกตว่าคนตัวโตใส่หมวกไหมพรมสีฟ้ามาด้วย นี่ก็คงเป็นผลข้างเคียงของยาสินะ…………..
“ฮึกๆ…ที่เต๋าทำ…ที่ไล่ชา…เต๋าก็แค่กลัว…กลัวว่าถ้าถึงเวลานั้น…”
“ไม่ต้องกลัวนะ….เต๋าเชื่อใจชานะ….ชาจะไม่มีวันทิ้งเต๋า…และจะไม่ยอมให้อะไรมาพรากเราสองคนอีกแล้วเข้าใจมั๊ย…”
“ชา…ขอบใจนะ…ขอบใจจริงๆ…ขอบใจที่ยังอยู่ข้างๆกัน”
“ชารักเต๋านะ”
“เต๋าก็รักชา…รักมากที่สุด”
ภาพของคนสองคนที่ตระกองกอดกันท่ามกลาง แสงแดดยามสายพร้อมต้นไม้น้อยใหญ่นั้นเหมือนดั่งภาพวาดของจิตรกรชั้นเอก…..
เต๋ารักชา….ชารักเต๋า….ความรักของเรา….จะเก็บไว้ให้กันตลอดไป…….
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ที่มุมหนึ่งในสวนชายหนุ่มผมยาวยืนหลบมุมอยู่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่ง สายตาของเขาทอดมองออกไปยังภาพเบื้องหน้า……
ภาพ…ของคู่รัก….ที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง…….
“ในที่สุด เวลาของอ้นก็หมดแล้วสินะ ….ชา” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะละสายตาจากภาพนั้นด้วยหยาดน้ำตาที่นองหน้า……..
เวลาของอ้น……มันน้อยเหลือเกิน….แต่อ้นก็ดีใจนะ…ที่ได้…รักชา….
………………………………
ท่ามกลางเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงทำงานของมันได้อย่างดีเยี่ยม ร่างเล็กยืนอยู่ข้างเตียงของคนตัวโต และในมือบางนั้นก็กำลังปอกแอปเปิ้ลตามคำสั่งของคนป่วยอย่างขะมักขะเม้น?
“ชา…….เสร็จรึยัง”
“แปปนึงสิคร้าบบบบบ จะเสร็จแล้วๆ”
“ดีจัง…ทีนี้เต๋าก็ได้พยาบาลคนใหม่แล้วสิ….ใช่มั๊ยครับคุณพยาบาลน่ารัก”ร่างสูงจ้องมองร่างตรงหน้าราวกับจะกลืนกิน จนคนถูกจ้องหน้าขึ้นสีเป็นสีเดียวกับผลไม้ที่ปอกซะแล้ว
ไม่รู้ว่า….คนป่วย…อยากกิน..แอปเปิ้ลหรือว่า…อยากกินคนปอกแอปเปิ้ลกันแน่!!!!
“พยาบงพยาบาลอะไรกัน…ชาก็แค่อยากดูแลเต๋าเท่านั้นแหละ..แล้วพอป่วยนี่ปากหวานเชียวนะ”
“ก็….พยาบาลคนนี้ของเต๋า….น่ารักที่สุดนี่ครับ” สองมือใหญ่ของคนบนเตียงโอบเอวเล็กให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะซุกหน้าลงกับหน้าท้องบาง
“ชารู้มั๊ย…เต๋าอยู่ที่เนี่ย…เต๋าไม่มีความสุขเลย..เต๋าไม่ชอบกินยา…แต่พยาบาลจอมโหดนะ..ก็บังคับให้เต๋ากินอยู่เรื่อย…เดี๋ยวเต๋าจะบอกคุณแม่….ว่าเต๋ามีพยาบาลส่วนตัวแล้ว…จะได้ไม่ต้องให้พยาบาลจอมโหดพวกนั้นมาแกล้งเต๋าอีก…” ร่างสูงบ่นออกมาอย่างกับเด็กโดนขัดใจยิ่งเรียกรอยยิ้มจากพยาบาลจำเป็นได้มากทีเดียว
“ต๋าวววเอ๋อออ…จะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ…พยาบาลเค้าก็ทำหน้าที่ของเค้า…เต๋าป่วย…ก็ต้องกินยามันก็ถูกแล้ว”
“แต่ว่า…เต๋าไม่ชอบกินยานี่นา…มันไม่อร่อยอ่ะ”
“อร่อยหรือไม่อร่อยก็ต้องกินนะครับ…เต๋าไม่อยากหายป่วยเหรอ…หืม”
“ชาก็รู้…ว่าโรคที่เต๋าเป็นมันไม่มีทางหาย…เต๋าก็แค่รอวันตายเท่านั้นแหละ”
“เต๋า!! อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ ถึงแม้โรคที่เต๋าเป็นมันจะไม่มีทางหาย แต่ตอนนี้เต๋าไม่ได้เผชิญกับมันคนเดียวแล้วนะ เต๋ายังมีชา ชาคนนี้ที่จะคอยอยู่ข้างเต๋า และ ถ้าเต๋ากินยา…เราก็จะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น….ไม่ดีเหรอ”
“มันก็ดี…แต่ว่า…”
“เพราะฉะนั้น….เต๋าก็ต้องเชื่อฟังคุณหมอและพยาบาลนะ…ถ้าเต๋าอยากอยู่กับชานานๆอ่ะ”
“ครับๆๆๆ คุณพยาบาลน่ารัก” คนตัวโตพูดพร้อมกับขโมยหอมแก้มใสๆนั้นด้วยความรวดเร็ว
“ต๋าวววววววววววววววววว นี่มันโรงพยาบาลนะ ทำอะไรเนี่ยยยยย ป่วยแล้วยังเจ้าเล่ห์อีกนะ”
“ก็คนมันคิดถึงอ่ะ อยากจะทำมากกว่านี้อีกนะ ถ้าเต๋าหายเมื่อไหร่….ชา…..เป็นของเต๋านะ”
“>//////< ต๋าวววว บ้า …..พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้…พอเลยๆๆๆ”
“คนอะไรก็ไม่รู้….ยิ่งเขินยิ่งน่ารัก”
“ต๋าววววววววว >///<”
“ก็มันจริงนี่ เต๋าจะชมแฟนเต๋าบ้างไม่ได้เหรอ ก็แฟนเต๋าน่ารักขนาดนี้”
“ใครแฟนเต๋า….เรายังไม่ได้คบกันเลยนะ…เต๋าอ่ะมั่วแล้วววววว”
“เต๋าไม่ได้มั่วนะ….ก็เราคบกันตั้งแต่….จูบแรก….ของเราสองคน…ตอนป.6…แล้วนะ”
“>/////<”
“แล้วหัวใจของเต๋า…ก็อยู่ที่ชาครึ่งนึงนะ”
“หัวใจของชา….ก็อยู่ที่เต๋าครึ่งนึงเหมือนกัน…>////<”
คนตัวเล็กหยิบสร้อยออกมา ก่อนคนตรงหน้าก็ดึงสร้อยที่คอออกมาเหมือนกัน
สร้อยที่มีจี้เป็นรูป…..หัวใจครึ่งดวง
“ชา/เต๋า ยังเก็บมันไว้อีกเหรอ” สองเสียงประสานขึ้นมาพร้อมๆกัน ก่อนทั้งสองจะยิ้มให้กันเบาๆ
“ก็…นี่คือหัวใจของเราสองคนนี่นา…” ร่างสูงพูดออกมายิ้มๆ ก่อนจะดึงสร้อยทั้งสองเส้นมาต่อกันและนั่นทำให้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงคืบ!!!!!
“หัวใจของเรา…..สองคน >/////<”
คนตัวเล็กพูดออกมาก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปจนริมฝีปากทั้งสองชิดกัน!!!!
จูบอันแสนหวานนั้นเนิ่นนาน….ราวกับจะส่งผ่านความคิดถึงทั้งหมดออกมา…….
“อะ อืม เต๋ารักชานะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทั้งที่ปากยังคงคลอเคลียกับริมฝีปากบางนั่น
“อืม ชะ ชาก็ รักเต๋านะ อืมม ” คนตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักเพราะโดนคนตรงหน้าช่วงชิงความหวานอีกรอบบบบบบบบบ >/////<
‘ปัง’
เสียงประตูถูกเปิดออกโดยใครบางคน ที่ทำให้เต๋าต้องเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“…แม่….”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มาอัพแร้ว เร็วที่สุดในรอบประวัติการณ์ 55555 ไรเตอร์รู้ว่ามันค้างงงงงงงงงงง
แหะๆๆๆ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่า คุณแม่ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ^^ เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะค่ะ
(สั้นเนอะ TT) แต่ไรเตอร์ไม่สามารถจะดราม่าได้อีกแล้ว เนื่องจาก เต๋าชานั้นพาฟินทุกวัน
จนดราม่าไม่ออก!!!! <<<< เหมือนจะเป็นข้ออ้างเบาๆ 555 แต่ไรเตอร์กำลังจะเปิดเรื่องใหม่ >3< และรับรองว่าเรื่องนี้ จะต้อง NO ดราม่า แน่นอน ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้นนะค่ะ ^^ รักคนอ่านและคนเม้นมากมายจ้า ^o^
ความคิดเห็น